Κορίτσια καλησπέρα,
Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη.
Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω.
Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά.
Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια.
Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη.
Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας.
Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.
Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι
Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου;
Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα.
Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό.
Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του.
Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ;
Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες;
