Θέλω να γίνω μαμά

Ζάχα, το πρόβλημα είναι ότι έκλεισα και τα κολλέγια στην Ελβετία, και τώρα πρέπει να ξεκανονίζω. Όντως, τελικά, μόνο εμείς είμαστε σωστοί φίλοι. Οι άλλοι ποτέ.

Ρε συ Ράνια, διάβασα στο βιβλίο που αγόρασα για την εγκυμοσύνη ότι υπάρχει η σπάνια περίπτωση της υπερέμεσης της κύησης. Τα συμπτώματα είναι: υπερβολική ναυτία και εμετοί, απώλεια βάρους, αφυδάτωση, σκούρα συμπυκνωμένα ούρα, ολιγουρία. Λέει ότι σ' αυτήν την περίπτωση πρέπει να σταματήσεις τη λήψη τροφών και υγρών και να λαμβάνεις τα υγρά και τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεσαι με ενδοφλέβιο ορρό και συνέρχεσαι σχεδόν αμέσως. Γιατί αυτά που περιγράφεις είναι μαρτυρικά, δε γίνεται να μην μπορείς να φας τίποτα.

Χρυσάνθη_ραφαέλ το ξέρω ότι δε φταίω εγώ. Άλλωστε, δεν έκανα κάτι που να το βλάψει. Ούτε αίμα είχα ή κάποιο παρόμοιο σύμπτωμα αποβολής, που να δείχνει ότι το έχασα εξαιτίας κάποιας λανθασμένης ενέργειας. Απλά δεν αναπτύχθηκε. Ήταν να γίνει και έγινε. Η πεθερά μου δε με κατηγόρησε ότι φταίω (μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά). Είπε ότι όλα πάνε καλά, κι ότι εγώ αγχώνομαι πάρα πολύ και το ψάχνω, ενώ θα έπρεπε να αφήσω το μωρό να μεγαλώσει, και, παρ' όλο που δεν ακούσαμε καρδούλα, θα έπρεπε να πάω σε κανένα μήνα πάλι στο γιατρό, γιατί το μωρό είναι πολύ μικρό. Επηρεάζει και το δικό μου, κι άντε να βγάλεις άκρη. samantha μεγάλη μπουκιά φάε. Τα αδέλφια του άντρα μου δε συνηθίζουν να παντρεύονται μόνο μία φορά. Ο δεύτερος (είναι στην ηλικία μου, δηλ. κλείνει σε λίγο τα 30), έχει παντρευτεί ήδη δύο φορές, και έχει και δύο παιδιά, ένα από κάθε γάμο. Φυσικά, και στις δύο περιπτώσεις, η νύφη ήταν έγκυος. Ο μικρός, αυτός που παντρεύεται τώρα, είναι 26, είναι ο πρώτος του γάμος, αλλά δε νομίζω ότι έχει συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Για να καταλάβετε, πέρσι το καλοκαίρι πήγε η οικογένειά του στο σπίτι της νύφης για να δώσουν λόγο, κι αυτός δεν πήγε!!!!!! Έγινε το λογοδόσιμο και ο γαμπρός απουσίαζε!!! Εννοείται ότι η νύφη είναι έγκυος! Όσο για το δικό μας γάμο, τα αδέλφια του ήρθαν σαν τουρίστες. Το είδαν σαν ευκαιρία για διακοπές, γυρνούσαν τα μπαράκια και έψαχναν γκόμενες (και βρήκαν κιόλας), ήρθαν στο γάμο, αλλά δεν ασχολήθηκαν και πολύ, και από δώρα, δε μας φέρανε ούτε ένα πράσινο φύλλο. Γι' αυτό και δε θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να μείνει στο γάμο του αδελφού του. Ήταν να πάω στη φίλη μου, να βγω λίγο απ' το σπίτι, αλλά αρχικά μου είπε 7, μετά το έκανε 8, μετά μου είπε να μου τηλεφωνήσει, όταν πηγε οκτώμιση το ακύρωσα. Τελικά με πήρε τηλέφωνο για χίλια συγγνώμη, είχε και καλή δικαιολογία, αλλά μου πέρασε, δεν έχω όρεξη. Απλά, δεν μπορώ συνέχεια να βλέπω τους γονείς μου και κανέναν άλλο, είναι σπαστικό. Τουλάχιστον, αν ήταν ανοιχτά τα σχολεία, θα είχα τους συναδέλφους και τους μαθητές μου.

puppa αυτό που λες είναι παράλογο. Πώς είναι δυνατόν να νιώθεις τύψεις απέναντι στο παιδί σου, επειδή θες να κάνεις κι άλλο! Να νιώθεις τύψεις απέναντι στον άντρα σου, επειδή έχεις γκόμενο, το καταλαβαίνω, αλλά με τα παιδιά δεν πάει έτσι!!!! Ηρέμησε ρε κοπέλα μου, αφού καθυστέρηση δεν έχεις, τι παιδεύεσαι με τα τεστ;

Κορίτσια, το θέμα είναι ότι εγώ το έχω αποδεχτεί και δεν μπορώ να πω ότι έχω χάσει τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια μου. Ήμουν από την αρχή πάρα πολύ συγκρατημένη και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι κάτι κακό θα συμβεί. Αντίθετα, ο άντρας μου είχε μεθύσει απ' τη χαρά του, και γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να το αποδεχτεί. Πιανόταν από τις ανοησίες που έλεγε η μάνα του (ότι είναι πάρα πολύ νωρίς, είναι πολύ μικρό το μωρό, εγώ γιατί πηγαίνω κάθε βδομάδα στο γιατρό και αγχώνομαι και μου τα επαναλάμβανε κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα. Σήμερα τον είδα κάπως πιο συνειδητοποιημένο (τον άκουσα καλύτερα). Όσο για φίλους, συγγενείς, κ.λπ. επειδή εγώ πάντα έτρεχα όταν με χρειάζονταν οι άλλοι, το ίδιο περίμενα κι απ' αυτούς. Αυτή η ατυχία είναι η αιτία για ένα καλό ξεκαθάρισμα. Όποιος δεν πήρε τηλέφωνο, όποιος δεν ήρθε να με δει, όποιος δε ρώτησε, ξεγραμμένος. Μόνο τυπικές σχέσεις από δω και μπρος και τέρμα. Και ούτε καν αυτό.

Πάντως, όταν και αν υπάρξει επόμενη φορά, δεν πρόκειται να το πούμε σε κανέναν μέχρι ν' ακούσουμε καρδούλα, ούτε καν σε γονείς. Γιατί το είπαμε σε κάποιους φίλους και συγγενείς, αυτοί το είπαν παρακάτω, και πήγαιναν κάτι άσχετες γυναίκες στη μάνα μου, που δεν είναι ούτε φίλες, ούτε συγγενείς, και της έδιναν συγχαρητήρια... Α πα πα πα...

Πολύ σωστά δε χρειάζεται να υπάρχει χριστιανική γιορτή για να δοθεί ένα όνομα σε ένα παιδί, κι αυτό επειδή η βάφτιση δεν είναι ονοματοδοσία. Γι' αυτό είναι λάθος να αποκαλούμε το αβάφτιστο παιδί "μπέμπη" και "μπέμπα". Δεν παίρνει το όνομα με τη βάφτιση. Η βάφτιση είναι το μυστήριο ένταξης του ανθρώπου στην Εκκλησία. Αλλά φυσικά υπάρχουν πολλοί ιερείς που είτε είναι αμόρφωτοι, είτε κολλημένοι, και δε βαφτίζουν. Στην Κύπρο, ας πούμε, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα ακόμα. Απαγορεύτηκαν τα διπλά ονόματα (!!!), απαγορεύεται το όνομα Χρυσοβαλάντω επειδή είναι τοπωνύμιο, εδώ και δύο χρόνια νομίζω, απαγόρευσαν να υπάρχει περισσότερος από ένας ανάδοχος!!!!!

tesh αν περιμένω από τον άχρηστο σώθηκα. Άμα ήταν θα ερχόταν σούμπιτος και δε θα άκουγε ούτε γονείς ούτε αδέλφια. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να το συνειδητοποιήσει, αλλά τώρα έχει αρχίσει να το παίρνει απόφαση, ενώ η μάνα του επιμένει ότι όλα πάνε καλά, κι ότι και καλά φταίω εγώ που το ψάχνω πάρα πολύ και αγχώνομαι (όχι φταίω που το έχασα, γιατί γι' αυτήν αποβολή δεν υφίσταται!). Με τους γονείς μου δεν έχω και τις πολύ θερμές σχέσεις. Μου είπαν να μη στεναχωριέμαι, μου θύμισαν τις δικές τους απώλειες (δύο αποβολές πριν γεννηθώ εγώ), δε βαριέσαι. Τώρα θα πάω στο σπίτι μιας φίλης μου που θα μου το βάφτιζε κιόλας, να καθίσουμε, μην είμαι όλη μέρα στο σπίτι κλεισμένη.

Δυστυχώς το περνάω μόνη μου αυτό. Μένω βέβαια με τους γονείς μου αλλά τι να τους κάνω; Ο άντρας μου λείπει στη Μυτιλήνη για το γάμο του αδελφού του και τη βάφτιση της ανηψιάς του. Κανονικά θα έπρεπε να παρατήσει γάμους και πανηγύρια και να έρθει σούμπιτος, αλλά δυστυχώς τον επηρέασε η οικογένειά του και τον έπεισαν να μην έρθει. Όσο για τις φίλες μου... Η κολλητή μου, παίρνει τηλέφωνα, δε λέω, αλλά μου είπε χτες ότι θα έρθει να με δει, και μπορεί να πάμε και για καφέ, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Και να σκεφτείτε ότι πριν από ένα χρόνο ακριβώς πήγαινα κάθε μέρα στο νοσοκομείο, για δύο εβδομάδες, και την έβλεπα. Η κουμπάρα μου έχει να πάρει τηλέφωνο από τις 6 Αυγούστου και δεν έχει ιδέα. Ο ξάδελφός μου, εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τότε που έκανε την κόρη του που είναι τεσσάρων ετών, μας πρήζει να κάνουμε παιδί, και μάλιστα με τρόπο αγενή, και τώρα, ούτε για συγχαρητήρια πήρε όταν έμαθαν την εγκυμοσύνη, ούτε τώρα να πει ένα λόγο. Η αδελφή του το ίδιο, για να φανταστείτε, ακόμα και στα γενέθλιά μου μού στέλνουν απλά μήνυμα στο facebook. Ο αδελφός μου μένει στο εξωτερικό κι έρχεται τη Δευτέρα. Έτσι είμαι σχεδόν μόνη μου...

Ναι, φαντάζομαι αφού έμεινα μία φορά έγκυος, θα καταφέρω να ξαναμείνω! Απλά, θα μπω στη διαδικασία που είχα χαρεί που κατάφερα να αποφύγω, δηλ. του ψαξίματος, των εξετάσεων και του άγχους. Φυσικά, δεν πιστεύω ότι η ευτυχία μου κρέμεται από την απόκτηση ενός παιδιού, δεν το έχω θέσει σκοπό της ζωής μου, έτσι δε θέλω να περιστραφεί η ζωή μου γύρω απ' αυτό. Παρ' όλα αυτά, θα κάνουμε κάποιες εξετάσεις, για να αποφύγουμε ένα δεύτερο "τυχαίο γεγονός"...

Όχι, δεν είναι σίγουρο. Ο γιατρός μου είπε αν έχω αίμα, να πάρω αμέσως τα πράγματα μου και να πάω στην κλινική. Αλλά δεν είναι σίγουρο. Απλά, επειδή έχουν σταματήσει τελείως τα συμπτώματα, σκέφτομαι μήπως αρχισει και αιμορραγία. Με φυσικό τρόπο δε θα φύγει, χρειάζεται απόξεση.

Δεν κατάλαβα γιατί έχεις τύψεις. Είναι πολύ νωρίς για να κάνεις τεστ, φυσικά και έδειξαν αρνητικά. Μην αναλώνεσαι με τέτοιες σκέψεις και άγχος. Περίμενε κι άμα είναι να έρθει, θα έρθει!

Δεν είναι τελείως σίγουρο, αλλά κατά ένα 99% είναι. Δεν στεναχωρέθηκα και πάρα πολύ είναι η αλήθεια. Ίσως επειδή δεν το είχα νιώσει,ούτε είχαμε προλάβει να ακούσουμε καρδούλα, έτσι δε με επηρέασε και τόσο πολύ...

Γεωργία, ευτυχώς έδωσες σημεία ζωής!!!!!!!! Ανησυχούσα για σένα! Ευτυχώς εσύ άκουσες καρδούλα. Εμένα τα πράγματα δεν πήγαν καλά, δεν πειράζει, μακάρι όλες οι υπόλοιπες φουσκοκοιλίτσες Ιουλίου να συνεχίσουν όπως άρχισαν!!!

Δυστυχώς η εγκυμοσύνη μου έχει σταματήσει, αφού το έμβρυο δεν αναπτύσσεται καθόλου. Τις εξελίξεις τις έγραφα στο ποστ "Φουσκοκοιλίτσες Ιουλίου 2010", όπου και τα κορίτσια μου συμπαραστάθηκαν με όλη τους την καρδιά! Τυπικά είμαι ακόμα έγκυος, αφού ούτε αίμα έχω, ούτε καφέ, ούτε απόξεση έκανα. Την επόμενη εβδομάδα θα πάω να κάνω και επαγγελματικό υπέρηχο για να επιβεβαιωθεί η κατάσταση και θα προχωρήσω σε απόξεση, παρ΄όλο που, πιστεύω ότι δε προλάβω γιατί όλα τα συμπτώματα σταμάτησαν, η κοιλιά μου ξεφούσκωσε, το στήθος μου ξεπρήστηκε και δεν πονάει, οι αναγούλες κόπηκαν μαχαίρι, η συχνοουρία σταμάτησε, σε σημείο που πιστεύω ότι όλα αυτά ήταν και αποτέλεσμα αυθυποβολής. Σας ευχαριστώ όλες για την παρέα!!!

samantha δεν ξέρω αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Η αλήθεια είναι ότι πρόσεχα πάρα πολύ, δεν κουραζόμουν καθόλου, όλη μέρα ήμουν σπίτι και καθόμουν, πρόσεχα αφάνταστα τη διατροφή μου, τις μετακινήσεις μου, πρόσεχα τα πάντα. Ήταν να γίνει φαίνεται. Μια φίλη μου είχε μείνει έγκυος 19 χρονών, η οικογένειά της την πέταξε έξω, οι φίλες της της γύρισαν την πλάτη, αλλά δεν ήθελε να το ρίξει. Παρ' όλα αυτά, επειδή είχε πολλή ψυχική πίεση, έκανε τα αντίθετα από όσα της έλεγαν οι γιατροί. Τρεφόταν αποκλειστικά με φαστ φουντ, πήγαινε γυμναστήριο ενώ είχε πάθει αποκόλληση (!!!) κι όμως το μωρό γεννήθηκε μια χαρά. Είναι να μη σου τύχει τελικά. Τώρα έχουν σταματήσει όλα τα συμπτώματα, ξεφούσκωσε και το στήθος μου και δεν πονάει. Φαντάζομαι δε θα προλάβω να κάνω τον επαγγελματικό υπέρηχο, λογικά θα αρχίσει αίμα νωρίτερα, και το προτιμώ να σου πω την αλήθεια, να τελειώνει αυτή η ιστορία. Έλεγα να περιμένω τον υπέρηχο και μετά να αναρτήσω σχετικό ποστ, αλλά είναι προφανές ότι όλα τελείωσαν, να το ανακοινώσω να τελειώνουμε. Ράνια, εγώ τα αντιεμετικά που έπαιρνα μια ζωή (επειδή είχα γενικά μεγάλο πρόβλημα με εμετούς) είναι τα primperan. Μια φίλη μου έπαιρνε και στην εγκυμοσύνη, ένα την ημέρα, όμως. Πρόσεχε, πάντως, άμα λέει ότι πρέπει να αποφεύγονται στο πρώτο τρίμηνο, είναι καλύτερα να τα αποφεύγεις, φαντάζομαι...

Να σας πω ρε κορίτσια. Είχα διαβάσει μερικά χρόνια πριν ένα βιβλίο στο στιλ του «Κώδικα Ντα Βίντσι» νομίζω γαλλικό, μεταφρασμένο στα ελληνικά. Η υπόθεση είχε ως εξής: Ένας Γάλλος που ζει στη Νέα Υόρκη και εργάζεται ως σεναριογράφος στην τηλεόραση, επιστρέφει στη Γαλλία για μια κληρονομιά. Γνωρίζει μια κοπέλα, δε θυμάμαι ποια ήταν η ιδιότητά της, και πηγαίνουν μαζί στο σπίτι του πατέρα του στη γαλλική εξοχή, όπου ανακαλύπτουν μια κρυφή βιβλιοθήκη και ένα όργανο, το οποίο ο πατέρας του είχε κατασκευάσει βασισμένος σε γραπτά του Ντα Βίντσι, και που μπορούσε να εντοπίσει κάποια κρυμμένα μηνύματα στη Τζιοκόντα. Το κλειδί της υπόθεσης είναι ένας μυστικός λίθος. Αρχίζουν να τους κυνηγούν, η κοπέλα, η οποία νομίζω ήταν λεσβία, αλλά τα έφτιαξε και με τον ήρωα, τελικά σκοτώνεται, και ο ήρωας βρίσκει το λίθο, ο οποίος έχει χαραχθεί από τον ίδιο τον Ιησού με μία φράση η οποία λέει ότι είμαστε μόνοι στο σύμπαν, έχει δηλαδή αθεϊστικό μήνυμα. Φυσικά, δεν πρόκειται για κανένα βιβλίο με λογοτεχνική αξία, αλλά το χρειάζομαι για μια σχετική εργασία. Μήπως γνωρίζει κανείς συγγραφέα και τίτλο;

Από τους Έλληνες ξέχασα να αναφέρω την εκπληκτική Ζυράννα Ζατέλλη, παρ' όλο που έχει γράψει ελάχιστα βιβλία νομίζω.

Σοφούκι, εγώ έφαγα άσπρη φασολάδα της μάνας μου και, όπως κάθε φορά που της προτείνω φασολάδα, το σκυλλομετάνιωσα. Έχει πιεί όλο το ζουμί, έβαλε μέσα πατάτα που της δίνει μια γεύση νερόβραστη και γενικά είναι άγευστη. Έφαγα ελάχιστα, και μου φαίνεται θα φτιάξω και κανένα σάντουιτς...

Γιουλάκι, κι εγώ από τότε που ήρθαμε στην Κύπρο, αναγκαστικά τα αγοράζω. Ευτυχώς έχω βρει μια άκρη με το βιβλιοπωλείο του θείου μου, που μου τα δίνει σε τιμή κόστους, αλλά δυστυχώς δεν έχει μεγάλη ποικιλία, γιατί δουλεύει κυρίως με είδη ζωγραφικής, σχολικά και διακοσμητικά, και κάθε φορά πρέπει να παραγγείλω κάτι, και αργεί αρκετά... Όλο λέω να πάω να γραφτώ στη δημοτική βιβλιοθήκη, και όλο το αμελώ. Αλλά δεν έχει και καμιά φοβερή συλλογή... Α, ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά τρομερά δύσκολο βιβλίο που διάβασα το Πάσχα είναι το βιβλίο του Μιροσλάβ Πάβιτς "Το λεξικό των Χαζάρων". Δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση, αλλά λειτουργεί σα λεξικό με λήμματα, και σε πολλά σημεία σε παραπέμπει σε άλλο σημείο του βιβλίου, κι έτσι δεν υπάρχει μόνο ένας συγκεκριμένος τρόπος ανάγνωσης, αλλά πολλοί.

Α, καλά, σχολιάζω αυτά που έγραψε η Χρύσα, αλλά βγήκε λες και απλά αντιγράφω το ποστ της!!!! Εμένα, όσο μέναμε Θεσσαλονίκη, μου έφερνε ο άντρας μου βιβλία από το βιβλιοπωλείο που δούλευε, εν γνώση του αφεντικού του, τα διάβαζα και τα πηγαίναμε πίσω! Έτσι διάβασα πολλά καλά και κακά βιβλία!

Cesilia έγραψε:

Χρύσα, ακριβώς αυτό για την Πίλτσερ! Εγώ δε θυμάμαι καν τίτλους. Γράφει ωραία, αλλά όλα της τα βιβλία είναι στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, με ίδιους χαρακτήρες, ίδιο περιβάλλον (Λονδίνο-Κορνουάλλη). Νταν Μπράουν διάβασα μόνο τον Κώδικα, αλλά αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Είναι μάλλον επιστημονικές μελέτες, με μπόλικη δόση Χόλιγουντ (αν προσέξεις όλο το βιβλίο είναι γραμμένο κατευθείαν για να γυριστεί ταινία: δεν υπάρχει καθόλου εσωτερικός μονόλογος, οι σκέψεις γίνονται όλες φωναχτά, περιγράφεται έντονη δράση, οι αναμνήσεις γίνονται με μορφή flash back). Και το χειρότερο είναι ότι το βιβλίο αυτό, το οποίο δεν έχει καμία λογοτεχνική αξία, αποθεώθηκε, και ξεπήδησαν σα μανιτάρια πολλά του ίδιου είδους, προχειρογραμμένα και με γελοιωδέστατη πλοκή και κατάληξη, όπως, π.χ. "Η κόρη του Θεού", "Η μάσκα του Ατρέα", "Ο χαμένος Βαν Γκογκ", και διάφορα άλλα.

Λοιπόοοοον..... Εμένα μου αρέσουν από Έλληνες η Σώτη Τριανταφύλλου, παρ' όλο που η αυτοβιογραφία της ("Ο χρόνος πάλι") ήταν μια σκέτη απογοήτευση, ο Αντώνης Σουρούνης και ο Μένης Κουμανταρέας. Φυσικά έχω διαβάσει παλιότερα σχεδόν όλα του Βασιλικού, Σαμαράκη κλασικά, Άλκη Ζέη, Τατσόπουλο, Τάσο Αθανασιάδη, Βιζυηνό που η συλλογή διηγημάτων του "Το αμάρτημα της μητρός μου" είναι εκπληκτική, Λιλή Ζωγράφου, Καζαντζάκη, Παύλο Μάτεσι, Δημήτρη Χατζή και πιο κλασικούς όπως Ξενόπουλο, Παπαδιαμάντη και Χατζόπουλο. Δε γράφω, βέβαια, όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά τους συγγραφείς που συμπαθώ περισσότερο. Από ξένους Έκο, Χάινριχ Μπελ, Τόμας Μαν, Κάφκα που τον έκοψα γιατί με γέμιζε εφιάλτες, Κούντερα, Μάρκες, Άμος Οζ, Ορχάν Παμούκ, Προυστ, Τζέιμς Τζόις παρ' όλο που ο "Οδυσσέας" είναι α-πε-λπι-στι-κός, Χαρούκι Μουρακάμι, Χέμινγουέι, Σαλμάν Ρούσντι, Ντοστογιέφσκι. Δεν αντέχω τον Κοέλιο, που τον βρίσκω αμπελοφιλόσοφο της πεντάρας. Ξεκίνησε καλά, αλλά όταν είδε ότι το στιλ που υιοθέτησε πιάστηκε, το τυποποίησε και συνέχισε να γράφει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σε σημείο που τα βιβλία του μοιάζουν όλα ίδια. Επαναλαμβάνει διαρκώς τις ίδιες ξεφτισμένες ιδέες και τα πάντα στα βιβλία του φαίνονται μηχανικά. Επίσης δεν αντέχω βιβλία του στιλ "Παντρεύτηκα έναν μουσουλμάνο που έμοιαζε ο τέλειος άντρας και τελικά με έκλεισε σε ένα σπίτι και με έδερνε". Έλεος πια, γράφτηκε ένα, γράφτηκαν δύο, πλημμυρίσαμε πια. Το χειρότερο από αυτά είναι το "Φετβά" ή κάπως έτσι, όπου μια εντελώς χαζή αγγλίδα περιγράφει το γάμο της με έναν αιγύπτιο, αποδεικνύοντας απλά τη βλακεία της. Επίσης, δεν αντέχω βιβλία όπως αυτά της Μαντά, τα οποία αρχικά διάβαζα με ευχαρίστηση, αλλά τελικά άρχισαν να με κουράζουν με τις τραβηγμένες από τα μαλλιά ιστορίες τους. Πρόκειται για καθαρά εμπορική λογοτεχνία. Άλλωστε, η Μαντά βγάζει ένα βιβλίο κάθε Ιούνιο (τόσος συγχρονισμός στην έμπνευση πια), επειδή τα βιβλία της είναι ξεκάθαρα βιβλία παραλίας. Από αστυνομικά που λέει το Γιουλάκι, μου αρέσει κι εμένα πάρα πολύ η Άγκαθα και από Έλληνες ο Γιάννης Μαρής! Τα αστυνομικά είναι για μένα τα καλύτερα καλοκαιρινά βιβλία! Για μανούλες και μέλλουσες μανούλες, αλλά και για όλες τις άλλες, προτείνω το εξαιρετικό "Ένα θαύμα σε ισορροπία" της Lucia Etxebarria, όπου η συγγραφέας εντάσσει σε ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα την εμπειρία της εγκυμοσύνης και της μητρότητας.

Γειά σας! Γιουλάκι, τελικά οι άντρες θέλουν ειδική μεταχείριση. Χτες βράδι μιλήσαμε πάλι και απ' ό,τι κατάλαβα, έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί. Μου έλεγε τα κλασικά "νέοι είμαστε, έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας"... Εμένα πάντως, από χτες μου κόπηκαν μαχαίρι όλα τα συμπτώματα. Μπορεί να ήταν και αυθυποβολή τελικά, δεν ξέρω. Οι αναγούλες σταμάτησαν, η συχνοουρία το ίδιο, μόνο η κόπωση και οι ζαλάδες έμειναν, αλλά αυτά τα έχω πάντα. Όσο για την κοιλιά μου, ξεφούσκωσε, και, μάλιστα, ενώ από την αρχή όταν καθόμουν διπλωμένη, με τρόπο που να πιέζεται η κοιλιά, ένιωθα ότι κάτι υπάρχει μέσα και το πιέζω, τώρα τίποτα απολύτως. Και γιόγκα να κάνω, τίποτα δε θα καταλάβω.