Έτσι έπρεπε να είναι;

[kuo28]

Αρχίζω να γράφω κάτι χωρίς να ξέρω αν τελικά θα πατήσω "υποβολή". Είναι τόσο τραγική η κατάσταση που απλά ΠΡΕΠΕΙ να τα βγάλω από μέσα μου. Ξέρω ότι πολλές κοπέλες έχουν περάσει πολύ χειρότερα κι ότι μπροστά σε αυτά τα δικά μου είναι ένα τίποτα, αλλά...

Λοιπόν, είμαστε με το σύντροφό μου περίπου 3 χρόνια μαζί. Ο γάμος ήταν στα σχέδια, αλλά το μωράκι είχε τα δικά του, πιο βραχυπρόθεσμα σχέδια φαίνεται. Χαρήκαμε και οι δύο υπερβολικά. Και μετά μας έπιασαν οι προβληματισμοί... Εγώ έχω σταθερή δουλειά, ο σύντροφος είναι ελεύθερος επαγγελματίας που κάνει κινήσεις για κάτι πιο μόνιμο. Από την ημέρα που το μάθαμε, κάποια στιγμή το Δεκέμβριο, το άγχος του είναι το κάτι άλλο. Μέχρι εκεί το καταλαβαίνω και τον στηρίζω και τον ηρεμώ.

Μόνο που τον τελευταίο καιρό άρχισε να είναι απότομος, να κλείνεται στον εαυτό του, να μη μου δίνει σημασία κι όταν μου δίνει να μου λέει μπούρδες και να με προσβάλλει. Αποκορύφωμα σήμερα, όταν μου είπε τόσο μεγάλη ...... που πάτησα τέτοιο κλάμα που ανησύχησα μην αποβάλω (ναι, το ξέρω ότι δεν γίνεται έτσι ακριβώς, αλλά πραγματικά ΤΡΟΜΑΞΑ). Και δεν ήρθε καν να με ηρεμήσει. Ούτε αγκαλιά ούτε συγγνώμη ούτε μια όμορφη κουβέντα. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από ομηρικούς καβγάδες, είναι ο ένας κλεισμένος στο δωμάτιο και ο άλλος στο σαλόνι και πραγματικά δεν ξέρω που θα βγάλει.

Θέλω να τον πλησιάσω, να του πω πόσο τον αγαπάω και ότι όλα θα πάνε καλά με τη δουλειά και ότι δεν θα πρέπει να ανησυχεί γιατί είμαι εκεί γι' αυτόν και σε λίγους μήνες καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έχουμε το μπεμπάκι μας και όλα τα άλλα θα έρθουν δεύτερα κλπ, αλλά δεν μου βγαίνει με τίποτα. Μου περνάνε από το μυαλό τα χειρότερα: ότι γεννάω μόνη μου κι ότι είμαστε μονοι μας το μωράκι κι εγώ και άλλα τέτοια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι κάνουν τώρα...

Μπορεί να είμαι υπερβολική. Μπορεί να είναι οι ορμόνες... Νόμιζα ότι όταν κάποιοι μαθαίνουν ότι θα κάνουν παιδάκι, είναι μες στην τρελή χαρά και στο χαμόγελο κι ότι ο άντρας έχει τη γυναίκα στα όπα όπα και εκείνη λάμπει από ευτυχία κι από τη νέα ζωή που έχει μέσα της. Εγώ τι έκανα λάθος; Θα ήθελα τόσο πολύ να τα πω στη μητέρα μου να με πάρει στην αγκαλιά της να ηρεμήσω, αλλά δεν θέλω να τη στενοχωρήσω. Τώρα άλλωστε εγώ δεν θα είμαι η μητέρα; Η δυνατή;

Λυπάμαι που σας "φόρτωσα" όλα αυτά τα "εγώ" και τυχόν ασυναρτησίες. Ευχαριστώ εάν διαβάσατε μέχρι εδώ κι εύχομαι να περνάτε όλες καλύτερα από αυτό.

[mpounita]

min stenoxoriese glykia moy.

antres! pernane kai ayti krisi!

kai o dikos moy stin arxi... ton eixe piasei mia ysteria.

ypomoni kai ua deis mera me ti mera tha malakosei i katastasi.

isos pernane tin krisi oti megalosan kai mazi me aytous megalonoyne kai oi euthines.den mporo na to dikaiologiso allios!

[alexdim]

Το μόνο που θέλω να σου πω είναι να μην φορτίζεσαι υπερβολικά please!!!

Είναι φυσιολογικό και με τις ορμόνες μας και με όλες τις αλλαγές να φρικάρουμε λίγο περισσότερο και να τα βλέπουμε όλα μαύρα, αλλα αύριο μεθαύριο που θα έχει περάσει η μπορα και θα κοιτάς πίσω θα νοιώσεις ένοχη που τώρα στεναχωρείς εσένα και το νινί σου.

Δωσε του λίγο χρόνο, δεν μπορεί θα καταλάβει πόσο λάθος κάνει που φέρεται έτσι, αστον να ηρεμήσει, το χρειάζονται καμια φορά κι αυτοί!

Εγω στη θέση σου πάντως θα πήγαινα να χωθώ στην αγκαλιά του και αφου κλάψω και ξεσπάσω θα τον παρακαλούσα να τελειώσει εδω το θέμα. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για τον δικό μου άνθρωπο που ξέρω οτι θα έλιωνε απο τύψεις μετα.

[katekargi]

Μην αγχωνεσαι αγαπη μου...και μενα ο καλος μου(δεν ειμαστε ακομη παντρεμενοι)οταν εμαθε οτι ημουν εγκυος ειχε κλειστη στον ευατο του και ειχε αγχωθει υπερβολικα..μεχρι ενα σημειο τον καταλαβαινα...στον πρωτο υπερηχο δεν ηρθε δεν ηταν μου ειπε ετοιμος...εγω ειχα σκασει και μου περνουσε απο το μυαλο οτι θα με αφησει και θα μεγαλωσω μονη μου τα μωρακια..και αλλα τετοια...μετα τον υπερηχο οταν ακουσα για πρωτη φορα τις καρδουλιτσες τους ενιωσα τοσο δυνατη και εκατσα και του μιλησα στα ισια..τον ρωησα τι εχει και γιατι νιωθει ετσι και του ειπα οτι τωρα τον χρειαζομαι περισσοτερο απο ποτε...του ειπα να κανονισω υπερηχο και να δει και αυτος τα μωρακια μετα απο 1 εβδομαδα..τελικα πηγαμε μαζι μεχρι να παμε ομως η συμπεριφορα του ηταν η ιδια..οταν τα ειδε και τα ακουσε(ημουν 9 εβδομαδων)συγκινηθηκε τοσο που τον πηραν τα κλαματα

μετα στο σπιτι μου ζητησε συγγνωμη για την συμπεριφορα του και μου ειπε οτι αυτα ειναι τα παιδακια του και ηδη τα εχει λατρεψει περισσοτερο απο μενα...τωρα πια ειναι ολο πανω απο την κοιλια μου και τους μιλαει και τους λεει τι θα κανουμε ολοι μαζι οταν γεννηθουν και επαψε να τον απασχολουν τα αλλα μικροεμποδεια που ειχαμε..

Προτινω να μιλησετε αγαπη μου..να του πεις ολες τις σκεψεις σου και να ακουσεις τα αγχοι του..ξερω οτι δεν εχεις ορεξη..ουτε εγω ειχα...αλλα ειναι κριμα να εισαι χαλια και να μην κανεις μια προσπαθεια να γινουν καλυτερα τα πραγματα..το ζευγρι παντα περναει καποιες μικροκρισεις..πρπει ομως να εχει την διαθεση και την υπομονη να συζηταει τα πρβληματα του...ξερω οτι σκεφτεσαι οτι γιατι ρε γαμωτο να του μιλησω εγω???αυτος φερεται ετσι και εγω θα υποχωρησω???ομως πιστεψε με πολλες φορες δεν καταλαβαινουν οτι υπαρχει προβλημα..μασ χρειαζονται εκει για να τους το ανακινοσουμε...!!!!Σου μιλαω απο προσωπικη μου εμπειρια και ελπιζω και ευχομαι να πανε ολα μα ολα τοσο τελεια και να ειστε μια αγαπημενοι οικογενεια με τον συντροφο σου και το μωρακι σας...

Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο...σε ζαλισα...απλα επειδη το περασα και εγω ηθελα να σου δωσω μια συμβουλη...!!!φιλακια πολλα!!!!

[Crazy]

Καλά έκανες και πάτησες υποβολή...

Το ότι τα έβγαλες από μέσα σου, έστω κι εδώ, είναι καλό για σένα.

Μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεσαι...Έχεις το άγχος της εγκυμοσύνης, έχεις και τον τρελό χορό των ορμονών, όλα φαντάζουν πιο σημαντικά και πιο έντονα απ' ότι ίσως είναι.

Έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση και μάλιστα ένας καυγάς παρόμοιας έντασης ίσως να έπαιξε και ρόλο στο ότι μια εβδομάδα μετά απέβαλα... κανείς βέβαια δε μπορεί να το ξέρει αυτό... τπ..

Από τη μεριά του φαντάζομαι θα'χει τρομερό άγχος, ίσως θα παίρνει και έντονα αμυντική στάση (που συνήθως εκδηλώνεται με επίθεση προς τους άλλους). Αυτό το βιώνω πολύ έντονα και με τον άντρα μου τώρα.. περνάει κι αυτός πολύ δύσκολη επαγγελματική περίοδο...

Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, μην προσπαθήσεις τώρα, "εν βρασμώ" να του μιλήσεις, δε θα καταφέρεις τίποτα. Συχνά τα λόγια δεν καταφέρνουν να εκφράσουν σωστά τις σκέψεις μας ή δεν "ακούμε" αυτά που ο άλλος μας "λέει". Και τελικά καταλήγουμε σε καυγάδες.

Αυτό που εγώ έχω εφαρμόσει κάποιες φορές και έχει "πιάσει" είναι το εξής: να του γράψεις ένα γράμμα. Εκεί θα του γράψεις όλα όσα σκέφτεσαι. Ότι σε φοβίζει, ότι σε ενοχλεί, ότι σου αρέσει, ότι δε σου αρέσει, τι αγαπάς σε κείνον, τα όνειρά σου, τα πάντα. Πως μας τα έγραψες εδώ; Αλλά προς εκείνον.

Όταν το εκανα πρώτη φορά και έγραψα ένα τέτοιο γράμμα στον άντρα μου, μου είπε όταν το διάβασε "αν μου τα'χες πει αυτά προφορικά θα'χαμε σφαχτεί, αλλά όταν τα διάβασα με την ησυχία μου και είχα το χρόνο να τα σκεφτώ, κατάλαβα ότι έχεις δίκιο σ'αυτά που γράφεις".

Το γράμμα σου θα αποτελείται από προτάσεις που ξεκινάνε κάπως έτσι:

Γίνομαι έξαλλη όταν... (μου μιλάς άσχημα, με αγνοείς.. κλπ)

Φοβάμαι όταν / ότι...

Λυπάμαι όταν...

Θα ήθελα...

Ονειρεύομαι... (το μέλλον μας.. πως το φαντάζεσαι κλπ)

Λατρεύω σε σένα...

Αγαπάω σε σένα...

Πάντα θα κλείνεις ένα τέτοιο γράμμα με θετική σκέψη και με αγάπη..

Νομίζω κατάλαβες λίγο το σκεπτικό του γράμματος...

Όταν θα ολοκληρώσεις το γράμμα, διάβασέ το ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος. Όταν το κάνεις αυτό, θα ξέρεις αν πρέπει να του το δώσεις να το διαβάσει ή όχι. Αν νομίζεις ότι μπορεί να το διαβάσει, του το δίνεις και του ζητάς να το διαβάσει μόνος του. Αν όχι, τότε το κρατάς για τον εαυτό σου κι αν αντέχεις, του γράφεις ένα δεύτερο. Να'σαι σίγουρη ότι θα'ναι διαφορετικό από το πρώτο.

Αυτό είναι μια τεχνική που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας ζευγαριών. Και γενικά φαίνεται να πιάνει...

Δεν ξέρω αν θα την εφαρμόσεις τελικά, πάντως εύχομαι όλα να πάνε καλά και να ηρεμήσετε... είναι μια κρίση και θα περάσει... κι αφού το μωράκι σας είναι επιθυμητό και από τους δύο, σίγουρα θα βρείτε τις ισορροπίες σας και πάλι...και θα το υποδεχτείτε με χαρά (με το καλό!!)... απλά χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή, αλληλοστήριξη και αλληλοκατανόηση...

Συγγνώμη για το τεράστιο ποστ..

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ79]

ΚΑΤΕΡΙΝΟΥΛΑ ΜΟΥ.....ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΕΣ ΠΟΛΥ ΡΕ!!!!!ΝΟΝΙΖΩ ΟΤΙ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΣΟΥ.ΒΙΩΣΑ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ,ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟΣ ΕΥΤΥΧΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ!!!!Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ(ΤΟΥ ΜΟΙΑΖΩ ΒΛΕΠΕΙΣ)ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΑΩ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!ΚΛΑΜΑ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΕΓΩ,ΟΧΙ ΔΕΝ Μ'ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΤΛ....

ΑΝΥWAY...ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΤΟ ΗΡΘΕ ΞΑΦΝΙΚΗ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΧΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΕΙ...ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΛΟΓΩ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ...ΣΚΕΨΟΥ ΛΙΓΟ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΧΟΝΤΡΙΝΕΣ ΚΑΠΩΣ?ΔΩΣΤΟΥ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ,ΑΝ ΟΧΙ ΤΙ ΝΑ ΠΩ...ΑΣΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΣΤΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ΑΥΤΟ,ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ?ΑΣΕ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΚΑΛΑ....ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ,ΜΗΝ ΤΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟΥΛΙ.....ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!

[VASOMITS]

Κατερινάκι μου δεν είσαι η μόνη καρδούλα μου...

Μια "Δύσκολη" φάση περάσαμε κι εμείς!

Ο άντρας μου πριν 4 μήνες είχε κοψει το κάπνισμα...Ηταν μια χαρά, ήρεμος, περνούσαμε πολύ καλά οι δυο μας...Το κράτησε μέχρι και πριν 2 βδομάδες...

Με το που μάθαμε για το μωρό,χαρήκαμε, κλάψαμε και ήμασταν μέσα στην ευτυχία...

Ξαφνικά άρχισε τις υστερίες...Ημουν στο σπίτι με αναρρωτική γιατί ειχα λίγο αιματάκι, το σπίτι σε μια κατάσταση βομβαρδισμού και ο Άκης να τρελλαίνεται για το που θα έρθει το παιδί...Σε τι σπίτι θα μεγαλώσει...Δεν δικαιολογούσε το γεγονός οτι πρέπει να μείνω στο κρεββάτι και μου φώναζε όλη τη μέρα για το κάθετι που δεν του άρεσε μέσα στο σπίτι...Είτε στα ντουλάπια, είτε στην κουζίνα...παντού...Τα έκανε αυτός και ζορίστηκε...

Κρατιόμουνα, δεν έλεγα τίποτα, χάιδευα την κοιλίτσα μου και προσπαθούσα να μην αρπαχτώ...Τον δικαιολογούσα σκέφτοντας οτι έχει εκνευρισμό λόγω έλλειψης του τσιγάρου...Ωσπου μια μέρα δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς...Αρχισα να χτυπάω πόρτες...Εσπασα και ένα ποτήρι απο τα νεύρα μου Αλλά μου άρεσε!!! Εκτονώθηκα!!!!

Και τον απείλησα λέγοντας: "Για κοίταξε...Τόσα χρόνια τα κάνω όλα μόνη μου...Τωρα ζορίστηκες;Θες να σηκωθώ απο το κρεββάτι να τα κάνω;Σηκώνομαι τώρα, (και πετάγομαι απο το κρεββάτι) αλλά εάν πάθει κάτι το μωρό εξαιτίας σου εμένα ξέχναμε...Τρέχα να κρυφτείς"...Σηκώνομαι που λέτε έξαλλη, να χτυπάω πόρτες και οτι έβρισκα μπροστά μου να κλαίω και γενικότερα να είμαι σε μια κατάσταση υστερίας...

Φοβήθηκε τοοοοοοοοσο πολύ που ήρθε τρέχοντας, με αγκάλιασε και μου ζήτησε συγνώμη....Απο εκείνη την στιγμή βέβαια ξαναρχισε το καπνισμα...

Είμαστε τόσο καλά τώρα, με βοηθάει σε όλα, συζητήσαμε και τα βρήκαμε!

Πιέζεται μου είπε γιατί σκέφτεται τις υποχρεώσεις του...Δεν έχει σταθερή δουλειά και στεναχωριέται...Θα έρθει το παιδί και αυτός τι θα κάνει;

Τον αγκάλιασα, του είπα οτι ο θεούλης μας έστειλε ένα μωράκι που θέλει τους γονείς του ευτυχισμένους και αγαπημένους...Ο θεούλης θα μας βοηθήσει και στο να βρει μια σταθερή δουλειά όπως βοήθησε εμένα με τον διορισμό μου!!!

τώρα δόξα τον θεούλη είμαστε πάρα πολύ καλά!

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που ξαναρχισε το κάπνισμα και τους πολλούς καφέδες...αλλά που θα πάει;;;Θα του το κόψουμε το νινί μας κι εγώ!!!

Προσπάθησε να συζητήσεις με τον αντρούλη σου...Είναι περίεργα όντα οι άντρες...Πλησίασέ τον εσύ...Βάλε πέρα τους εγωισμούς και τα πείσματα...

ΣΥΖΗΤΗΣΗ για όλα!!!

Και μην στεναχωριέσαι όσο μπορείς!

Ουφφφφφ...σε ζάλισα...Λογοδιάρροια με έπιασε... :laugh:

[Konstans]

Θα μπορουσα να σου γραψω ολοκληρο μυθιστορημα περι του θεματος που πατησες υποβολη κουκλιτσα μου...Λογω πυρετου ομως, θα αρκεστω σε μια μονο λεξη...ΥΠΟΜΟΝΗ....ειναι αρετη...

δωσε του χρονο...

οι αντρες αντιλαμβανονται διαφορετικα τα πραγματα απο εμας...μη ξεχνας, εχουμε κ διαφορετικα γονιδια...Δωσε του χρονο να προσαρμοστει στα καινουργια δεδομενα...κ αφου τον εχεις επιλεξει συντροφο σου εδω κ 3 χρονια, δε νομιζω να σε διαψευσει τωρα...

[ntina.ef.]

ΑΧΧΧ..ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑΤΑΚΙ "ΜΑΜΑ+ΜΠΑΜΠΑΣ=?" ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ???

ΑΥΤΟ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ(ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ )ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ Κ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ..ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ Κ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ..ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ..ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΣ..

ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΗΡΕΜΗ Κ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ...ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΙΤΣΑΣ ΤΟΥ..Κ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΝΙΩΘΕΙ ΕΥΤΥΧΗΣΜΕΝΗ..

ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ...ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ Κ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ

[kuo28]

Γλυκούλες μου, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο και τις απαντήσεις σας. Τα βάζετε όλα στις σωστές τους διαστάσεις και λέτε πολλά σωστά πράγματα. Νόμιζα -άκουσον άκουσον- ότι εμείς είμαστε οι "παλαβοί" και "ίσως ακατάλληλοι για γονείς" επειδή σκοτωθήκαμε, αλλά απ' ό,τι κατάλαβα κι άλλοι τρώνε την κρισάρα τους πριν συνέλθουν και πάρουν απόφαση κάποια πράγματα. Αχ Βασούλα με το τσιγάρο... το έχουμε και αυτό. Προσπαθεί να το κόψει, δεν τα καταφέρνει και τσαντίζεται

μου πολύ ωραία η ιδέα για το γράμμα. Αν δεν στρώσουν σήμερα τα πράγματα στο face to face ή αύριο που έχουμε την αυχενική, αυτό ακριβώς θα γίνει.

Κατερινούλα διδυμομανούλα, πολύ χαίρομαι που για εσάς είναι τόσο καλά τώρα τα πράγματα. Τελικά ίσως αυτές οι κρίσεις να είναι η φρίκη που τρώνε όταν ετοιμάζονται να συνειδητοποιήσουν ότι σύντομα η ζωή θα αλλάξει κι εκείνοι θα επιβαρυνθούν με πραγματικές ευθύνες. Τι να πεις...

Όσο για τις ορμόνες κοριτσάρες, δεν ξέρω τι ποσοστό είναι ορμόνες και τι ποσοστό είναι το γ..ώτο ότι "έχω να ανησυχώ για το μπεμπάκι και τώρα έχω κι εκείνον να συμπεριφέρεται έτσι". Όποτε λέω για ορμόνες και είναι τσαντισμένος μου λέει "άμα με πιάσουν κι εμένα οι ορμόνες μου..." οπότε δεν τις επικαλούμαι

Εφάκι όχι μόνο μπήκα, αλλά το παρακολουθούσα με ενδιαφέρον το θεματάκι σου αλλά ό,τι και να απαντούσα θα ήταν χαζομάρα αφού δεν έχω προσωπική εμπειρία (ακόμη). Το έχω ακούσει από πολλές φίλες ότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα τους πρώτους μήνες αφότου έρθει το μωράκι, αλλά για εσάς απ' ό,τι κατάλαβα έχουν πάρει το δρόμο της βελτίωσης

Ένιγουεϊ, κορίτσια ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις σας. Ήταν πολύ παρήγορη η ανταπόκριση από εκεί που δεν το περιμένεις (αν και θα έπρεπε να το περιμένω!). Εύχομαι πραγματικά να μη χρειαστεί να ξανανοίξει καμία παρόμοιο θεματάκι.

Κονστάνς, περαστικούλια σου

[eirininik]

κοριτσακι ου μην αγχωνεσαι ολες περασαμε απο μια τετοια φαση...και εμεις στην αρχη που μαθαμε για την αγκυμοσυνη μου ο νικος ειχε αγχωθει παρα πολυ και ελεγε τι θα κανουμε και αν ειναι σωστο και ειμαστε αξιοι να γινουμε γονεις και αλλα τετοια...του μιλουσα καθημερινα και συζηταγαμε τις διαφορες ανησυχιες μας...απλα ειναι οι ευθυνες που μεγαλωνουν και οι υποχρεωσεις....μην μου αγχωνεσαι ολα θα πανε καλα....ειμαστε μαζι σου....φιλακια...πολλα...υπομονη μαλλον εχουν και οι αντρες ορμονες......χι χι χι χι χι χι χι χι χι χ...

[ΒΙΚΥ 2]

δεν ξερω γιατι αλλα ειναι πολυ συχνο φαινομενο !! οι περισοτερες φιλες μου ειχαν αυτες τις αντιδρασεις απο τους μελλοντες μπαμπαδες που μαλλον απο το αγχος τους αντιδρουσαν ετσι . μπορει και απο ζηλεια η αμηχανια δεν μπορουμε να γνωριζουμε καθως δεν μιλανε κιολας !! εσυ ομως αυτο που θες να κανεις να το κανεις μην καταπιεζεσαι τωρα που εισαι εγκυος και γενικα μην καταπιεζεσαι στην ζωη σου να τα λες εστω κιαν νιωθεις οτι σε ακουει ο τοιχος !! μπορα ειναι θα περασει πιστευω !!!