Νάσια*

Ευχαριστώ πολύ για την θερμή υποδοχή κορίτσια! Η ζουζού μου κανονικά ήταν να γεννηθεί γύρω στις 23 Δεκεμβρίου αλλά μόλις μπήκα στον μήνα μου ανέβαζα πίεση, 16αρια παρακαλώ,δεν ξέρω γιατί αφού δεν φοβόμουν καθόλου και δεν είχα και συμπτώματα. Πάντως εξαιτίας αυτού του προβλήματος (ο γιατρός μου φοβήθηκε για προεκλαμψία) τελικά γέννησα στις 9 Δεκεμβρίου 2009 με πρόκληση αλλά φυσιολογικά και όχι καισαρική. Μην αγχώνεστε για τα φαγάκια κορίτσια, η ζουζού που δεν θήλασε καθόλου (δεν είχα καθόλου γάλα-άλλη ατυχία κι αυτή)και ξεκίνησε πιο νωρίς από τα λουλουδάκια σας τις στερεές τροφές, ακόμα δεν έχει καλοσυνηθίσει.Υπάρχουν μέρες που φτιάχνω φαγάκια και τα πετάω, δεν λέω, χαλάλι της αλλά κρίμα να πετιέται. Είναι γλυκατζού και τρελαίνεται για το ριζάλευρο το οποίο τις πρώτες μέρες δεν ήθελε ούτε να το δεί.Της αρέσει πολύ και το γιαούρτι. Μην στεναχωριέστε,σιγά σιγά θα συνηθίσουν, τώρα έχει και πάρα πολύ ζέστη...πού όρεξη για φαί!

Με το καλό να έρθουν τα μωράκια σας και θα σας ευχηθώ αυτό που έλεγα κι εγώ όταν πλησίαζε ο καιρός να γεννήσω και μου έλεγαν μ'έναν πόνο...αν γίνεται, με κανέναν πόνο!

Ευχαριστώ πολύ Χρύσα μου, κι εσύ να χαίρεσαι τους δύο θησαυρούς σου! Είμαι από την Χαλκιδική, από το Βατοπέδι (όχι το γνωστό μοναστήρι εννοείται!!!)είναι ένα πολύ μικρό χωριό κοντά στην Ορμύλια πηγαίνοντας προς την Σιθωνία. Εδώ και ένα χρόνο είμαι παντρεμένη στο Μεταγγίτσι (άλλο μικρό χωριό) και πρίν 8 μήνες απέκτησα την κορούλα μου. Έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σε μεγάλες πόλεις, Αθήνα και Θεσ/νίκη (επέστρεψα στην Χαλκιδική πρίν 2 χρόνια λόγω...έρωτα!) και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι αρκετά να προσαρμοστώ στην νοοτροπία της μικρής κοινωνίας. Δεν είμαι σνόμπ, απλώς έμαθα διαφορετικά. Στις 5 Σεπτεμβρίου ετοιμάζομαι για τον θρησκευτικό γάμο και την βάφτιση της ζουζούς. Θα την πούμε Μαρία(στην μαμά μου). Παρακολουθώ εδώ και λίγο διάστημα το φόρουμ και μου άρεσε πολύ η επικοινωνία που έχετε μεταξύ σας, έτσι σκέφτηκα να συμμετάσχω κι εγώ. Καλώς σας βρήκα λοιπόν!

Δεν περνάει μέρα που να μην θυμηθώ την στιγμή που πρωτοαντίκρυσα την ζουζουνίτσα μου! Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει 8 μήνες κάθε φορά που κάθομαι και την χαζεύω όταν κοιμάται, στο μυαλό μου έρχεται εκείνη η πρώτη ΜΑΓΙΚΗ στιγμή! Γέννησα στις 38 εβδομάδες γιατί ανέβαζα πίεση 16 (μάλλον έχω το σύνδρομο της άσπρης μπλούζας γιατί το πάθαινα μόνο όταν πήγαινα στον γιατρό μου), οπότε ήταν κανονισμένη η ημερομηνία που θα γεννούσα με πρόκληση φυσικά. Μαζί μου μέσα στην αίθουσα τοκετών ήταν και ο άντρας μου καθ'όλη την διάρκεια της γέννας και μου έλεγε βλακειούλες για να ξεχνιέμαι λίγο όταν ζόριζαν οι πόνοι...επισκληρίδιο δεν μου έκαναν κατευθείαν. Το μωρό ήταν ψηλά αφού δεν ήταν ακόμα η ώρα της να γεννηθεί οπότε τράβηξα μεγάλο ζόρι μέχρι να βγεί. Η καημενούλα ήταν τυλιγμένη 3 φορές με τον ομφάλιο λώρο κι εγώ ρωτούσα τις μαίες γιατί δεν έκλαψε. "θα κλάψει, μην ανησυχείς" μου απαντούσαν. Μόλις ο άντρας μου έκοψε τον λώρο άκουσα το κοριτσάκι μου να κλαίει και ανάσανα με ανακούφιση. Την έπλυναν, την τύλιξαν με ένα κουβερτάκι και την ακούμπησαν πάνω στο στήθος μου. Ήταν η πιό υπέροχη στιγμή της ζωής μου...κοιταχτήκαμε μαμά και κόρη και σκέφτηκα " θεέ μου αυτό είναι το παιδί μου! Αυτό το πλάσματάκι μεγάλωνε για 9 μήνες μέσα στο σώμα μου κι εγώ αναρωτιώμουν πως θα είναι άραγε η φατσούλα της;" Αυτό σκέφτομαι ακόμα και τώρα όποτε την κοιτάζω! Με το καλό να υποδεχτείς τα διδυμάκια σου!

Καλησπέρα κορίτσια, είμαι νέο μέλος στο mammyland, είμαι από Χαλκιδική και έχω ένα κοριτσάκι 8 μηνών. Μανούλα Χριστουγέννων(σχεδόν) κι εγώ αφού η ζουζουνίτσα μου γεννήθηκε λίγο πρίν τα Χριστούγεννα. Έχετε πολύ ωραία παρεούλα και είπα να συστηθώ κι εγώ ελπίζοντας να τα λέμε.