Εκτέλεση της Αναζήτησης

Έχετε δει πώς αλλάζει το πρόσωπο ενός άντρα όταν αντικρίζει ένα μωρό; Πώς αλλάζει το σύνολο του είναι του μέσα σε μία στιγμή; Μπορεί να λένε ότι οι γυναίκες είναι αυτές που τρελαίνονται όταν δούνε μωρό, αλλά η πραγματική μεταμόρφωση είναι αυτή που συμβαίνει στον άντρα. Είναι σαν να μαγνητίζεται το βλέμμα του και πλέον μόνο το μικρό μωρό υπάρχει στο οπτικό του πεδίο. Και μιλάμε για το παιδί κάποιου άλλου. Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ο άντρας γίνεται πατέρας. Βασικά πιστεύω ότι εκείνη τη στιγμή, την πρώτη φορά που ακούει το κλάμα του δικού του παιδιού, το αγόρι γίνεται άντρας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι απλά αγόρι. Μαλώνει για αμάξια, ομάδες, γυναίκες. Το παίζει σκληρός, απότομος, macho και δήθεν. Το παίζει ιστορία. Μετά καταλαβαίνει το προφανές. Το να το παίζεις πατέρας είναι το πραγματικά δύσκολο. Το να το παίζεις ιστορία είναι τζάμπα. Μπορείς να το κάνεις χωρίς ρίσκο. Όταν όμως αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι υπεύθυνος και για τη ζωή που μόλις έφερε η γυναίκα της ζωής σου στον κόσμο, τότε είναι που αλλάζει κάτι μέσα σου. Μεγαλώνεις; Ωριμάζεις; Δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη λέξη. Κι όμως είναι περίεργο, γιατί πέρα από την προφανή αλλαγή προς το πιο σοβαρό, το πιο υπεύθυνο, ο άντρας την ίδια στιγμή γίνεται και πιο παιδί. Είναι αντιφατικό, αλλά συμβαίνει. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι όλοι μιλάνε για χαζομπαμπάδες. Ούτε ότι τα παιδιά και ειδικά οι κόρες, έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στους μπαμπάδες. Ο λόγος είναι απλός. Ο άντρας μόλις γίνει μπαμπάς ξεχνάει τι σημαίνει το όχι. Και επίσης ξεχνάει πόσο χρονών είναι. Όσο το παιδί είναι μικρό, περνάει μαζί του χρόνο σε κάθε ευκαιρία. Έχοντας όμως πάντα στο πρόσωπό του εκείνο το χαζό χαμόγελο που λέει απλά μία λέξη. «Ευτυχία». Είναι η πιο ευτυχισμένη του στιγμή όταν αγγίζει αυτό το μικρό πλάσμα. Και μόλις το πλάσμα αυτό αρχίσει να μεγαλώνει και να ζητάει πράγματα, τότε είναι που ξεχνάει τη λέξη όχι. Πώς μετά να μην έχουν τέτοια αδυναμία τα παιδιά στους μπαμπάδες; Αφού είναι πάντα οι καλοί της ιστορίας. Και αναπόφευκτα οι μαμάδες, με το πραγματιστικό ρεαλισμό της γυναικείας τους φύσης, είναι αυτές που προσπαθούν να κρατήσουν τα πράγματα σε φυσιολογικά επίπεδα. Νομίζω η πιο σωστή περιγραφή της επίδρασης ενός παιδιού στη ζωή και την κοσμοθεωρία ενός άντρα είναι αυτή που έδωσε ο Johnny Depp όταν περιέγραψε τα συναισθήματα που ένιωσε όταν αντίκρισε το πρώτο του παιδί. «Ήταν σαν ένα πέπλο να τραβήχτηκε μπροστά από τα μάτια και να μπόρεσα επιτέλους να δω την πραγματική εικόνα της πραγματικότητας.» Αυτό ακριβώς. Ένας άντρας αλλάζει εκείνη τη στιγμή επειδή γίνεται ότι περιέγραψε ο Depp. Έρχεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Γίνεται απτή. Κλαίει τα βράδια και γελάει όταν κάνεις τον καραγκιόζη. Ζητάει μπάλες ποδοσφαίρου πριν καλά καλά αρχίζει να περπατάει και φουστανάκια πριν καν αρχίσει να μιλάει. Μα πώς να πεις όχι σε δύο ματάκια που σε κοιτάνε και σου ζητάνε κάτι; Τον κόσμο όλο να πρέπει να φέρεις ανάποδα, θα το κάνεις. Όχι επειδή πρέπει. Αλλά επειδή θέλεις. Επειδή είναι πλέον το μοναδικό πράγμα που θέλει να κάνει ένας άντρας. Να ικανοποιεί τις επιθυμίες αυτού του μικρού πλάσματος. Που το μεγαλύτερό του αφοπλιστικό όπλο είναι ένα και κανείς δεν το λέει ποτέ. Έχει τα μάτια και το χαμόγελό της. Κωνσταντίνος Κυριάκος | Pillowfights.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Σε ψυχολογικό επίπεδο, κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών της εγκυμοσύνης έχουν προετοιμαστεί σημαντικές ψυχολογικές μεταβολές. Η εγκυμοσύνη για τη γυναίκα είναι μια εξελικτική διεργασία, από την οποία προκύπτει ένας μεταποιημένος εαυτός. Η γυναίκα καλείται και ‘πρέπει’ να βρεθεί σε μια υπέρβαση του εαυτού. Κυοφορεί 9 μήνες και ταυτόχρονα είναι κρίσιμο και απαραίτητο να αντιληφθεί ότι το μωρό είναι ένα ξεχωριστό ον. Σε ψυχολογικό επίπεδο, κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών της εγκυμοσύνης έχουν προετοιμαστεί σημαντικές ψυχολογικές μεταβολές: οι γονείς αντιμετώπισαν την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης μέσα από τις σωματικές αλλαγές και την εικόνα του μωρού στο υπερηχογράφημα. Προοδευτικά πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι εγκαταλείπουν το ρόλο του παιδιού για να επωμιστούν το ρόλο του γονέα. Αυτή η μετάλλαξη προκαλεί μια επανεκτίμηση των σχέσεών τους με τους δικούς τους γονείς, με τους οποίους τώρα πλέον είναι ισότιμοι, κάτι που ζωντανεύει τα αισθήματα αντιπαλότητας. Σιγά σιγά οι γονείς ταυτίζονται με τους δικούς τους γονείς. Ταυτόχρονα, πολλές μητέρες επαναφέρουν εικόνες της δικής τους σχέσης με τη μητέρα τους κατά την παιδική τους ηλικία, που τις οδηγεί στην αναζωπύρωση παιδικών επιθυμιών και ακόμα σε μια ταύτιση με το μωρό που πρόκειται να γεννηθεί. Υπάρχει, λοιπόν, ένα είδος ταλάντωσης ανάμεσα σε δύο ταυτίσεις, αντίθετες αλλά συμπληρωματικές: είναι σαν η έγκυος να ‘δοκιμάζει’ το μητρικό της ρόλο, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθεί να φανταστεί τι σημαίνει να είσαι μωρό. Αυτή η διαδικασία είναι τεράστιας σημασίας, διότι επιτρέπει στη μητέρα να ονειρευτεί το μέλλον (τον ερχομό του νεογέννητου) ξαναζώντας το παρελθόν της (τη σχέση της όταν ήταν μωρό με τη δική της μητέρα). Ετοιμάζεται, καθώς θυμάται. Επιλόχεια κατάθλιψη Την τρίτη ή τέταρτη ημέρα μετά τον τοκετό οι νέες μητέρες καταλαμβάνονται από μια ανεξήγητη θλίψη και ένα έντονο αίσθημα απώλειας. Αυτό μπορεί να προκληθεί για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Τις ημέρες που ακολουθούν τη γέννηση πραγματοποιούνται πολύ σημαντικές ορμονικές αλλαγές. Σε αυτές τις αλλαγές προστίθενται οι αλλαγές της εικόνας του σώματος: από τη γεμάτη κοιλιά στρογγυλή κοιλιά, η γυναίκα περνά στην άδεια κοιλιά με το χαλαρό δέρμα. Έχει διαπιστωθεί ότι κάθε γρήγορη και αμετάκλητη αλλαγή μπορεί να προκαλέσει μια κατάσταση ψυχικής κρίσης. Αυτό είναι ακόμη πιο ισχυρό όταν ανατρέπονται η εικόνα και η αντίληψη του σώματος. Ένας ακόμη λόγος μπορεί να είναι το γεγονός ότι η μητέρα την περίοδο μετά τον τοκετό καλείται να αφήσει εντελώς τις δικές της ανάγκες και να αφοσιωθεί εξολοκλήρου στο μωρό, καθώς από εκείνη εξαρτάται η επιβίωσή του. Ακόμη, είναι πολύ συχνό και φυσικό να μην μπορεί η μητέρα να συντονιστεί καλά με το μωρό. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να καταλάβει, γιατί κλαίει. Πολύ συχνά η μητέρα εκλαμβάνει το κλάμα ως δική της αποτυχία και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο: το γεγονός ότι πιστεύει πωώς έχει αποτύχει την οδηγεί σε κατάθλιψη. Η κατάθλιψη αυτή κάνει το παιδί να γκρινιάζει, με αποτέλεσμα η αίσθηση της αποτυχίας να είναι ακόμη πιο έντονη και η κατάθλιψη να επιδεινώνεται. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει η κάθε νέα μητέρα ότι όλα αυτά τα συναισθήματα είναι απολύτως φυσικά και ταιριάζουν με τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της. Αν η επιλόχεια κατάθλιψη αντιμετωπιστεί ως φυσικό επακόλουθο του τοκετού θεραπεύεται από μόνη της. Η θέση του πατέρα Ο ερχομός του μωρού στο σπίτι αποτελεί μια αλλαγή καθεστώτος. Μερικές φορές μάλιστα μια επανάσταση, η οποία μπορεί να φέρει κρίση ανάμεσα στο ζευγάρι. Όλες οι μέριμνες της μητέρας καθιστούν το μωρό τον απόλυτο κυρίαρχο. Αυτόν τον τόσο στενό δεσμό ο πατέρας τον νοιώθει ως αποκλεισμό. Νοιώθει ότι περισσεύει. Ο αποκλεισμός του πατέρα και η διατήρηση μιας σχέσης συγχώνευσης ανάμεσα στη μητέρα και το μωρό ενέχει κινδύνους όσον αφορά στην εξέλιξη του παιδιού. Είναι εξαιρετική σημασίας τόσο για την εξέλιξη και ανάπτυξη του παιδιού, όσο και για την πορεία της σχέση του ζευγαριού και ολόκληρης της οικογένειας να υπάρξει χώρος και για τον πατέρα. Και το χώρο αυτό πρέπει να τον δώσει η γυναίκα στον άντρα της. Τόσο η γυναίκα-μητέρα, όσο και το παιδί έχουν ανάγκη και τη φροντίδα του άντρα-πατέρα. Μόνο έτσι θα υπάρξει μια υγιής ανάπτυξη όλων: του παιδιού, της μητέρας, του πατέρα, του ζευγαριού, της οικογένειας. Dr.'Αρης Τσιγκρής Χειρουργός Γυναικολόγος/Μαιευτήρας aristsigris.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Όταν το μωράκι έρχεται στον κόσμο ο ρόλος της μητέρας είναι πρωταρχικός. Αδιαμφισβήτητη όμως αξία και σπουδαιότητα έχει και ο ρόλος του πατέρα. Έτσι από τον έβδομο μήνα οι σχέσεις αλληλοσυμπληρώνονται και η σπουδαιότητα της ύπαρξης και των δυο γονιών στην ζωή του παιδιού είναι ισάξια. Μεγάλη σημασία έχει να καταλάβουμε ότι οι δυο γονείς δεν λειτουργούν διαφορετικά ή ξεχωριστά και δεν αντιπροσωπεύουν αποκλειστικές λειτουργίες. Δεν υπάρχουν δηλαδή πράγματα που μόνο ο ένας μπορεί να κάνει. Για το παιδί η επίδραση του μπαμπά και της μαμάς είναι θεμελιώδης ήδη από την βρεφική ηλικία. Ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Η τέχνη της αγάπης» του Erich Fromm «Ο ρόλος της μητέρας είναι να δώσει στο παιδί ασφάλεια και σιγουριά, και ο ρόλος του πατέρα είναι να οδηγήσει και να διδάξει το παιδί πώς να αντιμετωπίσει τα προβλήματα εκείνα που η συγκεκριμένη κοινωνία στην οποία γεννήθηκε το φέρνουν αντιμέτωπο. Στην ιδανική περίπτωση, η αγάπη της μητέρας δεν .....προσπαθεί να εμποδίσει την ωρίμανση του παιδιού, ούτε να διαιωνίσει την αδυναμία του. Η μητέρα οφείλει να έχει πίστη στη ζωή και να μην καταλαμβάνεται από αγωνία ούτε να μεταδίδει στο παιδί την αγωνία της. Ένα στοιχείο της ζωής της πρέπει να είναι η επιθυμία της να γίνει το παιδί ανεξάρτητο και τελικά να αποχωριστεί από την ίδια. Η αγάπη του πατέρα πρέπει να καθοδηγείται από αρχές και προσδοκίες. Πρέπει να είναι υπομονετική και ανεκτική και όχι απειλητική και αυταρχική. Θα πρέπει να δίνει στο παιδί που μεγαλώνει μια ολοένα και μεγαλύτερη συναίσθηση ικανότητας και τελικά να του επιτρέψει να γίνει κύριος του εαυτού του και να απαλλαγεί από την ηγεσία του πατέρα.» Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Οι άντρες πιστεύουν πως οι μαμάδες λόγω ενστίκτου είναι ικανές να φροντίζουν το μωρό και να είναι αυτές οι πλέον κατάλληλες για την ανατροφή του. Η αλήθεια είναι πως αυτό δεν ισχύει, γιατί η μητρότητα κρύβει πολλές καινούργιες εμπειρίες όσον αφορά τη φροντίδα του μωρού, που η μαμά πελαγώνει μέχρι να αποκτήσει τη σχετική εμπειρία. Σίγουρα τους πρώτους μήνες οι μπαμπάδες μπορεί να δυσκολεύονται να περιποιηθούν το νεογέννητο μωράκι και να αισθάνονται πως είναι «εύθραυστο». Καθώς όμως προχωρούν οι μήνες καλό θα είναι οι μπαμπάδες να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο ενεργό ρόλο στην φροντίδα και στην περιποίηση του νηπίου ισχυροποιώντας τους δεσμούς μεταξύ τους και δίνοντας ανάσες ξεκούρασης σε εσάς. Εάν ανήκετε στην πλειονότητα των γυναικών που παραπονιούνται ότι ο σύντροφός τους ελάχιστα ασχολείται με το μωρό σας, τότε θα πρέπει να προετοιμάσετε το σύντροφό σας για το ρόλο του. Ο μπαμπάς αναλαμβάνει τις ευθύνες του Φροντίστε να είναι κάποιες φορές ο μπαμπάς παρόν σε δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τη φροντίδα και το τάϊσμα του μωρού. Μη δείχνετε ότι είστε εσείς η πλέον κατάλληλη να ταΐσετε ή να αλλάξετε την πάνα του μωρού σας, γιατί έτσι δεν αφήνετε στο σύντροφό σας να αναλάβει και αυτός με τη σειρά του τις ευθύνες που του αναλογούν. Ξεκινήστε, λοιπόν, να περιγράφετε τη διαδικασία και μην περιμένετε να εκδηλώσει ο σύντροφος σας ενθουσιασμό για αυτά τα μίνι σεμινάρια βρεφικής φροντίδας αλλά σίγουρα, όταν θα έρθει η στιγμή να αναλάβει εκείνος δράση τότε κάτι θα ξέρει να κάνει. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο Είναι αδύνατο ο μπαμπάς να κάνει όλα τα πράγματα που αφορούν το μωρό σας το ίδιο όπως εσείς. Ο καθένας σας είναι μοναδικός. Σταματήστε να είστε υπερπροστατευτικές με το παιδί σας και όποτε βρίσκετε κάτι αρνητικό που θα πρέπει να επισημάνετε, κάντε το εφόσον έχει να κάνει με την ασφάλεια του μωρού και όχι με το υπερβολικό άγχος σας. Αλλά πρέπει να το κάνετε με όμορφο τρόπο και χωρίς να ακυρώνετε την προσπάθειά του. Με λίγα λόγια μπορείτε να δείξετε στο μπαμπά πώς να αλλάξει τις πάνες, να ντύνει το παιδί, να το ταΐζει, να αποστειρώνει το μπιμπερό κ.α. αλλά ταυτόχρονα, να σέβεστε τον τρόπο που το κάνει και να μην αγχώνεστε ή θυμώνετε αν δεν τα κάνει ακριβώς όπως εσείς. Όπως επισημαίνει η επιστημονική κοινότητα διαρκώς, ο ρόλος του πατέρα είναι σημαντικός για την υγεία των παιδιών και της οικογένειας. Αφήστε τον λοιπόν να έχει ρόλο, στην φροντίδα και στην ανατροφή των παιδιών. Μην είστε αυστηρή στις κρίσεις σας Μην είστε υπερπροστατευτική με το παιδί σας όπως είπαμε, και προσπαθήστε να μην είστε αυστηρή και να κρίνετε συνεχώς τις προσπάθειες του συντρόφου σας να φροντίσει το μωρό σας. Η αρνητική κριτική αποθαρρύνει το σύντροφό σας να προσπαθήσει παραπάνω καθώς νιώθει ότι δεν είναι αυτός ο κατάλληλος για τη φροντίδα του μωρού. Μην πανικοβληθείτε, λοιπόν, αν ανακαλύψετε πως ο μπαμπάς έχει φορέσει στο μωρό την πάνα… ανάποδα! Μην πείτε τίποτα στον πατέρα που, ενώ κατόρθωσε να κάνει το παιδί να φάει τη φρουτόκρεμά του, το έντυσε σαν κρεμμύδι. Ίσως δεν είναι εύκολο να αποφύγετε τα αρνητικά σχόλια, αλλά είναι αναγκαίο να το κάνετε, προκειμένου να ενθαρρύνετε τον μπαμπά και να ενισχύσετε την προσπάθειά του. Μην επιδιώκετε να έχετε τον απόλυτο έλεγχο σε όλα Πρέπει να απαλλαγείτε από αισθήματα ανασφάλειας γιατί η ανάγκη σας να τα ελέγχετε όλα θα σας οδηγήσει στο να επιβάλλετε τον δικό σας τρόπο στη διευθέτηση των θεμάτων, γεγονός αδύνατο. Φροντίστε να δίνετε αρμοδιότητες στο σύντροφό σας και να δέχεστε τη βοήθεια του. Με αυτόν τον τρόπο του επιτρέπεται να έχει κίνητρα ανάληψης περισσότερων πρωτοβουλιών. Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα οι μπαμπάδες έχουν την ικανότητα να τα καταφέρουν εξίσου καλά με τις μητέρες, αλλά χρειάζεται να εμπλέκονται σε τακτά χρονικά διαστήματα με καθημερινές δραστηριότητες φροντίδας του μωρού, προκειμένου να πυροδοτήσουν τον εγκέφαλό τους και να συμπεριφέρονται και αυτοί μητρικά. Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Η αγάπη εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Η απέραντη αγάπη που δείχνει ένας πατέρας στον ανάπηρο γιο του είναι συγκινητική και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Ο Yu Xukang από την Κίνα, διανύει μια απόσταση 29 χιλιομέτρων καθημερινά προκειμένου να μεταφέρει στους ώμους του τον γιο του που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα. Η σχέση των δυο αντρών, γιου και πατέρα, είναι απίστευτα δυνατή. Μένουν σε ένα μικρό σπίτι στην επαρχία Fengyi στην νοτιοδυτική Κίνα, ενώ η μητέρα του παιδιού τους εγκατέλειψε. Ο 12χρονος Xiao Qiang δεν έγινε δεκτός, εξαιτίας του προβλήματός του, σε κανένα σχολείο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι τους με αποτέλεσμα ο στοργικός πατέρας να αναγκάζεται να πραγματοποιεί μια απόσταση 29 χιλιομέτρων με τα πόδια έχοντας στους ώμους του τον μονάκριβο του γιο. «Ο γιος μου έχει μία σωματική αναπηρία. Δεν έχει πρόβλημα με τα χέρια και τα πόδια του αλλά η πλάτη του είναι κυρτή με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περπατήσει. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το μυαλό του. Είναι πανέξυπνος», λέει ο πατέρας. «Όλα τα σχολεία κοντά στο σπίτι μας τον απέρριψαν. Έτσι αποφάσισα ότι θα τον κουβαλάω κάθε μέρα στους ώμους και θα τον πηγαίνω μόνος μου σχολείο. Σηκωνόμαστε στις 5 το πρωί, βάζω στον μικρό να φάει και μετά ξεκινάμε το ταξίδι μας», συμπληρώνει. Δείτε ολόκληρο το άρθρο