Ευχαριστώ!
Δεν πρόλαβα να διαβάσω και τις 34 σελίδες αλλά από τις τελευταίες ανησυχίες που εκφράστηκαν εδώ δεν έχω παρά να καταθέσω τη δική μου εμπειρία. Με 3 παιδιά (7, 8 και 1,5 ετών), εργαζόμενη και κάτοικος εξωτερικού (χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά) ο μόνος τρόπος επιβίωσης του πρώτου τριμήνου αυτής της εγκυμοσύνης ήταν να αφήνω τις δουλειές του σπιτιού για όποτε μπορέσω. Δεν είπα ποτέ στον σύζυγό μου κάνε αυτό ή κανε εκείνο, απλά αφηνα το σπίτι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (όσο δύσκολο και αν μου ήταν να βλέπω τα άπλυτα πιάτα στον πάγκο και τα ρούχα των παιδιών...παντού) μέχρι να βρω την ευκαιρία, το χρόνο και το κουράγιο να συμμαζέψω. Ο άντρας μου από την μεριά του άρχισε από μόνος του να βάζει καμιά σκούπα ( μη φανταστείτε...όσα βλέπει η πεθερά 😁 ) και να στοιβάζει τα πιάτα στον νεροχύτη ώστε να ελευθερώσει χώρο στον πάγκο και όλα καλά. Ίσως η λύση είναι να μην τρελαινόμαστε με το νοικοκυριό τώρα με τις αναγούλες, την υπνηλία και όλα τα συναφή. Βέβαια καθόλου κακό δεν είναι να ασχολούνται και οι άντρες μας με το νοικοκυριό, τι να το κάνω όμως αν πρέπει μετά να τα ξανακάνω όλα 😂
Όσο για τις αϋπνίες, δεν είχα ποτέ μου ( βρίσκομαι σε μια μόνιμη υπνηλία) οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη...