Θέλω να γίνω μαμά

Μαρινιώ, τι έγινε;;;;;;;

Πω πω, αγχώθηκα τώρα που δε βλέπω ζωή της άλλης... Κοινά σημεία των ελληνικών σήριαλ: 1. Δεν υπάρχουν ρούχα του σπιτιού. Όλοι κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι με τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράνε έξω. Επίσης, η παντόφλα είναι άγνωστο είδος στα ελληνικά σήριαλ. 2. Όλες οι γυναίκες ξυπνάνε φρεσκοβαμμένες και καλοχτενισμένες. Καμία δεν είναι ξεμαλλιασμένη, ενώ το γεγονός ότι κοιμούνται με μολύβι, μάσκαρα, eye liner, κ.λπ. δεν τις κάνει να μοιάζουν με τους Λύκους του Μίκυ Μάους. 3. Όλα τα σπίτια μοιάζουν λες και χτίστηκαν και διακοσμήθηκαν χτες, αφού όλα ακολουθούν τη φετινή μόδα (της χρονιάς που γυρίζεται το σήριαλ). 4. Όλοι έχουν αρκετά λεφτά για να πάνε ένα ταξίδι στην Αγγλία, για να αγοράζουν ακριβά δώρα στους φίλους τους που γιορτάζουν και για να έχουν ένα διαμέρισμα γεμάτο μπιχλιμπίδια, ακόμα κι αν είναι μπατήρηδες φοιτητές που αναγκάζονται να δουλεύουν σερβιτόροι σε καφετέριες για να τα βγάζουν πέρα. 5. Όταν κάποιος σπάσει το χέρι του ή το πόδι του, θεραπεύεται περίπου σε τρεις μέρες. Αντίθετα, εγώ έσπασα το χέρι μου πριν 8 εβδομάδες σχεδόν, κι ακόμα δεν μπορώ να το σηκώσω μέχρι πάνω, κάνω φυσιοθεραπεία, και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα χρειαστώ για να επανέλθω. Δε μου έρχονται άλλα, είναι και μεσάνυχτα...

mama_xina έγραψε: Αφού είσαι πατρινό καρναβάλι, μπορείς να περάσεις να φιλήσεις και την πεθερά μου, πλιιζ;

Γιατί, εσείς δεν κυλοφορείτε σπίτια σας με γόβα και ταγέρ;

Σιγά καλέ! Πόσα περιττά κιλά έχεις; Εγώ έλεγα σήμερα στους μαθητές μου ότι χαλάσαμε τη δίαιτα (μετά από τη μασαμπούκα) και με βρίζανε!!! Εγώ το κάρμα μια φορά το είδα και σκιάχτηκα. Μετά δεν το ξαναείδα!!! Βλέπω μόνο Αίγια fuxia (κυπριακό), Η οικογένεια βλάπτει, Μίλα μου βρώμικα, και μπορεί να δω καμιά φορά και Παιδική χαρά. Δε θυμάμαι αν βλέπω τίποτε άλλο. Α! Και Πατάτες αντιναχτές! (κυπριακό, αντίστοιχο του ΑΜΑΝ!!!).

Δυστυχώς εγώ είμαι στην Κύπρο, οπότε δεν μπορώ να πάω στο θέατρο που λες. Πάντως, αν χρειαστεί να τρέξω, τρέχω, δεν τίθεται θέμα! Για τις οργανώσεις που λες, μήπως να αναρτούσες κανένα σχετικό ποστ; Όλο και κάποια θα ωφεληθεί και δεν το ξέρει.

Η Ξένια ποια είναι; Αυτή με την περούκα; Αυτή είναι Κύπρια. Δεν την έχω δει ποτέ τη σειρά, αν και φαίνεται καλή. Το Τέσσερα το είδα μόνο μία φορά. Αλλά ξέρετε πώς είναι με τις σειρές του Παπακαλιάτη: αν έχεις δει μία, τις έχεις δει όλες.

Άσε, πίκρα με τις δουλειές... Κι ο άντρας μου όλο σε συνεντεύξεις πηγαίνει, κι όπως πηγαίνει, έτσι φεύγει. Δύο φορές τον προσέλαβαν με γνωριμία, και μη φανταστείς, πωλητής σε μαγαζί ήταν, δεν ήταν διευθυντής υπουργείου, την πρώτη φορά τον απέλυσαν στο μήνα και τη δεύτερη σε έξι μέρες. Τελικά μάθαμε ότι αυτοί το έχουν σύστημα να παίρνουν υπαλλήλους για λίγο καιρό, και να τους διώχνουν, για να τους δίνουν τον κατώτατο μισθό και να μην τους βάζουν ένσημα... (θυμωμένη φατσούλα...).

Εγώ σήμερα είδα το "Η οικογένεια βλάπτει". Η ιστορία μου θυμίζει πάρα πολύ τη δική μου και ο πατέρας της οικογένειας (Σ. Μπουλάς) είναι ολόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοιδιος ο νονός και θείος μου!!!!!!!! Λες και παίζει αυτός τον ρόλο!!!!!!!

Καλέ, εγώ είδα Παπακωνσταντίνου και μπήκα!!!!!!!!!!! Και βρίσκομαι μπροστά σε ανακοίνωση εγκυμοσύνης. Καλά το έλεγα εγώ ότι ο Βασίλης πάει παντού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Λένα, συγχαρητήρια, και στα δικά μας!!!!!!!!!!!!!!!

Κι εγώ γι' αυτό έφαγα τόσα γλυκά. Εμ τι νόμισες, εγώ δε ζω ένα δράμα που χώρισε η Ελενίτσα; Τώρα, Ελπίδα και Ξένια, νομίζω μιλάς για τη "Ζωή της άλλης", ε; Σ' αυτήν τρέχανε επειδή της σπάσανε τα νερά on line. Αυτή είναι πολυτέλεια μόνο λίγων ανθρώπων, όπως της Ελβίρας, της Νέλυς, και μιας φίλης μου. Της τελευταίας δεν της σπάσανε τα νερά on line, αλλά απ' τη στιγμή που είδε αίμα και της είπε ότι ο γιατρός γεννάει, πήγε στην αισθητικό να κάνει αποτρίχωση, μη γεννήσει και είναι μες στην τρίχα, και κάθισε σπίτι της με όλο της το σόι και περίμενε να την πιάσουν οι πόνοι!!!

Τωρα θυμήθηκα και μπήκα στην προτεινόμενη σελίδα. Καλά, δε λέει και τίποτα το καινούριο! Όπως παρουσιάστηκε το θέμα, νόμιζα ότι εφευρέθηκε το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας και είμαστε οι λίγες εκλεκτές που έχουν πρόσβαση στο θαύμα! Πέντε βασικές συμβουλές δίνει, που τις έχουμε ακούσει πάαααρα πολλές φορές μέχρι τώρα. - Γελάτε, κάνει καλό. - Πίνετε νερό. - Βιταμίνη Ε. - Αντιρυτιδικές κρέμες, σπα, κ.λπ. Συγκλονίστηκα τώρα... Επιτέλους, δε θα γεράσω ποτέ!!! Σκάστε απ' το κακό σας σιχαμένες συμμαθήτριες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μπα, τι διατροφή, σήμερα είχαμε εκδήλωση στο σχολείο κι έφερε η διευθύντρια γλυκά. Δεν το ήξερα κι έφαγα κι ένα γαλακτομπούρεκο στο σπίτι, καλά όχι ένα, ένα μικρό κομμάτι, δεν έφαγα κι όλο το ταψί... Εγώ πάντως θέλω να δω φωτογραφικό υλικό, υπεύθυνη δήλωση, ταυτότητα, πιστοποιητικό γεννήσεως, απολυτήριο λυκείου και πιστοποίηση του γνήσιου της υπογραφής.

Εμείς συναντηθήκαμε στην περίφημη disco Figaro στη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζαμε στις 12/11/1998! Εκείνο το βράδι ήταν Πέμπτη, και ως γνωστόν είχε ladies night. Εγώ δεν τρελαινόμουν, αλλά μια συμφοιτήτριά μου με έπρηξε να πάμε! Μαζευτήκαμε, λοιπόν, μια μεγάλη παρέα, αγόρια κορίτσια, και πήγαμε. Εκεί συναντήσαμε κάποια παιδιά απ' τις φοιτητικές εστίες που τα γνώριζε αυτή η συμφοιτήτριά μου, καθώς τα είχε με ένα παιδί που έμενε κι αυτό εκεί. Ανάμεσά τους, κι ο δικός μου! Μόλις με είδε αμέσως ξετρελλάθηκε (θα φταίει που είμαι θεογκομενάρα). Εμένα πάλι δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση (θα φταίει που τότε χτένιζε τα μαλλιά του με μια τεράστια χωρίστρα στη μέση, λες και ζούσε στο 1952). Την επόμενη μέρα έφυγε για Πάτρα, έλειψε μια βδομάδα, και με το που γύρισε, πήρε το τηλέφωνό μου απ' τη φίλη μου και με πήρε για να βγούμε. Πήγαμε μια φορά για καφέ και μετά εκδρομή στην Έδεσσα, στις 28/11, όπου δώσαμε τα πρώτα μας φιλάκια, κάτω απ' τη βροχή (ξέχασε την ομπρέλα στο σιδηροδρομικό σταθμό). Έκτοτε είμαστε μαζί, με κάποια μικρά, χαζά διαλείμματα, τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας.

Προσπάθησα να μπω στην προτεινόμενη σελίδα, αλλά κολλάει. Θα ξαναμπώ το βράδι, μετά το σχολείο. Εγώ θέλω να μείνω για πάντα νέα, να μη γεράσω ποτέ, και να με βλέπουν οι σιχαμένες συμμαθήτριές μου στις συναντήσεις της τάξης (δεν κάνουμε ποτέ γιατί δε θέλουμε να βλέπουμε η μία την άλλη) και να σκάνε απ' τη ζήλια τους. Αφήστε που είμαι 29 και κάποιες μαθήτριες και μαθητές μου νόμιζαν ότι είμαι 23 (προφανώς δεν ξέρουν τίποτα για το σύστημα των διορισμών στην Κύπρο). Οπότε κορίτσια, ό,τι συμβουλές θέλετε, στη δασκάλα από δω!!!!!!

Ρε Ραμονάκι, πού χάθηκες; Μας έλειψες!!! Μην ξαναπείς ότι δεν ανήκεις στο μάμμυ!!!!!! Ούτε κι εγώ έχω παιδί, και τώρα σ' αυτή τη φάση ούτε καν προσπαθώ! Πρέπει να αποχωρήσω;;; Χμ... Μήπως είμαι κι εγώ ψεύτικη;; Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι. Αυτό που σκέφτομαι σχετικά με τη Νέλυ, είναι ότι γι' αυτήν την κοπέλα, ήμασταν η καθημερινή της παρέα για 9 μήνες! Δηλαδή έμπαινε κι έλεγε ψέματα, σίγουρα έλεγε και αλήθειες, αλλά ουσιαστικά η καθημερινή της συντροφιά ήταν ένα τσούρμο γυναίκες που κορόιδευε!! Πόσο μίζερο μπορεί να είναι αυτό; Ραμόνα, για το Πήλιο θα σε πιστέψουμε μόνο αν μας στείλεις με κούριερ από ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού...

Το θέμα δεν είναι ότι εσύ δε χαίρεσαι. Το θέμα είναι ότι αυτή δε σε θέλει εκεί! Είπε ότι θα σας διώξει! Άρα γιατί ασχολείσαι;

Εγώ δεν περνάω κάτι τέτοιο. Ούτε μέρες μετράω, ούτε θερμοκρασίες, ούτε τίποτα. Σήμερα δεν έχω ιδέα σε ποια μέρα του κύκλου είμαι. Βέβαια, έχουμε σταματήσει προσωρινά τις προσπάθειες, λόγω σπασμένου χεριού. Αλλά έτσι όπως εσύ σκεφτόμουν τους πρώτους 2 μήνες. Μετά σταμάτησα τελείως να ασχολούμαι. Ούτε καν το σκέφτομαι. Αλλά και όταν αγχωνόμουν, πάλι δεν επηρέαζε αυτό τη ζωή μου. Απλά το είχα λίγο στο μυαλό μου.

Έλα καλέ, τώρα με την υστερική! Όχι, δεν είσαι κακιά, στο λέω εγώ!

ValentinaGiannis έγραψε: Χα χα χα χα!!!!!!! Όταν λες 50 μέρες η νηστεία τι εννοείς; Εγώ δεν πιστεύω στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, γι' αυτό δε θα του κάνω κανένα δώρο, ούτε κι αυτός σε μένα!!!

Ωραίο θέμα. Θυμήθηκα ένα δάσκαλο που είχα στη δευτέρα δημοτικού. Ο άνθρωπος δεν ήταν απλά αυστηρός. Ήταν ψυχοπαθής. Αν σας πω τι έκανε, δε θα το πιστέψετε. Κατ' αρχήν, έδερνε, ενώ το ξύλο απαγορευόταν. Αλλά ήταν εκείνη η μεταβατική φάση, που το ξύλο επίσημα απαγορεύτηκε, ενώ υπήρχαν πολλοί παλιοί δάσκαλοι που συνέχιζαν να δέρνουν. Αν σκεφτήτε ότι υπήρχαν γονείς που πήγαιναν και του έλεγαν (και σ' αυτόν, και σε άλλους), "δέρνε τον να στρώσει, γιατί εγώ δεν τον κουμαντάρω", "το κρέας δικό σου τα κόκκαλα δικά μου", και τα υπόλοιπα παρόμοια εφυολογήματα, μπορείτε να καταλάβετε ότι οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν δικαιωμένοι. Αυτός είχε μία βέργα, και το καλοκαίρι που τα αγόρια φορούσαν κοντά παντελονάκια και τα κορίτσια κοντά καλτσάκια κι όχι καλσόν, μας χτυπούσε στο μπούτι για να κοκκινήσει, κι αυτό το έλεγε "έκανα περιθώριο". Τα παιδιά που είχε το ελεύθερο να τα δέρνει, τα σκότωνε στο ξύλο με κάθε αφορμή, κι όχι μόνο, αλλά τους άδειαζε τη τσάντα, έπαιρνε ό,τι βιβλίο και τετράδιο τους είχε δώσει το σχολείο και τους έλεγε να πάρουν τηλέφωνο τη μάνα τους να έρθει να τους πάρει γιατί τους διώχνει απ' το σχολείο. Αυτά ξέρανε ότι αυτό σήμαινε ότι θα τρώγανε ξύλο και απ' τη μάνα τους, έτσι ξεφτιλίζονταν παρακαλώντας τον να τους επιτρέψει να μείνουν. Αν τα παιδιά αυτά ήταν περισσοτερα από ένα, τα έβαζε να διαλέξουν σε ποια τάξη θέλουν να πάνε, γιατί αυτός δεν τα ήθελε στην τάξη του και τα έδιωχνε. Ακολουθούσαν παρόμοιες σκηνές ξεφτίλας. Επίσης, κυκλοφορούσε μέσα στην τάξη, και ανα πάσα στιγμή, μπορεί να άρχιζε να γαργαλάει κάποιο παιδί. Εγώ που δεν μπορώ να με γαργαλάνε και αντιδρώ σπασμωδικά, ζούσα σε κατάσταση διαρκούς τρόμου. Κάτι άλλο που έκανε ήταν (καλά, είμαι σίγουρη ότι δε θα με πιστέψετε) να κλείνει τα μαλλιά των κοριτσιών στο παράθυρο. Συχνά έκλεινε τα μαλλιά δύο κοριτσιών σε διπλανά παράθυρα, έβγαινε έξω και τα έδενε μεταξύ τους. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι αυτό το θεωρούσαν ένα είδος παιχνιδιού ή αστείου και συνήθως γελούσαν με όλα αυτά, ακόμα και τα παιδιά που τα τραβούσαν όλα αυτά και μόνο εγώ ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο άνθρωπος αυτός συνταξιοδοτήθηκε με δόξα και τιμή, ως ένας από τους "καλούς, παλιούς δασκάλους". Ποτέ κανείς δεν τον κατήγγειλε, και ποτέ κανένας υπεύθυνος δεν του έκανε ούτε καν παρατήρηση.

Αν θες, μπες στο ποστ "Θέλετε να κάνουμε το τέλειο κορμί;". Μαζευόμαστε εκεί και γράφουμε τι φάγαμε την προηγούμενη μέρα! Πίστεψέ με, βοηθάει!!! Όταν τρως χωρίς να δίνεις αναφορά, τότε είναι πιο εύκολο να πέσεις σε παρασπονδίες. Ενώ αν ξέρεις ότι θα γράψεις τι έφαγες, τότε θα ντραπείς να φας ανεξέλεγχτα!

Καλή επιτυχία! Σε ποιο τμήμα είσαι; Σε ποια πόλη; Κι εγώ φιλοσοφική Θεσσαλονίκης τελείωσα!!!!!!!

Έχετε δίκιο κορίτσια, η ιστορία έμπαζε από παντού... Κι εγώ αισθάνομαι ηλίθια, παρ' όλο που δεν την είχα παρακολουθήσει απ' την αρχή. Τώρα που έγιναν τα αποκαλυπτήρια διάβασα τα πρώτα ποστ της Νέλλης και φάνηκε η απάτη... Π.χ. "έχουμε όπλο τα πτυχία μας", και λίγο καιρό μετά, χωρίς να μεσολαβήσει κάτι, παρατάνε τις σπουδές και φεύγουν για Γαλλία. Τα οικονομικά προβλήματα και το ιδιωτικό μαιευτήριο. Η κούρσα των κοριτσιών που την έψαχναν, και η μαρτυρία μιας κοπέλας που είπε ότι είχε ρωτήσει στο Μητέρα και της είπαν ότι δε γέννησε καμία Νέλλη. Και πολλά άλλα... Το θέμα είναι ότι έθιγε ευαίσθητα θέματα, και καμία δεν μπορούσε να της ζητήσει διευκρινήσεις, γιατί μετά οι υπόλοιπες θα την έκραζαν για αδιακρισία και αναισθησία! Είμαι σίγουρη ότι κάθε φορά που ξεγλιστρούσε, θα απορούσε και η ίδια με την ευπιστία μας... (Θυμωμένη φατσούλα)...

Αχ Χρύσα, τι μου θύμισες τώρα!!!!!!! Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ φορά που η τάξη μου λειτούργησε σαν ομάδα!!! Δευτέρα λυκείου κι εμείς, την προηγούμενη ημέρα (Τετάρτη) είχε γίνει σεισμός και την Πέμπτη κάναμε όλη μέρα αντισεισμικές ασκήσεις στο σχολείο (επειδή ως γνωστόν, πρώτα πρέπει να γίνει το κακό και μετά να κινητοποιηθούμε). Έτσι, την Παρασκευή, αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλάκα στην καθηγήτρια της ιστορίας, που δε φημιζόταν για ην αντίληψή της. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, κάποια έδωσε το σύνθημα, αρχίσαμε να κουνάμε τα θρανία και κρυφτήκαμε από κάτω τους, όπως μας είχαν μάθει στις αντισεισμικές ασκήσεις. Η καθηγήτρια έπαθε σοκ, τα έχασε, και τελικά κρύφτηκε κάτω απ' την έδρα. Εμείς πήγαμε να πεθάνουμε απ' το γέλιο, μάλιστα μια κοπέλα στην προσπάθειά της να κρατηθεί, έπαθε κάτι σα νευρικό λόξιγγα, και η καθηγήτρια νόμισε ότι το έπαθε απ' το φόβο της και την έστειλε έξω, μαζί με μια άλλη κοπέλα, μέχρι να της περάσει!!! Δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα, ήταν σίγουρη ότι έγινε σεισμός, και το ότι, την προηγούμενη μέρα με το που έγινε μετασεισμός κατευθείαν μας μάζεψαν στην αυλή και μας διώξανε απ' το σχολείο, δεν την μπέρδεψε καθόλου... Ένα χρόνο μετά, στην τρίτη λυκείου, την τελευταία μέρα είχαμε και πάλι μάθημα μαζί της (τώρα πλέον μας έκανε φιλοσοφία). Επειδή ήταν τελευταία μέρα, εννοείται δεν κάναμε μάθημα, αλλά γράφαμε σε λευκώματα και τέτοια. Το δικό μου λεύκωμα κυκλοφορούσε στην τάξη, και έπεσε στα χέρια της. Το ανοίγει στη σελίδα όπου μια συμμαθήτριά μου έγραφε : "έχουμε πολλά να θυμόμαστε από τα τρία χρόνια στο λύκειο, όπως, π.χ., τον ψεύτικο σεισμό με την κυρία Π.". Γυρνάει, λοιπόν, η κυρία Π. και μου λέει "Μα ο σεισμός ήταν αληθινός, δεν ήταν ψεύτικος". Εγώ δεν ήξερα τι να της απαντήσω, και συνεχίζει, βγάζοντάς με απ΄τη δύσκολη θέση: "Α, ήταν που τρόμαξα και γελάσατε ε; Χε χε, παλιόπαιδα"...