Εκτέλεση της Αναζήτησης

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!Ας μαζευτούμε λοιπόν εδώ όσες προσπαθούμε για νινακι μέσα από την διαδικασία εξωσωματικης αλλά και αυτές που τα κατάφεραν για να μας δώσουν και εμάς κουράγιο!! χιχι Είναι στη δεύτερη προσπάθεια μου και ελπίζω να είναι και η τυχερή!!!

Καλησπέρα σας! Είναι καινούρια στην παρέα και πολύ πολύ πολύ αγχωμένη. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να κρατήσω στα χέρια μου ένα θετικό τεστ!!! Η καρδιά μου χτυπούσε σα τρελλή. Έκανα χοριακη τη Δευτέρα όπου είδα τόνο υπέροχο αριθμό 302! Σήμερα ξανάκανε και η χοριακουλα μου πήγε στις 650 μονάδες! Πάνω που ηρέμησα, μόλις γύρισα σπίτι, είδα στο χαρτάκι ροζ. Αρκετό ροζ. Μ'επιασε πανικός. Τηλεφώνησα στο γιατρό μου και μου είπε να μην ανησυχώ Αφού η χοριακη ανεβαίνει. Εγώ όμως έχω τρελαθεί από την αγωνία και περιμένω πως και πως να έρθει η Παρασκευή να Ξανακάνω την επόμενη χοριακουλα. Το δεύτερο που με προβληματίζει είναι ότι δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ συμπτωμα κυησης. Σταμάτησε ακόμη και τη στηθος να πονάει μια μέρα ,πει δω το θετικό τεστ.. Μόνο πονακια έχω και νύστα. Πείτε μου τις εμπειρίες σας,σας παρακαλώ!!! Δε θέλω να αποτύχω ξανά. Δε θα το αντέξω. Προσπαθώ πολλά χρόνια και επιτέλους τώρα που τα κατάφερα δε θέλω να χαθεί το όνειρο. Θέλω να κρατήσω στην αγκαλιά μου το θαυματακι μου

Μπορεί οι περισσότερες έρευνες να έχουν βασιστεί στα χαρακτηριστικά που έχουν τα παιδιά με αυξημένο IQ, ωστόσο μία διαφορετική έρευνα έρχεται να συμβουλέψει τους... γονείς. Η Καμίλια Μπέντοου κοσμήτορας της εκπαίδευσης και της ανθρώπινης ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Βάντερμπιλτ έκανε μία μελέτη, στην οποία συνέλεξε μία σειρά από οδηγίες για το τι έκαναν οι γονείς πετυχημένων παιδιών. Συγκεκριμένα, οι ίδιοι: Αφήνουν τα παιδιά τους να ζήσουν διαφορετικές εμπειρίες Τους υποστηρίζουν όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και διανοητικά Σιγουρεύουν πως έχουν μία δυνατή και θετική σχέση με τους καθηγητές τους Όταν τα παιδιά τους δείξουν πως έχουν ενδιαφέρον σε ένα χόμπι τους δίνουν την ευκαιρία να το αναπτύξουν. Επαινούν την προσπάθεια, παρά την ικανότητα. Τους ενθαρρύνουν να παίρνουν ρίσκα και να κάνουν συχνά ερωτήσεις Αποφεύγουν να χρησιμοποιούν λέξεις-ταμπέλες, όπως προικισμένος ή ιδιαίτερα ευφυής. Τεστάρουν τις δυνατότητες τους Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Κάθε φορά αλλάζει η δυναμική ενός κοινωνικού σχήματος με την είσοδο ή την έξοδο μελών. Αυτό συμβαίνει και με τη σχέση ζεύγους όταν το ζευγάρι περιμένει παιδί. Πώς έρχεται αυτό το παιδί; Το θέλουν και οι δυο ή είναι απόφαση μόνο του ενός; Πώς είναι η σχέση του ζευγαριού λίγο πριν την εγκυμοσύνη; Ποιες είναι οι συνθήκες ζωής τους; Είναι πολλά χρόνια σε αυτή τη σχέση; Είναι ψυχικά ώριμοι και οι δύο; Ποια η σχέση του καθένα με την δική του παιδική ηλικία και τους γονείς του, ιδιαίτερα με τον γονιό του ίδιου φύλου; Ποια είναι η αυτοεκτίμηση των μελών του ζευγαριού; Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις ερωτήσεις που χρειάζεται να απαντηθούν για να δούμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά για να βγει μία ασφαλής πρόγνωση για το πώς θα βιωθεί η εγκυμοσύνη και η είσοδος νέου μέλους στη σχέση. Ανάλογα με το πώς συνδυάζονται οι παραπάνω παράγοντες μπορούμε να δούμε τι αντίκτυπο θα έχει στη σχέση τους η εγκυμοσύνη και να προλάβουμε τυχόν δυσάρεστες συνέπειες. Ανάμεσα στους δύο συντρόφους βρίσκεται ήδη ένα μικρό πλασματάκι που είναι ο καρπός τους. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι η σχέση τους είναι δημιουργική, αφού γεννά μία νέα ζωή, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται. 
Η γυναίκα αναπτύσσει γρηγορότερα σχέση με το παιδί που κυοφορείται, αφού το φέρει στο σώμα της. Ο άντρας θα αισθανθεί σε μεγαλύτερη έκταση την δική του πατρότητα όσο μεγαλώνει το παιδί. Αυτό το γεγονός φέρει μία μικρή ανισότητα για κάποιο μικρό διάστημα ανάμεσα στους δύο, που αν είναι ώριμοι και έχουν καλή σχέση και επιθυμία για το μωρό θα συμφιλιωθούν με αυτή την ιδέα. Για πολλές γυναίκες ωστόσο ιδιαίτερα αν η σχέση τους με τον σύντροφό τους δεν είναι ικανοποιητική, η εγκυμοσύνη βιώνεται ως κάλυψη αυτού του κενού. Έτσι, μπορεί να απέχουν από τη σεξουαλική επαφή, παρόλο που ο γιατρός τους δεν τους το απαγορεύει. Φαίνεται να αισθάνονται τόσο έντονη την ευθύνη της μητρότητας, ή και πληρότητα, που απέχουν από τη σεξουαλικότητά τους με συνήθως δυσάρεστες συνέπειες στη σχέση τους. Μοιάζει να απαρνούνται τη σεξουαλικότητά τους μπροστά στη μητρότητα, λες και πρέπει να επιλέξουν ένα από τα δύο. Αυτή η αποχή συνήθως συνοδεύεται από αμφιθυμικά συναισθήματα που προσβάλλουν και την αυτοεκτίμηση της κοπέλας και αποθαρρύνουν τον άντρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε οι ψυχολόγοι ότι το μωρό μετατρέπεται από τη μητέρα ως ο συμβολικός φαλλός της. Δηλαδή μέσω της μητρότητας αυτή η γυναίκα αισθάνεται ότι αποκτά εξουσία απέναντι στον άντρα της και αισθάνεται ότι μπορεί να τον ελέγχει. Αυτή είναι μία περίπτωση που ο άντρας μπορεί να στραφεί κατά το διάστημα της εγκυμοσύνης προς μια εξωσυζυγική σχέση, που συνήθως διατηρεί κρυφή. Ιδιαίτερα αν το μωρό είναι αγόρι, τότε αισθήματα αντιζηλίας, συνήθως ασυνείδητα, μπορεί να εμφανιστούν στον σύντροφο που αισθάνεται ότι χάνει τη γυναίκα του και να αναζητήσει αλλού παρηγοριά. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί και σε ανώριμους άντρες, ακόμη κι αν η σύντροφος δεν διακατέχεται από τέτοια ναρκισσιστική προσκόλληση προς το βρέφος, κι ούτε αρνείται την σεξουαλική επαφή. Ωστόσο, η ζωή του ζευγαριού αλλάζει τόσο με την εγκυμοσύνη, αλλά κυρίως κατά τα πρώτα δύο χρόνια γέννησης του μωρού. Αν έχουν δομήσει ένα καλό σχέδιο για το μέλλον, αν είναι ώριμοι και έχουν καλή σχέση, αυτή την αλλαγή την βιώνουν χαρμόσυνα. Αντίθετα, αν είναι ανώριμοι και με χαμηλή αυτοεκτίμηση, την αλλαγή στη ζωή τους που φέρει το μωρό την βιώνουν συχνά αρνητικά. Ο γονεϊκός ρόλος είναι από τους πιο ενήλικες ρόλους. Αν η προσωπικότητα των δύο συζύγων είναι υπολειμματική, δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες υποχρεώσεις του νέου ρόλου, τότε συχνά το ζευγάρι περνά κρίση. Μία κρίση που αν την αξιοποιήσουν δημιουργικά μπορεί να τους ωριμάσει, να λειτουργήσει θετικά για την αυτοεκτίμησή τους και να τους κάνει να ζήσουν μαζί για πολλά χρόνια ακόμη. Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Κάποιες φορές, οι γονείς με τη συμπεριφορά τους άθελα αντί να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να πετύχουν και να έχουν καλές επιδόσεις στο σχολείο, τα βοηθούν ώστε να… αποτύχουν. Με ποιους τρόπους οι γονείς καταφέρνουν να «σαμποτάρουν» τις σχολικές επιτυχίες των παιδιών τους; Ξεχνούν πως αύριο το πρωί έχουν σχολείο. Το παιδί κλαίει και δεν θέλει να κοιμηθεί και εσείς μην θέλοντας να ακούτε τα κλάματα και τις φωνές του το αφήνετε να μείνει μέχρι αργά. Παρόλα αυτά, εάν αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση τότε θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στις σχολικές του επιδόσεις. Δεν το ρωτάτε πως πήγε το σχολείο ή τι μαθήματα έχει να διαβάσει. Πιθανόν να θεωρείτε πως μπορεί από μόνο του να διαβάσει και να λύσει τις ασκήσεις καθώς επίσης και να πετύχει καλύτερους βαθμούς χωρίς τη δικιά σας συμβολή. Δεν ανησυχείτε για τους βαθμούς των διαγωνισμάτων. Δεν έχετε χρόνο μιας και είστε απασχολημένοι με τη δουλειά σας και έτσι δεν δείχνετε ενδιαφέρον κατά πόσο έχει γράψει στο διαγώνισμα ή αν έχει πάρει καλό ή κακό βαθμό. Φωνάζετε στο παιδί σας μέχρι να τελειώσει την εργασία του. Γιατί δεν προσπαθείτε να «διώξετε» όλους τους κινδύνους που μπορούν να του αποσπούν την προσοχή όπως για παράδειγμα η τηλεόραση ή το κινητό τηλέφωνο. Παρά να φωνάζετε στο παιδί σας να τελειώσει τα μαθήματά του γιατί δεν κάθεστε δίπλα του με υπομονή ώστε να το βοηθήσετε να ολοκληρώσει τις εργασίες του. Δεν συμμετέχετε στις συναντήσεις γονέων και δασκάλων. Σε αρκετές περιπτώσεις γονείς δεν έχουν χρόνο να συναντήσουν τους δασκάλους των παιδιών τους ώστε να μάθουν περισσότερα για την επίδοση των τελευταίων. Έτσι δεν μπορούν να έχουν μια καθαρή εικόνα για τις δυνατότητες ή και τις ελλείψεις των παιδιών τους. Βάζετε τα ραντεβού στον γιατρό ή στον οδοντίατρο τις ώρες και μέρες που έχει σχολείο. Δεν μιλάμε φυσικά για περιπτώσεις που θα συμβούν μια φορά στα χρονικά. Άλλα εάν δεν δίνετε στο σχολείο τη βαρύτητα που πρέπει τότε μην περιμένετε από τα παιδιά σας να το κατανοήσουν. Δεν φροντίζετε να φτιάξετε το κατάλληλο πρωινό για αυτό. Είναι σημαντικό να τρώει ένα σωστό πρωινό μιας και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στη σωματική αλλά και εγκεφαλική λειτουργία. Δεν επαινείτε το παιδί σας όταν κάνει κάτι καλό στο σχολείο. Η έγνοια σας είναι να του θυμώσετε όταν κάνει κάτι κακό. Όμως ένα παιδί χρειάζεται τον έπαινο όταν πετύχει έναν στόχο. Δεν γίνεστε εσείς παράδειγμα για αυτό. Για παράδειγμα του λέτε συνεχώς να διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία ή να μην ασχολείται συνεχώς με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όμως, εσείς δεν διαβάζετε λογοτεχνικά βιβλία και είστε συνεχώς μπροστά από τον υπολογιστή. Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Σχεδόν όλοι οι γονείς μικρών παιδιών έχουν έρθει έστω και μία φορά αντιμέτωποι με περιστατικά παιδικού θυμού, που πυροδοτούν και το δικό τους θυμό. Πότε ο θυμός όμως γίνεται βία; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να διαχειριστούν το θυμό των παιδιών τους αλλά και τον δικό τους; Τι μπορεί να «κρύβεται» πίσω από τον θυμό του παιδιού; Ποια είναι τα λάθη που κάνουν οι γονείς όταν έχουν μπροστά τους ένα θυμωμένο παιδί; Χρήσιμες συμβουλές για τη σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος δίνει στους γονείς η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Άννα Καλυμνιού, η οποία μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, επισημαίνει ότι ο θυμός είναι ένα παρεξηγημένο συναίσθημα, αλλά και μια φυσιολογική αντίδραση. «O θυμός είναι ένα συναίσθημα αρκετά παρεξηγημένο είτε επειδή συχνά συνδέεται και συγχέεται με βίαιη συμπεριφορά, είτε είναι συνυφασμένο στο νου των περισσοτέρων με σύγκρουση, ρήξη, διάλυση μίας σχέσης, εγκατάλειψη …και αυτό είναι που μας τρομάζει. Ας σκεφτούμε τι μας συμβαίνει, όταν αισθανθούμε ότι κάποιος μας αδικεί ή μας προσβάλλει ή όταν η ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας ματαιώνονται. Αυτό που θα παρατηρήσουμε είναι ότι ο οργανισμός μας μπαίνει σε μία κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”, σε μία “ετοιμότητα” για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τα όριά του. Αυτό συνοδεύεται από μία σειρά σωματικών αντιδράσεων, όπως ταχυπαλμία, εφίδρωση, αυξημένη πίεση, κ.λπ. Άρα, λοιπόν, ο θυμός είναι μια φυσιολογική αντίδραση που έχουμε όλοι μπροστά σε κάτι που πιστεύουμε ότι “απειλεί” την ακεραιότητά μας, το “είναι” μας. Όσον αφορά τα παιδιά, αρκετές φορές ακούμε ενήλικες να λένε: “παιδί πράμα και έχει νεύρα;”. Κι, όμως, ο θυμός είναι μία υγιής αντίδραση των παιδιών, όταν νιώθουν να τα αδικούν, όταν ζηλεύουν ή όταν ματαιώνεται μία επιθυμία τους. Όταν ένα παιδί επιμένει, ουρλιάζει, κάνει σκηνή για κάτι, επιβεβαιώνει την επιθυμία του και αυτό είναι σημαντικό. Λέει “είμαι εδώ, έχω οντότητα και έχω δικαίωμα να επιθυμώ”. Στο σημείο αυτό αξίζει να διευκρινίσουμε ότι ο θυμός δεν είναι συνώνυμος με βία, αλλά μπορεί πολλές φορές να συνεπάγεται βία. Ο θυμός είναι εποικοδομητικός, ενώ η βία έχει σκοπό να βλάψει ή να καταστρέψει» εξηγεί η κ. Καλυμνιού. – Πότε ο θυμός μετατρέπεται σε βίαιη/καταστρεπτική συμπεριφορά; O θυμός ποτέ δεν εξαφανίζεται από μόνος του. Χρειάζεται κάποιο τρόπο για να εκφραστεί. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε συνήθως απωθείται, όμως συσσωρεύεται, γίνεται χρόνιος και μετουσιώνεται σε επιθετικότητα προς τον εαυτό ή τους άλλους. Η επιθετικότητα προς τον εαυτό εκφράζεται στην «ψυχή» με τη μορφή κατάθλιψης, ενοχής, έντονου φόβου και διάφορων ψυχικών παθήσεων. Ο χρόνιος θυμός διοχετεύεται όμως και στο σώμα, το οποίο «θυμώνει» και νοσεί. Έρευνες δείχνουν ότι ο συσσωρευμένος, χρόνιος θυμός συνδέεται με διαταραχές στη μνήμη, ημικρανίες, καρδιαγγειακές παθήσεις, διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος, κ.ά. Η επιθετικότητα προς τους άλλους μπορεί να εκφράζεται άμεσα με προσβολές, κατηγορίες, σωματική βία ή και, έμμεσα, με τη μορφή για παράδειγμα ειρωνείας. – Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Υπάρχει μια «μαγική» συνταγή που να ισχύει για όλους; Το θέμα είναι να μην φτάσει να γίνει επιθετικότητα. Γι” αυτό χρειάζεται ο θυμός να εκφράζεται. Ούτε μαγική συνταγή υπάρχει ούτε όμως μπορούμε να διαχειριστούμε τον θυμό ενός παιδιού, εάν πρώτα δεν διαχειριστούμε το δικό μας. Συνήθως, ο θυμός μεταξύ γονέων και παιδιών έχει να κάνει με τη διαφορετικότητα των αναγκών τους. Ο ενήλικας -για παράδειγμα- έχει συνήθως ανάγκη από ηρεμία, τα παιδί αντίθετα θέλει να τρέξει, να φωνάξει. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε κατ” αρχήν ποια είναι η πραγματική αιτία του θυμού μας. Η συμπεριφορά του παιδιού είναι η αφορμή, αλλά ποια είναι η αιτία; Νιώθουμε ανίσχυροι; Έχουμε κουραστεί να κάνουμε τα πάντα στο σπίτι, ενώ ο/η σύζυγος δεν συμμετέχει τόσο; Είμαστε εξουθενωμένοι και θέλουμε να κάνουμε κάτι; Θεωρούμε ότι το παιδί δεν πρέπει να θυμώνει και αν συμβαίνει αυτό αισθανόμαστε ανεπαρκείς ή θα μας κρίνουν οι συγγενείς ως ανεπαρκείς; Συχνά η απλή συνειδητοποίηση της αιτίας του θυμού μας, θα αναπροσανατολίσει την ενέργειά μας εκεί που χρειάζεται. Στην περίπτωση που έχουμε θυμώσει πραγματικά με το παιδί, είναι σημαντικό να του το εκφράσουμε με ιδιαίτερη προσοχή, διατυπώνοντας την ανάγκη μας, χωρίς να του εκτοξεύουμε κατηγορίες. Μπορούμε να του εκφράσουμε πώς νιώθουμε εμείς με μία συγκεκριμένη συμπεριφορά του και γιατί, και να του ζητήσουμε αυτό που θα θέλαμε. Εάν, ωστόσο, αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε το θυμό μας, καλό είναι να αλλάξουμε ίσως και χώρο μέχρι να ηρεμήσουμε, ενημερώνοντας το παιδί ότι είμαστε θυμωμένοι και ότι θα επιστρέψουμε σε λίγο που θα είμαστε πιο ήρεμοι. Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τον δικό μας θυμό μας θα επηρεάσει το πώς παιδί θα μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό του. Δεν χρειάζεται πάντα να ικανοποιούνται οι επιθυμίες του παιδιού, αλλά να ακούσουμε τις ανάγκες του. Θα μάθει να εκφράσει τον θυμό του, όταν βρει «χώρο» κατ” αρχήν να «ακουστεί» αυτός ο θυμός. – Τι «κρύβεται» πίσω από τον θυμό του παιδιού; Είναι σημαντικό να αποκωδικοποιήσουμε πρώτα τι ανάγκη υπάρχει πίσω από το θυμό του παιδιού. Γιατί αντιδράει υπερβολικά; Μήπως είναι κουρασμένο; Μήπως φοβάται κάτι; Μήπως ζηλεύει το αδερφάκι του; Χρειάζεται να δείξουμε συμπαράσταση, να δεχτούμε το συναίσθημά του. Ο θυμός που «ακούγεται» διαρκεί συνήθως μερικά λεπτά. Δείχνουμε την παρουσία μας με την αναπνοή μας, το βλέμμα μας. Κατόπιν μπορούμε να ονομάσουμε το συναίσθημα του παιδιού και να το βοηθήσουμε να το εκφράσει, να βάλουμε λέξεις. Για παράδειγμα «πράγματι είναι άδικο», «καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένος», «θύμωσες επειδή ήθελες να έρθεις μαζί μου». Με αυτό τον τρόπο δείχνουμε στο παιδί ότι είμαστε κοντά του και ότι του επιτρέπεται να θυμώνει. Όταν το παιδί ηρεμήσει, μπορούμε να δώσουμε θέση στον λόγο. Είναι επίσης σημαντικό κάποια στιγμή που το παιδί θα είναι ήρεμο να συζητήσουμε για το θυμό (π.χ. «είναι ένα συναίσθημα που το βιώνουμε όλοι, αλλά δεν επιτρέπεται να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους άλλους»), καθώς και για τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιεί -ανάλογα με την ηλικία- όταν είναι θυμωμένο (π.χ. σάκος του μποξ, μαξιλάρια, ζωγραφική, δυνατή μουσική και χορός, κουβέντα με φίλους, βόλτα με το ποδήλατο, άθλημα κ.ά.). Όταν βιώνουμε εύκολα και επαναλαμβανόμενα συναισθήματα έντονου θυμού, χάνοντας τον αυτοέλεγχό μας και όταν τίποτα από αυτά που δοκιμάζουμε δεν φαίνεται να βοηθά, είναι σημαντικό να ζητήσουμε τα βοήθεια κάποιου ειδικού. – Ποια είναι τα λάθη που κάνουν οι γονείς, όταν έχουν μπροστά τους ένα θυμωμένο παιδί; Λάθη θα κάνουν ούτως ή άλλως. Το συνηθέστερο λάθος είναι ότι είναι ανυπόμονοι και βιαστικοί στους χειρισμούς τους. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, σταθερότητα και ασφάλεια για να αρχίσουν να ανταποκρίνονται στην αλλαγή που ξεκινάει από τη συμπεριφορά των γονιών. Άλλο λάθος είναι η προτεραιότητα που δίνουν στο «τι θα πει ο κόσμος» ή «τι θα σκεφτούν για μας», με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζονται από το παιδί και να αισθάνονται απόγνωση και ακόμη περισσότερο θυμό. Και το βασικότερο λάθος είναι το να χρησιμοποιούν οι ίδιοι βία προς το παιδί, λεκτική ή σωματική, και ουσιαστικά έτσι να «νομιμοποιούν» τη βία σαν τρόπο διαχείρισης του θυμού. Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Στο savoir vivre της σχολικής ζωής υπάρχουν πολλά κεφάλαια που προκαλούν στους μαθητές περισσότερο αντίδραση παρά χαρά για τη διδακτική διαδικασία. Δεδομένων μάλιστα των προβλημάτων που παρουσιάζονται στα σχολεία της χώρας, με τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς και αναλώσιμα, είναι βέβαιον ότι κάθε ευχάριστος συνειρμός και κάθε κίνητρο που μπορούν να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους για να «ξαναθυμηθούν» τη σχολική καθημερινότητα είναι καλοδεχούμενα. Τι λένε οι ειδικοί για την πρώτη εβδομάδα στα σχολεία; Η κυρία Μαρίνα Ψιλούτσικου, συγγραφέας, διδάκτορας στη Στρατηγική των Επιχειρήσεων και συνεργάτρια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, προσεγγίζει το θέμα από όλες τις πλευρές. Οπως αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα», «η μόρφωση ενός ανθρώπου δεν επηρεάζεται από έναν μόνον παράγοντα ώστε φροντίζοντας αυτόν να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να υπάρχει μια απλή απάντηση για ένα τόσο σύνθετο ερώτημα». Μπροστά στην... αποτυχία Αναφέροντας μερικές κλασικές «παγίδες» στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι γονείς τη σχολική ζωή των παιδιών τους αναφέρει χαρακτηριστικά ότι πολλοί θα έχουν ακούσει πολλές φορές - ίσως να το έχουν πει κιόλας - το «δεν πειράζει, η μανούλα σ' αγαπάει» όταν ένα παιδί αποτυγχάνει σε μια σχολική δοκιμασία. «Κάθε φορά που ένα παιδί κάνει κάτι "κακό" ή έχει μια "αποτυχία", οι γονείς σπεύδουν να το διαβεβαιώσουν ότι εξακολουθούν να το αγαπούν παρά το "λάθος" του» αναφέρει. «Σκεφθείτε την περίπτωση ενός χαμηλού βαθμού σε ένα διαγώνισμα ή στον έλεγχο ενός τριμήνου. Για να "παρηγορήσουν" το παιδί οι γονείς (χωρίς να ρωτήσουν αν πράγματι χρειάζεται παρηγοριά και δηλώνοντας εμμέσως πως κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε να είναι συντετριμμένο και να χρειάζεται παρηγοριά) σπεύδουν με τις καλύτερες των προθέσεων να το διαβεβαιώσουν ότι η επίδοση (ένα 12 ας πούμε) δεν θα έχει καμία επίπτωση στον τρόπο που θα το αντιμετωπίζουν και βέβαια κανέναν αντίκτυπο στην αγάπη τους, που παραμένει αναλλοίωτη και ακεραία» συνεχίζει. «Καλό φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Και θα ήταν καλό αν πράγματι το παιδί είχε θεωρήσει ότι μπορεί ένας χαμηλός βαθμός να του στερήσει την αγάπη των γονέων του. Αλλά από μόνο του ένα παιδί δεν θα το σκεφτόταν ποτέ.Οταν το σκέφτεται, κάποια προηγούμενη συμπεριφορά το έχει οδηγήσει να το σκεφθεί. Τι λόγο θα είχε να το σκεφθεί άλλωστε; Η αγάπη των γονέων είναι δεδομένη, ακλόνητη και παντοτινή. Δεν επηρεάζεται από τίποτα. Δεν περνάει από το μυαλό ενός παιδιού ότι μπορεί να μην το αγαπάνε οι γονείς του επειδή δεν έγραψε καλά σε ένα διαγώνισμα. Οι γονείς το κάνουν να το σκεφθεί» λέει χαρακτηριστικά. Και αναφέρει ότι ένα παιδί που έχει συνδέσει την αγάπη των γονιών του με τις επιτυχίες (σχολικές ή όχι) εξελίσσεται σε έναν άνθρωπο που δεν λέει ποτέ «όχι», «που γίνεται χίλια κομμάτια για να ικανοποιήσει τους πάντες (γονείς, προϊσταμένους, συναδέλφους, φίλους, ερωτικούς συντρόφους, παιδιά) επειδή τρέμει στην ιδέα ότι διαφορετικά δεν θα τον αγαπάνε, ότι αν δεν είναι τέλειος θα στερηθεί την αγάπη των άλλων. Ή αλλιώς εξελίσσεται σε έναν άνθρωπο που βάζει όλους τους προαναφερθέντες (γονείς, προϊσταμένους, συναδέλφους, φίλους, ερωτικούς συντρόφους, παιδιά) σε συνεχή τεστ αγάπης, τους ζητάει συνεχώς να αποδεικνύουν πως τον αγαπούν, ότι θα συνεχίσουν να τον αγαπούν, όσο άσχημη και αν είναι η συμπεριφορά του». Ονειρα στην κρίση Ακόμη η κυρία Ψιλούτσικου αναφέρει ότι π ρόσφατα άκουσε «παιδιά 12 και 13 ετών να θεωρούν δεδομένο πως δεν θα βρουν δουλειά όταν μεγαλώσουν, ότι λόγω κρίσης δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν και ότι η μόνη τους επιλογή είναι να σκάβουν στα χωράφια! Ο,τι και αν έχει προηγηθεί σε επίπεδο εκφοβισμού (όλες οι γενιές το περάσαμε), αυτή η πλήρης απογοήτευση, αυτή η ακύρωση της προσωπικής προσπάθειας δεν έχει προηγούμενο. Δεν φοβούνται τα σημερινά παιδιά ότι αν δεν προσπαθήσουν δεν θα τα καταφέρουν. Είναι πεπεισμένα πως, ανεξάρτητα από αυτά που θα κάνουν, δεν θα έχουν καμία ευκαιρία να καταφέρουν τους στόχους τους. Είναι πεπεισμένα πως έχουν καταδικαστεί». «Μην φοβίζετε τα παιδιά σας, δεν είναι καλή επιλογή. Μην τα κάνετε να αισθάνονται αδύναμα, είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο. Και είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που οφείλουν να κάνουν οι γονείς. Οι γονείς οφείλουν να παίρνουν τον φόβο των παιδιών τους, να είναι η προστασία τους για να αναπτυχθούν ελεύθερα» καταλήγει. Ο δεκάλογος Κάντε σημείο αναφοράς τις ερωτήσεις και τις ιδέες. Οταν το παιδί σας επιστρέφει από το σχολείο, μη ρωτάτε «τι σε ρώτησε η δασκάλα;» αλλά «τι ρώτησες εσύ τη δασκάλα;». Είναι μακράν διασκεδαστικότερο και μακράν χρησιμότερο.Αντισταθείτε στον πειρασμό να αντικαταστήσετε το παιδί σας, να μπείτε στη θέση του και να κάνετε πράγματα αντί αυτού. Ο ρόλος σας είναι επικουρικός και συμβουλευτικός. Χρησιμοποιήστε ενικό αριθμό. Το πρώτο πληθυντικό («εμείς διαβάζουμε έτσι», «στο διαγώνισμα δεν τα πήγαμε καλά», «η δασκάλα μάς έβαλε πολλά») δεν είναι δόκιμο.Κάντε μια λίστα για όλα τα θετικά του σχολείου στο οποίο πηγαίνει το παιδί σας. Μόνο με τα θετικά. Ζητήστε και από το ίδιο μια αντίστοιχη. Ναι, υπάρχουν. Περισσότερα από όσα νομίζετε.Στο τέλος κάθε σχολικής ημέρας ζητήστε από το παιδί σας να σας αναφέρει δυο-τρία πράγματα για τα οποία νιώθει ότι άξιζε η ενασχόλησή του με το σχολείο (η παρουσία του εκεί και ο χρόνος μελέτης). Ναι, θα βρει. Και θα αποτελέσουν σημαντικό κίνητρο.Ζητήστε από το παιδί σας να αποφασίσει τα βασικά της χρονιάς. Πότε θα μελετάει, με ποια σειρά, με ποιον τρόπο. Ζητήστε του να φτιάξει το πρόγραμμά του ώστε να είναι πιο ταιριαστό για το ίδιο και πιο εύκολο να το τηρήσει. Μην το κάνετε εσείς. Αφήστε να το κάνει μόνο του.Γνωρίστε τους ανθρώπους που θα συναναστρέφεται το παιδί σας. Δασκάλους, συμμαθητές, γονείς συμμαθητών. Μιλήστε μαζί τους, παρατηρήστε από κοντά τις ώρες των διαλειμμάτων, ρωτήστε το ίδιο το παιδί σας. Είναι οι σύμμαχοί σας.Μη διακρίνετε τα μαθήματα σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα. Κανένα δεν βρίσκεται τυχαία στο πρόγραμμα σπουδών, για καθένα υπάρχει λόγος. Ανακαλύψτε τον.Μιλήστε λιγότερο και παραδειγματίστε περισσότερο. Δημιουργήστε τις συνθήκες που θα διευκολύνουν το παιδί σας να πετύχει τους στόχους του. Μην απαιτείτε να κλείσει την τηλεόραση, βρείτε του μια πιο ελκυστική εναλλακτική.Μην το υποχρεώνετε να διαβάζει για τη γλώσσα, παίξτε μαζί του Scrabble.Μην του λέτε να κάνει το σωστό, κάντε το πρώτοι.Βεβαιωθείτε ότι είστε συνεπείς απέναντι στα παιδιά σας. Οι επιλογές σας, οι συμβουλές σας, οι αντιρρήσεις σας, η συμπεριφορά σας και τα λεγόμενά σας πρέπει να βρίσκονται διαχρονικά σε αρμονία και συμφωνία μεταξύ τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο.Είναι βέβαιο πως τα παιδιά σας έχουν την αγάπη σας. Βεβαιωθείτε πως έχουν και τον σεβασμό σας. Τον χρειάζονται και είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν να τον τρέφουν και τα ίδια.Πηγή: Το Βήμα Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Αν συνηθίζετε να τσεκάρετε τα mail σας στο κινητό σας ενώ παίρνετε πρωινό και διαβάζετε την εφημερίδα σας, θα πρέπει να ξέρετε ότι δεν βάζετε σε κίνδυνο μόνο τα δάχτυλά σας. Τα παιδιά «κληρονομούν» την εμμονή με την τεχνολογία από τους γονείς τους, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η ψυχική τους υγεία και οι σχολικές τους επιδόσεις. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες πρέπει να λειτουργούν - σύμφωνα με τους ειδικούς - ως πρότυπα για τα νεότερα μέλη της οικογένειας, διασφαλίζοντας το γεγονός ότι η τεχνολογία δεν επηρεάζει την επικοινωνία μεταξύ τους. Οι γονείς είναι σημαντικό να ελέγχουν τον τρόπο που οι ίδιοι χρησιμοποιούν το κινητό τους, καθώς και τον χρόνο που δαπανούν στην οθόνη του τηλεφώνου ενώ τα παιδιά τους είναι παρόντα, έτσι ώστε να καταφέρουν να αποτελέσουν το καλό παράδειγμα γι’ αυτά. Χρειάζεται, δηλαδή, να πειθαρχήσουν τον εαυτό τους και να μην επιτρέπουν τη διακοπή των οικογενειακών συζητήσεων, γιατί κάτι τέτοιο στέλνει το μήνυμα στα παιδιά ότι το σπουδαίο πράγμα στο σπίτι είναι το να κοιτάνε μια οθόνη, ακόμα και αν υπάρχει εκεί γύρω κάποιος ο οποίος θα ήθελε να τους μιλήσει και να επικοινωνήσει μαζί τους. Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι μέχρι την ηλικία των 7 ετών, τα παιδιά έχουν παρακολουθήσει προγράμματα μπροστά σε οθόνες για ψυχαγωγικούς λόγους για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, επί 24ώρου βάσεως. Μέχρι την ηλικία των 18, ο χρόνος αυτός αγγίζει τα… 3 χρόνια! Πηγή: vita.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Οι γονείς που θέλουν να ελέγχουν στα πάντα τα παιδιά τους, τα κάνουν δυστυχισμένα και εξαρτώμενα για μια ζωή, προειδοποιούν βρετανοί επιστήμονες. Σε μελέτη με χιλιάδες εθελοντές, τους οποίους παρακολούθησαν από την εφηβεία έως την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, ανακάλυψαν πως όσοι είχαν γονείς οι οποίοι παρενέβαιναν στην ιδιωτική τους ζωή όταν ήσαν παιδιά, είχαν χαμηλότερο επίπεδο ψυχικής ευεξίας και ευτυχίας όταν μεγάλωσαν. Μάλιστα οι διαφορές που παρατηρήθηκαν είναι εφάμιλλες με εκείνες που αναμένονται σε άτομα τα οποία πολύ νωρίς στη ζωή τους έρχονται αντιμέτωπα με το πένθος. Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην «Επιθεώρηση Θετικής Ψυχολογίας» (JPP), διεξήχθη από επιστήμονες του University College του Λονδίνου (UCL) σε σχεδόν 2.000 εθελοντές. Στην ηλικία των 13-15 ετών και εν συνεχεία στα 30, τα 40 και στα 60 τους συμπλήρωσαν ειδικά ερωτηματολόγια για τον ψυχολογικό έλεγχο που τους ασκούσαν οι γονείς τους - λ.χ. αν τους άφηναν να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις, αν παραβίαζαν την ιδιωτικότητά τους και αν εμπόδιζαν την ανεξαρτησία τους. Τους ρώτησαν επίσης για τον συμπεριφορικό έλεγχο που τους ασκούσαν οι γονείς τους - αν δηλαδή ήταν άτεγκτοι σε θέματα συμπεριφοράς των παιδιών ή ήταν πιο χαλαροί. Όπως έδειξαν οι απαντήσεις τους, ο αυστηρός ψυχολογικός έλεγχος σχετιζόταν με χαμηλότερη ψυχική ευεξία και ικανοποίηση από τη ζωή, ενώ ο συμπεριφορικός όχι. Μολονότι, δε, ο πατρικός έλεγχος κατά την παιδική ηλικία έμοιαζε να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή τους, αυτό ίσχυε έως τα 40 - μετά, ο έλεγχος της μητέρας ασκούσε την μεγαλύτερη επιρροή. Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν πως τα παιδιά με ζεστούς γονείς οι οποίοι σέβονται τις επιθυμίες τους, «έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσουν μαζί τους μία ασφαλή συναισθηματική σχέση», σχολίασε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Μάι Στάφορντ, από την Μονάδα Μακροχρόνιας Υγείας & Γήρανσης του UCL. Αυτή η σχέση «θα τους επιτρέψει να εξερευνήσουν τον κόσμο με ζεστασιά και ασφάλεια, καθώς και να δημιουργήσουν μεγαλώνοντας ανάλογες σχέσεις με άλλους ανθρώπους, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες ευτυχίας και ψυχικής ευεξίας», πρόσθεσε. Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που ταλανίζουν το πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης είναι και η στάση των γονέων όσον αφορά την προετοιμασία των παιδιών (διάβασμα) για το σχολείο. Το φαινόμενο αυτό όσο περνάνε τα χρόνια τείνει να γίνει πιο έντονο. Ο γονέας λοιπόν είναι η πρώτη μορφή παραπαιδείας στην οποία συνηθίζει ένα παιδί και φυσικά ένας από τους βασικότερους λόγους που αργότερα ,όταν ο γονέας αδυνατεί πλέον να στηρίξει μαθησιακά το παιδί ,έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο το φροντιστήριο ή το ιδιαίτερο μάθημα. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Καταρχάς έχουμε ακύρωση του εκπαιδευτικού έργου του δασκάλου ή του καθηγητή. Τα παιδιά αντί να σκέφτονται « πρέπει να προσέξω στο μάθημα γιατί εδώ είναι το μόνο μέρος για να μάθω» επαναπαύονταν στην ιδέα ότι στο σπίτι τα περιμένει το μεσημέρι η μαμά ή ο μπαμπάς για να τους τα πούνε καλύτερα. Έτσι τελικά φτάνουμε σε αυτό τον εκφυλισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας που επικρατεί σήμερα όπου τα παιδιά διδάσκονται στο σπίτι και εξετάζονται στο σχολείο. Από την άλλη μεριά δημιουργείται στον εκπαιδευτικό μια εικονική πραγματικότητα της τάξης όπου όλοι σχεδόν οι μαθητές «τραβάνε» ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει ένα σύστημα «βαριάς βιομηχανίας» από πίσω από γονείς που αφιερώνουν ατελείωτες ώρες για να έχουν τα παιδιά τους σε αυτό το επίπεδο. Έτσι ό εκπαιδευτικός ξεγελιέται από την γενική εικόνα της τάξης του και ανεβάζει κι άλλο το πήχη. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος όπου οι αδυναμίες του κάθε μαθητή δεν φτάνουν ποτέ στον εκπαιδευτικό αλλά μπαλώνονται όπως-όπως από τον γονέα. Επίσης πολλοί γονείς μπαίνουν και στον πειρασμό να διαβάσουν τα παιδιά και στο παρακάτω μάθημα χαλώντας ένα από τα βασικότερα κίνητρα μάθησης : το στοιχείο της έκπληξης για το καινούργιο. Μετά μάλιστα αναρωτιούνται γιατί το παιδί τους βαριέται κατά την παράδοση. Οι γονείς αυτοί έχουν εντάξει στην καθημερινότητά τους το διάβασμα του παιδιού τους, αφού διαβάσουν πρώτα οι ίδιοι χρησιμοποιώντας και τα σχολικά βοηθήματα που κυκλοφορούν (τα οποία ,όχι τυχαία , απευθύνονται σε αυτούς παρά στα ίδια τα παιδιά). Φυσικό επακόλουθο ,υποκαθιστώντας τον εκπαιδευτικό του σχολείου ,είναι να συγκρίνονται με αυτόν και να καταφεύγουν συνήθως σε επικριτικά σχόλια για την επάρκεια του και μάλιστα μπροστά στο παιδί τους , «πυροβολώντας» το παιδαγωγικό πρότυπο από κοντινή απόσταση. Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις απαιτούν από τον εκπαιδευτικό αυτόν να προσαρμοστεί «στο δικό τους τρόπο» και στη δική τους νοοτροπία για το διδασκαλία του μαθήματος. Και φυσικά ένας γονέας που έχει καταναλώσει τόσο χρόνο ,κόπο και συναίσθημα σε μια τέτοια επένδυση περιμένει και την ανάλογη ανταμοιβή, οπότε γίνεται ιδιαίτερα σκληρός όταν αυτή για κάποιους λόγους δεν αποδίδει. Τότε αφού μοιράσει ευθύνες ( στον εκπαιδευτικό και στο παιδί του) καταλήγει να ανεβάσει στροφές στην εκπαίδευση του παιδιού οδηγώντας το ,πολλές φορές, στην εξάντληση και στην απέχθεια για μάθηση. Η μητέρα ή ο πατέρας παίζοντας το ρόλο του εκπαιδευτικού καταργεί, έστω και προσωρινά ,τον ουσιαστικό του ρόλο , του γονιού. Έτσι γίνεται άσκοπη κατανάλωση χρόνου και ενέργειας που θα μπορούσαν να αφιερωθούν στην ανάπτυξη της σχέσης γονέας – παιδί. Υπάρχουν πολλοί γονείς όπου ολόκληρη η σχέση τους με το παιδί εξαντλείται στην κατ’ οίκον εκπαίδευσή του. Οπότε η σχέση αυτή δεν καλλιεργείται σωστά και δεν ωριμάζει. Ο απογαλακτισμός του παιδιού εμποδίζεται με αυτόν τον τρόπο. Και αν ο γονέας βάζει σα προτεραιότητα την πραγματική και ολοκληρωμένη καλλιέργεια του παιδιού του θα μπορούσε να συζητήσει μαζί του, να παίξει και απλά να περάσει καλά μαζί του. Να κάνουν κάτι μαζί και να το μοιραστούν ξεφεύγοντας από το στερεότυπο του εκπαιδευτή – εκπαιδευόμενου. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι το εξής: Πως γίνεται και όλοι σχεδόν οι γονείς να φτάνουν σε τέτοιο γνωστικό επίπεδο που να μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά τους και μάλιστα και σε μαθήματα που είναι πολύ απαιτητικά όπως τα μαθηματικά ,η φυσική και τα αρχαία; Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η γύμνια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Όταν κυριαρχούν η αποστήθιση και οι φροντιστηριακού τύπου αυτοματισμοί τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο ακόμα και για έναν ανειδίκευτο γονέα αφού παπαγαλίσει το μάθημα και με τη χρήση ενός σχολικού βοηθήματος να ζητήσει και από το παιδί του να τον μιμηθεί. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αν είχαμε διαφορετικά αναλυτικά προγράμματα όπου η μάθηση θα στηριζότανε στην κριτική σκέψη τότε ο γονέας δεν θα μπορούσε εύκολα να υποκαταστήσει τον εκπαιδευτικό. Είναι ,λοιπόν, άκρως επιτακτικό στα αναλυτικά προγράμματα να υπάρχει συμμετοχή κυρίως των μάχιμων εκπαιδευτικών «που μπαίνουν σε τάξη» και που γνωρίζουν καλύτερα τα εκπαιδευτικά θέματα και όχι μόνο των γραφειοκρατών που απέχουν από την παιδαγωγική πραγματικότητα. Έχοντας μιλήσει με πολλά παιδιά που τα διαβάζουν οι γονείς τους (συνήθως η μητέρα ) καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: 1) τα παιδιά το θεωρούν αναγκαίο κακό. Νιώθουν ότι χωρίς το διάβασμα των γονέων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα μαθήματα του σχολείου. 2) Δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να διαβάσουν μόνα τους. 3) Νιώθουν πολύ μεγάλη πίεση από το γονέα την ώρα που τα διαβάζει και μάλιστα διακατέχονται από πολύ αρνητικά συναισθήματα για κείνον την ώρα αυτή. 4) δεν έχουν αναπτύξει αρκετά τη κριτική σκέψη και έχουν συνηθίσει να μαθαίνουν με τη χρήση της αποστήθισης και της μίμησης. 5)Έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη στα όσα μαθαίνουν από τους γονείς τους 6) παραπονιούνται ότι οι γονείς «θέλουν και το και» για να είναι ευχαριστημένοι. 7) βαριούνται το μάθημα στην τάξη και δεν έχουν και σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους. 8) τρέμουν στην ιδέα μιας πιθανής σχολικής αποτυχίας τους κυρίως λόγω της απόρριψης που θα βίωναν από τους γονείς τους. 9) δεν το βλέπουν ως ένδειξη φροντίδας των γονέων απέναντι τους . 10) το βασικό κίνητρο τους για να είναι καλοί μαθητές είναι «για να μη φωνάζουν οι γονείς τους». Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι γονείς είναι ότι δημιουργούν μια εξάρτηση στο παιδί τους και ουσιαστικά το μαθαίνουν να περπατάει υποβασταζόμενο από εκείνους. Έτσι αυτό έχει αρνητικές συνέπειες στο να μάθει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις .Στα παιδιά αυτά υπάρχει συνήθως ένα έλλειμμα αυτοπεποίθησης και αυτενέργειας και νιώθουν ότι καταρρέουν στη παραμικρή σχολική ή μη αποτυχία. Η σωστή διαχείριση μιας ενδεχόμενης μελλοντικής αποτυχίας μαθαίνεται στο σχολείο κανονικά. Προϋποθέτει όμως ότι στο παιδί έχει επιτραπεί να αποτύχει μερικές φορές. Οι γονείς που δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο στο παιδί τους και καταρρέουν οι ίδιοι όταν συμβαίνει ας γνωρίζουν ότι παίζουν με τη φωτιά. Είναι πολύ επικίνδυνη για τη ψυχική ισορροπία του παιδιού τους η στάση τους αυτή. Καμουφλάροντας συνεχώς τις αδυναμίες των παιδιών τους ,εκείνα ουσιαστικά δεν τις ξεπερνούν ποτέ. Οι γονείς οφείλουν να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την κοινωνική καταξίωση και σε πρώτη την ψυχική ισορροπία και ευτυχία του παιδιού τους. Τέλος οφείλουν να δείξουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα παιδιά τους και στους εκπαιδευτικούς. Ίσως τότε να εκπλαγούν από την βελτίωση των επιδόσεων και των δύο. Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός Πηγή: alfavita.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Πίσω από τα ταλαντούχα παιδιά υπάρχει ένα γονιός που έχει αφοσιωθεί στην ανάπτυξη και την πρόοδό τους, σύμφωνα με νέα έρευνα. Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Nebraska- Lincoln διαπίστωσαν ότι ο ρόλος των γονιών είναι ζωτικός όσον αφορά τη διάκριση των παιδιών τους στα σπορ, σε κάποιο μουσικό όργανο ή σε όποιον άλλο στόχο έχουν στη ζωή τους. «Το ταλέντο κατά ένα μέρος είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι, αλλά κατά ένα μεγάλο ποσοστό δημιουργείται από τους γονείς που αφιερώνουν τη ζωή τους στην φροντίδα για την ανάπτυξη του ταλέντου του παιδιού», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής και εκπαιδευτικός ψυχολόγος, Kenneth Kiewra. Οι ερευνητές μελέτησαν τις οικογένειες χαρισματικών παιδιών και διαπίστωσαν ότι οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία του παιδιού τους, γεγονός που συμπεριλαμβάνει και τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος, όπου το ταλέντο του παιδιού μπορεί να αναγνωριστεί, να καλλιεργηθεί και να ανθίσει. Οι μελετητές παρατήρησαν ότι για την πρόοδο των παιδιών τους, οι γονείς έχουν κάνει μεγάλες θυσίες, τόσο οικονομικές, όσο και θυσίες που σχετίζονται με την καριέρα και τον χρόνο τους, ενώ πολλοί ακόμη βρίσκονται στη διαδικασία στήριξης του παιδιού τους. Πηγή: onmed.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο

Η επιστήμη και οι καθημερινές υποχρεώσεις σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής έχουν κάνει πλέον συνηθισμένη την εικόνα να βλέπουμε μεγάλους σε ηλικία γονείς με μικρά παιδιά. Αν αυτό στο παρελθόν, αποτελούσε την εξαίρεση, τώρα όλο και πιο συχνά συναντάμε γονείς οι οποίοι πήραν σε μεγάλη ηλικία την απόφαση να αποκτήσουν παιδί. Γονείς σε μεγάλη ηλικία σημαίνει γονείς άνω των 40 ετών. Με τη βοήθεια της επιστήμης δε θεωρείται πλέον επικίνδυνο να γίνεται μια γυναίκα, μητέρα σε τέτοια ή μεγαλύτερη ηλικία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι μια εύκολη υπόθεση, καθώς η ενέργεια και η σωματική αντοχή δεν βρίσκονται στο απόγειό τους. Μητέρα και παιδί θα πρέπει να βρουν μια χρυσή τομή προκειμένου να είναι όλα αρμονικά και να μην επηρεάζονται από τη μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους. Αν αποκτήσατε και εσείς παιδί σε μεγάλη ηλικία, τότε ακολουθήστε τις παρακάτω οδηγίες: Αφήστε το παιδί να κάνει πολλές παρέες με παιδιά της ηλικίας του.Δημιουργήστε μοντέρνο και νεανικό χώρο για το δωμάτιο του παιδιού σας.Ξοδέψτε αρκετό χρόνο παρέα με το παιδί σας, παίζοντας μαζί του.Μην πείτε ποτέ μπροστά στο παιδί σας ότι είστε μεγάλοι για να κάνετε κάτι που σας ζητάει.Αντλήστε ενέργεια από το παιδί σας.Προσέχετε τη διατροφή και το σώμα σας (γραφτείτε σε ένα γυμναστήριο ή ασκηθείτε μόνοι σας στο σπίτι ή σε εξωτερικό χώρο) για περισσότερη σωματική αντοχή και ευεξία.Συμπεριφερθείτε και σκεφθείτε με μοντέρνο τρόπο.Μην το παρακάνετε στην εμφάνισή σας και δείχνετε είκοσι χρονών.Κρατήστε τα στοιχεία της προσωπικότητάς σας ακέραια και μην προσπαθείτε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με νεαρούς σε ηλικία γονείς.Πηγή: www.post4life.gr Δείτε ολόκληρο το άρθρο