Θέλω να γίνω μαμά

Τι φάρμακο είναι αυτό; Παυσίπονο; Διάβασες τις οδηγίες για αντενδείξεις; Πάντως εγώ στην πρώτη εγκυμοσύνη τρελάθηκα στις αντιβιώσεις, λόγω μολύνσεων, και στη δεύτερη στα φάρμακα, λόγω ασθενειών. Κάποιες φορές είναι αναπόφευκτα δυστυχώς...

Να σας ρωτήσω ρε κορίτσια, εσάς που έχετε από δύο παιδιά και πάνω. Τώρα τις πρώτες μέρες, δε μεταφέρουμε τη Γεωργία με το καθισματάκι αυτοκινήτου, αλλά στο πορτ μπεμπέ, όταν μετακινούμαστε με το αυτοκίνητο, γιατί είναι πολύ μικρούλα ακόμα για να κάθεται στο καθισματάκι. Την προηγούμενη φορά, τον Αντρέα τον βάλαμε στο μήνα στο καθισματάκι. Έτσι, κάθομαι εγώ πίσω μαζί της και κρατάω το πορτ μπεμπέ. Δεν είναι κι ό,τι καλύτερο, το ξέρω, αλλά μας είπε κι ο παιδίατρος ότι είναι πολύ μικρή ακόμα για καθισματάκι. Το θέμα είναι ότι όταν καθόμαστε πίσω αυτή κι εγώ, το καθισματάκι του Αντρέα δε χωράει πουθενά. Εσείς τι κάνατε; Βάλατε το βρέφος κατευθείαν στο καθισματάκι;

Δεν είναι τίποτα γλυκειά μου! Είναι φυσιολογικό!

Α, Μάγδα, καλά έκανες με την άδεια. Σιγά το πράγμα, δεν του έγραψες και άδεια δυο μήνες. Δυο μέρες είναι, για να ξεκουραστεί ο άνθρωπος!

Γεια σας και πάλι! Ο Αντρέας είναι ο καλύτερος αδελφούλης του κόσμου!!!! (προς το παρόν) Από την ώρα που ήρθε, θέλει να χαϊδεύει τη Γεωργία στο κεφαλάκι, προσπαθεί να τη φιλάει (τη φίλησε μερικές φορές στο κεφαλάκι), την κουνάει με το καρότσι, ζητά να του τη δώσουμε να την πάρει αγκαλιά, να την κουνήσει και να τη βάλει στο καρότσι (δεν του τη δώσαμε φυσικά), μόλις ήρθε ό,τι έκανε της το έδειχνε, και σε κάποια φάση κάθισε να της διαβάσει παραμύθι. Την παρακολουθούσε που θήλαζε και με ρωτούσε "μα πού είναι το γάλα;" και ζητούσε να θηλάσει κι αυτός! Θέλει να τη βγάζει συνέχεια φωτογραφίες (δεν ξέρει πώς, αλλά του δείχνω). Σε κάποια φάση κάθισε πίσω απ' τις μαξιλάρες του καναπέ. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που συνηθίζει. Λέει ότι είναι στο κάστρο του και ότι είναι βασιλιάς και μου έλεγε ότι η Γεωργία, που εκείνη την ώρα την είχα ξαπλωμένη στον καναπέ, πάνω σ' ένα σεντονάκι, είναι η βασίλισσα στο δικό της κάστρο. Όποτε τον φιλάω, μου ζητά να φιλήσω και τη Γεωργία! Είναι τεράστιος γλύκας!!! Ελπίζω να συνεχίσουμε έτσι! Μάγδα μια χαρά που ξυπνάς αργά! Το καλύτερό μου! Κι εγώ πιστεύω ότι το καλύτερο στην προκειμένη περίπτωση ήταν η καισαρική, αλλά όλο αυτό το σκηνικό ήταν πάρα πολύ περίεργο. Συνομιλία πριν με τον Αντρέα: κάτι έλεγε και του λέω "Λουλουδένιε μου". Απορία Αντρέα: "μα τι σημαίνει 'λουλουδένιος;' ". Του εξηγώ ότι είναι αυτός που είναι φτιαγμένος από λουλούδια, δηλαδή είναι απαλός και μοσχοβολάει. Αντρέας: "Δηλαδή, όταν μεγαλώσω θα γίνω φυτό;". Ντόινγκ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γεια σας κοριτσάκια! Εμείς περάσαμε μια πολύ καλή νύχτα! Η Γεωργία κοιμήθηκε 9.30-0.50, 3.00-7.00, και 8.00/8.30 μέχρι άγνωστο, αφού κοιμάται ακόμα! Ουφ, μακάρι να συνεχίσει έτσι!!! Τώρα πάει ο άντρας μου να φέρει τον Αντρέα, γιούπιιιι!!!! Καγκουράκι καλά, εσύ μετακόμιση κάνεις, όχι διακοπές! Καλά, σε τέτοια περίπτωση, εννοείται ότι χρειάζεται η λίστα! Επιβάλλεται μάλιστα! Στην κλινική λέει ότι απαγορεύεται να έρχονται παιδιά κάτω των 12 ετών, αλλά προφανώς το αφήνουν στην κρίση της κάθε γυναίκας, αν θα τα δεχτεί ή όχι. Εμένα ήρθαν και φίλοι και συγγενείς με παιδιά, αλλά φυσικά δεν μπήκαν στο δωμάτιο νεογνών. Για τον Αντρέα ρώτησα τον παιδίατρο και μου είπε να έρθει φυσικά, αλλά όχι να μπει μέσα και να έρθει σε άμεση επαφή με το μωρό. Εν τω μεταξύ, μου είπε και στο σπίτι να προσέχουμε, να μην αγγίζει το μωρό και να μην το φιλάει. Τώρα αυτό, πόσο εφικτό είναι; Όσο για το γιατρό, έλα ντε, κανονικά τις κατεβάζουν τις τιμές. Αλλά επειδή είμαι ειδική περίπτωση, λόγω συγγένειας, ίσως αυτός να σκέφτηκε ότι δε θα μπει και μέσα στο κάτω-κάτω, ξέρω 'γω; Βάσω η μάνα μου δε χρειάστηκε να δείξει κάτι "με τρόπο". Απλά χτυπιόταν και μου έλεγε να κάνω καισαρική. Λέτε να βγήκε έξω και να είπε στο γιατρό να με πείσει με κάθε τρόπο να κάνω καισαρική; Αυτό τείνω να πιστέψω... Το ξέρω ότι αυτά που ζητάει είναι πολύ λίγα σε σχέση με τις κανονικές τιμές. Κι ο δικός μου κάπου τόσα παίρνει, γύρω στις 5000. Απλά μου έκανε αρνητική εντύπωση η αλλαγή στη στάση του. Τέλος πάντων... Να δούμε πότε θα πάμε στην τράπεζα τώρα... Αύριο μάλλον. Σας αφήνω, τα λέμε μετά! Οι υπόλοιπες πού είστε;

Ουφ ρε κορίτσια, στεναχωριέμαι πάρα πολύ που δεν είναι εδώ ο Αντρέας... Μιλήσαμε το απόγευμα στο τηλέφωνο και ήταν πολύ λυπημένος. Είπα στον άντρα μου αύριο πρωί πρωί να πάει να τον φέρει. Ουφφφ...

Γεια σας και πάλι! Η Γεωργία ακόμα κοιμάται! Τον πήρα κι εγώ για καμιά ωρίτσα! Που λέτε, θηλάζουμε κανονικά, το Σαββάτο δε θήλασα γιατί γκρίνιαζαν οι ηλίθιες οι νοσοκόμες ότι έχω πάρει ένα κουβά φάρμακα και καλύτερα να μη θηλάσω. Ο παιδίατρος είπε ότι μπορώ να θηλάσω κατευθείαν, η αναισθησιολόγος είπε να προσέχουμε λίγο με τα παυσίπονα. Αλλά είχα πάρει και ενδοφλέβια αντιβίωση, οπότε ίσως καλύτερα. Τελικά, άρχισα να θηλάζω από την Κυριακή το πρωί. Συμπλήρωμα έδωσαν μια φορά ακόμη νομίζω και το ίδιο βράδι προσπάθησε η νοσοκόμα να δώσει 30 μλ, αλλά ήπιε με δυσκολία τα 10. Ξένο γάλα δηλαδή ήπιε συνολικά 3-4 φορές, πολύ λιγότερες απ' τον Αντρέα, που τις άφηνα να δίνουν συμπλήρωμα μέχρι την τρίτη μέρα, που κατέβηκε το πολύ γάλα και είχε φουσκώσει το στήθος. Τώρα ο θηλασμός μου φαίνεται παιχνιδάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι και στον Αντρέα παιχνιδάκι μου φαινόταν! Μόνο που τώρα όλα μου φαίνονται φυσιολογικά, ενώ τότε όλα ήταν έκπληξη! Η Γεωργία έπιασε αμέσως το στήθος και σωστά, και θηλάζει με όρεξη! Αλλά πέφτει με τα μούτρα, θηλάζει με μανία και λαιμαργία στην αρχή, και μετά κουράζεται και αποκοιμιέται, οπότε αυτή η ιστορία διαρκεί αιώνια! Φαντάζομαι, όμως, δε θα κρατήσει πολύ, σύντομα θα μεγαλώσει, θα δυναμώσει και θα θηλάζει πιο σωστά, θα ρυθμιστεί κι εμένα η παραγωγή μου και θα είναι πολύ πιο εύκολο! Τώρα πάντως, κοιμάται κανένα τετράωρο, ίσως και περισσότερο! Όσο για τον Αντρέα, ήρθε τρεις φορές στην κλινική τη Δευτέρα και μία χτες. Είδε τη Γεωργία απ' το παράθυρο στο θάλαμο νεογνών, δεν την πλησίασε, και κατενθουσιάστηκε. Όλη την ώρα ήθελε να τον παίρνει ο μπαμπάς του αγκαλιά για να τη βλέπει! Πάμε μετά στο δωμάτιο, βλέπει την τηλεόραση που έδειχνε το δωμάτιο του μωρού κι άρχισε να φωνάζει "το κιεβάτι της Γιωγίας! Το κιεβάτι της Γιωγίας! Είναι στην τηλεόαση!". Εν τω μεταξύ, κατέβηκε ο άντρας μου στο αμάξι και έβαλε το δώρο της Γεωργίας προς τον Αντρέα στο δωμάτιο νεογνών. Πηγαίνουμε πάλι εκεί, του λέμε ότι κάτι έχει γι' αυτόν η Γεωργία, πάω εγώ και παίρνω το πακέτο και ενθουσιάζεται! Μόλις το ανοίξαμε και είδε ότι είναι τρενάκι, άρχισε να φωνάζει "ω ναι! Ω ναι! Ω ναι!". Γενικώς, έχει πολύ θετικές αντιδράσεις, για να δούμε όμως από αύριο που θα είμαστε στο σπίτι όλοι μαζί. Εν τω μεταξύ, όπως σας έχω πει, ο γιατρός είναι συγγενής και την προηγούμενη φορά μας πήρε μόνο χίλια ευρώ για την καισαρική. Εκεί που νόμιζα ότι τα ίδια θα μας έπαιρνε και σήμερα, μου ξεφουρνίζει ένα "2.5 χιλιάρικα" και μένω κάγκελο. Πληρώνω τη χρήση χειρουργείου, το βοηθό χειρουργείου, την αναισθησιολόγο, και την παραμονή μου στην κλινική. Ο ίδιος δεν παίρνει μισθό, αλλά και πάλι, 1.5 χιλιάρικο περισσότερα είναι πάρα πολλά και δεν το περίμενα. Φυσικά, είναι τα μισά απ' όσα παίρνει κανονικά. Τον ρωτάω αν γίνεται να του τα δώσουμε σε δόσεις, και έκανε το δύσκολο. Μου έκανε εντύπωση, γιατί την προηγούμενη φορά, άρχισε κι έγραφε "αναισθησιολόγος τόσα, βοηθός χειρουργείου τόσα" και σε κάποια φάση σταματά και λέει "έλα μωρέ, δώστε μου εκεί χίλια ευρώ και είμαστε εντάξει". Και μετά μας ρωτάει από μόνος του αν μπορούμε να τα δώσουμε όλα μαζί ή να του τα δώσουμε σιγά-σιγά. Τώρα άλλη αντιμετώπιση τελείως. Ίσως τον έπιασε κι αυτόν η κρίση, δεν ξέρω. Νομίζω τα έχω στην τράπεζα, θα πρέπει μια απ' αυτές τις μέρες να πάμε να δούμε. Ο άντρας μου τα έπαιξε μόλις του το είπα, και πιο πολύ τον πείραξε που δε δέχτηκε να μας κάνει κάποια ευκολία. Βέβαια, αν τα έχουμε ήδη στην τράπεζε, ποιος ο λόγος να τα δώσουμε λίγα-λίγα; Απ' το να πηγαίνουμε δύο φορές στην τράπεζα, πηγαίνουμε μία και τελειώνουμε. Αλλά, όπως σας είπα, μου έκανε εντύπωση η τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Πάντως, την πήρε πολύ προσωπικά την περίπτωσή μου. Πιστεύω ότι αυτός κατάλαβε ότι εγώ δεν τον εμπιστεύτηκα, κι ότι δεν πίστευα αυ΄τα που μου έλεγε, ενώ εγώ δεν είχα καμία αμφιβολία ότι όσα μου λέει είναι απολύτως σωστά. Σήμερα ήρθε για λίγο στην κλινική η μάνα μου, και όπως κατέβαινε, τον πέτυχε έξω απ' το ιατρείο του. Εκείνη την ώρα δεν είχε ασθενή, μόλις έφευγε μία, και την έπιασε, την έβαλε μέσα στο ιατρείο και της έδειχνε με εποπτικά μέσα κιόλας (τα ομοιώματα που έχουν οι γιατροί), πώς κατεβαίνει το μωρό, τι θα γινόταν με την περίπτωσή μου, πόσο δύσκολο θα ήταν, κ.λπ. Τέλος πάντων... Καγκουράκι κι ο άντρας μου με βεντούζα γεννήθηκε, και πολλά άλλα παιδιά. Απλά η μάνα μου είναι η μάνα μου. Λες αυτή να άλλαξε γνώμη στο γιατρό τελικά; Νομίζω ότι σιγά-σιγά ερμηνεύω τη συμπεριφορά του, όπως σας τα γράφω. Εν τω μεταξύ, έρχεται προχτές ένα φιλικό ζευγάρι να με δουν κι ήταν εκεί και ο άντρας μου με τον Αντρέα και τη μάνα μου. Κάτι με ρώτησε η φίλη μου, για το φ.τ. και έβγαζε η μάνα μου κάτι επιφωνήματα του στιλ "σιγά μην άντεχε", "σιγά μην τα κατάφερνε", κ.λπ. Χτες πάλι, ήρθαν δύο φίλοι του αδελφού μου, και μας έλεγε ο ένας για τη γυναίκα του, ότι η πρώτη της γέννα ήταν δύσκολη, και η δεύτερη τραγική, γιατί έφτασε στο σημείο να φωνάζει βοήθεια. Τότε η μάνα μου, που ήταν πάλι εκεί, άρχισε να λέει για χιλιοστή φορά ότι στον αδελφό μου κοιλοπονούσε 24 ώρες, και είχε πάρα πολύ δυνατούς πόνους, αλλά δεν έβγαλε κιχ. Πάλι καλά, που αναγνώρισε ότι κι εγώ δε φώναζα, και συγκρατούμουν. Πριν που ήρθαμε με το μωρό στο σπίτι, έτρεχε μες στον καύσωνα να κλείνει μπαλκονόπορτες και παράθυρα για να μη "φυσάει στο μωρό" και μου είπε να το σκεπάσω κιόλας μ' ένα σεντονάκι... Κάπου εκεί μ' έπιασαν τα νεύρα, της είπα ότι το μωρό θα πεθάνει απ' τη ζέστη αν αρχίσουμε έτσι, κι άνοιξα τα παράθυρα να μπει αέρας. Α, Καγκουράκι, εδώ η επισκληρίδιος δε συνηθίζεται, στη Λάρνακα τουλάχιστον. Θα καθυστερούσε και τη διαστολή, άσε που μου είχαν βάλει τον ορό στο φουλ σε κάποια φάση για ν' αρχίσουν οι συσπάσεις να έρχονται κανονικά και να γίνει διαστολή με σωστούς ρυθμούς. Πάντως, δεν το μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο που προσπάθησα για φ.τ. Αν πήγαινα κατευθείαν για καισαρική, δε θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, όσο άσχημη κι αν ήταν, κι όπως σας είπα, τους πόνους τους έχω ξεχάσει ήδη όλους! Σας αφήνω, μου φαίνεται ότι ξυπνάει επιτέλους! Έχει γίνει και το στήθος μου τούμπανο! Τρίζει, οπότε μάλλον ξυπνάει! Φιλιά!

Απίστευτα πράγματα! Ξύπνησε, έκανε κακά, την αλλάξαμε και ξανακοιμήθηκε! Στην κλινική ξυπνούσε συνέχεια, ήθελε συνέχεια να θηλάζει και δεν κοιμόταν πάνω από μία ώρα. Χτες το βράδι κοιμήθηκα μιάμιση ώρα συνολικά, και το πρωί ξανακοιμήθηκα έξι-οκτώμιση. Οπότε, πάω να την πέσω κι εγώ! Μήπως είχε δίκιο ο παιδίατρος που μου είπε ότι, με το που θα πάμε σπίτι θα στρώσουν τα πράγματα, ή απλά προετοιμάζεται για ξενύχτια;;;

Γεια σας κοριτσάκια! Επιστρέψαμε πριν λίγο σπίτι μας και κάθισα να σας διαβάσω και να σας γράψω, μια που η Γεωργία κοιμήθηκε, πράγμα πολύ σπάνιο! Ο Αντρέας δυστυχώς είναι ακόμα στους γονείς μου, γιατί χτες έκανε διάρροιες, και είπαμε να έρθει αύριο σπίτι. Που λέτε, Παρασκευή απόγευμα μπήκα στην κλινική, μου έκαναν καρδιοτοκογράφο, όλα καλά, και το βράδι, κατά τις 3.30 ξύπνησα με δυνατούς πόνους. Κατάλαβα ότι άρχιζε ο τοκετός, αλλά οι συσπάσεις δεν έρχονταν σε τακτά διαστήματα. Συνεχίστηκαν μέχρι τις πεντέμιση, και τότε κατάφερα και ξανακοιμήθηκα για καμιά ώρα με πολλά διαλείμματα. Εξήμιση ήρθε η νοσοκόμα και με ξύπνησε. Της έδωσα ούρα, και μετά πήγαμε στο δωμάτιο ωδινών, όπου μου έκανε ο γιατρός εξέταση τραχήλου. Είχα ήδη διαστολή δύο, μου έβαλαν τον ορό, και άρχισαν και πάλι οι πόνοι, αρκετά έντονοι, αλλά πολύ υποφερτοί, σε σημείο που έλεγα "έλα μωρέ, αυτό είναι η γέννα, χαχα!". Λοιπόν, κατά τις δέκα οι συσπάσεις έρχονταν κάθε δύο με τρία λεπτά και διαρκούσαν ένα λεπτό, είχα πλέον διαστολή τέσσερα, και μου έσπασε τα νερά ο γιατρός. Εκεί πόνεσα πολύ, συγκρατήθηκα, έκανα μόνο μερικά αχ-ωχ, αλλά από κει και πέρα, άρχισαν πόνοι πάρα πολύ έντονοι. Μου έδιναν και εισέπνεα ένα παυσίπονο αέριο, το οποίο με ζάλιζε φοβερά, αλλά εκείνη την ώρα δεν το συνειδητοποιούσα. Παράλληλα, ίσως λόγω της ορμόνης του τοκετού (ωκυτοκίνη τη λένε ή λόγω του συνδυασμού αερίου και ορμόνης, ένιωθα να πέφτω σε λήθαργο. Τα μάτια μου έκλειναν, και όλο ήθελα να κοιμάμαι, πράγμα που φυσικά δεν μπορούσα να κάνω λόγω των πόνων. Δε βοηθούσε κιόλας καθόλου που ήμουν συνδεδεμένη συνεχώς με τον καρδιοτοκογράφο, καθηλωμένη σ' ένα άβολο κρεβάτι, με πεντακόσια μαξιλάρια πίσω απ' την πλάτη μου, τα οποία καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος το κρεβατιού, με αποτέλεσμα, όποτε άπλωνα τα πόδια μου, να κρέμονται κάτω, στάση καθόλου βολική, όποτε τα σταύρωνα μου έλεγαν να τα ξεσταυρώσω, γιατί θα κοβόταν η κυκλοφορία του αίματος και δεν μπορούσα να τα έχω συνέχεια λυγισμένα γιατί πιανόμουν. Ο γιατρός έλεγε στις νοσοκόμες να αφαιρέσουν μερικά μαξιλάρια για να είμαι πιο άνετα, αλλά για κάποιο λόγο αυτές απλά τα ξανάφτιαχναν με διαφορετικό τρόπο. Άρχισε να πονάει και η μέση μου απ' την άβολη στάση που βρισκόμουν, μπορείτε να φανταστείτε. Κατά τη μία περίπου ή και νωρίτερα, ίσως και δώδεκα, είχα φτάσει διαστολή έξι. Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν τέλεια, και οι πόνοι ήταν απαραίτητοι βέβαια, αλλά κάπου εκεί κόλλησε η διαστολή και δεν προχωρούσε. Στις δύο, και ενώ οι συσπάσεις με πάρα πολύ έντονους πόνους ήταν συνεχείς, η διαστολή ήταν ακόμη έξι. Ο γιατρός έπιανε το μωρό, και είδε ότι ερχόταν με το μούτρο προς τα πάνω και κάπως ανασηκωμένο. Μας ανέλυσε την κατάσταση, και μας είπε ότι αν περιμένουμε να γεννήσω φυσιολογικά, θα πρέπει να κάνω επισκληρίδιο, αφού πλέον έχω εξαντληθεί, και ότι είναι πολύ πιθανόν στο τέλος να πρέπει να τραβήξει το μωρό με βεντούζα ή με κουτάλα και ότι μπορεί τελικά να καταλήξουμε σε καισαρική. Επίσης, μας είπε ότι μπορούμε να κάνουμε καισαρική με ραχιαία αναισθησία, αφού έδωσα τον αγώνα μου και προβλέπεται δύσκολος τοκετός. Πρότεινε να περιμένουμε ακόμα λίγο, αφού οι παλμοί του μωρού ήταν τέλειοι. Εμείς συμφωνήσαμε και λέει ο άντρας μου να πεταχτεί στους γονείς μου που είναι εκεί δίπλα να τσιμπήσει κάτι, αφού έχουμε πολύ χρόνο ακόμα μπροστά μας. Φεύγει αυτός, έρχεται η μάνα μου, και ο γιατρός θεώρησε απαραίτητο να εξηγήσει και σ' αυτή με λεπτομέρειες την κατάσταση. Τότε η μάνα μου έπαθε τον απόλυτο πανικό, κι άρχισε να κλαίγεται και να με παρακαλάει να κάνω καισαρική, γιατί με τη βεντούζα μπορεί να τραβηχτεί το μάτι του μωρού και να τυφλωθεί ή μπορεί να του τραβήξει τον εγκέφαλο, κι άλλα τέτοια εφιαλτικά, και να σταματήσουν όλοι αυτοί οι πόνοι που τραβάω και συνέχιζε έναν ατελείωτο κοπετό για να κάνω καισαρική. Τέλος πάντων, βγήκε έξω και μιλούσε με το γιατρό, και μετά από λίγο μπαίνει ένας γιατρός άλλος άνθρωπος, και άρχισε να μου λέει ότι είναι πολύ επικίνδυνο, κι ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα, κ.λπ. Του θύμισα ότι αυτός μας είπε να περιμένουμε, και μου λέει ότι αντιστρέφω τα λόγια του! Μετά μου λέει ότι θα είναι πολύ δύσκολο να γεννήσω με την επισκληρίδιο, αφού δε θα νιώθω τίποτα, και θα πρέπει να σπρώξω πάρα πολύ δυνατά λόγω της θέσης του μωρού, και του λέω "ε, σιγά, αφού τόσες γεννάνε". Εκεί αυτός θεώρησε δεν ξέρω τι, ότι δεν τον εμπιστεύομαι, ότι θεωρώ ότι είναι λάθος όσα λέει, τι να πω, κι έκανε λίγο σαν παιδάκι που πικαρίστηκε. Βγαίνει έξω, η μάνα μου συνέχιζε τους θρήνους και τους κοπετούς για να κάνω καισαρική και της λέω "ε, τι συζητάμε, αφού είναι ελειμμένη η απόφαση". Φαίνεται αυτός το άκουσε απ' έξω, και θεώρησε ότι εγώ πιστεύω ότι με πιέζει να κάνω καισαρική, και τσαντίστηκε. Τέλος πάντων, λέει "φωνάξτε την αναισθησιολόγο να κάνει επισκληρίδιο" και του λέω κι εγώ "αφού είτε φυσικά γεννήσω, είτε με καισαρική, η αναισθησιολόγος προφανώς θα χρειαστεί". Πραγματικά δεν ξέρω τι παίχτηκε, αφού άλλα είπε στην αρχή και άλλα λίγα λεπτά μετά. Η νοσοκόμα την επομένη που συζητούσαμε, μου είπε ότι πολύ καλά έκανα τελικά που επέλεξα την καισαρική, γιατί θα μας έπαιρνε μέχρι τις οκτώ το βράδι το νωρίτερο, και πάλι σε καισαρική θα καταλήγαμε. Της λέω "ναι, αλλά μας μπέρδεψε ο γιατρός, γιατί μας είπε στην αρχή να περιμένουμε, κι εσύ ήσουν μπροστά και το άκουσες" και μου λέει "εεεε, ναι, απλά όταν μια κοπέλα θέλει τόσο πολύ να γεννήσει φυσιολογικά, ο γιατρός δε θέλει να την πιέσει καθόλου για καισαρική". Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και η στάση της μάνας μου, αν ο γιατρός έβλεπε ότι τα πράγματα δε θα προχωρούσαν, ότι θα ταλαιπωρούμασταν όλοι και πάλι σε καισαρική θα καταλήγαμε, και με το που άρχισε η μάνα μου τις κλάψες είδε στο πρόσωπό της ένα σύμμαχο, ενώ εγώ είχα μουλαρώσει κι ήθελα φ.τ. και εκμεταλλεύτηκε τη στάση της μάνας μου για να με πείσει για καισαρική, που, όπως αποδείχτηκε, ήταν η καλύτερη επιλογή. ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΤΙ ΝΑ ΠΩ... Τέλος πάντων, έρχεται η αναισθησιολόγος, με πάνε στο χειρουργείο, με εξετάζει και πάλι, η διαστολή κολλημένη στο έξι. Λέω "δεν έχω άλλες αντοχές, άντε, πάμε για καισαρική". Μου κάνει η αναισθησιολόγος τη ραχιαία αναισθησία, σταμάτησαν όλοι οι πόνοι, και εκείνη την ώρα- το ορκίζομαι- τους ξέχασα όλους!!! Ήταν λες και άλλη πονούσε τόσες ώρες!!!! Λίγα λεπτά μετά άρχισε η επέμβαση, τους έβλεπα που χαρχάλευαν κι έλεγα "καλά, τώρα αυτοί σκίζουν την κοιλιά μου; Τόσο απλό κι εύκολο είναι;"! Λίγα λεπτά μετά άκουσα το γιατρό να λέει "ομφάλιος λώρος", άκουσα ένα γλουγλούκισμα και μετά ένα αδύναμο κλάμα!!!!! Συγκινήθηκα λίγο, τρέξανε και δυο δάκρυα, ένα από κάθε μάτι. Την πήρε αμέσως ο παιδίατρος και μετά από λίγα λεπτά μου την έβαλαν στην αγκαλιά μου. Με βοήθησε πάρα πολύ η αναισθησιολόγος να την κρατήσω έτσι όπως ήμουν καλωδιωμένη. Ήταν πάρα πολύ ομορφούλα και τσαντισμένη! Η Γεωργία εννοείται, όχι η αναισθησιολόγος. Εκτός απ' τη δύσκολη θέση που είχε πάρει, είχε και μια περιτύλιξη με τον ομφάλιο λώρο, ενώ μερικά λεπτά πριν γεννηθεί, έκανε και κακά. Μετά την πήρανε να τη μετρήσουν, να τη ντύσουν, κ.λπ. κι εμένα με ράψανε, ενώ εγώ είχα πιάσει ψιλοκουβεντούλα με την αναισθησιολόγο και με πήγαν στο δωμάτιο. Με το που βγήκα απ' το χειρουργείο, μ' έπιασε ρίγος, που κράτησε αρκετή ώρα, αλλά ήταν φυσιολογικό. Ρίγος είχα και λίγο πριν μου κάνουν την αναισθησία και η αναισθησιολόγος μου είπε ότι είναι φυσιολογικό σε κοπέλες που πρόκειται να γεννήσουν, είτε φυσιολογικά, είτε με καισαρική. Τέλος πάντων, μερικές ώρες μετά που άρχισε να φεύγει η αναισθησία με έπιασε δυσφορία, πόνος στην τομή, έξαψη και αναγούλα, έκανα εμετό, και μετά απ' αυτό ηρέμησα. Αλλά σε σύγκριση με την ολική αναισθησία, αυτό κράτησε, ξέρω 'γω, μισή ώρα, ενώ στην ολική δυο-τρεις ώρες και λίγο λέω! Ωχ, ξυπνάει! Θα ξαναγράψω μετά! Απολαύστε το σεντόναρο, και θ' απλώσω ακόμα έναν!

Α, με έπιασε τώρα μία. Εν τω μεταξύ, πέφτω πριν να κοιμηθώ λίγο. Μόλις με πήρε ο ύπνος, χτυπάει το σταθερό, καμιά εκατοστή φορές. Ξυπνάω και με πιάνει ταχυπαλμία απ' το απότομο ξύπνημα. Σηκώνομαι μήπως είναι τίποτα επείγον, η μάνα μου, να με ρωτήσει τι θα φάει το μωρό. Γκρρρ... Ξαναξαπλώνω, λίγη ώρα μετά έρχονται ο άντρας μου με τον Αντρέα για να του δώσει το φάρμακό του, γιατί η μάνα μου δεν έχει σύριγγα. Ξαναξαπλώνω, με ξαναπαίρνει ο ύπνος, έρχεται ο άντρας μου, ακούω την πόρτα, ξυπνάω. Γκρρρ...

Ουμφ, πήρε ο άντρας μου τον Αντρέα στον παιδίατρο, και του είπε ότι είναι ίωση του στομάχου... Μα είναι δυνατόν;;; Ούτε στην κλινική δε θα μπορέσει να έρθει να με δειιιιιιιιιιιιιιιιι............. Κλααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψ.......................................................................................................... Εγώ είχα πει ότι μπορεί να του κάθισε καμιά φλούδα από σταφύλι στο λαιμό, να έβηξε για να τη βγάλει και να έκανε και λίγο εμετό, και να έλεγε μετά έτσι, ότι και καλά τον πονάει η κοιλιά του. Στον μπαμπά του είπε ότι και καλά τον χτύπησε ο Πέγκλεϊ (ένας συμμαθητής του, μη ρωτάτε για το όνομα, κι εμείς αναρωτιόμαστε ακόμα) στην κοιλιά, όπως έπαιζαν, αλλά ο γιατρός άκουσε τα έντερα και του είπε ότι είναι ίωση. Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρ............................................................ Εν τω μεταξύ, σταμάτησαν και οι συσπάσεις, πολύ σπάνια με πιάνουν. Τι γίνεται ρε παιδιά;

Βάσω στην κλινική του γιατρού μου γεννάω. Γιώργος Λεοντιάδης λέγεται. Γεμίσαμε Γιώργους και Γεωργίες, χαχα! Ουφφφ... Μας πήραν τώρα απ' το νηπιαγωγείο ότι ο Αντρέας έκανε εμετό και παραπονιέται ότι τον πονάει η κοιλιά του. Μπορεί απλά να τον πείραξε το σταφύλι που έτρωγε και να μην είναι τίποτα, αλλά πήραμε τον παιδίατρο και μου είπε να μείνω μακριά του, μήπως είναι καμιά γαστρεντερίτιδα... Ουφφφφφφφ... Ήθελα τόσο πολύ να τον δω σήμερα, και μάλιστα είπα και στον άντρα μου να έρθουν επίσκεψη το απόγευμα... Κλααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψψ.......................................

Επανήλθα! Μάγδα κι ο Αντρέας έχει μάθει πλέον απ' έξω όλα τα επεισόδια της Πέππα, και τα λέει μαζί με τους χαρακτήρες! Άσε που έχει κλέψει τις άπειρες ατάκες και τις πετάει πάντα στην κατάλληλη στιγμή! Κάνε ένα τσεκάπ για τους πονοκεφάλους, δε χάνεις τίποτα. Για τα κιλά, πιστεύω είναι θέμα μεταβολισμού. Εγώ απορώ πώς έβαλα τόσο λίγα στην εγκυμοσύνη, ενώ όλη μέρα χλαπακιάζω. Κάνω σωστή διατροφή, βέβαια, μέσες-άκρες, χωρίς υπερβολές (π.χ. να τρώω μουλιασμένες φύτρες από σιτάρι), αλλά και πάλι, με τόσο φαΐ, δεν δικαιολούνται τόσο λίγα κιλά, χαχα! Για τη θάλασσα νομίζω το αγοράκι γίνεται να το πρωτοβάλεις γύρω στους έξι μήνες και το κοριτσάκι λίγο αργότερα, δεν είμαι σίγουρη. Εμείς, για να είμαι ειλικρινής, ούτε που το σκεφτήκαμε ότι μπορεί να συμβεί κάτι. Είχε πάθει και ουρολοίμωξη Ιούνιο, εξήμιση μηνών, και λίγο καιρό μετά το πρωτοπήγαμε στη θάλασσα. Ο παιδίατρος δεν είχε αναφέρει το παραμικρό. Άλλωστε, ήταν εφτά μηνών και κάτι τότε. Η Γεωργία του χρόνου με το καλό θα είναι ενός, οπότε δε θα τίθεται θέμα! Χριστίνα καλώς όρισες και πάλι! Πού χάθηκες καλέ; Εμείς διακοπές θα πάμε, λέμε για Παρίσι-Λονδίνο-Βαρκελώνη. Χεχε... Καλά έκανε ο άντρας σου που δεν πήγε σ' αυτή τη δουλειά. Τι εκμετάλλευση, Θεέ μου... Δώδεκα ώρες και 600 ευρώ χωρίς τίποτε άλλο... Καλύτερα σπίτι με λιγότερα και να είστε οικογένεια, παρά με δουλειά και το σπίτι να είναι ξενοδοχείο. Βοηθάει πάντως και το ότι δουλεύεις εσύ. Γιατί αν ήσασταν μαζί συνέχεια, τότε τα πράγματα θα ήταν όπως όταν δε βλεπόσασταν: χάλια! Εμάς ο Αντρέας δε ζηλεύει προς το παρόν, ή τουλάχιστον δε δείχνει τη ζήλια του μ' αυτόν τον τρόπο. Κάποιες φορές όταν φιλιόμαστε με τον άντρα μου, λέει "θέλω κι εγώ", κι έρχεται κι αυτός! Τι γλύκας ο Δημητράκης!!! Σας εύχομαι να του κάνετε την αδελφούλα που θέλει! Ανθή, κι εγώ θα είχα μούτρα αν έπρεπε να τα κάνω όλα μόνη μου. Κι εγώ το σκεφτόμουν χτες βράδι ότι παίζει να γεννήσω και Αύγουστο! Κι ο δικός μου δε βγαίνει μόνος του, επειδή δεν έχει εδώ φίλους, όχι ότι δε θέλει. Άμα τύχει βγαίνει, αλλά τώρα έχει πάρα πολύ καιρό. Εγώ δεν είμαι τόσο πολύ της βόλτας. Δε με νοιάζει να καθίσω ολόκληρο σαββατοκύριακο μέσα, φτάνει να έχω κάτι να κάνω, π.χ. να διαβάζω! Αλλά με το μωρό δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Άλλωστε, ο Αντρέας θέλει τις βόλτες του οπωσδήποτε. Πάντως, ειδικά πριν παντρευτούμε, όταν μέναμε Θεσσαλονίκη, ο καθένας είχε τις παρέες του, κι έτσι βγαίναμε πολύ συχνά μόνοι μας. Α, και μετά που παντρευτήκαμε συνέβαινε αυτό, όσο μέναμε Θεσσαλονίκη. Μετά που ήρθαμε Κύπρο, δεν ήταν και τόσο εύκολο, γιατί ο άντρας μου δεν έχει εδώ παρέες, ενώ οι δικές μου φίλες έχουν μπλέξει με παιδιά και τέτοια και δεν μπορούν. Βάσω μια χαρούλα το αγοράκι σας! Χιχι! Τι θα κάνετε με όνομα τελικά; Ή το αφήσατε προς το παρόν; Σας φιλώ όλες κοριτσάκια μου! Δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε τώρα πια! Θα στείλω μήνυμα στη Βάσω με τα νεότερα!

Γεια σας κοριτσάκια! Τελικά δεν τις προλαβαίνουμε τις 22! Απ' το βράδι, κατά τις 4 δηλαδή, είχα συσπάσεις με πόνο. Κατά τις πεντέμιση ξύπνησα, και οι συσπάσεις συνεχίζονταν. Προσπάθησα να τις χρονομετρήσω, αλλά ήταν ακανόνιστες. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, για να έχω δυνάμεις, αλλά δε με έπαιρνε ο ύπνος. Τελικά, σηκωθήκαμε κατά τις οκτώ, στις εννιά παρά ήμουν στο γιατρό, η πίεση πολύ καλή, 12-8,5, τα ούρα καθαρά, το καρδιοτοκογράφημα του μωρού καλό, φαίνονται οι συσπάσεις, ο τράχηλος άρχισε να μαλακώνει, και μου είπε ότι, επειδή υπάρχει ήδη η ουλή, η οποία ζορίζεται τώρα με τις συσπάσεις, να πάω κατά τις τέσσερις το απόγευμα να κάνω εισαγωγή στην κλινική. Αν μπω σε τοκετό κατά τη διάρκεια του απογεύματος ή της νύχτας, καλώς, αλλιώς θα βάλουμε ορό το πρωί να το σπρώξουμε. Τώρα δεν ξέρω αν θα βοηθήσει ο ορός ή αν θα καταλήξουμε σε καισαρική πάλι, αλλά ο γιατρός φοβήθηκε λίγο μη ζοριστεί πολύ η ουλή και πάθω καμιά ρήξη μήτρας, απ' ό,τι κατάλαβα. Τρώω μια τυρόπιτα, γιατί λύσσαξα απ' το πρωί νηστική, και ξαναμπαίνω να σχολιάσω!

Μάγδα πωπω, το έχεις ψάξει μ' αυτούς τους πονοκεφάλους; Είναι πάρα πολύ άσχημοι... Τουλάχιστον περάσατε ωραία στο πανηγύρι. Κι εμάς είχε πανηγύρι σ' ένα κοντινό χωριό, αλλά δεν πήγαμε, παρ' όλο που μας αρέσουν τα πανηγύρια, αφού είμαστε για τα πανηγύρια... Για το σεξ έλεγα για μολύνσεις, γιατί καθ' όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εγκυμοσύνης, είχα συνέχεια μολύνσεις, ουρεόπλασμα και στρεπτόκοκκο, κι ενώ είχα πάρει την αντιβίωση της αρκούδας, δεν έφευγε με τίποτα. Αυτά συνήθως κολλάνε με το σεξ, βέβαια, εγώ στην εγκυμοσύνη δεν έκανα ούτε μία φορά, αλλά όσο να 'ναι, το έχω πάρει από φόβο. Το αίμα ήταν από τη χτεσινή εξέταση τραχήλου, άλλωστε δεν είχα καθόλου μετά. Έχω ακούσει ότι μετά την εξέταση τραχήλου συνήθως επιταχύνεται η διαστολή. Για να δούμε. Την προηγούμενη φορά, με είχε εξετάσει 18/11 και δεν είχα καθόλου διαστολή, ενώ στις 22/11 είχα διαστολή 3 ή 4 νομίζω. Δεν είμαι και σίγουρη όμως. Ουφ, με πρήζει πάλι να δει Πέππα. Τι κόλλημα κι αυτό. Έρχεται και μου λέει "θέλω ένα επεισόδιο", και τεντώνει το δαχτυλάκι του για να δηλώσει το ένα!

Ουμφ, γέννησε η από κάτω και είναι όλο επισκέψεις και "πού γέννησες;" και "τι έκανε η μαία" και "τι έκανε ο γιατρός" και το μωρό κλαίει. Τι σπάσιμο. Επίτηδες το κάνουν;

Γεια σας κοριτσούδια! Κατ' αρχήν να ευχηθώ στο Νικόλα του Καγκουρακίου χρόνια πολλά για τα γενέθλιά του! Πωπω, πότε έγινε δύο κιόλας; Επίσης, να ευχηθώ στη Μαρίνα για τη γιορτή της!!! Δε νομίζω να έχουμε άλλον/η που να γιορτάζει. Που λέτε, εγώ το πρωί που πήγα να κάνω τις πλύσεις με τα βαμβάκια για να μαζέψω ούρα, είδα λίγες σταγόνες αίμα. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό και μου είπε ότι πρέπει να είναι από τη χτεσινή εξέταση τραχήλου. Μετά είχα και μια σταγόνα στο σερβιετάκι. Τέλος πάντων, πήγα στην κλινική, η πίεση καλή, 13-8, τα ούρα καθαρά, το καρδιοτοκογράφημα τέλειο, η μήτρα ακόμα ήσυχη. Άλλο αίμα δεν ξαναείχα, απλά ο γιατρός μου είπε να προσέχω, σε περίπτωση που έχω καθαρό κόκκινο αίμα σε ποσότητα μια κουταλιά της σούπας, είναι αποκόλληση πλακούντα και πάμε κατευθείαν για επείγουσα καισαρική. Δε νομίζω να ξαναέχω πάντως, αλλά κάνω έλεγχο κάθε τόσο! Καγκουράκι, με γεια τα πεδιλάκια του Νικόλα! Ο Αντρέας είναι σαν την Αγγελική, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μα καθόλου υπάκουος. Σε αυτοκίνητο χωρίς καθισματάκι δεν τον έχω βάλει. Όταν μπαίνει με τους γονείς μου είναι για πολύ μικρές αποστάσεις, και τον κρατάει ο πατέρας μου. Τις προάλλες που πήγαμε στη φίλη μου και μας γύρισε πίσω με το δικό της αμάξι, τον έβαλε στο καθισματάκι του μικρότερου παιδιού της, που είναι ένα χρόνο μικρότερο απ' τον Αντρέα. Μετά, όταν γυρίσαμε, ήθελε "το καφέ αμάξι"! Όταν πηγαίνουμε κάπου, δεν υπάρχει περίπτωση να μας ακολουθήσει, απλά γυρίζει από δω κι από κει. Σαν την Αγγελική ακριβώς! Καλέ, το σκέφτεστε σοβαρά για Φιλιππινέζα; Εδώ πάρα πολλοί φέρνουν κοπέλες από Φιλιππίνες και Σρι Λάνκα για εσωτερικές οικιακές βοηθούς. Αυτό άρχισε πριν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια. Νομίζω υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, πρέπει να υπάρχει είτε κάποιος ηλικιωμένος ή άρρωστος που θέλει φροντίδα, είτε εργαζόμενη γυναίκα με παιδιά που δεν προλαβαίνει να τα φροντίσει, κάπως έτσι. Στην Ελλάδα δεν ξέρω τι γίνεται. Πώς τα πήγε ο Νικόλας στον παιδικό; Ανθή ο άντρας σου βγαίνει κι αυτός ο κακομοίρης, ή μόνο εσύ το σκας απ' το σπίτι; Στον Αντρέα φέτος πήραμε μπρατσάκια, αλλά με το βήχα που είχε δεν πήγαν ακόμα για μπάνιο. Ο Αντρέας τις πιο πολλές ατάκες τις παίρνει από την Πέππα, αλλά μου κάνει εντύπωση που τις λέει την κατάλληλη στιγμή, π.χ. για το μποτιλιάρισμα είπε όταν όντως είχε μποτιλιάρισμα! Εγώ στο μπάνιο συνήθως μένω στα ρηχά σα γιαγιά. Δεν το έχω καθόλου με το κολύμπι δυστυχώς... Ουφ, θυμάστε που σας έλεγα ότι με ενοχλούσε ο λαιμός μου; Τώρα μου πέρασε, δεν πονάω πλέον, αλλά έχει κλείσει, μιλάω σαν καρακάξα, και κάθε τόσο με πιάνει και βήχας. Σήμερα έκανα καρδιοτοκογράφημα, και κάθε τόσο γκούχου-γκούχου... Ουφ, αν γεννήσω έτσι τι θα γίνει; Θα πρέπει φαντάζομαι να παίρνω το μωρό με μάσκα ε; Θα ρωτήσω και τον παιδίατρο εκεί πέρα... Ουφ και πάλι ουφ...

Καλέ, πού χαθήκατε όλες σήμερα;;;;;; Εμείς πήγαμε στην πορεία, περπατήσαμε αρκετά, αλλά κάναμε τη μισή απόσταση. Περισσότερο αποκλείεται να άντεχα, αλλά και να τα κατάφερνα, δε θα μπορούσα μετά να γυρίσω πίσω! Ο Αντρέας ήταν στο ποδηλατάκι του, οπότε δεν κουράστηκε και του άρεσε πολύ. Ακούστε ατάκες: Χτες το απόγευμα πήγαμε σε έναν καινούριο παιδότοπο, κια μετά πήγαμε στους γονείς μου. Όπως έπαιζε ο Αντρέας στη βεράντα, βλέπει τη σκιά του και μου λέει "κοίτα, είμαι δύο"!!! Σήμερα όπως ήμασταν στο αμάξι, σταματάμε σ' ένα φανάρι που είχε μια μικρή ουρά, και λέει "μα γιατί σταματήσαμε; Χμ... Μάλλον έχει μποτιλιά-ισμα" (απ' την Πέππα το 'χει πάρει αυτό)!!! Πριν μου λέει "θέλω Πέππα", ενώ εγώ κάτι έγραφα στον υπολογιστή. Του βάζω παιδικά στην τηλεόραση και μου λέει "πού είναι το τηλεκοντόλ;" Του το δίνω και τον ρωτάω τι θα το κάνει και μου λέει "θέλω να το κλείσω" και κλείνει την τηλεόραση! Μετά έρχεται και μου λέει "θέλω Πέππα. Τελείωσες τις δουλειές σου;". Με βλέπει που έγραφα και μου κάνει "Δεν πατάμε κουμπιά στο υποογιστική. Θα τον πά-ω τον υπο-ογιστική", επειδή του λέμε να μην πατάει κουμπιά!

Γεια σας και πάλι κοριτσάκια! Επέστρεψα! Που λέτε, ρώτησα το γιατρό αν μπορούμε να κάνουμε πρόκληση και μου είπε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος, γιατί ο τράχηλος δεν έχει μαλακώσει, και έτσι και βάλουμε ορό, στο δίωρο θα πέσουν οι παλμοί του μωρού και θα πάμε για επείγουσα καισαρική. Είναι αυτό που σας έλεγα, ότι οι περισσότεροι βάζουν τις γυναίκες να κάνουν πρόκληση χωρίς ενδείξεις, και καταλήγουν σε καισαρική. Επίσης, μου είπε ότι δε γίνεται να βάλουμε υπόθετα για να μαλακώσει ο τράχηλος, λόγω προηγηθείσας καισαρικής, γιατί υπάρχει έτσι κίνδυνος να σκιστεί η μήτρα. Ε, εντάξει, είπαμε, δε θα πεθάνουμε κιόλας. Ακόμα, τον ρώτησα αν μπορώ να κάνω κάτι για να κατέβει το μωρό, και μου είπε ότι μπορεί να είναι και θέμα λεκάνης, και, ανεξαρτήτως της φαρδιάς λεκάνης που έχω (αυτό το είπα εγώ), το θέμα είναι η εσωτερική διάπλαση της λεκάνης. Πήγα κι έκανα πριν λίγο τις αναλύσεις, και βγήκαν κιόλας και είναι μια χαρά, οπότε μπορώ να κάνω ραχιαία. Ο μικροβιολόγος μου είπε ότι, αφού δεν ανέβηκε ιδιαίτερα η πίεση μέχρι τώρα, δύσκολο να ανέβει από δω και μπρος, αλλά και πάλι, ποιος ξέρει; (αυτό το λέω εγώ). Προς το παρόν, θα πηγαίνω κάθε μέρα να με ελέγχουν, και θα δείξει... Λέτε να σηκώσω κανένα καναπέ για να γεννήσω; Χεχε, αυτό είχε γίνει με τη γυναίκα του διευθυντή του σχολείου! Όταν ήταν έγκυος στον ένατο στο τρίτο παιδί τους, πήγαν να αγοράσουν ένα καναπέ. Διαλέγουν ένα, και λένε στον ιδιοκτήτη του καταστήματος ότι θα τον αγοράσουν και να του δώσουν διεύθυνση να τους τον φέρει. Τους λέει αυτός ότι σταμάτησε να κάνει παραδόσεις, ίσως έκλεινε το κατάστημα, δε θυμάμαι. Του λέει ο διευθυντής "εντάξει, αφού ήρθα με αγροτικό αμάξι, μπορώ να τον πάω εγώ στο σπίτι. Βοήθησέ με να τον φορτώσω στο αμάξι μου". "Α, ξέρεις", του λέει ο επιπλάς "έχω τη μέση μου και μου είπε ο γιατρός να μη σηκώνω βάρη". Και τι κάνει ο έξυπνος ο διευθυντής; Λέει στη γυναίκα του "άντε, έλα να πιάσω εγώ απ' τη μία κι εσύ απ' την άλλη, να τον φορτώσουμε"!!! Ε, με το που πήγε η γυναίκα να σηκώσει τον καναπέ, σπάσαν τα νερά! Μου φαίνεται αυτό θα κάνω κι εγώ! Για πείτε για το σεξ, μου είπαν ότι μαλακώνει τον τράχηλο. Λέτε να το δοκιμάσω; Αλλά φοβάμαι τις μολύνσεις, ουφφφ... Κατερίνα, εγώ όταν είχα πάει κατασκήνωση πρώτη φορά, ήρθαν οι γονείς μου να με δουν τη μέρα των επισκέψεων κι όπως τους είδα που πάρκαραν, σκέφτηκα ότι αυτό που θα περιμένουν από μένα, είναι να τρέξω κοντά τους. Ε, τρέχω, επειδή πίστευα ότι αυτό περιμένουν να κάνω, με βλέπει ο αδελφός μου, τρέχει κι αυτός, κι αγκαλιαστήκαμε. Ε, η φίλη μου που ήταν μαζί μου, με κορόιδευε δέκα χρόνια γι' αυτό το πράγμα! Ότι και καλά το παίζω σκληρή, αλλά είμαι κολλημένη με τους δικούς μου! Εγώ από κιλά είμαι κανονικά 55-57 με ύψος 1.75. Φαίνονται πολλά κόκαλα, βέβαια, αλλά αυτά είναι τα κιλά μου και ο σωματότυπός μου. Και τώρα φαίνονται όλα τα κόκαλα, εκτός απ' αυτά της λεκάνης, που κανονικά πετάγονται πάρα πολύ. Τι κουλό αυτό με τις προσφορές... Άκου μόνο με δύο παιδιά... Σας αφήνω, έχει μια πορεία για το λιμάνι της πόλης μας, για να μη γίνει βιομηχανικό, γιατί εκεί θα φυλάγονται διάφορα χημικά, εύφλεκτα και πολύ επικίνδυνα, θα υπάρχει τεράστιος κίνδυνος μόλυνσης της θάλασσας, και είπαμε να πάμε κι εμείς, όσο αντέξω να περπατήσω. Φιλιά!

Γεια σας κορίτσια! Ακόμα εδώ, όπως βλέπετε! Πήγαμε στο γιατρό, και τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: το μωρό είναι ψηλά, ο τράχηλος ακόμα δε δείχνει σημάδια τοκετού, η πίεσή μου ανεβαίνει λίγο (σήμερα ήταν 12-9), και το μωρό έχει πάει 3400 περίπου. Έκανα καρδιοτοκογράφημα και ήταν μια χαρά. Μου έδωσε τρεις επιλογές: να περιμένουμε, φτάνει κάθε μέρα να μου ελέγχουν τα ούρα, να μου μετράνε την πίεση και να κάνω περίπου σαράντα λεπτά καρδιοτοκογράφημα, να περιμένουμε να δώσει κάποιες ενδείξεις ο τράχηλος και να κάνουμε πρόκληση, και να κάνω καισαρική με ραχιαία αναισθησία. Κι ο ίδιος δε θεώρησε ότι υπάρχει βία για καισαρική (εκτός κι αν το επιθυμούσα εγώ), μου είπε ότι θα με βλέπει κάθε μέρα, και θα δείξει. Μου έγραψε μια ανάλυση να κάνω για την πηκτικότητα του αίματος, για να δούμε αν μπορώ να κάνω ραχιαία αναισθησία. Ουφ, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, για καισαρική με βλέπω, αλλά προς το παρόν, περιμένουμε.... Σας αφήνω, γιατί έρχεται ο Αντρέας για να δει Πέππα...

Πάω γιατρό! Προς το παρόν δεν αισθάνομαι κάτι που να παραπέμπει σε τοκετό. Μάλλον σε λίγο θα έρθω να σας ξαναγράψω, χιχι!

Καλώς ήρθες στο μάμμυ! Με το καλό η εγκυμοσύνη σου! Γιατί έχεις τρομερό άγχος; Η εγκυμοσύνη τα θέλει όλα χαλαράαα... !

Μάγδα λες να τα καταφέρω για τις 22; Εμένα δε μου έδωσε κανένα τιπ ο γιατρός, πάντως βλέπω ότι όλα αυτά είναι σχετικά. Περπάτημα κάνω, αφού ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, κάνω και εκατό καθίσματα τη μέρα, και αρκετές δουλειές. Σεξ δε μου βγαίνει καθόλου να κάνω, άσε που φοβάμαι πολύ μήπως κολλήσω κανένα μικρόβιο και το περάσω στο μωρό... Στην προηγούμενη εγκυμοσύνη είχα συνέεεεχεια μολύνσεις, και δε θέλω να την ξαναπατήσω, τελευταία στιγμή! Η μάνα μου έχει τρελό κόλλημα με λίστες και γενικά, με τις καταγραφές. Π.χ. όποτε πηγαίναμε ταξίδι κρατούσε ένα σύντομο ημερολόγιο όπου έγραφε τι κάναμε κάθε μέρα (οκ, νορμάλ), και σε ένα άλλο σημειωματάριο, έγραφε με λεπτομέρεια όλα τα έξοδα που κάναμε. Εμένα συνέχεια μου λέει για κάθε περίσταση να καταγράφω τα έξοδα, π.χ. για την προηγούμενη εγκυμοσύνη ή για τη βάφτιση του ανιψιού του άντρα μου. Φυσικά δεν το κάνω, το να καταγράφω έξοδα είναι ό,τι απεχθέστερο για μένα, ποτέ δεν κάθομαι να υπολογίσω τι λεφτά ξοδεύω, και, παρ' όλα αυτά, ποτέ δε μας έχουν τελειώσει τα λεφτά! Τα τελευταία χρόνια, που ξεχνάει λίγο λόγω ηλικίας (δεν έχει και αλτσχάιμερ, αλλά όσο να 'ναι, λίγο ξεφεύγει το μυαλό), κάνει λίστες για τα πάντα, π.χ. ποιους/ες πρέπει να πάρει τηλέφωνο, επειδή είναι άρρωστοι ή περνούν κάποιο πρόβλημα, κ.λπ. Όταν σπούδαζα, έκανε λίστα για τα πράγματα που ήθελε να μου πει απ' το τηλέφωνο, κι όπως μου τα έλεγε τα έσβηνε! Μιλάμε για απίστευτο κόλλημα με τις λίστες! Καλέ, δε μου φορούσε πάμπερς! Υφασμάτινες πάνες μου φορούσε! Εμ, τι νόμισες; Α, εμένα κλασικά μου λέει "πόσο θα φας; Θα παχύνεις" κι όταν δεν τρώω, μου λέει "αδυνάτισες πολύ, το πρόσωπό σου ρουφήχτηκε"... Κι εμένα ο άντρας μου παίζει με τον Αντρέα κι έχουν και πολλές δικές τους "τελετουργίες", π.χ. το βράδι όταν τον παίρνει στο κρεβάτι, μέχρι να πάω εγώ για να τον κοιμήσω, παίζουν μαξιλαροπόλεμο, και όταν μπαίνω στο δωμάτιο, κρύβονται κάτω απ' τα μαξιλάρια. Αλλά το πρόβλημα με τον δικό μου είναι που βαριέται πάααρα πολύ εύκολα, και δεν παίζει πολλή ώρα μαζί του. Καλά, γιατί δεν τον πήγε σχολείο; Εμένα πάντα αυτός τον παίρνει και τον φέρνει απ' το σχολείο. Αφού ο μικρός περνάει τέλεια εκεί, γιατί να του το στερήσει; Α, το άλλο που είπε ο Αντρέας τις προάλλες ήταν ότι οι αγκώνες είναι από καβούκι! Επειδή είναι σκληροί, φαίνεται, του ήρθε ότι είναι φτιαγμένοι από καβούκι!!!!!

Καλά, τα έχω παίξει μ' αυτό το μωρό! Πριν μου λέει "μαμά, τι είναι αυτός ο μπλε πύγος;" Του λέω "ποιος μπλε πύργος;" και μου λέει "να, αυτός ίσια μποστά μας. Έλα, πάμε να δούμε". Κοιτάω, και ήταν όντως ένα ψηλό κτίριο με μπλε τζαμαρίες! Τώρα πήρε ένα χαρτόνι, το οποίο έχει διπλώσει, το έχει βάλει οριζόντια και λέει ότι είναι "η υπολοστική του" (ο υπολογιστής του) και κάνει ότι δουλεύει και λέει "έχω πολλές δουλειές. Θέλεις να σου βάλω Πέπα;".