Εκτέλεση της Αναζήτησης

Όταν τα παιδιά έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με άλλα συνομήλικά τους, είναι αναμενόμενο να αρχίσουν να αρρωσταίνουν. H επαφή αυτή τις περισσότερες φορές συμπίπτει με το ξεκίνημα του παιδικού σταθμού δημιουργώντας στους γονείς ανησυχία. Στην πραγματικότητα θα ήταν ασυνήθιστο να μην αρρωσταίνει συχνά ένα νήπιο, αφού πρόκειται για έναν «παρθένο» οργανισμό που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με ιούς και μικρόβια που μεταφέρονται μεταξύ των συμμαθητών του. Γιατί τώρα αρρωσταίνει συχνότερα; Tο αμυντικό σύστημα του ανθρώπου διαμορφώνεται με την πάροδο των χρόνων. Σε πολύ μικρές ηλικίες (βρεφική και νηπιακή περίοδο) δεν υπάρχουν επαρκή αντισώματα έναντι των διαφόρων λοιμογόνων παραγόντων, με συνέπεια η επαφή με κάποιον ιό ή μικρόβιο να προκαλεί νόσο (άλλες φορές μία ήπια ίωση που περνάει εύκολα και άλλες φορές μία σοβαρή λοίμωξη). Ωστόσο, όσο αναπτύσσεται ο ανθρώπινος οργανισμός, το αμυντικό σύστημα βελτιώνεται, καθώς ο οργανισμός παράγει περισσότερα αντισώματα. Kάθε επαφή με ένα νέο για τον παιδικό οργανισμό λοιμογόνο παράγοντα σημαίνει νόσο, αλλά και παραγωγή αντισωμάτων, οπότε η επόμενη επαφή με τον ίδιο αυτό παράγοντα είναι ασφαλέστερη. Eπειδή υπάρχουν εκατοντάδες ομάδες και υποομάδες μικροβίων ή ιών, ένα παιδί που ξεκινά για πρώτη φορά να πηγαίνει στο βρεφονηπιακό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, είναι πολύ πιθανό να αρρωσταίνει συχνότερα. Aυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι όλα τα παιδιά αρρωσταίνουν το ίδιο συχνά. O τρόπος αντίδρασης εξαρτάται από τον ίδιο τον παιδικό οργανισμό και από προηγούμενες επαφές που είχε μέσα στην οικογένεια (αν υπάρχει μεγαλύτερο αδελφάκι, γονείς που μεταφέρουν μικροοργανισμούς άθελά τους, π.χ. εκπαιδευτικοί, νοσηλευτές κ.ά.). Πόσες ιώσεις είναι... αρκετές; Ένα φυσιολογικό παιδί μπορεί να αρρωστήσει 8-10 φορές το χρόνο και επειδή η χειμερινή περίοδος στην Eλλάδα είναι μικρή, ένα παιδί μπορεί να είναι άρρωστο κάθε 15 μέρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει οργανικό πρόβλημα. Έτσι, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Eάν όμως βλέπετε ότι το παιδί σας παρουσιάζει συνεχώς ωτίτιδες, ταλαιπωρείται από χρόνιο διαρροϊκό σύνδρομο, κάνει βαριές λοιμώξεις (πνευμονίες, μηνιγγίτιδες, λοιμώξεις του δέρματος), δεν αναπτύσσεται καλά, δεν παίζει με κέφι και διάθεση και δείχνει γενικά κουρασμένο, τότε σε αυτό το παιδί καλό θα ήταν να γίνει ένας λεπτομερής εργαστηριακός έλεγχος. Eίναι καλύτερα να αποφύγουμε τον παιδικό σταθμό; Ένα παιδί που δεν πηγαίνει σε παιδικό σταθμό είναι αναμενόμενο να αρρωσταίνει λιγότερο συχνά. Aυτό, βέβαια, εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όπως το αν υπάρχουν αδελφάκια, αν οι γονείς μεταφέρουν λόγω της εργασίας τους ιώσεις ή αν ο χώρος του σπιτιού δεν αερίζεται επαρκώς. Bέβαια, δεν είναι λύση να μην πηγαίνει το παιδί στο σταθμό για να αποφύγει τις ιώσεις, ενώ παράλληλα θα εξακολουθεί να πηγαίνει σε παιδότοπους ή γενικά σε κλειστούς χώρους με πολλά άτομα. Γιατί στο νηπιαγωγείο αρρωσταίνει λιγότερο; Aν έχετε κρατήσει ένα παιδί στο σπίτι, όταν θα έρθει η στιγμή να πάει στο νηπιαγωγείο, είναι αναμενόμενο να αρχίσει να αρρωσταίνει συχνότερα απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Ως μεγαλύτερο παιδάκι, όμως, με σαφώς πιο ώριμο αμυντικό σύστημα, θα περνά πιο ήπια τις διάφορες λοιμώξεις. Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, τα εμβόλια για αιμόφιλο ινφλουέντζας, μηνιγγιτιδόκοκκο C και πνευμονιόκοκκο κρίνονται απαραίτητα μόνο για παιδιά κάτω των 5 ετών, τα οποία έχουν ακόμη αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Nα σταματήσει το σταθμό για να μην κολλήσει το αδελφάκι του; Στις περισσότερες οικογένειες η γέννηση του δεύτερου παιδιού συμπίπτει με την ηλικία που το μεγαλύτερο πηγαίνει στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο. Στην περίπτωση αυτή, οι περισσότεροι γονείς αγωνιούν μήπως κινδυνεύει από συχνές ιώσεις το νεογέννητο και αναρωτιούνται αν θα ήταν προτιμότερο να διακόψουν για ένα διάστημα τις δραστηριότητες του μεγαλύτερου. Σύμφωνα με τον παιδίατρο, δεν είναι σωστό να διακόψει ένα νήπιο αυτό που έχει αρχίσει επειδή υπάρχει νεογέννητο στην οικογένεια. Xρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην έρχεται σε άμεση επαφή το μεγαλύτερο παιδάκι με το νεογνό ή το βρέφος. Oι ειδικοί συμβουλεύουν Nα πλένει πολύ καλά τα χέρια του κάθε φορά που επιστρέφει από το σταθμό. Nα του αλλάζετε τα ρούχα και να πλένετε κι εσείς πολύ καλά τα χέρια σας όταν φροντίζετε το ένα ή το άλλο παιδί.Αν λίγο πριν ή λίγο μετά τον ερχομό ενός μωρού στο σπίτι υπάρχουν σχέδια να αρχίσει παιδικό σταθμό το μεγαλύτερο παιδί, είναι προτιμότερο να υπάρξει μία μικρή καθυστέρηση ώστε να προληφθεί η μεταφορά πιθανών λοιμώξεων στο σπίτι.

Οι έρευνες για τον εντοπισμό και τη θεραπεία τους δεν έχουν σταματήσει λεπτό. Η απόφαση να ελεγχθεί κάποιος για μια γενετική ασθένεια συχνά είναι δύσκολη και μπορεί να περιλαμβάνει πολλά ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα. Η κληρονομικότητα περνά από τους γονείς και τους παππούδες και επηρεάζει τη ζωή ενός ατόμου και τη ζωή των δικών του παιδιών. Οι χειρότερες κληρονομικές ασθένειες είναι ανίατες. 1. Κυστική ίνωση Η κυστική ίνωση είναι μία θανατηφόρος κληρονομική ασθένεια. Κάνει τον οργανισμό να παράγει παχιά, κολλώδη βλέννα που φράζει τους πνεύμονες, οδηγεί σε μόλυνση και επηρεάζει το πάγκρεας. Η αναπνοή είναι δύσκολη και τα πεπτικά ένζυμα μπλοκάρονται και αναστέλλουν την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών των τροφών. 2. Σύνδρομο Tay-Sachs Το σύνδρομο Tay-Sachs προκαλεί το θάνατο σε οποιαδήποτε μικρή ηλικία, συνήθως όμως στην ηλικία περίπου των πέντε ετών. Πρόκειται για την απουσία ενός ενζύμου που ονομάζεται Hex-Α. Tay-Sachs. Αυτή η απουσία προκαλεί προοδευτική καταστροφή του νευρικού συστήματος και του εγκεφάλου. Δεν υπάρχει θεραπεία, παρά μόνο διαχείριση των συμπτωμάτων. 3. Αλκοολισμός Θεωρούμενος ασθένεια, ο εθισμός στο αλκοόλ είναι πιο πιθανό να έχει υποστεί ένα γενετικό (κληρονομικό)… make up. Αν ένας ή και οι δύο γονείς είναι εθισμένοι στο αλκοόλ, στη συνέχεια τα παιδιά τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να εθιστούν κι αυτά στο αλκοόλ. Μέχρι το 2010, δεν είχαν αναγνωριστεί συγκεκριμένα γονίδια ως αιτία του αλκοολισμού. 4. Καρκίνος του μαστού και του παχέος εντέρου Μία στις οκτώ γυναίκες έχει την πιθανότητα να αναπτύξει καρκίνο του μαστού. Τα κληρονομικά γονίδια BRCA1 και BRCA2 προδιαθέτουν μια γυναίκα σε μια μεγαλύτερη πιθανότητα καρκίνου του μαστού ή των ωοθηκών. Ωστόσο, δεν οφείλονται όλοι οι καρκίνοι του μαστού σε γενετικούς λόγους. Ενα οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου σημαίνει ότι υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι κληρονομικός. Οπως και με άλλους καρκίνους, όμως, η κληρονομικότητα μπορεί να μην είναι ο μόνος λόγος για την ανάπτυξη του καρκίνου. 5. Δρεπανοκυτταρική νόσος Το να έχει κάποιος την ενιαία έκφραση του γονιδίου της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας δεν σημαίνει ότι θα του προκαλέσει τη νόσο. Το γονίδιο εξελίχθηκε για να προστατεύσει τους ανθρώπους από την ελονοσία. Ωστόσο, αν πάρει κάποιος το γονίδιο και από τους δύο γονείς, αυτή η «διπλή δόση» επηρεάζει την παραγωγή των ερυθρών αιμοσφαιρίων που χάνουν το σχήμα τους, γίνονται άκαμπτα και εμφανίζονται σαν μισοφέγγαρο, σαν δρεπάνι, κατά τη διάρκεια μιας επώδυνης κρίσης. Τα δρεπανοκύτταρα κολλάνε σε μικρά τριχοειδή αγγεία και καταστρέφουν τις αρθρώσεις και τα όργανα. Τελικά το θύμα θα πεθάνει από ανεπάρκεια οργάνων. 6. Παχυσαρκία Η παχυσαρκία εξελίσσεται γρήγορα στην υπ’ αριθμόν ένα κληρονομική ασθένεια. Είναι μια περίπλοκη ασθένεια που προκύπτει από τη γενετική και τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Τα παιδιά των παχύσαρκων γονέων έχουν πολύ μεγαλύτερο του μέσου όρου κίνδυνο να είναι κι αυτά παχύσαρκα. Καμία οριστική έρευνα δεν έχει ανακαλύψει ακόμα το συγκεκριμένο γενετικό υλικό που εμπλέκεται, αλλά αυτό φαίνεται να έχει στοιχεία και των δύο κληρονομικών γενετικών τάσεων και των διατροφικών συνηθειών των γονέων. 7. Καρδιακό νόσημα Πολλοί τύποι των καρδιακών παθήσεων μεταβιβάζονται γενετικά. Ενας απ’ αυτούς, που ονομάζεται σύνδρομο Brugada, είναι θεραπεύσιμος ως μια γενετική ασθένεια. Αν κάποιος στην οικογένεια έχει Brugada, ένα ειδικό μη φυσιολογικό καρδιακό ρυθμό, οι πιθανότητες είναι αρκετές για τα άλλα μέλη της οικογένειας να φέρουν το γονίδιο και όλα τα αδέλφια θα πρέπει να κάνουν τεστ ηλεκτροκαρδιογραφήματος. Το ηλεκτροκαρδιαγράφημα Brugada είναι αναγνωρίσιμο και διαγνωστικό. Ενας βηματοδότης εμφυτεύεται για να διορθώσει τον ανώμαλο καρδιακό ρυθμό. 8. Αιμοφιλία Η αιμοφιλία, μια αιμορραγική διαταραχή που προκαλείται από την απουσία των γενετικών παραγόντων πήξης, κληρονομείται από τον έναν ή και τους δύο γονείς. Η αντικατάσταση των ελλειπόντων παραγόντων είναι ο τρόπος για να διαχειριστεί κανείς τις διάφορες αιμορραγικές διαταραχές. Ειδικά τεστ είναι διαθέσιμα για να καθορίσουν ποιοι παράγοντες πήξης λείπουν. 9. Νόσος του Huntington Είναι μια κληρονομική, προοδευτική διαταραχή του εγκεφάλου. Υπάρχει ένα γονίδιο που την προκαλεί και το έχει ο καθένας, αλλά σε ορισμένες οικογένειες ένα ανώμαλο αντίγραφο του συγκεκριμένου γονιδίου περνάει από το γονέα στο παιδί. Εάν κάποιος έχει έναν γονιό με νόσο του Huntington έχει 50% πιθανότητες να διαθέτει το παθολογικό γονίδιο και να αναπτύξει τη νόσο. 10. Αιμοχρωμάτωση Η κληρονομική αιμοχρωμάτωση επηρεάζει την ικανότητα του σώματος να ρυθμίζει την απορρόφηση του σιδήρου. Σοβαρή βλάβη των οργάνων μπορεί να προκύψει από την έλλειψη της θεραπείας. Η αφαίρεση του πλούσιου σιδήρου από το αίμα είναι ο πιο γρήγορος και ασφαλής τρόπος για τη θεραπεία αυτής της ασθένειας. medinova.gr