Καλημέρα κορίτσια,
Θα σας γράψω εν συντομία την ιστορία μας. Προσπαθούμε με τον άντρα μου 2 χρόνια κ το μόνο γνωστό έως τότε πρόβλημα ήταν ότι εγώ έχω ΣΠΩ με πολύ συχνή περίοδο. Στο 6μήνο πάνω έμεινα έγκυος αλλά στην 9η εβδομάδα παλινδρόμησε. Κ από τότε ξεκινάει η ταλαιπωρία μας. Όλοι μας έλεγαν θα ξανά έρθει, μην ασχολείστε, μην ψάχνεστε τυχαίο γεγονός. Ευτυχώς αρχίζουμε να ψαχνόμαστε κ ανακ΄άλυψα ότι έχω θρομβοφιλία κ ο σύζυγος ένα σχετικά οκ σπερμοδιάγραμμα, ΄λίγο θέμα με την ζωηρή κινητικότητα αλλά αφού ήρθε εγκυμοσύνη μας λένε να μην ασχοληθούμε. Κ συνεχίζουμε τις προσπάθειες κ περνάνε οι μήνες χωρίς επιτυχία. Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έκανα σαλπιγγογραφία κ βγήκε καθαρή κ 3 διεγέρσεις με femara και ovitrelle χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Κουρασμένοι κ απελπισμένοι κάνει ο σύζυγος κ άλλες εξετάσεις κ βγαίνει η κατατμήση DNA στο 19% συν κιρσοκήλη 3ου βαθμού κ στις 2 πλευρές. Μετά από 3 ουρολο΄γους καταλήγουμε να κάνει εγχείρηση τον Απρίλιο κ τώρα είμαστε στην αναμονή. Μας έχουν μπει σκέψεις από το χειμώνα να ψαχτούμε για εξωσωματική κ ΄έχουμε πανικοβληθεί μόνο στη σκέψη, πώς θα είναι από που να αρχίσουμ. Θα ήθελα τη συμβουλή σας. Να περιμένουμε κ άλλο αφού θεωρητικά ΄΄έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα ή να πάμε σε εξωσωματική? Νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ κ ότι απλά ΄χάνουμε χρόνο, διάθεση κ χρήμα. Συγνώμη για το σεντόνι αλλά δεν έχω κανέναν να τα πω κ ήμαστε πολύ χάλια ψυχολογικά