Εκτέλεση της Αναζήτησης

Ο λόγος είναι οι γνωστοί κολικοί, που ταλαιπωρούν το μωράκι σας στην αρχή της ζωής του. Πρόκειται για μια κατάσταση που ξεκινά περίπου την 2η εβδομάδα της ζωής του ή και αργότερα, και κυρίως εμφανίζονται τις βραδινές ώρες 7-10μμ. Προκαλούν πόνο στο μωράκι, που το εκδηλώνει με το να σφίγγει τα χεράκια του, να γουρλώνει τα ματάκια του και να κρατά την αναπνοή του. Πρόχειρα, μπορείτε να του δώσετε να πιει λίγο χαμομήλι ή τίλιο (30-40ml), να το πάρετε στην αγκαλιά σας και να το παρηγορήσετε. Βέβαια, όχι ότι αυτά αποτελούν πανάκεια, αλλά βοηθούν έστω και στο ελάχιστο το μωράκι σας. Η αιτία των κολικών είναι τόσο άγνωστη όσο και ο τρόπος αντιμετώπισής τους. Είναι ένα μυστήριο και απαιτείται η υπομονή σας μέχρι να λήξουν, δηλ περίπου ώς τον 3 μήνα.(σε ακραίες καταστάσεις συνεχίζονται ώς τον 6 μήνα) Μερικές φορές, μπορεί να οφείλονται σε διάφορες γαστρεντερικές ενοχλήσεις, δυσπεψία, αέρια ή σε κάτι που φάγατε και μέσω του γάλακτος πείραξε το μωρό σας. Άλλοι πάλι, μπορεί να οφείλονται σε διάφορους κλιματολογικούς ή γενετικούς παράγοντες, ενώ κάποιο ρόλο παίζει και η ατμόσφαιρα στο σπίτι. Πληθώρα ερεθισμάτων που "βομβαρδίζουν" το μωράκι σας. Ένα από τα χαρακτηριστικά των κολικών, είναι ότι εμφανίζονται μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας. Φροντίστε να είστε χαλαρή και ήρεμη, και την ώρα εκείνη άν ο καιρός το επιτρέπει , κάντε μια βολτίτσα με το καροτσάκι ή τον μάρσιπο. Η κίνηση και η αλλαγή περιβάλλοντος βοηθάει πολύ. Δοκιμάστε επίσης, να κάνετε στο μωράκι σας απλές κινήσεις γυμναστικής, λυγίζοντας τα ποδαράκια προς την κοιλίτσα του, ή βάλτε το μπρούμυτα και χαϊδέψτε απαλά την πλατούλα του ή ακόμη χρησιμοποιήστε μια θερμοφόρα. Με το τρόπο αυτό, βοηθάτε το μωράκι να αποβάλλει τα αέρια από τα έντερά του, το οποία του προκαλούν πόνο. Γενικά λοιπόν να θυμάστε ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για κολικούς, όταν - το μωρό κλαίει μετά το βραδινό θηλασμό - φωνάζει και διπλώνει τα ποδαράκια του στην κοιλιά σαν να είχε έναν πόνο στην κοιλίτσα του - το κλάμα επαναλαμβάνεται καθημερινά και σχεδόν πάντα την ίδια ώρα - κανένα τέχνασμα από μέρους σας δεν το ικανοποιεί παραπάνω από ένα λεπτό - το κλάμα διαρκεί περίπου μια ώρα ή περισσότερο, αλλά όταν τελειώσει δεν ξαναεμφανίζεται παρά την επόμενη ημέρα.

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Evolution, Medicine and Public Health το μητρικό γάλα μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει την διάθεση και την συμπεριφορά του βρέφους. Η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Katie Hinde υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι το μητρικό γάλα εκτός από την ανάπτυξη του βρέφους επηρεάζει και μερικά τμήματα του εγκεφάλου τα οποία διαμορφώνουν τα συναισθήματα και συνεπώς τη συμπεριφορά του. Για παράδειγμα αναφέρει ότι αν δεν υπάρχει αρκετή τροφή είναι καλύτερο για μια μητέρα να έχει ένα ήρεμο μωρό παρά ένα ζωηρό και δραστήριο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μητρικού θηλασμού και του μητρικού γάλακτος που περιέχει τα συστατικά που επηρεάζουν τον εγκέφαλο. Πρόσθεσε ακόμη ότι είναι πιθανό να επηρεαστεί το επίπεδο δραστηριότητας του βρέφους καθώς μια αλλαγή στη σύσταση του μητρικού γάλακτος επηρεάζει και τα βακτήρια στα έντερα του. Το γάλα περιέχει πολλά δύσπεπτα σάκχαρα για το μωρό τα οποία όμως τρέφουν τα βακτήρια που ζουν τα έντερα του. Πειράματα σε ποντίκια και αρουραίους έδειξαν ότι τα συγκεκριμένα σάκχαρα απελευθερώνουν χημικά σήματα που φθάνουν στον εγκέφαλο και επηρεάζουν τα νεύρα. Έτσι, τα σήματα που απελευθερώνονται από τα βακτήρια στο έντερο μπορούν να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά του βρέφους και συγκεκριμένα την κοινωνικότητα, το άγχος και τη νευρικότητα του.

Από τα πιο βασανιστικά συμπτώματα είναι η ρινική συμφόρηση… Οι μεγάλοι είμαστε μέσα στα νεύρα και τη γκρίνια, δε μπορούμε να κοιμηθούμε, τα χαρτομάντηλα μας εκνευρίζουν και κυκλοφορούμε με ένα σταθερό βογγητό στο στόμα για την «απίστευτη ταλαιπωρία» μας… Και σκεφτείτε πως οι ενήλικες ξέρουμε να αναπνέουμε από το στόμα , και μπορούμε να φάμε χωρίς πρόβλημα. Τώρα σκεφτείτε ένα βρέφος, που δεν γνωρίζει ακόμη να αναπνέει από το στόμα (ναι, πιστέψτε με, δεν είναι εκ γενετής αυτή η ικανότητα), με ρινική συμφόρηση: δεν μπορεί να κοιμηθεί, και για να ανοίξει το στόμα να πάρει ανάσα πρέπει να… κλάψει! Δεν είναι σε θέση να φάει, αλλά και σε μικρότερη ηλικία δεν μπορεί να πιει ούτε το γάλα του, καθώς με το γάλα «αποφράσσεται» το στόμα και πάλι πρέπει να αρχίσει να κλαίει για να αναπνεύσει. Η ρινίτις (ο επιστημονικός ορισμός της βουλωμένης μύτης) συνηθέστερα οφείλεται σε ιώσεις. Στα μεγαλύτερα παιδιά θα πρέπει να σκεφτούμε και αλλεργίες, αλλά στα βρέφη η αλλεργική ρινίτις είναι –αν όχι ανύπαρκτη- εξαιρετικά σπάνια ως οντότητα. Μικροβιακή ρινίτις επίσης στα βρέφη είναι σπάνια, εκτός και αν η ρινίτις κρατήσει πολύ καιρό και επιμολυνθεί. Φάρμακα θεραπείας – ίασης της ρινίτιδας πρακτικά δεν υπάρχουν. Και όσες μελέτες και αν έχουν γίνει, το μόνο «φάρμακο» που πραγματικά βοηθάει χωρίς να βλάπτει την βρεφική μυτούλα, είναι ο φυσιολογικός ορός και τα υπέρτονα διαλύματα- που λειτουργούν με την ίδια λογική. Ρίχνουμε ορό ή υπέρτονα διαλύματα μέσα στη μύτη, προκειμένου -να παρασύρουμε τις εκκρίσεις προς το ρινοφάρυγγα και να τις καταπιεί το μωρό οπότε να τις αποβάλλει με τις κενώσεις του και να ελευθερώσουμε τη μύτη του -να ενυδατώσουμε τον εξαιρετικά ερεθισμένο ρινικό βλεννογόνο -να κάνουμε λιγότερο παχύρρευστες τις ρινικές εκκρίσεις (κοινώς τη μύξα του)… Προσοχή: χρησιμοποιούμε αμπούλες μιας χρήσης ώστε να είμαστε σίγουροι ότι ο ορός που βάζουμε είναι αποστειρωμένος και δεν έχει επιμολυνθεί. Αντίθετα, αν χρησιμοποιούμε μεγάλες φιάλες ορού που μένουν για καιρό, αυτές επιμολύνονται από τους δικούς μας χειρισμούς αλλά και από την παραμονή τους ανοιχτά για μέρες. Ακόμη και αν δεν καταφέρουμε με τον ορό να ανοίξουμε εντελώς την μύτη, κάνοντας πιο ρευστές τις εκκρίσεις, διευκολύνουμε το παιδί να φυσήξει τη μύτη του και να την καθαρίσει μόνο του. Αν πάλι λόγω ηλικίας δεν μπορεί να το κάνει, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για το βρεφάκι κάποιο μίνι σύστημα αναρρόφησης , με στόμιο ειδικά φτιαγμένο από υλικό σιλικόνης ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού (πχ αμπούλες και ρινικός αποφρακτήρας Clinofar). Τις ρινοπλύσεις τις κάνουμε πάντα ΠΡΙΝ τα γεύματα- ώστε να βοηθήσουμε το παιδί να φάει, και να μην του προκαλέσουμε εμετό όταν έχει γεμάτο στομάχι. Τα αντιισταμινικά και κορτιζονούχα σπρέυ στις ιογενείς ρινίτιδες δε φαίνεται να κάνουν και σπουδαία πράγματα, σε σχέση με την ποσότητα του φαρμάκου που απορροφάται από τη μύτη του βρέφους. Όσο για τα αγγειοσυσπαστικά φάρμακα τύπου ψευδοεφεδρίνης και οξυμεταζολίνης, αυτά θέλουν προσοχή, μπορεί να προκαλέσουν διέγερση στα μικρά παιδιά (τυπικά απαγορεύονται κάτω των 2 ετών) και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για περισσότερο από 4 συνεχόμενες ημέρες. Η περαιτέρω χρήση τους προκαλεί αντιδραστική ρινική συμφόρηση από μόνη της (rebound). Τονίζεται πως σε μια απλή ιογενή ρινίτιδα τα αντιβιοτικά δεν έχουν καμία θέση, ακόμη και αν αυτή συνοδεύεται από πυρετό και κακουχία- ο ιός δεν περιορίζεται μόνο στη μύτη, εκτείνεται σε όλο το αναπνευστικό. Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα γαληνικά («φτιαχτά») διαλύματα ρινοπλύσεων ( αντιβιοτικό κολλύριο-αγγειοσυσπαστικό-ορός κοκτέηλ). Οπλιστείτε λοιπόν με υπομονή, επιμονή, χαρτομάντηλα και αμπούλες για να αντιμετωπίσετε τη βουλωμένη μυτούλα… Κουράγιο, όπου να ‘ναι έρχεται το καλοκαίρι…

Τέτοια νοσήματα είναι το σύνδρομο Down και η Μεσογειακή Αναιμία, νοσήματα που προκαλούν σοβαρά προβλήματα, τόσο στα ίδια τα άτομα που νοσούν, όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον. Οι κυριότερες ενδείξεις για γενετικό έλεγχο του εμβρύου με επεμβατικές μεθόδους είναι: - Η προχωρημένη αναπαραγωγική ηλικία της εγκύου, δηλαδή μεγαλύτερη των 35 ετών - Αυξημένος κίνδυνος στο βιοχημικό ή υπερηχοτομογραφικό έλεγχο 1ου ή 2ου τριμήνου (PAPP-A, αυξημένηαυχενική διαφάνεια, A-test) - Υπερηχογραφικές ανωμαλίες του εμβρύου - Γονέας-φορέας χρωμοσωματικής ανακατάταξης - Προηγούμενο παιδί ή κύηση με χρωματοσωματική ανωμαλία - Οικογένειακό ιστορικό μονογονιδιακού νοσήματος που διαγιγνώσκεται με βιοχημική ή DNA Ανάλυση - Οικογενειακό ιστορικό φυλοσύνδετου νοσήματος - Κίνδυνος για βλάβες του νωτιαίου σωλήνα Χρωμοσωματικές Ανωμαλίες Οφείλονται σε ανωμαλίες στον αριθμό ή στη δομή των χρωματοσωμάτων και αποτελούν τα συχνότερα γενετικά νοσήματα στον άνθρωπο. Στο εργαστήριο όλες οι ανωμαλίες που αφορούν τα χρωμοσώματα, είναι ορατές στο μικροσκόπιο και μελετώνται με τον καρυότυπο. Ένα στα 250 παιδίά που γεννιούνται έχουν κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία με σοβαρές κλινικές συνέπειες για την υγεία. Είναι δυνατόν ένα υγιές άτομο να είναι φορέας χρωμοσωματικής αναδιάταξης και τότε υπάρχει αυξημένος κίνδυνος απόκτησης παιδιού με σοβαρή χρωμοσωματική ανωμαλία. Ένα έμβρυο όταν συγκεντρώνει περισσότερα ή λιγότερα από 46 χρωμοσώματα, είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποια ανωμαλία στη διάπλαση και ανωμαλία του οργανισμού του. Ένα καθολικό χαρακτηριστικό των περισσότερων χρωμοσωματικών ανωμαλιών είναι η ήπια ως βαρύτατη νοητική στέρηση. Απαιτείται χρωμοσωματικός έλεγχος: - Κατά τη διάρκεια της κύησης, όταν υπάρχουν ενδείξεις - Όταν υπάρχουν κλινικά χαρακτηριστικά γνωστού χρωμοσωματικού συνδρόμου σε νεογέννητα ή σε παιδιά. - Όταν ένα παιδί έχει καθυστέρηση νοητικής ή σωματικής ανάπτυξης - Σε ζευγάρια με προβλήματα υπογονιμότητας και αποβολών Η παρουσία ενός επιπλέον χρωμοσώματος 21 (Τρισωμία 21), κλινική εκδήλωση της οποίας είναι το σύνδρομο Down, αποτελεί τη συχνότερη χρωματοσωματική ανωμαλία στον άνθρωπο με συχνότητα 1 στα 800 νεογέννητα. Με την αύξηση της ηλικίας της εγκύου η συχνότητα της τρισωμίας 21 και άλλων τρισωμιών αυξάνεται σημαντικά. Στην ηλικία των 35 ετών ο κίνδυνος απόκτησης παιδιού με σύνδρομο Down είναι 0,26% και στην ηλικία 45 ετών ο κίνδυνος είναι 5,26%, δηλαδή 20 φορές μεγαλύτερος. Υπάρχουν και σπανιότερες μικρές χρωμοσωματικές ανωμαλίες που δεν φαίνονται στον καρυότυπο με μικροελλείματα και μικροδιπλασσιασμούς που ελέγχονται με μεθόδους μοριακής βιολογίας, όπως η μέθοδος MLPA (διευρυμένος προγεννητικός έλεγχος) και η array CGH (μοριακός καρυότυπος) Μονογονιδιακά νοσήματα Οφείλονται σε μεταλλάξεις γονιδίων και μελετώνται με τεχνικές της Μοριακής Βιολογίας. Τα συχνότερα μονογονιδιακά νοσήματα είναι: - Η Μεσογειακή Αναιμία (α, β, δβ) - Η Κυστική Ίνωση (CF) - Μη-Συνδρομική Νευροαισθητήρια Προομιλητική Βαρηκοΐα - Νωτιαία Μυική Ατροφία (SMA) Τα παραπάνω νοσήματα κληρονομούνται με τον αυτοσωμικό υπολειπόμενο χαρακτήρα και εμφανίζονται όταν και οι δύο γονείς είναι φορείς της μεταλλαγής. Στην περίπτωση αυτή έχουν 25% πιθανότητα να αποκτήσουν παιδί με νόσο. Άλλα κληρονομούνται όταν ο ένας γονέας πάσχει, όπου υπάρχει 50% πιθανότητα απόκτησης πάσχοντος παιδιού. Υπάρχουν όμως και μονογονιδιακά νοσήματα που εμφανίζονται de novo, χωρίς οι γονείς να είναι φορείς όπως οι σκελετικές δυσπλασίες, η νοητική στέρηση και οι δυσμορφίες όπως τα σύνδρομα εύθραστου Χ και τα κρανιοπροσωπικά σύνδρομα. Τέλος μπορεί να χρειαστεί έλεγχος για επίκτητες λοιμώξεις όπως: - κυτταρομεγαλοιός (CMV) - Ιός epstein-barr (EBV) - Τοξόπλασμα Gondii - ηπατίτιδα B και C - χλαμύδια - Ιός των θηλωμάτων (HPV) - Ερπητοϊός HSV1και HSV2 Η Προγεννητική Διάγνωση γίνεται ως εξής: - Με τη λήψη χοριονικών λαχνών (CVS) την 11η-12η εβδομάδα κύησης - Με αμνιοπαρακέντηση την 17η-20η εβδομάδα της κύησης - Με λήψη εμβρυικού αίματος με ομφαλοκέντηση κατά την 20Η εβδομάδα Τα αποτελέσματα για τις χρωμοσωματικές ανωμαλίες βγαίνουν με τη μοριακή μέθοδο QF-RCR σε 1-3 ημέρες που αποκλείει τα συχνότερα χρωμοσωματικά νοσήματα με σιγουριά της τάξεως 99%. Σε 15-17 ημέρες βγαίνει το τελικό αποτέλεσμα του καρυότυπου του εμβρύου που αποκλείει όλες τις χρωματοσωματικές ανωμαλίες. Για τα μονογονιδιακά νοσήματα τα αποτελέσματα δίνονται σε 2-4 ημέρες. Τα τελευταία χρόνια γίνονται μεγάλες προσπάθειες προκειμένου τα γενετικά νοσήματα να ελέγχονται σε κύτταρα ή στο DNA του εμβρύου που απομονώνονται από το αίμα της εγκύου...

Πέντε έως οκτώ νεογνά στα 1.000 εμφανίζουν κάποιο πρόβλημα συγγενούς καρδιοπάθειας, που είναι από τα πλέον δύσκολα να αντιμετωπιστούν. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να αναγνωριστούν έγκαιρα τα τυχόν συμπτώματα, ενώ καθοριστικός είναι και ο πλήρης προγεννητικός έλεγχος. Στη διαγνωστική προσέγγιση εκτός από το ιστορικό και την κλινική εξέταση περιλαμβάνονται το ηλεκτροκαρδιογράφημα και η ακτινογραφία θώρακος. Η καρδούλα του βρέφους είναι μια πολύπλοκη ηλεκτρομηχανική αντλία με 4 κοιλότητες, που προωθεί το αίμα στα διάφορα όργανα του σώματος 160.000 φορές την ημέρα! Οποιαδήποτε παθολογική κατάσταση παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία της χαρακτηρίζεται ως καρδιοπάθεια. Οι καρδιοπάθειες στα βρέφη διακρίνονται σε συγγενείς και επίκτητες. Οι συγγενείς και οι επίκτητες καρδιοπάθειες συγκαταλέγονται στα συχνότερα χρόνια νοσήματα της παιδικής ηλικίας. Οι συγγενείς καρδιοπάθειες προκαλούνται από διαταραχές της ενδομήτριας ανάπτυξης της καρδιάς και των μεγάλων αγγείων της και η συχνότητά τους είναι 5 - 8 περιστατικά ανά 1.000 γεννήσεις. Ο χρόνος εμφάνισης και η σοβαρότητά τους ποικίλλουν. Συγκεκριμένα, μπορεί να εκδηλωθούν αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού ή και να παραμείνουν απαρατήρητες επί έτη. Έχει διαπιστωθεί ότι 2 - 3 από τα 1.000 νεογνά με συγγενή καρδιοπάθεια θα εμφανίσουν κλινικά συμπτώματα στο πρώτο έτος της ζωής τους, ενώ η διάγνωσή της επιβεβαιώνεται στο 40% - 50% την πρώτη εβδομάδα της ζωής τους και στο 50% - 60% στον πρώτο μήνα. Στις συγγενείς καρδιοπάθειες του βρέφους μπορούν να συμπεριληφθούν και οι διάφοροι τύποι μυοκαρδιοπαθειών, καθώς και ορισμένες μορφές αρρυθμιών. Οι τελευταίες αποτελούν συνήθως συνοδό κλινικό εύρημα των άλλων συγγενών ανατομικών ανωμαλιών της καρδιάς ή εμφανίζονται ως επιπλοκή της χειρουργικής διόρθωσής τους. Οι επίκτητες καρδιοπάθειες είναι σπάνιες στη βρεφική ηλικία. Σε αυτές ανήκουν η ενδοκαρδίτιδα, η μυοκαρδίτιδα, η νόσος Kawasaki, η περικαρδίτιδα και η επίκτητη αρρυθμία. Για τη διάγνωση των καρδιοπαθειών στα βρέφη σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν: Το ολοκληρωμένο ιστορικό. Η λεπτομερής κλινική εξέταση. Η ενδεχόμενη παρουσία ορισμένων κλινικοεργαστηριακών ευρημάτων. Το ιστορικό Το ιστορικό περιλαμβάνει πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη άλλων παιδιών ή ατόμων στην οικογένεια με καρδιοπάθειες ή επεισοδίων αιφνίδιου θανάτου ή θανάτου σε μικρή ηλικία και όσον αφορά στην εγκυμοσύνη εάν αναφέρεται νόσηση της μητέρας από σακχαρώδη διαβήτη ή διάχυτο ερυθηματώδη λύκο, φαινυλκετονουρία, συγγενή ερυθρά είτε λήψη τερατογόνων φαρμάκων και ουσιών (λίθιο, αλκοόλ, βαρφαρίνη, θαλιδομίδη, αντιμεταβολίτες ή αντιεπιληπτικά). Η κλινική εξέταση Η φυσική εξέταση του βρέφους περιλαμβάνει αρχικά την εκτίμηση της γενικής του κατάστασης και την ενδεχόμενη ανεπαρκή αύξηση του σωματικού βάρους του. Επιπλέον, ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στην παρουσία κυάνωσης με ή χωρίς φύσημα, στις διαταραχές στην ανάπτυξη και σε οποιαδήποτε ένδειξη αναπνευστικής δυσχέρειας ή καρδιακής ανεπάρκειας. Η κυάνωση (μπλε απόχρωση του δέρματος) παρατηρείται κυρίως στα χείλη, στη γλώσσα, κάτω από τα νύχια και στους βλεννογόνους. Ιδιαίτερα ανησυχητική θεωρείται η κυάνωση που εντοπίζεται σε όλο το σώμα και συνοδεύεται από δυσκολία της αναπνοής και πυρετό. Όσον αφορά στα φυσήματα, αξίζει να επισημάνουμε ότι σε μεγάλο ποσοστό υπάρχουν και φυσήματα τα οποία είναι φυσιολογικά (αθώα ή λειτουργικά) και στη διάκρισή τους συμβάλλει η αξιολόγηση από παιδοκαρδιολόγο. Στις ενδείξεις της παρουσίας καρδιακής νόσου και συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας σ’ ένα βρέφος περιλαμβάνονται: η μειωμένη και πολλές φορές χρονοβόρα σίτισή του (μικρά και συχνά γεύματα), η ταχύπνοια (περισσότερες από 40 - 55 αναπνοές το λεπτό σε τελειόμηνα νεογνά και βρέφη), η δύσκολη και εργώδης αναπνοή, ο βήχας, τα ωχρά και ψυχρά άκρα και η εφίδρωση χωρίς υπερθέρμανση κατά τη διάρκεια της σίτισης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα βρέφος με καρδιακή ανεπάρκεια ή αρρυθμία συνήθως δεν κοιμάται ήσυχα. Ο εργαστηριακός έλεγχος Στη διαγνωστική προσέγγιση των συγγενών καρδιοπαθειών εκτός από το ιστορικό και την κλινική εξέταση περιλαμβάνονται η ακτινογραφία θώρακος και το ηλεκτροκαρδιογράφημα. Η οριστική όμως διάγνωση της ύπαρξης και του τύπου της συγγενούς καρδιοπάθειας θα βασιστεί στο υπερηχοκαρδιογράφημα και στον αιμοδυναμικό έλεγχο της λειτουργίας της καρδιάς. Μολονότι ο προγεννητικός καρδιολογικός έλεγχος του εμβρύου με υπερηχοκαρδιογράφημα έχει εξελιχτεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, εντούτοις αδυνατεί ακόμη να προσδιορίσει με απόλυτη βεβαιότητα και ακρίβεια όλες τις συγγενείς καρδιοπάθειες. Ο ρόλος των γονέων Παρά το γεγονός ότι οι (κατά την τελευταία τριακονταετία) εντυπωσιακές εξελίξεις στη διάγνωση και στη χειρουργική θεραπεία έχουν αυξήσει σημαντικά το προσδόκιμο επιβίωσης παιδιών με συγγενείς καρδιοπάθειες, αυτές εξακολουθούν να αποτελούν μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου στο σύνολο των παιδιών που γεννιούνται με συγγενείς ανωμαλίες. Η έγκαιρη αναγνώριση της παρουσίας ορισμένων συγγενών καρδιοπαθειών έχει ιδιαίτερη σημασία. Συγκεκριμένα, σε ηλικία 2 μηνών, επειδή οι πνευμονικές αντιστάσεις υποχωρούν, ενδέχεται συγκεκριμένες καρδιοπάθειες να παρουσιάσουν επιδείνωση. Σε αυτές τις περιπτώσεις επιβάλλεται η άμεση παραπομπή του βρέφους σε ειδικό παιδοκαρδιολόγο. Ο ρόλος των γονέων στην έγκαιρη διάγνωση μιας συγγενούς καρδιοπάθειας συνίσταται στον πλήρη προγεννητικό έλεγχο της μητέρας για ενδεχόμενη παρουσία συγγενών λοιμώξεων και στην αυξημένη ετοιμότητα για τον εντοπισμό στοιχείων από το ιστορικό, την κλινική εικόνα και την ανάπτυξη του βρέφους τα οποία κατευθύνουν προς τη διάγνωση συγγενούς καρδιοπάθειας. iatronet.gr

Το περιβάλλον ακόμα και από τις πρώτες μέρες της ζωής του μπορεί να ευνοήσει ή να επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη. Τα παιδιά μαθαίνουν να μιλούν με τη μίμηση και οι τρόποι ανάπτυξης της ομιλίας εξαρτιούνται από τις διάφορες ευκαιρίες μίμησης που εμείς προσφέρουμε στο παιδί. Το δέκατο μήνα της ζωής, πριν ακόμα είναι σε θέση να καταλάβει το όνομα των πραγμάτων που του δείχνουμε, μπορούμε να έχουμε τις πρώτες συνομιλίες, επαναλαμβάνοντας ήχους που βγάζει, επιβραβεύοντας με ένα γλυκό χαμόγελο τις προσπάθειές του να μιμηθεί και επαναλαμβάνοντας καμιά φορά μαζί με αυτό τη συλλαβή που προφέρει. Το σημαντικότερο είναι να μιλάτε με το μωράκι σας με τρόπο γλυκό, στοργικό, προφέροντας τις λέξεις αργά, ειδικά τις στιγμές που το κρατάτε αγκαλιά ή το ταΐζετε ή το αλλάζετε. Να προσπαθείτε να ονομάζετε τα πράγματα πολύ συχνά και επανειλημμένα όταν τα κοιτάζει ή τα δείχνει. Όταν δείχνει ένα παιχνίδι να του το δίνουμε λέγοντάς του: "Θέλεις τη μπάλα;", "Να η μπάλα!", "Είναι ωραία αυτή η μπάλα!". Με αυτό τον στοργικό και απλό τρόπο το ενθαρρύνουμε σιγά σιγά να καταλάβει την αξία της λέξης, του δίνουμε δηλαδή να καταλάβει ότι είναι καλύτερα να προσπαθεί να κατονομάζει τα πράγματα παρά να τα δείχνει με το δάχτυλο.

Το έκζεμα είναι μια χρόνια πάθηση που συνήθως ξεκινά στην παιδική ηλικία και προκαλεί κηλίδες του δέρματος που είναι ξηρές, ερεθισμούς και συχνά έντονο κνησμό. Και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, το έκζεμα φαίνεται να είναι σε άνοδο ειδικά μεταξύ των παιδιών. Με βάση μια έρευνα το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), η εμφάνιση εκζέματος μεταξύ των παιδιών κάτω των 18 ετών αυξήθηκε μεταξύ του 2000 και του 2010 από 9% σε 17% στα μαύρα παιδιά, από 5% έως 10% μεταξύ των ισπανόφωνων παιδιών (Λατινική καταγωγή) και από 8% σε 13% μεταξύ των λευκών παιδιών. Η επικεφαλής της έρευνας της AAP, δρ Anna Bruckner, επισήμανε ότι δεν είναι γνωστοί οι λόγοι αυτού φαινομένου αύξησης του εκζέματος στα μικρά παιδιά. Για τα περισσότερα παιδιά με έκζεμα, οι τοπικές θεραπείες και η προσεκτική φροντίδα του δέρματος είναι αρκετά για να θέσουν την κατάσταση υπό έλεγχο. Τα τοπικά στεροειδή είναι συνήθως η καλύτερη λύση για τη θεραπεία της φλεγμονής, αλλά οι γονείς συχνά διστάζουν να τα χρησιμοποιήσουν. Σύμφωνα με τη δρ Ana Duarte, παιδιάτρου δερματολόγου από το Νοσοκομείο Παίδων του Μαϊάμι, πολλά παιδιά δεν λαμβάνουν τη θεραπεία που χρειάζονται εξαιτίας των φόβου των γονέων για τα τοπικά στεροειδή. Στην έκθεση της ΑΑΡ επισημαίνεται, επίσης, ότι μία εξήγηση για την αύξηση των περιπτώσεων παιδικού εκζέματος είναι η καλύτερη ενημέρωση και πληροφόρηση επάνω στη νόσο και άρα η πιο συχνή διάγνωσή της. Ωστόσο, οι αριθμοί παρουσιάζουν ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να θορυβήσει δερματολόγους και γονείς παγκοσμίως. onmed.gr

- Το πρώτο σχεδιάγραμμα δείχνει έναν τυπικό κύκλο ύπνου ενός βρέφους κατά τους πρώτους μήνες της ζωής τους. Διαρκεί συνολικά 1 με 2 ώρες. Το μωρό από την κατάσταση της εγρήγορσης – ξυπνητό – πέφτει γρήγορα στην κατάσταση ύπνου REM – του λεγόμενου ανήσυχου ύπνου με όνειρα. Είναι ο ύπνος όπου το μωρό κινεί τους βολβούς των ματιών του, είναι ανήσυχο και κινείται συχνά, μπορεί να βγάζει φωνούλες, κάνει άρρυθμες που και που γρήγορες ανάσες σα να βλέπει όνειρο, τινάζει χέρια πόδια – μυοκλονίες και ζωηρά νεογνικά αντανακλαστικά – , και ξυπνάει εύκολα με εξωτερικά ερεθίσματα. Ακολουθεί μικρό σχετικά διάστημα ύπνου NonREM – πρόκειται για τον βαθύ ύπνο κατά τον οποίο το μωρό δεν κουνάει μάτια χέρια ή πόδια, δεν βλέπει όνειρα, δεν κάνει φωνούλες ούτε τινάγματα και δεν ξυπνάει εύκολα από τα εξωτερικά ερεθίσματα. Έπειτα μεταβαίνει γρήγορα πάλι σε ανήσυχο ύπνο REM και τελικά ξυπνάει. - Η δεύτερη γραμμή δείχνει μια συχνή παραλλαγή κύκλου ύπνου στα νεογέννητα και βρέφη. Σε αυτήν, η διάρκεια του κύκλου ύπνου είναι επίσης 1 με 2 ώρες, αλλά το μωρό δεν πέφτει ποτέ σε βαθύ ύπνο NonREM. Από την εγρήγορση μεταβαίνει γρήγορα σε ανήσυχο ύπνο REM και παραμένει εκεί μέχρι να ξυπνήσει. Αρκετοί μικροί ύπνοι ενός μικρού βρέφους κατά την διάρκεια της ημέρας και κατά τις πρώτες πρωινές ώρες ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. - Η τρίτη γραμμή δείχνει τον τυπικό κύκλο ύπνου ενός μεγαλύτερου παιδιού και ενήλικα. Η διάρκειά του είναι πολύ μεγαλύτερη – περίπου 3 με 4 ώρες. Από την κατάσταση εγρήγορσης το μεγαλύτερο παιδί μεταβαίνει σταδιακά και απευθείας στον βαθύ ύπνο NonREM, ο οποίος διαρκεί πολύ περισσότερο. Ακολουθεί ο ύπνος με όνειρα REM, και έπειτα σταδιακά το παιδί ξυπνάει. Επομένως, μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες όταν πέφτουμε για ύπνο τυπικά δεν περνούμε πρώτα από τον ανήσυχο ύπνο ονείρων όπως τα μωρά, αλλά κατευθείαν στον βαθύ ύπνο. - Ο ύπνος των ονείρων REM είναι εντελώς απαραίτητος για την επεξεργασία των ερεθισμάτων της ημέρας από τον εγκέφαλο του μωρού. Το ανώριμο νεογέννητο χρειάζεται άφθονο ύπνο REM ώστε να ωριμάσει τάχιστα και να χτίσει συνδέσεις στους νευρώνες του κατά τα κρίσιμα πρώτα δύο χρόνια της ζωής. Από την άλλη, ο ύπνος NonREM είναι σημαντικός για την σωματική ξεκούραση και εμφανίζει τη μεγαλύτερη έκκριση αυξητικής ορμόνης. Με άλλα λόγια, ο ύπνος REM χτίζει το μυαλό του παιδιού, ο ύπνος NonREM το σώμα του, ο ύπνος REM είναι το εργαλείο της ψυχοκινητικής ωρίμανσης, ο NonREM της σωματικής αύξησης. Η φύση έχει προβλέψει να έχει επενδύσει κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου σε μεγάλη διάρκεια ανήσυχου ύπνου, ώστε να καλυφτούν οι τεράστιες ανάγκες του σε ψυχοκινητική ωρίμανση. Αργότερα, όταν η παιδική ηλικία οδηγεί σε μεγαλύτερη κινητικότητα, σωματική καταπόνηση κατά την διάρκεια της ημέρας, αυξάνεται σταδιακά ο βαθύς ύπνος ώστε ο οργανισμός να ξεκουράζεται περισσότερο και να επιταχύνεται η σωματική ανάπτυξη. - Οι κύκλοι ύπνου ενός βρέφους διαρκούν πολύ λιγότερο από τους μεγαλύτερους ανθρώπους, και μάλιστα συμπίπτουν χρονικά με τον συνήθη χρόνο πέψης και κένωσης του στομάχου από το μητρικό γάλα: 1 με 2 ώρες. Τα ανθρώπινα βρέφη είναι σχεδιασμένα να κοιμούνται ανήσυχα και να ξυπνούν συχνά. Είναι σχεδιασμένα να τσεκάρουν το περιβάλλον τους, να λαμβάνουν την επανασύνδεση με τους γονείς τους και να θηλάζουν συχνά. Ένα βρέφος μπορεί σε μία νύχτα να περάσει από πολλούς κύκλους ύπνου, με μεγαλύτερες διάρκειες βαθέως ύπνου NonREM στην αρχή της νύχτας και σχεδόν καθόλου βαθύ ύπνο προς το τέλος της νύχτας και το πρωί. - Οι μεταβάσεις από την μια κατάσταση εγρήγορσης στην άλλη μπορεί να γίνονται πολύ γρήγορα στα μωρά, τόσο πιο γρήγορα όσο πιο κοντά στην γέννηση βρίσκονται. Όλοι οι γονείς έχουν παρατηρήσει ότι αρκετές φορές τα μωρά τους κατά τις πρώτες εβδομάδες της ζωής μπορεί την μια στιγμή να κλαίνε και την άλλη απότομα να φαίνονται να κοιμούνται βαθιά, για να ξυπνήσουν και πάλι απότομα και να κλαίνε για τάισμα. Όσο πιο πολύ ωριμάζει νευρολογικά ένα βρέφος τόσο πιο σταδιακά και ξεκάθαρα γίνονται τα σημάδια του. Ιδιοσυγκρασικοί παράγοντες παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο από παιδί σε παιδί. - Τα μικρά βρέφη τείνουν να ξυπνούν πολύ εύκολα γιατί περνούν τον περισσότερο χρόνο της ημέρας σε κατάσταση ανήσυχου ύπνου REM. Όταν βρίσκονται σε ανήσυχο ύπνο μπορεί να ξυπνήσουν από έναν απότομο ήχο, από τις ίδιες τις δικές τους ακούσιες κινήσεις χεριών ή ποδιών, όταν τα κουνήσεις ή όταν προσπαθήσεις να τα μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο. Πολλές φορές το νεογέννητο θα αποκοιμηθεί στην αγκαλιά ή κατά τον θηλασμό, αλλά δεν θα πέσει ΑΜΕΣΩΣ σε βαθύ ύπνο, όπως δείχνουν τα πρώτα δύο σχεδιαγράμματα. Επομένως αν η μητέρα προσπαθήσει να το βάλει στο κρεβάτι του είναι πιθανό να ξυπνήσει. Πρέπει να περιμένει να κοιμηθεί βαθιά, να περάσει στο επόμενο στάδιο – αν περάσει στον συγκεκριμένο κύκλο ύπνου – και μετά να τον αφήσει. - Τα περισσότερα μωρά που θηλάζουν, με το τέλος ενός κύκλου ύπνου ξυπνούν, δείχνουν σημάδια πείνας και η μαμά τους τα θηλάζει για να αποκοιμηθούν και πάλι. Αυτή είναι μια νορμάλ διαδικασία προβλεπόμενη από την ανθρώπινη φύση. Εάν στο τέλος ενός κύκλου ύπνου η μητέρα δεν ανταποκριθεί προσφέροντας το στήθος της αλλά δοκιμάσει υποκατάστατους τρόπους να επαναφέρει το μωρό της στον ύπνο – απλή αγκαλιά, κούνημα, πιπίλα, φάσκιωμα κα – είναι πιθανό σε κάποιο στάδιο, και ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του κάθε μωρού, να τα καταφέρει, αλλά το μωρό βρίσκεται σε κίνδυνο να χάνει γεύματα από το στήθος με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την επιτυχία του θηλασμού ή την πρόσληψη βάρους. Επίσης, απαραίτητο κομμάτι μιας ομαλής για το βρέφος ψυχοκινητικής ανάπτυξης είναι η κατάλληλη και έγκαιρη απόκριση των γονιών του στις εκάστοτε ανάγκες του. Η μη απόκριση – όπως η εφαρμογή του ελεγχόμενου κλάματος σε βρέφη ώστε να «κοιμούνται όλη νύχτα» βρίσκεται προς την αντίθετη κατεύθυνση, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τον θηλασμό και την υγιή ψυχοκινητική ανάπτυξη του μωρού. - Πολλοί νέοι γονείς ξαφνιάζονται με τον ύπνο των μωρών τους: «Το μωρό μου δεν κοιμάται», «κουνιέται συνέχεια και είναι ανήσυχο στον ύπνο του», «κλαίει και κάνει φωνές στον ύπνο του», «κοιμάται μόνο στην αγκαλιά μου και μόλις πάω να το αφήσω ξυπνάει», «κοιμάται μόνο στο στήθος μου» και πολλά άλλα. Όλες αυτές οι εκπλήξεις θα ήταν λιγότερες και λιγότερο δυσάρεστες αν οι νέοι γονείς ήταν πιο κατάλληλα προετοιμασμένοι και γνώριζαν – με ευθύνη των επαγγελματιών υγείας – την φυσιολογική κατάσταση των βρεφών και τι πρέπει να περιμένουν και τι όχι. Οι δύσκολοι πρώτοι μήνες με το μωρό γίνονται πιο εύκολοι όταν ξέρεις τι να περιμένεις με αυτό και όταν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες βασισμένες στην φυσιολογία του μωρού και όχι στο τι μη ρεαλιστικό περιμένουν πολιτισμικές επιβολές και αντιλήψεις του παρελθόντος που βρίσκονται μακριά από την σύγχρονη επιστημονική γνώση. Η προκαταβολική καθοδήγηση – anticipatory guidance –για το τι είναι φυσιολογικό στον ύπνο των βρεφών είναι κρίσιμης σημασίας για το αίσθημα ευεξίας των νέων γονιών. Αυτός είναι ένας κύριος λόγος που απέναντι σε ένα βρέφος που ξυπνάει κάθε 2 ώρες τη νύχτα για τάισμα στο στήθος δύο μητέρες βιώνουν την κατάσταση εντελώς διαφορετικά: η μία θεωρώντας ότι είναι κάτι παθολογικό απελπίζεται και προσπαθεί μάταια να το κοιμίσει με πιπίλα ή σε άλλο δωμάτιο, η άλλη αναφέρει ότι ξεκουράζεται μια χαρά, θεωρώντας το κάτι φυσιολογικό και παροδικό, και λαμβάνοντας όλα τα κατάλληλα ρεαλιστικά μέτρα για να κάνει την ζωή της πιο προσαρμόσιμη σε αυτήν την κατάσταση – ύπνο στο ίδιο δωμάτιο, να αποκοιμιέται το μωρό στο στήθος, ξαπλωτό θηλασμό, ευκαιριακοί ύπνοι της μητέρας κατά την διάρκεια της ημέρας, όχι ξόδεμα ενέργειας σε μάταιες και επίπονες προσπάθειες υποκατάστατων. Σ Παπαβέντσης MBBS MRCPCH DCH IBCLC 2014 pediatros-thes.gr

Είναι γνωστό ότι μπορούν να αποκαλύψουν αν κάποιος έχει κάνει πρόσφατα χρήση ναρκωτικών ή απαγορευμένων ουσιών. Επίσης μπορούν να δώσουν πληροφορίες σχετικά με τις ορμόνες και τις περιβαλλοντικές τοξίνες στις οποίες έχει εκτεθεί το άτομο. Πλέον, χάρη σε έρευνα του πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν-Μάντισον, γνωρίζουμε ότι οι τρίχες του κεφαλιού ενός βρέφους αποκαλύπτουν πληροφορίες για το περιβάλλον της μήτρας μέσα στην οποία αναπτύχθηκε ως έμβρυο κατά την κύηση. Για την σχετική μελέτη, που δημοσιεύθηκε αυτόν το μήνα στην επιθεώρηση Παιδιατρικής Έρευνας, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τρίχες από τα μαλλιά βρεφών μαϊμούδων (της ράτσας rhesus). Ο καθηγητής ψυχολογίας και διευθυντής του Κέντρου Βιολογικής Ψυχολογίας του Κέντρου Harlow, Christopher Coe, υπογράμμισε ότι τα μαλλιά ενός βρέφους αρχίζουν να αναπτύσσονται ένα με δύο μήνες προτού γεννηθεί. Το τμήμα της τρίχας που είναι πιο κοντά στο κρανίο δίνει τις πιο πρόσφατες πληροφορίες για το περιβάλλον που μεγαλώνει το έμβρυο, ενώ όσο προχωράμε κατά μήκος της τρίχας είναι σαν να παίρνουμε ένα “ορμονικό ιστορικό”. Οι επιστήμονες ανέλυσαν δείγματα από τα μαλλιά μαϊμούδων τριών ηλικιακών ομάδων: νεογέννητες μαϊμούδες, μαϊμούδες που έγιναν μητέρες σε νεαρή ηλικία και μαϊμούδες που έγιναν μητέρες σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι νεαρές μητέρες είχαν ηλικία που σε ανθρώπινα χρόνια αντιστοιχεί στα 15 έτη. Διαπίστωσαν ότι το επίπεδο της κορτιζόνης (μιας αδρανούς μορφής της κορτιζόλης) ήταν υψηλότερο στις νεαρές μητέρες και τα νεογέννητά τους, από ό,τι στις μεγαλύτερες μητέρες και τα δικά τους νεογέννητα. Επίσης τα βρέφη των νεαρότερων μητέρων είχαν υψηλότερα επίπεδα οιστρόνης (μιας μορφής οιστρογόνου) και τεστοστερόνης. Μάλιστα τα επίπεδα και των δύο συγκεκριμένων ορμονών ήταν πολύ παρεμφερή μεταξύ αρσενικών και θηλυκών βρεφών. Ο Christopher Coe διευκρίνισε ότι το σώμα μιας νεαρής, 15χρονης, μητέρας ακόμα αναπτύσσεται και το ίδιο παράλληλα με εκείνο του εμβρύου που κυοφορεί. Ως αποτέλεσμα μητέρα και έμβρυο “ανταγωνίζονται” σε κάποιον βαθμό για να πάρουν τα στοιχεία που χρειάζονται για την ανάπτυξή τους. Αυτό δημιουργεί διαφορετικό ορμονικό περιβάλλον στην μήτρα μιας νεαρής από μίας ενήλικης μητέρας. Η συνεργάτιδα του Coe στην έρευνα και βοηθός ερευνήτρια στο Wisconsin National Primate Research Center, Amita Kapoor πρόσθεσε: “Ο διαβήτης-2, οι μεταβολικές ασθένειες, η στεφανιαία νόσος, ακόμα και οι ψυχιατρικές διαταραχές, ίσως διαμορφώνουν το περιβάλλον της μήτρας”. Τα όσα συμβαίνουν στο αναπτυσσόμενο έμβρυο μέσα στην μήτρα της μητέρας του ίσως να έχει αντίκτυπο στις πιθανότητές του να εμφανίσει κάποια χρόνια ασθένεια αργότερα στη ζωή του. onmed.gr