Εκτέλεση της Αναζήτησης

Σε φυσιολογικές συνθήκες οι φοβίες αρχίζουν να μειώνονται, όταν το παιδί αρχίζει να κατανοεί τι συμβαίνει γύρω του και αποκτάει γνωστική ικανότητα. Οι πιο συνηθισμένοι φόβοι, είναι αυτός της εγκατάλειψης, ο φόβος των ζώων, ο φόβος να μείνει μόνο του στο σκοτάδι και ο φόβος των φυσικών καταστροφών. Πώς όμως μπορείτε να καταλάβετε αν το παιδί σας είναι ανήσυχο; Καταρχήν πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, που έχει σχέση με μια εξωτερική απειλή και κάποιες φορές είναι αναγκαίο γιατί προστατεύει από ενδεχόμενες απειλές. Ενώ η φοβία είναι μια υπερβολική αντίδραση σε μια κατάσταση και συνήθως αυτό το συναίσθημα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, γιατί το άτομο αποφεύγει το αντικείμενο που φοβάται και η φυγή δημιουργεί τη φοβία. Το πρώτο σημάδι που μπορεί να σας αποκαλύψει, ότι το μικρό σας έχει κάποια φοβία, είναι η επιστροφή του σε προηγούμενες συνήθειες, όπως είναι το πιπίλισμα του αντίχειρα, η ενούρηση, η απομόνωση και η απροθυμία να σας αφήσει να φύγετε. Από τη μεριά σας, αυτό που μπορείτε να κάνετε, είναι να δημιουργήσετε ένα ασφαλές περιβάλλον για το μικρό σας, όπου θα νιώθει προστατευμένο. Επίσης, ενδέχεται να χρειαστεί να απενεργοποιήσετε την τηλεόραση, ώστε να μη βλέπει εικόνες που μπορεί να το αναστατώσουν. Συζητήστε μαζί του και κάντε του σαφές, ότι είναι ασφαλές και ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Να θυμάστε ότι τα παιδιά πολλές φορές επηρεάζονται και από τα δικά σας συναισθήματα, αν για παράδειγμα φοβάστε τα ζώα, τότε ενδεχομένως αυτή τη φοβία, θα τη μεταδώσετε και στο μικρό σας. Επίσης, πρέπει να είστε προσεκτικοί για τη ποσότητα και το είδος των πληροφοριών που δίνετε στο παιδί σας, γιατί αυτό εξαρτάται από πολλά πράγματα, όπως είναι ηλικία, οι εμπειρίες και το στάδιο ανάπτυξης του μικρού σας. Αν θέλετε να εξηγήσετε ένα γεγονός στο παιδί σας, με σκοπό να το καθησυχάσετε, αρχίστε με τα βασικά στοιχεία και στη συνέχεια κάνετε του ερωτήσεις, για να ελέγξετε τί έχει κατανοήσει. Όλα τα προβλήματα, έτσι και οι φόβοι, λύνονται με διάλογο, αν όμως δεν είστε δε θέση να μιλήσετε στο μικρό σας ή χρειάζεστε περισσότερες συμβουλές, απευθυνθείτε σε έναν ειδικό. Πηγή: jenny.gr

Είναι μια φάση μεγάλων αλλαγών μέσα στη ζωή της: ένα καινούργιο μέλος μπαίνει στον οικογενειακό πυρήνα, η γυναίκα αποκτά έναν καινούργιο, σημαντικό ρόλο, αναρωτιέται γύρω από την υγεία του παιδιού, αισθάνεται ότι αυξάνουν οι ευθύνες της, το σώμα της υφίσταται φανερές εξωτερικές αλλαγές, αλλά και εσωτερικά η προηγούμενη ισορροπία μεταβάλλεται. Μέσα σε λίγους μήνες δηλαδή, γίνεται μια μικρή επανάσταση, η οποία μπορεί να προκαλέσει στιγμές στεναχώριας και έντασης. Η μέλλουσα μητέρα ανακαλύπτει τον εαυτό της ιδιαίτερα ευαίσθητο και εύκολο στις συγκινήσεις και τα δάκρυα. Όταν νιώθει έντονο άγχος, νευρο-ορμόνες εισάγονται στην κυκλοφορία της και εισβάλλουν στο αίμα του εμβρύου, προκαλώντας του δυσφορία και ταραχή. Ο Αυστριακός μαιευτήρας E. Reinold, το 1979, μελέτησε σε μια έρευνα την αντίδραση του εμβρύου στις μητρικές συγκινήσεις. Ζητήθηκε από ένα μεγάλο αριθμό εγκύων να χαλαρώσουν σε ένα κρεβάτι, ενώ ένα μηχάνημα υπέρηχων κατέγραφε τις εμβρυϊκές κινήσεις. Όταν η μητέρα και το έμβρυο ήταν απόλυτα χαλαροί, ο γιατρός έλεγε στις γυναίκες ότι δεν εντόπιζε καμία κίνηση του μωρού. Σαν αποτέλεσμα το έμβρυο άρχιζε αμέσως να κινείται. Γιατί; Γιατί στα λόγια του γιατρού οι μητέρες ανησυχούσαν και η αδρεναλίνη που έμπαινε στο αίμα τους πέρναγε και στην κυκλοφορία του εμβρύου, ωθώντας το σε κατάσταση ταραχής. Βέβαια, αυτό αποτελούσε και ένα ευχάριστο μήνυμα προς τη μητέρα: «Μην ανησυχείς, είμαι καλά!» και αμέσως οι μητέρες ησύχαζαν. Έγιναν διάφορες μελέτες γύρω από την επίδραση του άγχους και του ψυχικού πόνου της εγκύου στην εμβρυϊκή ψυχοσωματική ανάπτυξη. Τα αποτελέσματα είναι καθησυχαστικά. Ανάμεσα στις αρνητικές ψυχικές καταστάσεις που μπορεί να υποστεί μια γυναίκα, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, διακρίνουμε πρώτα από όλα τις προσωρινές από τις παρατεταμένες. Οι πρώτες, ένας φόβος, ένας καβγάς, ένα πρόβλημα στη δουλειά . . . φαίνεται να μην προκαλούν απολύτως καμία συνέπεια στο έμβρυο. Όταν το άγχος ή ο φόβος έχουν μια περιορισμένη χρονική διάρκεια, η κατάσταση ταραχής που αντιμετωπίζει το έμβρυο δεν το βλάπτει αφού θα επανέλθει σχετικά γρήγορα η γαλήνη. Όσον αφορά τις παρατεταμένες αρνητικές καταστάσεις, όπως ένα πένθος ή σοβαρή αρρώστια ενός αγαπημένου προσώπου, συνεχή οικογενειακά προβλήματα, όλα εξαρτώνται από τη στάση της μέλλουσας μητέρας προς το έμβρυο. Εάν, παρόλο τον πόνο, διατηρεί την επαφή μαζί του, το νιώθει, του μιλάει, χαϊδεύει την κοιλιά της, εάν ζεί την εγκυμοσύνη και δεν απομονώνει το παιδί της, τότε δε θα υπάρχουν επιπτώσεις στην ψυχοσωματική του εξέλιξη. Σημαντικότατη είναι η σχέση με τον σύντροφο και η προσωπική του συμμετοχή στην προετοιμασία της γέννησης. Η γυναίκα αντλεί από αυτόν τη δύναμη και παρηγοριά για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων. Αντίθετα, μια συζυγική ζωή γεμάτη εντάσεις μπορεί να είναι πηγή μελαγχολίας, μη ικανοποίησης και απομόνωσης, που πιθανώς θα προκαλέσουν στο έμβρυο προδιάθεση προς το άγχος και μεγαλύτερη δυσκολία στο ξεκίνημα μιας θετικής σχέσης. Το σημαντικό λοιπόν είναι η μητέρα να μην ξεχνά πως το μωρό, ήδη στην κοιλιά της, έχει ανάγκη την επαφή μαζί της (και μόνο η μαμά είναι σε θέση να τη διατηρήσει) και πως ο «διάλογος» αυτός είναι η πρώτη πέτρα για να θεμελιωθεί ένας υγιής χαρακτήρας.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Michigan και της Νέας Υόρκης ανακάλυψαν μετά από πειράματα σε αρουραίους ότι τα νεογέννητα μαθαίνουν τι να φοβούνται… μυρίζοντας απλώς την οσμή του φόβου που «αναδύεται» από τη μητέρα τους! Με άλλα λόγια, ακόμα και εάν μια έγκυος γυναίκα φοβηθεί π.χ. στη θέα ενός φιδιού, θα «μεταδώσει» το φόβο στο μωρό της από τους πρώτους μήνες της ζωής του. Σύμφωνα με την εγκεφαλική απεικόνιση και τις μετρήσεις της κορτιζόλης στο αίμα, η λύση στο αιώνιο ερώτημα: «Πως μια παλιά ή νέα τραυματική εμπειρία της μητέρας επηρεάζει ψυχικά το παιδί;» βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, την αμυγδαλή. Εκεί γίνεται η μεταβίβαση του φόβου στα νεογέννητα. Ειδικότερα, οι επιστήμονες προχώρησαν σε πείραμα πάνω σε θηλυκούς αρουραίους, μαθαίνοντάς τους να φοβούνται τη μυρωδιά της μέντας πριν την εγκυμοσύνη, εκθέτοντάς τους σε ήπιο ηλεκτροσόκ. Μετά το τέλος της εγκυμοσύνης, έφεραν σε επαφή τις μητέρες και τα νεογνά με την ίδια μυρωδιά (χωρίς το ηλεκτροσόκ) και διαπίστωσαν ότι υπήρχε ενστικτώδης φόβος για τη μέντα, με τα επίπεδα της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης, να αυξάνονται ραγδαία. «Η μελέτη δείχνει ότι για τους φόβους των παιδιών π.χ. για τον οδοντίατρο, τις αράχνες ή τη δημόσια ομιλία… ευθύνονται κυρίως οι μητέρες! Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η επιστήμη προτρέπει την εξάλειψη των φόβων, αφού είναι απαραίτητοι για την επιβίωσή μας, χαρακτηρίζοντας παράλληλα αυτό που είμαστε», εξηγεί ο νευροεπιστήμονας και ψυχίατρος Δρ Jacek Dębiec. Παράλληλα, όταν μπλόκαραν τις ενέργειες στην περιοχή της αμυγδαλής… παρατήρησαν ότι αμέσως τα νεογνά σταμάτησαν να «διδάσκονται» τον φόβο μέσα από την οσμή! Η τελευταία ανακάλυψη, βέβαια, χαρίζει ελπίδες στην επιστημονική κοινότητα για την εφεύρεση φαρμακευτικής τεχνικής που θα ελαττώνει το αντίκτυπο των ισχυρών γονεϊκών φοβιών πάνω στα παιδιά. Την ίδια στιγμή, η προσοχή των ψυχιάτρων κατευθύνεται προς τους βετεράνους του Αφγανιστάν και του Ιρακ και στα αγέννητα παιδιά τους, με απώτερο σκοπό να μην τους μεταδώσουν τα ψυχικά τραύματα και τις «αναμνήσεις» τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετάδοσης του φόβου αποτελούν οι απόγονοι όσων σώθηκαν από το Ολοκαύτωμα στην Πολωνία, οι οποίοι ταλαιπωρούνταν από εφιάλτες και φοβίες… παρόλο που μόνο οι γονείς τους βίωσαν τη βία του Χίτλερ! «Όταν μια μητέρα διαθέτει ριζωμένες φοβίες, τις κάνει οικείες στους απόγονούς της, ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Πριν αποκτήσουν τις δικές τους εμπειρίες, τα μικρά παιδιά αποκτούν τις τραυματικές φοβίες της μητέρας τους, οι οποίες διαρκουν για μεγάλο διάστημα», συνεχίζει ο Πολωνός ψυχίατρος και επικεφαλής της μελέτης. * Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS). Πηγή flowmagazine.gr