καλημέρα σε όλες τις φίλες.
Και εμείς προσπαθούμε απο όταν χάσαμε το πρώτο μας μωράκι, στις 11 εβδομάδες. Κλείσαμε 2 χρόνια και πλέον δεν κλαίω στην θύμηση του. Είμαστε στην τρίτη προσπάθεια σπερματέγχυσης. Και ελπίζουμε. η πρώτη αποτυχία πόνεσε πολύ γιατί φοβόμουν και ήμουν 15 μέρες ξάπλα στο κρεββάτι. Η 2η είχε βιοχημική κύηση, η οποία αν και με στεναχώρησε που δεν προχώρησε εντούτοις ήταν κάτι θετικό γιατί αποκλείσαμε, όπως είπε ο γιατρός μου, πολλά ενδεχόμενα προβλήματα. Κάναμε την 3η προσπάθεια πρίν 10 μέρες. Τις 4 πρώτες μέρες με πόναγαν οι θηλές μου και το στήθος μου είχε πρηστεί. Μετά υποχώρησε και έκτοτε, αν και οι θηλές είναι δροσερές, νοιώθω τραβήγματα, όταν το αγγίζω, γύρω-γύρω, πονάει. Όταν ξαπλώνω μπρούμυτα, δεν με ενοχλέί πολύ, αλλά δεν νοιώθω και άνετα. Τι λέτε; Είναι καλό; 8 μέρες περιμένω για να κάνω χοριακή. Τι λέτε, να ελπίζω ή να το αφήσω και να μην το σκέφτομαι;
Σας παρακαλώ, ας μου απαντήσει κάποιος...