Θέλω να γίνω μαμά

Λένα, πώς το κατάλαβες; Συνδύασες το μενού της με αυτά που γράφουμε στο γκρουπάκι ή απλά επειδή την είπα "Μιχαέλα" (πιο λογικό!). Πάντως εγώ τρόμαξα να την γνωρίσω...

Λένα, κι εγώ αυτό απαντώ σε όσους μου λένε "δεν τον έχεις βάλει ακόμα σε πρόγραμμα;". Τους λέω δηλαδή "μόνος του θα μπει σε πρόγραμμα".

Μιχαέλα, ήσουν άψογη! Αλλά σου βάζω ένα 7 για να μην πάρεις πάνω σου.

Νάσια, με πέθανεεεεεεεεες!!!!!!!!!!!!1 Κι η δική μου μάνα κάπως έτσι, αλλά κάπως πιο χαλαρή!

Μακάρι κι ο δικός σου να μην έχει τίποτα! Ξέρεις, εγώ μόλις ακούσω για κάτι, σκέφτομαι μήπως το έχει κι ο δικός μου...

Λένα, είδες, σα δε ντρέπομαι, όλο μπάνια κάνω και καταστρέφω το περιβάλλον. Λες να είναι χίπυς τα πεθερικά μου και να έχουν οικολογικές ανησυχίες και να τους έχω παρεξηγήσει; Για τις κρέμες, είναι νωρίς για τα δικά μας τα μωρά. Κι εγώ δε θα ήθελα να δώσω κάτι έτοιμο. Έχω όμως τον άντρα μου, που αρχίζει τα γνωστά "εμείς μ' αυτά μεγαλώσαμε" κι άλλα τέτοια. Θέλει να δίνουμε και γάλα εβαπορέ, γιατί "εμείς μ' αυτά μεγαλώσαμε". Και θα έχουμε και τη μαμάκα του να παίρνει και να μας λέει "εσείς μ' αυτά μεγαλώσατε". Νομίζω πήρατε το μήνυμα: εμείς μ' αυτά μεγαλώσαμε. Πω πω, το διάβασα αυτό με την κατσαρόλα που έκανε έκρηξη. Είχε τύχει και στη μάνα μου μια φορά, ανατινάχθηκε η χύτρα και εκτινάχθηκε το καπάκι στον απέναντι τοίχο. Αν βρισκόταν στην πορεία του καπακιού, ποιος ξέρει τι θα παθαινε... Όσο για τη ρουτίνα, εγώ δεν είμαι ευέλικτη. Είμαι χύμα. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά δεν μπορώ τη ρουτίνα. Άλλωστε, ο μικρός μια μέρα κοιμάται πολλές ώρες, άλλες λίγο, μια μέρα πάμε βόλτα, άλλη όχι, μια μέρα έρχεται κόσμος, άλλη όχι, καταλαβαίνετε... Αυτή η φίλη της μάνας μου που είχε έρθει τις προάλλες, μου έλεγε ότι η κόρη της τη δεύτερη κόρη της την έμαθε να κοιμάται από την αρχή στο δικό της δωμάτιο και με ελάχιστο φως και λέει "ξέρει η μικρή ότι με το που θα φάει, σβήνει το φως και πέφτει για ύπνο". Είναι και οι δύο νηπιαγωγοί (και η γιαγιά και η μάνα), και ίσως κάτι παραπάνω ξέρουν. Εγώ, όμως, ρε κορίτσια δεν τα μπορώ αυτά. Δεν είμαι άνθρωπος της πειθαρχίας και δεν μπορώ να επιβάλω στον άλλο πειθαρχία. Δε θέλω τα παιδιά μου να ζουν λες και είναι σε στρατόπεδο με αυστηρά ωράρια. Το ξέρω ότι θα το μετανιώσω, αλλά δε νομίζω να τα καταφέρω να τον βάλω ποτέ σε πρόγραμμα... Πω πω, τώρα του έβαλα ένα παιχνίδι της Fischer Prize, που προβάλλει μια εικόνα στον τοίχο και παίζει μουσική και ενθουσιάστηκε! Έχει ξεκαρδιστεί!

Χριστίνα, εμένα οι γονείς μου ήταν υπερπροστατευτικοί, γιατί μας έκαναν μεγάλοι και ήταν πολύ υπερβολικοί σε όλα. Δε μου απαγόρευσαν να μάθω ποδήλατο (ο αδελφός μου άλλωστε έμαθε), αλλά ήθελαν να κάνω πάνω-κάτω ποδήλατο στο δρόμο μας και να με παρακολουθεί ο πατέρας μου μήπως και πέσω. Ο αδελφός μου έτσι έμαθε, έβγαινε στο δρόμο και πήγαινε πάνω-κάτω και ο πατέρας μου στημένος στο πεζοδρόμιο έξω απ' το σπίτι μας να τον παρακολουθεί. Εγώ δεν το δεχόμουν αυτό, γιατί τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς ήδη ήξεραν ποδήλατο και γύριζαν όλο το τετράγωνο, κι εγώ θα έκανα ελεγχόμενο ποδήλατο; Έτσι δεν έμαθα ποτέ. Όταν πήγα δεκαέξι χρονών, μπορούσα να βγάλω άδεια για μηχανάκι, αλλά τι μηχανάκι χωρίς ισορροπία; Έτσι πήγαινα σε μια φίλη της μάνας μου, και με έμαθε ισορροπία σε μοτοποδήλατο. Έκανα αρκετά μαθήματα και τελικά τα κατάφερα και πήγα και βόλτα στη γειτονιά με το μοτοποδήλατο. Αλλά τελικά, οι γονείς μου αρνήθηκαν κατηγορηματικά να μου πάρουν μηχανάκι (τι έκπληξη!) και έμειναν στη μέση τα όνειρα για το μηχανάκι! Πάντως, πρέπει να είχαμε παρόμοιους γονείς, αν κρίνω από αυτά που λες (500 ρούχα, φόβοι για το ποδήλατο)!!! Πω πω, τρόμαξα μ' αυτό που λες για το μωράκι! Αυτά φοβάμαι, ότι θα γίνει κάτι και δε θα το καταλάβουμε, και το ένστικτό μου δεν το εμπιστεύομαι... Δε νομίζω καν ότι έχω ένστικτο μάνας.

Ωχ, Νάσια, σοβαρά; Τι έπαθε βρε η Ηλιάννα; :( Μακάρι να της περάσει γρήγορα και να επιστρέψει υγιέστατη στα μωράκια της! Για την υγρασία που λες, κι εμάς όπως φαίνεται, από κακοτεχνία της μπανιέρας προκαλείται το πρόβλημα... Αλλά κατά τα άλλα, μου σπάσανε τον τοίχο... Ουφ, για τον Αντρίκο αγχώνομαι πιο πολύ... Μην πάθει τίποτα... Για τον ύπνο που λες, εγώ δε θέλω να τον μάθω να κοιμάται στο κρεβάτι μας. Πολλές φορές έχω τον πειρασμό να τον βάλω δίπλα μου, μήπως και αποκοιμηθεί χωρίς γκρίνια, κάτι τρελές ώρες που ξυπνά κατά τα χαράματα, αλλά πάλι αντιστέκομαι. Βλέπω την ανηψιά του άντρα μου που έχει μάθει και κοιμάται στο κρεβάτι με τους γονείς της αρχικά, και τώρα που χώρισαν με όποιον να 'ναι. Με τη μάνα της, τη γιαγιά της, την προγιαγιά της, τον παππού της, τον πατέρα της, τον πατέρα και τη μητριά της. Τώρα οκτώ χρονών παιδί, είναι νορμάλ να κοιμάται κάθε βράδι στο ίδιο κρεβάτι με πατέρα και μητριά; Μη σας πω ότι δεν μπορεί καθόλου να κοιμηθεί μόνη της σε κρεβάτι, γιατί από μηνών την είχαν στο κρεβάτι τους, γιατί την κούνια της την είχαν κάνει παιδότοπο. Αυτά βλέπω και θέλω να τον μάθω να κοιμάται μόνος του. Τώρα όταν μεγαλώσει λίγο, αν έρχεται κάποιες φορές στο κρεβάτι μας για χουζούρι, δε θα με πειράζει καθόλου! Όσο για τα πεθερικά, ούτε καν κάθε Πάσχα, αφού Πάσχα ήταν και έκαναν ολόκληρη φασαρία που θα κάναμε μπάνιο... Έφη, κι εσείς υγρασία; Τι γίνεται ρε παιδιά; Κολλητικό είναι;

Λένα, πώς το κατάλαβες ότι είναι αλλεργικός στα γαλακτοκομικά; Είδες κάτι στα κακά του; Εμένα αν ήταν θα είχε φανεί ήδη έτσι; Γιατί δε θα αντέξω χωρίς τυριά και γιαούρτι...

Γιελίζ, για δώσε διεύθυνση να ετοιμάσω κανένα δέμα! Γκουζελίνα, τι δουλειά κάνεις; Θυμάμαι ότι μαζεύατε ελιές, που μας έλεγες στο άλλο ποστ! Πάντως η διατροφή σου είναι πιο πλούσια από την παλιά που ήταν γιαούρτι-τσάι-μπριζόλα στο τετράγωνο!

Γειά σου! Κι εγώ πέρασα τα ίδια. Δεν ακούγαμε καρδιά, έκανα πολλούς επαναληπτικούς υπέρηχους, περίμενα συνολικά δύο εβδομάδες μήπως και αρχίσει η καρδιακή λειτουργία, αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα, έτσι έκανα απόξεση περίπου στη δέκατη εβδομάδα. Δεν μπορώ να πω ότι το πήρα πολύ βαριά. Το ξεπέρασα σχεδόν αμέσως, κι ας μην είχα καθόλου συμπαράσταση. Ο άντρας μου έλειπε, και γύρισε λίγο πριν την απόξεση, ήμουν μόνη μου σπίτι όλη μέρα, κι ας μέναμε τότε με τους γονείς μου, οι φίλες μου εξαφανισμένες. Ευτυχώς είχα το μάμμυ και είχα τρομερή συμπαράσταση. Επειδή η εγκυμοσύνη ήρθε σχεδόν τυχαία και γενικώς δεν τρελαινόμουν για παιδί, μετά από αυτήν την εμπειρία ήμουν πολύ αρνητική για μια καινούρια εγκυμοσύνη. Έτσι, έξι μήνες μετά, έμεινα έγκυος πάλι κατά λάθος! Τώρα έχω στην αγκαλιά μου έναν Αντρίκο! Αλλά έκανα εξετάσεις και βρήκαμε ότι έχω θρομβοφιλία, κι αν δεν έκανα μία ένεση κάθε μέρα θα τον έχανα τον Αντρεάκη. Σου εύχομαι σύντομα να είσαι κι εσύ εγκυούλα!

rose_d, μη σε αγχώνει αυτό. Κι ο δικός μου έτσι ήταν μέχρι περίπου που σαράντισε. Όχι μόνο κάθε φορά που τον κάναμε μπάνιο, αλλά και όποτε τον αλλάζαμε, χαλούσε τον κόσμο. Φώναζε, ούρλιαζε, έκλαιγε, χτυπιόταν, μαύριζε απ' το κλάμα. Ήταν ένα μαρτύριο το μπάνιο του. Λίγο πριν σαραντίσει, άρχισε να ηρεμεί, και τώρα που είναι δύο μηνών, το απολαμβάνει! Ακόμα κι όταν κάνει κακά και τον πλένουμε στη βρύση, πάλι δεν κλαίει! Μου το λέγανε και δεν το πίστευα! Σου εύχομαι κι η δική σου γρήγορα να ηρεμήσει!

Γειά σου! Από αυτά που λες, συμπεραίνω ότι ήσουν στην αρχή του κύκλου σου. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε... Ο γιατρός δε νομίζω να έβλεπε κάτι, ούτε κι αν πήγαινες τον ίδιο μήνα. Πάρα πολλές γυναίκες απέβαλαν μία ή και περισσότερες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους και δεν το κατάλαβαν καν...

Καγκουράκι, άκου τι έγινε με την ημερομηνία της βάπτισης: είπα να την κάνουμε μέσα στη διακαινίσιμο εβδομάδα, και λέει η πεθερά άμα είναι να την κάνουμε Κυριακή του Θωμά που είναι πιο εύκολο γι' αυτούς να έρθουν. Λέω κι εγώ ότι είναι μια πολύ καλή μέρα για βάπτιση, κοιτάμε το ημερολόγιο και βλέπουμε ότι η μέρα εκείνη είναι 22 Απριλίου!!!!!! Οπότε λέμε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε τη βάπτιση άλλη μέρα! Κατερίνα, συμφωνώ για τα προσκλητήρια. Και το προσκλητήριο του γάμου το είχα κάνει αφάνταστα απλό, το απλούστερο που υπήρχε, γιατί ξέρω ότι είναι το πρώτο που πετάνε. Δεν αξίζει τον κόπο. Τώρα επειδή στη βάφτιση θα είναι πάρα πολύ λίγα, καμιά τριανταριά το πολύ, σκέφτηκα να τα φτιάξω μόνη μου. Σκέφτηκα να κόψω τα πατουσάκια και να τα κολλήσω στο χαρτόνι και να γράψω χειρόγραφο το κείμενο. Είναι πιο προσωπικό έτσι. Θα δω σίγουρα τι θα κάνω, έχουμε ακόμα καιρό. Αυτό που δε συμφωνώ είναι να έχω θέμα στη βάπτιση, όπως επίσης και να στολίσω την εκκλησία. Για τα δόντια του μικρού που λες, ο αδελφός μου είχε πέσει μια φορά, Φώτα ήταν, και έσπασε τους δύο πάνω κοπτήρες. Είχαμε πάει βόλτα με τον πατέρα μου και ο αδελφός μου έκανε ποδήλατο (εγώ δεν έκανα επειδή δεν ξέρω, ναι, είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που δεν ξέρει να κάνει ποδήλατο!) και φραπ! πέφτει κάτω, και σπάει τα δύο μπροστινά του δόντια! Δεν ήταν όμως τα πρώτα του, ήταν τα τελευταία του, και σπάσανε έτσι όπως λες, ένα μισοφέγγαρο απ' τη μία, κι ένα άλλο απ' την άλλη. Ανθή, φυσικό αέριο ε; Εμάς εδώ τώρα το ανακάλυψαν, να δούμε πώς θα το εκμεταλλευτούν! Χριστίνα, ευχαριστώ για τις ευχές! Κορίτσια, ο Στεφανάκος της Μαρίας είχε φτάσει σαράντα πυρετό. Ο παιδίατρος τους έλεγε ό,τι να 'ναι και τελικά πήραν μία άλλη παιδίατρο, τους είπε ότι έχει βρογχολίτιδα ή κάτι τέτοιο ο μικρός, τους έδωσε σωστή αγωγή και τώρα ευτυχώς έπεσε ο πυρετός. Μας τα είπε στο φέισμπουκ και φαντάζομαι θα μπει κι εδώ κάποια στιγμή να μας τα γράψει.

Μαρία-Γιώτα-ή-δεν-ξέρω-κι-εγώ-πώς-θα-μας-πεις-την-άλλη-βδομάδα-ότι-σε-λένε, από τα λάθη που γράφεις, εγώ κάνω μόνο το νούμερο τρία. Τα υπόλοιπα δεν τα κάνω. Αλλά ρε κορίτσια, πώς να τηρήσω ρουτίνα; Δηλαδή πρέπει να κοιμάται συγκεκριμένες ώρες κάθε μέρα, π.χ. να ξυπνάει το πρωί στις εννιά, να τρώει, να ξανακοιμάται μέχρι τις εντεκάμιση, να κοιμάται κάθε βράδι στις δέκα, κ.ο.κ.; Πολύ δύσκολο μου φαίνεται αυτό. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί μετά θα διαπράξω το λάθος νούμερο ένα, δηλαδή να τον ξυπνάω για να φάει... Εκτός κι αν κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τη λέξη "ρουτίνα"... Νάσια, το πρόβλημά τους δεν ήταν ότι θα έκανα μπάνιο τη Μεγάλη Βδομάδα. Ήταν ότι θα έκανα μπάνιο. Τελεία. Ελπίζω να είναι καλύτερα τα πράγματα με τον άντρα σου. Κι ο δικός μου πολύ γαϊδούρεψε τελευταία. Λυδία, περαστικά... Γιώτα, κι εμείς μια απ' τα ίδια. Επισκέψεις... Την Τετάρτη θα δώσω και τη δεξίωση του πρέσβη (=θα έρθουν οι φίλες της θείας μου..). Ήρθε σήμερα η μάνα μου και μου είπε ότι πρέπει να καθαρίσω για την Τετάρτη, λες και είμαι πέντε χρονών ή η πεθερά μου και δεν ξέρω από κόσμο. Άντε, σας φιλώ όλες!

Βρε εγώ δεν έχω κοιλιά. Έχει φύγει. Θα σας βάλω φωτογραφία καμιά μέρα! Το πρόβλημα είναι ότι η περιοχή εκεί είναι χαλαρή. Αφήστε που πρόσεξα ότι είναι και ελαφρώς πιο σκουρόχρωμη. Και η μαύρη γραμμή δεν έχει φύγει (τα δύο τελευταία άσχετα με κιλά). Αλλά θέλω να φύγουν αυτά τα δύο επιπλέον κιλά, κι αν τα καταφέρω να χάσω άλλα δύο. Είδατε η τούρτα; Θέλω ν' αγιάσω και δε μ' αφήνουν, τα είπαμε αυτά! Αφήστε που την Τετάρτη περιμένω κόσμο και θα γίνεται εδώ μέσα χαμός από γλυκά και αλμυρά. Θα έρθουν, θα πουν "α, τι ωραία!", θα φάνε δυο μπουκιές, και μαντέψτε ποιος θα πρέπει να τα φάει όλα αυτά; Αφού σκέφτομαι από τώρα σε ποιον να τα δώσω για να φεύγουν...

Γειά σας κοριτσάρες! Σας έχω διαβάσει εδώ και ώρες (δηλαδή την Ανθή διάβασα, αφού δεν έγραψε και καμία άλλη), αλλά δεν μπορούσα να γράψω γιατί κρατούσα τον Αντρέα αγκαλιά. Όλο γκρίνιαζε, δεν κοιμόταν ενώ νύσταζε, ευτυχώς τα κατάφερα πριν καμιά ώρα και τον κοίμισα, ξύπνησε πριν κανένα μισάωρο και ξανακοιμήθηκε μόνος του. Και το βράδι μας κούρασε. Ουφ... Πότε θα φτιάξει το πρόγραμμά του; Ανθή, 22 Απριλίου θα είναι η βάφτιση, Κυριακή του Θωμά. Πήρα πριν λίγο και έκλεισα την εκκλησία. Ταβέρνα θα κλείσουμε αυτήν που είχαμε πει, που δοκιμάσαμε κιόλας, γιατί δε λέει να πάμε αλλού με 16 ή 18 ευρώ το άτομο. Αυτός μας είπε δέκα ευρώ το άτομο, με δέκα ζεστά πιάτα και εννιά κρύα. Και τα φαγητά του είναι καλά, ο χώρος ωραίος και καθαρός, μια χαρά. Ακούστε τι σκέφτηκα για τις προσκλήσεις. Σε γαλάζιο χαρτονάκι να κάνουμε στάμπα δύο μπλε πατουσάκια και δίπλα το κείμενο. Σκέφτηκα να τις κάνουμε μόνοι μας, γιατί τέτοια πατέντα κοστίζει πάρα πολλά, αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό. Εκτός αν το κάνω κολλάζ, κόψω τα πατουσάκια και τα κολλήσω πάνω στο χαρτόνι (τώρα μου ήρθε αυτό). Νομίζω είναι πιο όμορφο να κάνουμε κάτι εμείς, παρά απλά να τυπώσουμε μια πρόσκληση στο τυπογραφείο. Όσο για τις ζαλάδες, εγώ είχα συνέχεια ζαλάδα για τρεισίμιση μήνες. Σίγουρα επιδεινώνονταν με το σχολείο, γι' αυτό πήρα και άδεια. Θυμάμαι μια μέρα που τυλίγαμε κάτι δώρα για την τελική γιορτή, και με έπιασε τρελή ζαλάδα... Κι αυτό στον τέταρτο μήνα. Πω πω... Μιλάω για την εγκυμοσύνη μου και δεν το πιστεύω ότι ΑΥΤΟ συνέβη σ' εμένα... Για το γιατρό σου τι να πω... Καλύτερα που τον άλλαξες. Τουρτίτσα πήραμε! Με πραλίνα φουντουκιού... Γλυκιές αμαρτίες... Άντε, σας κλείνω κορίτσαροι!

Γειά σας κορίτσια! Σας έχω διαβάσει εδώ και ώρες, αλλά δεν μπορούσα να γράψω γιατί είχα συνέχεια τον Αντρέα αγκαλιά... Ήταν πολύ γκρινιαρούλης. Ευτυχώς τελικά τα κατάφερε και κοιμήθηκε, και μπόρεσα κι εγώ και μαγείρεψα. Έκλεισα και την εκκλησία για τη βάφτιση. 22 Απριλίου, στις 12.30 το μεσημέρι! Αναστασία, αν επιμένει ο βηχάκος, πάρε την στον παιδίατρο. Πες μας τι έγινε οκ; Μακάρι να μην είναι τίποτα! ψευδο-Μαρία, έκανα μπάνιο τελικά εκείνο το Μεγάλο Σάββατο, κι ας έσκαγαν. Δεν άντεχα άλλο, έκανε και ζέστη εκείνες τις μέρες και ήμουν χάλιααα... Δωράκι, κι εγώ εύχομαι να φτιάξει το πρόγραμμα ύπνου του Αντρίκου. Είναι κάποιες νύχτες που μας κουράζει. Χτες βράδι ξύπνησε 4.30, έφαγε και μετά κοιμήθηκε, κοιμήθηκα κι εγώ όπως τον κρατούσα και 5.30 τον έβαλα στο πορτ μπεμπέ. 6.30 ξύπνησε πάλι, έφαγε και γκρίνιαζε. Ανέλαβε ο άντρας μου, μετά από γκρίνια, τον κοίμισε, και 7.30 ξαναξύπνησε. Εν ολίγοις, ξυπνούσε κάθε μία ώρα... Μαρία, Γιώτα και Βανεσσάκι, γράψτε μας τα λάθη για τον ύπνο, πλιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιζ!!!!!!!!!!!

Γειά σας! Χρύσα, οργάνωση βλέπω! Κι εμένα η κοιλιά μου είναι λίγο... χμ... χάλια, αλλά λόγω καισαρικής δεν μπορώ να κάνω κοιλιακούς ακόμα. Δηλαδή, η κοιλιά έχει φύγει, αλλά αυτό το λίγο που έχει μείνει είναι χαλαρό. Οι κοιλιακοί μου έχουν εξαφανιστεί, και πάντα οι κοιλιακοί ήταν το δυνατό μου σημείο... Γιελίζ, περαστικά. Σου πέρασε τώρα ο πονοκέφαλος και τα λοιπά; Γράφω τι έφαγα χτες: Πρωινό: Ένα τσάι γλυκάνισο και ένα τοστ με μαύρο ψωμί και τυρί. Δεκατιανό: Ένα μικρό κομμάτι τυρόπιτα (=αλμυρό κέικ με χαλούμι). Μεσημεριανό: Ένα μικρό κομμάτι στήθος κοτόπουλο + πατάτες λεμονάτα στην κατσαρόλα + σαλάτα μαρούλι-κρεμμύδι-άνηθο + μια μικρή φέτα ψωμί με προζύμι. Απογευματινό: Μία μπανάνα και ένα μανταρίνι (ευτυχώς δεν τον πείραξε τον μικρό το μανταρίνι, οπότε θα τρώω ένα-δύο τη μέρα!). Ένα κομμάτι τούρτα με πραλίνα φουντουκιού (και τα πήγαινα τόοοσο καλά μέχρι τώρα...). Βραδινό: Τρία μικρά κομματάκια τυρόπιτα + σαλάτα απ' το μεσημέρι. Μία φέτα ψωμί με προζύμι (πεινούσα...). Αυτά...

Αγγελική, εγώ από τότε που γέννησα θέλω συνέχεια γλυκά... Πάντως για μένα ο θηλασμός θέλει φαΐ. Και δεν είναι μόνο ο θηλασμός. Είναι οι δουλειές, το ντάντεμα του μωρού, όλη μέρα πάνω κάτω τρέχουμε... Με σαλάτες και γιαουρτάκια δε θα άντεχα ούτε μια μέρα...

Α, είχα και λεφτά στο πορτοφόλι, 50 ευρώ, πριν από δέκα χρόνια και για ένα φοιτητή 50 ευρώ είναι πολλά λεφτά... Κάλη, να χαίρεσαι τον άντρα σου, ξέχασα να σου ευχηθώ! Μου το είπε η πεθερά σήμερα ότι είναι του αγίου Αναστασίου. Ότι ήταν Πέρσης, δεν το διευκρίνισε.

Πωπω βρε Κάλι, το είδα και στο φέισμπουκ ότι σου κλέψανε το κινητό... Αυτό που λες ότι, όταν έχεις τις μαύρες σου, είναι το καταφύγιό σου γιατί παίζεις παιχνίδια, το είχα κι εγώ όταν με έπιαναν παρόμοιες καταστάσεις... Για τη μόνωση δεν ξέρω να σου πω... 5000;;; Πω πω... Καλά, Όλια, τι είχες πάθει κι εσύ... Και τα πλήρωσες απ' την τσέπη σου ε; Εμένα με είχαν κλέψει στη φιλοσοφική στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν πάρω πτυχίο. Είχα αφήσει τη τσάντα μου μέσα στην αίθουσα, και καθόμασταν στην πόρτα, την ώρα του διαλείμματος. Έρχεται ο καθηγητής, μπαίνουμε μέσα, και βλέπω τη τσάντα στο πάτωμα. Τη μαζεύω και ανακαλύπτω ότι έλειπαν το κινητό και το πορτοφόλι μου. Και μέσα στο πορτοφόλι είχα ταυτότητα, πιστωτική, φοιτητικό πάσο, κάτι άλλα χαρτιά και ένα σωρό φωτογραφίες... Ουφ, γιατί δεν έπεσε η απλώστρα στο κεφάλι του δικού μου άντρα;

Εύη, εγώ από τότε που γέννησα, θέλω συνέχεια γλυκά, ενώ γενικώς δεν είμαι και πολύ γλυκατζού...

Αγγελική, δε με δυσκολεύει, απλά είχα την εντύπωση ότι κάτι κάναμε λάθος. Εμείς βάζουμε πάντα θαλασσινό νερό. Του γυρνάμε το κεφάλι στο πλάι, του κλείνω εγώ το ένα ρουθούνι, και βάζει ο άντρας μου ορό στο άλλο, και μετά αλλάζουμε ρουθούνι. Τον αφήνω λίγο ξάπλα και μετά τον παίρνω. Τις μύξες που φαίνονται τις παίρνω κι εγώ με μπατονέτα. Αλλά όσο ορό κι αν του βάζουμε, ακούγονται πολλές μύξες...

Ρε κορίτσια, για πείτε εσείς που ξέρετε. Τον φυσιολογικό ορό πώς τον βάζουμε; Έχω την εντύπωση ότι το κάνουμε λάθος...