Εκτέλεση της Αναζήτησης

Τι όμως το οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά; Η συνήθεια για ψέματα μπορεί να είναι αποτέλεσμα τις επίδρασης πολλών και διάφορων παραγόντων. Ένα παιδάκι μπορεί να καταφύγει στο ψέμα για να αποφύγει μια κατάσταση για την οποία δε βρίσκει μια παραδεκτή διέξοδο ή για να ξεφύγει από μια κατάσταση που φοβάται και το φέρνει σε δύσκολη θέση. Το ψέμα τις περισσότερες φορές αποτελεί ένα σύστημα άμυνας ενάντια στην ανασφάλεια ή ένα μέσο ανταμοιβής σε ένα αίσθημα κατωτερότητας. Στη μυθομανία για παράδειγμα το παιδί επωμίζεται ένα ρόλο που θεωρεί θετικό και η παραποίηση της πραγματικότητας το βοηθάει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση όπως την έχει φανταστεί στο μυαλουδάκι του. Συχνά οι εμείς οι γονείς σκεπτόμαστε πως το καλύτερο όταν παρατηρήσουμε μια τέτοια συμπεριφορά στο παιδί είναι να το τιμωρήσουμε. Αντίθετα όμως θα πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα αυτό το γεγονός και να αναρωτηθούμε μήπως το παιδί δεν καταφεύγει σε αυτές τις συμπεριφορές για να αξιοποιεί, αλλά για να αποφεύγει τις συνέπειες των πράξεών του. Αυτό δηλώνει ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο για τον εαυτό του και χρειάζεται κυρίως τη δική μας βοήθεια. Για παράδειγμα ένα παιδί μπορεί να καταφεύγει στα ψέματα αν οι γονείς απαιτούν από εκείνο σχολικούς βαθμούς πιο υψηλούς από αυτούς που μπορεί να έχει και επιδιώκουν συνέχεια αποτελέσματα μεγαλύτερα από τις δυνατότητες του. Το παιδί δε πρέπει να νιώθει ότι υπερασπίζεται από τους γονείς, αλλά έχει ανάγκη να αισθάνεται ότι το εκτιμούν και το αγαπούν αληθινά. Συγκεκριμένα δεν έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί την υπεράσπιση των γονιών του για να διασώζει την αυτοεκτίμηση του, αλλά πρέπει να είναι ικανό να δέχεται τις αποτυχίες του και να τις αντιμετωπίζει. Αρκετοί γονείς ενισχύουν χωρίς να το ξέρουν αυτές τις προσπάθειες του παιδιού τους, παρατηρόντας τα ψέματα του και προσπαθώντας να το "πιάσουν στα πράσα". Το γεγονός ότι προσέχουμε αυτή τη συμπεριφορά συνήθως ωθεί το παιδί να την επαναλάβει. Η αντίθετη αντιμετώπιση, δηλαδή παρατηρώντας αν λέει την αλήθεια και αδιαφορώντας για τα ψέματα του οδηγεί στην ελάττωση της συνήθειας του παιδιού να καταφεύγει στα ψέματα.

Η μικρούλα γράφει μια έκθεση στο σχολείο με θέμα τον πατέρα... «Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο γλυκός…ο πιο έξυπνος… ο πιο ευγενικός μπαμπάς του κόσμου! Όμως ο μπαμπάς μου λέει ψέματα! Λέει ψέματα για τη δουλειά…λέει ψέματα για τα χρήματα…λέει ψέματα ότι δεν είναι κουρασμένος…λέει ψέματα ότι δεν πεινάει… λέει ψέματα ότι δε μας λείπει τίποτα… λέει ψέματα…εξαιτίας μου... Δείτε το βίντεο:

Η ωκυτοκίνη εκλύεται στον οργανισμό σε διαφορετικές περιστάσεις. Υψηλές ποσότητές της εκλύονται όταν ερωτευόμαστε, όταν έχουμε οργασμό, όταν οι γυναίκες γεννούν ή θηλάζουν καθώς έτσι δένονται με το μωρό τους. Σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες η ωκυτοκίνη δρα ακόμη και «πυροσβεστικά» στα προβλήματα των σχέσεων κάνοντας, εκτός των άλλων, τους παντρεμένους άνδρες να κρατούν αποστάσεις από άλλες γυναίκες εκτός της συζύγου τους. Τώρα όμως η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» δείχνει ότι άτομα που έλαβαν ωκυτοκίνη έλεγαν πιο ακραία ψέματα χωρίς δισταγμό σε σύγκριση με άλλα που έλαβαν εικονική ορμόνη. «Προκειμένου να προστατεύσουν την ομάδα τους οι άνθρωποι μπορεί να φερθούν ανήθικα παρακάμπτοντας την αλήθεια» αναφέρει η ερευνητική ομάδα, επικεφαλής της οποίας ήταν οι Σαούλ Σάλβι από το Ben-Gurion και Κάρστεν ντε Ντρου από το Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ, και προσθέτει: «Σύμφωνα με τα ευρήματά μας, οι τάσεις αυτές φαίνεται να συνδέονται με την ωκυτοκίνη, ένα νευροπεπτίδιο που είναι γνωστό ότι προάγει τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων και τη συνεργασία».

Ακόμη και οι γονείς που λένε ψέματα «για καλό», χάνουν την εμπιστοσύνη των παιδιών τους. «Αν δεν πλένεις τα αυτιά σου, θα φυτρώσει σπανάκι»· «αν δεν αφήσεις την πιπίλα, θά ΄ρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας»: ο κόσμος των παιδιών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι αρκετά σουρεαλιστικός και γεμάτος φανταστικά πλάσματα. Είναι η πραγματικότητα που δημιουργούν τα ψέματα των γονιών που λένε ολοένα και περισσότερο ψέματα στα παιδιά, όπως έδειξε μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο και του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Μoral Εducation» και, σύμφωνα με την Αμερικανίδα ψυχολόγο Γκέιλ Χέιμαν που την υπογράφει, όταν τα παιδιά καταλαβαίνουν τα ψέματα αυτά, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη μαμά και στον μπαμπά. Όμως υπάρχουν και θετικές επιπτώσεις. «Το να καταλάβεις ότι οι γονείς λένε ψέματα, βοηθάει στην ανάπτυξη του σκεπτικισμού, πράγμα που έχει ουσιαστική σημασία για να διαμορφώσει το παιδί κριτικό πνεύμα», λέει ο Ντιεμ Λούου, ο οποίος συνυπογράφει τη δημοσίευση. Στο πλαίσιο της έρευνας εξετάστηκαν μια ομάδα φοιτητών και ο ένας από τους γονείς καθενός εξ αυτών. Από τους πρώτους, ζητήθηκε να θυμηθούν ψέματα που τους είπαν κατά την παιδική ηλικία τους και 88% θυμήθηκαν περισσότερα από ένα. «Τα παιδιά θυμούνται τα ψέματα που ξεσκεπάζονται», εξηγεί ο Κανγκ Λι, διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας για το Παιδί του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Το 79% είπε ότι είχε ακούσει τους γονείς να λένε ότι είναι κακό να λες ψέματα. Μόνο 21% είπαν ότι είχαν με τους γονείς τους έναν έντιμο διάλογο κατά τον οποίο τους εξηγήθηκε ότι μερικές μισές αλήθειες είναι αποδεκτές. Από τους γονείς που ρωτήθηκαν, το 78% παραδέχθηκαν ότι είπαν ψέματα στα παιδιά τους, οι περισσότεροι – κι αυτό είναι το εντυπωσιακό – για εγωιστικούς λόγους. Το να πεις σ΄ ένα παιδί πως, αν συνεχίσει να ανοίγει το ψυγείο, αυτό θα εκραγεί, είναι απλούστερο από το να του εξηγήσεις πώς λειτουργεί η συσκευή. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, εξηγούν οι ερευνητές, το ψέμα δεν λέγεται για να μην πονέσει το παιδί ή για να ηρεμήσει, αλλά για να επιτευχθεί κάτι ταχύτερα. «Αν λοιπόν», εξηγεί η δρ Χέιμαν, «είναι εντελώς αθώο (ακόμη και ενδεδειγμένο) να πεις ότι ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει, μπορεί αντίθετα να είναι επικίνδυνο να πεις ψέματα για να διαμορφώσεις μια συμπεριφορά.». «Το να πεις σ΄ ένα παιδί ότι τα ορνιθοσκαλίσματά του είναι άσχημα θα ήταν άσπλαχνο», εξηγεί η ερευνήτρια, «όμως συχνά οι γονείς λένε ψέματα ελαφρά τη καρδία… Η καλύτερη λύση είναι πάντα η ειλικρίνεια». tanea.gr

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς που, στην προσπάθειά τους να κάνουν τη ζωή τους κάπως ευκολότερη, επιλέγουν να πουν μερικά… ψεματάκια στα παιδιά τους! Σύμφωνα όμως με ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, τα παιδιά δεν ξεγελιούνται εύκολα και μπορούν να αντιληφθούν αυτήν την τακτική. Μάλιστα, γνωρίζουν πότε οι γονείς τους ή οι καθηγητές τους συγκρατούν εσκεμμένα πληροφορίες από τα ίδια. Όπως αναφέρει η έρευνα, μόλις αντιληφθούν ότι «κάτι πάει στραβά», θα προσπαθήσουν να γεμίσουν τα κενά στην πληροφόρηση από μόνα τους. «Το να καθορίσουμε ποιον μπορούμε να εμπιστευόμαστε είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα, που μαθαίνει κανείς σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς η γνώση μας για τον κόσμο προέρχεται από άλλους ανθρώπους» εξηγεί η επικεφαλής της μελέτης Hyowon Gweon στη MailOnline. «Όταν κάποιος μας παρέχει μια πληροφορία, αυτό που μαθαίνουμε δεν είναι μόνο αυτό που μας μεταφέρει, αλλά και κάτι για το ίδιο το άτομο. Αν η πληροφορία είναι ακριβής και ολοκληρωμένη, τότε μπορεί να εμπιστευτούμε ξανά αυτό το άτομο στο μέλλον. Αν όμως μας μεταφέρει κάτι λάθος ή αποκρύψει μέρος της πληροφορίας που θα ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε, τότε δεν θα κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη μας. Αντίθετα, θα γίνουμε περισσότεροι σκεπτικοί τόσο για το ίδιο το άτομο, όσο και γι’ αυτά που μας λέει και θα αναζητήσουμε πληροφόρηση και από άλλες πηγές» πρόσθεσε η ίδια. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Cognition. «Χτίστηκε» επάνω σε μία μελέτη του 2011, στην οποία οι ερευνητές μελέτησαν τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά συμπεριφέρονται όταν ένας δάσκαλος εξηγεί μόνο μία λειτουργία ενός παιχνιδιού, το οποίο μπορεί να κάνει τέσσερα διαφορετικά πράγματα. «Τα παιδιά μπορούν να αξιολογήσουν τους άλλους βασιζόμενα στο ποιος τους παρέχει επαρκή πληροφόρηση ή όχι, για την εξαγωγή κάποιου συμπεράσματος. Ακόμη, μπορούν ν να προσαρμόσουν τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν κάτι από ένα δάσκαλο, ανάλογα με το αν αυτός έχει διαπράξει κάποια “αμαρτία παράλειψης” ή όχι» κατέληξε η Dr. Gweon. Πηγή newsbeast.gr