ΑΡΤΕΜΗ

Καλημέρα! Εγώ είμαι μία απ' αυτούς που έχουν βγάλει πολλά λεφτά από ιδιαίτερα που έχω κάνει, αλλά η προσωπική μου άποψη, έτσι όπως τουλάχιστον το βιώσα εγώ μέσα απ' τους μαθητές μου, είναι ότι όντως το ιδιαίτερο λειτουργεί σαν πανάκεια τις περισσότερες φορές για τους μαθητές των μικρών ηλικιών. Δεν συμφωνώ όμως σ΄αυτό που λες ότι "μόνο κακό κάνουν" γιατί υπάρχουν και αδύναμοι μαθητές, με πολλά κενά τα οποία αν δεν βρεθεί κάποιος να τους τα καλύψει τότε μονίμως θα είναι πίσω στο σχολείο και δεν θα μπορούν να παρακολουθήσουν την ροή των μαθημάτων, ιδιαίτερα αν πρόκειται γαι αρχαία και μαθηματικά που είναι αλυσίδα.

Καταπληκτικό και ελπιδοφόρο για παρόμοιες περίπτώσεις. Εντυπωσιάστηκα. Μπράβο στους γιατρούς!!!

Απλά αυτά συμβαίνουν. Ούτε ξαφνιάζομαι, ούτε αναρωτιέμαι γιατί συμπεριφέρονται έτσι, απλά λυπάμαι για όλες εκείνες που δεν μπορούν να γίνουν μάνες και για το πόσο ασυνείδητες και αχάριστες είναι οι γυναίκες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Και τελος αναρωτιέμαι γιατί ο θεός τους έδωσε την ευκαιρία να βιώουν το πιο μεγάλο θαύμα της ζωής.

Ωραίο τίτλο έβαλες. Που το θυμήθηκες αυτό το τραγούδι? Μ΄αρέσει πάρα πολύ.Είσαι μόνο 22 και αυτό τα λέει όλα. Έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου για να κάνεις πράγματα που θέλεις, για να διορθώσεις λάθη που πιθανώς έκανες, για να αναδιαμορφώσεις τη ζωή σου αν θελεις, για ν΄αλλάξεις ρότα στη ζωή σου αν το επιθυμείς.Άσε που τα όνειρα δεν έχουν ηλικίες. Τι πρέπει να κάνω εγώ που είμαι 34. Να ντυθώ στα μαύρα επειδή δεν κατάφερα να κάνω πράγματα που ήθελα? Βέβαια προβληματισμούς μπορείς να έχεις σε κάθε ηλικία όπως και ελπίδα και διάθεση ν΄αλλάξεις ό,τι θέλεις. Εσύ αποφασίζεις.

sophiak έγραψε: [ ....Εμενα καμια φορα στο τηλ μου λεει ο "μπαμπας" για τον πεθερο μου κ της λεω "ποιος καλε ο μπαμπας μου...?????"

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ

Cesilia θα τα καταφέρεις, και μόνο που το σκέφτεσαι είναι ένα βήμα μπροστά. Άλλωστε και λάθη θα κάνουμε, και θα κριθούμε απ' τα παιδιά μας, και θα μας αμφισβητήσουν, και στο τέλος θα μας κατανοήσουν. Άλλωστε έτσι δεν κάναμε κι εμείς?

Να σου πω, όπως είναι τα πράγματα δεν είναι κακή λύση το χωριο. Ειδικά το δικό μας είναι πολύ κοντά στην πόλη, γύρω στα 10 λεπτά. Φαντάσου ότι πολλοί ξένοι(δεν ξέρω πως αλλιώς να τους αποκαλέσω) έχουν αγοράσει οικόπεδα και έχουν χτίσει σπίτια. Αν πάντως δεν δημιουργεί πρόβλημα με τις δουλειές σας και το θέλεις πραγματικά να φύγεις, μπορεί και να τον πείσεις. Για προσπάθησε.....

Δεν μπορώ ρε παιδί μου, μου ηχεί πολύ αστείο να την λέω μαμά. "Τι κάνεις μαμά?" "Πώς είσαι μαμά?" κλπ. Άλλωστε δεν θέλω και πολλά πολλά μαζί της. Τα τυπικά, η λέξη μαμά δημιουργεί οικειότητες και οι οικειότητες παρεξηγήσεις όπως λες κι εσυ.

Προνόμιο στις μέρες μας όντως. Μην σου πω θα μεταναστεύσω κι εγώ εκεί, λίγο η κρίση, λίγο τα χάλια οικονομικά μου, δεν το βλέπω και δύσκολο να παίρνω αυτή την απόφαση

Κι εγώ σε χωριό μεγάλωσα και όντως θα ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει έτσι αλλά είναι ανέφικτο. Ακόμη κι όταν παέι στο χωρίο, που πάει συχνά οι γονείς μου του συμεριφέρονται κυριολεκτικά σαν παιδί της πόλης. Μην λερωθεί, μην χτυπήσει, μην,μην....

Κορίτσια έχω τους ίδιους προβληματισμούς. Φοβάμαι ειλικρινά για το μέλλον. Δεν ξέρω τι να περιμένω πλέον απ' αυτό το κράτος. Μ' αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι. Πόσο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα στο μέλλον γαι τα παιδιά μου?Πώς θα μπορέσουν να στηριχθούν στα πόδια τους? Θα μπορέσω να τα στηρίζω όπως οι γονείς μου στηρίζουν εμένα που είμαι 34 και ντρέπομαι που αναγκάζομαι απ' τις συνθήκες να στραφώ πάλι σ΄αυτούς. Πάλι αγχώθηκα τώρα. Τι τραβάει κι αυτή η μπέμπα στην κοιλιά μου.

rena79 γεννάω κι εγώ τον Ιούλιο και αναφορικά με την άδεια που λες, επειδή εγώ είμαι στο ΤΕΒΕ, αλλά με εξαρτημένη σχέση εργασίας, δεν μπορώ να λείψω πάνω από 2 μήνες. Οπότε το 9μηνο που λες μου φαίνεται παράδεισος. Επίσης έχω κι εγώ θέμα για το που θα το αφήσω. Νομίζω ότι στην περίπτωση σου η καλύτερη λύση είναι η μαμά σου. Βέβαια μια συγκατοίκηση τέτιου τύπου είναι πολύ δύσκολη αλλά θα αντέξεις κανένα χρόνο και μετά θα την πας σχολείο, το οποίο δνε πρέπει να σε φοβίζει, είναι πολύ ακλή λύση, εγω΄πήγα τον γιο μου 23 μηνών και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το άγχος το έχουμε εμείς οι γονείς και πιο πολύ είναι στο μυαλό μας, όχι στην πραγματικότητα. Όσο για την νταντά είναι η έσχατη λύση

Εγώ μεγάλωσα χωρίς στερήσεις αλλά φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα μεγαλώσουν έτσι αλλά απ' την άλλη είναι αυτό που λες: είμαι κι εγώ άνθρωπος, έχω κι εγώ ανάγκες, θέλω κι εγώ κάποια πράγματα για τον εαυτό μου(βέβαια πάντα τα παιδιά θα είναι η προτεραιότητά μου). Θα κάνω όπως λες κι εσύ το καλύτερο δυνατό......Απλώς έχω τρομερό άγχος για το μέλλον με όλα αυτά που γίνονται, φοβάμαι και τρομάζω μ΄αυτά που θα ακολουθήσουν. Δεν ξέρω τα σκέφτομαι κι εγώ υπερβολικά όλα.

Με όλα αυτά που γίνονται στον χώρο της οικονομίας έχω προβληματιστεί πάρα πολύ. Σκέφτομαι διάφορα αλλά αυτό που με πειράζει κυρίως είναι ότι οι γονείς μου πάλεψαν μια ζωή για να ζήσω εγώ καλύτερα και εγώ σήμερα ζω χειρότερα απ' αυτούς.Εγώ για τι μπορώ να παλέψω όσον αφορά τα παιδιά μου? Πώς θα τους εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον? Δεν θέλω αύριο να γυρίσουν και να μου πούμε ότι δεν τους πρόσφερα ό,τι είχαν τα υπόλοιπα παιδιά. Μου είπε μία κυρία ότι τα απιδιά δεν μεγαλώνουν με χρήματα αλλά με αγάπη. Δεν διαφωνώ αλλά και τα χρήματα είναι βασική παράμετρος για την εξέλιξη τους. Δεν ξέρω........

Κορίτσια με προβληματίσατε. Εγώ δεν έχω βαφτιστήρι και έτσι δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα του πάρω. Έχω όμως τη νονά του γιου μου που είναι και η καλύτερή μου φίλη και τώρα που διαβάζω τις απαντήσεις σας κατάλαβα πόσο γαϊδούρα είμαι. Τρία χρόνια τώρα που φέρνει δώρα στο παιδί μου δεν της έχω πάρει τίποτε παρά μόνο μία φορά. Μάλλον κάτι πρέπει να κάνω αυτό το Πάσχα. Μ΄ άρεσε αυτό που είπε η bell αλλά η δική μου δεν τα θέλει αυτά, θέλει κάτι για το σπίτι που προκειται ν΄ανοίξω. για αν δω τώρα, τι θα είναι αυτό το κάτι.

bell έγραψε:

Καταρχας να σου ζήσουν τα δίδυμα! Κι εγώ έχω έναν γιο 2,5 και έχει και αυτός τις συνήθειες του, τις οποίες δεν κόβει. Ας μην στις αναφέρω και σε κουράζω αλλά αυτό που έχω να καταθέσω είναι ότι απ' την ώρα που τον βάζω για ύπνο κάνει περίπου 1 ώρα να κοιμηθεί, και στο μεταξύ τα δικά μου νεύρα έχουν γίνει κουρέλια. Επίσης ξυπνάει κάθε βράδυ και άλλοτε έρχεται στο δωμάτιο μας, άλλοτε βλέπει εφιάλτες και κλαίει μέσα στη νύχτα και άλλοτε με φωνάζει να πάω στο δωμάτιο του. Τι κάνω εχώ? Απλά υπομονή, δεν ξέρω τι να σε συμβουλέψω. Ο λόγος που σου έγραψα είναι για να δεις ότι δεν είσαι μόνη σου. Καλή δύναμη σου εύχομαι ειδικά τώρα που έχεις και δίδυμα και οι απαιτήσεις είναι πολλές.

molly έγραψε: Συμφωνώ απόλυτα! Έχουμε περάσει κι εμείς κατά καιρούς τέτοιες φάσεις και διανύουμε ακόμη μία αυτή την περίοδο. Στην αρχή αγχώθηκα, νεύριασα, κατηγόρησα τον εαυτό μου. Αυτό όμως που κατάλάβα είνάι ότι δεν πρέπει να αντιληφθεί το παιδί το δικό σου άγχος. Επίσης μην επιμένεις συνέχεια, θα είναι χειρότερα. Δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει περάσει απ' αυτή τη φάση. Υπομονή αν και ξέρω ότι μπορεί να σου κάνει τα νεύρα κουρέλια αυτό το πράγμα.

Η δική μας υγρασία φτάνει το 90-95%

madrid05 έγραψε: ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΣ!!!!

Μου τι δίνει που αυτή η χώρα: -με έχει κάνει να νιώθω τόσο ανασφαλής για το μέλλον -με αναγκάζει να καταφεύγω σε λύσεις που δεν διανοήθηκα ποτέ μου - δεν μου αφήνει χώρο ν΄ αναπνεύσω -δεν μου επιτρέπει να κάνω όνειρα -δεν μ΄αφήνει να νιώσω άνθρωπος

Μ΄αρέσει αυτό το θέμα. Κι εγω είχα πρόβλημα με το όνομα. Ποτέ δεν την φώναξα μαμά , γιατί κι εγώ το θεωρώ υποκρισία, άλλωστε δεν είναι μαμά μου, όπως λες κι εσύ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι παρόλο που έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που την γνώρισα δεν ξέρω ακόμα πως να την αποκαλέσω. τρελό ε? Αυτό που κάνω όμως είναι ότι περιμένω να γυρίσει και μετά της απευθύνω το λόγο. Κι αυτό όμως με ενοχλεί. Μου το έχει πει και η ίδια κάποιες φορές. Δεν έχω όνομα? πες με κάπως τέλος πάντων, κι έχει δίκιο, αλλά εγώ επιμένω στην τακτική του τίποτε, δεν ξέρω, δεν μου βγαίνει κάτι άλλο.

Τι να πει κανείς.......Θλίψη, οργή, αγανάκτηση ή τρόμο για τις μέρες που θα ακολουθήσουν? Κατά καιρούς η Ύπατη Αρμοστία του ΟΗΕ βγαίνει και διακυρήττει διάφορα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα μέτρα που θα πάρει αλλά η πραγματικότητα είναι απογοητευτική, και να φανταστεί κανείς ότι τα τρομακτικά αυτά νούμερα αφορούν παιδιά. Τι να περιμένει κανείς στο μέλλον? Μάλλον τα χειρότερα.....

Καλημέρα! Συμφωνώ απόλυτα με τη gioupi γιατί είμαι ο ενήλικας που έχει πάρα πολλά χρόνια πρόπβλημα με τα δόντια μου. Τα τρίζω πάρα πολύ δυνατά και βάζω κι εγώ ναρθηκάκι γιατί τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι τα δόντια μου έχουν αλλοιωθεί. Όσο γαι το μωρό που λες, κι εμένα ο γιος μου που είναι 2,5 τα τρίζει και δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Λέω ότι μάλλον μου μοιάζει και ξέρω ότι σ΄αυτή τη φάση της ζωής του δνε μπορύμε να κάνουμε τίποτε. Το παρήγορο είναι, όπως είπε κια η gioupi, ότι τα δοντάκαι τους θα τα αλλάξουν, για μετά βλέπουμε....