Lilaki

Στα μέσα Μαίου αποφασίσαμε να βαφτίσουμε το μικρό μας και κλείσαμε εκκλησία και χώρο για τη δεξίωση. Επειδή ο γάμος μας ήταν πολύ ανοιχτός (1300 άτομα στην εκκλησία και 700 άτομα στη δεξίωση) αποφασίσαμε η βάφτιση να γίνει σε πιο κλειστό κύκλο με λίγους και καλούς φίλους και ακόμη λιγότερους συγγενείς. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον άντρα μου τα δώρα της βάφτισης του παιδιού είτε να τα δωρίσουμε όλα απευθείας σε παιδάκια που έχουν ανάγκη, είτε πάνω στο προσκλητήριο να προτρέπουμε τους καλεσμένους αντί για δώρο να κάνουν μια κατάθεση χρηματική στο όνομα του παιδιού, είτε στο "χαμόγελο του παιδιού", είτε στα "παιδικά χωριά s.o.s.". Θα ήθελα λοιπόν να μου πείτε αν κάποια από εσάς έχει κάνει κάτι αντίστοιχο ποτέ και πώς ακριβώς έγινε, για να δω τί πρέπει να κάνω.

Καλησπέρα και από εμάς που έχουμε βάφτιση του δικου μας στις 16 Μαίου. Προσωπικά τα ποιηματάκια δεν μου αρέσουν καθόλου. Από το να μπείς στο ιντερνετ να ψάξεις και να επιλεξεις κάτι χιλιοφορεμένο, καλύτερα να καθήσεις να γράψεις δυο στιχάκια μόνη σου -αφού θέλεις να είναι η πρόσκληση σε μορφή ποιήματος- σε κάτι που να αντιπροσωπεύει το παιδί σου. Εγώ έχω σκοπό όλο το προσκλητήριο να είναι μια πολύ ιδιαίτερη φωτογραφία του παιδιού που στο κάτω μέρος θα αναγράφει την ημερομηνία και ωρα της βάφτισης και το πού θα γίνει η δεξίωση. Εύχομαι με το καλό !

Σιδερένιο!!! Εύχομαι σύντομα και τα υπόλοιπα και χωρίς ταλαιπωρία! Πρέπει να φτιάξεις ένα γλυκό για το γεγονός.

καλησπέρα και από εμένα και σε καλωσορίζω στην παρέα μας. Είναι μερικές απώλειες όπως η δική σου, που είναι γεγονός ότι ούτε ο χρόνος μπορεί να τις γιατρέψει. Σου εύχομαι ολόψυχα να κάνεις σύντομα ένα υγιές παιδάκι που πιστεύω ότι θα σου δώσει μεγάλη ευτυχία.

Argi έγραψε: Συμφωνώ απολύτως με την Argi. Πρέπει να μάθουμε τα παιδια μας να είναι ειλικρινείς μαζί μας από μικρή ηλικία, χωρίς να φοβούνται αν θα τα μαλώσουμε μετά. Γιαυτό πρέπει την ειλικρίνεια να την επιβραβεύουμε. Αν το καταφέρουμε αυτό σαν γονείς, έχουμε ένα πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια μας να αντιμετωπίσουμε αργότερα πράγματα και καταστασεις όταν μεγαλώσουν.

Καλησπέρα και από εμένα που γέννησα πέρισυ τελη Ιουλίου. επειδή είμαι ένα γενικά πολύ δραστήριο άτομο, που ακόμη και στα τέλη της εγκυμοσύνης μου δεν ήθελα να μένω στο σπίτι κλεισμένη, η ιδέα του εγκλεισμού με φρίκαρε και με φρικάρει τελείως, δεν τήρησα το 40ήμερο κατά γράμμα, γιατί τα περισσότερα από αυτά που λένε ανήκουν στον μεσαίωνα. Μετά από καμιά βδομάδα που επιστρέψαμε στο σπίτι, πήγα μια βόλτα με τον άντρα μου με τη μηχανη και φάγαμε σε ένα Ιταλικό κοντά στο σπίτι μας βέβαια και μέσα στο 3ωρο, γιατί θήλαζα κιόλας, αλλά το χρειαζόμουν για να ξελαμπικάρω και εγώ και ο αντρας μου. Το παιδί το άφησα στην πεθερά μου και όταν το έμαθε η μάνα μου έγινε έξαλλη και μου άρχισε τα πού πας και τί κάνεις και δεν επιτρέπεται και όλα αυτά τα χαζά. Εντάξει, δεν πήγαινα ούτε σε χώρους με συνωστισμό και μπουζούκια μέχρι το πρωί, ούτε έλειπα ώρες από το παιδί μου, αλλά μια βολτίτσα να αλλάξεις παραστάσεις χρειάζεται. Μετά το εικοσαήμερο πήρα τη ¨μισή ευχή¨ και πήγαινα παντού. 'Οταν μετά σαράντησα πήγα με το παιδάκι μου στην εκκλησία και μετά το πηγαίναμε και αυτό παντού μαζί μας. Η γνωμη μου είναι ότι η "λεχώνα" πρέπει -με τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού της βέβαια- να αφιερώνει έστω και 1 ώρα την ημερα για τον εαυτό της και να κάνει αυτό που την ευχαριστεί. Και αυτό γιατί οι απαιτήσεις ενός νεογέννητου παιδιού είναι πολλές και οι ορμόνες της μητέρας σε σύγχηση και δεοδομένου του κινδύνου της εκδήλωσης επιλοχείου κατάθλιψης, γιατί να μην κάνουν και οι μητέρες αυτό που τις ευχαριστεί;;;

mara_x έγραψε: Καλησπέρα και από εμένα, που ο δικός μου ο μπέμπης είναι σχεδόν συνομήλικος με τον δικό σου (γεν. 21/7/09). Δεν θέλω να σου πώ ότι έχεις κάνει κάτι λάθος ή κάτι δεν κάνεις, άλλωστε όπως κι εσύ με το πρωτο παιδί ακολουθούμε περισσότερο το ένστικτό μας σαν μάνες και όπου μας βγάλει. Όμως θα σου καταθέσω την εμπειρία μου στα αντίστοιχα του δικού μου παιδιού σε σχέση με τα δικά σου προκειμένου να σε βοηθήσω. Ο δικός μου βγήκε από το δωμάτιό μας όπου κοιμότανε στο λίκνο του, λίγο πριν κλείσει τον 6ο μήνα. Αυτό έγινε γιατί αφενός δεν χωρούσε στο λίκνο του πιά και αφετέρου η παιδίατρος μας είχε συμβουλεύσει ότι το παιδί πρέπει να μένει στο δωμάτιο των γονιών του μέχρι τον 6ο μήνα και αυτό γιατί μέχρι τον 6ο μήνα, το παιδί αισθάνεται ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τη μητέρα του... Επομένως, μας είχε πεί ο προωρος αποχωρισμός από τη μητέρα του κατά τη διάρκεια της νύχτας μπορεί να αποβεί "τραυματικός" με συνέπεια το παιδί ακόμη και μετά τον 6ο μήνα που θα έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ξεχωριστή οντότητα να έχει ανασφάλεια και να μην μπορεί να κοιμηθεί μόνο του τη νύχτα στο δωμάτιό του με τίποτα. Μήπως λοιπόν το ότι το παιδί ξυπνάει κατά τη διάρκεια της νύχτας δείχνει ότι έχει ανασφάλεια από τον πρόωρο αποχωρισμό από το δωμάτιο των γονιών του;;; Ο δικός μου αν τον αφήσω το πρωί να κοιμάται μπορεί και εμενα να ξυπνήσει κατά τις 10 και αργότερα (και ας κοιμάται πριν τις 12 τη νύχτα), αλλά αυτό θα του μετέθετε όλο το πρόγραμμα του φαγητού του για αργότερα και συνεπώς θα μας έπαιρνε η νύχτα. Μήπως δηλαδή εσύ να τον ξυπνάς κατά τις 8 το πρωί, να του δίνεις το γαλατάκι του και μετά το παιδί ας ξανακοιμαται. Ο δικός μου τουλάχιστον έτσι κάνει και μετά ξυπνάει κατά τις 11 και είναι έτοιμος για παιχνίδι και μετά για φρουτόκρεμα. Έπειτα όταν λές ότι το παιδάκι ξυπνάει 3 φορές τη νύχτα, μήπως πεινάει;;;μήπως ξυπνάει για να φάει το καημένο γιατί το γάλα σου δεν το χορταίνει το βράδυ αρκετά;; Σου το λέω γιατί κι εγώ κατά τη διάρκεια του θηλασμού (για 3 μήνες μόνο) γιατί χρειάστηκε να πάρω αντιβίωση, αναγκάστηκα περίπου στον 3ο μήνα να του δίνω το βράδυ συμπλήρωμα με ξένο γάλα γιατί το δικό μου τη νύχτα δεν τον χόρταινε. Δεν είναι κακό και ο σκοπός είναι να χορταίνει το παιδί για να αναπτύσεται. Μήπως δηλαδη και πάντα σε συννενόηση με τον παιδίατρό σου να του δώσεις λίγο ξένο γάλα;; Τέλος, όσον αφορά τον τσαμπουκά που λες ότι δεν έπιασε στον μπέμπη σου, είναι απολύτως φυσιολογικό γιατί πιστεύω ότι το μωράκι σου δεν σου τα κάνει αυτά επίτηδες γιατί θέλει να σε κουράσει και να σε εκνευρίσει, ούτε γιατί είναι κακομαθημένο, αλλά γιατί για κάποιο λόγο κατι θέλει από εσένα. Τώρα αν αυτό είναι αγκαλιές και χάδια γιατί φοβάται μόνο του ή φαγητό γιατί πεινάει, αυτό ό,τι και να σου πούμε εμείς ή ο παιδίατρος του παιδιού στην τελική ΕΣΥ καλή μου ξέρεις καλύτερα, γιατί είσαι ο μόνος άνθρωπος πάνω στη Γη που ξέρει το παιδί σου καλύτερα από όλους. Σου εύχομαι απλα να περνάτε μια φάση και σύντομα να βρείτε πιό καλούς ρυθμους κσι οι δύο!

η αριστερη! μου φαινεται πιο σικ...!με το καλό!!

Καλησπέρα και από εμένα. μήπως το παιδί τρώει πολύ νωρίς και εκείνη την ώρα ξυπνάει για να φάει;; Μηπως ανεβάζει λίγο δέκατα εξαιτίας των δοντιών της;; Μήπως το παιδί έχει δυσκοιλιότητα;;; Πιπίλα της δίνεις;; Αν δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά να συμβουλευτείς την παιδίατρο για να ανακαλύψετε τί τα προκαλεί όλα αυτά και μετά να δείτε πώς θα το αντιμετωπίσετε. Μπορεί το παιδί να περνάει απλά μια φάση, μπορεί όμως και κάτι να το ενοχλεί. Εύχομαι να μην είναι τίποτα και σύντομα η μπουμπού να κοιμάται όλη νύχτα

Επειδή κι εγώ είμαι στη διαδικασία οργάνωσης της βάφτισης του παιδιού μου, ανακάλυψα μετά λύπης μου ότι μυστήρια σε εκκλησίες κτημάτων απαγορεύονται, όπως επίσης και μυστήρια σε ξωκλήσια, παρεκλήσια από απόφαση της Ιεράς Συνόδου λένε. Μετάφραση: για να κάνει ο κόσμος τα μυστήριά του μόνο σε μητροπολιτικές εκκλησίες για να τσεπώνουν τα λεφτά οι παπάδες... Είχα βρεί κι εγώ ένα τέλειο εκκλησάκι, τον Αγ.Νικόλαο στη Ραφήνα όπου αρχικά εκεί είχαν απαγορευτεί τα μυστήρια για λόγους ασφαλείας γιατί ήταν απέναντι το σπίτι του τότε πρωθυπουργού Καραμανλή, αλλά μετά ήρθε και η απόφαση της Ιεράς Συνόδου και έχει να γίνει εκεί μυστήριο εδώ και 6 χρόνια και είναι πολύ κρίμα γιατί είναι πάρα πολύ ωραίο.

¨Οταν το παιδί κλαίει, ιδιαίτερα μέχρι 6 μηνών, θα πρέπει ογονιός να το παρηγορεί είτε με αγκαλιές, είτε με τρυφερά λογάκια και χάδια. Κανένα παιδί δεν κάθεται μόνο του εξ αρχής σε οποιοδήποτε παιχνίδι, κούνια, ρηλάξ, καθισματάκι, αν δεν το βάλει η μητέρα του να τη βλέπει να είναι από δίπλα και να ασχολείται μαζί του για να μην φοβάται. Η φροντίδα και η ασχολία με τα παιδιά μας δεν συνίσταται μόνο στο να τα πάρουμε αγκαλιά, αλλά να είμαστε δίπλα τους όταν αυτά ανακαλύπτουν τον κόσμο μέσα από τα χρωματιστά τους παιχνίδια και τις μουσικούλες και τα τραγουδάκια που τόσο πολύ τους αρέσει να ακούνε. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι βάζουμε το παιδί στο πάρκο, κάθισμα κτλ και φεύγουμε. Καθόμαστε από δίπλα , ιδιαίτερα στην αρχή για να μην αισθάνεται ανασφάλεια. Δεν ξέρω αν τα έχετε κάνει όλα αυτά, αλλά σίγουρα όταν ένα παιδάκι ιδιαίτερα τόσο μικρό φαίνεται ότι έχει παραξενιά, σημαίνει ότι κάτι το "ενοχλεί" ή κάτι χρειάζεται που δεν το έχει. Εύχομαι σύντομα να ξεπεράσετε αυτή τη φάση της μόνιμης αγκαλιάς, για΄τι όσο το παιδί βαραίνει και μεγαλώνει, τα πράγματα γίνονται πιό δύσκολα.

Εγώ κάθε φορά που τον έκανα μπάνιο, του άνοιγα το πουλάκι του μέχρι όπου πήγαινε, ώσπου τον προηγούμενο μήνα του κατέβηκε μέχρι κάτω. Τηνμ ώρα εκείνη λοιπόν δεν τον πόνεσε καθόλου, αλλά το βράδυ ξενυχτήσαμε κανονικότατα, γιατί είχε πάθει λοίμωξη γύρω γύρω. Τον πήγαμε στο γιατρό και του βάλαμε fucicort για 15 μέρες και έστρωσε. Ο κακομοίρης κρατούσε τα τσίσα του όλη μέρα γιατί τον έτσουζε και όταν τον έπαιρνε ο ύπνος και του φεύγανε, τότε ούρλιαζε το μανάρι μου... Κατά τα άλλα, κράτηδε μια δυο μέρες και μετά πέρασε ο πόνος. Μας είπε η παιδίατρος ότι ευτυχώς που κατέβηκε το πετσάκι του, γιατί θα πηγαίναμε σίγουρα για χειρουργείο γιατί το παιδί πήγαινε για φίμωση. Αυτό που θέλει είναι όταν το αλλάζεις ή το κάνεις μπάνιο, να του κατεβάζεις το πετσάκι για να πλένεται το σημείο αυτό και δεν θα υπάρχει πρόβλημα.

bembini έγραψε: Όταν θηλάζεις επιτρέπεται η άσκηση αλλά σε ήπιους ρυθμούς, γιατί η έντονη άσκηση δημιουργεί έκκριση γαλακτικού οξέως στην παραγωγή γάλακτος, που είναι δηλητήριο και δεν κανει να το πιούν τα μωράκια μας. Αλλά ένα προσαρμοσμένο πρόγραμμα για θηλάζουσες μητέρες από έναν ειδικό γυμναστή όχι μόνο πιστεύω ότι επιτρέπεται, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη επιβάλλεται κιόλας. Εγώ όσο θήλαζα έκανα γυμναστική (όχι έτσι όπως χτυπιέμαι τώρα) και μου έκανε καλό τόσο σωματικό (γιατί από το θηλασμό με πονουσε ο αυχένας μου), αλλά και μεγάλο ψυχολογικό, καθώς αισθανόμουν ότι μετά από καιρό έκανα κάτι για τον εαυτό μου.

Όταν μου το είχει πεί η παιδίατρος είχα συγκινηθεί πολύ (ούσα ευσυγκίνητη ως λεχώνα) αλλά το διάβασα και σε άλλα βιβλία και άρθρα σχετικά: Το παιδί μέχρι 6 μηνών αισθάνεται ότι ειναι το ίδιο πρόσωπο με τη μητέρα του. Επομένως όπως μου είχε πεί και η ίδια, μέχρι 6 μηνών δεν συνίσταται να κοιμάται το παιδί σε άλλο δωμάτιο από τη μητέρα του γιατί έχει ανάγκη να την αισθάνεται στο χώρο, να ακούει τη φωνή και τα βήματά της και να τη μυρίζει. Μετά τους 6 μήνες όμως που το παιδί κααταλαβαίνει και ξεχωρίζει πρόσωπα και αποκτά συνήθειες, επιβάλλεται να κοιμάται σε ξεχωριστό δωμάτιο από τους γονείς, διότι μετά η μετακόμιση στο δικό του δωμάτιο γίνεται πολύ δύσκολη για το παιδί και συνεπώς για τους γονείς. Επίσης το ίδιο το ζευγάρι αποξενώνεται και δεν έχει προσωπικές στιγμές που απαιτείται να έχει ιδιαίτερα μετά τη μακρά περίοδο της εγκυμοσύνης και της λοχείας, προκειμένου να ξαναβρεί τους ρυθμούς του. Οι παιδίατροι απαγορεύουν το παιδί να κοιμάται κατ΄εξακολούθηση ιδιαίτερα στο κρεββάτι των γονιών του, πρώτον γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η μητέρα ή ο πατέρας να πλακώσουν στον ύπνο τους το μωράκι και έπειτα δεν είναι πολύ υγειεινό το παιδί να εισπνέει από τόσο κοντά τα χνώτα των γονιών με τα τόσα μικρόβιο που κουβαλάμε, ιδιαίτερα αν ένας από τους δύο είναι καπνιστής. Γιαυτό λέμε ότι πρέπει το δωμάτιο που βρίσκεται το μωρό να αερίζεται πολύ καλά. Τέλος, αν το παιδί συνηθίσει (ιδιαίτερα μετά τον 6ο μήνα) να κοιμάται στο δωμάτιο και δει στο κρεββάτι των γονιών του, η προσαρμογή του να κοιμάται στο δικό του δωμάτιο γίνεται αδύνατη. Έχουμε φιλικό ζευγάρι που έχουν 2 παιδάκια εκ των οποίων η μεγαλύτερη είναι 3 ετών κοιμάται ανάμεσα στους γονείς ακόμη γιατί αρνείται να κοιμηθεί στο δικό της δωμάτιο, ενώ ζηλεύει και το νεογέννητο αδερφάκι της που δικαιολογημένα είναι στο δωμάτιο των γονιών της.

IreneValadia έγραψε: Μα καλά κι εσύ βρε παιδάκι μου δεν είπες ότι είσαι η γνωστή αρτίστα Irenevaladia;;;; Εσένα έπρεπε να σε πληρώσουν κανονικά να εμφανιστείς και όχι να πληρώνεις εσύ είσοδo!!

mummydi έγραψε: Υπάρχει περίπτωση εάν ο τοκετός είναι φυσιολογικός το μωρό διαμέσου του γεννητικού σωλήνα, ερχόμενο σε επαφή με τα κολπικά υγρά της μητέρα να κολλήσει τον ιό στη στοματοφαρυγγική κοιλότητα.

mummydi έγραψε: Σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο. Κι εμείς στα μέρη μου έχουμε ένα ηλίθιο έθιμο που σύμφωνα με αυτό, το πρώτο παιδί και το πρώτο αγόρι παίρνει τα ονόματα των γονιών του πατέρα. Αν δηλαδή κάνεις πρώτο κορίτσι και μετά αγόρι, θα πρέπει να κάνεις και 3ο παιδί για να βγάλεις τα ονόματα των γονιών σου. Πράγμα που το θεωρώ γελοίο. Αλλά από την άλλη μπορείς να δείς τα πράγματα στην περίπτωσή σου πιό θετικά. Το Όλγα καταρχήν προσωπικά το βρίσκω πολύ ωραίο και πολύ θηλυκό όνομα. Όσον αφορά το δεύτερο παιδάκι αν είναι αγοράκι μπορείς ωραιότατα να κάνεις ένα συνδυασμό και να βαφτιστεί και με τα δύο ονόματα των παππούδων. Αν πάλι κάνεις κοριτσάκι, θα βγεί το όνομα της μανούλας σου.

Silia26 έγραψε: εμένα αυτοί οι τελευταίοι όχι μόνο μου τη δίνουν, τους πυροβολώ στα δύο μέτρα.

Μπράβο βρε φιλενάδα με τα ωραία σου τα θεματάκια! πάντα επίκαιρα! Λοιπόν εμένα μου τη δίνει αφάνταστα που από τότε που γέννησα και βλέπουνε με ή χωρίς το παιδί και μου υποδεικνύει ο κάθε άσχετος και τυχάρπαστος τί πρέπει να κάνω με το παιδί μου γιατί κατά τη γνώμη του αυτό που κάνω δεν το κάνω σωστά. Επίσης τις προάλλες με εξόργισε ένας μαλάκας γνωστός του άντρα μου που τόλμησε αστειευτεί με το θέμα της καισαρικής που έκανα, ότι δηλαδή μας έπιασε ο γιατρός κορόιδα, και αν του δίναμε περισσότερα λεφτά-όπως έκανε αυτός με τη φοράδα τη γυναικα του- θα γεννούσα φυσιολογικά, χωρίς να ξέρει φυσικά ότι εγώ κόντεψα να το χάσω το παιδί μου στο τέλος με ισχυακή προβολή και διπλή περιτύλιξη στον αυχένα... Τον περιποιήθηκα όμως μια χαρα...

Καλησπέρα και από εμένα. Εγώ για το θέμα των ονομάτων την άποψή μου την έχω χιλιοπεί σε αυτό το φορουμ σε διαφορετικά posts. Όσο και απελευθερωμενοι και με προχωρημένες ιδέες να είμαστε και εμείς και οι γονείς μας και ναι αν δεν ονομάσουμε τα παιδιά μας με τα ονόματα των γονιών μας δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπαμε, αλλά η αλήθεια είναι μία και είναι γεγονός: ότι αν και εφόσον θέλουν και οιδύο γονείς να δώσουνε στο παιδί τους το όνομα από έναν παππού ή μία γιαγιά, για τον ίδιο αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά. Εγώ έπειτα έχω και μία άλλη φιλοσοφία, που λέει ότι δίνοντας τα ονόματα των γονιών μας στα παιδιά μας είναι ένας τρόπος να τους μνημονεύουμε συνέχεια ιδιαίτερα όταν αυτοί φύγουν από τη ζωή. Το γιό μου που είναι πρωτότοκος θα τον πούμε Δημήτρη, το όνομα του πεθερού μου. Το δεύτερο παιδί μου εάν θα είναι αγόρι θα το πούμε Λάμπρο, όνομα το οποίο δεν μου πολυαρέσει, αλλά αφού έτσι λένε τον πολυαγαπημένο μου πατέρα και ξέρω πόση χαρά και καμάρι θα του δώσουμε, ούτε που θα το σκεφτώ να του δώσω άλλο όνομα. Τη μαμα μου τη λένε Χρυσάνθη, που θα είναι το όνομα του δεύτερου παιδιού μας αν είναι κοριτσάκι.

καλησπέρα και από εμενα, που ο δικός μου είναι 6 μηνών. Από 4 μηνών αρχίσαμε τις ενοχλήσεις με τα δόντια του. Εδώ και ένα μήνα σχεδόν είναι έτοιμα να σκάσουν, δηλαδή έχουν ασπρίσει τα ούλα του και πιάνεις από κάτω τα δοντάκια. Ειδικά το βράδυ έχει γκρίνια, λίγα δέκατα κάποιες φορές και κάποιες φορές μου έχει κάνει και διάρροια. Η γιατρός μου είπε ότι όσο μεγαλύτερο βγάλει το παιδί δόντια, τόσο πιό δύσκολο είναι γιατί τα ούλα του σκληραίνουν και το πονάνε περισσότερο. Από την άλλη και πάλι καλό δεν είναι να βγάζει το παιδί πολύ νωρίς δόντια γιατί τα οστά του είναι "ανωριμα". ΤΟ κάθε παιδί όμως είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να αντιμετωπιζεται διαφορετικά. Εμας μας βοηθάει η mudisal και τα μασητικά από το φαρμακείο. Μάλιστα έχουμε ένα της chicco που μυρίζει και βανίλια και ο δικός μου το μασάει με μανία. Υπομονή κορίτσια. θα βγούνε τα ατιμα τα δοντάκια κάποια στιγμή πού θα πάει!

mpounita έγραψε: ΣΥΜΦΩΝΩ! ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ!

ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ!!!! ΕΜΕΙΣ ΒΑΦΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΝΙΟΥ!! ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡ!!!

Αχ καλή μου, μου θυμίζεις τον εαυτό μου που με το που γέννησα ήθελα επειγόντως να ανέβω στη μηχανή του άντρα μου και δεν έβλεπα την ώρα να πάω γυμναστήριο ξανα΄!!! Μετά τις 40 μέρες μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στο γυμναστήριο. ΤΟ μόνο που πρέπει να προσέξεις είναι οι πολλοί κοιλιακοί. Εκεί ισχύει το "χαλαρά" που όλοι λένε. Αλλά αερόβια γυμναστική ιδίως όση τραβάει η ψυχή σου. Και μην ανυσηχείς μέσα σε ένα μήνα (αν δεν έχεις πάρει και πολλά κιλά) είσαι όπως πριν. Σου μιλάει η πείρα!καλή αρχή λοιπόν!

IreneValadia έγραψε: