Εκτέλεση της Αναζήτησης

Λίγο πολύ αυτές τις περίεργες αντιδράσεις τις έχουν όλα τα παιδιά και όλοι οι γονείς τις έχουμε ζήσει. - Σας ζητάει επίμονα ένα φαγητό (συνήθως κάτι άλλο εκτός από αυτό που έχετε μαγειρέψει ήδη). Σηκώνεστε να του το ετοιμάσετε και όταν το βλέπει του κόβετε η όρεξη ή κλαίει λέγοντας σας ότι τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελε. -Αγγίζει όλα τα αντικείμενα που δεν πρέπει και που μπορούν εύκολα να σπάσουν. - Όταν βρίσκει μια μικρή τρυπούλα στον τοίχο, σε αντικείμενα βάζει το δάχτυλο του γα να δει αν χωράει. - Το καλύτερο μαξιλάρι είναι το κεφάλι της μαμάς. Τόσο μεγάλο κρεβάτι αλλά πάντα βολεύεται πάνω σας. - Θέλει να βάζει όλα τα αντικείμενα στο στόμα του. - Νευριάζει, τσατίζεται και κλαίει γιατί πχ βάλατε και τυρί στο πιάτο με τις πατάτες. - Το καλύτερο στήριγμα είναι να κρατιέται από τα μαλλιά σας. - Σου λέει δε θέλω να κοιμηθώ ενώ με το ζόρι κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. - Τρελαίνεται για τα μακαρόνια και δεν του αρέσει το παστίτσιο ή τα λαζάνια. - Βήχει ψεύτικα. Μια συνηθισμένη τακτική για να του δώσετε προσοχή. - Δεν κάθεται στο καροτσάκι. Σε κάθε βόλτα μετά από λίγα λεπτά ζητάει την αγκαλιά σας. - Βγάζει τα ρούχα του. Δε χάνει ευκαιρία να πετά τα ρούχα του. Αν επιχειρήσετε να του βάλετε πχ. κάλτσες δε θα καταλάβετε πότε θα τις έχει πετάξει ήδη στο πάτωμα.

Η αυτονομία τους μάλιστα ξεκινά από πολύ μικρότερες ηλικίες, καθώς από 3 ετών οι γονείς τους τα στέλνουν να κάνουν θελήματα. Πηγαίνουν στο φούρνο, στο μπακάλικο, κάνουν ψώνια και όλα αυτά χωρίς καμία επίβλεψη. Μάλιστα υπάρχει και σχετική τηλεοπτική εκπομπή, που προβάλλεται τα τελευταία 25 χρόνια στην Ιαπωνία. Το "Hajimete no Otsukai" (Το πρώτο μου θέλημα) παρακολουθεί με κρυφές κάμερες την καθημερινότητα αυτών των παιδιών, και το πως κάνουν διάφορες δραστηριότητες εντελώς μόνα τους από τόσο μικρή ηλικία. Πως εξηγείται όμως αυτή η τόσο ασυνήθιστη για το Δυτικό Κόσμο ανεξαρτησία; Φυσικά ο λόγος δεν είναι γιατί τα παιδιά εκεί είναι εκ φύσεως πιο αυτάρκη από τα υπόλοιπα. «Όλα έγκεινται στη δυναμική της μάζας» εξηγεί ο ανθρωπολόγος Dwayne Dixon στο The Atlantic. «Τα παιδιά στην Ιαπωνία μαθαίνουν από νωρίς πως, σε ιδανικές συνθήκες, οποιοδήποτε μέλος της κοινωνίας μπορεί να εξυπηρετήσει ή να βοηθήσει κάποιο άλλο». Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται και στο σχολείο, όπου τα παιδιά καλούνται να καθαρίσουν ή να σερβίρουν φαγητό τα ίδια, αντί να το περιμένουν από το προσωπικό. «Κάτι τέτοιο επιμερίζει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα και μαθαίνει σε όλους για παράδειγμα πώς να καθαρίζουν μια τουαλέτα» συμπληρώνει ο Dixon. Με το να αναλάβει ένα παιδί την ευθύνη για κάποιον κοινόχρηστο χώρο, το όφελος είναι διπλό- αφενός κατανοεί την έννοια της ιδιοκτησίας αλλά και τις συνέπειες του να τα κάνει άνω κάτω, αφού στην τελική αυτό θα τα καθαρίσει μετά. Αυτή η λογική επεκτείνεται μετά στους δημόσιους χώρους. Οι δρόμοι της Ιαπωνίας άλλωστε είναι εξαιρετικά καθαροί. Το παιδί γνωρίζει πλέον εξ' ιδίων πως μπορεί να βασιστεί στην ομήγυρη αν χρειαστεί κάτι. Βέβαια, ας μην παραγνωρίζουμε και το γεγονός πως η χώρα έχει πολύ χαμηλό δείκτη εγκληματικότητας, ένας πολύ βασικός λόγος που οι γονείς δεν τρομάζουν στην ιδέα πως τα παιδιά τους κυκλοφορούν μόνα εκεί έξω. Δίνοντας οι γονείς αυτήν την ελευθερία στα παιδιά τους, δεν ενισχύουν το αίσθημα εμπιστοσύνης μόνο σε αυτά αλλά και σε ολόκληρη την κοινότητα.» Πολλά παιδιά στον κόσμο είναι αυτάρκη» παρατηρεί ο Dixon. «Αυτό όμως που υποπτεύομαι πως έχει εντυπωσιάσει τους ανθρώπους του Δυτικού κόσμου στην προκειμένη περίπτωση είναι η αίσθηση εμπιστοσύνης και συνεργασίας που υπάρχει εκεί, που τις περισσότερες φορές συμβαίνει σιωπηλά και αυθόρμητα» καταλήγει. Πηγή: www.lifo.gr

Πόσο ασφαλές είναι αυτό όμως και τι επίδραση μπορεί να έχει στα παιδιά καθώς μεγαλώνουν; Οπως επισημαίνει σε σχετικό άρθρο το LiveScience, στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετές εφαρμογές που έχουν αναπτυχθεί ειδικά για τα παιδιά ενός και δύο ετών και ακόμη ένα-ετών, αλλά η επίσημη καθοδήγηση από την Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία δηλώνει ότι: «θα πρέπει να αποφεύγεται η τηλεόραση και άλλα μέσα ψυχαγωγίας με οθόνη στα βρέφη και τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών» Γιατί όμως η ηλικία αυτή αποτελεί ορόσημο; Οι Ευρωπαίοι ερευνητές έχουν διαφορετικές απόψεις σε κάθε χώρα. Στη Γερμανία, ορισμένοι παιδοψυχολόγοι συμβουλεύουν ότι η χρήση της οθόνης θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία των έξι ετών, στη Φινλανδία και σε άλλες Σκανδιναβικές χώρες, δεν θέτουν κάποιο όριο, ενώ στην Ισπανία και την Πολωνία, ορίζουν τα 2 χρόνια ως το κατώτατο όριο. Ολοι επεσήμαναν ωστόσο, ότι το να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι την παθητική παρακολούθηση τηλεόρασης με την διαδραστική και συμμετοχική χρήση των smartphones, tablets, βιντεοπαιχνιδιών και Leapsters φαίνεται παράλογο. Φαίνεται ότι, κάπως ειρωνικά, παρόλο που η παγκόσμια αγορά έχει αναπτύξει την συγκεκριμένη, τεχνολογία είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την επίτευξη μιας παγκόσμιας συναίνεσης σχετικά με την ηλικία στην οποία επιτρέπεται η χρήση οθόνης. Οι οθόνες είναι ουσιαστικά μια επιφάνεια που δημιουργεί και περιέχει ένα εναλλακτικό κόσμο. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε τις έννοιες που εμφανίζονται σε αυτό τον «άλλο κόσμο» και να σκεφτούμε αν τα παιδιά κάτω των δύο ετών μπορούν να τις κατανοήσουν με έναν τρόπο που θα μπορούσε να έχει ένα νόημα, και θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξή τους. Για παράδειγμα, αυτό είναι αποδεδειγμένο ότι παρά το γεγονός ότι έχουν μόνο έξι μήνες διαφορά, τα παιδιά 3 ετών ξεπερνούν σταθερά τα παιδιά 2μιση ετών στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα σε ένα σύμβολο και μια πραγματική αναπαράσταση ενός αντικειμένου. Έρευνα από την Τζούντι Ντελόουτς του Κέντρο Μελέτης του Παιδιού στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και τους συνεργάτες της, δείχνουν ότι μερικά παιδιά κάνουν και λάθη στην κλίμακα, για παράδειγμα, εκλαμβάνοντας τα αυτοκίνητα παιχνίδια για πραγματικά αυτοκίνητα. Επίσης οι παιδοψυχολόγους τονίζουν ότι οι διαδραστικές εφαρμογές μπορούν να παρεμβαίνουν στην ικανότητα κατανόησης ιστοριών του παιδιού, κυρίως επειδή όταν οι γονείς διαβάζουν το βιβλίο στο παιδί τους τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στα διαδραστικά στοιχεία από ό, τι στην ιστορία, κάτι που δεν θα συνέβαινε με ένα τυπωμένο βιβλίο. Δεν έχει σημασία πόσο ακριβές και εξατομικευμένο θα είναι το λογισμικό, δεν μπορεί ποτέ να παρουσιάσει το εύρος και την ποιότητα των γλωσσικών σημάτων ενός ανθρώπινου ομιλητή. Η ικανότητα να δοκιμάσει να μιμηθεί τον ήχο και τις εκφράσεις του προσώπου, τις χειρονομίες, τους ήχους της φωνής και τη γλώσσα του σώματος του γονιού, είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων. Από την άλλη, οι τεχνοκράτες, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι, δεδομένης της δημοτικότητας των tablet τόσο στους ενήλικες όσο και στα μικρά παιδιά, θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να τους φέρει κοντά. Ομως εδώ τίθεται θέμα ποιότητας, αφού συνήθως τα τυπωμένα βιβλία περνάνε από σκληρή ανταγωνιστική διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους εμπειρογνώμονες με μεγάλη εμπειρία στο είδος, που συμβουλεύουν σχετικά με την ποιότητα του βιβλίου πριν από τη δημοσίευση. Αντίθετα οι κριτικές των παιχνιδιών στο App Store σίγουρα δεν γίνονται από παιδοψυχολόγους. Επίσης η μονόπλευρη απεικόνιση του κόσμου στα λογισμικά που απευθύνονται σε παιδιά, είναι ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αφού οι ενήλικες και συνομήλικοι τους παρουσιάζουν πολύπλοκες συμπεριφορές που δεν συμπίπτουν πάντα με τα πρότυπα των ψηφιακών εφαρμογών και είναι αδύνατο να προβλεφθούν και να μοντελοποιηθούν. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ορισμένες εφαρμογές υπάρχουν απλά για να ψυχαγωγούν τα παιδιά και να βρίσκουν για λίγο την ησυχία τους οι γονείς. Ωστόσο κατά πόσο αυτό το υλικό είναι κατάλληλο για την ψυχαγωγία των νηπίων, όταν οι περισσότεροι γονείς δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα ιδανικά επίπεδα φωτεινότητας της οθόνης, ώστε να μην παρεμβαίνει στην σωστή ανάπτυξη της όρασης τους. Τέλος, καθώς τα tablet είναι ακόμα πολύ καινούργια στον τεχνολογικό στίβο, γνωρίζουμε ελάχιστα για τις πιθανές μακροπρόθεσμες συνέπειες στα παιδιά 2 ετών από την εκτεταμένη αλληλεπίδραση με οθόνες αφής. Μάλιστα, όσο διαδραστικές κι αν είναι οι εφαρμογές και οι εικόνες έχουν εντελώς διαφορετικές ιδιότητες από τα περισσότερα άλλα αντικείμενα με τα οποία τα μικρά παιδιά μπορούν να αλληλεπιδράσουν στην καθημερινότητα τους. Η αφή είναι το πρώτο και το νούμερο ένα μέσο επικοινωνίας και μάθησης στην πρώιμη παιδική ηλικία. Θα πρέπει να είναι σε θέση να πιάσουν, να ζουλήξουν ή και να προσπαθήσουν να μασήσουν τα αντικείμενα προκειμένου να κατανοήσουν τις βασικές τους ιδιότητες. Δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί αν αντικαταστήσουμε το χρόνο που δαπανάται σε αυτές τις εμπειρίες με τις παραλλαγές που χρησιμοποιούνται στην ψηφιακή τεχνολογία, όπου απλά θα πατάνε μία οθόνη. Σε μια εποχή που οι οθόνες είναι μέρος της καθημερινότητας μας και υπάρχουν παντού, είναι αδύνατον να τις αποφεύγουμε εντελώς. Οι γονείς θα πρέπει σίγουρα να μην πανικοβληθούν όταν το μωρό τους συναντά μια οθόνη, αλλά τουλάχιστον μέχρι να έχουμε σωστά κριτήρια αξιολόγησης με γνώμονα την έρευνα για την καταλληλότητα των οθονών για τα νήπια, το καλύτερο είναι να ελαχιστοποιήσουμε την αλληλεπίδραση των παιδιών με αυτές και να δώσουμε βάρος στην φυσική επαφή. madata.gr

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, ορισμένοι γονείς δείχνουν να έχουν προτίμηση σε μη-γαλακτοκομικές εναλλακτικές λύσεις, όπως το γάλα αμυγδάλου και γάλα καρύδας αντί για το αγελαδινό. Ενώ ορισμένοι ειδικοί συμφωνούν πως αυτό είναι μια σοφή επιλογή, άλλοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι εναλλακτικές λύσεις κοστίζουν σε βασικά θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν σωστά. Τα οφέλη του αγελαδινού γάλακτος Έχει τη σωστή ποσότητα του λίπους, των υδατανθράκων και 9 απαραίτητα θρεπτικά συστατικά στα οποία πολλά παιδιά έχουν έλλειψη Το αγελαδινό γάλα έχει πολλές πρωτεΐνες -περίπου 8 έως 10 γραμμάρια ανά φλιτζάνι- και είναι μια καλή πηγή ασβεστίου, καλίου και βιταμίνης D. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά πλήρες γάλα μετά την ηλικία των 1, και από εκεί και πέρα πάμε στο 1 τοις εκατό ή αποβουτυρωμένο γάλα στα 2 έτη. Παρά το γεγονός ότι τα παιδιά χρειάζονται λίπος για την ανάπτυξη του εγκεφάλου, οι ειδικοί συμφωνούν, πως τα περισσότερα παιδιά είναι πιθανό να καταναλώνουν αρκετό λίπος ούτως ή άλλως. Από την άλλη πλευρά… Δεν είναι λίγες οι μελέτες που αποδεικνύουν πως στις χώρες όπου οι άνθρωποι καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες γάλακτος, σημειώνονται περισσότερα κατάγματα! Κι όμως, παρά το γεγονός πως πάντα γνωρίζαμε ότι το γάλα έκανε καλό στα κόκαλα έρευνες των τελευταίων ετών ανατρέπουν τα δεδομένα στρέφοντας την προσοχή μας στους… εναλλακτικούς τύπους γάλακτος. Τι είναι τα υποκατάστατα γάλακτος; Υπάρχουν στο εμπόριο πολλά υποκατάστατα του γάλακτος και αυτά είναι τα φυτικά «γάλατα» – ροφήματα: Γάλα σόγιας: Είναι διατροφικά κοντά στο αγελαδινό γάλα. Περιέχει περίπου την ίδια ποσότητα πρωτεΐνης (3,5%), όπως το αγελαδινό γάλα, 2% λιπαρά, υδατάνθρακες, νάτριο, σίδηρο, ριβοφλαβίνη, ασβέστιο, φυτικές ίνες. Καθώς δεν περιέχει γαλακτόζη, μπορεί να αντικαταστήσει με ασφάλεια το μητρικό γάλα σε βρέφη με δυσανεξία στη λακτόζη. Η παρουσία φυτο-οιστρογόνων είναι αυτή που κάνει ορισμένους γιατρούς να το συνιστούν στις γυναίκες που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση. Βοηθά στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης και στην προώθηση της υγείας των ματιών. Εκτός από φυσικό γάλα σόγιας, υπάρχει και με γεύσεις όπως βανίλια, κακάο, φράουλα, όπως επίσης και εμπλουτισμένο με επιπλέον ασβέστιο, Ω3 και ισοφλαβόνες. Γάλα αμυγδάλου: Περιέχει πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, λίπος 2,2%. Δεν περιέχει λακτόζη, χοληστερόλη, γλουτένη, και ζάχαρη. Είναι πλούσιο σε μεταλλικά στοιχεία, πρωτεΐνες και ακόρεστα λιπαρά οξέα. Το γάλα αμυγδάλου δεν περιέχει πρόσθετο αλάτι ή ζάχαρη και είναι το ιδανικό υποκατάστατο του αγελαδινού γάλακτος. Έχει ωραία γεύση και υπάρχει είτε φυσικό είτε με σιρόπι αγαύης. Γάλα βρώμης: Περιέχει πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και 1,3% λιπαρά, ενώ αντίθετα, δεν περιέχει λακτόζη και χοληστερόλη. Διατίθεται σε διάφορες γεύσεις φυσικό, βανίλια ή σοκολάτα. Γάλα ρυζιού: Το γάλα ρυζιού δεν περιέχει χοληστερόλη και λακτόζη, ενώ ενδείκνυται για άτομα που παρουσιάζουν δυσανεξία στη λακτόζη, είναι αλλεργικοί στη σόγια ή με προβλήματα του πεπτικού συστήματος. Περιέχει ελάχιστες πρωτεΐνες, αλλά συνιστάται σε όσους αθλούνται, διότι είναι πλούσιο σε σάκχαρα, βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία. Είναι ιδιαίτερα εύπεπτο και ελαφρύ. Φυτικά «γάλατα» σε σκόνη: Διατίθεται σε διάφορες γεύσεις όπως σόγιας, αμυγδάλου, φουντουκιού, σουσαμιού, κάστανου, καρυδόψιχας, καρύδας και κινόα. Μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Journal Medical Association διαπίστωσε ότι τα παιδιά που έπιναν μη-γαλακτοκομικά υποκατάστατα ήταν πιο πιθανό να έχουν χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D σε σχέση με όσα έπιναν αγελαδινό γάλα. Για μερικά παιδιά που έχουν ευαισθησίες στο γάλα βέβαια, όπως δυσανεξία ή αλλεργίες, το γάλα σόγιας είναι η επόμενη καλύτερη εναλλακτική λύση, επειδή είναι το πιο κοντινό σε αγελαδινό γάλα. Ωστόσο, μερικές μελέτες δείχνουν τις ισοφλαβόνες στη σόγια που μιμούνται τα οιστρογόνα θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ανάπτυξη των παιδιών και να συνδεθούν με την πρόωρη εφηβεία. Το περιεχόμενο της ιστοθέσης είναι μόνο για ενημερωτικό σκοπό και δεν θα πρέπει να αντικαθιστά οποιαδήποτε ιατρική συμβουλή, διάγνωση ή και θεραπεία που χορηγείται από τον γιατρό σας ή από τον εξειδικευμένο επιστήμονα υγείας. life2day.gr

Οπως επισημαίνει σε σχετικό άρθρο το LiveScience, στην πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετές εφαρμογές που έχουν αναπτυχθεί ειδικά για τα παιδιά ενός και δύο ετών και ακόμη ένα-ετών, αλλά η επίσημη καθοδήγηση από την Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία δηλώνει ότι: «θα πρέπει να αποφεύγεται η τηλεόραση και άλλα μέσα ψυχαγωγίας με οθόνη στα βρέφη και τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών» Γιατί όμως η ηλικία αυτή αποτελεί ορόσημο; Οι Ευρωπαίοι ερευνητές έχουν διαφορετικές απόψεις σε κάθε χώρα. Στη Γερμανία, ορισμένοι παιδοψυχολόγοι συμβουλεύουν ότι η χρήση της οθόνης θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία των έξι ετών, στη Φινλανδία και σε άλλες Σκανδιναβικές χώρες, δεν θέτουν κάποιο όριο, ενώ στην Ισπανία και την Πολωνία, ορίζουν τα 2 χρόνια ως το κατώτατο όριο. Ολοι επεσήμαναν ωστόσο, ότι το να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι την παθητική παρακολούθηση τηλεόρασης με την διαδραστική και συμμετοχική χρήση των smartphones, tablets, βιντεοπαιχνιδιών και Leapsters φαίνεται παράλογο. Φαίνεται ότι, κάπως ειρωνικά, παρόλο που η παγκόσμια αγορά έχει αναπτύξει την συγκεκριμένη, τεχνολογία είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την επίτευξη μιας παγκόσμιας συναίνεσης σχετικά με την ηλικία στην οποία επιτρέπεται η χρήση οθόνης. Οι οθόνες είναι ουσιαστικά μια επιφάνεια που δημιουργεί και περιέχει ένα εναλλακτικό κόσμο. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε τις έννοιες που εμφανίζονται σε αυτό τον «άλλο κόσμο» και να σκεφτούμε αν τα παιδιά κάτω των δύο ετών μπορούν να τις κατανοήσουν με έναν τρόπο που θα μπορούσε να έχει ένα νόημα, και θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξή τους. Για παράδειγμα, αυτό είναι αποδεδειγμένο ότι παρά το γεγονός ότι έχουν μόνο έξι μήνες διαφορά, τα παιδιά 3 ετών ξεπερνούν σταθερά τα παιδιά 2μιση ετών στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα σε ένα σύμβολο και μια πραγματική αναπαράσταση ενός αντικειμένου. Έρευνα από την Τζούντι Ντελόουτς του Κέντρο Μελέτης του Παιδιού στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και τους συνεργάτες της, δείχνουν ότι μερικά παιδιά κάνουν και λάθη στην κλίμακα, για παράδειγμα, εκλαμβάνοντας τα αυτοκίνητα παιχνίδια για πραγματικά αυτοκίνητα. Επίσης οι παιδοψυχολόγους τονίζουν ότι οι διαδραστικές εφαρμογές μπορούν να παρεμβαίνουν στην ικανότητα κατανόησης ιστοριών του παιδιού, κυρίως επειδή όταν οι γονείς διαβάζουν το βιβλίο στο παιδί τους τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στα διαδραστικά στοιχεία από ό, τι στην ιστορία, κάτι που δεν θα συνέβαινε με ένα τυπωμένο βιβλίο. Δεν έχει σημασία πόσο ακριβές και εξατομικευμένο θα είναι το λογισμικό, δεν μπορεί ποτέ να παρουσιάσει το εύρος και την ποιότητα των γλωσσικών σημάτων ενός ανθρώπινου ομιλητή. Η ικανότητα να δοκιμάσει να μιμηθεί τον ήχο και τις εκφράσεις του προσώπου, τις χειρονομίες, τους ήχους της φωνής και τη γλώσσα του σώματος του γονιού, είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων. Από την άλλη, οι τεχνοκράτες, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι, δεδομένης της δημοτικότητας των tablet τόσο στους ενήλικες όσο και στα μικρά παιδιά, θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να τους φέρει κοντά. Ομως εδώ τίθεται θέμα ποιότητας, αφού συνήθως τα τυπωμένα βιβλία περνάνε από σκληρή ανταγωνιστική διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους εμπειρογνώμονες με μεγάλη εμπειρία στο είδος, που συμβουλεύουν σχετικά με την ποιότητα του βιβλίου πριν από τη δημοσίευση. Αντίθετα οι κριτικές των παιχνιδιών στο App Store σίγουρα δεν γίνονται από παιδοψυχολόγους. Επίσης η μονόπλευρη απεικόνιση του κόσμου στα λογισμικά που απευθύνονται σε παιδιά, είναι ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αφού οι ενήλικες και συνομήλικοι τους παρουσιάζουν πολύπλοκες συμπεριφορές που δεν συμπίπτουν πάντα με τα πρότυπα των ψηφιακών εφαρμογών και είναι αδύνατο να προβλεφθούν και να μοντελοποιηθούν. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ορισμένες εφαρμογές υπάρχουν απλά για να ψυχαγωγούν τα παιδιά και να βρίσκουν για λίγο την ησυχία τους οι γονείς. Ωστόσο κατά πόσο αυτό το υλικό είναι κατάλληλο για την ψυχαγωγία των νηπίων, όταν οι περισσότεροι γονείς δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα ιδανικά επίπεδα φωτεινότητας της οθόνης, ώστε να μην παρεμβαίνει στην σωστή ανάπτυξη της όρασης τους. Τέλος, καθώς τα tablet είναι ακόμα πολύ καινούργια στον τεχνολογικό στίβο, γνωρίζουμε ελάχιστα για τις πιθανές μακροπρόθεσμες συνέπειες στα παιδιά 2 ετών από την εκτεταμένη αλληλεπίδραση με οθόνες αφής. Μάλιστα, όσο διαδραστικές κι αν είναι οι εφαρμογές και οι εικόνες έχουν εντελώς διαφορετικές ιδιότητες από τα περισσότερα άλλα αντικείμενα με τα οποία τα μικρά παιδιά μπορούν να αλληλεπιδράσουν στην καθημερινότητα τους. Η αφή είναι το πρώτο και το νούμερο ένα μέσο επικοινωνίας και μάθησης στην πρώιμη παιδική ηλικία. Θα πρέπει να είναι σε θέση να πιάσουν, να ζουλήξουν ή και να προσπαθήσουν να μασήσουν τα αντικείμενα προκειμένου να κατανοήσουν τις βασικές τους ιδιότητες. Δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί αν αντικαταστήσουμε το χρόνο που δαπανάται σε αυτές τις εμπειρίες με τις παραλλαγές που χρησιμοποιούνται στην ψηφιακή τεχνολογία, όπου απλά θα πατάνε μία οθόνη. Σε μια εποχή που οι οθόνες είναι μέρος της καθημερινότητας μας και υπάρχουν παντού, είναι αδύνατον να τις αποφεύγουμε εντελώς. Οι γονείς θα πρέπει σίγουρα να μην πανικοβληθούν όταν το μωρό τους συναντά μια οθόνη, αλλά τουλάχιστον μέχρι να έχουμε σωστά κριτήρια αξιολόγησης με γνώμονα την έρευνα για την καταλληλότητα των οθονών για τα νήπια, το καλύτερο είναι να ελαχιστοποιήσουμε την αλληλεπίδραση των παιδιών με αυτές και να δώσουμε βάρος στην φυσική επαφή.