Καλημέρα σας. Διάβασα προσεκτικά τις απαντήσεις όλων. Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να σου δώσουμε την απάντηση που μόνο η καρδιά σου και η λογική σου μπορούν να δώσουν, όμως θα σου μιλήσω σαν μια γυναίκα που εχει βρεθεί στην θέση σου πριν 15 χρόνια και δυστυχώς δεν ένιωσα την αγάπη του παιδιού. Ένιωθα ανήμπορη, εγκλωβισμένη, είχα μία "σχέση" μόλις 3 μηνών και ήμουν 21.. Όταν το έμαθε έβαλε τα κλάματα, ήταν φαντάρος και ο ίδιος πολύ εγκλωβισμένος. Πήρα μια δύσκολη απόφαση, αλλά πιό δύσκολο είναι το τώρα. Τώρα παλεύω να φέρω στον κόσμο το παιδί μου και δεν μπορώ. Αμέτρητες φορές γυρίζω τον χρόνο πίσω για την ελπίδα που πέταξα τότε. Θα ειχα ενα παιδι 14 ετών και αν μη τι άλλο θα είχα μεγαλώσει μαζί του. Κάθε φορά που μου γνωστοποιούν ότι ήταν άκαρπη και αυτή η προσπάθεια, χάνομαι στο παρελθόν μου. Δεν ξέρω ακόμα ποιό θα ήταν το σωστό. Ξέρω όμως πως όσα σκεπτόμουν τότε, ήταν λόγω των φόβων μου, για την κριτική, για την μοναξιά, για την επιβίωση- γιατί κι εγώ δεν θα είχα βοήθεια- έτσι πίστευα. Όταν το είπα στην μητερα μου μετα από 2 χρόνια- λόγω των γυναικολογικών μου προβλημάτων- έκλαιγε! "θα το μεγάλωνα εγώ" μου είπε! Λύγισα.. Ακόμα το ίδιο μου λεει!
Μην φοβάσαι να αντικρίσεις το μέλλον σου γλυκειά μου. Σκέψου πως εσύ του έδωσες την ελπίδα, εσύ και μόνον εσύ θα γίνεις ο κριτής του. Τα λόγια σου με πήγαν πίσω... όμως η ζωή είναι μπροστά! Αντλήσου με δύναμη και πίστη στον εαυτό σου! Και να θυμάσαι πως η σωστή απόφαση είναι η ΔΙΚΗ σου απόφαση!