Εκτέλεση της Αναζήτησης

Οι ικανότητες του ατόμου να συνεργάζεται με τον κόσμο μπορούν να αναπτυχθούν μέσα από μια διαδικασία, δηλαδή το εκθέτουμε σε τέτοιες μορφές ερεθισμάτων που το κάνουν να αποκτήσει τα αναγκαία προσόντα για να μπορεί να επεξεργάζεται τις πληροφορίες και να συγκρατεί αυτά τα ερεθίσματα. Ειδικά στους πρώτους μήνες της ζωής, την περίοδο της σχετικής κινητικής ανικανότητας, το ερέθισμα φτάνει στο παιδί διαμέσου του ενήλικα και ειδικά της μητέρας. Η μητέρα μπορεί να διεγείρει το παιδί με ιδιαίτερους τύπους ερεθισμάτων αγκαλιάζοντάς το, χαμογελώντας του, γαργαλώντας το, νανουρίζοντας το, μιλώντας του και βάζοντας το να χοροπηδάει στα γόνατα. Όταν το παιδί κινείται δίνει μεγαλύτερη προσοχή στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Όσον αφορά την όραση αυτή γίνεται προσεκτική και ερευνητική όταν παίρνουμε το νεογνό στα χέρια μας και το ακουμπάμε στον ώμο. Εκτός από το να καθιστά ενεργό το παιδί, η μητέρα οφείλει να παρέχει ερεθίσματα ανάλογα με τις απαντήσεις του ίδιου του παιδιού, δηλαδή η συμπεριφορά της μητέρας θα πρέπει να είναι ρυθμισμένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε το παιδί να μπορεί να συνειδητοποιεί τα αποτελέσματα των ενεργειών του. Αν το παιδί χαμογελάει και η μητέρα απαντήσει (χαμογελώντας του ή μιλώντας του ή γαργαλώντας το κτλ.) δημιουργείται μια αλληλεπίδραση στην οποία η απάντηση της μαμάς ακολουθεί την απάντηση του παιδιού. Η συμπτωματική βοήθεια κάνει το παιδί ικανό να αναπτύξει ένα γενικό πλαίσιο που αποτελεί τη βάση της κάθε μελλοντικής μάθησης, δηλαδή τη συνείδηση ότι οι πράξεις του θα επηρεάσουν με επιτυχία το περιβάλλον του. Ένα τέτοιο πλαίσιο αναπτύσσεται αρχικά από τη σχέση του παιδιού με τη μητέρα γιατί, όπως είπαμε, από αυτή τη σχέση το παιδί μπορεί να μάθει τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του. Κάθε μητέρα πρέπει να έχει υπόψιν της τη ατομικότητα του παιδιού, δηλαδή πρέπει να ρυθμίζει την πρόκληση των ερεθισμάτων ανάλογα με την ενεργητικότητα του παιδιού και να επιδιώκει να να δημιουργήσει μια σχέση αμοιβαιότητας παρά το ότι μητέρα και παιδί προφανώς έχουν τελείως διαφορετικούς ρόλους. Η μητέρα πρέπει να είναι το στήριγμα στην δραστηριότητα του παιδιού. Αρχικά να δέχεται κάθε βλέμμα, κίνηση και φωνούλα του παιδιού σαν μια θετική και κατάλληλη απάντηση στην αλληλεπίδραση που αυτή επιδιώκει να δημιουργήσει. Πρέπει να επιδιώκει να δημιουργεί συνέχεια τέτοιες καταστάσεις που να μπορούν να αναπαράγουν τέτοιες απαντήσεις και να δημιουργεί συνήθειες στις οποίες το παιδί να μπορεί να συμμετέχει προοδευτικά. Η μητέρα αρχίζει δηλαδή από την εμπειρία του παιδιού, το βοηθάει να την οργανώσει περισσότερο, δεχόμενη τα σήματα του παιδιού με σκοπό να τα επεκτείνει απαντώντας του για να προωθήσει την αλληλεπίδραση. Σε μια δεύτερη φάση μπορεί να παρεμβληθεί την ώρα της δραστηριότητας του παιδιού και να παρουσιάσει ερεθίσματα στα οποία το παιδί καλείται να απαντήσει. Για παράδειγμα δείχνοντάς του, ανεξάρτητα από αυτό που κάνει, ένα καινούργιο αντικείμενο και επιδιώκοντας να του αποσπάσει την προσοχή με την φωνή και την κίνηση. Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια εκπαιδευτική κατάσταση στην οποία το παιδί οπωσδήποτε πρέπει να μπορέσει να παρεμβληθεί.