Εκτέλεση της Αναζήτησης

Χαρά, Λύπη, Φόβος, Θυμός, Αηδία. Είναι τα πέντε συναισθήματα που όλοι ζουν στον εγκέφαλό μας και καθορίζουν τη ζωή μας και τις αντιδράσεις μας. Η εντεκάχρονη Ράιλι έχει να αντιμετωπίσει σημαντικές αλλαγές στη ζωή της, ένα ατύχημα όμως στο κέντρο ελέγχου του δικού της εγκέφαλου απομακρύνει τη Χαρά και τη Λύπη, αναγκάζοντας τα υπόλοιπα τρία συναισθήματα να πάρουν τον έλεγχο. Σε τι αποφάσεις θα την οδηγήσουν; Πώς πρέπει να συνεργαστεί η Χαρά με τη Λύπη ώστε να επιστρέψουν μαζί στο κέντρο ελέγχου; Και ποια η χρησιμότητα του κάθε συναισθήματος; Υπάρχει μια παρανόηση ότι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων είναι παιδικές. Το ότι μια ταινία είναι κατάλληλη για παιδιά δεν σημαίνει ότι είναι παιδική. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο με τις ταινίες της Disney και φυσικά της Pixar. Η ταινία Τα Μυαλά Που Κουβαλάς είναι το πιο πρόσφατο δείγμα ταινίας που μπορούν να δει όλη η οικογένεια και η εμπειρία για τους γονείς να είναι εντελώς διαφορετική από για τα παιδιά. Βλέποντας την ταινία, αισθάνθηκα ότι ξαναζούσα το μεγάλωμα των παιδιών μου. Οι περισσότερες στιγμές, οι περισσότερες αντιδράσεις της Ράιλι μου ήταν γνώριμες. Η ταινία καταφέρνει αριστοτεχνικά να οπτικοποιήσει τις περισσότερες λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου: Οι ανόητες φοβίες μας, τα απωθημένα μας, οι φανταστικοί φίλοι, τα όνειρα, ο ειρμός της σκέψης μας, οι ασήμαντες λεπτομέρειες που ξεχνάμε, ακόμη και τα χοζοτράγουδα που μας κολλούν χωρίς λόγο έχουν θέση στην ταινία. Οι χαρακτήρες είναι αξιολάτρευτοι. Εκτός από την ενθουσιώδη Χαρά και την απαισιόδοξη Λύπη, βλέπουμε την Αηδία να είναι κοκέτα, τον Φόβο να είναι ανασφαλής και τον Θυμό να είναι (κυριολεκτικά) θερμοκέφαλος. Πριν βγει η ταινία είχα διαβάσει σχόλια από μπαμπάδες ότι γιατί η παρουσίαση του πατέρα της Ράιλι ακολουθεί όλα τα στερεότυπα. Προσωπικά δεν έδωσα σημασία. Εξάλλου τα συναισθήματα της μητέρας τα παρουσίαζε σαν να είναι πάνελ μεσημεριανής εκπομπής. Η ταινία όμως σε κάνει να συνειδητοποιήσεις και πράγματα για τον εαυτό σου. Χαρά και λύπη πάνε μαζί. Η λύπη δεν προκαλείται μόνο από κάτι άσχημο που μας συμβαίνει. Λύπη μπορεί να προκληθεί και από αναμνήσεις που κάποτε μας έφερναν χαρά. Και αντίστοιχα μια άσχημη στιγμή να προκαλεί μετά από καιρό συναισθήματα χαράς. Η λύπη μπορεί να φέρει και το κλάμα, εκείνο το κλάμα που σε λυτρώνει και τελικά σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Δεν είναι τυχαίο που πίσω από την ταινία είναι ο σκηνοθέτης του Ψηλά Στον Ουρανό, μιας άλλης ταινίας που έφερε δάκρυα στα μάτια των μεγάλων. Για μια ακόμη φορά τα παιδιά θα δουν μια ταινία που θα τους διασκεδάσει και όταν ανάψουν τα φώτα θα αναρωτηθούν γιατί τα μάτια των γονιών τους είναι υγρά. Πηγή: http://blog.chrismagr.com Δείτε ολόκληρο το άρθρο