Εκτέλεση της Αναζήτησης

Η χαλαρωτική επίδραση του νερού θεωρείται μια αρκετά ευεργετική εναλλακτική προσέγγιση του τοκετού τις τελευταίες δεκαετίες, την οποία επιλέγουν όλο και περισσότερες γυναίκες. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η χρήση μιας πισίνας τοκετού ή ακόμη και ενός απλού ζεστού μπάνιου, μπορεί να βοηθήσουν μια γυναίκα και το μωρό της να διαχειριστούν καλύτερα το στρες και την ένταση των συστολών κατά τη διάρκεια του τοκετού. Ο καθηγητής Μαιευτικής - Γυναικολογίας Πανεπιστημίου Stony Brook της Νέας Υόρκης κ. Γιώργος Φαρμακίδης και η μαία, κυρία Ελένη Σερπετίνη, εξηγούν τη διαδικασία αυτού του τρόπου τοκετού, τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες πρέπει να εφαρμόζεται και τα πλεονεκτήματα για τη γυναίκα αλλά και το μωρό. Πώς είναι να φέρνει μια γυναίκα το παιδί της στον κόσμο με την πολύτιμη βοήθεια του στοιχείου του νερού; Το νερό, με την προϋπόθεση ότι αρέσει στην επίτοκο, ανακουφίζει μέχρι ενός βαθμού, από τον πόνο του τοκετού. Το σώμα και όλοι οι μύες χαλαρώνουν. Με το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον, το σώμα εκκρίνει μεγάλες ποσότητες ενδορφινών (είναι οι ορμόνες που δίνουν φυσική αναλγησία στον οργανισμό) και έτσι μειώνονται οι πιθανότητες χρήσης φαρμάκων για ανακούφιση (επισκληρίδιος, πεθιδίνη, κλπ). Η χαλάρωση που προσφέρει η χρήση του ζεστού νερού επιτρέπει στη γυναίκα να αναπνέει πιο αργά και βαθιά. Αυτές οι αναπνοές βοηθούν περισσότερο στη διαχείριση μιας δυνατής συστολής της μήτρας από ότι οι γρήγορες και κοφτές, που συνήθως είναι αποτέλεσμα του στρες και του φόβου για τον τοκετό. Μέσα στην ηρεμία του νερού, και όταν η χρήση του συνοδεύεται και από ένα ανάλογο ήρεμο περιβάλλον με ησυχία και χαμηλό φωτισμό, το σώμα της γυναίκας παράγει λιγότερες ορμόνες του στρες, όπως είναι η αδρεναλίνη και μεγαλύτερη ποσότητα της ορμόνης του τοκετού, της ωκυτοκίνης. Επιπλέον, το νερό προσφέρει άνωση. Η γυναίκα μπορεί να κινηθεί με μεγαλύτερη ευκολία και να πάρει κάθε φορά την πιο βολική στάση. Συνήθως η στάση που βολεύει περισσότερο τη μητέρα είναι αυτή που διευκολύνει περισσότερο την κάθοδο του μωρού κατά τη γέννηση του. Υπάρχουν γυναίκες που δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουν το νερό; Το νερό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τις περισσότερες χαμηλού κινδύνου επίτοκες, αν τους δινόταν αυτή η δυνατότητα. Ωστόσο, δεν είναι πανάκεια. Χρήση του νερού στον τοκετό δεν μπορούν να κάνουν οι γυναίκες που υποβάλλονται σε πρόκληση τοκετού, που εμφανίζουν κάποια παθολογία (π.χ. σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, κλπ), γυναίκες που προσπαθούν να γεννήσουν φυσιολογικά μετά από καισαρική, γυναίκες με δίδυμα ή ισχιακά μωρά ή επίτοκες όπου το καρδιοτοκογράφημα είναι μη καθησυχαστικό. Πώς είναι για το μωρό να γεννιέται μέσα στο νερό; Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως ακριβώς αισθάνεται ένας άνθρωπος κατά τη γέννηση του. Η γενική ιδέα των υποστηρικτών του τοκετού στο νερό, τόσο των μελλοντικών γονέων όσο και των επαγγελματιών υγείας, είναι πως οι συνθήκες της πισίνας μοιάζουν με εκείνες της μήτρας. Για αυτό τον λόγο η μετάβαση ενός μωρού στην εξωμήτρια ζωή είναι περισσότερο ομαλή και λιγότερο τραυματική. Αυτό ίσως να φαίνεται και από το γεγονός πως τα μωρά που γεννιούνται μέσα στο νερό είναι πιο ήρεμα και κλαίνε λιγότερο συγκριτικά με αυτά που γεννιούνται στον αέρα. Πολλές μέλλουσες μητέρες συχνά ανησυχούν μήπως το μωρό πάρει την πρώτη του αναπνοή όσο βρίσκεται ακόμα κάτω από το νερό. Η αλήθεια είναι πως το αντανακλαστικό της αναπνοής είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του αέρα και της αλλαγής της θερμοκρασίας στα νεύρα του προσώπου, της μύτης και του στόματος του νεογνού. Ταυτόχρονα, μέχρι τους πρώτους 6 περίπου μήνες ζωής όλα τα νεογνά έχουν το αντανακλαστικό της κατάδυσης. Αυτό σημαίνει πως κάθε φορά που το πρόσωπο η μύτη ή το στόμα τους έρχεται σε επαφή με νερό κλείνει αυτόματα ο αεραγωγός και το μωρό δεν αναπνέει. Οι πιθανότητες να πάρει το μωρό την πρώτη του ανάσα όσο βρίσκεται ακόμα κάτω από το νερό, αυξάνονται όταν α) γίνονται πολλά απτικά ερεθίσματα στο δέρμα της κεφαλής και β) αν δεν υπάρχει καλή οξυγόνωση του μωρού ενδομήτρια. Για να ανιχνευτούν και να αντιμετωπιστούν αυτές οι περιπτώσεις έγκαιρα είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την προσπάθεια να σας συντροφεύει μια ομάδα επαγγελματιών υγείας που είναι εκπαιδευμένοι και έμπειροι στη διαχείριση ενός τοκετού στο νερό. Ο τοκετός στο νερό κατά την έξοδο του παιδιού πρέπει να γίνεται «χωρίς χέρια». Υπάρχει κίνδυνος επιπλοκών; Οι περισσότεροι τοκετοί στο νερό εξελίσσονται ομαλά και σπάνια εμφανίζουν επιπλοκές. Η επιλογή της κατάλληλης ομάδας επαγγελματιών υγείας έχει μεγάλη σημασία για να νιώθει η γυναίκα ασφάλεια και να αφήσει το σώμα της να εκπληρώσει το σκοπό κάθε εγκυμοσύνης, τον τοκετό του παιδιού της. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότερες γυναίκες που έχουν φέρει στον κόσμο το παιδί τους με τη χρήση του νερού κατά τη διάρκεια του τοκετού, αναφέρουν πως είχαν μια ανεπανάληπτη εμπειρία τοκετού και συνήθως επιλέγουν τη χρήση του και σε κάθε επόμενο τοκετό τους. Πηγή: protothema.gr

Κατά τη διάρκεια του τοκετού σας θα σας προσφερθεί η δυνατότητα παρακολούθησης της καρδιάς του μωρού σας. Τα περισσότερα μωρά περνούν μέσα από την διαδικασία του τοκετού χωρίς προβλήματα αλλά είναι κάποια που δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά. Κατά την διάρκεια των συστολών της μήτρας το αίμα δεν περνά εύκολα μέσα από τον πλακούντα. Αυτή η διαδικασία είναι φυσιολογική και τα περισσότερα έμβρυα ανταποκρίνονται χωρίς πολλά προβλήματα. Στην περίπτωση που ένα μωρό δεν μπορεί να αντεπεξέλθει της διαδικασίας αυτής, θα το δείξει κατά πάσα πιθανότητα μέσα από την καταγραφή της λειτουργίας της καρδιάς του. Μέθοδοι καταγραφής της καρδιακής λειτουργίας: Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να δούμε εάν το μωρό σας έχει προβλήματα είναι να ακούμε την καρδιά του κατά την διάρκεια του τοκετού. Η διαδικασία αυτή είναι γνωστή ως παρακολούθηση της εμβρυϊκής καρδιάς και μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: ο πρώτος είναι η διακεκομμένη ακρόαση και ο δεύτερος είναι η συνεχής ακρόαση. 1. Διακεκομμένη ακρόαση της εμβρυϊκής καρδιάς. Είναι ο προτεινόμενος τρόπος παρακολούθησης της λειτουργίας της εμβρυϊκής καρδιάς κατά την διάρκεια του τοκετού στην περίπτωση που είσαστε υγιείς και δεν είχατε προβλήματα στην εγκυμοσύνη σας (Kean et al, 2000). Αυτό θα πρέπει να γίνεται στο πρώτο στάδιο του τοκετού (της τραχηλικής διαστολής) κάθε δεκαπέντε λεπτά και για ένα λεπτό. Στο δεύτερο στάδιο του τοκετού (της εξώθησης) η ακρόαση των παλμών της καρδιάς πρέπει να γίνεται μετά από κάθε συστολή. Η ακρόαση της καρδιάς του μωρού σας μπορεί να γίνει είτε με το Pinard κοιλιοσκόπιο είτε με το φορητό μόνιτορ. Το Pinard κοιλιοσκόπιο έχει το σχήμα τρομπέτας και βοηθάει το γιατρό ή τη μαία να ακούσει την καρδιά του μωρού, τοποθετώντας το επάνω στα κοιλιακά τοιχώματα της μητέρας. Το φορητό μόνιτορ μοιάζει με μικρόφωνο, που όταν τοποθετηθεί στα κοιλιακά σας τοιχώματα εξυπηρετεί στο να ακούτε και εσείς μαζί με τη μαία και το γιατρό την καρδιά του παιδιού σας με την βοήθεια υπερηχητικών κυμάτων. Με την κατά τακτά χρονικά διαστήματα ακρόαση της εμβρυϊκής καρδιάς, έχετε την άνεση να κινείστε ή να στέκεστε όρθια και ακινητοποιείστε μόνο στην περίπτωση που πρέπει να ακούσουμε την καρδιά του μωρού σας. 2. Συνεχής ηλεκτρονική παρακολούθηση της εμβρυϊκής καρδιάς. Κάποιες φορές η μαία ή ο γιατρός σας, θα σας προσφέρουν τη δυνατότητα συνεχούς παρακολούθησης της καρδιάς του παιδιού σας. Οι λόγοι γι’ αυτό το σκοπό συνοψίζονται στα εξής: Προβλήματα υγείας της μητέρας όπως: - Διαβήτης, - προεκλαμψία (υψηλή αρτηριακή πίεση), - προβλήματα με την καρδιά σας, ή τα νεφρά σας, λοίμωξη. Μπορεί όμως και να υπάρξουν παράγοντες που να έχουν σχέση με την τωρινή, ή με προηγούμενες εγκυμοσύνες: - Η εγκυμοσύνη σας είναι παρατασιακή, δηλαδή πάνω από 42 εβδομάδες και χρειάζεστε πρόκληση τοκετού, έχετε δίδυμη, ή πολύδιμη εγκυμοσύνη, - αιμορραγείτε από τον κόλπο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού, - έχετε επισκληρίδιο αναλγησία, - το μωρό είναι πρόωρο, - το μωρό βρίσκετε σε ισχιακή προβολή, - είχατε καισαρική τομή στο παρελθόν, - υπάρχει μηκώνιο στον τοκετό (τα πρώτα περιττώματα του μωρού), - μπορεί να θέλετε εσείς η ίδια να παρακολουθήσουμε την καρδιά του παιδιού σας συνεχόμενα και αυτό φυσικά θα πρέπει να γίνει σεβαστό. Η συνεχής παρακολούθηση της εμβρυϊκής καρδιάς γίνεται ως εξής: χρησιμοποιούμε ελαστικές ζώνες τις οποίες τοποθετούμε γύρω από την κοιλιά σας ούτως ώστε να σταθεροποιήσουμε τις ανάλογες κεφαλές του μηχανήματος και να καταγράψουμε σε χαρτί τη λειτουργία της καρδιάς του μωρού καθώς επίσης και τη λειτουργία της μήτρας. Η μαία ή ο γιατρός σας θα διαβάσουν το στοιχεία που καταγράφονται στο χαρτί ούτως ώστε να έχουν μιαν ιδέα για το αν η καρδιά του εμβρύου λειτουργεί φυσιολογικά κατά την διάρκεια του τοκετού. Σε κάποιες περιπτώσεις που η καταγραφή της καρδιακής λειτουργίας δείξει πως το παιδί δεν είναι και τόσο ευτυχισμένο μέσα στη μήτρα, θα πρέπει να δράσουμε ανάλογα. Αυτό μπορεί να σημαίνει και άμεσο τοκετό. Έχει αποδειχθεί ότι με την μέθοδο της συνεχούς καταγραφής της καρδιάς του εμβρύου και χωρίς την παρουσία των παραπάνω ενδείξεων, αυξάνονται τα ποσοστά επεμβατικών τοκετών για παράδειγμα καισαρικών τομών, χωρίς ωστόσο να αποδεικνύεται προσφορά οφελών στα νεογνά (Thacker 1999, Enkin 2000). Ανάλογες έρευνες που έχουν γίνει δεν αποκαλύπτουν καλλίτερη κατάσταση των νεογνών αλλά ούτε και λιγότερους περιγεννητικούς θανάτους στην ομάδα της συνεχόμενης καταγραφής της καρδιάς του εμβρύου (Kean 2000, Walsh 2000). Πρέπει να σημειωθεί ότι με το να είσαστε δεμένες στο μόνιτορ, μπορεί κάλλιστα να περιοριστούν οι δυνατότητές σας να κινηθείτε. Μπορείτε να καθίσετε ή να σηκωθείτε όρθιες, όμως δεν θα είστε σε θέση να κάνετε μπάνιο ή να περπατήσετε. Ένα άλλο μειονέκτημα της συνεχούς καταγραφής της εμβρυϊκής καρδιάς είναι και η τάση που δημιουργείται στους ειδικούς να εστιάζουν την προσοχή τους περισσότερο στο μόνιτορ παρά στην ίδια την επίτοκο.

Τα μαθήματα θα γίνονται στη αίθουσα γυμναστικής του Πολιτιστικού Κέντρου Ευόσμου (Μεγάλου Αλεξάνδρου 57, 2ος όροφος) από τις 16:00 έως τις 17:00. Το πρόγραμμα των δωρεάν μαθημάτων ανώδυνου τοκετού υλοποιεί το Τμήμα Προστασίας και Προαγωγής Δημόσιας Υγείας του δήμου Κορδελιού-Ευόσμου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Επαγγελματιών Μαιών-Μαιευτών Θεσσαλονίκης. Οι εγγραφές για συμμετοχή στο πρόγραμμα ξεκίνησαν και οι δηλώσεις συμμετοχής γίνονται δεκτές στο Τμήμα Προστασίας και Προαγωγής Υγείας, στο τηλέφωνο 2310 558 505 ή στη Νατάσσα Σύρου, μαία, στο τηλέφωνο 6987124870. Απαραίτητη προϋπόθεση ένταξης των εγκύων στο πρόγραμμα είναι η συμπλήρωση 27 εβδομάδων κύησης.

Οι περισσότερες μέλλουσες μανούλες ανυπομονούν για την ώρα που θα κρατήσουν το μωράκι τους στην αγκαλιά και θα ακούσουν το πρώτο του κλάμα. Μπορούμε όμως να υπολογίσουμε την ημερομηνία τοκετού; Η απάντηση είναι ότι μπορούμε αλλά το αποτέλεσμα θα είναι πιθανό και όχι σίγουρο! Μπορείτε να υπολογίσετε την ημερομηνία σύμφωνα με την τελευταία μέρα της περιόδου σας. Στην ημερομηνία αυτή προσθέστε ακόμα 7 μέρες και στη συνέχεια αφαιρέστε από τον μήνα της περιόδου άλλους 3 μήνες. Γράφουμε σε ένα χαρτί την ημερομηνία της πρώτης μέρας της τελευταίας περιόδου! Για παράδειγμα αν είχατε αδειαθετήσει στις 13 Αυγούστου γράφουμε 13/08/15. Στην μέρα προσθέτουμε το 7. Δηλαδή στο συγκεκριμένο παράδειγμα προσθέτουμε στο 13 ακόμη 7. Έτσι έχουμε το αποτέλεσμα 20. Έπειτα από τον μήνα της ημερομηνίας που γράψαμε (δηλαδή 8) αφαιρούμε το 3 και παίρνουμε το αποτέλεσμα 5. Μετά από αυτούς τους υπολογισμούς η πιθανή ημερομηνία τοκετού θα είναι στις 20/05/16! Να σημειώσουμε ότι ένας υπέρηχος μπορεί να δώσει πιο σίγουρα αποτελέσματα!

Η μέθοδος αυτή σήμερα, έχει σώσει τις γυναίκες, διότι τις έχει απαλλάξει από το πόνο της γέννας και τους δίνει την δυνατότητα να απολαύσουν την ωραιότερη στιγμή της ζωής τους, δηλαδή, την ώρα που γνωρίζουν το παιδί τους. Η μέθοδος αυτή προτιμάται και από τους αναισθησιολόγους σαν λιγότερο επικίνδυνη, και από τους νεογνολόγους για το έμβρυο (ιδίως στη καισαρική τομή). Επειδή κυκλοφορούν πολλές προλήψεις, πρέπει να αναφέρουμε ότι η μέθοδος αυτή (αν γίνει σωστά) έχει τις λιγότερες παρενέργειες. Επί αποτυχίας της επισκληριδίου, (αν γίνει ενδοραχιαία), τότε το άτομο μπορεί να έχει για λίγο καιρό πονοκεφάλους. Αν δεν λάβουν τα κατάλληλα μέτρα αντισηψίας, είναι δυνατόν να γίνει μόλυνσης. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ιατρική πράξη. Αυτός είναι ο λόγος που λαμβάνονται όλα τα μέτρα, και κυρίως η εξέταση από τον Αναισθησιολόγο που θα κρίνει αν η συγκεκριμένη γυναίκα πρέπει να κάνει ή όχι επισκληρίδιο αναισθησία. Είναι κρίμα με τους μύθους που κυκλοφορούν διάφορα ανεύθυνα άτομα, (ότι θα μείνουν παράλυτοι κ.α.) να υπάρχουν γυναίκες στην εποχή μας, που θα υποστούν το μαρτύριο του πόνου, στην πιο Ιερή στιγμή της ζωής τους. Διευκρινίζεται ότι τα κινητικά νεύρα δεν σταματούν την λειτουργία τους, εκτός από ένα μούδιασμα που αισθάνεται η γυναίκα, τα πόδια της μπορεί να τα κινεί. Το σφίξιμο το αισθάνεται, καθώς και την αφή. Πόνο δεν αισθάνεται. Αυτό είναι σημαντικό, για να μπορεί η γυναίκα να σφίγγεται στην εξώθηση. Λίγα λόγια για το πώς γίνεται η επισκληρίδιος αναισθησία: Η γυναίκα τοποθετείται σε τέτοια θέση (κάμψη), ώστε να ανοίξουν τα διαστήματα ανάμεσα στους σπονδύλους. Καθαρίζεται με ισχυρό αντισηπτικό η γύρω περιοχή και τοποθετούνται αποστειρωμένα πανιά, όπως στο χειρουργικό πεδίο. Με αποστειρωμένα γάντια ο Αναισθησιολόγος κάνει με μια μικρή βελονίτσα τοπική στο δέρμα και μετά γίνεται η τοποθέτηση λεπτότατου καθετήρα ανάμεσα στον 4ο και 5ο οσφυϊκό σπόνδυλο, όπως γίνεται η τοποθέτηση ορού στη φλέβα του χεριού. Μετά σκεπάζεται η περιοχή με αποστειρωμένες γάζες και λευκοπλάστ και στερεώνεται ο καθετήρας στον ώμο της γυναίκας όπου ο αναισθησιολόγος θα βάζει το φάρμακο όποτε χρειάζεται χωρίς να ξανά τρυπά την γυναίκα. Δεν υπάρχει γυναίκα πού έκανε επισκληρίδιο αναισθησία στο πρώτο παιδί και να μη θέλει να κάνει στο δεύτερο. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι σήμερα και τα φάρμακα είναι καλύτερα που χρησιμοποιούνται στην μέθοδο αυτή (έχουν επίδραση κυρίως στα αισθητικά νεύρα), και η εμπειρία των Αναισθησιολόγων μεγαλύτερη. Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι οι γυναίκες σήμερα μπορούν να περιμένουν με χαρά την ημέρα που θα γίνουν μητέρες, χωρίς άγχος και φόβο. Να σταματήσουν δε να φοβίζουν τα κοριτσάκια από μικρά με τους πόνους της γέννας. Μάθετε τα πάντα για την επισκληρίδιο Πρόκειται για μια περιοχική αναλγησία η οποία πήρε το όνομά της από το γεγονός ότι χορηγείται στον επισκληρίδιο χώρο, έναν κενό χώρο μεταξύ του οστού και της σκληρής μεμβράνης που περιβάλλει και προστατεύει το μυελό των οστών. Η χορήγηση ειδικών φαρμάκων σε αυτή την περιοχή (λίγο κάτω από τη μέση) έχει ως αποτέλεσμα την άρση της αγωγιμότητας των νεύρων του άλγους. Με άλλα λόγια, παύει πια να μεταδίδεται το αίσθημα του πόνου. Από πρακτική τώρα άποψη, τα πράγματα γίνονται ως εξής: Αρχικώς εισάγεται στον επισκληρίδιο χώρο μια βελόνη, η οποία χρησιμοποιείται ως οδηγός για την είσοδο του ειδικού καθετήρα. Η βελόνη απομακρύνεται, ενώ ο καθετήρας, που σταθεροποιείται στην πλάτη της επιτόκου, χρησιμεύει για την παροχή των φαρμάκων. Τα υπέρ - Το πρώτο και κύριο πλεονέκτημα για τη μέλλουσα μαμά είναι φυσικά ότι απαλλάσσεται από τους εξαντλητικούς πόνους. Τα θετικά όμως δεν σταματούν εκεί. Ας δούμε τα σημαντικότερα: - Καλύτερη συνεργασία με το μαιευτήρα: Η έγκυος, ενώ δεν αισθάνεται πόνο, διατηρεί τις υπόλοιπες αισθήσεις και άρα μπορεί να συνεργαστεί με το γιατρό, ειδικά στην τελευταία φάση του τοκετού, όπου «σπρώχνει» για να βγει το μωρό. - Λιγότερο στρες, λιγότερες επιπλοκές Με την επισκληρίδιο παρατηρείται μείωση των ορμονών του στρες. Αυτό είναι πολλαπλά θετικό για τη μέλλουσα μητέρα μέσα στο μαιευτήριο. Παρουσιάζει συνολικά καλύτερη «κλινική εικόνα» (καρδιακή παροχή, οξυγόνωση, κυκλοφορία του αίματος κλπ.). - Διευκολύνει το έργο του γιατρού Τα πράγματα γίνονται καλύτερα και για τις κινήσεις του μαιευτήρα! Oι ειδικοί χειρισμοί γίνονται ευκολότεροι: από το να «ξεγεννήσει» τρίδυμα μέχρι να βοηθήσει ένα μωρό που δεν βγαίνει με το συνηθισμένο τρόπο, δηλαδή με το κεφάλι. - Βοηθά τις δύσκολες γέννες! Η επισκληρίδιος βοηθά ιδιαίτερα τόσο σε πρόωρους τοκετούς όσο και σε κυήσεις υψηλού κινδύνου γενικά. - - Επιτρέπει εύκολη μετάβαση σε αναισθησία, όταν πρέπει να γίνει καισαρική τομή επειγόντως. Επιπλοκές και παρενέργειες - Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην επισκληρίδιο αναλγησία δεν προκαλούν αλλεργικά φαινόμενα (είναι εξαιρετικά σπάνιες οι αναφορές σε κάτι τέτοιο). Επίσης, ο τρόπος που γίνεται η επισκληρίδιος παρέχει τη βεβαιότητα -σχεδόν- ότι δεν θα υπάρξουν περιπτώσεις παράλυσης από τη χρήση της. Oι κυριότερες επιπλοκές της επισκληριδίου είναι: - Υπόταση, η οποία αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση υγρών. - Έντονοι πονοκέφαλοι, οι οποίοι όμως αντιμετωπίζονται. - Εμφάνιση ρίγους που δεν διαρκεί παρά μερικά λεπτά. - Καμιά φορά η επισκληρίδιος δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη και ορισμένα μέρη του σώματος αισθάνονται ακόμη πόνο. Χρειάζεται να γίνει επανάληψη. Πότε η επισκληρίδιος πρέπει να αποφεύγεται - Ελάχιστες περιπτώσεις είναι απολύτως «απαγορευτικές» για την επισκληρίδιο: οι διαταραχές της πηκτικότητας του αίματος και η ύπαρξη τοπικής λοίμωξης. Υπάρχουν όμως μια σειρά «σχετικών αντενδείξεων», όπου καλό είναι η επισκληρίδιος να αποφεύγεται: - Χρόνιες παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος, π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας. - Δυσμορφίες της σπονδυλικής στήλης, όπως η σκολίωση. - Αιμορραγία, χαμηλός αιματοκρίτης και κίνδυνος αφυδάτωσης. - Δύσκολη διασωλήνωση. - Δυσφορία, είτε της μητέρας είτε του μωρού, λόγω κακής οξυγόνωσης. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις οι παραπάνω αντενδείξεις δεν συνεπάγονται απαγόρευση της χορήγησης επισκληριδίου, αλλά κατάλληλη διαχείριση του θέματος (ούτε η δική μου σκολίωση υπήρξε απαγορευτική, ενώ η επισκληρίδιος χορηγείται σήμερα και σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά και σε γυναίκες που λαμβάνουν αντιπηκτική αγωγή και έχουν ενημερώσει το γιατρό τους γι’ αυτό). Και στην καισαρική τομή; Ναι Η επισκληρίδιος της καισαρικής τομής δεν διαφέρει από αυτήν του φυσιολογικού τοκετού παρά μόνο στην πυκνότητα των διαλυμάτων, που χορηγούνται και εδώ με την ίδια ακριβώς τεχνική. Προπάντων όμως παρέχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την ολική αναισθησία. Τι αποφεύγουμε: - Προβλήματα αναγωγής και εισρόφησης (όταν η επίτοκος έχει φτάσει επειγόντως και μετά από γεύμα στην κλινική). - Πιθανή εγρήγορση της επιτόκου. - Καταστολή του νεογνού από τα φάρμακα μιας ολικής αναισθησίας. Τι πετυχαίνουμε: - Συνεργασία της μέλλουσας μητέρας με το γιατρό. - Καλύτερους χειρισμούς από το γιατρό (π.χ. σε περιπτώσεις πολλαπλής κύησης, μεγάλου εμβρύου κτλ.). - Στο μεγάλο ερώτημα: τοκετός με πόνους ή επισκληρίδιο αναισθησία; Η επιλογή στη κρίση της γυναίκας.

Σε όλες τις φυλές, αφρικανική, αμερικανική, ασιατική, ευρωπαϊκή ή άλλη, οι γυναίκες έπαιρναν τις ίδιες όρθιες στάσεις. Για τις πρωτόγονες γυναίκες, αυτές οι στάσεις ήταν αυθόρμητες και φυσικές. Οι ιστορικοί επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των εθνολόγων, που θεωρούν την όρθια στάση ως την επικρατέστερη μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Οι περισσότερες γυναίκες του σύγχρονου βιομηχανοποιημένου κόσμου περιορίζονται, κατά τον τοκετό τους στα νοσοκομεία, σε ύπτια ή ημιϋπτια θέση. Η τακτική αυτή είναι αλόγιστη και περιττή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η γέννα στα σύγχρονα νοσοκομεία και μαιευτήρια γίνεται καθημερινά μια πολύπλοκη και δαπανηρή υπόθεση, που μετατρέπει μια απολύτως φυσιολογική σωματική λειτουργία σε ιατρική διαδικασία και την επίτοκο γυναίκα σε μια παθητική ασθενή. Οι έρευνες αποκαλύπτουν πως η ύπτια θέση κατά τον τοκετό έχει σοβαρά μειονεκτήματα: - Η ύπτια θέση είναι η μόνη η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να συμπιέζονται τα μεγάλα αγγεία που βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης ή συμπίεση της μεγάλης αρτηρίας της καρδιάς (κατιούσα αορτή) μπορεί να προκαλέσει δυσχέρεια στο έμβρυο, με την παρεμπόδιση της κυκλοφορίας του αίματος προς τη μήτρα και τον πλακούντα η συμπίεση των μεγάλων φλεβών που οδηγούν στην καρδιά (κάτω κοίλη φλέβα) φράζει την επιστροφή του αίματος, συμβάλλοντας στην πιθανότητα υπότασης και άλλων κυκλοφοριακών προβλημάτων, και αυξάνει τον κίνδυνο αιμορραγίας. - Με την ύπτια θέση δεν αξιοποιείται η ευκινησία των μυών και των αρθρώσεων της λεκάνης, το βάρος του σώματος που πέφτει πάνω στο ιερό οστούν περιορίζει την ευκινησία του και μειώνει στο ελάχιστο δυνατό τη διάμετρο της εξόδου της λεκάνης, δηλαδή την απόσταση μεταξύ της ηβικής σύμφυσης και του κόκκυγα, προκαλώντας απώλεια περίπου 30% του ανοίγματος σε σύγκριση με το βαθύ κάθισμα και τη γονατιστή, με κλίση προς τα εμπρός στάση. - Με την ύπτια θέση αγνοείται και δεν αξιοποιείται ο νόμος της βαρύτητας: είναι ευκολότερο για οποιοδήποτε αντικείμενο να πέσει με κατεύθυνση προς την επιφάνεια της γης, παρά να κινηθεί παράλληλα προς αυτή η ώθηση του αγέννητου μωρού καθέτως, προς τη γη, είναι ευκολότερη από την ώθησή του οριζοντίως, γιατί έτσι σπαταλάται ενέργεια, καταβάλλεται μεγαλύτερη προσπάθεια, προκαλείται περιττός πόνος, και αυξάνεται η διάρκεια του τοκετού. - Στην ύπτια θέση κατά την εξώθηση τεντώνονται άνισα οι ιστοί του περινέου και έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος ρήξης του και η ανάγκη περινεοτομής, όπως αυξάνονται φυσικά και η ένταση και ο πόνος. Μια στάση γέννας λοιπόν είναι φυσιολογική και αποτελεσματική όταν: - Δεν συμπιέζονται τα αιμοφόρα αγγεία - Η λεκάνη έχει πλήρη ευκινησία - Το σώμα λειτουργεί σε αρμονία με το νόμο της βαρύτητας - Κατά την διάρκεια του τοκετού, η αλλαγή στάσεων είναι πιο σημαντική από την επιλογή μιας και μοναδικής στάσης. Η χρήση λοιπόν των όρθιων στάσεων με εναλλαγές και η κινητικότητα κατά τον τοκετό σύμφωνα με το ένστικτο αλλά και τη γνώση της επιτόκου, χαρακτηρίζει τον ενεργό τοκετό. Πιστεύουμε – όπως δείχνουν πολυάριθμες έρευνες των τελευταίων πενήντα ετών – πως όταν ο τοκετός είναι ενεργός, έχει τα εξής πλεονεκτήματα: - Ο φυσικός ρυθμός και η συνέχεια της γέννας δεν διασπώνται - Οι συσπάσεις της μήτρας είναι πιο δυνατές, πιο ρυθμικές και συχνότερες - Προάγεται το ομαλό άνοιγμα του τραχήλου - Υπάρχει δυνατότητα πλήρους χαλάρωσης στο χρόνο μεταξύ των συσπάσεων, ενώ η πίεση που αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα είναι σταθερά υψηλότερη. - Το πρώτο και το δεύτερο στάδιο του τοκετού έχουν μικρότερη διάρκεια - Υπάρχει μεγαλύτερη σωματική άνεση, λιγότερη ένταση και πόνος, και συνεπώς μικρότερη ανάγκη αναλγησίας - Η κατάσταση του νεογέννητου είναι καλύτερη - Οι γυναίκες αισθάνονται ότι συμμετέχουν πλήρως, έχουν τον έλεγχο του τοκετού τους και βιώνουν συχνότερα τη γέννα τους σαν μια υπέροχη και χαρούμενη εμπειρία. Μετά από έναν ενεργό τοκετό, η μητέρα αισθάνεται ότι έχει γεννήσει και όχι ότι έχει υποστεί εξαγωγή του μωρού από το σώμα της. Εκείνη και το βρέφος της έχουν συμμετάσχει πλήρως στη γέννηση και είναι και οι δύο ξύπνιοι, χωρίς νάρκωση και φάρμακα, και υγιείς όταν κοιτάζονται για πρώτη φορά. Έτσι δημιουργείται ο καλύτερος δυνατός δεσμός μητέρας-παιδιού. Είναι αναπόφευκτες οι αλλαγές που θα υπάρξουν σήμερα στη διαχείριση του τοκετού και στην προετοιμασία της γυναίκας για τη γέννα. Η υποψήφια μητέρα έχει ανάγκη από γνώση και κατανόηση της εγκυμοσύνης της, του τοκετού και τη γέννας της, της σωματικής και νοητικής ανάπτυξης του παιδιού, όπως έχει ανάγκη και από σωματική προετοιμασία. Πρέπει να γνωρίζει τις διάφορες στάσεις και τα οφέλη της καθεμιάς και να εξοικειωθεί με αυτές, για να μπορεί να αυτοβοηθιέται ενεργά και αποτελεσματικά στη γέννηση των παιδιών της. Μπορεί επίσης να ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό μαθαίνοντας να ηρεμεί το πνεύμα της και να βρίσκεται σε πιο καλή επαφή με τον εσώτερο εαυτό της και το βαθύτερο ένστικτό της, να γεννάει. Τέλος, όσες γυναίκες έχουν βιώσει έναν ενεργό τοκετό και όσοι ήσαν μάρτυρες παθητικών και ενεργών τοκετών, δεν έχουν καμιά αμφιβολία ότι ο ενεργός τοκετός είναι ευκολότερος, ασφαλέστερος και αποτελεί μεγαλύτερη ανταμοιβή για τη μητέρα και το παιδί. Ο τρόπος που έρχονται τα παιδιά μας στον κόσμο επηρεάζει τις ζωές τους, και κάθε βελτίωση στην εμπειρία της γέννας μας βοηθάει να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Όταν μιλάμε για φυσικό τοκετό αναφερόμαστε συνήθως στον τοκετό χωρίς φαρμακευτικές επεμβάσεις, ενώ ο ενεργός τοκετός είναι κυριολεκτικά ένας αληθινά φυσικός τοκετός. Στάσεις για Γέννα ΟΚΛΑΔΟΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΗ - Χαλαρώνει τάσεις στους γοφούς, βουβωνικές περιοχές, γόνατα και αστραγάλους. - Ανοίγει την λεκάνη, χαλαρώνει το περίνεο και βελτιώνει την αιμάτωση όλης της περιοχής. - Να χρησιμοποιείται κατά το δυνατόν σαν καθιστική θέση, στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. ΟΡΘΙΑ - Έχουμε το πλεονέκτημα της δράσης της βαρύτητας στη διάρκεια των συστολών της μήτρας και ενδιάμεσα. - Οι συστολές πονάνε λιγότερο ενώ αποδίδουν περισσότερο. - Επιταχύνει τον τοκετό εάν η γυναίκα ήταν προηγουμένως ξαπλωμένη. - Στην διάρκεια του 2ου σταδίου μπορεί να αυξήσει την επιθυμία για εξώθηση. ΑΝΑΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΣΤΟΛΗΣ - Το ανασήκωμα απαλά της κοιλιάς με τα χέρια τοποθετημένα όσο το δυνατόν χαμηλότερα, μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο της μέσης και να επιταχύνει τον τοκετό. - Το επιχειρείτε στη διάρκεια της συστολής, με τα γόνατα σε ελαφριά κάμψη. ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ - Τα παραπάνω και επιπλέον: Η κίνηση προκαλεί αλλαγές στις αρθρώσεις της λεκάνης που ενθαρρύνουν τη στροφή και την κάθοδο του μωρού. ΟΡΘΙΑ ΓΕΡΝΟΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ/ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Ή ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ Όπως στην “Όρθια” επιπλέον: - Ανακουφίζεται ο πόνος της μέσης. Καλή στάση για μασάζ στη μέση. Είναι πιο ξεκούραστη από την ορθία. - Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην ανάγκη συνεχούς καρδιοτοκογράφησης. ΟΡΘΙΑ ΜΕ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΣΕ ΚΑΜΨΗ - Κινηθείτε προς το κεκαμμένο γόνατο και πάλι πίσω. Βοηθάει να γυρίσει το μωρό που βρίσκεται σε οπίσθια θέση ή να επιταχυνθεί ένας αργός τοκετός. Το ποιο γόνατο θα κάμψετε, εξαρτάται από το πώς νιώθετε εσείς πιο άνετα. Αν όμως γνωρίζετε προς ποια πλευρά είναι στραμμένο το ινίο του μωρού σας, κάμπτετε το αντίστοιχο γόνατο. ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙ - Αναπαυτική στάση. Επιτρέπει να γίνουν χειρισμοί σε περίπτωση ανάγκης. - Βοηθάει να κατέβει η υψηλή πίεση του αίματος. - Ασφαλής αν έχουν χρησιμοποιηθεί κατασταλτικά του πόνου. - Βοηθάει στην πρόοδο του τοκετού όταν εναλλάσσεται με περπάτημα. - Ουδέτερη ως προς την επίδραση της βαρύτητας. - Βοηθάει στην επιβράδυνση ενός πολύ γρήγορου 2ου σταδίου. - Δεν πιέζονται οι αιμορροίδες. - Επιτρέπει την ανάπαυση μεταξύ των συστολών εξώθησης. Επιτρέπει την κίνηση του ιερού οστού προς τα πίσω κατά την εξώθηση. ΒΑΘΥ ΚΑΘΙΣΜΑ - Καλή στάση για την εξώθηση. Όχι πριν κατέβει αρκετά χαμηλά το μωρό. - Ανακουφίζει, μερικές φορές, τον πόνο της μέσης. Υποβοηθάει η βαρύτητα. - Ανοίγει την έξοδο της λεκάνης. Δεν απαιτεί τόσο έντονη προσπάθεια εξώθησης. - Πιθανόν να βοηθήσει στη στροφή και την κάθοδο του μωρού σ’ έναν δύσκολο τοκετό. - Βοηθάει πολύ όταν η μητέρα Δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξωθήσει. - Ο κορμός πιέζει στη βάση της μήτρας και με μηχανικό τρόπο υποβοηθείται η εξώθηση. ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟ ΒΑΘΥ ΚΑΘΙΣΜΑ - Η μητέρα γέρνει την πλάτη της πάνω στον/στην σύντροφο, που την κρατά από τις μασχάλες και σηκώνει όλο της το βάρος. Στα μεσοδιαστήματα των συστολών στέκεται όρθια αν μπορεί. - Επιμηκύνει τον κορμό της μητέρας και βοηθάει το μωρό να τοποθετηθεί σωστά. - Επιτρέπει να ανοίξουν οι αρθρώσεις της λεκάνης ανάλογα με την κίνηση του μωρού, καθώς η λεκάνη δεν δέχεται εξωτερική πίεση (από το κρεβάτι, την καρέκλα κλπ.) ή από τους γύρω μύες (βαθύ κάθισμα, Τράβηγμα των ποδιών προς τα πίσω κλπ.) - Η βαρύτητα υποβοηθάει και εδώ. - Απαιτείται πολύ δυνατός/ή σύντροφος. ΚΑΘΙΣΤΗ - Ξεκούραστη στάση. - Η βαρύτητα υποβοηθάει κάπως. - Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην ανάγκη συνεχούς καρδιοτοκογραφήματος. ΚΑΘΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ Όπως στην “καθιστή”, επιπλέον: - Βοηθάει στη χαλάρωση του περινέου, ώστε οι συστολές της εξώθησης να είναι αποτελεσματικές. - Είναι μια στάση που την έχουμε συνηθίσει σαν “απελευθέρωσης”. ΗΜΙΚΑΘΙΣΤΗ Όπως στην “Καθιστή” επιπλέον: - Επιτρέπει να γίνουν κολπικές εξετάσεις. - Επιτυγχάνεται εύκολα πάνω στο κρεβάτι του τοκετού. ΚΑΘΙΣΤΗ ΣΕ ΚΟΥΝΙΣΤΗ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ - Όπως στην “Καθιστή” συν: Το κούνημα μπορεί να επιταχύνει τον τοκετό. ΚΑΘΙΣΤΗ ΓΕΡΝΟΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ - Όπως στην “καθιστή” όμως ανακουφίζει τον πόνο στη μέση και είναι μια καλή στάση για μασάζ στη μέση. ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ - Ανακουφίζει τον πόνο της μέσης. - Βοηθά να γυρίσει το μωρό που βρίσκεται σε οπίσθια θέση. - Επιτρέπει το κούνημα της λεκάνης και γενικά του κορμού. - Δεν πιέζονται οι αιμορροίδες. ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ, ΓΕΡΝΟΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΓΜΑ (ΤΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΚΑΡΕΚΛΑΣ ΚΛΠ.) - Όπως “Στα τέσσερα”, όμως λιγότερη τάση στους καρπούς και στις παλάμες απ’ ότι εκείνη η στάση. ΚΡΕΜΑΣΤΗ - Ο/η σύντροφος κάθεται σε υψηλή θέση με τους μηρούς ανοιχτούς, και η μητέρα βρίσκεται με την πλάτη τηςπρος τον κορμό του/της και τα μπράτσα της πάνω απ’ τους μηρούς του/της. Ο/η σύντροφος πιάνουν τα πλευρά της μητέρας με τους μηρούς. Εκείνη αφήνεται με όλο της το βάρος στη διάρκεια των συστολών, και στέκεται όρθια στα μεσοδιαστήματα εάν μπορεί. - Τα ίδια με “Υποστηριζόμενο βαθύ κάθισμα”, αλλά είναι πιο εύκολη για τον/την σύντροφο. ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΚΩΝΕΣ - Επιβραδύνει τον τοκετό. - Πιθανόν ανακουφίζει από πολύ επώδυνες συστολές.

Η μέθοδος αυτή σήμερα, έχει σώσει τις γυναίκες, διότι τις έχει απαλλάξει από το πόνο της γέννας και τους δίνει την δυνατότητα να απολαύσουν την ωραιότερη στιγμή της ζωής τους, δηλαδή, την ώρα που γνωρίζουν το παιδί τους. Η μέθοδος αυτή προτιμάται και από τους αναισθησιολόγους σαν λιγότερο επικίνδυνη, και από τους νεογνολόγους για το έμβρυο (ιδίως στη καισαρική τομή). Επειδή κυκλοφορούν πολλές προλήψεις, πρέπει να αναφέρουμε ότι η μέθοδος αυτή (αν γίνει σωστά) έχει τις λιγότερες παρενέργειες. Επί αποτυχίας της επισκληριδίου, (αν γίνει ενδοραχιαία), τότε το άτομο μπορεί να έχει για λίγο καιρό πονοκεφάλους. Αν δεν λάβουν τα κατάλληλα μέτρα αντισηψίας, είναι δυνατόν να γίνει μόλυνσης. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ιατρική πράξη. Αυτός είναι ο λόγος που λαμβάνονται όλα τα μέτρα, και κυρίως η εξέταση από τον Αναισθησιολόγο που θα κρίνει αν η συγκεκριμένη γυναίκα πρέπει να κάνει ή όχι επισκληρίδιο αναισθησία. Είναι κρίμα με τους μύθους που κυκλοφορούν διάφορα ανεύθυνα άτομα, (ότι θα μείνουν παράλυτοι κ.α.) να υπάρχουν γυναίκες στην εποχή μας, που θα υποστούν το μαρτύριο του πόνου, στην πιο Ιερή στιγμή της ζωής τους. Διευκρινίζεται ότι τα κινητικά νεύρα δεν σταματούν την λειτουργία τους, εκτός από ένα μούδιασμα που αισθάνεται η γυναίκα, τα πόδια της μπορεί να τα κινεί. Το σφίξιμο το αισθάνεται, καθώς και την αφή. Πόνο δεν αισθάνεται. Αυτό είναι σημαντικό, για να μπορεί η γυναίκα να σφίγγεται στην εξώθηση. Λίγα λόγια για το πώς γίνεται η επισκληρίδιος αναισθησία: Η γυναίκα τοποθετείται σε τέτοια θέση (κάμψη), ώστε να ανοίξουν τα διαστήματα ανάμεσα στους σπονδύλους. Καθαρίζεται με ισχυρό αντισηπτικό η γύρω περιοχή και τοποθετούνται αποστειρωμένα πανιά, όπως στο χειρουργικό πεδίο. Με αποστειρωμένα γάντια ο Αναισθησιολόγος κάνει με μια μικρή βελονίτσα τοπική στο δέρμα και μετά γίνεται η τοποθέτηση λεπτότατου καθετήρα ανάμεσα στον 4ο και 5ο οσφυϊκό σπόνδυλο, όπως γίνεται η τοποθέτηση ορού στη φλέβα του χεριού. Μετά σκεπάζεται η περιοχή με αποστειρωμένες γάζες και λευκοπλάστ και στερεώνεται ο καθετήρας στον ώμο της γυναίκας όπου ο αναισθησιολόγος θα βάζει το φάρμακο όποτε χρειάζεται χωρίς να ξανά τρυπά την γυναίκα. Δεν υπάρχει γυναίκα πού έκανε επισκληρίδιο αναισθησία στο πρώτο παιδί και να μη θέλει να κάνει στο δεύτερο. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι σήμερα και τα φάρμακα είναι καλύτερα που χρησιμοποιούνται στην μέθοδο αυτή (έχουν επίδραση κυρίως στα αισθητικά νεύρα), και η εμπειρία των Αναισθησιολόγων μεγαλύτερη. Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι οι γυναίκες σήμερα μπορούν να περιμένουν με χαρά την ημέρα που θα γίνουν Μητέρες, χωρίς άγχος και φόβο. Να σταματήσουν δε να φοβίζουν τα κοριτσάκια από μικρά με τους πόνους της γέννας. Επισκληρίδιος: Τι και πώς Πρόκειται για μια περιοχική αναλγησία η οποία πήρε το όνομά της από το γεγονός ότι χορηγείται στον επισκληρίδιο χώρο, έναν κενό χώρο μεταξύ του οστού και της σκληρής μεμβράνης που περιβάλλει και προστατεύει το μυελό των οστών. Η χορήγηση ειδικών φαρμάκων σε αυτή την περιοχή (λίγο κάτω από τη μέση) έχει ως αποτέλεσμα την άρση της αγωγιμότητας των νεύρων του άλγους. Με άλλα λόγια, παύει πια να μεταδίδεται το αίσθημα του πόνου. Από πρακτική τώρα άποψη, τα πράγματα γίνονται ως εξής: Αρχικώς εισάγεται στον επισκληρίδιο χώρο μια βελόνη, η οποία χρησιμοποιείται ως οδηγός για την είσοδο του ειδικού καθετήρα. Η βελόνη απομακρύνεται, ενώ ο καθετήρας, που σταθεροποιείται στην πλάτη της επιτόκου, χρησιμεύει για την παροχή των φαρμάκων. Τα υπέρ Το πρώτο και κύριο πλεονέκτημα για τη μέλλουσα μαμά είναι φυσικά ότι απαλλάσσεται από τους εξαντλητικούς πόνους. Τα θετικά όμως δεν σταματούν εκεί. Ας δούμε τα σημαντικότερα: - Καλύτερη συνεργασία με το μαιευτήρα Η έγκυος, ενώ δεν αισθάνεται πόνο, διατηρεί τις υπόλοιπες αισθήσεις και άρα μπορεί να συνεργαστεί με το γιατρό, ειδικά στην τελευταία φάση του τοκετού, όπου «σπρώχνει» για να βγει το μωρό. - Λιγότερο στρες, λιγότερες επιπλοκές Με την επισκληρίδιο παρατηρείται μείωση των ορμονών του στρες. Αυτό είναι πολλαπλά θετικό για τη μέλλουσα μητέρα μέσα στο μαιευτήριο. Παρουσιάζει συνολικά καλύτερη «κλινική εικόνα» (καρδιακή παροχή, οξυγόνωση, κυκλοφορία του αίματος κλπ.). - Διευκολύνει το έργο του γιατρού Τα πράγματα γίνονται καλύτερα και για τις κινήσεις του μαιευτήρα! Oι ειδικοί χειρισμοί γίνονται ευκολότεροι: από το να «ξεγεννήσει» τρίδυμα μέχρι να βοηθήσει ένα μωρό που δεν βγαίνει με το συνηθισμένο τρόπο, δηλαδή με το κεφάλι. - Βοηθά τις δύσκολες γέννες! Η επισκληρίδιος βοηθά ιδιαίτερα τόσο σε πρόωρους τοκετούς όσο και σε κυήσεις υψηλού κινδύνου γενικά. Επιτρέπει εύκολη μετάβαση σε αναισθησία, όταν πρέπει να γίνει καισαρική τομή επειγόντως. Επιπλοκές και παρενέργειες Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην επισκληρίδιο αναλγησία δεν προκαλούν αλλεργικά φαινόμενα (είναι εξαιρετικά σπάνιες οι αναφορές σε κάτι τέτοιο). Επίσης, ο τρόπος που γίνεται η επισκληρίδιος παρέχει τη βεβαιότητα -σχεδόν- ότι δεν θα υπάρξουν περιπτώσεις παράλυσης από τη χρήση της. Oι κυριότερες επιπλοκές της επισκληριδίου είναι: - Υπόταση, η οποία αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση υγρών. - Έντονοι πονοκέφαλοι, οι οποίοι όμως αντιμετωπίζονται. - Εμφάνιση ρίγους που δεν διαρκεί παρά μερικά λεπτά. - Καμιά φορά η επισκληρίδιος δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη και ορισμένα μέρη του σώματος αισθάνονται ακόμη πόνο. Χρειάζεται να γίνει επανάληψη. Πότε η επισκληρίδιος πρέπει να αποφεύγεται Ελάχιστες περιπτώσεις είναι απολύτως «απαγορευτικές» για την επισκληρίδιο: οι διαταραχές της πηκτικότητας του αίματος και η ύπαρξη τοπικής λοίμωξης. Υπάρχουν όμως μια σειρά «σχετικών αντενδείξεων», όπου καλό είναι η επισκληρίδιος να αποφεύγεται: - Χρόνιες παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος, π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας. - Δυσμορφίες της σπονδυλικής στήλης, όπως η σκολίωση. - Αιμορραγία, χαμηλός αιματοκρίτης και κίνδυνος αφυδάτωσης. - Δύσκολη διασωλήνωση. - Δυσφορία, είτε της μητέρας είτε του μωρού, λόγω κακής οξυγόνωσης. - Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις οι παραπάνω αντενδείξεις δεν συνεπάγονται απαγόρευση της χορήγησης επισκληριδίου, αλλά κατάλληλη διαχείριση του θέματος (ούτε η δική μου σκολίωση υπήρξε απαγορευτική, ενώ η επισκληρίδιος χορηγείται σήμερα και σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, αλλά και σε γυναίκες που λαμβάνουν αντιπηκτική αγωγή και έχουν ενημερώσει το γιατρό τους γι’ αυτό). Και στην καισαρική τομή; Ναι Η επισκληρίδιος της καισαρικής τομής δεν διαφέρει από αυτήν του φυσιολογικού τοκετού παρά μόνο στην πυκνότητα των διαλυμάτων, που χορηγούνται και εδώ με την ίδια ακριβώς τεχνική. Προπάντων όμως παρέχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την ολική αναισθησία. Τι αποφεύγουμε: - Προβλήματα αναγωγής και εισρόφησης (όταν η επίτοκος έχει φτάσει επειγόντως και μετά από γεύμα στην κλινική). - Πιθανή εγρήγορση της επιτόκου. - Καταστολή του νεογνού από τα φάρμακα μιας ολικής αναισθησίας. Τι πετυχαίνουμε: - Συνεργασία της μέλλουσας μητέρας με το γιατρό. - Καλύτερους χειρισμούς από το γιατρό (π.χ. σε περιπτώσεις πολλαπλής κύησης, μεγάλου εμβρύου κτλ.). Στο μεγάλο ερώτημα: τοκετός με πόνους ή επισκληρίδιο αναισθησία; Η επιλογή στη κρίση της γυναίκας.

Ακούγεται συχνά η φράση: “ο τοκετός μπορεί να χαρακτηριστεί φυσιολογικός μόνο εκ των υστέρων”. Σαν αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας πολλοί μαιευτήρες σ’ όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τη φυσιολογική γέννα με τις ίδιες μεθόδους που εφαρμόζουν σε επιλεγμένους τοκετούς. Έτσι όμως υπάρχουν πολλές πιθανότητες: - ένα φυσιολογικό γεγονός να μετατραπεί σε ιατρική διαδικασία - να γίνονται επεμβάσεις που δεν χρειάζονται Περί του φυσιολογικού τοκετού Φυσιολογικός τοκετός είναι αυτός που ξεκινάει αυθόρμητα, μεταξύ της 37ης ως 42ης εβδομάδας κύησης συμπληρωμένων. Από την αρχή μέχρι το τέλος του δεν έχουμε εμφανείς κινδύνους. Το παιδί γεννιέται σε ινιακή προβολή και μετά τη γέννα η μητέρα και το νεογνό είναι σε καλή κατάσταση. Παρ'όλη την ευσυνείδητη προσπάθεια κατάταξης σε κυήσεις χαμηλού ή υψηλού κινδύνου, πολλές φορές δεν εντοπίζονται γυναίκες που τελικά θα χρειαστούν ιδιαίτερη φροντίδα λόγω επιπλοκών, ενώ άλλες “υψηλού κινδύνου” τελικά δεν εμφανίζουν προβλήματα. Ως εκ τούτου πολλά σ’ αυτό το δημοσίευμα ισχύουν και για τις δύο περιπτώσεις. Η βασική αρχή για τη φροντίδα του φυσιολογικού τοκετού είναι: . Κάθε γυναίκα, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της να συντάσσει μια προσωπική έκθεση, που θα καθορίζει πού θέλει να γεννήσει και ποιοι θέλει να παρευρίσκονται στον τοκετό της. . Η αξιολόγηση του κινδύνου (υψηλού ή χαμηλού) πραγματοποιείται σε κάθε επαφή με το προσωπικό υγείας, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Είναι μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για χαμηλό ή υψηλό κίνδυνο με μια μόνο αξιολόγηση. Παρακολούθηση της φυσικής και συναισθηματικής ακεραιότητας της επιτόκου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού και μετά το τέλος του. Δηλαδή μέτρηση της θερμοκρασίας, σφύξεων και αρτηριακής πίεσης κατά τακτά χρονικά διαστήματα, παρακολούθηση των υγρών που προσλαμβάνει και της διούρησης της, αλλά και της ανάγκης της γυναίκας για συναισθηματική υποστήριξη. Επιπλέον να προσέχουμε: να μην διαταράσσεται η ιδιωτικότητά της, να γίνεται σεβαστή η επιθυμία της για παρουσία συγκεκριμένων ατόμων και απομάκρυνση άλλων που δεν είναι απαραίτητοι στο χώρο του τοκετού. Ο φόβος ότι το γεμάτο στομάχι στη διάρκεια ολικής αναισθησίας μπορεί να καταλήξει σε εισρόφηση είναι πραγματικός και σοβαρός. Ωστόσο η απαγόρευση τροφής και υγρών κατά τον τοκετό δεν σημαίνει και άδειο στομάχι και όπως έδειξαν οι έρευνες ούτε η χορήγηση αντιόξινων φαίνεται να προστατεύει από το σύνδρομο του Mendelson. Ο τοκετός απαιτεί από τον οργανισμό πολλή ενέργεια. Επειδή η διάρκεια του δεν μπορεί να καθοριστεί εκ των προτέρων, οι ανάγκες της μητέρας πρέπει να καλύπτονται ώστε να μην διαταραχτεί η υγεία η δική της και του εμβρύου. Η απαγόρευση κάθε πρόσληψης από το στόμα μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση και κετονουρία. Για να αποφευχθεί αυτό συνήθως δίνεται διάλυμα γλυκόζης ενδοφλέβια. Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής στη μητέρα έχουν αξιολογηθεί από μία σειρά τυχαιοποιημένων μελετών. Στη μητέρα η άνοδος της μέσης τιμής γλυκόζης ορού συνοδεύεται από άνοδο του επιπέδου ινσουλίνης. Στο έμβρυο επίσης παρατηρείται άνοδος του επιπέδου γλυκόζης, που μπορεί να επιφέρει πτώση του pH στο αρτηριακό αίμα του λώρου. Υπερινσουλιναιμία στο έμβρυο εμφανίζεται όταν η μητέρα προσλάβει πάνω από 259Γ γλυκόζη ενδοφλέβια κατά τον τοκετό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι νεογνική υπογλυκαιμία και υψηλά επίπεδα γαλακτικού οξέως στο αίμα του νεογνού. Η υπερβολική χρήση ενδοφλεβίων υγρών που δεν περιέχουν άλατα μπορεί να οδηγήσει σε υπονατριαιμία μητέρας και εμβρύου. Όλες αυτές οι επιπλοκές συνήθως αποφεύγονται αν προσφέρουμε στην επίτοκο υγρά από το στόμα στη διάρκεια του τοκετού ή και ελαφριά γεύματα. Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η σωστή στάση είναι να μην επεμβαίνουμε ιδιαίτερα στην επιθυμία της επιτόκου για τροφή και υγρά κατά τον τοκετό. Ας μην ξεχνάμε την βασική μας αρχή “στον φυσιολογικό τοκετό θα πρέπει να υπάρχει σημαντικός λόγος για να διαταράξουμε τη φυσική πορεία“. Είναι σωστό να πούμε ότι κάθε γυναίκα θα πρέπει να μπορεί να γεννήσει εκεί που νιώθει ασφάλεια και από πλευράς τόπου κατά το δυνατό περιφερικότερα εφόσον εκεί είναι δυνατή η απαιτούμενη φροντίδα”.. Αυτό μπορεί να είναι το σπίτι, το κέντρο υγείας, το μαιευτήριο. Εάν ο τοκετός πραγματοποιηθεί στο σπίτι ή στο κέντρο υγείας η δυνατότητα πρόσβασης σε πιο εξοπλισμένο κέντρο θα πρέπει ήδη να έχει μελετηθεί. Να σεβόμαστε το δικαίωμα της επιτόκου για ιδιωτικότητα. Κάθε επίτοκος χρειάζεται το δικό της δωμάτιο όπου ο αριθμός των παρευρισκομένων θα είναι περιορισμένος στους τελείως απαραίτητους. Συναισθηματική υποστήριξη από τους υπεύθυνους καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. Να σεβόμαστε την επιλογή της επιτόκου όσον αφορά τα άτομα που θα παρευρίσκονται στον τοκετό. Η επίτοκος στον τοκετό της πρέπει να ακολουθείται από τα άτομα που εμπιστεύεται και με τα οποία νιώθει άνετα: τον σύντροφο της, την καλύτερη φίλη της, τη μαία. Να δίνουμε στις γυναίκες όσες πληροφορίες και επεξηγήσεις επιθυμούν. Χρήση μη επεμβατικών – μη φαρμακολογικών μεθόδων για την ανακούφιση του πόνου κατά τον τοκετό, π.χ., μασάζ και τεχνικές χαλάρωσης. Η χορήγηση ενθαρρυντικών πληροφοριών στη μέλλουσα μητέρα και στο σύντροφο της κατά τις προγεννητικές επισκέψεις, και η διαρκής υποστήριξη κατά τον τοκετό, όπως έχει ήδη αναφερθεί, μπορούν να ελαττώσουν σημαντικά την χρήση επεμβατικών – φαρμακολογικών μεθόδων ανακούφισης του πόνου και είναι βασικά η πιο σημαντική πρακτική για τον σκοπό αυτόν. Αλλά υπάρχουν και άλλες πρακτικές που μπορούν να προσφέρουν σημαντική ανακούφιση και πρώτα από όλα η ελευθερία κίνησης και στάσης αλλά και το ντούζ ή το μπάνιο, το άγγιγμα και το μασάζ, μέθοδοι χαλάρωσης που απομακρύνουν την προσοχή της γυναίκας από τον πόνο των συστολών της μήτρας, περιλαμβανομένης και μιας σειράς άλλων με ψυχοσωματική προσέγγιση: ύπνωση, μουσική, biofeedback Αναφέρονται επίσης και μέθοδοι που ενεργοποιούν περιφερικούς αισθητηριακούς υποδοχείς (Simkin 1989) η πιο νέα από αυτές είναι το λεγόμενο TENS (διαδερμικός ερεθισμός με ηλεκτρισμό), αλλά και η χρήση τοπικά ζέστης ή κρύου, ο βελονισμός, η αρωματοθεραπεία, τα βότανα, η ημιφαρμακολογική μέθοδος των ενδοδερμικών ενέσεων αποστειρωμένου νερού σε 4 συγκεκριμένα σημεία στην οσφύ (Enkin et al 1995). Για τις περισσότερες απ’ αυτές τις τεχνικές δεν έχουν ακόμα γίνει τυχαιοποιημένες δοκιμασίες για να επιβεβαιωθεί η αποτελεσματικότητα τους. Οι αναφορές ότι οι γυναίκες βρίσκουν ανακούφιση με αυτές προέρχονται βασικά από παρατηρήσεις, ωστόσο επειδή οι περισσότερες απ’ αυτές τις μεθόδους είναι ακίνδυνες, δικαιολογείται η χρησιμοποίηση τους. Επίσης η εκπαίδευση στη συμβουλευτική και στην τέχνη της διαπροσωπικής επικοινωνίας, είναι ζωτικής σημασίας για όσους ασχολούνται με την έγκυο . Παρακολούθηση του εμβρύου με διακεκομμένη ακρόαση. Παρόλο ότι η καταγραφή των εμβρυϊκών παλμών είναι πιο σαφής με την ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία απ’ ότι με την διακεκομμένη ακρόαση (κοιλιοσκόπιο, στηθοσκόπιο, φορητό Doppler), η ερμηνεία είναι δύσκολη. Η καταγραφή ερμηνεύεται διαφορετικά από άτομο σε άτομο και ακόμα και από το ίδιο άτομο σε διάφορους χρόνους (Cohen et al 1982, Van Geijin 1987, Nielsen et al 1987). Η ευαισθησία της μεθόδου όσον αφορά την εξακρίβωση της εμβρυϊκής δυσχέρειας είναι υψηλή αλλά η ειδικότητα είναι χαμηλή (Grant 1989). Αυτό σημαίνει ότι η μέθοδος αυτή χαρακτηρίζεται από μεγάλο αριθμό ψευδών θετικών και αντίστοιχα μεγάλο αριθμό (μη αναγκαίων) επεμβάσεων, ιδίως αν χρησιμοποιείται σε ομάδα γυναικών με χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνη Μεταξύ των μειονεκτημάτων της ηλεκτρονικής καρδιοτοκογραφίας είναι η τάση που δημιουργείται στους υπεύθυνους αλλά και στους συντρόφους και την οικογένεια της επιτόκου, να εστιάζονται στο μηχάνημα παρά στη γυναίκα. Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός εργασιών που συγκρίνει την διακεκομμένη ακρόαση με την συνεχή καταγραφή των εμβρυϊκών παλμών. Τα ποσοστά καισαρικών και επεμβατικών τοκετών ήταν και τα δύο υψηλότερα σε όλες τις ομάδες με συνεχή ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία. Στις περιπτώσεις δε που υπήρχε η δυνατότητα ελέγχου του pH του αίματος από το κρανίο του εμβρύου, το ποσοστό καισαρικών ήταν ακόμα υψηλότερο. Επιπλέον δεν φαίνεται να αποδεικνύεται ότι το μεγάλο ποσοστό επεμβατικών πρακτικών στην ομάδα με τη συνεχή καρδιοτοκογραφία, προσέφερε σημαντικά οφέλη στα νεογνά. Οι περιγεννητικοί θάνατοι συσχετισμένοι με χαμηλά Apgar δεν ήταν λιγότεροι στις ομάδες με καρδιοτοκογραφία (CTG). Στην μεγαλύτερη από τις έρευνες ,μόνο ένα στοιχείο εμφάνιζε βελτίωση με την ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία: οι νεογνικοί σπασμοί. Μια περαιτέρω ανάλυση αυτής της εργασίας διευκρίνισε ότι οι αυξημένοι νεογνικοί σπασμοί εμφανίζονταν στην ομάδα διακεκομμένης ακρόασης μόνον όταν οι τοκετοί είχαν προκληθεί ή ενισχυθεί με ωκυτοκίνη. Η περαιτέρω παρακολούθηση των βρεφών με σπασμούς έδειξε ίδια συχνότητα μειζόνων νευρολογικών προβλημάτων στις δύο ομάδες. Σε μια περαιτέρω μεγάλη εργασία που έγινε με διακεκομμένη παρακολούθηση σε φυσιολογικούς τοκετούς αλλά με αλλαγή σε συνεχή CTG αν χρειαζόταν να γίνει ενίσχυση με ωκυτοκίνη, ο αριθμός των νεογνικών σπασμών ήταν πολύ χαμηλός . Η διακεκομμένη ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία είναι μια άλλη παραλλαγή. Συνήθως γίνεται καταγραφή για μισή ώρα στην αρχή του τοκετού και από κει και πέρα κατά τακτά χρονικά διαστήματα για 20 περίπου λεπτά κάθε φορά. Και γι’ αυτήν την μέθοδο ωστόσο αναμένουμε, αν μπει σε ευρεία εφαρμογή κατά τον φυσιολογικό τοκετό, να υπάρξουν τα ίδια μειονεκτήματα με την συνεχή καρδιοτοκογραφία, ίσως όχι εξίσου εμφανή. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ο περιορισμός της κίνησης της γυναίκας και η χαμηλή ειδικότητα, η οποία οδηγεί σε επεμβατικές πρακτικές. Υλικά μιας χρήσης να μην επαναχρησιμοποιούνται και να γίνεται σωστή αποστείρωση – απολύμανση των επαναχρησιμοποιουμένων υλικών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προάγει το μήνυμα: “τρία καθαρά” (three cleans): τα χέρια (των υπευθύνων), το περίνεο (της μητέρας), η περιομφαλική περιοχή (του μωρού). Εργαλεία που έρχονται σε επαφή με άθικτο δέρμα μπορούν απλώς να πλυθούν καλά, εργαλεία που έρχονται σε επαφή με ανοικτό δέρμα ή βλενογόνους πρέπει να αποστειρωθούν σε κλίβανο ή να βράσουν ή να απολυμανθούν με χημικά μέσα, εργαλεία που διαπερνούν το δέρμα πρέπει να είναι αποστειρωμένα. Η χρήση γαντιών για τις κολπικές εξετάσεις κατά τη γέννηση του παιδιού και για τον πλακούντα. Η χρήση γαντιών είναι ένα μέτρο που πρέπει να τηρείται σε όλους τους τοκετούς για να αποφευχθεί η πιθανότητα μόλυνσης της γυναίκας και του προσωπικού, από την άμεση επαφή με το αίμα και άλλα σωματικά υγρά. Ελευθερία στην επιλογή θέσης και κίνησης καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. Ενθάρρυνση των μη υπτίων θέσεων κατά τον τοκετό. Ήδη αναφέρθηκε ότι ένα βασικό μέσο για την ανακούφιση του πόνου είναι η ελευθερία κίνησης και στάσης. Υπάρχουν εργασίες που δείχνουν ότι κατά το πρώτο στάδιο του τοκετού η υπτία θέση επηρεάζει τη ροή αίματος στη μήτρα. Η βαριά μήτρα πιέζει την αορτή και την κάτω κοίλη φλέβα με αποτέλεσμα ελαττωμένη ροή αίματος που σαφώς επηρεάζει την κατάσταση του εμβρύου. Επίσης έχει βρεθεί ότι η υπτία θέση ελαττώνει την ένταση των συστολών . Η όρθια στάση αλλά και η ύπτια με κατάκλιση στο πλάι, σχετίζονται με συστολές μεγαλύτερης έντασης και αποτελεσματικότητας (όσον αφορά τη διαστολή του τραχήλου). Όταν επιτρέπεται στην επίτοκο να στέκεται, να περπατάει, να κάθεται, να στηρίζεται στα τέσσερα, να κάνει ντουζ ή μπάνιο για να χαλαρώσει, ακόμα να εναλλάσσει θέσεις κατά την προτίμηση της, ο τοκετός γίνεται αισθητά λιγότερο επώδυνος (υπάρχει μικρότερη ανάγκη χρήσης αναλγητικών), και σπανιότερα απαιτείται ενίσχυση του με ωκυτοκίνη. Μία εργασία βρήκε σαφώς λιγότερες περιπτώσεις αλλοίωσης παλμών του εμβρύου επί όρθιων στάσεων χωρίς όμως να επιβεβαιωθεί από άλλες μελέτες. Στη μόνη περίπτωση που ωφελεί η ύπτια θέση είναι όταν έχουμε ρήξη θυλακίου και η κεφαλή του εμβρύου δεν έχει εμπεδωθεί. Από την στιγμή όμως που θα επιτευχθεί ικανοποιητική εμπέδωση πάλι η επίτοκος μπορεί να κινείται ελεύθερα. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για το δεύτερο στάδιο του τοκετού. Βάσει μιας σειράς εργασιών οι όρθιες στάσεις ή η πλαγία κατάκλιση πλεονεκτούν. Ιδιαίτερα οι όρθιες διευκολύνουν την -εξώθηση, μειώνουν την αίσθηση του πόνο, ελαττώνουν τη συχνότητα τραυματισμού του περινέου και του κόλπου. Μία από αυτές τις εργασίες αναφέρει μικρότερης διάρκειας δεύτερο στάδιο και ορισμένες μικρότερο αριθμό βαθμών Αρ93Γ χαμηλότερων του 7 (όσον αφορά τις επιπτώσεις στο έμβρυο). Η όρθια στάση (με ή χωρίς τη χρήση ειδικής καρέκλας τοκετού), έχει συνδεθεί με αυξημένη απώλεια αίματος κατά το τρίτο στάδιο του τοκετού. Η αιτία δεν έχει διευκρινιστεί: πιθανόν στην όρθια θέση η μέτρηση της απώλειας αίματος να είναι πιο ακριβής, αλλά ίσως και η διαφορά να οφείλεται στην αυξημένη πίεση των αιδοιικών φλεβών και των άλλων φλεβών της πυέλου γενικά . Η έρευνα επίσης έδειξε μικρότερη συχνότητα διαταραχών των εμβρυϊκών παλμών στις όρθιες θέσεις και υψηλότερα pH του αίματος στο λώρο. Όταν δε ερωτήθηκαν οι γυναίκες, έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τις όρθιες στάσεις, καθώς ανέφεραν λιγότερη αίσθηση πόνου κατά τις συστολές. Καταλήγοντας: οι γυναίκες μπορούν να υιοθετήσουν όποια θέση θέλουν, αποφεύγοντας την κατάκλιση για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να ενθαρρύνονται και να υποστηρίζονται στην προσπάθεια τους να βρουν την πιο ανακουφιστική θέση και στα δύο σταδία του τοκετού. Οι δε υπεύθυνοι θα πρέπει να εκπαιδευτούν με τον τοκετό σε διάφορες στάσεις ώστε να μην δρουν οι ίδιοι ως ανασταλτικοί παράγοντες στην κίνηση και στις θέσεις προτίμησης της επιτόκου. Προσεκτική παρακολούθηση της προόδου του τοκετού, π.χ., με τη χρήση του τοκογραφήματος που προτείνει ο Π.Ο.Υ. Η παρακολούθηση της επιτόκου περιλαμβάνει την αξιολόγηση της γενικής της κατάστασης, της συμπεριφοράς της, των συστολών, της καθόδου της προβάλλουσας μοίρας, αλλά το πιο ακριβές στοιχείο αξιολόγησης είναι η διαστολή του τραχήλου. Στο τοκογράφημα του Π.Ο.Υ. , διαστολή μικρότερη του ενός εκατοστού την ώρα θέτει σε επιφυλακή και ίσως μεταφορά σε πιο εξοπλισμένο κέντρο. Αν η καθυστέρηση συνεχιστεί για 4 επιπλέον ώρες πρέπει να γίνει σοβαρή αξιολόγηση των αιτίων και να παρθούν αποφάσεις δράσης. Οι κανόνες αυτοί είναι αυστηροί, αλλά είναι πολύτιμοι όταν οι αποστάσεις μέχρι το πλησιέστερο εξοπλισμένο κέντρο είναι μεγάλες. Ο παραπεταμένος τοκετός συχνά συνδέεται με κακή έκβαση και για μητέρα και για παιδί. Οπωσδήποτε όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Η αργή πρόοδος θα πρέπει να είναι λόγος αξιολόγησης και όχι παρέμβασης. Πριν τη ρήξη των υμένων, η αργή πρόοδος συνήθως δεν σχετίζεται με δυσαναλογία. Σε τέτοια περίπτωση μια λογική αντιμετώπιση θα ήταν η αναμονή . Μετά όμως τη ρήξη είναι περισσότερες οι πιθανότητες να υπάρχει μηχανικό πρόβλημα. Προληπτική χορήγηση ωκυτοκίνης κατά το τρίτο στάδιο του τοκετού σε γυναίκες που υπάρχει κίνδυνος να αιμορραγήσουν ή που κινδυνεύουν και από μικρή απώλεια αίματος. Κατά τον Π.Ο.Υ. αιμορραγία τρίτου σταδίου είναι η απώλεια πάνω από 500 ml αίματος. Εκτίμηση που γίνεται καθαρά κλινικά και με σχετική δυσκολία. Αυτό το όριο τέθηκε κυρίως γιατί λόγω έντονης αναιμίας των γυναικών σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, αυτή η απώλεια θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Σε έναν υγιή πληθυσμό (όπως συμβαίνει στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες), το όριο είναι 1000 ml. Η κοπή του λώρου να γίνεται κάτω από συνθήκες άσηπτες. Προφύλαξη του νεογνού από υποθερμία.Όσο το δυνατόν γρηγορότερη επαφή δέρμα με δέρμα με τη μητέρα και έναρξη του θηλασμού μέσα στην πρώτη ώρα, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Π.Ο.Υ. για τον θηλασμό . Αμέσως μετά τη γέννηση πρέπει να στεγνώσουμε το μωρό με ζεστές πετσέτες ή πανιά και να το τοποθετήσουμε πάνω στην κοιλιά της μητέρας ή στα χέρια της. Επί τόπου γίνεται μια πρώτη αξιολόγηση της κατάστασης του και επιβεβαιώνεται η ύπαρξη ανοικτού αεραγωγού. Είναι πολύ σημαντικό η θερμοκρασία του μωρού να διατηρηθεί σταθερή, γιατί η πτώση της μπορεί να οδηγήσει σε μεταβολικές διαταραχές. Η άμεση επαφή δέρμα με δέρμα με τη μητέρα περιορίζει αυτή την απώλεια αλλά είναι σημαντική και για άλλους λόγους: α) από πλευράς ψυχολογίας ενεργοποιεί τη γνωριμία και το “δέσιμο” μητέρας – παιδιού. β) μετά τη γέννηση τους τα μωρά αποικίζονται από βακτηρίδια. Είναι σημαντικό να έρθουν σε επαφή με τα βακτηρίδια του δέρματος της μητέρας και όχι με εκείνα των υπευθύνων ή του νοσοκομείου. Έλεγχος του πλακούντα και των υμένων σε όλες τις περιπτώσεις. Αν υπάρχει υποψία ότι τμήμα του πλακούντα έχει παραμείνει στη μήτρα πρέπει να γίνουν προετοιμασίες για την απομάκρυνση του. Αυτό δεν είναι αναγκαίο αν λείπει τμήμα των υμένων.

Τα πρώτα βλέμματα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί, το πρώτο χάδι, οι πρώτες κραυγές...Αυτή η μαγική συνάντηση είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. Κάθε γυναίκα που έχει βιώσει αυτό το συναίσθημα θα το κουβαλάει πάντα μαζί της...θα ζει στην καρδιά της και θα είναι χαραγμένο στη μνήμη της. Είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί αυτό το συναίσθημα και να περιγραφεί αυτή η μοναδική και πολύτιμη στιγμή με λέξεις...Ο χρόνος σταματά, η καρδιά πλημμυρίζει από αγάπη και η συγκίνηση σου κόβει την ανάσα... Απολαύστε παρακάτω φωτογραφίες που αποθανατίζουν την πρώτη επαφή της μανούλας με το μωράκι της αμέσως μετά τον τοκετό. Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου που έχουν βιώσει αυτή τη στιγμή και στις γυναίκες που πρόκειται να τη βιώσουν...

Σε όλες τις φυλές, αφρικανική, αμερικανική, ασιατική, ευρωπαϊκή ή άλλη, οι γυναίκες έπαιρναν τις ίδιες όρθιες στάσεις. Για τις πρωτόγονες γυναίκες, αυτές οι στάσεις ήταν αυθόρμητες και φυσικές. Οι ιστορικοί επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των εθνολόγων, που θεωρούν την όρθια στάση ως την επικρατέστερη μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Οι περισσότερες γυναίκες του σύγχρονου βιομηχανοποιημένου κόσμου περιορίζονται, κατά τον τοκετό τους στα νοσοκομεία, σε ύπτια ή ημιϋπτια θέση. Η τακτική αυτή είναι αλόγιστη και περιττή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η γέννα στα σύγχρονα νοσοκομεία και μαιευτήρια γίνεται καθημερινά μια πολύπλοκη και δαπανηρή υπόθεση, που μετατρέπει μια απολύτως φυσιολογική σωματική λειτουργία σε ιατρική διαδικασία και την επίτοκο γυναίκα σε μια παθητική ασθενή. Οι έρευνες αποκαλύπτουν πως η ύπτια θέση κατά τον τοκετό έχει σοβαρά μειονεκτήματα: - Η ύπτια θέση είναι η μόνη η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να συμπιέζονται τα μεγάλα αγγεία που βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης ή συμπίεση της μεγάλης αρτηρίας της καρδιάς (κατιούσα αορτή) μπορεί να προκαλέσει δυσχέρεια στο έμβρυο, με την παρεμπόδιση της κυκλοφορίας του αίματος προς τη μήτρα και τον πλακούντα η συμπίεση των μεγάλων φλεβών που οδηγούν στην καρδιά (κάτω κοίλη φλέβα) φράζει την επιστροφή του αίματος, συμβάλλοντας στην πιθανότητα υπότασης και άλλων κυκλοφοριακών προβλημάτων, και αυξάνει τον κίνδυνο αιμορραγίας. - Με την ύπτια θέση δεν αξιοποιείται η ευκινησία των μυών και των αρθρώσεων της λεκάνης, το βάρος του σώματος που πέφτει πάνω στο ιερό οστούν περιορίζει την ευκινησία του και μειώνει στο ελάχιστο δυνατό τη διάμετρο της εξόδου της λεκάνης, δηλαδή την απόσταση μεταξύ της ηβικής σύμφυσης και του κόκκυγα, προκαλώντας απώλεια περίπου 30% του ανοίγματος σε σύγκριση με το βαθύ κάθισμα και τη γονατιστή, με κλίση προς τα εμπρός στάση. - Με την ύπτια θέση αγνοείται και δεν αξιοποιείται ο νόμος της βαρύτητας: είναι ευκολότερο για οποιοδήποτε αντικείμενο να πέσει με κατεύθυνση προς την επιφάνεια της γης, παρά να κινηθεί παράλληλα προς αυτή η ώθηση του αγέννητου μωρού καθέτως, προς τη γη, είναι ευκολότερη από την ώθησή του οριζοντίως, γιατί έτσι σπαταλάται ενέργεια, καταβάλλεται μεγαλύτερη προσπάθεια, προκαλείται περιττός πόνος, και αυξάνεται η διάρκεια του τοκετού. - Στην ύπτια θέση κατά την εξώθηση τεντώνονται άνισα οι ιστοί του περινέου και έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος ρήξης του και η ανάγκη περινεοτομής, όπως αυξάνονται φυσικά και η ένταση και ο πόνος. Μια στάση γέννας λοιπόν είναι φυσιολογική και αποτελεσματική όταν: - Δεν συμπιέζονται τα αιμοφόρα αγγεία - Η λεκάνη έχει πλήρη ευκινησία - Το σώμα λειτουργεί σε αρμονία με το νόμο της βαρύτητας Κατά την διάρκεια του τοκετού, η αλλαγή στάσεων είναι πιο σημαντική από την επιλογή μιας και μοναδικής στάσης. Η χρήση λοιπόν των όρθιων στάσεων με εναλλαγές και η κινητικότητα κατά τον τοκετό σύμφωνα με το ένστικτο αλλά και τη γνώση της επιτόκου, χαρακτηρίζει τον ενεργό τοκετό. Πιστεύουμε – όπως δείχνουν πολυάριθμες έρευνες των τελευταίων πενήντα ετών – πως όταν ο τοκετός είναι ενεργός, έχει τα εξής πλεονεκτήματα: - Ο φυσικός ρυθμός και η συνέχεια της γέννας δεν διασπώνται - Οι συσπάσεις της μήτρας είναι πιο δυνατές, πιο ρυθμικές και συχνότερες - Προάγεται το ομαλό άνοιγμα του τραχήλου - Υπάρχει δυνατότητα πλήρους χαλάρωσης στο χρόνο μεταξύ των συσπάσεων, ενώ η πίεση που αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα είναι σταθερά υψηλότερη. - Το πρώτο και το δεύτερο στάδιο του τοκετού έχουν μικρότερη διάρκεια - Υπάρχει μεγαλύτερη σωματική άνεση, λιγότερη ένταση και πόνος, και συνεπώς μικρότερη ανάγκη αναλγησίας - Η κατάσταση του νεογέννητου είναι καλύτερη - Οι γυναίκες αισθάνονται ότι συμμετέχουν πλήρως, έχουν τον έλεγχο του τοκετού τους και βιώνουν συχνότερα τη γέννα τους σαν μια υπέροχη και χαρούμενη εμπειρία. Μετά από έναν ενεργό τοκετό, η μητέρα αισθάνεται ότι έχει γεννήσει και όχι ότι έχει υποστεί εξαγωγή του μωρού από το σώμα της. Εκείνη και το βρέφος της έχουν συμμετάσχει πλήρως στη γέννηση και είναι και οι δύο ξύπνιοι, χωρίς νάρκωση και φάρμακα, και υγιείς όταν κοιτάζονται για πρώτη φορά. Έτσι δημιουργείται ο καλύτερος δυνατός δεσμός μητέρας-παιδιού. Είναι αναπόφευκτες οι αλλαγές που θα υπάρξουν σήμερα στη διαχείριση του τοκετού και στην προετοιμασία της γυναίκας για τη γέννα. Η υποψήφια μητέρα έχει ανάγκη από γνώση και κατανόηση της εγκυμοσύνης της, του τοκετού και τη γέννας της, της σωματικής και νοητικής ανάπτυξης του παιδιού, όπως έχει ανάγκη και από σωματική προετοιμασία. Πρέπει να γνωρίζει τις διάφορες στάσεις και τα οφέλη της καθεμιάς και να εξοικειωθεί με αυτές, για να μπορεί να αυτοβοηθιέται ενεργά και αποτελεσματικά στη γέννηση των παιδιών της. Μπορεί επίσης να ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό μαθαίνοντας να ηρεμεί το πνεύμα της και να βρίσκεται σε πιο καλή επαφή με τον εσώτερο εαυτό της και το βαθύτερο ένστικτό της, να γεννάει. Τέλος, όσες γυναίκες έχουν βιώσει έναν ενεργό τοκετό και όσοι ήσαν μάρτυρες παθητικών και ενεργών τοκετών, δεν έχουν καμιά αμφιβολία ότι ο ενεργός τοκετός είναι ευκολότερος, ασφαλέστερος και αποτελεί μεγαλύτερη ανταμοιβή για τη μητέρα και το παιδί. Ο τρόπος που έρχονται τα παιδιά μας στον κόσμο επηρεάζει τις ζωές τους, και κάθε βελτίωση στην εμπειρία της γέννας μας βοηθάει να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Όταν μιλάμε για φυσικό τοκετό αναφερόμαστε συνήθως στον τοκετό χωρίς φαρμακευτικές επεμβάσεις, ενώ ο ενεργός τοκετός είναι κυριολεκτικά ένας αληθινά φυσικός τοκετός. http://i.imgur.com/GpOoXm5.png http://i.imgur.com/oFZK9x7.png http://i.imgur.com/IGWSiRF.png http://i.imgur.com/ciCi7xA.png http://i.imgur.com/d5eST7w.png http://i.imgur.com/wsOPDlk.png http://i.imgur.com/c50caQz.png http://i.imgur.com/VG9m25n.png http://i.imgur.com/lqnfpXx.png http://i.imgur.com/oSwg7tO.png http://i.imgur.com/NglvWZb.png http://i.imgur.com/maRCaIK.png http://i.imgur.com/OyOOUsZ.png

Αυτή η εργασία γίνεται από τους πνεύμονες ενώ η καρδιά συνεργάζεται για την προώθηση του οξυγόνου σε όλα τα μέρη του σώματος.Το έμβρυο δεν γνωρίζει την αναπνοή με αυτή τη διαδικασία πριν από την πρώτη του ανάσα μετά τον τοκετό. Όσο βρίσκεται στη μήτρα "αναπνέει" μέσα από την κυκλοφορία της μητέρας του, από τον πλακούντα, ο οποίος εκτός από αυτό πραγματοποιεί και πολλές άλλες ζωτικές λειτουργίες, απαραίτητες για τη ζωή του εμβρύου ώσπου αποβάλλεται μετά τον τοκετό. Ένα νεογέννητο παιδί πηγαίνει αμέσως από ένα υγρό περιβάλλον της μήτρας σε ένα περιβάλλον που αναπνέουμε αέρα. Δεν υπάρχει χρόνος για το μωρό να εξελιχθούν οι αλλαγές που απαιτούνται για να επιβιώσει, έτσι όλα γίνονται πολύ πολύ γρήγορα! Θα πρέπει να γίνουν όλα άμεσα για να μπορέσει το μωράκι να ζήσει. Εδώ περιγράφονται οι αλλαγές στο κυκλοφορικό σύστημα ενός νεογέννητου κατά το πρώτο λεπτό μετά τη γέννηση. Ο ομφάλιος λώρος έχει ένα ασυνήθιστα ισχυρό στρώμα μυών που περιβάλλουν τα αιμοφόρα αγγεία, αντιδρά αμέσως με μία ταχεία και ισχυρή συστολή των αρτηριών και φλεβών που είναι πλήρης σε λιγότερο από ένα λεπτό. Αυτό σταματά τη ροή του αίματος προς και από τον πλακούντα, το οποίο έχει δύο αποτελέσματα. Μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο είτε μωρό ή μαμά να χάσει πολύ αίμα και προκαλεί επίσης μια άμεση πτώση στην ποσότητα του οξυγόνου στο αίμα του μωρού,σε σχέση με αυτή την ποσότητα οξυγόνου που έπερνε πριν από την γέννηση Υπάρχουν πολύ ευαίσθητοι αισθητήρες-μέσα σε ορισμένα αιμοφόρα αγγεία για την μέτρηση της περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακα, αλλά και για την ανίχνευση της θερμοκρασίας του δέρματος, οι οποίοι διεγείρουν το κέντρο αναπνοής του νευρικού συστήματος. Κάτω από κανονικές συνθήκες, τα αυξημένα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα που αναπτύσσονται μετά τον σπασμό των αγγείων του ομφάλιου λώρου και την μη λήψη οξυγόνου μεσώ του πλακούντα, σε συνδυασμό με τη μείωση της θερμοκρασίας του σώματος μετά την έξοδο από τον κόλπο της γυναίκας, προκαλούν μια ανάγκη για το μωρό να πάρει μια ισχυρή αναπνοή και οι πνεύμονες του να ενεργοποιηθούν για πρώτη φορά. Οι πνεύμονες έχουν προετοιμαστεί για την λειτουργία αυτή κατά την ενδομήτρια ζωή από ειδικά κύτταρα που παράγουν μια ουσία που ονομάζεται επιφανειοδραστικός παράγοντας, ο οποίος μειώνει σημαντικά την τάση που υπάρχει στους μη-φουσκωμένους ιστούς του πνεύμονα του μωρού μειώνοντας σημαντικά την πίεση στην δεξιά πλευρά της καρδιάς, άμεσα, πολύ κάτω από την πίεση στην αριστερή πλευρά. Η μείωση της πίεσης αυτής οδηγεί στην πίεση και στην σύγκληση της βαλβίδας που έδινε προσωρινή επικοινωνία στο διάφραγμα μεταξύ αριστερού και δεξιού κόλπου της καρδιάς. Κύτταρα αρχίζουν να αναπτύσσονται πάνω από τις ακμές της βαλβίδας, κλείνοντας τελικά αυτή την επικοινωνία στο μεσοκολπικό διάφραγμα. Λιγότερο από ένα λεπτό μετά τη γέννηση, τα σήματα από το νευρικό σύστημα του μωρού προκαλούν ισχυρή σύσπαση στους μύες του ομφάλιου λώρου, με αποτέλεσμα να κλείσει τελείως η ροή της ομφαλικής φλέβας, στο σημείο που συνδέεται κοντά στο συκώτι, καθώς επίσης κλείνει την προσωρινή επικοινωνία που υπήρχε στην διακλάδωση πνευμονικής αρτηρία-αορτής. Για το νεογνό αυτή η πρώτη ανάσα είναι αρκετά δύσκολη, επειδή εγκαταλείποντας τη μήτρα έρχεται σε επαφή με τον αέρα, από τον οποίο πλέον θα λαβαίνει το οξυγόνο με δική του προσπάθεια. Αρχικά η αναπνοή ακολουθεί ακανόνιστους κύκλους έντονων εισπνοών και παύσεων και η καρδιά του μωρού πάλλει με 120 σφυγμούς το λεπτό, αντί των 70 του μέσου ανθρώπου. Η μετάβαση από έμβρυο σε νεογέννητο γίνεται με μεταβολές στο κυκλοφορικό σύστημα μέσα σε λίγα λεπτά! Οι απαραίτητες δομές για τη ζωή μέσα στη μήτρα είναι ασύμβατες με τη ζωή έξω από αυτή, έτσι κατά τη γέννηση όλες οι δομές αντιστρέφονται εκπληκτικά γρήγορα. Υπάρχουν επίσης πολλές άλλες φυσιολογικές αλλαγές που συμβαίνουν σχεδόν ακαριαία στο σώμα ενός μωρού την στιγμή της γέννησης, αλλιώς το νεογέννητο δεν θα επιβίωνε! ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ,ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΟ ΕΚΛΗΚΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ, ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ. Το κλάμα αποδεικνύει ότι το βρέφος αναπνέει καλά, όμως δεν κλαίνε όλα τα βρέφη στη γέννα, γι’ αυτό έχει σημασία να αναπνεύσει έγκαιρα, διότι αν ο χρόνος που θα μεσολαβήσει από τη στιγμή της γέννησης μέχρι την πρώτη αναπνοή είναι μεγάλος, ο εγκέφαλος που πλέον δεν τροφοδοτείται με οξυγόνο μέσω του πλακούντα, μπορεί να πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά. Ρύθμιση θερμοκρασίας: Το έμβρυο παράγει περίπου διπλάσια από τη θερμότητα του ενήλικα, η οποία μεταφέρεται με τη ροή του αίματος στην κυκλοφορία της μητέρας μέσω του πλακούντα. Μικρή ποσότητα θερμότητας απομακρύνεται και από το δέρμα του εμβρύου, στο αμνιακό υγρό, καθώς και στο τοίχωμα της μήτρας. Μετά τον τοκετό, το νεογέννητο χάνει θερμότητα αλλά υποδοχείς στο δέρμα στέλνουν μηνύματα στον εγκέφαλο ότι είναι κρύο και το σώμα του μωρού στη συνέχεια δημιουργεί θερμότητα με το ρίγος και την καύση ενός είδους λίπους που υπάρχει μόνο στα έμβρυα και στα νεογνά. Το μωράκι στρεσάρετε τόσο όσο,να πυροδοτηθούν αυτές οι αλλαγές,το πρώτο κλάμα όμως δεν είναι μια φωνή αγωνίας όπως ίσως πιστεύουν κάποιοι,για εκείνη τη πρώτη στιγμή,αλλά ένας φυσιολογικός μηχανισμός, απόλυτα απαραίτητος για το φούσκωμα των πνευμόνων, την εξίσωση της πίεσης τους με την ατμοσφαιρική, για ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΑ……….που σηματοδοτεί την σύνδεση του νεογέννητου με τον κόσμο μας!

Εδώ είναι μια περιγραφή του τι θα πρέπει να περιμένουμε τώρα ότι έχετε πολλαπλή εγκυμοσύνη. τα πρώτα σημάδια της Πολλαπλής… μπορείτε πιθανότατα ανακαλύψει ότι έχετε δίδυμα (ή περισσότερα) κατά τη διάρκεια ενός υπερηχογράφηματος ρουτίνας τις πρώτες δεκαπέντε μέρες μετά από μια καθυστέρηση, η να το υποψιαστείτε με μια πολύ αυξημένη χορειακή μετά από μια προσπάθεια εξωσωματικής. στο πρώτο τρίμηνο. Σε μια εγκυμοσύνη με ένα έμβρυο, θα παρατηρήσετε την κοιλιά σας να φουσκώνει λίγο περίπου στις 12 εβδομάδες και μετά από περίπου 16 εβδομάδες δεν θα είστε πλέον σε θέση να κρύψετε την εγκυμοσύνη σας με ρούχα. Αλλά αν έχετε πολλαπλά έμβρυα, μπορείτε να δείτε την κοιλιά σας να φουσκώνει στις 8 εβδομάδες και μέχρι την εβδομάδα 10, μάλλον θα πρέπει να πείτε σε όλους ότι είστε έγκυος γιατί θα το βλέπουν. Όταν εγκυμονείτε δύο μωρά, το σώμα σας παράγει διπλάσια από την ορμόνη της εγκυμοσύνης hCG, λέει η Barbara Dehn, RN, ένα μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής Cradle. Ως εκ τούτου, μην εκπλαγείτε αν αντιμετωπίζετε πιο σοβαρή πρωινή αδιαθεσία και είστε ακόμα πιο κουρασμένοι από ό,τι θα ήταν εάν είχατε ένα μόνο έμβρυο. Μεταφέρετε το έξτρα βάρος Αν νομίζετε ότι πρόκειται να πάρετε το διπλάσιο του βάρους, μην ανησυχείτε! ένα μόνο μωρό συνήθως θα οδηγήσει σε ένα επιπλέον 5 με 15 κιλά αύξηση του βάρους της εγκύου στο τέλος της εγκυμοσύνης , σε μια πολλαπλή κύηση μπορεί να υπάρξει αύξηση του βάρους έως και 30 με 40 τις εκατό πάνω από αυτό. Αν είστε λιποβαρής όταν ξεκινάτε, αναμένεται να πάρετε περισσότερα. Θυμηθείτε, πρέπει να κρατήσετε το βάρος σας όσο το δυνατόν ποιο χαμηλά, ακόμα και με θυσίες. Για να εξασφαλίσει τα μωρά της μια γυναίκα σε πολλαπλή εγκυμοσύνη, πρέπει να ακολουθεί τα παρακάτω, μητέρες έγκυες με ένα μωρό πρέπει να τρώνε επιπλέον 500 θερμίδες την ημέρα, από την διατροφή που είχαν πριν, 300 θερμίδες επιπλέον για ένα δεύτερο μωρό και 200 για τον καθένα ένα μετά από αυτό. Και όπως συμβαίνει με κάθε εγκυμοσύνη, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να καταναλώνουν μια καλή ποικιλία των θρεπτικών συστατικών και να συνεχίσετε να παίρνετε βιταμίνες. Παρά την αναγκαιότητα λοιπόν για αυξημένη διατροφή, το επιπλέον βάρος μπορεί να σας κάνει να νοιώθετε άβολα. Αύξηση της δυσφορίας είναι ένα φυσιολογικό μέρος του τρίτου τριμήνου κάθε κύησης, οπότε μπορείτε να φανταστείτε ότι αυτό το συναίσθημα μπορεί να μεγεθυνθεί όταν μεταφέρετε πολλαπλάσια έμβρυα. Όπως τα μωρά έτσι και η μήτρα σας μεγαλώνει και σπρώχνει το στομάχι σας, έτσι μπορεί να αντιμετωπίσετε μια πολύ πιο έντονη δυσπεψία από πολύ νωρίτερα από ό,τι αν είχατε μια εγκυμοσύνη με ένα έμβρυο. Οι γυναίκες που μεταφέρουν δύο ή περισσότερα μωρά είναι επίσης πιο επιρρεπείς σε πόνους συμπεριλαμβανομένων πυελικών πόνων, ισχιαλγία, ή άλλους πόνους στην πλάτη. Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να διευκολύνετε αυτές τις πιέσεις. Εφόσον η εγκυμοσύνη σας είναι φυσιολογική, πολλοί γιατροί μεταξύ των οποίων και εγώ, προτείνουν την άσκηση. Δραστηριότητες όπως το κολύμπι και το αερόμπικ στο νερό καθώς επίσης και η γιόγκα είναι ιδιαίτερα καλές ασκήσεις για να δοκιμάσετε όταν εγκυμονείτε περισσότερα έμβρυα. Απλά και μόνο να είστε μέσα στο νερό,να επιπλέετε, και το αίσθημα έλλειψης βαρύτητας για μια στιγμή μπορεί να είναι μια μεγάλη ανακούφιση. Προτείνετε επίσης, σε κάποιες έγκυες με πολλαπλά έμβρυα, μια ζώνη εγκυμοσύνης για να βοηθήσει,να συγκρατήσει και να αναδιανέμει το βάρος της κοιλιάς σας σε ολόκληρη την πλάτη και τον κορμό σας. Αν έχετε πρόβλημα ύπνου τη νύχτα, ένα μαξιλάρι σώματος (και πολλά άλλα μαξιλάρια) μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό σας στηρίζοντας σας σε μια πιο άνετη θέση. Stretching στο δέρμα μπορεί επίσης να είναι πιο ενοχλητικό κατά τη διάρκεια πολλαπλών κυήσεων. Αν το δέρμα σας έχει φαγούρα, καθώς εκτείνεται, χρησιμοποιήστε μια κρέμα για να το ανακουφίσετε! http://i.imgur.com/6AkmCZk.jpg Περισσότερα μωρά, Περισσότερες επισκεψεις στον γιατρο και περισσοτερες εξετασεις! Η εγκυμοσύνη με πολλαπλάσια έμβρυα δεν εγγυάται πάντα αυξημένα προβλήματα, αλλά οι περισσότεροι γιατροί συμφωνούν ότι οι πολύδυμες κυήσεις έχουν υψηλότερο κίνδυνο. Με άλλα λόγια, περιμένετε να βλέπετε τον μαιευτήρα σας πιο συχνά. Θα χρειαστούν περισσότεροι υπέρηχοι και άλλες εξετάσεις για να βεβαιωθείτε ότι τα μωρά σας είναι υγιή και ότι όλα πάνε καλά. Μετά από τις 20 εβδομάδες, θα αρχίσετε να κάνετε μηνιαίες εξετάσεις υπερήχων η και συχνότερα για την παρακολούθηση της ανάπτυξης σ' αυτό το διάστημα, το οποίο μπορεί να καθορίσει αν τα δίδυμα σας αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό ή αν κάποιος έχει μείνει πίσω. Αν σε κάποιο σημείο ο γιατρός σας πιστεύει ότι ο πρόωρος τοκετός είναι πιθανός, μπορεί να χρειαστεί να πάρετε στεροειδή, τα οποία θα βοηθήσουν τα μωρά και θα ισχυροποιήσουν τους πνεύμονες τους ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες εμφάνισης του συνδρόμου αναπνευστικής δυσχέρειας. Αν έχετε πολλαπλή εγκυμοσύνη σαν αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF), τα μωρά σας θα είναι διζυγωτικά! Τα διζυγωτικά δίδυμα δημιουργούνται από δύο γονιμοποιημένα ωάρια διαφορετικά. Αν δεν έχετε υποβληθεί σε εξωσωματική γονιμοποίηση, θα μπορούσε να έχετε μονοζυγωτικά (όμοια) δίδυμα δημιουργούνται από ένα μόνο ωάριο, αλλά και διζυγωτικα. Στην περίπτωση των μονοζυγωτικών διδύμων, η εγκυμοσύνη σας θεωρείται πολύ υψηλότερο κίνδυνο επειδή τα μωρά σας μοιράζονται έναν πλακούντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα έχετε περισσότερα προβλήματα, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε να έχουμε μερικές ακόμα εξετάσεις για να ελέγξει για ανωμαλίες - όπως ένα κοινό ομφάλιο λώρο ή twin-to-twin μετάγγιση (μια κατάσταση κατά την οποία ένα μωρό παίρνει περισσότερο από το κυκλοφορούν αίμα από το άλλο). Επίσης το ένα τεστ μπορεί να εμφανιστεί προς το τέλος της εγκυμοσύνης σας είναι η πλήρης δοκιμή διάρκειας, η οποία μπορεί να προβλέψει κατά πόσον ή δεν είστε πιθανό να παραδώσει στις αρχές. Εάν η δοκιμή επανέρχεται θετικό για ενδεχόμενη πρόωρη παράδοση, ο γιατρός σας θα κάνει πρόσθετες δοκιμές για να δούμε το μήκος του τραχήλου της μήτρας και άλλων δεικτών, λέει Dehn. Διαφορετικός τοκετός; Με τη γέννηση ενός εμβρύου,θα γινόταν φυσιολογικά στο τέλος των 40 εβδομάδων! αλλά όταν εγκυμονείτε σε δίδυμα, οι 36 εβδομάδες είναι ένα τυπικό όρο. Με τρίδυμα θα είστε πιο πιθανό να γεννήσουν στις 32 με 33 εβδομάδες ή νωρίτερα!. Φυσικά, ο γιατρός σας θα θέλει να κάνει ότι μπορεί για να καθυστερήσει αυτή η στιγμή, αλλά το σώμα σας μπορεί να έχει μια διαφορετική ιδέα. Με τρία ή περισσότερα μωρά, ξεκούραση στο κρεβάτι μετά από κάποια ηλικία εγκυμοσύνης,είναι πολύ σημαντική! Ξεκούραση στο κρεβάτι μπορεί να βοηθήσει να παρατείνετε την εγκυμοσύνη σας, οπότε μην εκπλαγείτε αν χρειαστεί να περάσετε μερικές εβδομάδες σε χαλάρωση. Αν και δεν είναι αναπόφευκτη, ίσως να πρέπει κάποιες από εσάς να περάσουν μερικές νύχτες στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας, έτσι ώστε εσείς και τα μωρά σας να είστε σε ποιο στενή παρακολούθηση. Αλλά μόνο και μόνο επειδή εγκυμονείτε δίδυμα (ή περισσότερα) αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ρίξουν έξω το σχέδιο γέννησής σας. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένες για έναν τοκετό που μπορεί να ακολουθήσει μια διαφορετική διαδρομή. Ενώ οι περισσότερες γυναίκες γεννούν δίδυμα με καισαρική τομή, είναι δυνατόν να έχουμε ένα φυσικό τοκετό, αν τα μωρά είναι σε μία βέλτιστη θέση. Η καισαρική είναι συχνότερη από τον φυσιολογικό τοκετό για τα δίδυμα, γιατί τις περισσότερες φορές είναι σαν δυο άνθρωποι να προσπαθούν να περάσουν από την ίδια πόρτα ταυτόχρονα!! Και ακόμα κι αν έχετε γεννήσει το ένα μωρό κολπικά, να είστε προετοιμασμένοι ότι το δεύτερο μωρό σας θα μπορούσε να γεννηθεί με καισαρική τομή. Αν έχετε τρίδυμα ή περισσότερα, θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει καισαρική τομή.Κοντά στην ημερομηνία τοκετού, ο γιατρός σας θα κάνει έναν υπέρηχο για να ελέγξετε τη θέση των μωρών σας. Αν έχετε δίδυμα, το πρώτο μωρό πρέπει να είναι σε θέση με το κεφάλι κάτω για να εξεταστεί η πιθανότητα ακόμη και για ένα κολπικό τοκετό. Αν το πρώτο μωρό σας δεν είναι στην καλύτερη θέση, θα πρέπει αυτόματα να αποφασισθεί καισαρική τομή. Στην πραγματικότητα, για μερικές γυναίκες με πολλαπλή εγκυμοσύνη η εμπειρία μπορεί να είναι πολύ σαν μια εγκυμοσύνη με ένα έμβρυο!

Η ως τώρα κοινή αντίληψη θεωρεί την εγκυμοσύνη και τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση ένα καθαρά γυναικείο έδαφος, όπου ο άνδρας κινείται αδέξια και αμήχανα. Μόνο όταν το παιδί ξεπερνάει τη φάση της συμβιωτικής ζωής και ξεχωρίζει τον εαυτό του από τη μητέρα, δείχνοντας με τις κινήσεις και τις εκφράσεις του τη λαχτάρα για εξερεύνηση του περιβάλλοντος, ο πατέρας αποκτά ένα σημαντικό, χρήσιμο ρόλο στην εποικοδομητική αυτή φάση. Όμως, σ’ αυτή την καθυστέρηση δέσμευσης με το μωρό, χάνεται ένα πολύτιμο δυναμικό αμοιβαίων αισθήσεων και συναισθημάτων, που δύσκολα μπορεί να επανακτηθεί. Πράγματι, στην «παραδοσιακή» οικογένεια, ο πατέρας θεωρείται λιγότερο δοσμένος και κάπως απόμακρος, σε σχέση με την απόλυτη αφοσίωση της μητέρας. Η διαφορετική συγκινησιακή συμμετοχή των δυο γονιών ξεκινάει όμως πριν τη γέννηση του παιδιού, στην εμβρυακή περίοδο. Η μητέρα, που τόσους μήνες το μεγάλωνε στα σπλάχνα της και επικοινωνούσε μαζί του μέσω διαφόρων καναλιών (φωνής, κίνησης, ορμονών . . .), δέχεται τη γέννηση ως τη συνέχεια μιας ήδη υπάρχουσας σχέσης. Ο πατέρας, που δε γνώρισε αυτό το βιο-ψυχικό δέσιμο, δεν μπορεί παρά να «υιοθετήσει» το μωρό, όταν η μαμά του το παρουσιάσει έξω από την αίθουσα τοκετού, και να αρχίσει να το αγαπάει. Όταν όμως σχετίζεται τρυφερά μαζί του κατά τους μήνες κύησης με τη φωνή και το άγγιγμά του, η αμοιβαία γνωριμία και αποδοχή, μετά τον τοκετό, θα είναι πιο εύκολη και γρήγορη: το μεν μωρό δείχνει να αναγνωρίζει την μπάσα φωνή του πατέρα και να χαλαρώνει στο ακουσμά της, ο δε μπαμπάς συμπεριφέρεται μαζί του με περισσότερη φυσικότητα και ζεστασιά. Σήμερα η ανδρική παρουσία δίπλα στη γυναίκα σε κάθε βήμα της πορείας της γέννησης θεωρείται σημαντική. Η αρμονία του ζευγαριού και το τρυφερό ενδιαφέρον του άνδρα ευνοούν στην έγκυο γυναίκα μια ισορροπημένη και γαλήνια ψυχοσωματική κατάσταση: όταν οι περιβαλλοντικές συνθήκες είναι θετικές, ικανοποιητικές, το ίδιο μας το σώμα παράγει και εισάγει στην κυκλοφορία κάποιες «ηρεμιστικές» ουσίες, τις ενδορφίνες, που αυξάνουν την αίσθηση ευεξίας. Στη μέλλουσα μητέρα, αυτή αντανάκλαται στην εγκυμοσύνη και στο έμβρυο. Είναι πια γνωστό πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ψυχικός παράγοντας είτε στην εξέλιξη της κύησης είτε στην υγεία του εμβρύου είτε ακόμα στο σωστό ξεκίνημα της σχέσης μητέρας – παιδιού. Επίσης, μια ισορροπημένη, ώριμη συζυγική σχέση, που γεμίζει και ικανοποιεί τον συναισθηματικό κόσμο της μητέρας, ανατρέπει τον κίνδυνο μιας υπερβολικής επένδυσης της στο μωρό, με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες στη σχέση τους και στο σχηματισμό του χαρακτήρα του. Η συντροφική συμμετοχή στα μαθήματα προετοιμασίας για τον τοκετό είναι επίσης πολύτιμη, πέρα από τις πρακτικές γνώσεις που θα αποκτήσουν, για τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων με τα άλλα ζευγάρια και μια βαθύτερη κατανόηση αυτής της κοινής, συναρπαστικής εμπειρίας. Τέτοιες συναντήσεις αποτελούν ένα ερέθισμα για να συνεχίζεται και να εμβαθύνεται ο διάλογος στο σπίτι, φθάνοντας σην ώρα του τοκετού με περισσότερη συνείδηση και ωριμότητα. Αυτή η τελευταία, κρίσιμη φάση της γέννησης βιώνεται από το ζευγάρι ως εξαιρετικά συγκινητική, όταν ο πατέρας, επείτα από μια κατάλληλη προετοιμασία, παρευρίσκεται στη γέννα: η συναισθηματική του στήριξη και η ενθαρρυντική του στάση εξασκούν μια θετική επιρροή στην ψυχοσωματική κατάσταση της επίτοκης, που ευνοεί την εύκολη και ανώδυνη εξέλιξη του τοκετού. Ο ρόλος του συντρόφου Το να γίνει κάποιος πατέρας είναι μια τεράστια αλλαγή στη ζωή ενός άνδρα. Ο μέλλων πατέρας μπορεί να νοιώσει: -Ζήλια για την κυοφορούσα γυναίκα του -Ζήλια για το μωρό που θα γεννηθεί -Ενοχή γι’αυτά τα συναισθήματα -Έντονη αφοσίωση στη δουλειά του Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι συνήθως υπάρχουν δυο άνθρωποι που περιμένουν παιδί και ότι ο άνδρας περνά μια περίοδο stress. Ο βαθμός ανάμειξης του συντρόφου στη φροντίδα της εγκύου, της μητέρας και του μωρού εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως: -Τη σχέση του με την σύντροφο του -Την επιθυμία του για το παιδί -Την παιδεία του -Την πληροφόρηση του σε θέματα εγκυμοσύνης, τοκετού, λοχείας -Την σχέση του με την οικογένεια του Έρευνες έχουν δείξει ότι στις σημερινές κοινωνίες οι μέλλοντες μπαμπάδες επηρεάζονται από την εγκυμοσύνη της γυναίκας τους και αναπτύσσουν συμπτώματα σωματικά και ψυχολογικά. Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι όσο η μετάβαση στην πατρότητα παραμελείται, τόσο περισσότερο, οι μέλλοντες πατεράδες υποφέρουν από «συμπτώματα συμπάθειας». Στην Αγγλία εξετάστηκαν 221 μέλλοντες μπαμπάδες, από αυτούς το 57% ανέπτυξαν συμπτώματα όπως: ναυτία, πόνο στην οσφύ, πονόδοντο, φούσκωμα στην κοιλιά. Όλα αυτά εξαφανίστηκαν μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Περίπου 25 χρόνια πριν ο άνδρας που επιθυμούσε να είναι παρών στην γέννηση του παιδιού του, θεωρούνταν φαινόμενο ή μάλλον ιδιόμορφος. Σήμερα στο δυτικό κόσμο ο άνδρας που αρνείται να είναι παρών στη γέννηση του παιδιού του αποτελεί εξαίρεση. Για να ξεπεράσουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους καλό θα είναι λίγο πριν από τον τοκετό: -Να έχουν παρακολουθήσει τις ομάδες προετοιμασίας για γονεικότητα -Να συζητήσουν με την σύντροφο τους αν και η ίδια επιθυμεί -Να μιλήσουν με την μαία τους -Να μιλήσουν με άλλους πατεράδες που ήταν παρόντες στη γέννηση των παιδιών τους -Να παρακολουθήσουν ταινίες σχετικές με τοκετούς Κατά τον τοκετό ο σύντροφος μπορεί να αναλάβει: -Να διασφαλίσει την ησυχία της επιτόκου -Να επικοινωνεί με το προσωπικό του μαιευτηρίου για της ανάγκες της -Να είναι δίπλα της και να μοιράζεται τον πόνο, τον φόβο και την αγωνία της -Να της κάνει μασάζ -Να την βοηθά στις θέσεις και στάσεις που την ανακουφίζουν -Να αναπνέουν μαζί -Να την βοηθά στο 2ο στάδιο του τοκετού με ενθαρρυντικά λόγια, και πρακτικές όπως κομπρέσες ή ότι άλλο ζητήσει -Να υποδεχτούν μαζί το παιδί τους -Να το καλωσορίσουν με χαμόγελα και λόγια αγάπης -Να κόψει ο πατέρας τον ομφάλιο λώρο -Να βοηθήσει την μητέρα στον πρώτο θηλασμό Από την εμπειρία μας συμπερασματικά οι σύντροφοι που συμμετείχαν ενεργά στη γέννηση του παιδιού τους μας ομολόγησαν ότι: -Η εμπειρία αυτή ήταν η πιο συγκινητική εμπειρία της ζωής τους και δεν θα την άλλαζαν με καμία άλλη -Ένιωσαν δυνατά και θετικά συναισθήματα για την μητέρα του παιδιού τους -Η επέμβαση τους στο γονεϊκό ρόλο έγινε ομαλά και με μεγάλη ευχαρίστηση και αγάπη -Η συμμετοχή στο μεγάλωμα του παιδιού τους ήταν σημαντική και συνεχής.

Η απόφραξη της πνευμονικής αρτηρίαςγίνεται από θρόμβο που προέρχεται από τις φλέβες ή τις δεξιές κοιλότητες της καρδιάς. Ποια είναι τα αίτια της πνευμονικής εμβολής Ο θρόμβος αποσπάται κυρίως από τις φλέβες της συστηματικής κυκλοφορίας (της πυέλου και των κάτω άκρων συχνότερα) ή σπανιότερα από τις δεξιές καρδιάκές κοιλότητες (10% περίπου του συνόλου). Ο σχηματισμός τους οφείλεται στην βραδεία κυκλοφορία του αίματος σε συνδυασμό με τη χρόνια συμπίεσητων φλεβών εκ των έξω ή την ύπαρξη τοπικής βλάβης στο τοίχωμά τους. Ο θρόμβος ή τμήματά του αποσπώνται από το τοίχωμα των φλεβών και ενσφηνώνονται τελικά στα αγγεία των πνευμόνων. Η διαδικασία αυτή έχει σαν αποτέλεσμα τη διακοπή της αιμάτωσης του πνεύμονα στην περιοχή εκείνη, ενώ ο αερισμός διατηρείται. Λίγες ώρες μετά τη διακοπή της αιμάτωσης μιας πνευμονικής περιοχής, οι κυψελίδες συμπτύσσονται, γίνεται ανεπαρκής η ανταλλαγή των αερίων (ανταλλαγή Ο2 και CO2) με αποτέλεσμα την υποξαιμία (μειώνεται το Ο2 του οργανισμού). Προδιαθεσικοί παράγοντες της πνευμονικής εμβολής είναι οι ίδιοι που προκαλούν τη θρόμβωση των εν τω βάθει φλεβών των κάτω άκρων. Κεντρικό ρόλο στη θρόμβωση έχουν η υπερπηκτικότητα, η στάση και οτραυματισμός των αγγείων. Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο εμβολών είναι η προχωρημένη ηλικία, το κάπνισμα, η εξωγενής χρήση οιστρογόνων, κλπ. Πιο συγκεκριμένα μερικά αίτια θρόμβωσης των φλεβών των κάτω άκρων είναι οι ηλικιωμένοι κλινήρεις επί μακρόν, χειρουργημένα άτομα (γυναικολογικά, ορθοπεδικά, κλπ), καρδιοπαθείς και καταστάσεις ακινησίας γενικότερα. Σε περιπτώσεις εμφράγματος ή κολπικής μαρμαρυγής μπορεί να συμβεί απόσπαση του θρόμβου από τις δεξιές κοιλότητες της καρδιάς. Από τις φλέβες: Φλεβοθρόμβωση κάτω άκρων ή λαγόνιων φλεβών, φλεβών του προστάτη, της μήτρας και των νεφρών και σπάνια των επιπολής (ηλικιωμένοι, κατακεκλιμένοι, χειρουργημένοι από γυναικολογικές, κοιλιακές και εγχειρήσεις προστάτη, μετά από τοκετό, σε ορθοπαιδίκούς ασθενείς με κατάγματα μηρού και λεκάνης, σε καρδιοπάθειες σε κακή κυκλοφορία των κάτω άκρων, καρκινοπαθείς και κυρίως σε καρκίνο στομάχου και παγκρέατος, σε αιματολογικά νοσήματα, σε γυναίκες που παίρνουν αντισυλληπτικά και σε κάθε κατάσταση που προδιαθέτει σε φλεβοθρόμβωση). Από τις δεξιές κοιλότητες της καρδιάς: Ο θρόμβος αποσπάται από τον δεξιό κόλπο σε μαρμαρυγή των κόλπων και σε κάμψη της δεξιάς κοιλίας. Πάντως το 95% των πνευμονικών εμβολών προέρχονται από φλεβοθρομβώσεις των εν τω βάθει φλεβών των κάτω άκρων είτε αυτές φαίνονται είτε όχι, γι΄αυτό απαιτείται προληπτικός έλεγχος με triplexφλεβών και αρτηριών των κάτω άκρων. Ο κίνδυνος για πνευμονική εμβολή είναι μεγαλύτερος κατά τις πρώτες ημέρες σχηματισμού του θρόμβου, γιατί τις πρώτες ημέρες οι θρόμβοι είναι εύθραυστοι. Συμπτώματα πνευμονικής εμβολής Μαζική πνευμονική εμβολή Ο θρόμβος φράσσει την πνευμονική αρτηρία ή έναν κλάδο της. Η συνήθης θέση εγκατάστασης του θρόμβου είναι ο διχασμός της πνευμονικής αρτηρίας που αποφράσσει τον ένα και ατελώς τον άλλο κλάδο. Τα συμπτώματα είναι δραματικά και οφείλονται σε διαταραχές της λειτουργίας της καρδιάς και της περιφερικής κυκλοφορίας. Η έναρξη είναι απότομη με έντονο πόνο στο θώρακα που μοιάζει με αυτόν του εμφράγματος. Συγχρόνως εμφανίζεται έντονη δύσπνοια, ταχυκαρδία, λιποθυμική τάση, πτώση πίεσης, ψυχροί ιδρώτες, shock και κυάνωση. Η αιμόπτυση είναι σπάνια. Ο θάνατος συμβαίνει από καρδιάκή ανεπάρκεια. 25% των εμβολών είναι αυτού του τύπου Από αιμοδυναμική άποψη ελαττώνεται το πνευμονικό αγγειακό δίκτυο, αυξάνονται οι πνευμονικές αγγειακές αντιστάσεις και οι πιέσεις της πνευμονικής αρτηρίας και αυξάνεται το έργο της δεξιάς κοιλίας και αυτή τελικά, ανεπαρκεί. Όσον αφορά την πνευμονική λειτουργία υπάρχει διαταραχή της σχέσεως αερώσεως/αιματώσεως περιοχής του πνεύμονα, απώλεια της επιφανειακής δραστικής ουσίας (surfactant) της περιοχής που οδηγεί σε ατελεκτασία και αύξηση της διαπερατότητας της κυψελιδοτριχοειδικής μεμβράνης και υπέρπνοια. Αντικειμενικά διαπιστώνεται διόγκωση των φλεβών τραχήλου και ήπατος, τρίτος καρδιακός τόνος της δεξιάς κοιλίας στο δεξιό χείλος στέρνου ή στο επιγάστριο. Οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν αμέσως ή σε λίγες ώρες (70-80%). Αν επιζήσουν έχουν πνευμονικό έμφρακτο. Το ΗΚΓ είναι δεξιόστροφο με βαθύ S1 και Q3 και ανεστραμμένο T, στις V1-V4 και συνυπάρχει συνήθως αποκλεισμός του δεξιού σκέλους. Η ακτινογραφία θώρακος δείχνει διάταση της πνευμονικής αρτηρίας, ενώ η περιφέρεια του πνεύμονα είναι ολιγαιμική. Το σπινθηρογράφημα του πνεύμονα ή η αγγειογραφία είναι διαγνωστικά. Χαρακτηριστικά, είναι αυξημένη η γάλακτική αφυδρογονάση (LDH). Πνευμονικό έμφρακτο Όταν ο θρόμβος αποφράσσει μέτριο ή μικρό κλάδο της πνευμονικής αρτηρίας οι εκδηλώσεις είναι πόνος, βήχας, δύσπνοια, ταχυκαρδία και αιματηρά πτύελα. Μετά δημιουργείται πνευμονικό έμφρακτο με εστία πύκνωσης, που είναι μια περιοχή αιμορραγικής νέκρωσης τριγωνικού σχήματος με την βάση προς την περιφέρεια. Ο υπεζωκότας φλεγμαίνει και αναπτύσσεται μικρή πλευρίτιδα. Η ακτινογραφία θώρακα δείχνει την τριγωνική σκίαση και την πλευριτική αντίδραση. Επνειλημμένα επεισόδια πνευμονικής εμβολής (Χρόνια Πνευμονική εμβολή) Αυτό συμβαίνει από μικρά έμβολα και τα συμπτώματα είναι άτυπα. Ο ασθενής παραπονείται για επανειλημμένα επεισόδια βραχείας διάρκειας δύσπνοιας, λιποθυμίας. Η έγκαιρη διάγνωση είναι απαραίτητη για να αποφευχθεί η μη ανατάξιμη αποφρακτική πνευμονικήυπέρταση. Διαφορική διάγνωση της πνευμονικής εμβολής πρέπει να γίνει από το οξύ έμφραγμα, την πνευμονία, το άσθμα, την πλευρίτιδα και την καρδιακή ανεπάρκεια. Διάγνωση της πνευμονικής εμβολής Αγγειακό σπινθηρογράφημα του πνεύμονα: Σε αρνητικό αποτέλεσμα η πνευμονική εμβολή αποκλείεται. Σε θετικό αποτέλεσμα η διάγνωση δεν είναι βέβαιη. Συνδυασμένο σπινθηρογράφημα αιματώσεως και αερώσεως: Αυξάνει την πιθανότητα διάγνωσης, γιατί αποκαλύπτεται ο αερούμενος, αλλά μη αιματούμενος κυψελιδικός νεκρός χώρος.” Αγγειογραφία: Αποκαλύπτει τον θρόμβο, αλλά είναι επικίνδυνη με πολλά ψευδώς θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα. Προφύλαξη από πνευμονική εμβολή -Αποφυγή μακράς παραμονής στο κρεβάτι ηλικιωμένων και χειρουργημένων ασθενών. -Συχνές κινήσεις κάτω άκρων. -Καλή και πλήρης αντιμετώπιση της φλεβοθρόμβωσης των κάτω άκρων. -Η φλεβοθρόμβωση των κάτω άκρων απαιτεί χορήγηση ηπαρίνης χαμηλού μοριακού βάρους για μεγάλο χρονικό διάστημα. -Πλέον σήμερα γίνεται προληπτική χορήγηση ηπαρίνης σε μεγάλες επεμβάσεις κοιλιάς, σε εγχειρήσεις θώρακος, σε ορθοπαιδίκές επεμβάσεις, και στην εγκυμοσύνη στο τρίτο τρίμηνο, ιδίως, όταν υπάρχει ιστορικό φλεβοθρόμβωσης, παχυσαρκία, οίδημα των κάτω άκρων, ακόμα και σε εκτεταμένα εγκαύματα. Θεραπεία πνευμονικής εμβολής Η πνευμονική εμβολή αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση αντιπηκτικής αγωγής παρεντερικά αρχικά, (ηπαρίνης ενδοφλέβια ή χαμηλού μοριακού βάρους ηπαρίνης υποδόρια) και κατόπιν από του στόματος (βαρφαρίνη). Ανάλογα με τον κίνδυνο επανεμφάνισης εμβολικών επεισοδίων κρίνεται η συνέχιση της αντιπηκτικής αγωγής για μερικούς μήνες ή και για ολόκληρη τη ζωή του ασθενούς. Στους ασθενείς με μαζική πνευμονική εμβολή, η θρομβολυτική θεραπεία (στρεπτοκινάση, ουροκινάση, κλπ) επιταχύνει τη διάλυση του εμβόλου και είναι δυνατόν να μειώσει τη θνητότητα. Επίσης, η εμβλεκτομή συνιστάται. Χορηγείται επίσης, οξυγόνο και σε συστολική πίεση κάτω των 90mmmHg χορηγείται ενδοφλεβίωςισοπροτερενόλη 1-4μg/1 λεπτό για 60 λεπτά με συνολική δόση 0,25mg, που έχει θετική ινότροπο δράση στην καρδιά, διαστέλλει τα πνευμονικά αγγεία και ευννοεί την αιμάτωση των περιφερικών αγγείων. Προσοχή σε μεγαλύτερη δόση προκαλεί σύσπαση των πνευμονικων αγγείων και αντενδείκνυται σε στεφανιαία ανεπάρκεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις χορηγείται ντοπαμίνη 5μg/Kg/1 λεπτό. Σε ασταθείς ασθενείς που αντενδείκνυται η αντιπηκτική αγωγή ή η θρομβόλυση, εξετάζεται από τον θεράποντα ιατρό η χειρουργική εμβολεκτομή. Γενικά μέτρα αποτελούν η χορήγηση οξυγόνου, αναλγητικά φάρμακα, κατάκλιση και ότι άλλο είναι απαραίτητο στην κάθε περίπτωση. Τα σχήματα ηπαρίνης: Διακεκομμένη ενδοφλέβια (50000 μον/4ωρο) Συνεχής στάγδην έγχυση 1000μονάδες/ώρα ενδοφλέβια Υποδόρια 500 μον/4ωρο Υποδόρια 1000 μον/8ωρο Άλλοι δίνουν δόση εφόδου 15.000-20.000 μονάδες και μετά συνεχίζουν την θεραπεία Συγχρόνως γίνεται έλεγχος του χρόνου ατελούς θρομβοπλαστίνης (PTT), που πρέπει να είναι 11/2-21/2μεγαλύτερος του μάρτυρα. Η ηπαρινοθεραπεία πρέπει να διαρκεί 10 ημέρες και 5 ημέρες πριν την διακοπή της, πρέπει να έχει αρχίσει η παράλληλη χορήγηση αντιπηκτικού από το στόμα (Warfarin) που συνεχίζεται για 6 μήνες. Πολλοί αμφισβητούν την αξία της ηπαρίνης και θεωρούν ότι η πιο καλή λύση είναι η προφυλακτική χορήγηση αντιπηκτικών σε εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση. Άρα, το μεγαλύτερο όπλο στη θεραπεία της πνευμονικής εμβολής είναι η προφύλαξη. Οι χειρουργικές επεμβάσεις σε εμβολή παραμένουν αμφιλεγόμενες -Διακοπή της κυκλοφορίας της κάτω κοίλης. Αντί της απολίνωσης προτιμούνται η ομπρέλα, το φίλτρο και το παράθυρο. -Η εμβολεκτομή ή καρδιοπνευμονική παράκαμψη ενδείκνυται, αν δεν ανατάσσεται η μαζική εμβολή, αλλά η θνητότητα είναι μεγάλη και απαιτεί πολύ έμπειρους θωρακοχειρουργούς.

Ακούγεται συχνά η φράση: “ο τοκετός μπορεί να χαρακτηριστεί φυσιολογικός μόνο εκ των υστέρων”. Σαν αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας πολλοί μαιευτήρες σ’ όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τη φυσιολογική γέννα με τις ίδιες μεθόδους που εφαρμόζουν σε επιλεγμένους τοκετούς. Έτσι όμως υπάρχουν πολλές πιθανότητες: ένα φυσιολογικό γεγονός να μετατραπεί σε ιατρική διαδικασία να γίνονται επεμβάσεις που δεν χρειάζονται Περί του φυσιολογικού τοκετού Φυσιολογικός τοκετός είναι αυτός που ξεκινάει αυθόρμητα, μεταξύ της 37ης ως 42ης εβδομάδας κύησης συμπληρωμένων. Από την αρχή μέχρι το τέλος του δεν έχουμε εμφανείς κινδύνους. Το παιδί γεννιέται σε ινιακή προβολή και μετά τη γέννα η μητέρα και το νεογνό είναι σε καλή κατάσταση. Παρόλη την ευσυνείδητη προσπάθεια κατάταξης σε κυήσεις χαμηλού ή υψηλού κινδύνου, πολλές φορές δεν εντοπίζονται γυναίκες που τελικά θα χρειαστούν ιδιαίτερη φροντίδα λόγω επιπλοκών, ενώ άλλες “υψηλού κινδύνου” τελικά δεν εμφανίζουν προβλήματα. Ως εκ τούτου πολλά σ’ αυτό το δημοσίευμα ισχύουν και για τις δύο περιπτώσεις. Η βασική αρχή για τη φροντίδα του φυσιολογικού τοκετού είναι: . Κάθε γυναίκα, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της να συντάσσει μια προσωπική έκθεση, που θα καθορίζει πού θέλει να γεννήσει και ποιοι θέλει να παρευρίσκονται στον τοκετό της. . Η αξιολόγηση του κινδύνου (υψηλού ή χαμηλού) πραγματοποιείται σε κάθε επαφή με το προσωπικό υγείας, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Είναι μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για χαμηλό ή υψηλό κίνδυνο με μια μόνο αξιολόγηση. Παρακολούθηση της φυσικής και συναισθηματικής ακεραιότητας της επιτόκου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού και μετά το τέλος του. Δηλαδή μέτρηση της θερμοκρασίας, σφύξεων και αρτηριακής πίεσης κατά τακτά χρονικά διαστήματα, παρακολούθηση των υγρών που προσλαμβάνει και της διούρησης της, αλλά και της ανάγκης της γυναίκας για συναισθηματική υποστήριξη. Επιπλέον να προσέχουμε: να μην διαταράσσεται η ιδιωτικότητά της, να γίνεται σεβαστή η επιθυμία της για παρουσία συγκεκριμένων ατόμων και απομάκρυνση άλλων που δεν είναι απαραίτητοι στο χώρο του τοκετού. Ο φόβος ότι το γεμάτο στομάχι στη διάρκεια ολικής αναισθησίας μπορεί να καταλήξει σε εισρόφηση είναι πραγματικός και σοβαρός. Ωστόσο η απαγόρευση τροφής και υγρών κατά τον τοκετό δεν σημαίνει και άδειο στομάχι και όπως έδειξαν οι έρευνες ούτε η χορήγηση αντιόξινων φαίνεται να προστατεύει από το σύνδρομο του Mendelson. Ο τοκετός απαιτεί από τον οργανισμό πολλή ενέργεια. Επειδή η διάρκεια του δεν μπορεί να καθοριστεί εκ των προτέρων, οι ανάγκες της μητέρας πρέπει να καλύπτονται ώστε να μην διαταραχτεί η υγεία η δική της και του εμβρύου. Η απαγόρευση κάθε πρόσληψης από το στόμα μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση και κετονουρία. Για να αποφευχθεί αυτό συνήθως δίνεται διάλυμα γλυκόζης ενδοφλέβια. Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής στη μητέρα έχουν αξιολογηθεί από μία σειρά τυχαιοποιημένων μελετών.Στη μητέρα η άνοδος της μέσης τιμής γλυκόζης ορού συνοδεύεται από άνοδο του επιπέδου ινσουλίνης. Στο έμβρυο επίσης παρατηρείται άνοδος του επιπέδου γλυκόζης, που μπορεί να επιφέρει πτώση του pH στο αρτηριακό αίμα του λώρου. Υπερινσουλιναιμία στο έμβρυο εμφανίζεται όταν η μητέρα προσλάβει πάνω από 259Γ γλυκόζη ενδοφλέβια κατά τον τοκετό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι νεογνική υπογλυκαιμία και υψηλά επίπεδα γαλακτικού οξέως στο αίμα του νεογνού. Η υπερβολική χρήση ενδοφλεβίων υγρών που δεν περιέχουν άλατα μπορεί να οδηγήσει σε υπονατριαιμία μητέρας και εμβρύου. Όλες αυτές οι επιπλοκές συνήθως αποφεύγονται αν προσφέρουμε στην επίτοκο υγρά από το στόμα στη διάρκεια του τοκετού ή και ελαφριά γεύματα. Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η σωστή στάση είναι να μην επεμβαίνουμε ιδιαίτερα στην επιθυμία της επιτόκου για τροφή και υγρά κατά τον τοκετό. Ας μην ξεχνάμε την βασική μας αρχή “στον φυσιολογικό τοκετό θα πρέπει να υπάρχει σημαντικός λόγος για να διαταράξουμε τη φυσική πορεία“. Είναι σωστό να πούμε ότι κάθε γυναίκα θα πρέπει να μπορεί να γεννήσει εκεί που νιώθει ασφάλεια και από πλευράς τόπου κατά το δυνατό περιφερικότερα εφόσον εκεί είναι δυνατή η απαιτούμενη φροντίδα”.. Αυτό μπορεί να είναι το σπίτι, το κέντρο υγείας, το μαιευτήριο. Εάν ο τοκετός πραγματοποιηθεί στο σπίτιή στο κέντρο υγείας η δυνατότητα πρόσβασης σε πιο εξοπλισμένο κέντρο θα πρέπει ήδη να έχει μελετηθεί. Να σεβόμαστε το δικαίωμα της επιτόκου για ιδιωτικότητα. Κάθε επίτοκος χρειάζεται το δικό της δωμάτιο όπου ο αριθμός των παρευρισκομένων θα είναι περιορισμένος στους τελείως απαραίτητους. Συναισθηματική υποστήριξη από τους υπεύθυνους καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. .Να σεβόμαστε την επιλογή της επιτόκου όσον αφορά τα άτομα που θα παρευρίσκονται στον τοκετό. Η επίτοκος στον τοκετό της πρέπει να ακολουθείται από τα άτομα που εμπιστεύεται και με τα οποία νιώθει άνετα: τον σύντροφο της, την καλύτερη φίλη της, τη μαία. Να δίνουμε στις γυναίκες όσες πληροφορίες και επεξηγήσεις επιθυμούν. Χρήση μη επεμβατικών – μη φαρμακολογικών μεθόδων για την ανακούφιση του πόνου κατά τον τοκετό, π.χ., μασάζ και τεχνικές χαλάρωσης. Η χορήγηση ενθαρρυντικών πληροφοριών στη μέλλουσα μητέρα και στο σύντροφο της κατά τις προγεννητικές επισκέψεις, και η διαρκής υποστήριξη κατά τον τοκετό, όπως έχει ήδη αναφερθεί, μπορούν να ελαττώσουν σημαντικά την χρήση επεμβατικών – φαρμακολογικών μεθόδων ανακούφισης του πόνου και είναι βασικά η πιο σημαντική πρακτική για τον σκοπό αυτόν. Αλλά υπάρχουν και άλλες πρακτικές που μπορούν να προσφέρουν σημαντική ανακούφιση και πρώτα από όλα η ελευθερία κίνησης και στάσης αλλά και το ντούζ ή το μπάνιο, το άγγιγμα και το μασάζ, μέθοδοι χαλάρωσης που απομακρύνουν την προσοχή της γυναίκας από τον πόνο των συστολών της μήτρας, περιλαμβανομένης και μιας σειράς άλλων με ψυχοσωματική προσέγγιση: ύπνωση, μουσική, biofeedback Αναφέρονται επίσης και μέθοδοι που ενεργοποιούν περιφερικούς αισθητηριακούς υποδοχείς (Simkin 1989) η πιο νέα από αυτές είναι το λεγόμενο TENS (διαδερμικός ερεθισμός με ηλεκτρισμό), αλλά και η χρήση τοπικά ζέστης ή κρύου, ο βελονισμός, η αρωματοθεραπεία, τα βότανα, η ημιφαρμακολογική μέθοδος των ενδοδερμικών ενέσεων αποστειρωμένου νερού σε 4 συγκεκριμένα σημεία στην οσφύ (Enkin et al 1995). Για τις περισσότερες απ’ αυτές τις τεχνικές δεν έχουν ακόμα γίνει τυχαιοποιημένες δοκιμασίες για να επιβεβαιωθεί η αποτελεσματικότητα τους. Οι αναφορές ότι οι γυναίκες βρίσκουν ανακούφιση με αυτές προέρχονται βασικά από παρατηρήσεις, ωστόσο επειδή οι περισσότερες απ’ αυτές τις μεθόδους είναι ακίνδυνες, δικαιολογείται η χρησιμοποίηση τους. Επίσης η εκπαίδευση στη συμβουλευτική και στην τέχνη της διαπροσωπικής επικοινωνίας, είναι ζωτικής σημασίας για όσους ασχολούνται με την έγκυο . Παρακολούθηση του εμβρύου με διακεκομμένη ακρόαση. Παρόλο ότι η καταγραφή των εμβρυϊκών παλμών είναι πιο σαφής με την ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία απ’ ότι με την διακεκομμένη ακρόαση (κοιλιοσκόπιο, στηθοσκόπιο, φορητό Doppler), η ερμηνεία είναι δύσκολη. Η καταγραφή ερμηνεύεται διαφορετικά από άτομο σε άτομο και ακόμα και από το ίδιο άτομο σε διάφορους χρόνους (Cohen et al 1982, Van Geijin 1987, Nielsen et al 1987). Η ευαισθησία της μεθόδου όσον αφορά την εξακρίβωση της εμβρυϊκής δυσχέρειας είναι υψηλή αλλά η ειδικότητα είναι χαμηλή (Grant 1989). Αυτό σημαίνει ότι η μέθοδος αυτή χαρακτηρίζεται από μεγάλο αριθμό ψευδών θετικών και αντίστοιχα μεγάλο αριθμό (μη αναγκαίων) επεμβάσεων, ιδίως αν χρησιμοποιείται σε ομάδα γυναικών με χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνη Μεταξύ των μειονεκτημάτων της ηλεκτρονικής καρδιοτοκογραφίας είναι η τάση που δημιουργείται στους υπεύθυνους αλλά και στους συντρόφους και την οικογένεια της επιτόκου, να εστιάζονται στο μηχάνημα παρά στη γυναίκα. Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός εργασιών που συγκρίνει την διακεκομμένη ακρόαση με την συνεχή καταγραφή των εμβρυϊκών παλμών. Τα ποσοστά καισαρικών και επεμβατικών τοκετών ήταν και τα δύο υψηλότερα σε όλες τις ομάδες με συνεχή ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία. Στις περιπτώσεις δε που υπήρχε η δυνατότητα ελέγχου του pH του αίματος από το κρανίο του εμβρύου, το ποσοστό καισαρικών ήταν ακόμα υψηλότερο. Επιπλέον δεν φαίνεται να αποδεικνύεται ότι το μεγάλο ποσοστό επεμβατικών πρακτικών στην ομάδα με τη συνεχή καρδιοτοκογραφία, προσέφερε σημαντικά οφέλη στα νεογνά. Οι περιγεννητικοί θάνατοι συσχετισμένοι με χαμηλά Apgar δεν ήταν λιγότεροι στις ομάδες με καρδιοτοκογραφία (CTG). Στην μεγαλύτερη από τις έρευνες ,μόνο ένα στοιχείο εμφάνιζε βελτίωση με την ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία: οι νεογνικοί σπασμοί. Μια περαιτέρω ανάλυση αυτής της εργασίας διευκρίνισε ότι οι αυξημένοι νεογνικοί σπασμοί εμφανίζονταν στην ομάδα διακεκομμένης ακρόασης μόνον όταν οι τοκετοί είχαν προκληθεί ή ενισχυθεί με ωκυτοκίνη. Η περαιτέρω παρακολούθηση των βρεφών με σπασμούς έδειξε ίδια συχνότητα μειζόνων νευρολογικών προβλημάτων στις δύο ομάδες. Σε μια περαιτέρω μεγάλη εργασία που έγινε με διακεκομμένη παρακολούθηση σε φυσιολογικούς τοκετούς αλλά με αλλαγή σε συνεχή CTG αν χρειαζόταν να γίνει ενίσχυση με ωκυτοκίνη, ο αριθμός των νεογνικών σπασμών ήταν πολύ χαμηλός . Η διακεκομμένη ηλεκτρονική καρδιοτοκογραφία είναι μια άλλη παραλλαγή. Συνήθως γίνεται καταγραφή για μισή ώρα στην αρχή του τοκετού και από κει και πέρα κατά τακτά χρονικά διαστήματα για 20 περίπου λεπτά κάθε φορά. Και γι’ αυτήν την μέθοδο ωστόσο αναμένουμε, αν μπει σε ευρεία εφαρμογή κατά τον φυσιολογικό τοκετό, να υπάρξουν τα ίδια μειονεκτήματα με την συνεχή καρδιοτοκογραφία, ίσως όχι εξίσου εμφανή. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ο περιορισμός της κίνησης της γυναίκας και η χαμηλή ειδικότητα, η οποία οδηγεί σε επεμβατικές πρακτικές. Υλικά μιας χρήσης να μην επαναχρησιμοποιούνται και να γίνεται σωστή αποστείρωση – απολύμανση των επαναχρησιμοποιουμένων υλικών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προάγει το μήνυμα: “τρία καθαρά” (three cleans): τα χέρια (των υπευθύνων), το περίνεο (της μητέρας), η περιομφαλική περιοχή (του μωρού). Εργαλεία που έρχονται σε επαφή με άθικτο δέρμα μπορούν απλώς να πλυθούν καλά, εργαλεία που έρχονται σε επαφή με ανοικτό δέρμα ή βλενογόνους πρέπει να αποστειρωθούν σε κλίβανο ή να βράσουν ή να απολυμανθούν με χημικά μέσα, εργαλεία που διαπερνούν το δέρμα πρέπει να είναι αποστειρωμένα. Η χρήση γαντιών για τις κολπικές εξετάσεις κατά τη γέννηση του παιδιού και για τον πλακούντα. Η χρήση γαντιών είναι ένα μέτρο που πρέπει να τηρείται σε όλους τους τοκετούς για να αποφευχθεί η πιθανότητα μόλυνσης της γυναίκας και του προσωπικού, από την άμεση επαφή με το αίμα και άλλα σωματικά υγρά. Ελευθερία στην επιλογή θέσης και κίνησης καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. Ενθάρρυνση των μη υπτίων θέσεων κατά τον τοκετό. Ήδη αναφέρθηκε ότι ένα βασικό μέσο για την ανακούφιση του πόνου είναι η ελευθερία κίνησης και στάσης. Υπάρχουν εργασίες που δείχνουν ότι κατά το πρώτο στάδιο του τοκετού η υπτία θέση επηρεάζει τη ροή αίματος στη μήτρα. Η βαριά μήτρα πιέζει την αορτή και την κάτω κοίλη φλέβα με αποτέλεσμα ελαττωμένη ροή αίματος που σαφώς επηρεάζει την κατάσταση του εμβρύου. Επίσης έχει βρεθεί ότι η υπτία θέση ελαττώνει την ένταση των συστολών . Η όρθια στάση αλλά και η ύπτια με κατάκλιση στο πλάι, σχετίζονται με συστολές μεγαλύτερης έντασης και αποτελεσματικότητας (όσον αφορά τη διαστολή του τραχήλου). Όταν επιτρέπεται στην επίτοκο να στέκεται, να περπατάει, να κάθεται, να στηρίζεται στα τέσσερα, να κάνει ντουζ ή μπάνιο για να χαλαρώσει, ακόμα να εναλλάσσει θέσεις κατά την προτίμηση της, ο τοκετός γίνεται αισθητά λιγότερο επώδυνος (υπάρχει μικρότερη ανάγκη χρήσης αναλγητικών), και σπανιότερα απαιτείται ενίσχυση του με ωκυτοκίνη. Μία εργασία βρήκε σαφώς λιγότερες περιπτώσεις αλλοίωσης παλμών του εμβρύου επί όρθιων στάσεων χωρίς όμως να επιβεβαιωθεί από άλλες μελέτες. Στη μόνη περίπτωση που ωφελεί η ύπτια θέση είναι όταν έχουμε ρήξη θυλακίου και η κεφαλή του εμβρύου δεν έχει εμπεδωθεί. Από την στιγμή όμως που θα επιτευχθεί ικανοποιητική εμπέδωση πάλι η επίτοκος μπορεί να κινείται ελεύθερα. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για το δεύτερο στάδιο του τοκετού. Βάσει μιας σειράς εργασιών οι όρθιες στάσεις ή η πλαγία κατάκλιση πλεονεκτούν. Ιδιαίτερα οι όρθιες διευκολύνουν την -εξώθηση, μειώνουν την αίσθηση του πόνο, ελαττώνουν τη συχνότητα τραυματισμού του περινέου και του κόλπου. Μία από αυτές τις εργασίες αναφέρει μικρότερης διάρκειας δεύτερο στάδιο και ορισμένες μικρότερο αριθμό βαθμών Αρ93Γ χαμηλότερων του 7 (όσον αφορά τις επιπτώσεις στο έμβρυο). Η όρθια στάση (με ή χωρίς τη χρήση ειδικής καρέκλας τοκετού), έχει συνδεθεί με αυξημένη απώλεια αίματος κατά το τρίτο στάδιο του τοκετού. Η αιτία δεν έχει διευκρινιστεί: πιθανόν στην όρθια θέση η μέτρηση της απώλειας αίματος να είναι πιο ακριβής, αλλά ίσως και η διαφορά να οφείλεται στην αυξημένη πίεση των αιδοιικών φλεβών και των άλλων φλεβών της πυέλου γενικά . Η έρευνα επίσης έδειξε μικρότερη συχνότητα διαταραχών των εμβρυϊκών παλμών στις όρθιες θέσεις και υψηλότερα pH του αίματος στο λώρο. Όταν δε ερωτήθηκαν οι γυναίκες, έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τις όρθιες στάσεις, καθώς ανέφεραν λιγότερη αίσθηση πόνου κατά τις συστολές. Καταλήγοντας: οι γυναίκες μπορούν να υιοθετήσουν όποια θέση θέλουν, αποφεύγοντας την κατάκλιση για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να ενθαρρύνονται και να υποστηρίζονται στην προσπάθεια τους να βρουν την πιο ανακουφιστική θέση και στα δύο σταδία του τοκετού. Οι δε υπεύθυνοι θα πρέπει να εκπαιδευτούν με τον τοκετό σε διάφορες στάσεις ώστε να μην δρουν οι ίδιοι ως ανασταλτικοί παράγοντες στην κίνηση και στις θέσεις προτίμησης της επιτόκου. Προσεκτική παρακολούθηση της προόδου του τοκετού, π.χ., με τη χρήση του τοκογραφήματος που προτείνει ο Π.Ο.Υ. Η παρακολούθηση της επιτόκου περιλαμβάνει την αξιολόγηση της γενικής της κατάστασης, της συμπεριφοράς της, των συστολών, της καθόδου της προβάλλουσας μοίρας, αλλά το πιο ακριβές στοιχείο αξιολόγησης είναι η διαστολή του τραχήλου. Στο τοκογράφημα του Π.Ο.Υ. , διαστολή μικρότερη του ενός εκατοστού την ώρα θέτει σε επιφυλακή και ίσως μεταφορά σε πιο εξοπλισμένο κέντρο. Αν η καθυστέρηση συνεχιστεί για 4 επιπλέον ώρες πρέπει να γίνει σοβαρή αξιολόγηση των αιτίων και να παρθούν αποφάσεις δράσης. Οι κανόνες αυτοί είναι αυστηροί, αλλά είναι πολύτιμοι όταν οι αποστάσεις μέχρι το πλησιέστερο εξοπλισμένο κέντρο είναι μεγάλες. Ο παραπεταμένος τοκετός συχνά συνδέεται με κακή έκβαση και για μητέρα και για παιδί. Οπωσδήποτε όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Η αργή πρόοδος θα πρέπει να είναι λόγος αξιολόγησης και όχι παρέμβασης. Πριν τη ρήξη των υμένων, η αργή πρόοδος συνήθως δεν σχετίζεται με δυσαναλογία. Σε τέτοια περίπτωση μια λογική αντιμετώπιση θα ήταν η αναμονή . Μετά όμως τη ρήξη είναι περισσότερες οι πιθανότητες να υπάρχει μηχανικό πρόβλημα. Προληπτική χορήγηση ωκυτοκίνης κατά το τρίτο στάδιο του τοκετού σε γυναίκες που υπάρχει κίνδυνος να αιμορραγήσουν ή που κινδυνεύουν και από μικρή απώλεια αίματος. Κατά τον Π.Ο.Υ. αιμορραγία τρίτου σταδίου είναι η απώλεια πάνω από 500 ml αίματος. Εκτίμηση που γίνεται καθαρά κλινικά και με σχετική δυσκολία. Αυτό το όριο τέθηκε κυρίως γιατί λόγω έντονης αναιμίας των γυναικών σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, αυτή η απώλεια θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Σε έναν υγιή πληθυσμό (όπως συμβαίνει στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες), το όριο είναι 1000 ml. Η κοπή του λώρου να γίνεται κάτω από συνθήκες άσηπτες. Προφύλαξη του νεογνού από υποθερμία.Όσο το δυνατόν γρηγορότερη επαφή δέρμα με δέρμα με τη μητέρα και έναρξη του θηλασμού μέσα στην πρώτη ώρα, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Π.Ο.Υ. για τον θηλασμό . Αμέσως μετά τη γέννηση πρέπει να στεγνώσουμε το μωρό με ζεστές πετσέτες ή πανιά και να το τοποθετήσουμε πάνω στην κοιλιά της μητέρας ή στα χέρια της. Επί τόπου γίνεται μια πρώτη αξιολόγηση της κατάστασης του και επιβεβαιώνεται η ύπαρξη ανοικτού αεραγωγού. Είναι πολύ σημαντικό η θερμοκρασία του μωρού να διατηρηθεί σταθερή, γιατί η πτώση της μπορεί να οδηγήσει σε μεταβολικές διαταραχές. Η άμεση επαφή δέρμα με δέρμα με τη μητέρα περιορίζει αυτή την απώλεια αλλά είναι σημαντική και για άλλους λόγους: α) από πλευράς ψυχολογίας ενεργοποιεί τη γνωριμία και το “δέσιμο” μητέρας – παιδιού. β) μετά τη γέννηση τους τα μωρά αποικίζονται από βακτηρίδια. Είναι σημαντικό να έρθουν σε επαφή με τα βακτηρίδια του δέρματος της μητέρας και όχι με εκείνα των υπευθύνων ή του νοσοκομείου. Έλεγχος του πλακούντα και των υμένων σε όλες τις περιπτώσεις. Αν υπάρχει υποψία ότι τμήμα του πλακούντα έχει παραμείνει στη μήτρα πρέπει να γίνουν προετοιμασίες για την απομάκρυνση του. Αυτό δεν είναι αναγκαίο αν λείπει τμήμα των υμένων.

Φανταστείτε ότι οι ώρες της ανυπομονησίας έφτασαν στο τέλος τους και μετά από τους πόνους και την εξάντληση του τοκετού έρχεται επιτέλους η ανταμοιβή! Η γνωριμία σας και οι πρώτες στιγμές με το μωρό σας, είναι πάρα πολύ σημαντικές για την ανάπτυξη του δεσμού μεταξύ σας, όπως αποδεικνύεται από πολλές επιστημονικές έρευνες. Γι αυτό και η πρώτη επαφή της μητέρας και του πατέρα με το μωρό αμέσως μετά τον τοκετό και για την επόμενη μία τουλάχιστον ώρα δεν θα πρέπει να διακόπτεται από το προσωπικό του νοσοκομείου, εκτός και εάν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα της υγείας της μητέρας ή του παιδιού που να το επιβάλλουν. Αυτή είναι και η πρακτική που ακολουθείται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Η διαδικασία της γνωριμίας της μητέρας και του πατέρα με το παιδί σε αυτές τις πρώτες ώρες, ονομάζεται στην αγγλική ορολογία της μαιευτικής Bonding. Είναι ο πρώτος δυνατός δεσμός (bond) ανάμεσα στους γονείς και το μωρό. Σε αυτή την πρώτη ώρα, μεγάλο ρόλο παίζει η σωματική επαφή της μητέρας με το μωρό και αυτό σημαίνει επαφή δέρματος, χωρίς να παρεμβάλλονται ανάμεσά τους ρούχα. Σε αυτή την πρώτη ώρα λαμβάνει χώρα και ο πρώτος θηλασμός. Όταν το μωρό έχει την ευκαιρία, βρίσκει μόνο του το στήθος και συνήθως ο πρώτος θηλασμός όταν συμβαίνει αμέσως μετά τον τοκετό και χωρίς να χωριστεί το μωρό από τη μητέρα του, πετυχαίνει εύκολα και είναι μια καλή αρχή και για τους δύο. Από πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύεται ότι τα μωρά που αμέσως μετά τον τοκετό μένουν σε στενή σωματική επαφή με τη μητέρα τους, χωρίς διακοπή και για τουλάχιστον μια ώρα, «παίρνουν» το στήθος πιο εύκολα και θηλάζουν χωρίς προβλήματα και για περισσότερους μήνες από αυτά, που αμέσως μετά τον τοκετό χωρίζονται από τη μητέρα τους και η επόμενη επαφή τους είναι μετά από ώρες. Επίσης, έχουν λιγότερες δυσκολίες προσαρμογής στον «έξω κόσμο», διατηρούν τη θερμοκρασία και το ζάχαρό τους σε σταθερά επίπεδα και κλαίνε πολύ λιγότερο, από αυτά που έπρεπε μετά τον τοκετό να αποχωριστούν τη μητέρα τους. Οι μητέρες που μετά τον τοκετό μένουν με το παιδί τους, είναι για τις επόμενες ημέρες πιο στοργικές, μιλάνε περισσότερο μαζί του και το αποχωρίζονται πιο δύσκολα, από τις μητέρες στις οποίες δεν προσφέρθηκε η δυνατότητα του bonding. Γιατί όμως ο πρώτος θηλασμός, είναι καλό να λαμβάνει χώρα νωρίς μετά τον τοκετό; Πρώτα-πρώτα το αντανακλαστικό του θηλασμού στο νεογέννητο είναι περίπου μια ώρα μετά τον τοκετό πάρα πολύ ισχυρό και γι' αυτό, όταν ο πρώτος θηλασμός συμβαίνει σε αυτό το χρονικό διάστημα, είναι συνήθως πετυχημένος. Το μωρό πίνει το πρωτόγαλα το οποίο είναι πολύ πλούσιο σε αντισώματα, που το προστατεύουν από την πρώτη στιγμή από τυχόν λοιμώξεις. Παράλληλα, το πρωτόγαλα βοηθά το μωρό να αποβάλλει γρήγορα την πρώτη κένωση, το μηκώνιο, πράγμα που μειώνει τον κίνδυνο του νεογνικού ίκτερου. Από την πλευρά της μητέρας, ο πρώτος θηλασμός αμέσως μετά τον τοκετό, βοηθά στη σύσπαση της μήτρας, την αποβολή του πλακούντα και τη μείωση της αιμορραγίας. Στο σώμα της ξεκινά η παραγωγή των ορμονών της γαλουχίας και το στήθος προετοιμάζεται για να παράγει το κανονικό γάλα τη 2η με 3η μέρα μετά τον τοκετό. Η ελληνική πραγματικότητα Στη χώρα μας, σχεδόν πάντα αμέσως μετά τον τοκετό, το μωρό χωρίζεται από τη μητέρα του για να ζυγιστεί, να πλυθεί και να δειχθεί στους συγγενείς. Κατόπιν, μεταφέρεται στο τμήμα νεογνών ή στο τμήμα λεχωίδων χωριστά από τη μητέρα του και η επόμενη επαφή μεταξύ τους λαμβάνει χώρα μετά από ώρες. Αυτή είναι η πρακτική που ακολουθείται από τα περισσότερα ιδιωτικά και δημόσια μαιευτήρια της χώρας μας, παρά το γεγονός ότι η σημαντικότητα της αδιάκοπης επαφής ανάμεσα στη μητέρα και στο παιδί έχει αποδειχθεί από πολυάριθμες μελέτες, σε πολλές χώρες του εξωτερικού και ήδη τα μαιευτήρια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες λειτουργούν με βάση τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών. Σίγουρα εσείς, ως μητέρα, θα πρέπει να μπορείτε να ορίζετε τι θα συμβεί με το παιδί σας μετά τον τοκετό. Μιλήστε ανοιχτά με το γιατρό και τη μαία σας, πριν ακόμα φτάσει η στιγμή του τοκετού και προσπαθήστε να μάθετε τις απόψεις τους επάνω στο θέμα. Εκδηλώστε την επιθυμία το μωρό σας να μείνει κοντά σας τουλάχιστον την πρώτη ώρα μετά τον τοκετό, εφόσον φυσικά η κατάστασή σας και η υγεία του μωρού σας το επιτρέπουν. Το μπάνιο και το ζύγισμα μπορούν να περιμένουν. Όσο πιο πολλές γυναίκες εκδηλώνουν αυτή την επιθυμία, τόσο πιο πιθανό είναι να αλλάξει η ρουτίνα στην αίθουσα τοκετών!

Μία νέα μελέτη, όμως, δείχνει πως με ή χωρίς σεξ, το μωρό θα γεννηθεί όποτε θέλει αυτό. Όπως γράφουν στην «Βρετανική Επιθεώρηση Μαιευτικής-Γυναικολογίας» (BJOG) ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Malaya, στη Μαλαισία, χώρισαν σχεδόν 1.100 εγκύους σε δύο ομάδες, ενθαρρύνοντας εκείνες της πρώτης ομάδας να κάνουν συχνά σεξ με στόχο να επιταχύνουν τον τοκετό. Στις υπόλοιπες εθελόντριες είπαν πως αν ήθελαν μπορούσαν να κάνουν σεξ, διότι είναι ασφαλές, αλλά είναι άγνωστη η πιθανή επίδρασή του στον τοκετό. Όλες οι γυναίκες διένυαν την 35η έως 38η εβδομάδα της κυήσεως (η εγκυμοσύνη διαρκεί 40 εβδομάδες). Στη συνέχεια, οι ερευνητές παρακολούθησαν τις εθελόντριές τους έως ότου γέννησαν, για να καταγράψουν πόσο θα διαρκούσε κάθε κύηση και εάν θα χρειάζονταν τελικά ιατρικές παρεμβάσεις για να αρχίσει ο τοκετός ή θα γεννούσαν φυσιολογικά. Το 85% των γυναικών της πρώτης εβδομάδας ακολούθησαν τη σύστασή τους και έκαναν σεξ τρεις φορές κατά μέσον όρο έως ότου γεννήσουν, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις εθελόντριες της δεύτερης ομάδας ήταν 80%, αν και έκαναν σεξ δύο φορές κατά μέσον όρο μέχρι να γεννήσουν. Τα ποσοστά προκλητού τοκετού, όμως, ήταν παρόμοια στις δύο ομάδες: 22% για την ομάδα που ενθαρρύνθηκε να κάνει σεξ και 20,8% για την άλλη ομάδα – μία διαφορά τόσο μικρή, ώστε μπορεί και να είναι τυχαίο εύρημα, σύμφωνα με τους ερευνητές. Επιπλέον, και στις δύο ομάδες η μέση διάρκεια των κυήσεων ήταν 39 εβδομάδες.Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι με ή χωρίς σεξ, δεν υπάρχει διαφορά στον χρόνο του τοκετού, γράφουν οι ερευνητές. Από την πλευρά του, ο δρ Τζόναθαν Σάφιρ, από το Κολέγιο Ιατρικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο ο οποίος έχει μελετήσει επισταμένα για τις λαϊκές δοξασίες για τον τοκετό, εκτιμά ότι τα νέα ευρήματα υποστηρίζουν την επιστημονική άποψη πως το σεξ δεν επιταχύνει τον τοκετό. «Αν και η νέα μελέτη είναι η πρώτη προσπάθεια να καταγραφεί προσεκτικά η συσχέτιση σεξ και τοκετού, ανάλογα ευρήματα είχαν και προγενέστερες μελέτες στις οποίες οι γυναίκες κλήθηκαν να θυμηθούν τις σεξουαλικές εμπειρίες τους στη διάρκεια της κυήσεως», είπε. Και πρόσθεσε: «Τουλάχιστον η μελέτη επιβεβαίωσε ότι το σεξ είναι ασφαλές κατά το τέλος της κυήσεως, εφ’ όσον βεβαίως δεν υπάρχει ιατρική αντένδειξη γι’ αυτό».

Εάν είστε έγκυος, ίσως να αναρωτιέστε τι κάνει ο πλακούντας και ποιοι παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την λειτουργιά του. Απαντήσεις σε όλα σχετικά μ αυτό προσωρινό αλλά άκρος σημαντικό όργανο του εμβρύου. Τι κάνει ο πλακούντας; Ο πλακούντας είναι μια δομή-οργανο που αναπτύσσεται στη μήτρα σας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ο πλακούντας παρέχει οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη του μωρού σας και να απομακρύνει τα προϊόντα αποβλήτων από το αίμα του μωρού σας. Συνδέεται με το τοίχωμα της μήτρας σας,με μια πολύ μεγάλη επιφάνεια και με τον ομφάλιο λώρο με το μωρό σας. Στις περισσότερες εγκυμοσύνες, ο πλακούντας βρίσκεται στην κορυφή ή στην πλευρά της μήτρας. Τι επηρεάζει την υγεία πλακούντα; Διάφοροι παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την υγεία του πλακούντα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, κάποιες αλλάζοντας την λειτουργιά του και κάποιες όχι.Για παράδειγμα: - Την ηλικία της μητέρας. Ορισμένα προβλήματα στον πλακούντα είναι πιο κοινά σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, ιδιαίτερα μετά την ηλικία των 40. - Η πρόωρη ρήξη των μεμβρανών. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το μωρό σας είναι περιτριγυρισμένο από μια μεμβράνη που λέγεται αμνιακός σάκος και περικλείει το αμνιακό υγρό. Αν για κάποιο λόγο, υπάρξει ρήξη των υμένων και διαρροή υγρού από τον σάκο, ο κίνδυνος ορισμένων προβλημάτων του πλακούντα αυξάνει, όπως η πιθανότητα φλεγμονής . - Η υψηλή αρτηριακή πίεση. Η υψηλή αρτηριακή πίεση μπορεί να επηρεάσει τόσο τη δομή όσο και την λειτουργία πλακούντα σας. - Η πολύδυμη κύηση. Εάν είστε έγκυος με περισσότερα από ένα μωρό, ίσως να βρίσκεστε σε αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ορισμένων προβλημάτων στον πλακούντα. - Πήξης του αίματος διαταραχές. Κάθε κατάσταση η οποία μειώνει την ικανότητα του αίματος να πήξει ή αυξάνει την πιθανότητα της πήξης αυξάνει επίσης τον κίνδυνο για ορισμένα προβλήματα στον πλακούντα. - Προηγούμενη μήτρας χειρουργική επέμβαση. Εάν είχατε μια προηγούμενη εγχείρηση μήτρα σας, όπως μια καισαρική τομή, είστε σε αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ορισμένων προβλημάτων στον πλακούντα. - Προηγούμενη προβλήματα στον πλακούντα. Εάν είχατε ένα πρόβλημα πλακούντα κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης εγκυμοσύνης, ίσως να βρίσκεστε σε αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν ξανά. - Η κατάχρηση ουσιών. Ορισμένα προβλήματα στον πλακούντα είναι πιο κοινα σε γυναίκες που καπνίζουν ή χρησιμοποιούν παράνομα ναρκωτικά, όπως η κοκαΐνη, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. - Κοιλιακό τραύμα. Τραύμα στην κοιλιά σας - όπως από μια πτώση ή άλλου είδους πλήγμα στην κοιλιακή χώρα - αυξάνει τον κίνδυνο ορισμένα προβλήματα στον πλακούντα. Ποια είναι τα πιο κοινά προβλήματα στον πλακούντα; 1. Αποκόλληση του πλακούντα 2. Πρόδρομος πλακούντας Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τα πιο κοινά προβλήματα στον πλακούντα περιλαμβάνουν αποκόλληση του πλακούντα, προδρομικό πλακούντα και του πλακούντα accreta. Κάθε μία από αυτές τις συνθήκες μπορεί να προκαλέσει δυνητικά βαριά κολπική αιμορραγία. Μετά τον τοκετό, διατήρησε πλακούντα μερικές φορές είναι μια ανησυχία. Αποκόλληση του πλακούντα. Εάν αποκολληθεί ο πλακούντας και αποσπασθεί τμήμα του η ολικά από το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας πριν από τον τοκετό - είτε εν μέρει ή πλήρως - είναι γνωστή ως αποκόλληση του πλακούντα. Αποκόλληση του πλακούντα μπορεί να προκαλέσει διαφορετικούς βαθμούς κολπικής αιμορραγίας και να στερήσουν από το μωρό το οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες, είτε ακαριαία σε μια εκτεταμένη αποκόλληση, είτε σταδιακά σε μιας μικρότερης έκτασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας επείγον τοκετός μπορεί να είναι απολύτως απαραίτητος! Προδρομικός πλακούντας. Αυτή η κατάσταση παρουσιάζεται όταν ο πλακούντας μερικώς ή ολικά καλύπτει τον τράχηλο και την έξοδο του εμβρύου από τη μήτρα. Προδρομικός πλακούντας μπορεί να προκαλέσει σοβαρή κολπική αιμορραγία πριν ή κατά τον τοκετό. Σχεδόν απαραίτητοι στην περίπτωση του επιπωματικού πλακούντα η καισαρική τομή! Στιφρός πλακούντας. Αυτή η κατάσταση εμφανίζεται όταν τα αιμοφόρα αγγεία του πλακούντα αυξηθούν και εισχωρούν πάρα πολύ βαθιά μέσα στο τοίχωμα της μήτρας. Η εμφάνιση στιφρού πλακούντα μπορεί να προκαλέσει κολπική αιμορραγία κατά τη διάρκεια του τρίτου τριμήνου της κύησης και σοβαρή απώλεια αίματος μετά τον τοκετό. Στην αντιμετώπιση μπορεί να απαιτηθεί η καισαρική τομή, η σε ανεξέλεγκτη αιμορραγία, η θεραπεία να απαιτήσει χειρουργική αφαίρεση της μήτρας (κοιλιακή υστερεκτομή). Στέρεη πρόσφυση πλακούντα. Εάν ο πλακούντας δεν αποκολληθεί εντός 30 έως 60 λεπτά μετά τον τοκετό, είναι γνωστή ως στέρεη πρόσφυση πλακούντα. Τέτοιος πλακούντας μπορεί να συμβεί επειδή ο πλακούντας γίνεται παγιδευμένος πίσω από ένα εν μέρει κλειστό τράχηλο ή επειδή ο πλακούντας βρίσκεται ακόμα πάνω στο τοίχωμα της μήτρας - είτε χαλαρά (προσκολλημένος πλακούντας) ή βαθιά (στιφρού πλακούντα). Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μια διατήρηση υπολειμμάτων πλακούντα μέσα στη μήτρα μετά τον τοκετό, μπορεί να προκαλέσει σοβαρή λοίμωξη ή απειλητική για τη ζωή απώλεια αίματος στη μητέρα. Ποια είναι τα σημεία ή συμπτώματα που μπορεί να οδηγήσουν σε προβλήματα του πλακούντα; Συμβουλευτείτε το γιατρό σας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αν παρατηρήσετε: - Κολπική αιμορραγία - Κοιλιακό άλγος - Σοβαρός πόνος στην πλάτη - Ταχείες και πολύ έντονες συσπάσεις της μήτρας Τι μπορώ να κάνω για να μειώσω τον κίνδυνο εμφάνισης προβλημάτων στον πλακούντα μου; Τα περισσότερα προβλήματα του πλακούντα δυστυχώς δεν μπορούν να εμποδίσετε την εμφάνιση τους. Ωστόσο, μπορείτε να πάρετε κάποια μέτρα για να έχετε όσο εξαρτάται από το χέρι σας, μια υγιή εγκυμοσύνη. Για παράδειγμα: - Να επισκέπτεστε τον γιατρό σας τακτικά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας - Διαχειριστείτε όσο είναι δυνατόν σημαντικά προβλήματα υγειάς, όπως σακχαρώδη διαβήτη, υψηλή αρτηριακή πίεση, αυξημένο σωματικό βάρος. - Μην καπνίζετε και μην χρησιμοποιείτε παράνομες ναρκωτικές ουσίες. - Μην ακολουθήσετε μια εκλεκτική καισαρική τομή, η καισαρική τομή και ειδικά η επαναλαμβανόμενη αυξάνει την πιθανότητα, παθολογίας του πλακούντα όπως στιφρός πλακούντας, επιχείλιος η επιπωματικός πλακούντας και άλλα! Αν είχατε ένα πρόβλημα με τον πλακούντα κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης εγκυμοσύνης και σχεδιάζετε μια νέα εγκυμοσύνη, μιλήστε με το γιατρό σας σχετικά με τους τρόπους για να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης της κατάστασης και πάλι. Να περιμένετε από τον γιατρό σας να παρακολουθεί προσεκτικά την κατάστασή σας σε όλη την εγκυμοσύνη. Πώς είναι η υστεροτοκία, αφαίρεση του πλακούντα; Αν γεννήσετε το μωρό σας κολπικά, θα αφαιρεθεί επίσης ο πλακούντας κολπικά - κατά τη διάρκεια αυτού που είναι γνωστό ως το τρίτο στάδιο του τοκετού η υστεροτοκία Μετά τον τοκετό, θα συνεχίσετε να έχετε ήπιες συσπάσεις. Ο γιατρός σας μπορεί να κάνει μασάζ στο κάτω κάτω μέρος της κοιλιάς σας για να ενθαρρύνει τη μήτρα σας να συσπαστεί και να αποβάλει τον πλακούντα. Μπορεί να σας ζητηθεί να πιέσετε για μια ακόμη φορά να αφαιρεθεί ο πλακούντας, που συνήθως ακολουθείτε με ένα μικρό ξέσπασμα του αίματος, γνωστό σαν βιολογική απολίνωση, που φράζονται τα περισσότερα αγγεία που είχαν επικοινωνία μεταξύ τοιχώματος μήτρας και πλακούντα. Ο πλακούντας είναι συνήθως αποκολλάται σε περίπου πέντε λεπτά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να πάρει έως και 30 λεπτά. Αν έχετε μια καισαρική τομή, ο γιατρός σας θα αφαιρέσει τον πλακούντα από τη μήτρα σας κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Ο γιατρός σας θα εξετάσει τον πλακούντα για να βεβαιωθεί ότι είναι άθικτος και ολόκληρος. Τυχόν απομένοντα υπολείμματα πρέπει να αφαιρεθούν από τη μήτρα για την πρόληψη μιας αιμορραγίας και μιας μόλυνσης. Αν σας ενδιαφέρει, ζητήστε να δείτε τον πλακούντα. Σε μερικούς πολιτισμούς, οι οικογένειες θάβουν τον πλακούντα σε ειδικό χώρο, όπως οι αυλές τους, υπάρχουν και άλλα έθιμα σε σχέση με τον πλακούντα περίεργα η όχι ανάλογα με τον πολιτισμό! Εάν έχετε ερωτήσεις σχετικά με τις πλακούντα ή τα προβλήματα του κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μιλήστε με το γιατρό σας. Αυτός μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε καλύτερα τον ρόλο του πλακούντα!

Πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία οι επιπλοκές λόγω πρόωρης γέννησης έχουν ξεπεράσει πια κάθε άλλη αιτία παιδικού θανάτου. Πάνω από ένα στα δέκα μωρά στη Γη γεννιέται πρόωρα, ενώ περισσότερα από 3.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε ημέρα λόγω τέτοιων επιπλοκών, όπως ανακοινώθηκε με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Πρόωρου Τοκετού (ή Προωρότητας). Πάνω από ένα στα δέκα μωρά στη Γη γεννιέται πρόωρα, ενώ περισσότερα από 3.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε ημέρα λόγω τέτοιων επιπλοκών Από τους συνολικά 6,3 εκατομμύρια θανάτους παιδιών κάτω των πέντε ετών που εκτιμάται ότι συνέβησαν το 2013, σχεδόν το 1,1 εκατομμύριο θάνατοι (ποσοστό 17,4%) αποδίδονται σε επιπλοκές εξαιτίας του πρόωρου τοκετού, σύμφωνα με τα στοιχεία μιας νέας επιστημονικής έρευνας, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Μπλακ της Σχολής Δημόσιας Υγείας Μπλούμπεργκ του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η οποία δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περοδικό «The Lancet». Σε 965.000 υπολογίζονται οι θάνατοι που συνέβησαν πέρυσι κατά τις πρώτες 28 ημέρες της ζωής του πρόωρα γεννημένου νεογνού λόγω άμεσων επιπλοκών, ενώ άλλοι 125.000 θάνατοι υπήρξαν έως την ηλικία των πέντε ετών μετά από έμμεσες επιπλοκές. Εκτός από τον πρόωρο τοκετό, άλλες βασικές αιτίες της παιδικής θνησιμότητας είναι η πνευμονία (935.000 θάνατοι παιδιών κάτω των πέντε ετών το 2013) και οι επιπλοκές κατά τον φυσιολογικό τοκετό (720.000 θάνατοι, από τους οποίους οι 662.000 κατά την πρώτη ημέρα ζωής του νεογνού). Στο παρελθόν οι λοιμώξεις αποτελούσαν τη βασική αιτία θανάτου των παιδιών, κάτι που πλέον έχει αλλάξει, καθώς η ανθρωπότητα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να καταπολεμήσει τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Βρίσκονται σε εξέλιξη τέσσερις μεγάλες επιστημονικές έρευνες για να ανακαλύψουν γιατί έχουν αυξηθεί τόσο οι πρόωροι τοκετοί, οι οποίοι τείνουν να εξελιχθούν σε σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως Οι χώρες με τους περισσότερους θανάτους παιδιών έως πέντε ετών λόγω των επιπλοκών του πρόωρου τοκετού είναι η Ινδία (361.000 θάνατοι το 2013), η Νιγηρία (98.300), το Πακιστάν (75.000), το Κογκό (40.600) και η Κίνα (37.200). Αναλογικά με τον πληθυσμό, τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων καταγράφονται στις χώρες της Δυτικής Αφρικής, ιδίως αυτές που πλήττονται από τον ιό Έμπολα, όπως η Σιέρα Λεόνε και η Λιβερία. Στην Ευρώπη τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων λόγω πρόωρου τοκετού (στο σύνολο των παιδικών θανάτων) καταγράφονται κατά σειρά στην ΠΓΔΜ, τη Σλοβενία, τη Δανία, τη Σερβία, τη Βρετανία, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία. Η παγκόσμια παιδική θνησιμότητα παιδιών κάτω των πέντε ετών έχει μειωθεί δραστικά από τους 76 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις το 2000, σε 46 θανάτους το 2013 (ετήσια μείωση 3,9%). Ένα μεγάλο μέρος αυτών των μειώσεων οφείλεται στις επιτυχίες κατά της πνευμονίας, της διάρροιας, του ιού HIV του AIDS, του τέτανου, της ελονοσίας κ.α. Όμως, οι θάνατοι λόγω προωρότητας μεταξύ 2000 και 2013 μειώθηκαν με τον μισό σχεδόν ετήσιο ρυθμό (μόνο 2%). Καθώς αυξάνεται το ποσοστό των μωρών που γεννούνται πρόωρα ξεπερνώντας το 10% παγκοσμίως, το ζήτημα της προωρότητας ανεβαίνει σιγά – σιγά στη διεθνή ατζέντα. Η Παγκόσμια Ημέρα Πρόωρου Τοκετού αποτελεί μια πρωτοβουλία του ΟΗΕ. Ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη τέσσερις μεγάλες επιστημονικές έρευνες για να ανακαλύψουν γιατί έχουν αυξηθεί τόσο οι πρόωροι τοκετοί, οι οποίοι τείνουν να εξελιχθούν σε σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως. Σε τρία έως πέντε χρόνια ελπίζεται ότι οι έρευνες αυτές θα έχουν αποδώσει αποτελέσματα. Προς το παρόν, παραμένει μάλλον μυστήριο τι είναι αυτό που πυροδοτεί έναν πρόωρο τοκετό (πάνω από τους μισούς συμβαίνουν αυθόρμητα). Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ