Κορίτσια γεια σας. Είμαι από άλλο θέμα του φορουμ αλλά είδα το θέμα σας, με συγκίνησε, και είπα να γράψω κάτι..Η απώλεια είναι σίγουρα μεγάλη πληγή και δεν ξέρω αν επουλώνεται ποτέ.. ο χρόνος σίγουρα είναι μεγάλος γιατρός..Για παιδάκι δε μου έχει τύχει εμένα προσωπικά αλλά σε άτομο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος και σίγουρα ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες που έζησα.. και όντως ήμουν από τους ''άλλους'' που κάθε φορά ένιωθαν αμήχανα και δεν ήξεραν πως να φερθούν..αν θα πρέπει να μιλήσουν ή να αλλάξουν θέμα διακριτικά.. Την απώλεια την έχω νιώσει προσωπικά με τον πατέρα μου, πριν 4 χρόνια..Ακόμα πονάει πολύ και νιώθω σαν να ήταν χτες.. Και υπήρξαν φορές που ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου και άλλες που ήθελα να μιλάω και να ακούω για αυτόν ασταμάτητα.. Ποτέ δε διερωτήθηκα ''γιατί''. Και ίσως αυτό να με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και να μην παρατήσω τότε σπουδές.. Τί να πώ? Ότι σας καταλαβαίνω? Σίγουρα η κάθε μια μας, πέρασε ή περνάει το δικό της γολγοθά..απλά το μόνο που έχω να πώ είναι να βρείτε και εσείς τη δύναμη να σταθείτε στα πόδια σας και να προχωρήσετε. Η ζωή δε μας χαρίζεται, την κατακτάμε. Σκουπίστε τα δάκρυα, πάρτε από το χέρι το σύντροφο σας και υψώστε ανάστημα. Μόνο έτσι θα αντεπεξέλθετε. Κανείς δεν πρέπει να σας αναγκάσει να ξεχάσετε..και δε θα ξεχάσετε.. αλλά σε αυτή την ανάμνηση χτίζετε κάτι άλλο.. ένα μωράκι που σας εύχομαι ΟΛΟΧΥΧΑ να αποκτήσετε σύντομα, και θα του δώσετε όλη την αγάπη του κόσμου και θα είστε οι καλύτερες μανούλες του πλανήτη! Μην το βάζετε κάτω. Τα εμπόδια είναι για να μας κάνουν πιο δυνατές και όχι να μας απογοητεύουν.Και μην ξεχνάτε, έχετε τη σκέψη όλων μας εδώ στο mammy, τη θετική μας ενέργεια και τις προσευχές μας.
Μακάρι ΌΛΑ να πάνε όπως τα θέλετε εσείς.
Μαρινιώ μου τα συλληπητήρια μου.Να σαι δυνατή κοπέλα μου.