Θέλω να γίνω μαμά

Αντρέας: Θέλω ζιπούνι και γάλα. Εγώ: Είναι πολύ νωρίς για ζιπούνι και γάλα. Ούτε εννιά δεν είναι. Αντρέας: Μα αφού είναι πε-ίπτωση ανάγκης!!!!!!!!!!!!!

Γεια σας και πάλι! Ξάπλωσα για λίγο και κοιμήθηκα κανένα μισάωρο. Γενικώς δεν μπορώ καθόλου το μεσημεριανό ύπνο, αλλά σήμερα δε γινόταν αλλιώς. Ευτυχώς δεν κουράστηκα όπως τις προάλλες, γιατί σήμερα ήρθε η γυναίκα που είχε έρθει την πρώτη φορά, και σιγά-σιγά μαθαίνει τα κατατόπια, έτσι δε χρειαζόταν κάθε ένα λεπτό να σηκώνομαι να της δείχνω πού είναι το ένα και πού το άλλο, και δεν είχα και μαγείρεμα, αφού μαγείρεψα από χτες. Βγήκαν και μερικές μεταθέσεις διευθυντών, δηλαδή είχαν βγει εδώ και μέρες, αλλά εγώ σήμερα τις είδα. Το δικό μας τον πήγαν σε ένα λύκειο πολύ κοντά στο σπίτι μου, και πολύ κοντά στο σχολείο του Αντρέα, ενώ γύρω απ' το λύκειο μένουν όλοι οι θείοι και οι θείες μου. Δυστυχώς αυτό εγώ το έβαλα πέμπτο στην αίτηση που έκανα για τοποθέτηση, και τώρα είπα στη μάνα μου να πάρει τηλέφωνο τον επαρχιακό επιθεωρητή που τον ξέρει, να του πει ότι θα ήθελα να πάω εκεί ή τέλος πάντων, στο σχολείο που θα πάει ο δικός μας, αν γίνει κι άλλη αλλαγή. Άλλωστε, δικαιούμαι να πάω σε όποιο σχολείο θέλω, φτάνει να υπάρχει θέση. Δε θα διώξουν κανέναν άλλον για να πάω εγώ! Καγκουράκι εμάς ο Αντρέας καμία σχέση με χάδια και φιλιά. Με τον μπαμπά του είναι πιο εκδηλωτικός, μαζί μου το αντίθετο. Τον παρακαλάω για ένα φιλί, και συνήθως μ' αφήνει να τον φιλήσω όταν θέλει κάτι! Στον μπαμπά του τρέχει, ανεβαίνει πάνω του, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει, εμένα πολύ σπάνια. Ειδικά το πρωί που ξυπνάει, μέχρι να του ετοιμάσει ο άντρας μου το γάλα, τον παρακαλάω να έρθει για ένα φιλί, μια αγκαλιά, τίποτα αυτός. Ίσως επειδή από τότε που έμεινα έγκυος το άλλαγμα και το ντύσιμό του το έχει αναλάβει ο άντρας μου, κι εγώ δεν τον παίρνω ποτέ αγκαλιά, να τον σηκώσω εννοώ. Κι εμένα μ' αρέσει να είναι το σπίτι συμμαζεμένο, αλλά δεν είναι ποτέ. Πάντως, προτιμώ χίλιες φορές να μαγειρεύω, παρά να κάνω άλλες δουλειές. Ο Αντρέας δεν πετάει παιχνίδια επειδή νευριάζει. Τα πετάει για να παίξει, αλλά το παρακάνει. Π.χ. όπως καθόμαστε, αδειάζει το κουτί με τα μολύβια, κ.λπ. στο τραπεζάκι, και μετά τους δίνει μία και τα σκορπάει στις τέσσερις γωνιές του δωματίου. Όσες φορές κι αν του πούμε ότι αυτό είναι αταξία ή, τέλος πάντων, οκ, τα πέταξες, άντε τώρα να τα μαζέψεις, δεν το δέχεται. Χτες πάλι τα ίδια, και του είπαμε ότι είναι τιμωρία και δε θα δει Πέππα. Ε, πιο μετά, και καλά έκαναν συμφωνία με τον άντρα μου, ότι δε θα ξαναπετάξει παιχνίδια (που δεν υπάρχει περίπτωση) και του έβαλε Πέππα. Γκρρρ... Όταν δεν είναι σταθερός, τι περιμένει; Θα ξανακάνει τα ίδια και τα ίδια... Το ρυζάλευρο αυτό το έφτιαχνα με μητρικό γάλα, γιατί είναι εντελώς σκέτο. Αλλά όντως, θέλεις καλαμάκι. Σας αφήνω, πάω να ποτίσω τα φυτά μου, μετά μπάνιο και στη φίλη μου! Α, πρέπει να ξυπνήσει κι ο Αντρέας για να πάμε!

Ουφ, επιτέλους έχω ένα καθαρό σπίτι! Οι βιβλιοθήκες μένουν, αλλά δεν επείγουν. Θα τις ξεσκονίσω χωρίς να κατεβάσω βιβλία. Να σας ρωτήσω ρε κορίτσια, εσείς οι γυναίκες που φέρνετε πόσο παίρνουν; Πληρώνονται με την ώρα; Εμάς η γυναίκα αυτή παίρνει 5 ευρώ την ώρα. Δηλαδή σκεφτείτε, έρχεται μες στον καύσωνα και σκοτώνεται, και πήρε 20 ευρώ. Πάρα πολύ λίγα... Ο άντρας μου επιμένει ότι στην Ελλάδα θα παίρνουν ακόμα πιο λίγα. Το απόγευμα θα πάμε με τον Αντρέα σε μια φίλη μου, άντε, να δούμε και κανέναν άνθρωπο!

Καγκουράκι πώς την έφτιαξες την καρπουζόπιτα; Είναι μια συνταγή που είχε δείξει ο Μαμαλάκης; Αυτό το ρυζάλευρο εγώ το έφτιαχνα με δικό μου γάλα, έτσι ήταν πολύ οικεία η γεύση στον Αντρέα και το έτρωγε ευχαρίστως! Βγαίνει πολύ νερουλό, όμως. Ο Νικόλας όντως ζηλιαρούλης, να δούμε ο Αντρέας πώς θα αντιδράσει. Πάντως χτες εγώ είπα στον άντρα μου ότι αύριο που θα έρθει το άλλο μωρό, ο Αντρέας μπορεί να ζηλεύει και να αντιδρά, και δε θα βγαίνει τίποτα με το να του λέει απλά "Αντρέα σταμάτα, μην πετάς παιχνίδια", γιατί απλά θα γίνονται χειρότερα τα πράγματα, πόσο μάλλον με τις φωνές και τα μπατσάκια. Η Αγγελική θα πάει σε δημόσιο σχολείο του χρόνου; Κι εγώ που έχω γενέθλια Ιούλιο πάντα για τα παιδιά τα κάναμε Σεπτέμβριο που είναι και του αδελφού μου. Τον Ιούλιο κάναμε μια μικρή γιορτούλα για τους συγγενείς. Τι καλό θα φτιάξεις; (στο φαΐ ο νους μου!)

Καλημέρα κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ έχω τη γυναίκα σήμερα, οπότε αναγκαστικά σηκώθηκα νωρίς... Κλαααψ... Ανθή μια χαρά που θα πάτε διακοπές. Θα δεις ότι θα αποκατασταθούν τα δοντάκια της Αλεξάνδρας! Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι, ό,τι κι αν γίνει, αυτά θα τα αλλάξει! Λες για τον άντρα μου; Και για τον πατέρα του τα ίδια λέει. Ότι άρχισε να αλλάζει και αν γίνεται απότομος από τότε που τον απέλυσαν απ' το εργοστάσιο που δούλευε ηλεκτρολόγος και αναγκάστηκε να πάει στην οικοδομή. Τώρα δε που είναι όλη μέρα καθηλωμένος στον καναπέ, δεν το συζητάμε πώς έχει γίνει... Κι εγώ είμαι μες στα νεύρα που είμαι όλο σπίτι, ουφφφ... Καλά, δε λέω, κι εγώ φωνάζω, μπατσάκια δεν έχω δώσει, αλλά είναι φάσεις που απλά δεν μπορώ να μη φωνάξω, όπως χτες που ο Αντρέας πέταξε τα τουβλάκια στη βεράντα των αποκάτω... Άντε ρε, δεν τρως φρούτα;;; Εμένα μ' αρέσουν, κυρίως τα καλοκαιρινά, αλλά προτιμώ τα λαχανικά. Δηλαδή αν δεν φάω φρούτα δε θα μου λείψουν, λαχανικά όμως θα μου λείψουν! Η δασκάλα του Αντρέα δεν είπε να μην το βάζουμε στην τουαλέτα, είπε να μην του βγάλουμε την πάνα ακόμα. Αφού το βλέπω κι εγώ το μωρό, δεν είναι έτοιμο. Κι εγώ δεν το έχω και πολύ με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά ούτε και με την τάξη. Μ' αρέσει να είναι το σπίτι τακτοποιημένο, και στην προ Αντρέα εποχή όλα ήταν στη θέση τους. Τώρα είμαστε μπάχαλο, αν και, απ' την πρώτη φορά που ήρθε η γυναίκα, τακτοποιηθήκαμε κάπως. Χτες ο Αντρέας πέταξε μια κούτα παιχνίδια στο πάτωμα του σαλονιού, ο άντρας μου δήλωσε ότι δεν μπορεί να σκύβει να τα μαζεύει, και περιορίστηκε να τα σπρώξει με το πόδι του κοντά στον τοίχο. Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να σκύψω να τα μαζέψω, οπότε είναι ακόμα εκεί. Κι εγώ πελαγώνω όταν πρόκειται να ψάξω για εισιτήρια ή ξενοδοχεία! Το αφήνω αυτό στον άντρα μου, που συνήθως το κάνει σε συνεργασία με τον αδελφό μου μέσω σκάιπ ή φέισμπουκ! Η Αλεξάνδρα είναι ντροπαλή προφανώς. Καμία σχέση με τον Αντρέα που με το που θα δει κάποιον πηγαίνει κατά πάνω του και τον πρήζει! Και η κόρη της απόπάνω μας είναι στην ηλικία του Αντρέα, κι όταν συναντηθούμε στις σκάλες, ο Αντρέας πηγαίνει κοντά της, της μιλάει, κ.λπ., κι αυτή κρύβεται! Ενώ είναι πολύ έξυπνο κοριτσάκι, για να φανταστείτε, έκοψε τις πάνες ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!!! Βάσω 16 Ιουλίου έχω ΠΗΤ, αλλά δε θα με χαλούσε καθόλου να πάρω λίγες μέρες ακόμα και να γεννήσω 22 Ιουλίου που έχω εγώ γενέθλια! Κι ο Αντρέας ακριβώς τα ίδια, όποτε δεν του κάνουμε κάτι που θέλει, αρχίζει ένα σπαρακτικό κλάμα. Προσπαθώ να μην του δίνω σημασία, γιατί δε γίνεται να κάνουμε ό,τι θέλει, π.χ. να βλέπει Πέππα για δυο ώρες. Εγώ χτες βρήκα στη τσάντα του ένα κέρασμα κι ένα κουτάκι κραγιόνια. Τον ρωτάω ποιο παιδάκι γιόρταζε και έσβησε τα κεράκια, και μου έλεγε συνέχεια εγώ. Του λέγαμε "αφού ρε καραγκιόζη εσύ δεν έχεις γενέθλια σήμερα", εκεί αυτός, και καλά γιόρταζε. Τελικά είδα στο κουτί απ' τα κραγιόνια μια αφιέρωση που έλεγε "με αγάπη Αντρέας". Είναι κι άλλος Αντρέας στο νηπιαγωγείο και άκουσε αυτός που τραγουδούσανε "να ζήσεις Αντρέα" και φαίνεται νόμιζε ότι το τραγουδάνε σ' αυτόν! Χτες το βράδι τραγουδούσαμε το τραγούδι του αγίου Κήρυκου που είναι ένα πολύ παιδικό τραγουδάκι και σε κάποια φάση μου κάνει "μα γιατί πή-ε τα παιχίδια μου ο άγιος Κή-υκος που είναι πιο μικιούλης;". Επειδή το τραγούδι λέει "ο άγιος Κήρυκος ήταν μωρό, ήτανε μόλις τριών χρονών" κι ο Αντρέας νομίζει ότι ο άγιος Κήρυκος ήταν βρεφάκι, και πάντα όποτε το τραγουδάμε, μου λέει "σαν τον Μά-ιο" (Μάριο) που είναι το παιδί ενός φίλου του άντρα μου, ενάμιση περίπου χρόνο μικρότερο απ' τον Αντρέα! Ουφ, εγώ έχω βγάλει στην ωμοπλάτη ένα τεράστιο σπυρί, και μάλιστα πάνω σε μια ελιά και με τρώει αφάνταστα. Και σα να μην έφτανε αυτό, πονάω λίγο στον αυχένα και κάτι ψηλαφώ, σαν φουσκωμένη φλέβα. Πιστεύω όλα αυτά θα φύγουν με τη γέννα. Ελπίζω δηλαδή. Η Μάγδα πού είναι; Σας φιλώ κοριτσάκια, τα λέμε μετά.

Ουφ, τι βαρεμάρα... Δεν μπορώ σπίτιιιι... Πήγαμε το μεσημέρι και πήραμε τον Αντρέα απ' το νηπιαγωγείο. Είπα στη δασκάλα τους προβληματισμούς μου, και συμφώνησε μαζί μου. Μου είπε να τον αφήσω λίγο ακόμα, και να ξαναδοκιμάσουμε από Αύγουστο-Σεπτέμβριο. Μετά πήγαμε στους γονείς μου και φάγαμε, καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο με τον αδελφό μου για να πάμε στην παγωταρία να φάμε παγωτό, γιατί εδώ και κάτι μέρες είχα γκαστρωθεί δυο συγκεκριμένες γεύσεις (γιαούρτι με φρούτα του δάσους και μωσαϊκό). Υποτίθεται θα κοιμόταν ο Αντρέας στο αμάξι, και μετά θα ερχόταν ο αδελφός μου να πάμε με το δικό του αμάξι (των γονιών μας δηλαδή) στην παγωταρία. Ο Αντρέας κοιμήθηκε μια χαρά, αφού κάναμε βόλτες για μισή ώρα, αλλά τελικά τον έπιασε κρίση βήχα όπως επιστρέφαμε στο σπίτι, και ξύπνησεεε... Είναι ό,τι πιο κουραστικό αυτό το πράγμα, να μην μπορείς να καθίσεις λίγο το μεσημέρι. Τελικά πήγαμε στην παγωταρία κι έφαγα τις πολυπόθητες γεύσεις, και μετά ανέβηκε ο αδελφός μου σπίτι μας, κι έκαναν κάτι τελευταίες δουλειές που εκκρεμούσαν. Το μαγείρεμα δεν το γλίτωσα, αφού αύριο θα έρθει η γυναίκα, έτσι έβαλα να φτιάξω τώρα μοσχάρι με μελιτζάνες και ρύζι. Ο Αντρέας έχει αφηνιάσει, βαριέται φρικτά, κι ο άντρας μου δεν εννοεί να τον πάει μια βόλτα στην παιδική χαρά να περάσει η ώρα. Πετάει όλη την ώρα πράγματα κάτω, μέχρι και στη βεράντα των από κάτω, δεν ακούει κανένα, εγώ δεν μπορώ φυσικά να τρέχω και να παίζω μαζί του, κι ο άντρας μου δεν καταλαβαίνει ότι ΠΡΕΠΕΙ να απασχολήσει το μωρό. Οκ, κάνει διάφορες δουλειές, την πιο πολλή ώρα δεν κάθεται (απορώ κι εγώ), αλλά το μωρό ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΟ. Άντε να το καταλάβει αυτό το πράγμα... Ουφ, τι ωραία που πήγαινα σχολείοοοο...

Γεια σας κορίτσια! Δε γέννησα ακόμη, αν και, χτες το απόγευμα ήμουν σίγουρη ότι από στιγμή σε στιγμή γεννάω. Μπαίνω να κάνω μπάνιο και άρχισα να νιώθω τρομερή πίεση προς τα κάτω. Λες και κάποιος σκάλιζε τον κόλπο μου! Λέτε να άρχισε η διαστολή; Δεν είχα αίμα ή κάτι πάντως, αλλά ήταν αρκετά έντονο και πήγε αρκετή ώρα. Ίσως να ήταν επειδή είχα κουραστεί, γιατί είχα κάνει αρκετές δουλειές χτες, μικροδουλίτσες, βέβαια, αλλά όλο πάνω-κάτω ήμουν. Βέβαια, αυτήν την πίεση κάτω τη νιώθω απ' τη μέση της εγκυμοσύνης, μη σας πω και νωρίτερα, αλλά χτες ήταν πάρα πολύ έντονο. Τελικά, ξάπλωσα στην πολυθρόνα μου και δεν έκανα τίποτα, και σταμάτησε. Το βράδι ήρθε ο αδελφός μου, καθίσαμε, έπαιξε λίγο με τον Αντρέα, ο οποίος χτες ήταν πάρα πολύ άτακτος. Ό,τι έβρισκε, το πετούσε. Έπαιρνε τα αυτοκινητάκια του, τα πετούσε με δύναμη κάτω, κι έλεγε "μα γιατί δε σπάουν;" και τα έσπαζε μόνος του. Τελικά, σε κάποια φάση που ήταν ο αδελφός μου στο δωμάτιό μου και μιλούσε στο σκάιπ με την κοπέλα του, και πήγε κι ο Αντρέας και τους έπρηζε, ήρθε ο άντρας μου, μάζεψε από κάτω όλα τα παχινίδια, και όλα τα σπασμένα τα μάζεψε με τη σκούπα. Εκείνη την ώρα έρχεται ο Αντρέας, τον βλέπει, κι άρχισε να κλαίει με μαύρο δάκρυ: "μη μου τα μαζέψειιιιιιςςςς". Εννοείται τα μάζεψε και του τα πέταξε. Άλλωστε, τον είχα προειδοποιήσει ότι, ό,τι σπάει, θα το πετάξουμε και δε θα πάρουμε άλλο. Σήμερα γλίτωσα το μαγείρεμα, γιατί θα κάνει η μάνα μου ντομάτες στο πιάτο και θα πάμε να φάμε εκεί. Θα έχουμε πρήξιμο, βέβαια, αλλά τι να κάνουμε. Οπότε, τα γεμιστά δεν τα βλέπω να γίνονται ποτέ! Ο Αντρέας ευτυχώς είχε θεαματική βελτίωση με τις εισπνοές. Σήμερα το πρωί έκανε μόνο μία φορά γκουχ! Ουφ, μου είχε πει η δασκάλα στο σχολείο αν θέλω, να του βάλω βρακάκια, να του φοράει βρακάκι στο σχολείο, αλλά τελικά δεν έβαλα. Και δέκα βρακιά να του έβαζα, άμα κατουριόταν, θα λέρωνε και τα παντελόνια. Άντε, οκ, να βάλω και δέκα παντελόνια, αλλά με τα παπούτσια τι γίνεται; Θα του τα πλένουν και θα κυκλοφορεί το μωρό ξυπόλυτο, ή θα τα φοράει με τα κάτουρα; Γκρρρ, έχω πελαγώσει μ' αυτό το θέμα. Βάσω, άσε, χαιρόμουν για το καλοκαίρι, γιατί λέω, εντάξει, θα κάνει μεν ζέστη, αλλά δε θα έχει αρρώστιες. Αλλά έπεσα έξω, γκρρρ... Κι εμάς μόνο η μάνα μου με έδερνε. Τον αδελφό μου πάλι, και οι δύο γονείς! Κι εγώ ήμουν αντιδραστική στην εφηβεία και χμ... είμαι ακόμα. Στην εφηβεία δεν άντεχα καθόλου, μα καθόλου τους γονείς μου. Ούτε να τους βλέπω δεν ήθελα. Σας αφήνω να κάνω ένα σκούπισμα-ξεσκόνισμα. Φιλιά!

Μάγδα κι εγώ γεμιστά έλεγα να φτιάξω σήμερα, γιατί νόμιζα ότι αύριο θα έρθει η γυναίκα, και λέω, να κάνω ένα μεγάλο ταψί και να έχουμε φαγητό και για αύριο. Αλλά τελικά, ξύπνησα το πρωί κι έφαγα μια φλασιά, πώς γίνεται σήμερα να είναι Τρίτη, 8 Ιουλίου, κι η γυναίκα θα έρθει αύριο, Τετάρτη, 10 Ιουλίου; Γιατί θυμόμουν και την Τετάρτη, και το 10. Τελικά το πρωί την πήρα τηλέφωνο και είχα πέσει μέσα στο δέκα, όχι στην Τετάρτη. Άρα Πέμπτη θα έρθει, οπότε έκανα σήμερα το ψάρι και αύριο θα κάνω τα γεμιστά. Καλά, εγώ ξέρεις πόσες φορές είπα να πάρω κάποιο κέικ στη δουλειά και δεν πήρα, λόγω του φούρνου; Εγώ πάλι βαριέμαι πάρα πολύ να κρατάω μούτρα. Λίγη ώρα μετά τα ξεχνάω όλα, και ο άντρας μου το ίδιο πιστεύω. Έτσι, τα ξαναβρίσκουμε μέσα σε λίγη ώρα συνήθως. Μετά ξαναρχίζει πάλι, βέβαια, αλλά οκ, πάμε ξανά απ' την αρχή. Αυτός τώρα, το έχει δει ότι είναι ο μεγάλος αδικημένος, γιατί ξυπνάει κάθε μέρα νωρίς, εφτάμιση-οκτώ, ασχολείται πάντα αυτός με το μωρό, κάνει τις δουλειές, τα ψώνια, πληρώνει λογαριασμούς, κ.λπ. Αλλά τι θα μπορούσα εγώ να κάνω; Ούτε να οδηγώ δε θέλω αυτές τις μέρες, που πλησιάζω επικίνδυνα. Δε φτάνει που μαγειρεύω δηλαδή, και κάνω κι ένα σωρό άλλα. Τουλάχιστον σήμερα έκανε πολλές δουλειές: καθάρισε το σκουπιδοτενεκέ με ντετόλ, πέταξε τα σκουπίδια, έκανε τα ψώνια, έπλυνε άπειρα πιάτα, σφουγγάρισε την κουζίνα και έπλυνε τη τσάντα του μωρού στο χέρι. Το πρωί ασχολήθηκε αυτός με τον Αντρέα, μου έφτιαξε πρωινό, τον άλλαξε όσες φορές χρειάστηκε και μετά του έπλυνε τα πόδια, αφού περπατούσε παντού ξυπόλυτος και τον πήγε βόλτα για να κοιμηθεί. Όσο για το ξύλο, ο άντρας μου δεν έτρωγε απλά μία στο πωπάκι, απ' τον πατέρα του φάγανε γαϊδουρινό ξύλο. Γι' αυτό βγήκανε έτσι όλοι. Κι εμάς μας έδερνε η μάνα μου, αλλά όχι κι έτσι. Πάντως, τότε εμάς το ξύλο έπαιζε πολύ. Είχα συμμαθήτριες που οι γονείς τους τις σκότωναν στο ξύλο: με ζώνες, με τσάντες, με τον πλάστη... Και στα σχολεία που υποτίθεται απαγορευόταν το ξύλο, όλο και κάτι γινόταν. Αφού υπήρχαν και γονείς που πήγαιναν και ζητούσαν από το δάσκαλο να δέρνει τα παιδιά τους για να βάλουν μυαλό... Ό,τι να 'ναι. Σήμερα σε κάποια φάση κάποια αταξία έκανε ο Αντρέας, και του λέει ο άντρας μου "θα φας ξύλο". Ε, μετά τον κυνηγούσε ο Αντρέας να τον δείρει. Του λέω "να τα, τα βλέπεις; Καλά να σου κάνει". Κι εγώ νόμιζα ότι ο Αντρέας κρύωσε απ' το κλιματιστικό, το κρύο νερό και το παγωτό, αλλά μάλλον θα κόλλησε κάτι απ' το σχολείο. Το κέικ όντως βγήκε νόστιμο! Υπάρχει και άλλη μια τέλεια συνταγή με ροδάκινα, η ροδακινόπιτα. Νομίζω είναι αυτή η συνταγή: https://www.sintagespareas.gr/sintages/rodakinopita.html Την είχα φτιάξει πέρσι δύο φορές, είναι πανεύκολη και πεντανόστιμη! Ταιριάζει και με παγωτό! Αχ, και τι δε θα δινα για να πήγαινα κι εγώ δουλειά! Φιλιά!

Α, ο γιατρός τον μέτρησε κιόλας τον Αντρέα. Είναι 13.5 κιλά και 96 εκατοστά! Μας είπε ότι είναι στην κορυφή της καμπύλης στο ύψος, και πολύ κοντά στον μέσο όρο στο βάρος. Μια χαρά! Μου έδωσε κι ένα ειδικό υποαλλεργικό γάλα, για να το πιεί το νεογέννητο σε περίπτωση που χρειαστεί να πιεί ξένο γάλα, γιατί ο Αντρέας έχει ιστορικό με βρογχικά. Ελπίζω να μη χρειαστεί να το πάρει, αλλά αν π.χ. χρειαστεί τελικά καισαρική, δε θα είναι τόσο εύκολο να θηλάσω την πρώτη μέρα, αφού κάνω οκτακόσιες ώρες να συνέλθω από τη νάρκωση, γκρρρ... Ας ελπίσουμε ότι δε θα χρειαστεί ούτε η καισαρική, ούτε το ξένο γάλα!

Γεια σας κορίτσια, τι κάνετε; Δε γεννάω, απ' ό,τι βλέπετε, χαχα! Σήμερα το πρωί ξύπνησε ο Αντρέας και έβηχε πάαααρα πολύ, έτσι δεν τον πήγαμε νηπιαγωγείο. Πήγαμε στον παιδίατρο, και μας είπε ότι χρειάζεται μασκούλες. Ουφ, μ' αρέσει που χαιρόμουν που θα γεννήσω καλοκαίρι και δε θα έχουμε αρρώστιες. Το είπα και στον παιδίατρο και γελούσε. Μου είπε ότι ειδικά αυτόν τον μήνα έχουν έξαρση οι ιώσεις, και καλύτερα ο Αντρέας να σταματήσει τον παιδικό μόλις έρθει το νεογέννητο σπίτι. Μετά ήρθαμε σπίτι, εγώ έβαλα να μαγειρέψω τσιπούρες με πατατοσαλάτα (που μετατατράπηκε σε πατατοκολοκυθοσαλάτα, αφού είχαν χαλάσει οι περισσότερες πατάτες ή ήταν πράσινες), σιδέρωσα κάτι λίγα ρουχαλάκια, και είχα και τον Αντρέα μες στα πόδια μου. Ο άντρας μου πήγε για κάτι ψώνια, και γύρισε μες στα νεύρα. Άρχισε πάλι να φωνάζει, του φώναζα κι εγώ. Μιλάμε, χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Τον ρώτησα αν πήρε άνηθο και άρχισε να φωνάζει ότι πήρε, και τον έπρηξα και να τον παρατήσω και άλλα τέτοια. Ίδιος ο πατέρας του έχει καταντήσει, που δεν μπορεί να μιλήσει ποτέ του φυσιολογικά. Τον ρωτάει η γυναίκα του κάτι,π.χ. "πού είναι το μπουκάλι;" κι αυτός θ' απαντήσει "άντε παράτα με, που δε βρίσκεις τίποτα, και δεν ξέρεις τίποτα, εκεί πέρα είναι, δεν το βλέπεις, στραβή είσαι;". Κάπως έτσι... Τώρα πήγε και κλείστηκε στο γραφείο και είπε ότι θα φάει μόνος του, λες και είχαμε καμιά όρεξη να βλέπουμε τα μούτρα του. Επειδή κουράστηκε λίγο στη ζέστη, πιστεύει ότι έχει δικαίωμα να φέρεται έτσι. Λες κι εγώ δεν πέθανα μες στο σπίτι με τις δουλειές. Καγκουράκι, βλέπω κι εσύ είσαι μες στην τύχη! Κι ο Αντρέας τρέχει στα σιντριβάνια, αλλά ευτυχώς δε θέλησε καμιά φορά να μπει μέσα! Στην παραλία έχει ένα μεγάλο, με ένα νερό χάλιαααααα, μες στη μούχλα, μπλιάχ! Βάσω το ινδοκάρυδο που λες τι είναι; Το σιροπιαστό κέικ; Εγώ προτιμώ τη μαγειρική απ' τη ζαχαροπλαστική. Δεν ξέρω αν θα ζηλέψει ο Αντρέας, θα δείξει! Σας φιλώ!

Μάγδα, άσε, δυστυχώς ο σύζυγος σε τέτοιο άσχημο περιβάλλον μεγάλωσε, και δεν μπορεί να αποβάλει πλήρως τα παιδικά του βιώματα και την λάθος ανατροφή που έλαβε. Μια ζωή μες στις φωνές και τις βρισιές ήταν. Ευτυχώς το καλό είναι ότι δεν είναι πάντα νευρικός. Τώρα, δεν ξέρω, ίσως επειδή αγχώνεται για τον ερχομό της Γεωργίας, αντιδρά έτσι. Ευτυχώς τώρα ηρέμησε και δεν είχαμε άλλα προβλήματα. Και με τον Αντρέα είναι πιο ήρεμος. Πάντως κι εγώ φωνάζω στον Αντρέα, είναι τόσο ζωηρός που είναι φάσεις που δε γίνεται τίποτε άλλο... Όχι ότι είμαι περήφανη γι' αυτό, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ... Όσο για το ξύλο, συμφωνώ μαζί σου. Δεν καταφέρνεις τίποτα. Ευτυχώς του δίνει απλά μπατσάκια στην πάνα, όχι κανονικές ξυλιές. Ελπίζω να τα καταφέρω να τον πείσω ότι δεν οδηγεί πουθενά. Αυτός έφαγε βρωμόξυλο απ' τον πατέρα του, με ξύλα, κ.λπ.., κρύβονταν με τα αδέλφια του κάτω απ' το κρεβάτι για να μην τα βρει, κι άλλα τέτοια. Τι κατάλαβαν, όλοι προβληματικοί βγήκαν. Τέλος πάντων, ελπίζω να ηρεμήσει, πάντως την προηγούμενη φορά που γέννησα, ήμασταν και οι δύο μες στα νεύρα κι όλο φωνάζαμε. Το βιβλίο που αγόρασα είναι αυτό, και μάλιστα ο συγγραφέας του άρθρου είναι το παιδί που έχει το βιβλιοπωλείο: http://www.skalatimes.com/2012/06/28/book-for-thought-cyprus-remembered/ Έγινε και το κέικ, τέλειο έγινε, αλλά φυσικά, για μια ακόμη φορά, κάηκε από πάνω. Έχω δοκιμάσει τα πάντα: αερόθερμο, αντιστάσεις, 150 βαθμούς, 160, 180, τίποτα... Πάντα τα καίει από πάνω. Είναι αυτή η συνταγή: https://www.sintagespareas.gr/sintages/keik-me-rodakina-kai-stafides.html Τα ροδάκινα είναι λίγο ξινούτσικα και έχουν υπέροχη γεύση, έτσι δένουν τέλεια με το κέικ! Τώρα που φάγαμε, δεν είχε κρυώσει τελείως, έτσι τα ροδάκινα ήταν ακόμα πολύ μαλακά. Όταν κρυώσει θα είναι ακόμα καλύτερο! Σας φιλώ όλες!

Γεια σας και πάλι! Ουφ, ψόφησα πάλι σήμερα. Πήγαμε Δημοτική Βιβλιοθήκη και άλλαξα βιβλία, σε ένα κατάστημα και πήραμε πετσετούλες για τη Γεωργία, και κοιτάξαμε για μαξιλαράκια για τις καρέκλες της βεράντας, αλλά δυστυχώς ήταν μεγαλύτερα από τις καρέκλες μας, κλαψ. Ήταν ακριβώς στο χρώμα που έχει το τραπεζάκι της βεράντας και θα ήταν πολύ όμορφα, αν ταίριαζαν. Μετά πήγαμε σε κατάστημα παιχνιδιών και αγοράσαμε το δώρο της Γεωργίας για τον Αντρέα. Χτες όπως "διάβαζε" ένα βιβλίο, είδε ένα ηλεκτρικό τρενάκι με ράγες, και μου λέει "μμμ, μου α-έσει αυτό το παιχνίδι" και τον ρώτησα αν θέλει να του το φέρει η Γεωργία όταν έρθει. Μου λέει αμέσως ναι, γυρίζει στην πόρτα και λέει "άντε, έλα Γιωγία να μου φέ-εις αυτό το παιχνίδι". Ευτυχώς βρήκαμε ένα με τον Τόμας το τρενάκι και του το πήραμε! Μετά απ' αυτό πήγαμε στο κατάστημα του νονού μου και πήρε ο άντρας μου πέδιλα, ενώ εγώ πήγα δίπλα στο βιβλιοπωλείο και πήρα ένα ωραίο λεύκωμα δώρο για το γυναικολόγο. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλίο, με φωτογραφίες από την Κύπρο της δεκαετίας του '50, από έναν φωτογράφο από τη Λάρνακα. Πιστεύω θα του αρέσει. Μετά κι απ' αυτό πήγαμε και πήραμε τον Αντρέα απ' το σχολείο. Ρώτησα τη δασκάλα για την τουαλέτα, και μου είπε άμα είναι να της βάλω βρακάκια να του φοράει βρακάκι στο σχολείο και βλέπουμε... Χμ... Δε νομίζω να λειτουργήσει, γιατί θα τους κατουράει και θα τους χέζει παντού, για να δούμε... Το μεσημέρι, όπως σας είπα, πήγαμε στους γονείς μου, φάγαμε, (μου έσπασε τα νεύρα η μάνα μου), και μετά ήρθαμε σπίτι με τον αδελφό μου μαζί. Τελικά τις κουρτίνες μου τις κατέβασε ο άντρας μου και τις σιδέρωσα, γιατί είναι βαμβακερές και δεν υπήρχε περίπτωση να στρώσουν, στον αιώνα τον άπαντα. Μόνο οι κουρτίνες του παιδικού ήταν, δύο μικρές κουρτίνες που η καθεμία καλύπτει το μισό παράθυρο, κοντές, στο μήκος του παραθύρου που δε φτάνουν μέχρι το πάτωμα, έτσι δεν ήταν δύσκολο. Οι κουρτίνες του καθιστικού είναι από άλλο ύφασμα που δε τσαλακώνεται εύκολα, άλλωστε δεν έχει και νόημα να τις σιδερώνουμε και πολύ, γιατί τυλίγεται ο Αντρέας και τις κάνει χάλια. Του υπνοδωματίου μας ευτυχώς τσαλακώθηκε ελάχιστα, είναι και βαρύ το ύφασμα, και πιστεύω θα στρώσει. Μετά το σιδέρωμα ξύπνησε ο Αντρέας, εγώ μάζεψα τα ξερά φύλλα απ' τα φυτά μας, για να φαίνονται όμορφα και τώρα τους έβαλα και φτιάχνουν ένα κέικ με ροδάκινα, τον αδελφό μου και τον Αντρέα. Έχουν πολλή πλάκα! Ο αδελφός μου ρωτάει τον Αντρέα πού είναι το ένα και πού το άλλο, και ο Αντρέας του τα δείχνει όλα! Κατερίνα σπανακόπιτα, μιάμ!!! Στείλε λίγη κι από δω! Μια χαρά ο Νίκος στην κατασκήνωση, και με την τουαλέτα! Νομίζω οι τούρκικες τουαλέτες έχουν λιγότερες πιθανότητες να κολλήσει κάποιος μικρόβια, επειδή δεν κάθεσαι πάνω, ούτε υπάρχει φόβος να ακουμπήσεις, απλά είναι πολύ άβολες. Την μπλούζα την είδα και το κατάλαβα ότι εσύ την έφτιαξες! Πολύ όμορφη! Φαντάζομαι και τα σκουλαρίκια είναι κι αυτά δικό σου δημιούργημα! Μάγδα τέλεια κι εσείς με το πάρτι! Ουφ, είναι λίγο κρυωμένος ο μικρός και όλο βήχει... Μάλλον απ' τα κλιματιστικά και τους ανεμιστήρες κρύωσε. Ελπίζω να του περάσει μέχρι να γεννήσω, γκρρρ...

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ χτες ψόφησα. Πήγαμε για φαγητό στους γονείς μου, και μετά όταν γυρίσαμε, ο μικρός ευτυχώς κοιμήθηκε, κι εγώ σιδέρωσα κάτι ρούχα της Γεωργίας. Δεν ήταν πολλά, αλλά στην αρχή το σίδερο αντί να βγάζει ατμό, πετούσε άλατα, έτσι αναγκαστικά τα σιδέρωνα χωρίς ατμό. Είχα και το ένα απ' τα σλινγκ, που είναι αρκετά μεγάλο κομμάτι. Μετά έπλυνα στο χέρι το άλλο σλινγκ που ξεβάφει (γκρρρ, δε θυμόμουν ότι ξέβαφε, γκρρρ), και τη θήκη απ' το στρωματάκι του πορτ μπεμπέ, έβαλα και τη τσάντα του Αντρέα να μουλιάζει για να την πλύνει ο άντρας μου. Το απόγευμα πήγαμε βόλτα στην παραλία, και καλά για να περπατήσω και να κατέβει το μωρό. Μιλάμε, κάναμε πάνω-κάτω τη μισή παραλία και πέθανα... Ο Αντρέας έτρεχε από δω κι από κει ασταμάτητα! Σαν τρελός έκανε! Σε κάποια φάση είδαμε κάτι παιδιά να κάνουν πατίνι και λέει ο Αντρέας "α, πατίνι. Όταν μεγαλώσουμε, θα κάνω κι εγώ πατίνι". Και μετά γυρίζει και τους λέει (δεν τον άκουσαν βέβαια) "να ποσέχετε μην πέσετε"! Κατά μήκος της παραλίας έβαλαν κάτι σαν ταμπέλες, που ήταν ζωγραφιές με θέμα το "Ζηνοβία", ένα ναυάγιο που βρίσκεται στον κόλπο της Λάρνακας, και τις έφτιαξαν τα παιδιά από τα δημοτικά σχολεία και μερικά γυμνάσια της πόλης. Το κάνουν συχνά αυτό, βάζουν αυτά τα πλακάτ με κάποιο συγκεκριμένο θέμα, π.χ. την Κύπρο, τα Χριστούγεννα, το ρατσισμό, και είναι πάρα πολύ ωραία. Ο Αντρέας ξετρελλάθηκε να τα παρατηρεί! Μετά ανέβηκε και σε κάτι παιχνίδια, αλλά νομίζω τα έπαιξε λίγο, γιατί πρώτη φορά ανέβαινε και καθόταν κάπως μουδιασμένος. Μετά πήγαμε σε σουβλατζίδικο και φάαααγαμε σουβλάκια! Ο Αντρέας δεν ήταν και τόσο άτακτος, απλά πήγαινε και κοιτούσε τα ψάρια σ' ένα ενυδρείο που είχαν. Έφαγε αρκετά, κι είχε πολλή πλάκα, έτρωγε μόνος του, με μεγάλο πιρούνι, σουβλάκι, πατάτα, αγγούρι, έκοβε πίτα και τη βουτούσε στο τζατζίκι! Μέχρι να μας φέρουν το φαγητό όλο έλεγε "μα πού είναι το φαγητό μας;". Του λέω "έλα κάτσε να ζωγραφίσεις το φαγητό μας" και μου λέει "όχι", αλλά παρ' όλα αυτά κάθισε κι άρχισε να ζωγραφίζει κάτι κυκλάκια το ένα πάνω στο άλλο. Τον ρωτάω τι ζωγραφίζει και μου λέει "σουβλάκια"! Ευτυχώς τώρα είναι ήρεμα τα πράγματα, δεν έχουμε φωνές και γκρίνια προς το παρόν. Ανθή ωχ, σοβαρά για τη σουντοκρέμ;;; Στον Αντρέα βάζουμε συνέχεια, ειδικά τώρα που συγκαίεται συνέχεια λόγω της ζέστης... Αυτήν της μουστέλλα τη βάζαμε στην αρχή όταν ήταν νεογέννητο, αλλά δεν έκανε δουλειά, μόνο ωραία μυρωδιά είχε. Κεραλοιφή θα βάζω, αφού έχουμε και απόθεμα! Και στον Αντρέα βάζαμε, και στη μούρη μου βάζω πριν το μέικ απ, και στα χείλη μου αν σκάσουν, γενικώς είναι ό,τι καλύτερο! Βάσω άντε, μια χαρά ευτυχώς, δεν είναι τίποτα το πρήξιμο! Λέτε να φταίει ο εγκλεισμός στο σπίτι οπυ έχει νεύρα ο άντρας μου; Τότε γιατί, όποτε του λέω να πάμε κάπου δε θέλει; Πρέπει να τον παρακαλάς εκατό χρόνια για να πάμε κάπου. Γκρρρ... Λέτε να έχει πάθει καμιά κατάθλιψη; Ουφ, σας αφήνω, πάμε για διάφορα ψώνια, και μετά θα πάμε στους γονείς μου, μια που ήρθε ο αδελφός μου.

Γκρρρρ, τα νεύρα μουυυυ.... Κρέμασε επιτέλους τις κουρτίνες, κι ειδικά αυτές του παιδικού, έγιναν σαν κουρέλια τόσες μέρες στη σακούλα. Αφήστε που είμαι σίγουρη ότι όπως τις έπιανε, τις έκανε κουβάρι για να τις βάλει. Ούτε να τις βλέπω δεν μπορώ, τζάμπα τα λεφτά που έδωσα στη γυναίκα να τις σιδερώσει, αφήστε που για να σιδερώσει τις κουρτίνες δεν πρόλαβε να σιδερώσει όλα τ' άλλα, και τα έκανα εγώ τελικά...

Λέτε αν τον βιντεογραφήσω όταν φωνάζει και μετά του βάλω το βιντεάκι να το δει, να συνέλθει κάπως; Α, να σας ρωτήσω: σουντοκρέμ μπορούμε να βάλουμε σε νεογέννητο;

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμένα ακόμα μου σπάει τα νεύρα ο ηλίθιος. Όλη μέρα φωνάζει, κυρίως με το μωρό. Πετάει πράγματα ο Αντρέας κάτω; Ουρλιάζει. Του ανακατεύει τον καφέ; Ουρλιάζει. Ό,τι κι αν κάνει το μωρό, ουρλιάζει. Και όσο ουρλιάζει, τόσες περισσότερες αταξίες κάνει ο Αντρέας από αντίδραση. Να του λέω εγώ να σταματήσει, γιατί όσο του φωνάζει, τόσο θα τα κάνει από αντίδραση, εκεί αυτός. Να του λέω "μωρό είναι, τι θέλεις δηλαδή να κάνει;" "κι εμείς ήμασταν μωρά" μου λέει "δεν κάναμε έτσι". "Καλά" του λέω "και πού το ξέρεις;". Αφήστε που του δίνει πού και πού κανένα μπατσάκι, χωρίς δύναμη, βέβαια, αλλά ο μικρός άρχισε και σηκώνει χέρι πάνω του. Μόνο σ' αυτόν και σε κανέναν άλλο. Του λέω "ορίστε, αυτά είναι τ' αποτελέσματα. Ό,τι του κάνεις, σου κάνει". Εκεί αυτός. "Αν δε φοβηθεί, δε θα μάθει". Να του εξηγώ ότι με το παράδειγμα μεγαλώνεις τα παιδιά, όχι με τις φωνές και το ξύλο. Επειδή ο πατέρας του, ένας άνθρωπος εντελώς αγράμματος και με iq υπό του μηδενός όλη μέρα τους ούρλιαζε και τους σκότωνε στο ξύλο, θα κάνει κι αυτός τα ίδια; Αφού όλα τα αδέλφια προβληματικά βγήκαν. Ο δικός είναι είναι ο πιο νορμάλ από τους τρεις, για φανταστείτε πώς είναι οι άλλοι δύο! Του λέω "εντάξει, μωρί είναι, θα πετάξει και πράγματα κάτω" και μου λέει "εμένα όμως πιάστηκε η μέση μου να τα μαζεύω χτες, κι άμα θες να τα πετάει, σκύψε εσύ να τα μαζέψεις". Λες και δεν έσκυβα εγώ τόσο καιρό. Τώρα πώς να σκύψω με την κοιλιά; Και μου λέει μετά το κορυφαίο "να δούμε όταν γεννήσεις. Εγώ δε θα κάνω τίποτα", λες και κάνει και τίποτα όλη μέρα. Δεν μπορώ, όλη μέρα με κατασυγχύζει, σε δέκα μέρες γεννάω, και είμαι όλη μέρα μες στα νεύρα και τη σύγχυση. Ανθή, ο Αντρέας έκανε μια φορά κακά στη λεκάνη κι αυτό ήταν. Δεν ξανάκανε. Ούτε και τον πολυβάζω εγώ στην τουαλέτα, γιατί δεν έχω αντοχές. Τον έβαλα χτες το βράδι που το ζήτησε μόνος του, και τον έβαλε κι ο άντρας μου σήμερα το πρωί. Κάθεται λίγη ώρα και μετά λέει "τελείωσα", κατεβαίνει και τραβάει το καζανάκι. Δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να μην έκανε δουλειές ο άντρας μου και να ήταν τουλάχιστον λίγο νορμάλ στη συμπεριφορά του, κι ας πλήρωνα πιο συχνά γυναίκα να τις κάνει. ΠΗΤ έχω σε δέκα μέρες. Μια χαρά που πήγατε θέατρο, ουφ, εγώ έχω κανένα χρόνο να πάω... Σας αφήνω, τα λέμε μετά.

Καλά, του είπα να πάει τουλάχιστον το μωρό παιδική χαρά. Μου λέει "δεν μπορώ, έχει ζέστη". Του λέω "τι ζέστη, αφού έπεσε ο ήλιος, και φυσάει ωραία, Να πάρετε τον αέρα σας, να παίξει και το μωρό". Μετά λέει στον Αντρέα ότι θα τον πάει σε λίγο παιδική χαρά. Κάνει ο μικρός κακά,έρχεται, τον παίρνει, τον αλλάζει, κι έρχεται και μου λέει "άσε, φυσάει σήμερα, τον πάω αύριο παιδική χαρά". Έλεος πια, απλά βαριέται να κουνηθεί. "Τουλάχιστον" του λέω "κάνε καμιά απ' τις δουλειές, στρώσε τα κρεβάτια του παιδικού, κρέμασε τις κουρτίνες" και μου λέει "καλά, δηλαδή πρέπει συνέχεια να κάνω κάτι;". ΜΑ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΤΕ! Τώρα πάει το μωρό από κει, και μου τον στέλνει από δω. Έλεος πια, έσπασαν τα νεύρα μου σήμερα.

Μάγδα, εγώ ετοιμάζομαι, ο άντρας μου πάλι, όλο αναβάλλει για αύριο. Ουφ, δεν μπορώ, μου άφησε το μωρό από τις δύο η ώρα, όλο γκρινιάζει και φωνάζει, είμαι χάλια, και πάλι γκρινιάζει. Όχι ότι σηκωνόμουν κι έτρεχα, ούτε τον άλλαξα, κ.λπ., αλλά και μόνο που δεν μπορούσα να καθίσω ήρεμη να ξεκουραστώ, αλλά έπρεπε να έχω το νου μου στον Αντρέα, κουράστηκα. Είναι και η ζέστη, δεν μπορώ. Τώρα έρχεται και λέει να πάμε παιδότοπο. Αμάν πια με τον παιδότοπο, πόσες φορές να πάμε;;; Ας πάμε και πουθενά αλλού, αλλά εκεί είναι το μόνο μέρος που μπορούμε να πάμε χωρίς να σηκώνεται να τον κυνηγά. Του λέω να πάμε λίγο παραλία, βαριέται να τον κυνηγά. Δεν μπορώ όλο παιδότοπο, δεν έχω και διάθεση, νιώθω και πτώμα. Αυτός μια χαρά καθόταν κι έπαιζε στον υπολογιστή τόσες ώρες. Τσάντα έχουμε κι εμείς απ' το καρότσι, αλλά είναι αυτή του Αντρέα. Τώρα κάποιος πρέπει να την πλύνει για να την πάρει η Γεωργία, γιατί δεν έχω διάθεση να δώσω 80 ευρώ. Ουφ, δεν μπορώ, δε σταματά τη γκρίνια.

Α, Κατερίνα ξέχασα να σχολιάσω τις φωτογραφίες σου! Τέλειες όλες, έχουν μεγαλώσει πάρα πολύ τα παιδάκια σου!

Γκρρρρ, τα νεύρα μουυυυ... Φάγαμε, καθόταν μια ώρα στον υπολογιστή και έπαιζε σκάκι, να του λέω "πάρ'το μωρό βόλτα να κοιμηθεί, γιατί άμα αργείς να τον πας, μόλις τον φέρνεις ξυπνάει", αυτός τίποτα, "μη μιλάς" "τώρα τον πάω", κ.λπ. Τελικά σηκώνεται μετά από εκατό ώρες, απλώνει κάτι ρούχα, κι αντί να τον πάει αμέσως, αποφασίζει να καθίσει να φάει παγωτό. Μετά, μέχρι να πλύνει τα πόδια του μωρού που έτρεχε ξυπόλυτο, να ντυθεί ο ίδιος, κ.λπ., πήγε τέσσερις και είκοσι να τον πάει. Εννοείται με το που τον έφερε και τον έβαλε στο κρεβάτι, ξύπνησε, και φυσικά, μου τον άφησε και πήγε στο γραφείο, γιατί λέει "θέλει να ξεκουραστεί", γιατί κουράστηκε πάααρα πολύ που πήγε στα Τζάμπο. Τα νεύρα μου, και να πείτε ότι δεν του το έλεγα; Του το έλεγα. Και εκκρεμούν κι ένα κάρο δουλειές, τις οποίες κάθε μέρα αναβάλλει για την επομένη. Ευτυχώς δεν είναι δουλειές που έχουν σχέση με τον ερχομό του μωρού, αλλά είναι οι κουρτίνες των υπνοδωματίων που πρέπει να κρεμμαστούν, τα κρεβάτια του παιδικού που πρέπει να στρωθούν, και τέτοια. Κάθε μέρα, όμως, μου λέει "θα τα κάνω αύριο" και φυσικά, δεν τα κάνει ποτέ. Κατερίνα μια χαρά ο Γιώργος! Εμείς όταν πήγαινα κατασκήνωση, δεν είχαμε τηλέφωνο, ή μάλλον είχε ένα τηλέφωνο στο γραφείο, αλλά μας είχαν πει ότι δεν έχει, για να μην τρελαθούμε να τηλεφωνούμε όλη μέρα στους δικούς μας. Κινητά φυσικά δεν υπήρχαν, οπότε ούτε τους πήραμε τηλέφωνο, ούτε μας ένοιαξε καθόλου. Και καμιά φορά που κατεβαίναμε σ' ένα κέντρο στον κεντρικό δρόμο που είχε τηλέφωνο με κέρματα, ελάχιστες ασχολούνταν να πάρουν τηλέφωνο τους δικούς τους! Πάντως εγώ, σαν τη φίλη σου νομίζω ότι θα είμαι! Ουφ, κι εμείς πρέπει να πάμε το αμάξι για σέρβις, γκρρρ... Καλέ, εννοώ ότι δεν μπήκα σε τοκετό, αφού έχω πόνους, αλλά μάλλον απ' την κούραση είναι. Τι τσάντα καλέ, πήγα κι εγώ να εμπιστευτώ τον άσχετο. Πήγε και πήρε μια μικροσκοπική τσαντούλα για παραλία, τι να μου κάνει; Έχω μια τσάντα απ' αυτές του σχολείου, που τη χρησιμοποιούσαμε όταν πηγαίναμε γυμναστήριο και παραλία, θα την πλύνω και θα χρησιμοποιεί αυτήν ο Αντρέας. Όσο γι' αυτήν που είχε μέχρι τώρα ο Αντρέας, πλένεται μόνο στο χέρι, και ποιος θα την πλύνει; Εγώ πάντως δεν υπάρχει περίπτωση, οπότε καταλαβαίνετε, αύριο και αύριο... Κι η μάνα μου, μου είχε πει ότι όταν ήταν έγκυος σ' εμένα, είχε παραγγείλει ειδικά πέδιλα, γιατί δε χωρούσε το πόδι της στα κανονικά. Κι εμένα έχουν πρηστεί κάπως τα πόδια, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό, κι όπως σας είπα και χτες, το πρωί που ξυπνάω έχουν ξεπρηστεί. Ουφ, τα νεύρα μου, ήθελα να ξεκουραστώ λίγο, τώρα όλη την ώρα με τον Αντρέα από δω μόνη μου... Τα νεύρα μουυυυ...... Πριν που μου έλεγε "σε λίγο" και "σε λίγο", του δήλωσα ότι, έτσι και ξυπνήσει όταν τον φέρει, εγώ θα πάω να ξαπλώσω και θα τον αναλάβει αυτός, αλλά τώρα βαριέμαι να ξαπλώσω. Έχει πάει και πέντε η ώρα... Γκρρρ...

Πωπω ρε Ανθή, τι πάθατε στα καλά καθούμενα; Μην αυτομαστιγώνεσαι, άμα είναι να γίνει το κακό... και στρώμα νερού να έβαζες στο πάτωμα, και να το έστρωνες όλο με αφρολέξ, πάλι θα γινόταν... Αφού ήταν καθησυχαστικός ο παιδοδοντίατρος, φαντάζομαι δεν είναι και τόσο σοβαρό. Απ' όσο ξέρω, επειδή τα δόντια μεγαλώνουν μαζί με το μωρό, το πρόβλημα μπορεί σιγά-σιγά, αν αρχίσουν, μάλιστα, να μετατοπίζονται και να ξαναπαίρνουν τη θέση τους, να μη φαίνεται και πολύ. Η ξαδέλφη μου όταν ήταν κάπου στην ηλικία της Αλεξάνδρας ή λίγο μεγαλύτερη, είχε πέσει και είχαν σπάσει όοοολα τα πάνω μπροστινά της δόντια. Έμειναν μόνο κάτι ρίζες. Τελικά βγήκαν τα καινούρια και είναι μια χαρά! Ουφ, εγώ δεν κατάφερα να κοιμηθώ και πολύ καλά, και είμαι ζαβλακωμένη τώρα... Αφήστε που, με πιάνουν κάτι πόνοι περιόδου που και που... Πριν που μαγείρευα, με έπιασε σχετικά δυνατός πόνος, και λέω "ωχ, γεννάω". Μετά σταμάτησε, ξανάρχισε, αλλά δεν έρχεται σε τακτά διαστήματα. Δε νομίζω να γεννάω ακόμα!

Χαχα, έκανε ο άντρας μου μπάνιο τον Αντρέα (σκοτώθηκαν, αφού έκανε συνέχεια αταξίες), τον ετοίμασε, του έβαλε ζιπουνάκι και τώρα τον έφερε εδώ στον καναπέ για να πιεί γάλα. Κρατάει μια φλογέρα και παίζει, και λέει "σιγά για να μην τομάτσουν (τρομάξουν) τα ζώα. Όχι και πολύ δυνατά"!

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εμείς το απόγευμα θα πηγαίναμε να κάνει ο Αντρέας ένα εμβόλιο που εκκρεμούσε, αλλά λίγο πριν πάμε έκανε διάρροια, έτσι μας είπε ο παιδίατρος να το αφήσουμε προς το παρόν και να τον παρακολουθούμε. Πήραμε προβιοτικά σε φακελάκι κι έφαγε με γιαούρτι, και δεν ξαναέκανε καθόλου κακά. Δε νομίζω να είναι ίωση, μάλλον κρύωσε απ' τα κλιματιστικά, κ.λπ. Έτσι πήγαμε στο κατάστημα απ' όπου πήραμε το καρότσι, κ.λπ., για να μας περάσουν τα καλύμματα στο καθισματάκι αυτοκινήτου. Κοίταξα και για τσάντα για τα πράγματα της Γεωργίας, γιατί τη τσάντα του Αντρέα τη χρησιμοποιούμε ακόμα, κι έτσι είπαμε να πάρουμε καινούρια για τη Γεωργία. Ρε κοριτσία, μιλάμε μια τσάντα 80 ευρώ. Η πιο φτηνή ήταν 60! Δεν πάμε καλά!!! Από χρυσάφι είναι; Έλεος! Θα πάνε αύριο ο άντρας μου με τον Αντρέα στα Τζάμπο και θα κοιτάξει λέει κι εκεί για τσάντα. Ελπίζω να μην πάρει καμιά χαζομάρα. Μετά πήγαμε στους γονείς μου και καθίσαμε στη βεράντα που φυσούσε ωραία. Ο Αντρέας έπαιξε πάρα πολύ στη βεράντα, και σε κάποια φάση πήρε ένα στρόγγυλο, πλαστικό σκαμνάκι που έχει η μάνα μου να ακουμπάει τα πόδια της, και το έβαλε στο κεφάλι του, και λέει "είμαι η βασίλισσα'. Του λέει η μάνα μου "όχι βασίλισσα, βασιλιάς" και το έβαζε συνέχεια κι έλεγε "είμαι βασιλιάς" και καλά ότι αυτό είναι το στέμμα του! Μετά το βάζει η μάνα μου στο κεφάλι της και της λέει "είσαι κι εσύ βασιλιάς". Του εξηγεί ότι είναι βασίλισσα, κι όχι βασιλιάς, και της έλεγε "είσαι η βασίλισσα" και σε κάποια φάση της κάνει μια υπόκλιση και της λέει "σας ευχαϊστώ" και "σας ευχαϊστώ μεγαλειοτάκη"!!! Εν τω μεταξύ, το απόγευμα, πριν φύγουμε, παίρνει τηλέφωνο η μάνα μου και μου λέει "τι σου είπε ο γιατρός; Κοντεύεις;". "Όχι, είμαι 38+2 και δεν κοντεύω ή περιμένω το γιατρό για να μου πει, γκρρρ...". Μάγδα, πού είσαι; Ακόμα κοιμάσαι, χαχα! Καγκουράκι, τέλειες οι φώτο σας!!! Έχω δει τα παιδάκια σου, βέβαια, και στο φέισμπουκ. Ο Νικόλας πάντως, είναι η μεγάλη μου αδυναμία!!! Σας φιλώ όλες!

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εμείς εδώ λιώσαμε απ' τη ζέστη... Αφήστε, έχει τρομερή υγρασία και είναι πάρα πολύ αποπνικτικά.... Εγώ δεν κοιμήθηκα κιόλας καλά, ξύπνησα μέσα στη νύχτα και μου ερχόταν συνέχεια εμετός. Μετά ευτυχώς ξανακοιμήθηκα, και ξύπνησα στις 7.25. Ξύπνησε μετά από λίγο ο Αντρέας, μέχρι να πιεί γάλα, κ.λπ., σηκώθηκα να του ετοιμάσω κολατσιό, και τελικά ξανακοιμήθηκα κανένα σαραντάλεπτο, αφού έπρεπε να σηκωθώ μια και είχα ραντεβού στο γιατρό. Ευτυχώς όλα καλά, η Γεωργία έβαλε κι άλλο βάρος, έχει πάει 2800! Δηλαδή βάζει τα 200 γραμμάρια την εβδομάδα που βάζουν τα έμβρυα σ' αυτήν την ηλικία. Ο γιατρός με ενημέρωσε για τους κινδύνους που υπάρχουν στο φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική. Μου είπε ότι υπάρχουν πιθανότητες 0.5-2.5% να σκιστεί η μήτρα, και αν το σκίσιμο επηρεάσει τη μητριαία αρτηρία, πράγμα ακόμα πιο απίθανο, μπορεί να κινδυνεύσει και η ζωή μου. Εντάξει, τα γνώριζα αυτά ήδη, μου είπε ότι όφειλε να με ενημερώσει, έγραψε στο φάκελό μου ότι έγινε η ενημέρωση και υπογράψαμε και οι δύο. Οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες, και ούτε και ο ίδιος μου συνέστησε να προτιμήσω καισαρική για να μην κινδυνεύσω. Πιστεύω ότι αν υπήρχε πραγματικός κίνδυνος, θα μου το έλεγε σίγουρα. Δεν τον ρώτησα πάντως τι με συμβουλεύει αυτός να κάνω, γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα μου έλεγε να κάνω καισαρική, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Τώρα περιμένω να ψηθούν τα φασολάκια μου, μόλις ήρθε κι ο Αντρέας απ' το σχολείο. Μάγδα κι εγώ δεν τρελαίνομαι για τηγανιτά, λαδίλες και τέτοια, μπλιάχ... Ειδικά κάτι τηγανιτά λαχανικά, μελιτζάνες, κ.λπ., δεν τα μπορώ καθόλου, είναι όλο λάδι.... Η πεθερά φτιάχνει όλο τηγανιτά, ειδικά πατάτες. Αν δεν τηγανίσει μια μέρα, δεν μπορεί... Αφού πέρσι που πήγαμε στην Πάτρα όλο τρωγόταν να φτιάξει τηγανιτές πατάτες στον Αντρέα. Μια μέρα είχαν ψάρι με χόρτα, και μου λέει "δεν υπάρχει περίπτωση να φάει χόρτα, να του τηγανίσω πατάτες;". Ε ρε κόλλημα! Τελικά μια χαρά τα έφαγε τα χορταράκια! Καγκουράκι λες να κατέβει πιο γρήγορα το μωρό; Χμ, πάντως δεν μπορώ να καταλάβω αν η κοιλιά μου είναι ψηλά ή χαμηλά. Πριν μια βδομάδα που πήγα σχολείο, μου είπαν ότι κατέβηκε η κοιλιά και είναι εμφανές, την Κυριακή η μάνα μου, μου είπε "ακόμα είναι εκεί πάνω η κοιλιά σου" (και μετά φυσικά μου έλεγε "άντε, να κάνετε αυτό, εκείνο, το άλλο, από στιγμή σε στιγμή μπορεί να γεννήσεις"...). Βάσω κουράγιο. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο το πρήξιμο των ποδιών στην εγκυμοσύνη. Εμένα έχουν πρηστεί ελάχιστα κάτω απ' τους αστραγάλους. Κάθε φορά ελέγχει ο γιατρός αν υπάρχει πρήξιμο, αλλά στη γάμπα, εκεί είναι το επικίνδυνο. Του είπα σήμερα ότι έχω ένα ελαφρύ πρήξιμο στους αστραγάλους, και μου λέει "ε, σαν παιδί κι εσύ...". Συνήθως το βράδι που ξαπλώνω φεύγει το πρήξιμο. Κακά έκανε μας είπαν, αλλά στο σπίτι δεν έχω πλέον καθόλου κουράγιο να τον βάζω... Κάνει και αφόρητη ζέστη, δεν μπορώωω... Μια χαρά που την έγραψες στην Πόπη, άλλωστε είναι μικρά ακόμη, δεν είναι ανάγκη να πάνε σε κανονικό σχολείο. Σας φιλώ κόρες, τα λέμε μετά!

Γεια σας και πάλι κοριτσάκια! Εμείς πήγαμε βόλτα το απόγευμα. Κατ' αρχήν πήγαμε απ' το μαγαζί μας και πήραμε πεδιλάκια στον Αντρέα, κροκς για την παραλία (αν ξεκουνηθεί και τον πάει ο αχαΐρευτος) και παντόφλες για την κλινική για μένα. Μετά πήγαμε στην αγαπημένη μας παγωταρία και φάγαμε τέλειο παγωτό! Φεύγοντας, είχαμε παρκάρει έξω από ένα σπίτι που έχει αυλή με πολλά παιχνίδια, κι ο Αντρέας φώναζε ότι θέλει να δει την "παι-ική χα-ά" και "άφησέ με να τη δω", οπότε τον πήγε ο άντρας μου στο κάγκελο να δει τα παιχνίδια. Ο Αντρέας φυσικά δεν ήθελε μόνο να δει, αλλά και να πιάσει, και δεν έφευγε. Σ' αυτό το σπίτι μένει μια φίλη μου με τον άντρα της που είναι συμμαθητής μου και το παιδί τους. Βασικά είναι πολλά σπίτια μαζί, πάνω-κάτω, στο ένα η μάνα της, στο άλλο αυτή, στο άλλο ο αδελφός της με τη γυναίκα και το παιδί τους, και πίσω η αδελφή της με δίδυμα. Εκείνη την ώρα βγήκε έξω ο συμμαθητής μου, μας είδε, μας κάλεσε να πάμε μέσα να καθίσουμε, κι αφού ο Αντρέας δεν ξεκολλούσε, πήγαμε. Λίγο μετά ήρθε και ο αδελφός της φίλης μου, και το παιδί του είναι συμμαθητής του Αντρέα, στην ίδια τάξη! Μάλιστα, είναι το παιδάκι που του έκανε τη γρατσουνιά στη μύτη, χεχε! Μόλις τον είδε ο Αντρέας χάρηκε πάρα πολύ, φώναζε "ααα, ο Ιωάννης!!! Έλα να παίτσουμε!!!". Καθίσαμε αρκετή ώρα εκεί, είχαμε και καιρό να τους δούμε, μετά ήρθε και η φίλη μου, μαζεύτηκαν τρία αγοράκια, όλα ίδιας ηλικίας, γύρω στα δύο με δυόμιση και παίζανε. Καλά, ο γιος της φίλης μου είναι απίστευτος γλύκας. Μιλάμε για κάτι μαγουλάρες, μια φατσούλα, είναι ο ορισμός του γλύκα! Σε κάποια φάση, είπε ο άντρας μου στη μητέρα του Ιωάννη ότι αυτός ήταν που έκανε τη γρατσουνιά στη μύτη του Αντρέα. Φυσικά ο άντρας μου της το είπε έτσι πάνω στην κουβέντα, και μάλιστα γελώντας, αλλά εκείνη φώναξε τον μικρό, και άρχισε να του φωνάζει. Εμείς της λέγαμε "μα σιγά το πράγμα, κατά λάθος έγινε, δεν πειράζει". Αυτή φαινόταν λίγο φωνακλού, αλλά ίσως να αισθανόταν και άσχημα που ο δικός της γρατσούνισε το δικό μας. Μετά πήγε κοντά του ο Αντρέας και του λέει "συγγνώμη Ιωάννη που με χτύπησες εδώ, εδώ κι εδώ"!!! Μετά ήρθαμε σπίτι, κάναμε τον Αντρέα μπάνιο, καλά, μιλάμε, το μπάνιο του πλέον μου έχει γίνει εφιάλτης. Μου τον φέρνει ο άντρας μου στην μπανιέρα και μου λέει, ο πανηλίθιος, "αν χρειαστείς βοήθεια φώναξέ με". Με το που φεύγει, ανοίγει ο Αντρέας τη βρύση, το γυρίζει στο ντους, αρπάζει το ντους και με καταβρέχει. Μούσκεμα μ' έκανε, αναγκάστηκα ν' αλλάξω ό,τι φορούσα. Μετά όλη την ώρα χοροπηδά, χτυπιέται, ειδικά όταν του ξεπλένουμε το κεφάλι. Είναι απελπιστικό, με κουράζει πάααρα πολύ και είναι και πάρα πολύ δύσκολο να τον κάνεις καλά. Ένα άτομο δεν μπορεί με κανένα τρόπο να τον κάνει μπάνιο. Εδώ δύο και δυσκολευόμαστε, γιατί είναι και επικίνδυνο μήπως γλιστρήσει, παρ' όλο που πατάει στο ειδικό πατάκι. Μάγδα εμένα η περίοδος μου ήρθε στους οκτώ μήνες, αλλά συνέχισα να θηλάζω για αρκετό καιρό ακόμα. Πάντως σίγουρα άργησε σε σχέση με άλλες κοπέλες, και ήταν και πολύ καλά ρυθμισμένη και το αίμα λιγότερο τότε, και χωρίς πολλά πολλά συμπτώματα. Όταν αποθήλασα έγινε ένα χάλι πάντως, από άποψη ροής και συμπτωμάτων... Πατάτες τηγανιτές; Πολύ σπάνια τις φτιάχνουμε, όπως γενικώς τα τηγανιτά. Βασικά, τηγανίζουμε κυρίως ψάρια και κανένα καλαμαράκι, όπως προχτές. Σήμερα εγώ έφτιαξα κεφτεδάκια με σάλτσα και μακαρόνια. Τα κεφτεδάκια τα έβαλα κατευθείαν να ψηθούν στη σάλτσα χωρίς να τα τηγανίσω, για να γίνουν πιο ελαφριά και υγιεινά, να κερδίσω χρόνο και να λερώσω λιγότερα σκεύη, αλλά νομίζω ότι τελικά κάτι τους έλειπε! Αχ, θέλω μπανόφι, κι εννοείται ότι, ούτε το κέικ μπορέσαμε να φτιάξουμε σήμερα! Το τελευταίο σου μήνυμα δεν το έπιασα! Φιλιά κόρες!