Θέλω να γίνω μαμά

Γλυκιά μου, συγχαρητήρια!!!!!!!

Ειρήνη, κλείσε τα μάτια και μη διαβάσεις αυτό το ποστ. Η συνταγή είναι από το περιοδικό Gourmet του περιοδικού Έψιλον της Ελευθεροτυπίας. Όχι τίποτε άλλο, μην μπει ο Παρλιάρος και μας ζητάει τα δικαιώματα μετά... ΚΟΡΜΟΣ ΑΠΟ ΧΑΛΒΑ ΚΑΙ ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ 1 κιλό χαλβάς 100 γραμμ. φουντούκια 100 γραμμ. καρύδια 100 γραμμ. αμύγδα.α 200 γραμμ. σοκολάτα κουβερτούρα 89 γραμμ. σουσαμέλαιο 1/4 κουταλάκι του γλυκού κανέλα Ξύσμα από 1 πορτοκάλι Ψιλοκόβουμε το χαλβά και τον τοποθετούμε σε ένα μπολ με όλυος τους ξηρούς καρπούς που προηγουμένως έχουμε κοπανίσει. Ρίχνουμε την κανέλα και το ξύσμα από το πορτοκάλι. Λιώνουμε την κουβερτούρα σε μπεν μαρί, αφήνουμε λίγο να πέσει η θερμοκρασία της και προσθέτουμε το σουσαμέλαιο. Ανακατεύουμε και αδειάζουμε πάνω από τα υπόλοιπα υλικά. Ανακατεύουμε πολύ καλά και τοποθετούμε σε μια κυλινδρική φόρμα ή σε λαδόκολλα φτιάχνοντας έναν κορμό. Αφήνουμε να κρυώσει και το σκεπάζουμε, αν θέλουμε, με σουσάμι. Αυτή είναι η συνταγή όπως ακριβώς την αντέγραψα από το περιοδικό. Εγώ κάνω συνήθως τη μισή δόση, αλλά βάζω όλη την κουβερτούρα, δηλ. 200 γραμμ. για μισό κιλό χαλβά, γιατί έτσι δένει καλύτερα. Συνήθως προτιμώ ξύσμα από λεμόνι, γιατί το πορτοκάλι, μια φορά που το δοκίμασα, μου φάνηκε λίγο έντονο. Όσο για το σουσαμέλαιο, δυστυχώς δεν έχω βρει, έτσι ρίχνω μερικές σταγόνες ηλιέλαιο, παρ' όλο που δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Έκανα δύο κορμούς τώρα, τον ένα τον πήγα χτες στο σχολείο (σήμερα είδα κάτι ψίχουλα που είχαν απομείνει) και τον άλλο τον άφησα σπίτι, όπου εξαφανίζεται αργά και σταθερά!

Ναι, όντως είναι άπαιχτος! Είναι από συνταγή του Στέλιου Παρλιάρου. Έχει χαλβά, αμύγδαλα, καρύδια, φουντούκια και κουβερτούρα. Άμα θέλετε, να σας γράψω πιο αναλυτικά τη συνταγή!

Γειά σας κοριτσάκια μου! Μπεμπούλης (Αναστασία, σωστά καλωσόρισες!!!!!! Κίμων, νομίζω η Χελωνίτσα με υποσκελίζει. Το δικό της μενού δεν παίζεται!!!! Όσο για το κουταλάκι της μερέντας, αυτό μας κάνει τη ζημιά...!!! Χα χα!!! Τα δικά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο με μακαρόνια βίδες + κόκκινη σάλτσα με φέτα (η φέτα μέσα στη σάλτσα) + σαλάτα με κόκκινο και άσπρο λάχανο. Μία φετούλα νηστίσιμο κορμό με χαλβά. Ένα μπισκοτάκι-μπουκιά (μάλλον με ταχίνι πρέπει να ήταν). Ένα μήλο. Ένα πιάτο βίδες με σάλτσα + σαλάτα. Μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστό γάλα! Άσκηση: τώρα άσκηση δεν τη λες, αλλά έκανα μισή ώρα περπάτημα-τροχάδην επί τόπου + 100 κοιλιακούς.

Αμάν ρε κορίτσια, μια ώρα έγραφα και με πέταξε έξω.... Έγραφα για το μάθημα των θρησκευτικών. Κατ' αρχήν να πούμε ότι ο όρος είναι παρμένος από τη γερμανική εκπαίδευση και είναι φορτισμένος αρνητικά, οπότε αν κάτι πρέπει να αλλάξει, σίγουρα είναι η ονομασία του μαθήματος. Έπειτα, πρέπει να τονιστεί ότι ο πραγματικός χαρακτήρας του μαθήματος δεν είναι ομολογιακός. Δηλαδή δεν είναι ούτε προσηλυτισμός, ούτε αντιγραφή του κατηχητικού. Οι μαθητές δεν καλούνται μέσα από το μάθημα να γίνουν χριστιανοί, παρ' όλο που συχνά αυτή η εντύπωση δημιουργείται, αλλά να έρθουν σε επαφή και να γνωρίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως παράγοντα και κομμάτι του πολιτισμού μας όπως τον γνωρίζουμε σήμερα (είτε μας αρέσει είτε όχι έτσι είναι), και σε δεύτερο βαθμό, να γνωρίσουν άλλες χριστιανικές ομολογίες και άλλες θρησκείες. Όπως ακριβώς διδάσκονται ελληνική γλώσσα και κάποια ξένη γλώσσα, ελληνική λογοτεχνία και παγκόσμια λογοτεχνία, ελληνική ιστορία και παγκόσμια ιστορία. Γι' αυτό δεν πρέπει ούτε να καταργηθούν τα θρησκευτικά, ούτε και να υπάρχει δικαίωμα απαλλαγής (που υπάρχει), γιατί έτσι θα έπρεπε να υπάρχει δικαίωμα απαλλαγής και για την ελληνική γλώσσα και για την ελληνική ιστορία και για την ελληνική λογοτεχνία. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος και κυρίως, η νοοτροπία των διδασκόντων.

Εγώ σήμερα ξύπνησα αργά, έτσι έφτιαξα μακαροναδίτσα: βίδες με κόκκινη σάλτσα η οποία αποτελείται από: σκόρδο και κρεμμύδι ψιλοκομμένα, πάστα ντομάτας, ρίγανη, αλάτι, πιπέρι, ζάχαρι, πάπρικα, μαϊντανό ψιλοκομμένο και στο τέλος έριξα και λίγη φέτα!

Εμ! Τώρα θα το ρίξουμε έξω!!!!!!!!! Όχι που θα κάτσουμε να σκάσουμε!!!

Τι έγινε Ειρήνη; Το ρίξαμε έξω; Τα δικά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο με μοσχαράκι κρασάτο στην κατσαρόλα με κρεμμυδάκι, σκορδάκι και καροτάκι + πιλάφι ρύζι + σαλάτα με κόκκινο και άσπρο λάχανο. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι. Βραδινό το ίδιο με το μεσημεριανό. Μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστό γάλα!

Συμφωνώ κι εγώ. Οι παρελάσεις είναι έκφραση ενός μιλιταριστικού και ολοκληρωτικού τρόπου ζωής, και αρμόζουν απόλυτα στο στρατό, όχι όμως και στα σχολεία, εκτός κι αν θεωρούμε ότι τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα είναι στρατιωτικές ακαδημίες... Άρχισα να παρελαύνω με το σχολείο στα 13 μου και συνέχισα μέχρι τα 17, δηλαδή τη γ' λυκείου. Ήμουν σημαιοφόρος στη γ' γυμνασίου, κι εγώ έτρεμα από συγκίνηση, κ.λπ., και νόμιζα ότι η παρέλαση είναι έκφραση της αγάπης μου για την πατρίδα μου. Φτάνοντας στο λύκειο και μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα το άτοπο του πράγματος. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι απόδοσης τιμής σε ανθρώπους που σκοτώθηκαν για την ελευθερία από τις μαθητικές παρελάσεις, στις οποίες, οι μαθητές δεν έχουν ιδέα για ποιο λόγο παρελαύνουν.

Δεν είμαι ούτε υπέρ των λαθρομεταναστών, ούτε και υπέρ του ανοίγματος των συνόρων. Αλλά από όλες αυτές τις βαρβαρότητες που περιγράφονται παραπάνω, προτιμώ χίλιες φορές αυτά που αναφέρονται για την Ελλάδα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να καταφερόμαστε ενάντια στους μετανάστες από τη ζεστασιά του σπιτιού μας. Αύριο (και με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα δε μου φαίνεται καθόλου απίθανο), μπορεί να είναι οι Έλληνες αυτοί που θα χρειαστεί να (ξανα)μεταναστεύσουν. Μπορεί να είναι κάποια από εσάς. Οπότε, στη χώρα που θα πάτε, όταν σας αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση, μίσος, όταν σας λένε κατάμουτρα να πάτε από εκεί που ήρθατε, να πάτε πίσω στη χώρα σας να καθαρίσει ο τόπος, μη διαμαρτυρηθείτε, μη στεναχωρεθείτε καν. Θα πρέπει να τους δώσετε δίκιο... Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα, είναι ο χρυσός κανόνας.

Ε, ναι, δεν έχω πάθει και ντελίριο, αλλά το προσπαθούμε!

Φιλολογικά.

Λες ε; Χμ..... Ε, δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς εγώ δε θέλω να χάσω κιλά. Απλά μ' αρέσει η διαδικασία!!!

Κορίτσιααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πού χαθήκατε καλέ;;;;;;; Μόνη μου θα γράφω; Άντε, να κάνω την αρχή για σήμερα: Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Μία τσιπούρα στο γκριλ + βραστά χόρτα με λαδολέμονο. Ένα κομμάτι νηστίσιμο κορμό σοκολάτας. Ένα τοστ με μορταδέλα, τυρί, φέτα και αβγό. Ένα ακτινίδιο και μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστο γάλα. Αυτά!!!

Γειά σας κορίτσια μου! Τι μου κάνετε; Εγώ δεν κοιμήθηκα καλά και ζαλίζομαι, κλαψ... Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο λαχανόρυζο + λίγη τριμμένη φέτα. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι. Ένα παξιμαδοκούλουρο (μικρό). Ένα μήλο. Ένα πιάτο λαχανόρυζο + λίγη τριμμένη φέτα. Ένα σοκολατάκι με λικέρ και κερασάκι. Μία κούπα ζεστό γάλα + ένα μπισκότο πτι μπερ. Άσκηση: 20 λεπτά επί τόπου περπάτημα και τροχάδιν (πιο πολύ για να ξεμπλοκάρει το χέρι μου με την κίνηση, έτσι μου είπε η φυσικοθεραπεύτρια).

Πρώτη φορά έγραψα κάτι και το είδα να επιβεβαιώνεται τόσο απόλυτα! Θα συμφωνήσω με τη Ρεβέκκα που μιλάει για ρατσιστές κοινωνικής τάξης και όχι φυλετικούς ρατσιστές! Όλοι έχουμε αντιπάθειες, είτε πρόκειται για συγκεκριμένα πρόσωπα (γενικά, όχι απαραίτητα ξένους, κ.λπ.) είτε για λαούς. Εγώ, π.χ. δεν μπορώ να πω ότι συμπαθώ τους Άγγλους, τους Γάλλους και τους Αμερικανούς. Δε μου αρέσουν ως λαοί, αλλά δε σημαίνει ότι τους μισώ κιόλας. Δε με πειράζει καθόλου που έρχονται ξένοι στην Κύπρο και δουλεύουν. Άλλωστε, σε αγγελίες για σερβιτόρους και καθαρίστριες, μόνο ξένοι απαντάνε. Οι Κύπριοι είναι υπεράνω. Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα, σε σημείο να βγάζω αφρούς από τα νεύρα μου, είναι όταν πηγαίνω σε μια καφετέρια, έρχεται η σερβιτόρα, της λέω "θέλω ένα παγωτό" και μου απαντά "only engilish". Υπάρχει και σχετική ομάδα στο facebook για να μιλάμε Ελληνικά στην Κύπρο, όπου μπαίνουν διάφοροι "προοδευτικοί" και μας χαρακτηρίζουν ρατσιστές, επειδή θέλουμε να μιλάμε τη γλώσσα μας στον τόπο μας. Είναι αυτό ρατσισμός ή το αυτονόητο; Με ενοχλεί επίσης η λεγόμενη "πολιτική ορθότητα". Γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν όλοι, φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούμε ρατσιστές και χάνουμε ό,τι είχαμε αποκτήσει. Στην Αγγλία, π.χ., απαγορεύεται η χρήση της λέξης "μαύρος" επειδή είναι ρατσιστική! Οι μόνοι που τη χρησιμοποιούν είναι οι ίδιοι οι μαύροι, γιατί έχουν αυτογνωσία, και ξέρουν ότι οι λέξεις δεν έχουν και τόσο νόημα. Επίσης, στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, έχουν έρθει πάρα πολλοί πολιτικοί πρόσφυγες από την Παλαιστίνη. Η Κυπριακή Δημοκρατία τους έχει δεχτεί και τους δίνει επίδομα, το οποίο είναι το μεγαλύτερο επίδομα νομίζω σε όλη την ΕΕ. Όλοι οι Κύπριοι παραπονιούνται ότι τα λεφτά μας πηγαίνουν στους Παλαιστίνιους. Αν, όμως, έπεφτε σε μας ο κλήρος να φύγουμε απ' την πατρίδα μας, δε θα θέλαμε η χώρα υποδοχής να μας αντιμετωπίσει με τόση αγάπη και τόση φροντίδα; Εγώ προσωπικά είμαι περήφανη που η χώρα μου φροντίζει τόσο πολύ τους ανθρώπους που της ζητούν προστασία και χαίρομαι που τα λεφτά που δίνω για φόρους πηγαίνουν- και- σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όσο για τα δέκα χρόνια που ζούσα στη Θεσσαλονίκη, όποτε είχα γείτονες ξένους, κοιμόμουν ήσυχη. Όποτε είχα γείτονες Έλληνες, μα φοιτητές, μα οικογένειες, είχαμε πάντα, μα πάντα προβλήματα... Στο τελευταίο μου σπίτι έμενε από κάτω ένας Ρώσος. Μια φορά είχαν έρθει φίλοι του, πήγε μία η ώρα και έκαναν πολλή φασαρία. Νομίζω είχα εξέταση την επόμενη μέρα, και τους χτύπησα το πάτωμα. Σε δύο λεπτά είχαν διαλυθεί. Από πάνω μου έμενε μια Ελληνίδα. Κάθε βδομάδα έκανε πάρτι, κι όποτε της χτυπούσαμε τον τοίχο, μας τον χτυπούσε πίσω, και έκαναν επίτηδες περισσότερη φασαρία. Και μία φορά που με κλέψανε ήταν στο Πανεπιστήμιο, και ήταν Έλληνες. Μη βάζουμε ταμπέλες και γενικεύουμε τα πράγματα... Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ.

Γειά σας κοριτσάκια μου! Τι μου κάνετε; Βλέπω πετάει η ομάδα! Τα χτεσινά και αμαρτωλά δικά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα μπιφτέκι σπιτικό, τηγανισμένο σε λίγο ελαιόλαδο + πατάτες φούρνου + σαλάτα λάχανο-καρότο-μαρούλι (όλα αυτά ούτε ένα πιάτο). Ένα μήλο. Δύο παξιμαδοκούλουρα. Μία κυπριακή πίτα από την οποία έφαγα: σουβλάκια κοτόπουλο + 2 σεφταλιά + ταχίνι (αλμυρό) + λίγη σαλάτα ντομάτα-μαϊντανό-κρεμμύδι + περίπου τη μισή πίτα (χε χε, πάλι το ρίξαμε έξω). Μία μπανάνα.

Αλάτι, πιπέρι, τίποτε άλλο. Είναι της φτωχής κουζίνας.

Συμφωνώ με τη gioupi! Σε ένα φίλο μου που αγχωνόταν, επειδή άκουγε θανάτους συνομηλίκων του, κ.λπ., έλεγα πάντα "τι αγχώνεσαι, εσύ δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, γυμνάζεσαι, τρως υγιεινά", και μου απαντούσε "μα για όλους αυτούς που πεθαίνουν νέοι, ξαφνικά, κ.λπ., λένε δεν έπινε, δεν κάπνιζε, γυμναζόταν, έτρωγε υγιεινά"... Σε όλα χρειάζεται το μέτρο. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος έπινε γάλα και έτρωγε γαλακτοκομικά. Δεν είναι καμιά νέα μόδα. Τώρα, όσον αφορά στο τι περιέχουν μέσα τα προϊόντα που αγοράζουμε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, και δεν έχει να κάνει με το γάλα καθεαυτό. Τέλος, επειδή τα άλλα θηλαστικά όταν αποθηλάσουν δεν ξαναπίνουν γάλα, θα πρέπει να το σταματήσει και ο άνθρωπος; Ούτε κρέας τρώνε οι αγελάδες, π.χ. Θα πρέπει να μιμηθούμε τη διατροφή των αγελάδων;

Κατ' αρχήν, υπάρχει περίπτωση να ρωτήσουμε κάποιον αν είναι ρατσιστής και να πει "ναι", εκτός κι αν είναι κανένα καμένο μυαλό, σκίνχεντ και τα παρόμοια; Οι πιο πολλοί λένε "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά όλοι αυτοί οι ξένοι να πάνε στην πατρίδα τους". Ή "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά όχι να βγαίνει ο κάθε π...ς και να μας βγαίνει από πάνω". Ή "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά όχι και να παντρευτεί η κόρη μου αυτόν τον ξεβράκωτο που ούτε το λύκειο δεν έχει βγάλει". Σπάνια οι άνθρωποι παραδέχονται ότι είναι ρατσιστές, εκτός από ιστορικές περιόδους όπου ο ρατσισμός ταυτίζεται με την ιδεολογία ενός έθνους, π.χ. στη ναζιστική Γερμανία. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους κάποια ψήγματα ρατσισμού (π.χ., δεν πετάνε απ' τη χαρά τους αν η κολλητή της κόρης τους είναι μία Παλαιστίνια με μαντήλα- έχουμε πάρα πολλούς πολιτικούς πρόσφυγες στην Κύπρο), αλλά όλοι σπεύδουν να διακηρύξουν το αντίθετο, φοβούμενοι τον κοινωνικό τους στιγματισμό.

Γειά σας κορίτσια! Τι μου κάνετε; Τα δικά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο μουτζέντρα (= φακές πιλάφι με τηγανιτό κρεμμύδι). Δύο μανταρίνια. Ένα μήλο. Ένα κουλούρι-παξιμάδι. Δύο παξιμάδια σαν μικρούλες φετούλες ψωμί. Μία τυρόπιτα + ένα καρότο τριμμένο σαλάτα. Μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστό γάλα...

Αχ, όχιιι................ Κρίμα, κρίμα, κρίμα..... Πόσες απώλειες...........

Να σου ζήσει! Καλή λοχεία να έχεις!

Να τους ζήσει το μωράκι και καλή λοχεία!!!!!!!!!!!

Γειά σας κορίτσια! Μαρινάκι, καλώς όρισες! Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Δύο κομμάτια κοτόπουλο στο γκριλ, ψημένα με μαρινάδα λαδολέμονου, σκόρδου και ρίγανης + πιλάφι με λαχανικά + λίγη φέτα + σαλάτα λάχανο-καρότο. Δύο μανταρίνια. Ένα μήλο (επιμένω...). Βραδινό το ίδιο με το μεσημεριανό, μόνο που τώρα τα κομμάτια του κοτόπουλου ήταν από αυτά που είναι όλο κόκκαλο και ελάχιστο κρέας... Μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστό γάλα.