Καλησπέρα σας.
Με απασχολεί το θέμα ότι διδάσκουμε τα παιδιά μας με τη στάση που έχουμε απέναντι στη ζωή, με τη συμπεριφορά μας, τα πιστεύω μας και αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που ζω δίνει τα κατάλληλα μηνύματα στα παιδιά μου.
Έχω δύο part time δουλειές, κάνω διδακτορικό και παρόλο που έχω σημαντικό πρόβλημα με τη μέση μου προσπαθώ να μην λείπει τίποτα από τα παιδιά μου. Και όταν λέω τίποτα δεν εννοώ υλικά αγαθά. Τους φτιάχνω ψωμί με προζύμι, τηγανίτες και προσπαθώ να πηγαίνουμε βόλτες, να ζωγραφίζουμε κλπ. Έχω την εντύπωση όμως ότι τα παιδιά μου αυτό που βλέπουν σε μένα είναι μία κουρασμένη μαμά που σπάνια χαμογελά αλλά δεν ξέρω πως να το αλλάξω αυτό.
Δεν πρέπει τα παιδιά μας να αντιληφθούν ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε στη ζωή ή αυτό καταστρέφει τη παιδική τους ηλικία;
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.