Εκτέλεση της Αναζήτησης

Ο Γιώργος γύρισε από το σχολείο με μια σάκα γεμάτη ντροπή και οδυρμό. Τα ρούχα του μύριζαν εξευτελισμό. Τα μάτια του κατακόκκινα και οι σκέψεις στο κεφάλι του ένα κουβάρι. Η μάνα του ήταν απασχολημένη στο τηλέφωνο, συζητούσε για τα ξενοπορτίσματα του άντρα της και ο πατέρας του απών, σε κάποιο συνέδριο ή κάποια »παράνομη» συνάντηση. Πήρε τον πόνο του αγκαλιά και κουλουριάστηκε μαζί του στο κρεβάτι, σε στάση εμβρυική. Ο Γιώργος ενοχλεί τους συμμαθητές του -είναι που δεν τα πάει καλά στα ομαδικά αθλήματα ως υπέρβαρος και δυσκίνητος. Όχι, ο Γιώργος είναι χοντρός. Πρέπει να τιμωρηθεί. Η Μαρία γύρισε σπίτι με ένα χαιρέκακο χαμόγελο και μια ικανοποίηση δίχως προηγούμενο, γεμάτη έξαψη, τα μάτια της άστραφταν. Έκανε τη Στελλίτσα να κλάψει για τη στραβή της μύτη, μπροστά σε όλο το τμήμα. Ο καθηγητής δεν έδωσε σημασία, παιδιά είναι θα τα βρούνε κι εκείνος ενήλικας με αληθινά προβλήματα, ησυχία είπε μόνο για να επαναφέρει την τάξη και να αρχίσει το μάθημά του. Η Μαρία συνέχισε σαρκαστικά: «Που μας ήθελε και έρωτες, να, κοιτάξτε το όνομα του Πέτρου στα τετράδιά της!». Κρατούσε το εύρημα ψηλά, με το χέρι τεντωμένο, φουσκωμένη από υπερηφάνεια για τη σπουδαία της ανακάλυψη και φυσικά για την υπεροχή της έναντι της συμμαθήτριάς της. Ο Πέτρος ξέσπασε σε γέλια. Η Στελλίτσα ήταν άσχημη. “Επρεπε να μάθει τη θέση της. Ο Νίκος επέστρεψε σπίτι ως άλλος τροπαιοφόρος κατακτητής, τα μάτια του γυάλιζαν. «Κοίτα με μπαμπά, τα κατάφερα, έγινα σαν και σενα. Δυνατός και σκληρός με τους αδύναμους. Άρπαξα τα γυαλιά του Βασίλη και μετά τον χτύπησα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί. Το ίδιο δεν θα έκανες κι εσύ; Θυμάμαι τότε που στεναχωρήθηκα επειδή έσπασε το παιχνίδι μου και με τιμώρησες που έκλαιγα σαν να ήμουν κανένα κοριτσάκι. Ήμουν αδύναμος, είχες δίκιο μπαμπά. Μπαμπά, κοίτα με!». Ο Νίκος ήταν κάποτε παιδί. Έπρεπε να μεγαλώσει. Ο Βαγγέλης, δεν γύρισε σπίτι. Και ο Γιάννης, ο Κώστας, η Πόπη, το σκέφτονται κι αυτοί σοβαρά, κάποια στιγμή να μη γυρίσουν. Σχεδιάζουν κρυφά την απόδρασή τους, κάνουν σχέδια για τη μέρα που θα καταφέρουν να απαλλαχτούν από τους δυνάστες τους. Δεν ονειρεύονται ταξίδια και εκδρομές, ονειρεύονται τη φυγή, τη λύτρωση. Η Λίτσα, ο Τάκης, ο Παύλος το γνωρίζουν, αλλά δεν μιλάνε. Θέλουν να επέμβουν, να στηρίξουν τους φίλους τους, αλλά φοβούνται. Είναι σκληρός ο κόσμος τους και δεν θα επιβιώσουν αν προβάλλουν αντίσταση. Άλλωστε, ποιός θα τους ακούσει, οι παιδικές φωνές δεν φτάνουν στα ενήλικα αυτιά. Οι μεγάλοι έχουν τις δικές τους έννοιες και δεν καταλαβαίνουν. Κι όμως, κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα δικά μας προβλήματα και να ακούσουμε επιτέλους τις κραυγές της απόγνωσης πίσω από τη σιωπή. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Καμιά ανοχή, καμιά δικαιολογία για την ντροπή που μαστίζει τα σπίτια και τα σχολεία μας, τις ζωές των ανθρώπων που γεννήθηκαν με την κατάρα να ζουν στον σάπιο κόσμο μας. Πρέπει να απαλλάξουμε επιτέλους την κοινωνία μας από την ασχήμια της και να καταλάβουμε -για όσους έχουμε μείνει »πίσω» στα δικά μας παιδικά χρόνια-, πως δεν έχουμε να κάνουμε πια με παιδιά που πουλάνε αθώο τσαμπουκά και παίζουν πετροπόλεμο στις αλάνες. Πλέον μιλάμε για βεντέτες, συμμορίες και πλήρη, αρρωστημένο εξευτελισμό, για ακραίες συμπεριφορές δίχως κανένα μέτρο και πολλές φορές, με την αποδοχή και το σιγοντάρισμα των γονιών. Επιβάλλεται να αλλάξουμε, ξεκινώντας πρωτίστως από εμάς τους ίδιους. Διότι το φαινόμενο της βίας και του τραμπουκισμού/μπούλινγκ, δεν πρόκειται να σταματήσει όσο εκτός από έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μεριά των γονέων και των εκπαιδευτικών, υπάρχει και έλλειψη παιδείας στο κάθε σπίτι. Αναφορές στους συνανθρώπους μας με χαρακτηρισμούς τύπου ο τάδε ο χοντρός, ο έτσι η αδερφή, συνιστούν ρατσισμό και καλλιεργούν ενδόμυχα τη βία. Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Εμείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες. Από την Σοφία Ισμήνη-eyedoll.gr

Δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να δει τον εαυτό του, και επιπλέον να δει τον εαυτό του να βλέπει. Αυτή η «συνάντηση» με την εικόνα του είναι πολύ σημαντική και το βοηθά στη μετέπειτα προσωπική του εξέλιξη, αλλά και στη μετάβαση προς την ενήλικη ζωή. Από τον πρώτο κι όλας χρόνο, τα περισσότερα μωρά χαμογελούν και γελούν στην αντανάκλαση της εικόνας τους. Στην πραγματικότητα είναι μία από τις αγαπημένες τους δραστηριότητες, τόσο πολύ ώστε ένας καθρέφτης στο κάθισμα του αυτοκινήτου να έχει γίνει απαραίτητος! Αλλά στην πραγματικότητα μετά τους 18 μήνες, αρχίζουν τα περισσότερα μωρά να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Μέχρι τότε, χορεύουν, σαλιαρίζουν και πιέζουν το κεφαλάκι τους στον καθρέφτη, μάλλον από κοινωνική δραστηριότητα. Απολαμβάνουν τη συντροφιά του άλλου προσώπου που τα κοιτάζει, χωρίς να το έχουν συνδέσει με τον εαυτό τους. Πριν από τη νηπιακή ηλικία, τα μωράκια διασκεδάζουν τόσο πολύ με τον καθρέφτη, γιατί αγαπούν να βλέπουν πρόσωπα και ένα από τα αγαπημένα τους χόμπι, είναι να κοιτάζουν και να εξερευνούν τα χαρακτηριστικά μας. Πως καταλαβαίνουμε ότι αρχίζουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους; Οι ψυχολόγοι έχουν δημιουργήσει μικρά απλά πειράματα για να το καταλάβουν, όπως: σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον εργαστηρίου, σχεδιάζουν μία χρωματιστή κηλίδα στο πρόσωπο ενός μωρού. Το αφήνουν μετά να παίξει μπροστά σε έναν καθρέφτη. Εάν κοιτάζοντας τον καθρέφτη, προσπαθήσει το μωράκι να αγγίξει ή να σκουπίσει την κηλίδα, τότε ξέρουμε ότι αναγνωρίζει τον εαυτό του. Αλλά αν συνεχίσει να παίζει κανονικά, δεν έχει ακόμη φτάσει στο σημείο αυτό. Πολλοί γονείς αναρωτιούνται γιατί η αναγνώριση του μικρού τους στον καθρέφτη παίρνει τόσο χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Η αλήθεια όμως είναι ότι στην πραγματικότητα απαιτείται ένα πολύ προηγμένο σύνολο γνωστικών δεξιοτήτων. Η αυτό-επίγνωση πηγαίνει χέρι – χέρι με τη συνείδηση, μία από τις πιο εξελιγμένες και αναμφισβήτητα μοναδικές ανθρώπινες ιδιότητες. Τα μωρά, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ξεχωριστά, φυσικά όντα, με τις δικές τους σκέψεις και συναισθήματα. Πιστεύετε ότι το μικρούλι σας έχει καταλάβει ότι βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη; Αν ναι. Μπορείτε να το δοκιμάσετε στο σπίτι σας. Διαφορετικά, κάντε λίγο υπομονή ακόμη! enallaktikidrasi.com