@Chri.sa κορίτσι μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω την ίδια ακριβώς ιστορία με εσένα. Βιοχημική κύηση, μετά από 2 μήνες έγκυος ξανά η οποία οδηγήθηκε σε παλινδρομη κύηση λόγω αιματωματος. Εμένα προσωπικά ήταν αιμάτωμα που δεν έβγαινε έξω, εγώ δηλαδή αίμα δεν είδα ποτέ να βγαίνει από τον κόλπο. Είδε λοιπόν το αιματωμα ο γιατρός στην 5η-6η εβδομάδα, έμεινα ξάπλα κ έβαζα utrogestan κολπικά. Σκεφτόμουν ότι έφταιγα εγώ γιατί είχα σεξουαλικη επαφή ή επειδή σήκωσα αγκαλιά τον ανιψιό μου. Έκανα αποξεση εγώ γιατί μου είπε ο γιατρός είναι πιο επίπονη η αποβολή με τα χάπια κ ενδέχεται κιόλας να μείνουν υπολείμματα. Τέλος πάντων κλονίστηκα εντελώς, είναι πολύ σοκαριστηκο γεγονός γιατί η γυναίκα πιστεύω αρχίζει να νιώθει μητέρα από όταν μαθαίνει ότι είναι έγκυος.
Μετά από συνεδρίες με ψυχοθεραπευτρια (γιατί δεν ήθελα να προσπαθήσω άλλο για παιδί από φόβο μη μου συμβεί ξανά ή σκεφτόμουν ότι γιατί να μου έρχονται παιδιά και το σώμα μου να τα σκοτώνει) προσπαθήσαμε μετά από 3-4 μήνες και είναι ξανά έγκυος. Πάλι στην 5η-6η εβδομάδα αιματωμα. Μου είπε κ ο γιατρός μου ότι αυτό δεν το έχει ξαναδεί να κάνει τόσο εύκολα αιματωμα. Άλλες κάνουν γυμναστική, σηκώνουν βάρη, τρέχουν κ δεν παθαίνουν τίποτα.
Αυτή τη φορά μου έκανε ενέσιμη προγεστερόνη, πάλι ξάπλα κ utrogestan ένα από το στόμα ένα κολπικά. Πήγα ξανά σε μια εβδομάδα το έμβρυο έχει αναπτυχθεί ακούσαμε φυσιολογική καρδιακή λειτουργία, το αιματωμα είχε μειωθεί αλλά είχα καινούριο από την άλλη πλευρά. Ξανά ενέσιμη προγεστερόνη κ συνεχίζω ξάπλα κ utrogestan μέχρι να με ξαναδεί σε λίγες μέρες.
Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι δεν νιώθω ενοχές ότι εγώ φταίω, ότι δεν νιώθω θυμό γιατί το σώμα μου δεν μπορεί να είναι φιλόξενο για το εμβρυακι μου, ότι δεν νιώθω αδικία γιατί εγώ να μην μπορώ να χαρώ μια τόσο όμορφη περίοδο κ απλά να χαμογελάω κ να χαϊδεύω την κοιλίτσα μου, ότι δεν νιώθω φόβο παρά τις τόσες ψυχοθεραπείες. Δυστυχώς τα βιώνω όλα αυτά και δυστυχώς μόνο στην πρώτη εγκυμοσύνη ένιωσα την απόλυτη χαρά, στις επόμενες ήμουν επιφυλακτική.
Σου στέλνω την πιο σφιχτή αγκαλιά μου για να σου δώσω θάρρος και δύναμη. Ξέρω ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε παρηγορήσουν υποτιμώντας τον πόνο επειδή "οκ ούτε που το είχες νιώσει", αλλά εγώ σε καταλαβαίνω. Είναι μια απώλεια. Ήταν παιδιά μας έστω κ για λίγο. Υπήρξαν.
Συμβαίνει δυστυχώς είναι πολύ συνηθισμένο γεγονός οι αποβολές Α' τριμήνου, ειδικά οι βιοχημικές, σε εμάς έτυχε να είναι απανωτά τα χτυπήματα. Δεν έκανες κάτι λάθος εσύ, δεν φταις κάπου εσύ και δεν φταίει και ο γιατρός σου. Απλά έτυχε.
Και ειλικρινά σου εύχομαι η επόμενη φορά να είναι τυχερή!🌷