Εκτέλεση της Αναζήτησης

Οι πρώτες του λέξεις, τα πρώτα του βήματα, η πρώτη μέρα στο σχολείο και η τελευταία στο σπίτι πριν φύγει για σπουδές. Ανάμεσα σε αυτές τις πραγματικά υπέροχες στιγμές όμως, πόσες άλλες δυσάρεστες μπορεί να υπάρξουν; Και αλήθεια, μπορεί να έρθει ποτέ εκείνη η στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας που θα σταθεί και θα σκεφτεί «μακάρι να μην είχα κάνει παιδί»; Η έρευνα που προκάλεσε σάλο Την απάντηση έδωσε πριν λίγο καιρό η έρευνα μίας κοινωνιολόγου από το πανεπιστήμιο Ben-Gurion του Ισραήλ στην οποία συμμετείχαν 23 γυναίκες. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής, όλες -και οι 23- μετάνιωσαν έως ένα σημείο που έγιναν μητέρες. Η έρευνα προκάλεσε αντιδράσεις ενώ ξεκίνησε και μία έντονη συζήτηση γύρω από το ζήτημα. Όσο δύσκολο όμως κι αν είναι για κάποιους να πιστέψουν ότι μία γυναίκα δεν απολαμβάνει τη ζωή της μετά τον ερχομό ενός παιδιού, το διαδίκτυο είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τέτοια συναισθήματα μπορεί να την κυριεύσουν. «Τα αγαπώ, αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη» Το Facebook μάλιστα έχει μετατραπεί σε κάτι σαν καταφύγιο για αρκετές οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις φοβούνται να αποκαλύψουν στο στενό τους περιβάλλον όσα πραγματικά νιώθουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σελίδα «I Regret Having Children» (Μετάνιωσα που έκανα παιδιά) όπου πολλές μητέρες καταθέτουν πόσο δύσκολη έχει γίνει η ζωή τους. «Τα αγαπώ αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη. Πήραν όλη μου την ελευθερία, δεν μπορώ να βρω δουλειά, ο άντρας μου μετά βίας βγάζει αρκετά για διακοπές. Ήμουν αεροσυνοδός, ελεύθερη σαν πουλί πριν κάνω παιδιά. Τώρα ασχολούμαι απλά με τα ατελείωτα καθήκοντα ενός σπιτιού», γράφει μία μητέρα δύο παιδιών 7 και 4 ετών. «Δεν έχουμε καθόλου ζωή» Μία άλλη, μητέρα ενός τρίχρονου κοριτσιού, περιγράφει πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση επειδή η κόρη της δεν κοιμάται, ενώ αναφερόμενη συγκεκριμένα σε ένα περιστατικό κατά το οποίο έκανε εμετό από το άγχος της όταν η μικρή κοιμήθηκε μόνο για 2 ώρες έγραψε: «Δεν έχουμε καθόλου ζωή. Ο σύζυγός μου με βοηθάει τόσο πολύ, αλλά ακόμα και εκείνος είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Δεν έχουμε οικογένεια και φίλους. Κανένα κύκλο να μας βοηθήσει. Τι να κάνω;». «Νιώθω ότι ήρθαν τα πάνω κάτω σε μια υπέροχη ζωή» «Αγαπούσα την παλιά μου ζωή. Ο σύζυγός μου ήθελε πολύ ένα παιδί και το καθυστερούσα για πολύ καιρό, επειδή ήξερα ότι δεν είχε έρθει ακόμα για εμένα η στιγμή. Υπέκυψα μετά από πολλές σκέψεις ότι θα προσαρμοστώ. Νιώθω ότι ήρθαν τα πάνω κάτω σε μία υπέροχη ζωή. Ακόμα δεν νιώθω σαν μητέρα. Μου λείπει τόσο πολύ η παλιά μου ζωή και νιώθω σαν να θέλω να φύγω και να εγκαταλείψω τον άντρα μου και τον γιο μου», γράφει μία άλλη γυναίκα. «Μην με μισήσετε...» Παρόμοια μαρτυρία μάλιστα καταλήγει με την παράκληση: «Παρακαλώ, μην με μισήσετε, είναι αυτό που πραγματικά προσπαθώ να πω. Πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου έναν αρκετά τρυφερό άνθρωπο». Τα παιδιά όμως δεν είναι η κύρια πηγή αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Σε αρκετές περιπτώσεις και ο σύντροφος είναι εκείνος που με την συμπεριφορά του θα προκαλέσει εκνευρισμό και θυμό στη μητέρα. Οι επιστήμονες λένε είναι φυσιολογικό! Από την πλευρά τους πάντως οι επιστήμονες θεωρούν πολύ φυσικό το ενδεχόμενο μία γυναίκα να μετανιώσει που έγινε μητέρα, όπως τονίζει όμως ο Ρόμπιν Σίμον από το Wake Forest University, ο οποίος εξειδικεύεται στις επιπτώσεις που έχει στη ψυχική υγεία ο ερχομός ενός παιδιού, είναι δύσκολο να παραδεχτεί κανείς τέτοια συναισθήματα επειδή «αψηφούν τις κοινωνικές νόρμες για την ιερότητα της μητρότητας». «Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει κανείς μετανιωμένος, αγχωμένος, κουρασμένος βαρεμάρα και απογοήτευση», λέει η σύμβουλος σχέσεων Αραμπέλα Ράσελ προσθέτοντας ότι το να είσαι μητέρα δεν είναι τόσο εύκολο όπως το βλέπουν και πιστεύουν ορισμένοι. Ταυτόχρονα όμως τονίζει πόσο σημαντικό είναι τελικά να μπορείς να εκμυστηρευτείς τις σκέψεις αυτές είτε στον σύντροφο είτε σε κάποιο κοντινό πρόσωπο. Όπως συμβουλεύει, γονείς ή συγγενείς που ανησυχούν για την κατάσταση μίας γυναίκας, πρέπει να σταθούν δίπλα της και να την ενθαρρύνουν να συζητήσει τα συναισθήματά της έτσι ώστε να τα εξομαλύνει. «Προσέξτε να μην τις κρίνετε γιατί πρόκειται για πολύ δύσκολα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν ενοχές. Αν επιμένουν και η συζήτηση για αυτό δεν ανακουφίζει μετά από ένα χρονικό διάστημα θα μπορούσατε να προτείνετε να πάει στον γιατρό. Προσέξτε για όποια σημάδια επιλόχειας κατάθλιψης παρόλα αυτά, κάτι που είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί», συμβουλεύει η Ράσελ. Πηγή: iefimerida.gr

Πριν, όμως, πρέπει να αναγνωρίζετε τα σημάδια που δείχνουν ότι το παιδί σας έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αποφεύγει να κάνει μια δραστηριότητα από φόβο μήπως αποτύχει. Τα παρατάει εύκολα αν απογοητευθεί με κάτι. Μόλις καταλάβει ότι πρόκειται να χάσει σε ένα παιχνίδι λέει ψέματα ή κλέβει. Θέλει να έχει τον έλεγχο με αποτέλεσμα να γίνεται αυταρχικό για να κρύψει ότι αισθάνεται ανικανότητα. Βρίσκει δικαιολογίες όπως «ούτως ή άλλως δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι». Έχει χάσει το ενδιαφέρον του για συνηθισμένες δραστηριότητες. Περιορίζει την επαφή με τους φίλους του. Είναι συχνές οι εναλλαγές στη διάθεσή του. Ασκεί κριτική στον εαυτό του λέγοντας ότι δεν κάνει τίποτα σωστά, ότι δεν αρέσει σε κανέναν, ότι εκείνο φταίει, ότι οι άλλοι είναι πιο έξυπνοι ή πιο ικανοί από εκείνο. Δυσκολεύεται να αποδεχτεί τόσο την επιβράβευση όσο και την κριτική. Ενδιαφέρεται πολύ για τη γνώμη των άλλων και επηρεάζεται εύκολα από τους συνομηλίκους του.

Σοκαριστικά είναι τα ευρήματα μιας νέας έρευνας, καθώς φαίνεται πως το άγχος σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση βασανίζει τα παιδιά από την ηλικία των τριών ετών. Η έρευνα, η οποία διενεργήθηκε από το «Professional Association for Childcare and Early Years» (Pacey), υποστηρίζει πως τα παιδιά αρχίζουν να ανησυχούν για την εξωτερική τους εμφάνιση πριν ακόμα ξεκινήσουν το σχολείο. Όπως προέκυψε από την έρευνα σχεδόν το ένα τρίτο του προσωπικού σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία έχει ακούσει τα παιδιά να αυτοχαρακτηρίζονται «χοντρά», ενώ το 10% του προσωπικού αποκάλυψε πως έχει ακούσει τα μικρά παιδιά να λένε πως νιώθουν «άσχημα». Το ένα τέταρτο των ανθρώπων που συμμετείχαν στην έρευνα σχολίασαν πως τα παιδιά ηλικίας τριών ως πέντε ετών έχουν παρουσιάσει πολλά δείγματα πως δεν είναι ευχαριστημένα με την εμφάνισή τους. Τα αντίστοιχα δείγματα στα παιδιά ηλικίας έξι με δέκα ετών ήταν διπλάσια. Ακόμα, φαίνεται πως τα κορίτσια ανησυχούν περισσότερο από τα αγόρια σχετικά με την εμφάνισή τους. Η Dr Jaqueline Harding, η οποία διατελεί σύμβουλος στον «Pacey» σχολίασε πως στο έντονο άγχος των παιδιών συμβάλλει η τηλεόραση και οι εικόνες προτύπων στα παιδικά βιβλία, αλλά και τα κινούμενα σχέδια. Η ίδια δήλωσε πως: «Μέχρι την ηλικία των τριών ή τεσσάρων ετών κάποια παιδιά ξέρουν ήδη πώς θέλουν να δείχνει το κορμί τους. Ακόμα, έρευνες έχουν δείξει ότι πολλά τετράχρονα ξέρουν μεθόδους απώλειας βάρους». Η Harding τόνισε ακόμα πως: «Γνωρίζουμε σίγουρα πως οι αρχικές εμπειρίες μας έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή μας. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σχετικά με το τι παραδείγματα δίνουμε στα παιδιά κι εκείνα καταλήγουν να έχουν αρνητική άποψη για την εικόνα τους».

Η μείωση της αρτηριακής πίεσης, η βελτίωση των επιπέδων της χοληστερίνης, ο έλεγχος του βάρους αλλά και η μείωση του κινδύνου σοβαρών παθήσεων του καρδιαγγειακού συστήματος και του διαβήτη, είναι μερικά από αυτά που μας προσφέρει το ποδήλατο, ενώ σύμφωνα με τους ειδικούς η επαφή με τη φύση- εφόσον το ποδήλατο γίνεται σε ένα πάρκο ή στην εξοχή- μπορεί να βελτιώσει την λειτουργία του εγκεφάλου. Οι επιστήμονες -σύμφωνα με δημοσίευμα του Psychology Today- ανακάλυψαν μέσα από μια σειρά πειραμάτων ότι το ποδήλατο βοηθά στην καλή λειτουργία του εγκεφάλου, τόσο σε ασθενείς που πάσχουν από σχιζοφρένεια όσο και σε υγιείς ανθρώπους, ενώ αποτρέπει από την εμφάνιση διάφορων νευρολογικών ασθενειών, το Alzheimers και το Parkinson. Επιπλέον, το ποδήλατο συντελεί στην διατήρηση της καλή κυκλοφορίας του αίματος προς τον εγκέφαλο, βοηθώντας έτσι τη σκέψη, την μάθηση, την μνήμη και την κρίση. Μάλιστα, σύμφωνα με ένα πείραμα στο οποίο συμμετείχαν νεαροί ενήλικες, τα γνωστικά τεστ που έκαναν μετά από 30 λεπτά ποδηλασίας είχαν καλύτερες βαθμολογίες ενώ τα ολοκλήρωσαν και πιο γρήγορα. Η συχνή γυμναστική, επίσης, μπορεί να μειώσει το άγχος και την κατάθλιψη, αφού σύμφωνα με το αποτέλεσμα μιας έρευνας σε ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη και ακολουθούσαν θεραπεία με αντικαταθλιπτικά φάρμακα, σημειώθηκε μείωση των επιπέδων της κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες, μετά από 15 λεπτά ποδηλασίας. Μάλιστα, το ποδήλατο σε εξωτερικό χώρο αυξάνει τα οφέλη αφού η επαφή με την φύση, από μόνη της, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης και του άγχους αλλά και να ενισχύσει την χαρά και το κίνητρο για φυσική δραστηριότητα.

Παρόλα αυτά, οι γυναίκες συνεχίζουν να είναι πιο ανικανοποίητες με το σώμα τους σε σχέση με τους άνδρες. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή ψυχολογίας Μπράϊαν Καράτζια του Κολλεγίου Γούστερ στο Οχάιο, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (δεν έχει υπάρξει ακόμη η σχετική επιστημονική δημοσίευση). Οι επιστήμονες μελέτησαν και αξιολόγησαν (μετα-ανάλυση) τα ευρήματα άνω των 250 ερευνών που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1981-2012 και αφορούσαν συνολικά περισσότερα από 100.000 άτομα και των δύο φύλων. Οι ψυχολόγοι μπόρεσαν έτσι να αποκτήσουν μια εικόνα σχετικά με το πώς νιώθουν οι άνθρωποι για το σώμα τους και ποια είναι η τάση διαχρονικά. Η βασική διαπίστωση ήταν ότι ενώ οι γυναίκες συστηματικά νιώθουν μικρότερη ικανοποίηση από τους άνδρες για την εικόνα του σώματός τους και το βάρος τους, αυτή η έλλειψη ικανοποίησης μειώνεται σταδιακά, ενώ η αντίστοιχη έλλειψη ικανοποίησης των ανδρών παραμένει σταθερή στο πέρασμα του χρόνου. Ενώ το βασικό πρόβλημα των γυναικών με το σώμα τους είναι το πάχος, των ανδρών είναι οι (ανεπαρκείς) μύες τους. Η έλλειψη ικανοποίησης με το σώμα μπορεί να οδηγήσει άνδρες και κυρίως γυναίκες σε διαταραχές πρόσληψης τροφής (νευρική ανορεξία ή υπερφαγία) και σε κατάθλιψη. Ο Καράτζια δήλωσε «συγκρατημένα αισιόδοξος» ότι τα ευρήματα δείχνουν μια θετική αλλαγή στη νοοτροπία των γυναικών και μια μείωση στην κοινωνική πίεση που τους ασκείται άμεσα και έμμεσα σε σχέση με το σώμα τους. Όμως άλλοι ψυχολόγοι εμφανίσθηκαν πιο επιφυλακτικοί, επισημαίνοντας ότι στην εποχή του Facebook, οι γυναίκες εκτίθενται συνεχώς σε εικόνες άλλων γυναικών, πράγμα που όχι σπάνια οδηγεί σε μειωτικές συγκρίσεις για το σώμα τους.

Για παράδειγμα ένα παιδί δυο ετών μπορεί να παρουσιάζει συμπτώματα στρες, γιατί, για παράδειγμα, η μητέρα ή ο πατέρας του απουσιάζει πολλές ώρες από το σπίτι. Τι φταίει; Συνήθως στο οικογενειακό περιβάλλον κρύβονται οι αιτίες που προκαλούν στρες. Μερικές από αυτές είναι ένα διαζύγιο, η ασθένεια κάποιου μέλους της οικογένειας, οι αλλαγές στην καθημερινότητα του παιδιού, μια μετακόμιση, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, οι εξωπραγματικές προσδοκίες των γονέων αναφορικά με τις σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες, μια αυστηρή δασκάλα, ο εκφοβισμός από κάποιο συμμαθητή είναι μερικές από τις συνηθέστερες αιτίες του παιδικού στρες. Ποια είναι τα συμπτώματα; Κάθε παιδί αντιδρά με τον δικό του τρόπο σε στρεσογόνες καταστάσεις, όμως μερικά από τα συνηθισμένα συμπτώματα είναι οι διαταραχές στη διατροφή και τον ύπνο, τα δερματικά προβλήματα, κάποιος πόνος, ένα τικ που θα εμφανίσει, ο τραυλισμός, η μείωση των σχολικών επιδόσεων και οι δυσκολίες συγκέντρωσης, κάποια ξαφνική φοβία, οι αλλαγές στη συμπεριφορά και η επιστροφή σε συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του. Πώς θα το βοηθήσετε; Το πρώτο που πρέπει να κάνετε είναι να παρατηρήσετε ποιες είναι οι αλλαγές στη συμπεριφορά ή στις συνήθειες του. Το δεύτερο βήμα είναι να εντοπίσετε την αιτία πίσω από αυτή την αλλαγή και να προσπαθήσετε να εξαλείψετε την αιτία και όχι να το πείσετε να σταματήσει τη συνήθεια, π.χ. να τρώει τα νύχια του. Προσπαθήστε να μην είστε επικριτικοί αλλά να ενθαρρύνετε το παιδί και να το βοηθάτε να εκφράζει ανοιχτά τα συναισθήματά του. Φροντίστε, επίσης, να μην έχετε υπερβολικές προσδοκίες από το παιδί και να μην το φορτώνετε με πολλές δραστηριότητες πιέζοντάς το να ανταπεξέλθει χωρίς να λαμβάνετε υπόψη σας τους ρυθμούς του. Είναι σημαντικό, επίσης, αφενός να μην μεταφέρετε τα προβλήματά σας στο παιδί αφετέρου να του αφιερώνετε χρόνο καθημερινά.

Γιατί δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το σεξ; Το σεξ αποτελεί μια δραστηριότητα που προκαλεί απόλαυση, αλλά ταυτόχρονα μας κάνει να νιώθουμε άβολα και συχνά ενοχικά. «Μαμά, γιατί η αδερφή μου δεν έχει πουλάκι;», «Από πού βγαίνουν τα μωρά;», «Τι είναι το σεξ;». Οι ερωτήσεις των παιδιών μετά από κάποια ηλικία αρχίζουν να πέφτουν βροχή και εμείς ως γονείς κοιταζόμαστε μεταξύ μας αμήχανα, προσπερνάμε τις ερωτήσεις τους ή γελάμε κλεφτά, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το σεξ αποτελεί ένα θέμα ταμπού. Και όμως. Αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι τα παιδιά ρωτούν στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να ανακαλύψουν τον κόσμο. Η δική μας νοηματοδότηση στο σεξ είναι αυτή που μας προκαλεί αμηχανία. Ας δούμε, λοιπόν, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να νιώσουν άνετα με το σώμα τους και να πορευτούν ομαλά προς τη σεξουαλική ωριμότητα. 2-3 ετών Αρχίζουν οι πρώτες απορίες των παιδιών σχετικά με το σώμα τους, αυτό του αντίθετου φύλου ή των γονιών. Δεν αποφεύγουμε τις ερωτήσεις και απαντάμε απλά και κατανοητά. Ας δούμε μερικά παραδείγματα: ΠΑΙΔΙ: «Γιατί έχω πουλάκι, ενώ η αδερφή μου δεν έχει;». ΓΟΝΙΟΣ: «Έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Το ίδιο ισχύει και στη φύση. Σε όλα τα ζώα υπάρχει αρσενικό και θηλυκό». ΠΑΙΔΙ: «Πώς γεννιούνται τα μωρά;» ΓΟΝΙΟΣ: «Στο σώμα του μπαμπά υπάρχει αυτό που λέμε σπερματοζωάριο και στης μαμάς αυτό που ονομάζουμε ωάριο. Όταν αυτά τα δύο βρεθούνε κοντά, μπαίνει ένα σποράκι στην κοιλιά της μαμάς και γίνεται το μωρό». ΠΑΙΔΙ: «Πώς έρχονται, δηλαδή, κοντά;». ΓΟΝΙΟΣ: «Όταν η μαμά και ο μπαμπάς αγαπιούνται πολύ και αγκαλιάζονται πολύ σφιχτά. Για να έρθουν κοντά ένας μπαμπάς και μια μαμά, χρειάζεται να είναι μεγάλοι, να αγαπιούνται πολύ και να είναι μόνοι σε ένα δωμάτιο, ενώ συνήθως δεν φοράνε και τα ρούχα τους». ΠΑΙΔΙ: «Από πού βγαίνει το μωρό;». ΓΟΝΙΟΣ: «Μπορεί να βγει από δύο μέρη. Συνήθως από το αιδοίο της μαμάς και κάποιες φορές από την κοιλιά». ΠΑΙΔΙ: «Πώς χωράει να βγει το μωρό;». ΓΟΝΙΟΣ: «Η φύση έχει προβλέψει γι’ αυτό και όταν οι μαμάδες γεννάνε τα μωρά τους αλλάζει το σώμα τους και χωράει να βγει το μωρό». Παράλληλα, ήδη από αυτήν την ηλικία συζητάμε με το παιδί μας θέματα σχετικά με την αυτοπροστασία του από συμπεριφορές που το κάνουν να αισθάνεται άβολα. Μάλιστα, το Συμβούλιο της Ευρώπης, στο πλαίσιο της εκστρατείας «Ο Κανόνας των Εσωρούχων» για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, δημιούργησε ένα βίντεο με τίτλο «Ο Κίκο και το χέρι» (http://www.underwearrule.org/film_en.asp), το οποίο μπορείτε να δείτε μαζί με το παιδί σας. 3-6 ετών Τα παιδιά εκφράζουν περισσότερες απορίες σχετικά με το πώς γίνονται τα παιδιά ή ρωτούν για κάποια λέξη που άκουσαν στο σχολείο (π.χ. σεξ, γκέι). Δεν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τα ερωτήματα και εμπλουτίζουμε τις απαντήσεις που δίναμε μέχρι τώρα. Βοηθητικά μπορούν να μας φανούν και σχετικά εικονογραφημένα βιβλία. Υπενθυμίζουμε στο παιδί τον «κανόνα των εσωρούχων» και του επισημαίνουμε ότι το σώμα του ανήκει στο ίδιο και πρέπει να αρνείται οποιαδήποτε συμπεριφορά το κάνει να αισθάνεται άβολα ή άσχημα. 6-9 ετών Συνεχίζουμε να απαντάμε στις ερωτήσεις των παιδιών χωρίς να δίνουμε ιατρικού τύπου λεπτομέρειες. Σε αυτές τις ηλικίες ξεκινούν οι πειραματισμοί -στην αρχή με παιδιά του ίδιου φύλου και στη συνέχεια με του αντίθετου φύλου (π.χ. δύο συμμαθητές κατεβάζουν τα παντελόνια τους για να κοιτάξουν τα γεννητικά τους όργανα)- και τα παιχνίδια των ρόλων (π.χ. με τις κούκλες τους). 9-12 ετών Οι απορίες και οι πειραματισμοί αυξάνονται, ενώ παρατηρούνται και οι πρώτες σωματικές αλλαγές (π.χ. μεγαλώνει το στήθος, παρατηρείται τριχοφυΐα). Τα αγόρια μπορεί να έχουν ονειρώξεις και στα κορίτσια ξεκινά να έρχεται η περίοδος. Μέλημα των γονιών είναι να προετοιμάσουν τα παιδιά σχετικά με όλες αυτές τις αλλαγές. Κατανοούμε τα άγχη που νιώθουν, μοιραζόμαστε προσωπικές μας εμπειρίες στην αντίστοιχη ηλικία, προτείνουμε τρόπους να διαχειριστούν την κατάσταση. Μετά τα 12 Ενημερώνουμε τα παιδιά μας σχετικά με τις προφυλάξεις στο σεξ για την αποφυγή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, αλλά και για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Πλέον, μπορούμε να απαντήσουμε με λεπτομέρειες σε κάθε απορία του παιδιού μας. Ανακαλύπτοντας τον αυνανισμό Τα παιδιά γύρω στα 3 έτη έχουν αποκτήσει τον έλεγχο των σφιγκτήρων τους, πηγαίνουν πλέον μόνα τους στην τουαλέτα και επομένως αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον για τα γεννητικά τους όργανα. Χαρακτηριστικό γεγονός αυτής της περιόδου αποτελεί η ανακάλυψη από το παιδί του αυνανισμού και της ευχαρίστησης που αυτός προκαλεί. Πρόκειται για κάτι αναμενόμενο, το οποίο οι γονείς δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν με αρνητισμό. Είναι απλώς σημαντικό να οριοθετούν τον χώρο σε σχέση με τον αυνανισμό. Λέμε, για παράδειγμα, στο παιδί μας: «Καταλαβαίνω ότι αυτό σε ευχαριστεί. Είναι, όμως, κάτι που κάνουμε όταν είμαστε μόνοι μας, στο δωμάτιό μας ή στο μπάνιο, γιατί όταν έχουμε παρέα μας αρέσει να μιλάμε μεταξύ μας, δεν έχει νόημα να είναι ο καθένας μόνος του». Πηγή: Vita.gr, σε συνεργασμία με την κ. ΝΤΟΡΑ ΛΟΥΚΙΔΗ, σχολική ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια.

Πώς έρχεται αυτό το παιδί; Το θέλουν και οι δυο ή είναι απόφαση μόνο του ενός; Πώς είναι η σχέση του ζευγαριού λίγο πριν την εγκυμοσύνη; Ποιες είναι οι συνθήκες ζωής τους; Είναι πολλά χρόνια σε αυτή τη σχέση; Είναι ψυχικά ώριμοι και οι δύο; Ποια η σχέση του καθένα με την δική του παιδική ηλικία και τους γονείς του, ιδιαίτερα με τον γονιό του ίδιου φύλου; Ποια είναι η αυτοεκτίμηση των μελών του ζευγαριού; Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις ερωτήσεις που χρειάζεται να απαντηθούν για να δούμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά για να βγει μία ασφαλής πρόγνωση για το πώς θα βιωθεί η εγκυμοσύνη και η είσοδος νέου μέλους στη σχέση. Ανάλογα με το πώς συνδυάζονται οι παραπάνω παράγοντες μπορούμε να δούμε τι αντίκτυπο θα έχει στη σχέση τους η εγκυμοσύνη και να προλάβουμε τυχόν δυσάρεστες συνέπειες. Ανάμεσα στους δύο συντρόφους βρίσκεται ήδη ένα μικρό πλασματάκι που είναι ο καρπός τους. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι η σχέση τους είναι δημιουργική, αφού γεννά μία νέα ζωή, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται. 
Η γυναίκα αναπτύσσει γρηγορότερα σχέση με το παιδί που κυοφορείται, αφού το φέρει στο σώμα της. Ο άντρας θα αισθανθεί σε μεγαλύτερη έκταση την δική του πατρότητα όσο μεγαλώνει το παιδί. Αυτό το γεγονός φέρει μία μικρή ανισότητα για κάποιο μικρό διάστημα ανάμεσα στους δύο, που αν είναι ώριμοι και έχουν καλή σχέση και επιθυμία για το μωρό θα συμφιλιωθούν με αυτή την ιδέα. Για πολλές γυναίκες ωστόσο ιδιαίτερα αν η σχέση τους με τον σύντροφό τους δεν είναι ικανοποιητική, η εγκυμοσύνη βιώνεται ως κάλυψη αυτού του κενού. Έτσι, μπορεί να απέχουν από τη σεξουαλική επαφή, παρόλο που ο γιατρός τους δεν τους το απαγορεύει. Φαίνεται να αισθάνονται τόσο έντονη την ευθύνη της μητρότητας, ή και πληρότητα, που απέχουν από τη σεξουαλικότητά τους με συνήθως δυσάρεστες συνέπειες στη σχέση τους. Μοιάζει να απαρνούνται τη σεξουαλικότητά τους μπροστά στη μητρότητα, λες και πρέπει να επιλέξουν ένα από τα δύο. Αυτή η αποχή συνήθως συνοδεύεται από αμφιθυμικά συναισθήματα που προσβάλλουν και την αυτοεκτίμηση της κοπέλας και αποθαρρύνουν τον άντρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε οι ψυχολόγοι ότι το μωρό μετατρέπεται από τη μητέρα ως ο συμβολικός φαλλός της. Δηλαδή μέσω της μητρότητας αυτή η γυναίκα αισθάνεται ότι αποκτά εξουσία απέναντι στον άντρα της και αισθάνεται ότι μπορεί να τον ελέγχει. Αυτή είναι μία περίπτωση που ο άντρας μπορεί να στραφεί κατά το διάστημα της εγκυμοσύνης προς μια εξωσυζυγική σχέση, που συνήθως διατηρεί κρυφή. Ιδιαίτερα αν το μωρό είναι αγόρι, τότε αισθήματα αντιζηλίας, συνήθως ασυνείδητα, μπορεί να εμφανιστούν στον σύντροφο που αισθάνεται ότι χάνει τη γυναίκα του και να αναζητήσει αλλού παρηγοριά. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί και σε ανώριμους άντρες, ακόμη κι αν η σύντροφος δεν διακατέχεται από τέτοια ναρκισσιστική προσκόλληση προς το βρέφος, κι ούτε αρνείται την σεξουαλική επαφή. Ωστόσο, η ζωή του ζευγαριού αλλάζει τόσο με την εγκυμοσύνη, αλλά κυρίως κατά τα πρώτα δύο χρόνια γέννησης του μωρού. Αν έχουν δομήσει ένα καλό σχέδιο για το μέλλον, αν είναι ώριμοι και έχουν καλή σχέση, αυτή την αλλαγή την βιώνουν χαρμόσυνα. Αντίθετα, αν είναι ανώριμοι και με χαμηλή αυτοεκτίμηση, την αλλαγή στη ζωή τους που φέρει το μωρό την βιώνουν συχνά αρνητικά. Ο γονεϊκός ρόλος είναι από τους πιο ενήλικες ρόλους. Αν η προσωπικότητα των δύο συζύγων είναι υπολειμματική, δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες υποχρεώσεις του νέου ρόλου, τότε συχνά το ζευγάρι περνά κρίση. Μία κρίση που αν την αξιοποιήσουν δημιουργικά μπορεί να τους ωριμάσει, να λειτουργήσει θετικά για την αυτοεκτίμησή τους και να τους κάνει να ζήσουν μαζί για πολλά χρόνια ακόμη.

Για μερικές γυναίκες, τα πρώιμα σημάδια και συμπτώματα της εγκυμοσύνης αρχίζουν τις πρώτες εβδομάδες μετά τη σύλληψη. Παρακάτω, μπορείτε να δείτε τι ακριβώς να περιμένετε ότι θα βιώσετε, από τη ναυτία και την ευαισθησία στο στήθος, μέχρι τις ζαλάδες και τις εναλλαγές της διάθεσης. Κλασικά συμπτώματα εγκυμοσύνης Εκτός από μια “χαμένη” περίοδο, τα πρώτα σημάδια και συμπτώματα της εγκυμοσύνης μπορεί να περιλαμβάνουν: - Ευαισθησία και πρήξιμο στο στήθος. Νωρίς στην εγκυμοσύνη οι ορμονικές αλλαγές στο σώμα σας μπορεί να κάνουν τα στήθη σας πιο ευαίσθητα σε κάθε άγγιγμα, ή και πιο ερεθισμένα. Επίσης μπορεί να αισθάνεστε το στήθος σας πιο μεγάλο και βαρύτερο από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες κύησης. - Ναυτία με ή χωρίς έμετο. Η πρωινή αδιαθεσία, η οποία μπορεί να χτυπήσει ανά πάσα στιγμή της ημέρας ή της νύχτας, αρχίζει μερικές φορές μετά από τρεις εβδομάδες μετά τη σύλληψη. Αν και η αιτία της ναυτίας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν είναι ξεκάθαρη, οι ορμόνες της εγκυμοσύνης ενδέχεται να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Οι έγκυες γυναίκες μπορεί επίσης να διαπιστώσετε ότι μυρωδιές που ποτέ στο παρελθόν δεν σας ενοχλούσαν, τώρα σας προκαλούν ναυτία. - Αυξημένη ούρηση. Μπορεί να αρχίσετε να πηγαίνετε στην τουαλέτα πολύ πιο συχνά απ' ότι συνήθως. - Κόπωση. Η κόπωση κατέχει επίσης υψηλή θέση μεταξύ των πρόωρων συμπτωμάτων της εγκυμοσύνης. Κατά τη διάρκεια της πρόωρης εγκυμοσύνης, τα επίπεδα της ορμόνης προγεστερόνης εκτοξεύονται στα ύψη, κάτι που μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε αυξημένη υπνηλία. - Απέχθεια για κάποιες τροφές και αυξημένη επιθυμία για άλλες. Όταν είστε έγκυος, μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας να επιθυμεί ξαφνικά συγκεκριμένες τροφές. Η λαχτάρα για φαγητό είναι ένα πολύ κοινό σύμπτωμα της εγκυμοσύνης. Όπως τα περισσότερα άλλα συμπτώματα της εγκυμοσύνης, αυτές οι διατροφικές προτιμήσεις μπορεί επίσης να οφείλονται στις ορμονικές αλλαγές. Άλλα συμπτώματα εγκυμοσύνης Μερικές φορές τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης είναι λιγότερο γνωστά ή προφανή. Εάν είστε έγκυος, μπορεί επίσης να αντιμετωπίσετε: - Ελαφρά αιμορραγία. Μερικές φορές μια μικρή ποσότητα κολπικής αιμορραγίας είναι ένα από τα πρώτα σημάδια της εγκυμοσύνης. Γνωστή ως η “αιμορραγία εμφύτευσης”, αυτό συμβαίνει όταν το γονιμοποιημένο ωάριο προσκολλάται στο τοίχωμα της μήτρας, περίπου 10 έως 14 ημέρες μετά από τη σύλληψη. Αυτή η αιμορραγία γενικά διαρκεί για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και συμβαίνει περίπου τις ημέρες της κανονικής εμμήνου ρύσεως. Γι' αυτό και πολλές γυναίκες δεν αντιλαμβάνονται εγκαίρως ότι είναι έγκυες και απλά πιστεύουν ότι έχουν μια πολύ ελαφριά περίοδο. Η αιμορραγία εμφύτευσης είναι όντως πολύ ελαφρύτερη από την έμμηνο ρύση. - Πόνοι. Μερικές γυναίκες βιώνουν ήπιους πόνους (κράμπες) στην μήτρα νωρίς στην εγκυμοσύνη. - Αλλαγές διάθεσης. Η “πλημμύρα” των ορμονών στο σώμα σας στην αρχή της εγκυμοσύνης μπορεί να σας κάνουν ασυνήθιστα συναισθηματική, αλλά και... κυκλοθυμική. - Ζάλη. Η εγκυμοσύνη κάνει τα αιμοφόρα αγγεία σας να διαστέλλονται και την αρτηριακή σας πίεση να μειωθεί. Ως αποτέλεσμα, μπορείτε να έχετε συχνές ζαλάδε. - Δυσκοιλιότητα. Οι ορμονικές αλλαγές κάνουν το πεπτικό σας σύστημα να μειώνει ρυθμούς, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα. Πέραν αυτών, η βασική θερμοκρασία του σώματός σας(δηλαδή η θερμοκρασία σας, όταν ξυπνάτε το πρωί) θα μπορούσε να παρέχει πρώιμη ένδειξη για την εγκυμοσύνη. Η βασική θερμοκρασία του σώματος αυξάνεται ελαφρώς αμέσως μετά την ωορρηξία και παραμένει σε αυτό το επίπεδο μέχρι την επόμενη περίοδό σας. Εάν έχετε καταγράψει την δική σας βασική θερμοκρασία σώματος γενικά στην ζωή σας, για να καθορίσει πότε έχετε ωορρηξία, σε περίπτωση που συνεχίσει να ανεβαίνει για περισσότερο από δύο εβδομάδες, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι είστε έγκυος. Είσαι πραγματικά έγκυος; Δυστυχώς, όλα αυτά τα σημάδια και συμπτώματα δεν είναι μοναδικά για την εγκυμοσύνη. Μερικά μπορεί να υποδεικνύουν απλώς ότι έχετε αρρωστήσει ή ότι η περίοδός σας είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Ομοίως, μπορεί να είστε έγκυος, χωρίς να αντιμετωπίσετε κάποιο από αυτά τα συμπτώματα. Επίσης, αν “χάσετε” μια περίοδό σας ή παρατηρήσετε κάποια από τα παραπάνω σημάδια, ίσως θα πρέπει κάνετε ένα τεστ εγκυμοσύνης στο σπίτι. Εάν είναι θετικό, κλείστε ένα ραντεβού με το γιατρό σας. Όσο πιο γρήγορα επιβεβαιωθεί η εγκυμοσύνη σας, τόσο πιο γρήγορα μπορείτε να αρχίσετε την κατάλληλη προγεννητική φροντίδα.

Σε μελέτη με χιλιάδες εθελοντές, τους οποίους παρακολούθησαν από την εφηβεία έως την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, ανακάλυψαν πως όσοι είχαν γονείς οι οποίοι παρενέβαιναν στην ιδιωτική τους ζωή όταν ήσαν παιδιά, είχαν χαμηλότερο επίπεδο ψυχικής ευεξίας και ευτυχίας όταν μεγάλωσαν. Μάλιστα οι διαφορές που παρατηρήθηκαν είναι εφάμιλλες με εκείνες που αναμένονται σε άτομα τα οποία πολύ νωρίς στη ζωή τους έρχονται αντιμέτωπα με το πένθος. Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην «Επιθεώρηση Θετικής Ψυχολογίας» (JPP), διεξήχθη από επιστήμονες του University College του Λονδίνου (UCL) σε σχεδόν 2.000 εθελοντές. Στην ηλικία των 13-15 ετών και εν συνεχεία στα 30, τα 40 και στα 60 τους συμπλήρωσαν ειδικά ερωτηματολόγια για τον ψυχολογικό έλεγχο που τους ασκούσαν οι γονείς τους - λ.χ. αν τους άφηναν να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις, αν παραβίαζαν την ιδιωτικότητά τους και αν εμπόδιζαν την ανεξαρτησία τους. Τους ρώτησαν επίσης για τον συμπεριφορικό έλεγχο που τους ασκούσαν οι γονείς τους - αν δηλαδή ήταν άτεγκτοι σε θέματα συμπεριφοράς των παιδιών ή ήταν πιο χαλαροί. Όπως έδειξαν οι απαντήσεις τους, ο αυστηρός ψυχολογικός έλεγχος σχετιζόταν με χαμηλότερη ψυχική ευεξία και ικανοποίηση από τη ζωή, ενώ ο συμπεριφορικός όχι. Μολονότι, δε, ο πατρικός έλεγχος κατά την παιδική ηλικία έμοιαζε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή τους, αυτό ίσχυε έως τα 40 - μετά, ο έλεγχος της μητέρας ασκούσε την μεγαλύτερη επιρροή. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν πως τα παιδιά με ζεστούς γονείς οι οποίοι σέβονται τις επιθυμίες τους, «έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν μαζί τους μία ασφαλή συναισθηματική σχέση», σχολίασε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Μάι Στάφορντ, από την Μονάδα Μακροχρόνιας Υγείας & Γήρανσης του UCL. Αυτή η σχέση «θα τους επιτρέψει να εξερευνήσουν τον κόσμο με ζεστασιά και ασφάλεια, καθώς και να δημιουργήσουν μεγαλώνοντας ανάλογες σχέσεις με άλλους ανθρώπους, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες ευτυχίας και ψυχικής ευεξίας», πρόσθεσε.

Υπάρχουν άνθρωποι που συνηθίζουν να ταυτίζουν το χαιρετισμό μ’ ένα φιλί στο στόμα. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ένα φιλί στο μάγουλο είναι αρκετό μεταξύ φίλων και γνωστών και κρατούν το φιλί στο στόμα για τους αγαπημένους τους, το σύντροφό τους, τους γονείς τους και τα παιδιά τους. Πολλές μαμάδες συνηθίζουν να δίνουν στα παιδιά τους φιλί στο στόμα όχι μόνο όταν είναι μωρά, αλλά και αργότερα, όταν μεγαλώνουν πια. Γιατρός τάσσεται κατά του φιλιού στο στόμα από γονείς σε παιδιά προειδοποιώντας ότι αυτό είναι «πάρα πολύ σεξουαλικό». Πολλοί γονείς θα το δουν ως ένα απλό σημάδι της γονικής αγάπης, αλλά ο Δρ Charlotte Reznick έχει προειδοποιήσει ότι το στόμα είναι μια ερωτογενής ζώνη, η οποία «μπορεί να είναι διεγερτική» και στη συνέχεια να προκαλέσει σύγχυση στα παιδιά. Ο γιατρός υποστηρίζει ότι τα παιδιά μπορεί να μπερδευτούν από αυτή την κίνηση των γονιών τους, βλέποντας την ίδια κίνηση να κάνουν και ο μπαμπάς με τη μαμά μεταξύ τους. Σύμφωνα με τον Δρ Charlotte η κίνηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ένα παιδί να σκεφτεί: «Αν η μαμά και ο μπαμπάς φιλιούνται στο στόμα και το αντίστροφο, τι σημαίνει αυτό, όταν εγώ, ένα μικρό αγόρι ή κορίτσι, φιλώ τους γονείς μου στο στόμα» Την άποψη αυτή δεν συμμερίζονται πολλοί ψυχολόγοι, που υποστηρίζουν ότι δεν δημιουργείται σύγχυση στα παιδιά από την πράξη αυτή, ενώ αντιπαραθέτουν την πράξη του θηλασμού, που μπορεί να φαντάζει σεξουαλική, αλλά δεν δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στα παιδιά.

Είναι παράδοξο αλλά ο ερχομός ενός μωρού πέρα από τεράστια χαρά μπορεί σε κάποιες μητέρες να φέρει αφόρητη θλίψη. Διάφορες ψυχικές διαταραχές μπορεί να προκύψουν μετά τη γέννα όπως είναι η μελαγχολία και η επιλόχεια κατάθλιψη. Τα συμπτώματα εμφανίζονται στο 10-20% των νέων μητέρων. Παράγοντες που συμβάλλουν είναι οι ορμονικές αλλαγές, μία μη ικανοποιητική εμπειρία τοκετού, η αίσθηση της απώλειας ότι δεν είστε πια έγκυος, κατά πόσο είστε ευχαριστημένη με το γάμο σας, ένα μωρό με υψηλό επίπεδο αναγκών, έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης, εξάντληση ή ένα οικογενειακό ιστορικό επιλόχειας κατάθλιψης. Η μετάβαση από την εγκυμοσύνη στη μητρότητα μπορεί να είναι δύσκολη. Η κατάθλιψη, ελαφριάς ή βαριάς μορφής, δε σημαίνει ότι έχετε αποτύχει ως άνθρωπος ή ως γονιός. Θα συνέλθετε μαθαίνοντας καινούριους τρόπους ισορρόπησης της καθημερινής σας ζωής και των ευθυνών σας. Η μελαγχολία ή θλίψη Η απόκτηση ενός μωρού είναι ένα δυνατό, συναρπαστικό, τρομακτικό, χαρούμενο και γεμάτο δέος γεγονός. Τις μέρες που ακολουθούν θα εκπλαγείτε και θα μπερδευτείτε ίσως από τα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα που θα σας κατακλύζουν. Αν και μπορούσατε να διευθετείτε εύκολα τα καθήκοντα σας στο παρελθόν, ως νέος γονιός μπορεί να νιώσετε ανίκανη και αγχωμένη με τις νέες σας ευθύνες. Κάντε υπομονή, καθώς περνάτε τη μεταβατική αυτή περίοδο, και δείξτε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας βλέποντας πόσο καλά τα πηγαίνετε. To 80% των νέων μητέρων νιώθουν μια ήπια κατάθλιψη, που ονομάζεται μελαγχολία (δεν σχετίζεται με την επιλόχεια κατάθλιψη ούτε με την επιλόχεια ψύχωση). Αυτή η ήπια μορφή θλίψης συμβαίνει συνήθως μερικές ημέρες ή εβδομάδες μετά τον τοκετό. Μπορεί να συμβεί την τρίτη ή τέταρτη ημέρα μετά τον τοκετό και τα συμπτώματα να είναι εντονότερα αργά το απόγευμα ή το βράδυ. Σε σπανιότερες περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και 6 μήνες μετά τον τοκετό. Τα συμπτώματα είναι γενικά εξαντλητικά αλλά εξαφανίζεται από μόνα τους σε μερικές εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μπορεί να έχετε αισθήματα λύπης, θυμού, άγχους, εκνευρισμού και ανικανότητας. Πολλές νέες μητέρες συχνά ξεσπούν σε κλάματα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Μερικές γυναίκες εκπλήσσονται με τον εαυτό τους, όταν συνειδητοποιούν κάποιες περιστασιακές αρνητικές σκέψεις που κάνουν για το μωρό τους και αισθάνονται ότι είναι «κακές» μητέρες. Παρηγορηθείτε με το γεγονός ότι τα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Εκτός από το να δεχτείτε τη μικρή αυτή κατάθλιψη ως φυσιολογικό μέρος του τοκετού, είναι επίσης σημαντικό να φροντίσετε τον εαυτό σας. Ξεκούραση. Ακούστε και ανταποκριθείτε στα σημάδια του σώματος σας για ξεκούραση. Η επαρκής ξεκούραση παίζει σημαντικό ρόλο στη συναισθηματική καθώς και στη σωματική σας υγεία. Προσπαθήστε να κοιμάστε κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν κοιμάται και το μωρό σας, εξασφαλίζοντας έτσι ταυτόχρονα συγχρονισμό στην ξεκούραση. Θα καταλάβετε ότι είστε κουρασμένη, όταν πράγματα που παλιά δε σας ενοχλούσαν τώρα τα αντιλαμβάνεστε ως ανυπέρβλητα εμπόδια. Το να δεχτείτε βοήθεια από άλλους μπορεί να είναι δύσκολο μερικές φορές, αλλά είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεστε, για να διατηρήσετε μία θετική και ρεαλιστικά συναισθηματική αντίληψη. Διατροφή. Η σωστή διατροφή παρέχει στο σώμα σας τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται, για να αναρρώσει από τον τοκετό. Διαλέγετε φρούτα και λαχανικά για πρόχειρα γεύματα (snacks) ως υγιεινές επιλογές, που θα σας βοηθήσουν επίσης στον έλεγχο του βάρους σας. Επίσης φροντίστε να καταναλώνετε αρκετά ωμέγα-3 (λιπαρά ψάρια) καθώς μερικά από αυτά τα χρήσιμα λιπίδια τα έχετε δώσει στο μωρό σας. Γυμναστική. Η ελαφριά άσκηση θα σας βοηθήσει αρκετά. Κάντε ένα αναζωογονητικό μισάωρο περίπατο όσες περισσότερες ημέρες της εβδομάδας μπορείτε. Μπορεί να απολαύσετε περισσότερο τον περίπατο, αν παίρνετε μαζί και το παιδί σας στο καροτσάκι. Τεντωθείτε, καθώς μιλάτε και παίζετε με το μωρό σας, κάτι που βοηθάει στην τόνωση των μυών σας. Όσο καλύτερα αισθάνεστε σωματικά, τόσο καλύτερα θα αισθάνεστε και ψυχικά. Κοινωνική συναναστροφή. Ένα άλλο φυσιολογικό κομμάτι της διαδικασίας ανάρρωσης είναι η αναβίωση του τοκετού και της γέννας, όταν τη μοιράζεστε με τους άλλους. Η οικογένεια και οι φίλοι που πραγματικά ακούν και αποδέχονται τα συναισθήματα σας μπορούν να σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε τα συμπτώματα κατάθλιψης. Επιλόχεια κατάθλιψη Μία πιο σοβαρή μορφή μελαγχολίας είναι η επιλόχεια κατάθλιψη που εμφανίζεται σ’ ένα ποσοστό 5% με 20% των νέων μητέρων. Θεωρείται πάθηση, η αντιμετώπιση της οποίας δεν αφορά μόνο μια με φιλική κουβεντούλα με το γιατρό. Πριν από οποιαδήποτε θεραπεία, πρέπει να αποκλειστεί η η αναιμία και η δυσλειτουργία του θυρεοειδή που συχνά περιπλέκουν τη διάγνωση. Ads by Webexp Enhanced×Τα συμπτώματα είναι πιο έντονα από αυτά της μελαγχολίας και διαρκούν περισσότερο, ενώ μπορεί να παρουσιαστούν οποιαδήποτε στιγμή μέσα στον πρώτο χρόνο. Επιπλέον συμπτώματα μπορεί να είναι εξάντληση, έλλειψη χαράς για τη ζωή, συναισθηματική απάθεια, απομάκρυνση από την οικογένεια και τους φίλους, έλλειψη ενδιαφέροντος για τον εαυτό σας ή για το παιδί, έντονη αϋπνία, υπερβολικό ενδιαφέρον για το μωρό, απώλεια ενδιαφέροντος για το σεξ, έντονο αίσθημα αποτυχίας και ανικανότητας, καθώς και έντονες μεταπτώσεις της διάθεσης. Μπορεί να έχετε μεγάλες προσδοκίες και να είστε πολύ απαιτητική, να δυσκολεύεστε να κατανοήσετε πράγματα ή να νιώθετε παγιδευμένη. Γενικά, νιώθετε «πεσμένη» και δυστυχισμένη τον περισσότερο καιρό. Μπορεί να νιώθετε χειρότερα συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας, όπως το πρωί ή το βράδυ. Δεν νιώθετε ευχαρίστηση ούτε ενδιαφέρον για σεξ. Μερικές φορές έχετε καλές μέρες οι οποίες σας κάνουν να ελπίζετε ότι όλα τελείωσαν αλλά τελικά αυτό δεν συμβαίνει. Ενημερώστε έγκαιρα το γιατρό σας, αν μερικά από αυτά τα συμπτώματα εντοπιστούν είτε από την οικογένεια σας είτε από φίλους σας. Η έγκαιρη διάγνωση θα έχει ίσως ως αποτέλεσμα μία πιο γρήγορη ανάρρωση από την επιλόχεια κατάθλιψη. Η θεραπευτική αγωγή ποικίλλει ανάλογα με τις ατομικές ανάγκες της κάθε μητέρας, αλλά μπορεί να περιλαμβάνει υποστηρικτική θεραπεία συμπεριφοράς και αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Μπορείτε επίσης να ρωτήσετε για ομάδα υποστήριξης στην περιοχή σας. Δεν έχει εντοπιστεί κάποια συγκεκριμένη αιτία που να θεωρείται υπεύθυνη για την εμφάνιση επιλόχειας κατάθλιψης. Τα επίπεδα των οιστρογόνων, της προγεστερόνης, καθώς και άλλων ορμονών που συνδέονται με τη σύλληψη και τη γέννα, πέφτουν ξαφνικά όταν γεννηθεί το μωρό. Το πώς ακριβώς επηρεάζουν τη διάθεση και τα συναισθήματα δεν είναι ξεκάθαρο. Πολύς κόσμος νομίζει πως μπορεί να θεραπεύσει την κατάθλιψη μόνος του, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η θεραπεία περιλαμβάνει έναν συνδυασμό βραχείας ψυχοθεραπείας και φαρμάκων. Το πρόβλημα που προκύπτει αφορά το θηλασμό. Εάν θηλάζει η μητέρα, το φάρμακο που θα πάρει περνά μέσα από το γάλα στο μωρό, όμως δεν είναι σωστό το βρέφος να επιβαρύνεται με αντικαταθλιπτικά χάπια. Η γέννηση ενός μωρού μπορεί να αποτελέσει πηγή στρες και για τους δύο γονείς. Σπανίως, η επιλόχεια επηρεάζει και τους άντρες. Διαταραχή μετά από ψυχοτραυματικό στρες Η διαταραχή μετά από ψυχοτραυματικό στρες μπορεί να συμβεί κατά την επιλόχεια περίοδο. Είναι η αντίδραση σε έναν πραγματικό ή φανταστικό τραυματικό τοκετό ή σε ένα άλυτο ψυχολογικό τραύμα του παρελθόντος -συνήθως σεξουαλικού χαρακτήρα ως προς τη φύση του – που επανήλθε με τον τοκετό. Τα συμπτώματα είναι παρόμοια με εκείνα της επιλόχειας κατάθλιψης, αλλά η αιτία σχετίζεται με κάποιο τραύμα. Όταν γίνει έγκαιρα αντιληπτό, η ψυχοθεραπεία μερικές φορές, μάλιστα σε συνδυασμό με τη χορήγηση φαρμάκων και την εκμάθηση τεχνικών μείωσης του άγχους, οδηγεί γενικά στην ανάρρωση. Επιλόχεια ψύχωση Μία άλλη πάθηση που μπορεί να επηρεάσει τις νέες μητέρες είναι η επιλόχεια ψύχωση. Ευτυχώς δεν είναι συχνή. Τα συμπτώματα, που μπορεί να εμφανιστούν ημέρες ή εβδομάδες μετά τον τοκετό, είναι σοβαρή κατάθλιψη, έντονο άγχος, φόβος μήπως βλάψετε τον εαυτό σας ή το μωρό, παραισθήσεις, παράλογες σκέψεις ή δηλώσεις, παράνοια ή υστερία. Η χειρότερη εξέλιξη, η αυτοκτονία, είναι μια υπαρκτή πιθανότητα. Ο στόχος της θεραπείας είναι η ασφάλεια η δική σας και του μωρού καθώς και η διατήρηση της αίσθησης της επάρκειας σας ως γονιού καθώς αναρρώνετε. Το πρόβλημα αυτό απαιτεί οπωσδήποτε ιατρική βοήθεια.

Οι έφηβοι, των οποίων οι γονείς έχουν χωρίσει ή ζουν σε διάσταση, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης διαφόρων ψυχοσωματικών προβλημάτων, σύμφωνα με μια νέα σουηδική επιστημονική έρευνα, η οποία μάλλον επιβεβαιώνει το αναμενόμενο. H μελέτη δείχνει ότι τα προβλήματα των παιδιών μετριάζονται πάντως, όταν την επιμέλειά τους, μετά τη διάλυση της οικογένειας, έχουν και οι δύο γονείς και όχι μόνο ένας από τους δύο. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Μάλιν Μπέργκστρομ του Ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό επιδημιολογίας «Journal of Epidemiology and Community Health», ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 150.000 εφήβους 12 έως 15 ετών. Οι επιστήμονες συσχέτισαν την συχνότητα και την ένταση εμφάνισης μιας σειράς ψυχοσωματικών προβλημάτων (δυσκολία συγκέντρωσης, αϋπνία, πονοκέφαλοι, στομαχόπονοι, άγχος, λύπη, ζαλάδες, ανορεξία κ.α.) με την οικογενειακή κατάσταση κάθε παιδιού. Σημασία δόθηκε στο κατά πόσο ένα παιδί μπορούσε να μιλήσει άνετα και στους δύο γονείς του μετά τον χωρισμό τους και αν είχε αρκετά χρήματα από αυτούς. Η μελέτη διαπίστωσε ότι, μετά τον χωρισμό των γονιών, τα κορίτσια αναφέρουν περισσότερα ψυχοσωματικά προβλήματα από ό,τι τα αγόρια, ανεξαρτήτως ηλικίας, αν και, σύμφωνα με τους επιστήμονες, γενικότερα τα κορίτσια εκδηλώνουν περισσότερα ψυχοσωματικά προβλήματα, άσχετα με την οικογενειακή κατάστασή τους. Τα πιο έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα εκδηλώνουν τα παιδιά – ιδίως τα κορίτσια- που, μετά τη διάλυση της οικογένειας, ζουν σχεδόν αποκλειστικά με τον ένα μόνο γονέα, ενώ τα λιγότερα όσα παιδιά μοιράζουν σχεδόν ισομερώς τον χρόνο τους ανάμεσα στους δύο χωρισμένους γονείς τους. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αν και στα παιδιά μπορεί να προκαλεί στρες το να ζουν σε δύο σπίτια εναλλάξ, από την άλλη αυτό συχνά αντισταθμίζεται από το θετικό γεγονός ότι έτσι καταφέρνουν να διατηρούν στενή επαφή και με τους δύο γονείς τους. Κατά τα τελευταία 20 χρόνια, τα διαζύγια έχουν αυξηθεί σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες χώρες, με τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό για τα παιδιά. Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα παιδιά διαλυμένων οικογενειών είναι πιο επιρρεπή σε συναισθηματικά προβλήματα και σε διαταραχές συμπεριφοράς, σε σχέση με όσα μεγαλώνουν σε μια «δεμένη» οικογένεια. Πηγή:protothema.gr

Μπορεί όμως ένα συναίσθημα όπως είναι η αγάπη, να εξισωθεί με μια εγγενή παρόρμηση, όπως είναι το ένστικτο; Και μπορεί ένα συναίσθημα, όπως είναι η αγάπη, να αναπηδήσει, άμεσα και ακαριαία, από το άγνωστο, δηλαδή το ξένο;
 Το μητρικό ένστικτο θα λειτουργήσει σε κάθε μητέρα-έστω και σε διαφορετικό χρόνο-μόλις συνδεθεί με το μωρό της, μόλις δημιουργήσει μια εικόνα για αυτό, μόλις μάθει να το αναγνωρίζει ανάμεσα σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόλις γίνει δικό της. Και τότε, μέσα από μια αυθεντική "έμφυτη παρόρμηση", θα είναι σε θέση να διαισθανθεί κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει γύρω από το παιδί της, για να τον προλάβει και να τον εξουδετερώσει. Γιατί το "μητρικό ένστικτο", το ότι είσαι μητέρα δηλαδή-έτσι το ερμηνεύω εγώ, υπάρχει,το αισθάνεται η γυναίκα. Ίσως όχι αμέσως αλλά έρχεται με τον πρώτο καιρό που ζεις μαζί με το παιδί της. Όταν μία γυναίκα γίνεται μητέρα, αλλάζουν πολλά στη συμπεριφορά της ώστε να μπορεί να φροντίζει και να προστατεύει το μικρό της. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα. Αυτές οι συμπεριφορές οφείλονται κυρίως σε αλλαγές στον εγκέφαλο και όχι μόνο στο λεγόμενο μητρικό ένστικτο, λένε οι επιστήμονες. Γνωρίζουμε πως συγκεκριμένες μεταβολές στον εγκέφαλο συνδέονται με τη μητρότητα, όμως είναι άγνωστος ο ρόλος τους στην επεξεργασία των αισθήσεων και την εκδήλωση νέων μητρικών συμπεριφορών. Μεγαλώνει το μέγεθος του εγκεφάλου στις γυναίκες που μόλις έχουν γεννήσει. Η αύξηση παρατηρείται στις εγκεφαλικές περιοχές που ελέγχουν τη συμπεριφορά και τα κίνητρα που ωθούν τις πράξεις και τις συμπεριφορές. Οι ειδικοί πιστεύουν πως αυτό οφείλεται στις ορμονικές αλλαγές που παρατηρούνται αμέσως μετά τη γέννα, όπως είναι η αύξηση των οιστρογόνων, της οξυτοκίνης και της προλακτίνης, και οι οποίες κάνουν πιο εύκολο τον ανασχηματισμό του εγκεφάλου, ως απάντηση στα ερεθίσματα τα οποία δέχονται από το μωρό τους. Οι αλλαγές αυτές παρουσιάζονται τους πρώτους τρεις με τέσσερις μήνες μετά τη γέννα και αφορούν περισσότερο τα τμήματα που σχετίζονται με την ανταμοιβή, την επεξεργασία των συναισθημάτων, την αλληλεπίδραση μεταξύ των αισθήσεων, την κρίση και τη λήψη αποφάσεων. Μάλιστα, όσο περισσότερο εξυμνούσαν τα μωρά τους, τόσο περισσότερο άλλαζαν οι περιοχές που ελέγχουν την επεξεργασία των συναισθημάτων και της ανταμοιβής.