Αίσθημα μοναξιάς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

[Naty_]

Κορίτσια μου, είπα να ανοίξω αυτό το θέμα μήπως έχετε νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα όπως εγώ και μπορούμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες, απόψεις πάνω σε αυτό κλπ. 

Όσο περνάει η εγκυμοσύνη και πλησιάζω προς το τελευταίο κομμάτι που είναι και η γέννα, νιώθω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά, πρώτη φορά γίνομαι μαμά, μετά από πολύ κόπο και αρνητικές προηγούμενες εμπειρίες και είναι κάτι που ανυπομονώ να βιώσω με όλα όσα θα φέρει, και το ξέρω δε θα είναι όλα εύκολα. Έχω την τύχη (;) να ζω κοντά στους δικούς μου επομένως θα έχω βοήθεια σε κάποια κομμάτια που ξέρω ότι για άλλες κοπέλες είναι δύσκολο το να μην έχουν βοήθεια. Νιώθω πως κάθε μέρα αποχαιρετώ με κάποιον τρόπο τον παλιό μου εαυτό ή καλύτερα κομμάτια αυτού και οδεύω προς μία νέα εκδοχή του εαυτού μου. Παρά το γεγονός πως έχω κάποια άτομα που με στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ή μοιράζονται κι εκείνες το δικό τους ταξίδι στη μητρότητα, βαθιά μέσα μου νιώθω κάπως μόνη. Είμαι φοβερά ευγνώμων για τον σύντροφό μου που με στηρίζει όσο καλύτερα γίνεται,αλλά κι εκείνος αντίστοιχα έχει να διαχειριστεί τη δική του μετάβαση στο νέο του ρόλο ως πατέρας. 

Και με "τρομάζει" λίγο το postpartum, όταν πραγματικά θα είμαι σε φάση δικής μου θεραπείας μετά τον τοκετό και την εγκυμοσύνη και ταυτόχρονα θα πρέπει να φροντίζω το μωρό μου, κάποιους μήνες θα είμαι πιο περιορισμένη με μετακινήσεις κλπ, ενώ η ζωή όλων των υπολοίπων θα κυλάει όπως πριν. Και με φοβίζει αν θα νιώθω κι άλλο μόνη σε αυτή τη συνθήκη. Ενώ γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου και με κουράζει η συχνή επαφή με πολύ κόσμο, σίγουρα θέλω να νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που με σκέφτονται και με στηρίζουν σε αυτή τη φ΄άση της ζωής μου. Ίσως να απογοητεύομαι και από τις προσδοκίες μου δεν ξέρω. Ίσως το ότι καλώς ή κακώς οι σχέσεις θα αλλάξουν πιστεύω, οι προτεραιότητες θα είναι άλλες, και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί από τη μία αλλά από την άλλη θέλω σαν τρελή να μπω σε αυτό τον νέο ρόλο. Και σίγουρα σιγά σιγα θα είναι καλύτερα και πολύ πιθανόν να κάνω και νέες φιλίες. 

Για πείτε τη δική σας γνώμη/ εμπειρία πάνω σε αυτό; Ειδικά όσες το έχετε βιώσει ήδη θα έχετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη!  

 

[Xrisa95]

Αρχικά να πω την αλήθεια η μητρότητα είναι μια αρκετά απαιτητική «κατάσταση»  από την άποψη ότι είσαι η μαμά και το βάρος πέφτει στην μαμά και το μπαμπά φυσικά. 
 

όμως είναι περισσότερο στη μαμά. Γιατί η μαμά θα είναι στο σπίτι όσο ο μπαμπάς θα είναι δουλειά. 
 

εγώ έχω 3 παιδιά. 
 

άπειρες φορές έχω νιώσει μόνη κ ίσως και καθημερινά από την άποψη ότι κ μένα οι συγγενείς μου μένουν κοντά αλλά έχουν κ εκείνοι τη ζωη τους δεν μπορούν καθημερινές να μου κάνουν παρέα να πω μια κουβέντα να πιω ένα καφέ (έχουν το πρόγραμμα τους, έχουν τις δουλειές τους κτλ κτλ) 

η κόρη μου έγινε 6 κ της λέω κάθε μέρα πόσο τυχερή νιώθω που υπάρχει κ μπορώ να πω μια κουβέντα με κάποιον που με καταλαβαίνει.  Ο ένας ο γιος μου είναι 3.5 κ δν μπορεί να κάνει κάποια ουσιαστική συζήτηση κ το άλλο παιδάκι μου είναι 6 μηνών δεν μιλάει καν 😁

Καμία φίλη μου δεν είναι μητέρα (είμαι 30) κ κανένα συγγενικό μου πρόσωπο που είναι κοντά. Plus μένω στο εξωτερικό κ φαντάζεσαι πόσο πιο δύσκολο είναι. 
 

εμένα τα παιδιά μου είναι η παρέα μου κ πραγματικά είναι όλη μου η μέρα. Προσωπικά μεγαλώνω τα παιδιά μου εδώ και 6 χρόνια άρα 6 χρόνια είμαι στο σπίτι. Σαφώς υπάρχουν στιγμές μοναξιάς από την άποψη ότι θέλεις έναν ενήλικα να συναναστρεφείς να πιεις ένα καφέ κάτι. 
 

αλλά είναι στιγμές. 
 

αν δεν ήταν η κόρη μου τόσο μεγάλη ίσως να μιλούσα στα ντουβάρια που λέει ο λόγος 🤣

 

το άλλο που κάνω κ μας βοηθάει όλους είναι να τα βγάζω έξω όλη την ημέρα (3ωρες τουλάχιστον) άρα παίρνουμε αέρα βλέπουμε κόσμο. 
 

μετά από κάθε γέννα μου αντιμετώπιζα έτσι ψυχολογικά προβλήματα. Με το που πήγαινε να νυχτώσει έκλαιγα, στεναχωριόμουν, ένιωθα μόνη μου πολύ έντονα. 
 

ευτυχώς μετά τις 50 μέρες καλυτέρεψα. 
 

Δεν βοηθάει που κ ο άντρας μου γυρνάει 11-12 το βράδυ. Αλλά οκ είναι όλα μια συνήθεια εν τέλη. 
 

τώρα είμαι πολύ καλύτερα που έχουν στρώσει οι ορμόνες. Δεν θα σκεφτώ δλδ τέτοια αρνητικά συναισθήματα συχνά. 
 

(οι φίλες μου όλες μένουν στην Ελλάδα άρα μόνο τηλεφωνικά ή με βιντεοκλήσεις μπορώ να τους μιλήσω κάτι είναι κ αυτό όμως από το τίποτα 🙏🏼🩷). 
 

τον πρώτο καιρό να έχεις παρέα συνέχεια ( την πρώτη εβδομάδα η μαμά μου κοιμόταν σπίτι μας για να με βοηθάει γιατί όπως είπα έχω 3 παιδιά άρα ήταν πολύ εξουθενωτικό μέχρι να μαζέψω δυνάμεις από τη γέννα) 

 

Και θα πω αυτό που πάντα λέω κ στον εαυτό μου! Αν σου δίνουν τη βοήθεια τους να την παίρνεις κ να μην ντρέπεσαι. (Είμαι ένας άνθρωπος που ούτε στην μαμά μου δεν θα πω να έρθει να με βοηθήσει ή πχ στις αδερφές μου. Μόνο αν οι ίδιοι θελήσουν από μόνοι τους να έρθουν τότε θα έρθουν. Κ αυτό θεωρώ ότι είναι μειονέκτημά μου κ είναι κ εγωισμός γιατί εν τέλη θαρρώ απλά ότι δεν ξέρω να ζητάω βοήθεια ή ότι έχω εγωισμό και δεν ζητάω βοήθεια. Από την άλλη έχω την τιμή να λέω ότι τα κατάφερα μόνη μου με 3 παιδιά κάθε μέρα όλη μέρα. Τα αγαπάω τόσο πολύ μου αρέσουν τόσο πολύ τα παιδιά που ξεχνάω πολύ εύκολα αυτή τη μοναξιά) 

 

μακρυγορησα

με το καλό εύχομαι 🩷

[Zaxaroulamak]

Νομιζω οτι λιγο πολυ ολες εχουμε νιωσει κατι παρομοιο. Μετα τη γεννα προσωπικα περασα μια δυσκολη περιοδο παρολο που ειχα βοηθεια απο τη μητερα μου και ειχα και την τυχη να εχω τον αντρα μου στο σπιτι για σχεδον 2 μηνες. Τις πρωτες μερες ειδικα οταν γυρισαμε σπιτι εκλαιγα πολυ συχνα. Εννοειται οτι οταν γινεσαι μανουλα χανεις καποια κομματια του εαυτου σου οπως τον ηξερες πριν αλλα βρισκεις καποια καινουρια που ειναι εξισου ομορφα. Θυμαμαι που κοιτουσα τον μικρο μου και σκεφτομουν οτι αισθανομαι σαν να μη θυμαμαι καν πως ηταν η ζωη μου πριν χωρις αυτον, ενιωθα σαν να τον ειχαμε απο παντα. Τωρα η ζωη ειναι γενικα απαιτητικη, ο καθενας εχει τις υποχρεωσεις και τα τρεξιματα του ομως οπως ειπε και η κοπελς παραπανω θα χτισεις μια νεα καθημερινοτητα στην οποια θα ενταξεις και το παιδακι σου και ολα θα ειναι τελεια. Κι εγω τον πηγαινα καθε μερα κουνιες και ειχαμε γνωριστει με καποιες μανουλες, δε γιναμε φιλες ομως ηξερα οτι θα παω εκει και θα πω και μια κουβεντα. Με το καλο το μωρακι σου ευχομαι. 

[MyNa]

στις πριν 10 ώρες, ο/η Naty_ είπε:

Κορίτσια μου, είπα να ανοίξω αυτό το θέμα μήπως έχετε νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα όπως εγώ και μπορούμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες, απόψεις πάνω σε αυτό κλπ. 

Όσο περνάει η εγκυμοσύνη και πλησιάζω προς το τελευταίο κομμάτι που είναι και η γέννα, νιώθω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά, πρώτη φορά γίνομαι μαμά, μετά από πολύ κόπο και αρνητικές προηγούμενες εμπειρίες και είναι κάτι που ανυπομονώ να βιώσω με όλα όσα θα φέρει, και το ξέρω δε θα είναι όλα εύκολα. Έχω την τύχη (;) να ζω κοντά στους δικούς μου επομένως θα έχω βοήθεια σε κάποια κομμάτια που ξέρω ότι για άλλες κοπέλες είναι δύσκολο το να μην έχουν βοήθεια. Νιώθω πως κάθε μέρα αποχαιρετώ με κάποιον τρόπο τον παλιό μου εαυτό ή καλύτερα κομμάτια αυτού και οδεύω προς μία νέα εκδοχή του εαυτού μου. Παρά το γεγονός πως έχω κάποια άτομα που με στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ή μοιράζονται κι εκείνες το δικό τους ταξίδι στη μητρότητα, βαθιά μέσα μου νιώθω κάπως μόνη. Είμαι φοβερά ευγνώμων για τον σύντροφό μου που με στηρίζει όσο καλύτερα γίνεται,αλλά κι εκείνος αντίστοιχα έχει να διαχειριστεί τη δική του μετάβαση στο νέο του ρόλο ως πατέρας. 

Και με "τρομάζει" λίγο το postpartum, όταν πραγματικά θα είμαι σε φάση δικής μου θεραπείας μετά τον τοκετό και την εγκυμοσύνη και ταυτόχρονα θα πρέπει να φροντίζω το μωρό μου, κάποιους μήνες θα είμαι πιο περιορισμένη με μετακινήσεις κλπ, ενώ η ζωή όλων των υπολοίπων θα κυλάει όπως πριν. Και με φοβίζει αν θα νιώθω κι άλλο μόνη σε αυτή τη συνθήκη. Ενώ γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου και με κουράζει η συχνή επαφή με πολύ κόσμο, σίγουρα θέλω να νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που με σκέφτονται και με στηρίζουν σε αυτή τη φ΄άση της ζωής μου. Ίσως να απογοητεύομαι και από τις προσδοκίες μου δεν ξέρω. Ίσως το ότι καλώς ή κακώς οι σχέσεις θα αλλάξουν πιστεύω, οι προτεραιότητες θα είναι άλλες, και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί από τη μία αλλά από την άλλη θέλω σαν τρελή να μπω σε αυτό τον νέο ρόλο. Και σίγουρα σιγά σιγα θα είναι καλύτερα και πολύ πιθανόν να κάνω και νέες φιλίες. 

Για πείτε τη δική σας γνώμη/ εμπειρία πάνω σε αυτό; Ειδικά όσες το έχετε βιώσει ήδη θα έχετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη!  

 

Καλησπέρα! Έχω παρά πολύ καιρό να γράψω αλλά σου γράφω γιατί έχω μια ίσως λίγο πιο εκκεντρική ζωή σα μητέρα. Εγώ πριν μείνω έγκυος, ήμουν πάρα πολύ του έξω με έναν φοιτητικό και μετα - φοιτητικό τρόπο. Σχεδόν όλοι οι φίλοι μου ήταν και είναι χωρίς παιδιά και σε άλλη φάση ζωής - σοκαρίστηκαν και χρειάστηκαν και οι ίδιοι προσαρμογή όταν έμεινα έγκυος κι ας το ήξεραν ότι προσπαθούσαμε. Στη φάση της εγκυμοσύνης προσπαθούσα μανιακα να μην αλλάξω τίποτα. Έβγαινα σε ρυθμούς όπως πριν, είχα μάθει τι μπύρες χωρίς αλκοόλ έχει κάθε μαγαζί της Αθήνας, πήγαινα σε σπιτοπαρτα που αντί να πάω ποτό έπαιρνα τα μη-αλκοολούχα δικά μου, με αποκορύφωμα το ότι πήγα 34η εβδομάδα σε ένα πάρτι στη Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο. Ακόμα κι έτσι όμως ένιωθα μοναξιά, καθώς παρότι ακολουθούσα το πρόγραμμα δε μπορούσα να είμαι όπως πριν, ειδικα το τελευταίο διάστημα. Τόσο φομο είχα που την επόμενη μέρα από αυτή που βγήκαμε από το μαιευτήριο, 2η μέρα από τον τοκετό, πήγα με το μωρό βόλτα σε σπίτι που ήταν μαζεμένες οι φίλες μου. Γενικά δεν είχα την τύχη να νιώθω σα να ήταν η μικρή πάντα στη ζωή μας. Χρειαστηκαμε προσαρμογή στη νέα ζωή. Μετά συνεχίσαμε να βγαίνουμε συνέχεια και παντού μαζί το μωρό, θήλαζα παντού κλπ. Βοήθησε και που ήταν καλοκαίρι και ήταν όλα έξω,οποτε δεν είχα άγχος να κολλήσει κάτι τον πρώτο καιρό. Χάσαμε, όμως, τις διακοπές εκείνου του καλοκαιριού με τους φίλους. Δεν ήταν πάντα εύκολο να προσπαθώ να μην χάνομαι και γενικά μεσολάβησαν συζητήσεις και με τους φίλους που προσαρμοστηκαν και οι ίδιοι αρκετά. Τώρα έχουν περάσει 3 χρόνια κι εχουν αποκτήσει πολλή οικειότητα με την κόρη μου και αυτή έχει γίνει πολύ κοινωνικό παιδάκι. Ξέρει και ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν φίλους και μερικές φορές θέλουν να βγαίνουν μαζί τους και ότι η φιλία είναι πολύ σημαντική. Η ζωή μας είναι άλλη από αυτή που ήταν, χωρίς όμως να έχουμε απομακρυνθεί από τους φίλους μας, τις εξόδους μας, τις διακοπές μας κλπ. Είναι φάσεις που νιώθω μοναξιά, αλλά θεωρώ όχι περισσότερες απ'ο, τι ένας μέσος άνθρωπος. Θέλουν όλα περισσότερη οργάνωση και λιγότερο αυθορμητισμό για να συνδυαστούν, όμως δεν έχουμε χάσει ακόμα πάρτι στη Θεσσαλονίκη 🤣 ούτε άλλες διακοπές με φίλους. Όλα αυτά κοστίζουν σε κούραση, ομως είναι αποφάσεις που ο καθένας παίρνει για τον εαυτό του, ανάλογα το πώς επιθυμεί να είναι η ζωή του. 

Ειδικά για εσένα που δε φαίνεσαι crazy όπως εγώ και σε κουράζει να είσαι συνέχεια με κόσμο, θεωρώ θα είναι πιο εύκολο τελικά. Παρατήρησε τον εαυτό σου και πώς αλλάζει σιγά σιγά. Μίλα με τους φίλους σου, μοιράσου το πώς αισθάνεσαι και δώσε χρόνο και σε αυτούς και στη σχέση σας να προσαρμοστουν στη νέα κατάσταση. Φρόντισε κι εσύ από τη μεριά σου τις σχέσεις σας, προσπαθώντας να ακούς με ενδιαφέρον τα θέματα τους. Μια φιλική σχέση θέλει κι αυτή φροντίδα και προσοχή, ανεξαρτήτως αν το μωρό σου θα είναι φυσικά η προτεραιότητά σου. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους με τρόπο που δε μπορείς ακριβώς να φανταστείς τώρα. Με το καλό το μωράκι σου και η νέα σας ζωή! 🥰