Κορίτσια μου υπομονή...
Το μόνο που δεν πρέπει να φοβάστε είναι ο τοκετός.. Ίσως είναι και από τις λίγες φορές που θα έχετε τόσο κόσμο από πάνω σας να ασχολείται μαζί σας και ο χρόνος θα περάσει γρήγορα..
Διανύω την 38 εβδομάδα στο δεύτερο μου παιδί.. Στο πρώτο γέννησα στις 41 φυσικά, από επιλογή και σε συνεννόηση με το γιατρό μου... Από την στιγμή που τα έβλεπε όλα καλά και με παρακολουθούσε κάθε εβδομάδα και είχα το οκ του ,του λέω άστο.. 40+4 πρωί βλέπω αίμα, είχα κάνει σεμινάρια ήξερα ότι ήμουν κοντά, μεσημέρι ξεκινάνε ελαφριοι πόνοι, λίγο ενοχλητικοί αλλά όχι ανυποφοροι.. το ίδιο βράδυ αποφασίζω να πάω για γιόγκα πρώτη φορά πήγα για να βοηθήσει να επισπεύσει το τοκετό, θα έκανα το μάθημα με την μαία μου.. Μην σας τα πολυλογώ κάνω τα πάντα και ξημερώνει η Τρίτη,η Τετάρτη και τίποτα ιδιαίτερο, μόνο αυτά τα πονακια τα ενοχλητικά.. Πέμπτη πρωί πάω νοσοκομείο, από επιλογή δεν έκανα επισκληριδειο και 12 το μεσημέρι ο μικρός αποφασίζει να αλλάξει θέση... Και πέφτουν στο τραπέζι διαφορά σενάρια.. σκέφτομαι... πονάω Δευτέρα έως Πέμπτη και τώρα τελευταία στιγμή θα κάνω πίσω?με τις ευλογίες του γιατρού πάντα προχωράμε.. Δεν με αγχώνει και ξεκινάω με τη μαία μου ασκήσεις για να τον επαναφέρω.. 8 μισή το βράδυ έσπασαν τα νερά προχώρησε η διαστολή και 11 και μισή είχα γεννήσει..
Οι πόνοι ακόμα και γυναίκες που δεν τους αντέχουν θα σας πω ότι είναι δυνατοί αλλά διαχειρισιμοι, εγώ εκεί που με παραδέχτηκα ήταν ότι 4 μέρες δεν έχασα την ψυχραιμία μου και την υπομονή μου ούτε ένα λεπτό.. Δεν υπήρχε γύρω μου κάνεις να με αγχώνει όλοι ακολουθούσαν τον δικό μου ρυθμό,ούτε να με προβληματίσουν ούτε να με φοβησουν και αναφερομαι στον άντρα μου τη μαία και το γιατρό μου και ακολουθούσαν πιστά τα θέλω μου.. ήθελα να το φτάσω μέχρι τέλους για να το ζήσω γιατί δεν ήξερα αν θα μου δινόταν ποτέ ξανά η ευκαιρία.. το παν είναι η ψυχραιμία κ η ηρεμία.. αν δεν έχεις πανικό και δεν σου δημιουργησουν και οι γύρω σου μπορεί οποιαδήποτε από εμάς να διαχειριστουν οποιονδήποτε πόνο οποιαδήποτε κατάσταση.. Όπως όταν κόβουμε το δάχτυλο μας αν αρχίζουμε να φωνάζουμε να κλαίμε να ουρλιαζουμε κ να φωνάζουμε παντού κόπηκα θα δημιουργήσουμε από μόνοι μας το πόνο πιο έντονα,αν εκείνη την ώρα όμως πάρεις λίγο και σκουπισεις το δάχτυλο σου ,θα σε τσούζει για λίγο θα το ξεχάσεις και θα περάσει.. Δεν χρειάζεται φόβος είναι κάτι φυσικό που πρέπει να νιώθουμε υπερήφανες για αυτό που μας συμβαίνει και που μπορούμε να το ζήσουμε εμείς ενώ οι άντρες μας όχι.. Και κάτι τελευταίο όταν ο σύζυγός σας είναι δίπλα σας και ζήσει τον τοκετό μαζί σας να ξέρετε ότι θα σας σέβεται περισσότερο γιατί μέσα του ξέρει ότι εκείνος δεν θα μπορούσε να το κάνει..
Τώρα ετοιμάζομαι να γεννήσω με τον ίδιο τρόπο αν όλα πάνε καλά και το μόνο που με αγχώνει είναι να μην πάρει τόσες μέρες γιατί αυτή τη φορά αφήνω και άλλο ένα μικρό παιδί σπίτι.. το μόνο που θα ήθελα να γίνει πιο σύντομα για να μπορώ σύντομα να έρθω κοντά του..
Think positive!!