Εκτέλεση της Αναζήτησης

Η εγκυμοσύνη αποτελεί μια κρίσιμη φάση στη ζωή μιας γυναίκας, όπου αλλάζουν ισορροπίες, ευθύνες, σωματική εικόνα, διαπροσωπικές σχέσεις, ρόλοι. Όλες αυτές οι αλλαγές, σε διάφορα επίπεδα (κοινωνικό, ψυχικό, σωματικό) και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, την οδηγούν προς μια πιο εύθραυστη συγκινησιακή ισορροπία και η μέλλουσα μητέρα ανακαλύπτει τον εαυτό της ιδιαίτερα ευαίσθητο και εύκολο στις συγκινήσεις και τις παρεξηγήσεις. Ανάλογα με τον χαρακτήρα της εγκύου και το περιβάλλον της, τα ενδεχόμενα αρνητικά συναισθήματα, που μπορεί να βιώνει κατά καιρούς, συνοδεύονται συχνά από ενοχές, επειδή δε νιώθει χαρούμενη και ικανοποιημένη. Το θέμα της αντιμετώπισης των εσωτερικών εντάσεων είναι ζωτικής σημασίας, οχι μόνο για τις έγκυες γυναίκες, αλλά για τον καθένα μας. Όταν αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη κατάσταση, πιθανόν να δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα. Εάν, αναζητώντας μια επιφανιακή ηρεμία – π.χ. οικογενειακή – διαλέγουμε να μην τα εκφράσουμε (ίσως ούτε να τα αναγνωρίσουμε), αυτά δεν εξαφανίζονται, αλλά παραμένουν μέσα μας, δρώντας αρνητικά στην ψυχοσωματική μας ευεξία. Η μη-έκφραση των κακών συναισθημάτων έχει επιπτώσεις στο σωματικό επίπεδο (μερικοί μύες παραμένουν για καιρό συσπασμένοι, το ίδιο και τα σπλαχνικά όργανα, η αναπνοή είναι ρηχή, γενικά αλλοιώνεται η καλή ροή της ενέργειας, η οποία λιμνάζει, με τις γνωστές συνέπειες, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα), αλλά και στο επίπεδο των συναισθημάτων, γιατί ένα σώμα συσπασμένο ή με λίγη διαθέσιμη ενέργεια δεν επιτρέπει, με τη σειρά του, μια σωστή αξιοποίηση και μια ήρεμη αντιμετώπιση των προβλημάτων. Από ψυχοσωματική άποψη, είναι σημαντική η εντόπιση των συναισθημάτων που προκλήθηκαν από μια κατάσταση και η εκφρασή τους. Π.χ., εάν η συμπεριφορά του συντρόφου στενοχώρησε πολύ μια γυναίκα, το κλείσιμο πίσω από μια χαμογελαστή πρόσοψη, «Όλα πάνε καλά!», ή σιωπιλή, του θύματος «Πόσο δυστυχισμένη είμαι!», ή εκείνη του συγκρατημένου θυμού «Πόσο τον μισώ!», έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα, την αύξηση της εσωτερικής της δυσφορίας και της σύγχυσης στη σχέση. Αντίθετα, η εκδήλωση των συναισθημάτων της, και στο λεκτικό επίπεδο, «Αισθάνομαι πληγωμένη», «Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου!» και στο εκφραστικό (χροιά της φωνής, κλάμα, έκφραση του προσώπου, κινήσεις), αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια καλύτερη εσωτερική και εξωτερική διαύγεια. Στην περίπτωση της εγκύου, οι εσωτερικές αλλαγές εξαιτίας μιας παρατεταμένης έντασης (εισαγωγή νευρο-ορμόνων στην κυκλοφορία, ταχυκαρδία, ρηχή αναπνοή κ.ά.) επηρεάζουν και το έμβρυο, βάζοντας το σε μια κατάσταση ταραχής. Ακόμα, αυτό το «κλείσιμο» του σώματος και της ψυχής της, για να αποφύγει την αντιμετώπιση των συγκρούσεων, εσωτερικών και εξωτερικών, την οδηγεί προς μια κατάσταση συγκινησιακής απομόνωσης, την οποία πληρώνει ιδίως το έμβρυο. Η στέρηση συγκινησιακών μηνυμάτων που προέρχεται από αυτό το κλείσιμο, εξαιτίας μιας κατάστασης μελαγχολίας, άρνησης ή συγκρατημένης επιθετικότητας, δρα στον ψυχικό κόσμο του εμβρύου όπως μια στέρηση τροφής στη σωματική του ευεξία. Το παιδί, για να ξεκινά θετικά την καινούργια του ζωή στον κόσμο, έχει ανάγκη από συναισθηματική τροφή (μηνύματα αγάπης, αποδοχής και αισιοδοξίας), που μόνο από τη μητέρα του μπορεί να πάρει, μια μητέρα όμως ανοικτή προς τον κόσμο και συναισθηματικά διαθέσιμη. Καλό θα ήταν λοιπόν να προσπαθήσει η μέλλουσα μητέρα να διαβάζει μέσα στην καρδιά της, για να αναγνωρίζει τα συναισθήματα της, αλλά και να νιώθει το σώμα της (πού αισθάνεται σφιγμένη, πως είναι η εκφρασή της, τι λένε τα χέρια και η στάση της). Ας μην κρατήσει τα λόγια που θα ήθελε να πει, το κλάμα που έχει γίνει κόμπος στον λαιμό της, ας βγάλει τα συναισθήματα που βιώνει. Κάτι που δεν είναι εύκολο για όσους ανθρώπους είναι συνηθισμένοι να μην εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους, ιδιαίτερα αρνητικά. Η αντιμετώπιση μιας συγκινησιακής σύγκρουσης, μέσω της έκφρασης των συναισθημάτων και της εκφόρτησης, οδηγεί προς μια καλύτερη ψυχοσωματική ισορροπία και μια βαθύτερη ειλικρίνεια στη σχέση, προς όφελος και του εμβρύου, το οποίο, από τώρα και ιδιαίτερα τώρα, δέχεται πολλά συγκινησιακά μηνύματα της μητέρας και βιώνει τις αλλαγές του εσωτερικού της κόσμου.

Η εγκυμοσύνη αποτελεί μια κρίσιμη φάση στη ζωή μιας γυναίκας, όπου αλλάζουν ισορροπίες, ευθύνες, σωματική εικόνα, διαπροσωπικές σχέσεις, ρόλοι. Όλες αυτές οι αλλαγές, σε διάφορα επίπεδα (κοινωνικό, ψυχικό, σωματικό) και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, την οδηγούν προς μια πιο εύθραυστη συγκινησιακή ισορροπία και η μέλλουσα μητέρα ανακαλύπτει τον εαυτό της ιδιαίτερα ευαίσθητο και εύκολο στις συγκινήσεις και τις παρεξηγήσεις. Ανάλογα με τον χαρακτήρα της εγκύου και το περιβάλλον της, τα ενδεχόμενα αρνητικά συναισθήματα, που μπορεί να βιώνει κατά καιρούς, συνοδεύονται συχνά από ενοχές, επειδή δε νιώθει χαρούμενη και ικανοποιημένη. Το θέμα της αντιμετώπισης των εσωτερικών εντάσεων είναι ζωτικής σημασίας, οχι μόνο για τις έγκυες γυναίκες, αλλά για τον καθένα μας. Όταν αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη κατάσταση, πιθανόν να δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα. Εάν, αναζητώντας μια επιφανιακή ηρεμία – π.χ. οικογενειακή – διαλέγουμε να μην τα εκφράσουμε (ίσως ούτε να τα αναγνωρίσουμε), αυτά δεν εξαφανίζονται, αλλά παραμένουν μέσα μας, δρώντας αρνητικά στην ψυχοσωματική μας ευεξία. Η μη-έκφραση των κακών συναισθημάτων έχει επιπτώσεις στο σωματικό επίπεδο (μερικοί μύες παραμένουν για καιρό συσπασμένοι, το ίδιο και τα σπλαχνικά όργανα, η αναπνοή είναι ρηχή, γενικά αλλοιώνεται η καλή ροή της ενέργειας, η οποία λιμνάζει, με τις γνωστές συνέπειες, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα), αλλά και στο επίπεδο των συναισθημάτων, γιατί ένα σώμα συσπασμένο ή με λίγη διαθέσιμη ενέργεια δεν επιτρέπει, με τη σειρά του, μια σωστή αξιοποίηση και μια ήρεμη αντιμετώπιση των προβλημάτων. Από ψυχοσωματική άποψη, είναι σημαντική η εντόπιση των συναισθημάτων που προκλήθηκαν από μια κατάσταση και η εκφρασή τους. Π.χ., εάν η συμπεριφορά του συντρόφου στενοχώρησε πολύ μια γυναίκα, το κλείσιμο πίσω από μια χαμογελαστή πρόσοψη, «Όλα πάνε καλά!», ή σιωπιλή, του θύματος «Πόσο δυστυχισμένη είμαι!», ή εκείνη του συγκρατημένου θυμού «Πόσο τον μισώ!», έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα, την αύξηση της εσωτερικής της δυσφορίας και της σύγχυσης στη σχέση. Αντίθετα, η εκδήλωση των συναισθημάτων της, και στο λεκτικό επίπεδο, «Αισθάνομαι πληγωμένη», «Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου!» και στο εκφραστικό (χροιά της φωνής, κλάμα, έκφραση του προσώπου, κινήσεις), αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια καλύτερη εσωτερική και εξωτερική διαύγεια. Στην περίπτωση της εγκύου, οι εσωτερικές αλλαγές εξαιτίας μιας παρατεταμένης έντασης (εισαγωγή νευρο-ορμόνων στην κυκλοφορία, ταχυκαρδία, ρηχή αναπνοή κ.ά.) επηρεάζουν και το έμβρυο, βάζοντας το σε μια κατάσταση ταραχής. Ακόμα, αυτό το «κλείσιμο» του σώματος και της ψυχής της, για να αποφύγει την αντιμετώπιση των συγκρούσεων, εσωτερικών και εξωτερικών, την οδηγεί προς μια κατάσταση συγκινησιακής απομόνωσης, την οποία πληρώνει ιδίως το έμβρυο. Η στέρηση συγκινησιακών μηνυμάτων που προέρχεται από αυτό το κλείσιμο, εξαιτίας μιας κατάστασης μελαγχολίας, άρνησης ή συγκρατημένης επιθετικότητας, δρα στον ψυχικό κόσμο του εμβρύου όπως μια στέρηση τροφής στη σωματική του ευεξία. Το παιδί, για να ξεκινά θετικά την καινούργια του ζωή στον κόσμο, έχει ανάγκη από συναισθηματική τροφή (μηνύματα αγάπης, αποδοχής και αισιοδοξίας), που μόνο από τη μητέρα του μπορεί να πάρει, μια μητέρα όμως ανοικτή προς τον κόσμο και συναισθηματικά διαθέσιμη. Καλό θα ήταν λοιπόν να προσπαθήσει η μέλλουσα μητέρα να διαβάζει μέσα στην καρδιά της, για να αναγνωρίζει τα συναισθήματα της, αλλά και να νιώθει το σώμα της (πού αισθάνεται σφιγμένη, πως είναι η εκφρασή της, τι λένε τα χέρια και η στάση της). Ας μην κρατήσει τα λόγια που θα ήθελε να πει, το κλάμα που έχει γίνει κόμπος στον λαιμό της, ας βγάλει τα συναισθήματα που βιώνει. Κάτι που δεν είναι εύκολο για όσους ανθρώπους είναι συνηθισμένοι να μην εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους, ιδιαίτερα αρνητικά. Η αντιμετώπιση μιας συγκινησιακής σύγκρουσης, μέσω της έκφρασης των συναισθημάτων και της εκφόρτησης, οδηγεί προς μια καλύτερη ψυχοσωματική ισορροπία και μια βαθύτερη ειλικρίνεια στη σχέση, προς όφελος και του εμβρύου, το οποίο, από τώρα και ιδιαίτερα τώρα, δέχεται πολλά συγκινησιακά μηνύματα της μητέρας και βιώνει τις αλλαγές του εσωτερικού της κόσμου.

Η έρευνα δείχνει ότι αμέσως μετά από τη σύλληψη, υπάρχει ένα επίπεδο συνειδητότητας στο έμβρυο. Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται, το υποσυνείδητό του αποθηκεύει πληροφορίες ώστε να προετοιμαστεί για το περιβάλλον της μητέρας του καθώς επίσης η συναισθηματική κατάσταση της μητέρας επηρεάζει γονιδιακά το έμβρυο! Όμως, ο ρόλος του πατέρα στη σχέση του με τη μητέρα είναι επίσης σημαντικός. Από τον έκτο μήνα, το έμβρυο μπορεί να ακούσει και να κινηθεί με το ρυθμό της φωνής της μητέρας του. Φανταστείτε τη διαφορετική επίδραση που δέχεται όταν η μητέρα του τραγουδά ευτυχισμένη ή φωνάζει με θυμό. Δεν αποτελεί καμία έκπληξη ότι υπερηχογραφήματα που λαμβάνονται, ενώ οι γονείς φωνάζουν ο ένας στον άλλο δείχνουν ολόκληρο το σώμα του μωρού να συσπάται με διέγερση. Φανταστείτε τη ζημιά που προκαλείται μετά από μήνες τροφοδοσίας του εμβρύου με αυτή την αρνητική ενέργεια.Τρομακτικό, έτσι δεν είναι;Στην πραγματικότητα, οι μελέτες δείχνουν ότι μια κακή σχέση μεταξύ των γονέων αυξάνει τον κίνδυνο ψυχολογικής και σωματικής βλάβης του παιδιού σε ένα εντυπωσιακό ποσοστό 200% ή και περισσότερο! οι σκέψεις ” οι αντιληπτές από τις μητέρες τους πριν από τη γέννηση” επιτρέπουν στο αγέννητο βρέφος να «βελτιστοποιήσει τη γενετική και την φυσιολογική του ανάπτυξη.” «Είναι βιολογικά αδύνατο για ένα γονίδιο να λειτουργεί ανεξάρτητα από το περιβάλλον του: τα γονίδια σχεδιάστηκαν για να ρυθμίζονται από τα σήματα από τον άμεσο περιβάλλοντα χώρο τους», … μερικά από τα οποία, με τη σειρά τους, είναι βαθιά επηρεασμένα από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μας.” Οι επιστήμονες αναγνωρίζουν τους ζωντανούς οργανισμούς ως ”δυναμικά συστήματα” ικανά για άμεσο επαναπρογραμματισμό των συμπεριφορών των γονιδίων ώστε να φιλοξενήσουν τις περιβαλλοντικές προκλήσεις».Η σχέση μεταξύ αρνητικών σκέψεων, συναισθημάτων, και αντίδρασης στο στρες είναι σαφής. Η σχέση μεταξύ της αισιοδοξίας και της γαλούχηση του αγέννητου παιδιού θα ακολουθήσει κατά πάσα πιθανότητα την ίδια πορεία δράσης. Αυτή τη φορά, οι “καλές” ορμόνες, όπως η οξυτοκίνη, είναι πιθανό να είναι αυτές που κυκλοφορούν για να βοηθήσουν το μωρό. Αλλά οι σκέψεις μπορεί να έχουν μια ακόμη πιο άμεση διαδρομή για τον επηρεασμό του DNA. Υπάρχει και μια άλλη ενέργεια που φαίνεται να συνδέει τις συναισθηματικές σκέψεις με τη γενετική αλλαγή. Ας δουμε πόσο δεκτικός σε σκέψεις μπορεί να είναι ο πλακούντας. Στη μελέτη, το Ινστιτούτο HeartMath, , χρησιμοποίειται DNA από πλακούντα. Σε κάθε έναν από τους 28 ερευνητές, οι οποίοι ήταν ”ειδικά εκπαιδευμένοι” στο πώς να δημιουργούν και να αισθάνονται έντονα συναισθήματα όταν τους ζητηθεί”, δόθηκε ένα φιαλίδιο DNA από πλακούντα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι κάθε δείγμα του DNA του πλακούντα “άλλαζε σχήμα ανάλογα με τα συναισθήματα των ερευνητών του.” Όταν οι ερευνητές αισθάνονταν θετικά συναισθήματα, όπως αγάπη, χαρά και ευγνωμοσύνη, το DNA », απάντησε με χαλάρωση: “Το κλώσμα του ομφάλιου λώρου ξετυλίχθηκε και μάλιστα επιμηκύνθηκε” Όταν οι ερευνητές αισθάνονταν αρνητικά συναισθήματα, όπως θυμό, φόβο, απογοήτευση ή άγχος, το DNA “σφίχθηκε, έγινε μικρότερο, και ακόμη έσβησε πολλούς από τους κωδικούς του.” Τέλος, όταν οι ερευνητές αισθάνθηκαν και πάλι θετικό συναίσθημα, οι «κώδικες τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία.” Τα συμπερασματα δικα σας!!!!!!!!!!!!