Διάβασα όλα τα ποστ, αλλά όχι και με μεγαλη προσοχή (δε με αφήνει να συγκεντρωθω ο πόνος απ' το σπασμένο χέρι).
Κατ' αρχην δεν μπορω να καταλάβω πώς η συζήτηση πήγε στις μονογονεϊκές οικογένειες. Εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, αλλά για μια παντρεμενη που έμεινε εγκυος από άλλον και όμως φροντισε να πείσει το σύζυγο ότι είναι δικό του. Άρα, οι μονογονεϊκές οικογένειες πού κολλάνε;
Αυτό που έχω να πω είναι το εξής: μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις. Όσο 'ηθικές' κι αν νομίζουμε ότι είμαστε, δεν ξέρουμε πώς θα μας τα φέρει η ζωή και τι επιλογες μπορεί να κανουμε στο μελλον...
Το θέμα είναι ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο σοβαρο από την εξωσυζυγική σχέση. Πραγματικά δε νομίζω αυτό το παιδί να ευχαριστήσει αύριο τη μάνα του για τις επιλογές της. Σε έναν ιδανικό κόσμο ναι, όχι, όμως και στον δικό μας...
Κάποια στιγμή αυτό θα μαθευτεί (η κοπέλα προφανώς δεν κρατα το στόμα της κλειστό, κάποια εξέταση μπορεί να γίνει) και τότε ποια η δική της θέση, ποια του άντρα της και ποια του παιδιού; Δύσκολα πράγματα...
Ελευθερία, αυτή πώς σου το είπε; Ως κάτι που τη βαραίνει, που την αγχώνει, που την τυραννά ή έτσε απλά;