KONSTANTIA

Δοντάκια λοιπόν....Τι μπορείς να κάνεις για να το ανακουφίσεις: 1) Να αγοράσεις κρίκο οδοντοφυίας από το φαρμακείο και αφού τον πλύνεις καλά να τον βάλεις για λίγο στο ψυγείο και να το δώσεις στο μωρό να το μασουλήσει. 2)Να του βάλεις κρεμούλα στα ούλα, mundisal ή frezyderm baby gums gel. Δεν θα σου λύσει το πρόβλημα αλλά θα τον ανακουφίσει λίγο σε φάση έντονης ενόχλησης, 3) Να τον απασχολείς με παιχνίδι, όσο μπορείς. 4) Για το βράδυ η δική μου παιδίατρος μέχρι και depon μου συνέστηνε να δίνω για να ηρεμεί να κοιμάται.

Όλα αυτά που λες συμβαίνουν πάνω κάτω σε όλες τις εγκύους, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και κατά την περίοδο της λοχείας. Όσο και να σε καταλαβαίνει ο άντρας σου, όσο και να σε αγαπάει και να κάνει υπομονή, μην ξεχνάς ποτέ ότι δεν μπορεί να νιώσει στον βαθμό που βιώνεις εσύ όλες αυτές τις αλλαγές στο σώμα σου και στην ψυχολογία σου. Επιπλέον, οι άντρες είναι εκ φύσεως πιο ωχαδερεφιστές οπότε κάτι που εσένα σου προκαλεί άγχος, λόγου χάρη που πήρες 10 κιλά αντί για 5 ή που ξέχασε το βιτάμ εκτός ψυγείου, για εκείνον δεν έχει καμία σημασία εσένα όμως μπορούν να σε κάνουν έξαλη. Και όταν γεννήσεις να υπολογίζεις ότι το μεγαλύτερο βάρος του μωρού σε εσένα θα πέφτει και θα στην δίνει που πρέπει να μαζέυεις π.χ. τις κάλτσες του άντρα σου από το πάτωμα, μια συνήθεια που πριν δεν σε πείραζε τόσο.

Πόσο είναι το παιδάκι σου? Παρατήρησες τα ούλα του να είναι πρησμένα και λευκά?

Τα θερμά μου συλληπητήρια για την απώλειά σου, κοπέλα μου. Δεν έχω παρόμοια εμπειρία αλλά πονάει η ψυχή μου όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες γιατί είμαι και εγώ μανούλα και ξέρω πως νιώθεις για το παιδί σου, από έμβρυο μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Όπως είδα σε άλλο σου post, σου είπανε ότι και να γεννηθεί θα ζήσει 3-4 μέρες. Η απόφαση που πήρες είναι πολύ σκληρή για σένα και σίγουρα θα νιώθεις τύψεις για πολύ καιρό αλλά δεν θα μπορούσες να αλλάξεις την έκβαση των γεγονότων αν το έφερνες στον κόσμο και το έχανες σε τόσο λίγες μέρες. Ο Θεός θα σου δώσει την δύναμη να ξαναπροσπαθήσεις, μια δύναμη που θα αντλήσεις και από την οικογένειά σου και έτσι θα εκπληρώσεις και το χρέος σου προς το αγέννητο παιδί σου που πάντα θα θυμάσαι. Όταν ηρεμήσεις από το σοκ, κοίτα το παιδί σου στα μάτια και θα πάρεις όση δύναμη χρειάζεσαι για την συνέχεια. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

25 ώρες αλλά άξιζε κάθε πόνος!

Γέννησα με καισαρική στις 39+4 ημέρες, δεν θεώρησαν ότι συντρέχει λόγος να πάμε νωρίτερα. Για φυσιολογικά ξεκίνησα αλλά ήταν μάταιο γιατί δεν προχώρησε ποτέ η διαστολή.

Σε εμένα έκαναν αιμοραγία γιατί μου βάλανε 2 υπόθετα και 1+ μπουκάλι ωκυτοκίνη. Δεν γνωρίζω αν ισχύει γενικά και σε τι βαθμό φταίει και το ινομύωμα ή το διάφραγμα. Ξέρω ότι μου πατούσαν την κοιλιά και ανέβληζε αίμα για αρκετές ώρες και με αλλάζανε στο μισάωρο υποσέντονα. Κάποια στιγμή ένας γυναικολόγος ήρθε και μου είπε ότι έχασα πολύ αίμα και ο αιματοκρίτης μου έπεσε πολύ και μπορεί να μου κάνουν μετάγγιση. Δεν χρειάστηκε τελικά.

@Mama2015 ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντηση! Ναι, έχω αγχωθεί πολύ είναι η αλήθεια. Ξέρω ότι καταλαβαίνει τι του λέω και ξέρω επίσης ότι κατα βάσιν τεμπελιάζει, ακόμα και το μπιμπερό του ενώ μπορεί δεν το σηκώνει, θέλει να τον ταίζω εγώ, νερό θέλει να του δίνω εγώ κ.ο.κ. Και εγώ του μιλάω όσο μπορώ, παίζουμε με τα παιχνίδια του μαζί, λέει κακα αλλά όχι όταν τα έχει κάνει, απλά σαν λέξη.

Μπουσούλησε 6 μηνών...περπάτησε 9 μηνών...τώρα σκαρφαλώνει παντού και κάνω τον σταυρό μου ολημερίς να μην σπάσει το κεφάλι του! Και δεν είναι ότι θα μου την πει για τα υγιεινά, είναι ότι θα βρει και σύμμαχο τον πατέρα του....

Ναι, και ο δικός μου μια χαρά καταλαβαίνει, όταν τον ρωτάς που είναι κάτι στο δείχνει μια χαρά αλλά νοηματική!

Μετά τον τοκετό. Αυτά τα φάρμακα που μου δώσανε τον προκάλεσαν

Να πίνεις πολύ νερό - συμβουλή σε μια έγκυο για να στρατοπεδεύσει μόνιμα στην τουαλέτα!!!

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, είχε γκρίνια μεγάλη, ειδικά απογεύματα. Μου είχε ανεβάσει και λίγο δέκατα θυμάμαι

Καλησπέρα μανούλες! Είμαστε 16 μηνών αγόρια και δεν έχουμε πει ακόμα "μαμά"...Εσείς πότε ξεκινήσατε να μιλάτε?

Εμείς ακόμα με αυτή την κοκκινίλα τραβιόμαστε. Μόνο με κροτιζόνη φεύγει σε εμάς. Δεν την έχουμε κάτω από τα χείλια αλλά στο ένα μάγουλο.

Εμείς ειμαστε σχεδόν 16 μηνών και έχουμε 14 δόντια....Έχουμε δώσει ντεπόν, algofren, βάζαμε mundisal, χέρια- πόδια στο στόμα...

Είχα αιμορραγία αλλά όχι από το ινομύωμα. Το είχα μέσα στη μήτρα και δεν μου είπε ποτέ κανένας γιατρός πόσο μεγάλωσε. Την Μ. Πέμπτη που θα κάνω έναν 3D υπέρηχο θα μάθω σίγουρα πόσο είναι!

Eίχα και έχω ακόμα ινομύωμα, το ανακάλυψα όταν ήμου έγκυος. Όλα πήγαν καλά μέχρι το τέλος και τώρα ίσως το αφαιρέσω. Με το καλό ο τοκετός!

Ο πόνος είναι ένα υποκειμενικό θέμα φυσικά. Εγώ να σας πω την αλήθεια, δεν φοβόμουν. Και δεν ξέρω γιατί! Είχα μια γλυκιά έξαψη για την όλη διαδικασία! Είχαμε ραντεβού στις 8:00 στο νοσοκομείο και εγώ σχεδόν όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την χαρά μου. Στις 4:00 σηκώθηκα και έκανα μπάνιο και τελειοποίησα την αποτρίχωσή μου, φόρεσα καθαρά και άνετα ρούχα και ξύπνησα τον άντρα μου στις 7:00 για να ετοιμαστεί και αυτός. Το μόνο που με άγχωνε είναι να μην έχω ξεχάσει κάτι από τα απαραίτητα στο σπίτι. Στην πορεία της ημέρας επειδή κουράστηκα πάρα πολύ από τους πόνους και την μη έκβαση της διαστολής, περισσότερο νευρίασα με τους γιατρούς παρά φοβήθηκα μήπως δεν πάει κάτι καλά. Το σόου το έδωσα την επόμενη μέρα το πρωι που μου ξαναβάλανε την ωκιτοκίνη, τους έριξα κάτι μπινελίκια που και εγώ ντρεπόμουν που τα ξεστόμιζα, κανείς δεν ήρθε να μου κάνει τον μάγκα (ενώ σε άλλες κοπέλες έγιναν επιπλήξεις την προηγούμενη μέρα για διάφορους λόγους) και μετά από λίγο στείλανε έναν γιατρό να μου πει ότι πάμε για καισαρική. Εκεί που λίγο αγχώθηκα ήταν στο χειρουργείο γιατί μαζεύτηκε πολύς κόσμος αλλά και πάλι ανυπομονούσα να γεννήσω, ήθελα να το δω το μωρό και να ακούσω το κλάμα του. Μόλις το άκουσα, ξέσπασα και κλάματα. Μετά με ράψανε και με πήγανε σε μια αίθουσα και ήρθε ο άντρας μου να με δει και με ρωτούσε αν πονούσα αλλά δεν πονούσα και το μόνο που ήθελα ήταν να δω το μωρό, γιατί από την ένταση της στιγμής δεν το είχα καλοδεί.

Όσο πλησιάζεις προς το τέλος θα λες "άντε λίγο ακόμα θέλω", θα μεγαλώνει η κοιλιά, θα γίνεται όλο και πιο έντονη η παρουσία του μέσα σου, μερικές λένε ότι νιώθουν δυσφορία οπότε θα φτάσεις στο τέλος και θα λες "άντε να γεννήσω να το πάρω στην αγκαλιά μου, να το δω". Σου εύχομαι ολόψυχα να καταφέρεις να γεννήσεις με φτ, οι περισσότερες αυτό θέλουν αλλά υπάρχουν και μερικές περιτπώσεις που μπορεί να μην υπάρχει κίνδυνος για την μητέρα ή το έμβρυο αλλά διαρκεί τόσες πολλές ώρες η όλη διαδικασία, οι πόνοι κλπ που εύκολα μπορεί να πεις "ας κάνω καισαρική να τελειώνω". Εγώ ξεκίνησα με πρόκληση Παρασκευή στις 10 το πρωί και αφού πέρασα όλους τους πόνους, περπάτησα όσο δεν είχα περπατήσει σε όλη την ζωή μου για να κάνω διαστολή αλλά δεν έκανα, μου βάλανε ωκυτοκίνη και μου σπάσανε τα νερά για να με βοηθήσουν, τελικά την επόμενη μέρα στις 9:30 μπήκαμε για καισαρική.

@peacock διάβαζέ τα τώρα από εμάς τις έμπειρες γιατί σε λίγο καιρό θα μας τα ρωτάς γιατί θα τα περνάς και εσύ και δεν θέλουμε να κουραζόμαστε να στα ξαναλέμε!!!!

Καλή και τελειόμηνη εγκυμοσύνη σου εύχομαι! Όλα να πάνε δεξιά!!!!

Αγαπημένη μου, ποιο να πρωτοσχολιάσω! Ότι εγώ "πάλιωσα", τρομάρα μου; Ότι δίνω συμβουλές στις νέες μανούλες του φόρουμ, ξανάμανά τρομάρα μου??? Το infacolic δεν μου το έδωσε με κάποια συνταγή, σε ένα χαρτί το έγραψε και πήγα και το πήρα. Και έδωσα και το Biolact της Intermed. To δικό μου το παιδί όλα τα πέρασε στο φουλ, κολικούς - δόντια - έκζεμα! Συμφωνώ με την @Diwni στο θέμα περί σύγχισης θηλών, όλες οι μαίες αυτό λένε αλλά τουλάχιστον ο δικός μου ο γιός και μπιμπερό που του έδινα όσο θήλαζα (με δικό μου γάλα για τα πρεβιοτικά) καμία σύγχιση δεν έπαθε και συνέχιζε κανονικά να θηλάζει. Στο θέμα πιπίλα, αυτό το φλέγον ζήτημα που ταλανίζει κάθε νέα μάνα, συμβουλεύτηκα τον οδοντίατρό μας πριν του δώσω και μου είπε το σοφό "σαν γιατρός λέω όχι αλλά σαν πατέρας λέω ναι". Χωρίς πλάκα, με το που κόψαμε τον θηλασμό και δώσαμε μπιμπερό, η πιπίλα τον ησύχαζε και τον ανακούφιζε και επιπλέον με το που ξεκίνησε το κεφάλαιο δόντια του ήταν απαραίτητη. Ένα να θυμάσαι, η πιπίλα κόβεται αργά ή γρήγορα, αν όμως συνηθίσει να βάζει δάχτυλα στο στόμα για να κοιμηθεί είναι πολύ δύσκολο να του το κόψεις!

Εγώ infacolic έδωσα στον μικρό και τον ανακούφιζε. Η ανηψιά μου ας πούμε που πήρε δεν της έκαναν τπτ. Μάλλον είναι στον οργανισμό. Γενικώς μην περιμένεις να ανακουφιστεί τελείως από τον πόνο, απλά με τα πρεβιοτικά μπορεί να γίνουν πιο υποφερτοί και ήπιοι. Θέλει κυρίως ΥΠΟΜΟΝΗ από εσένα.....

Όλα θα αλλάξουν μετά την γέννα σχετικά με την περίοδο φίλη μου. Μην σε αγχώνει τπτ. Θα σου πάρει λίγο καιρό να έρθεις στα φυσιολογικά σου αλλά μπορεί να αντιμετωπίσεις και νέα δεδομένα σχετικά με την περίοδο. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου!