Θέλω να γίνω μαμά

Κι εγώ πάντα μόνη μου διάβαζα. Κάποιες φορές με εξέταζαν οι γονείς μου, όταν χρειαζόταν, κυρίως στα μαθηματικά που δεν ήμουν και πάααρα πολύ καλή. Κατά τα άλλα, ούτε ήθελαν, ούτε ήθελα να με διαβάζουν και ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια. Δε νομίζω ότι χρειάζεται όλος αυτός ο έλεγχος. Είχα μάλιστα ένα συμμαθητή, επίσης άριστο, που δεν τον άφηνε ο πατέρας του να διαβάζει μόνος του και το παιδί είχε φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να αποδώσει μόνο του, και να δυσανασχετεί. Σίλια, αυτό που έκανε η καθηγήτρια είναι εκβιασμός και εντελώς παράνομο. Κατ' αρχήν είναι ο απόλυτος παραλογισμός να σου γράφει κάποιος 20, 19.5, 20 και να δηλώνεις ότι δεν μπορείς να του βάλεις 20! Και είναι παράνομο και εκβιαστικό να μπορεί να βάλει το 20 μόνο με παράνομο φροντιστήριο που θα του κάνει ΑΥΤΗ. Θα μπορούσες να της πεις "την έγραψα σε ένα φροντιστήριο στη γειτονιά μας" ή κάτι τέτοιο για να έβλεπες την αντίδρασή της!

Τώρα κάθισα και τα διάβασα όλα τα ποστ που έβαλα το φαγητό να ψηθεί! Άρτεμη, ελπίζω να μην εννοείς εμένα για το κάρμα, για την αντιπαράθεση στο θέμα της Εκκλησίας. Σίγουρα δε σου το κατέβασα εγώ (η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι θα μου το κατέβαζες εσύ, χα χα!). Δεν ασχολούμαι καθόλου με το κάρμα πλέον, δε δίνω ούτε κατεβάζω. Εκτός από το θέμα της Εκκλησίας, συμφωνώ μαζί σου σχεδόν σε όλα, και σίγουρα στο ποστ που έγραψες εδώ. Θα συμφωνήσω ότι πολλοί μαθητές δυσκολεύονται και θέλουν προσωπική στήριξη. Π.χ., εγώ έχω μαθητές στη δ' τάξη του εσπερινού (α' λυκείου) που δυσκολεύονται ακόμα και να διαβάσουν. Είναι σχεδόν αναλφάβητοι. Δεν μπορώ να καθυστερήσω όλη την τάξη για να μάθω αυτούς τους δύο να διαβάζουν. Στα κυπριακά σχολεία υπάρχει η στήριξη, αλλά δυστυχώς στο δικό μας που είναι εσπερινό, παρ' όλο που το ζητήσαμε, δε μας έδωσαν ώρες στήριξης. Σ' αυτά τα παιδιά, που είναι και καλά και φιλότιμα, και πολύ φτωχά, δουλεύουν οικοδομή για να τα βγάλουν πέρα, θα έκανα φροντιστήριο αφιλοκερδώς, όπως βοηθώ την ξαδέλφη μου στα μαθήματά της. Πιστεύω γενικά ότι γι' αυτά τα παιδιά πρέπει να φροντίσει το σχολείο. Είναι ευθύνη του σχολείου αν κάποιο παιδί είναι αναλφάβητο. Και δεν είναι τυχαίο που φροντιστήρια υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Νομίζω δεν υπάρχουν πουθενά αλλού...

Γειά σας κι από μένα κορίτσια! Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα χοιρινό σπιτικό μπιφτέκι τηγανισμένο σε ελαιόλαδο + πουρές πατάτες με μοσχοκάρυδο, σκόρδο και ρίγανη + σαλάτα λάχανο-καρότο. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι. Ένα κλαμπ σάντουιτς (τα 3 από τα 4 σαντουιτσάκια) + πατάτες με μαγιονέζα + λίγη σαλάτα + 1.5 χοιρινό σουβλάκι από το Μωρό. Αυτά, μετά δεν ήθελα να φάω τίποτε άλλο...

Δε διάβασα όλα τα ποστ, γιατί έχω και μαγείρεμα! Είμαι εκπαιδευτικός και διαφωνώ με την παραπαιδεία. Πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο σχολείο που να προσφέρει τα πάντα στα παιδιά μας, και να μη χρειάζεται να φορτώνουν τον ελεύθερό τους χρόνο με ιδιαίτερα. Όχι μόνο βοήθεια στα μαθήματα του σχολείου, αλλά και μουσική, ζωγραφική, χορό. Από μαθήτρια διαφωνούσα με τα φροντιστήρια, και ειδικά με αυτά που γίνονται από διορισμένους καθηγητές. Γι' αυτό το λόγο, στη γ' λυκείου δεν πήγα σε παράνομο φροντιστήριο, πράγμα αδιανόητο για τα κυπριακά δεδομένα, αλλά στα κρατικά φροντιστήρια, στα οποία δυστυχώς και πάλι διορισμένοι καθηγητές δίδασκαν, αλλά τουλάχιστον το ποσό ήταν πάρα πολύ μικρό και καθοριζόταν από το κράτος. Δεν ήταν τα λεφτά, αλλά δε συμφωνούσα με την απίστευτη αισχροκέρδεια που γινόταν με τα παράνομα φροντιστήρια. Και μάλιστα πήγα φροντιστήριο μόνο στα αρχαία, και τα άλλα μαθήματα τα διάβασα μόνη μου. Αποτέλεσμα: πέρασα πρώτη στην πρώτη μου επιλογή. Πολλές φίλες μου, μάλιστα που πήγαιναν φροντιστήριο σε όλα τα μαθήματα που θα έδιναν, δεν πέρασαν πουθενά, και οι ίδιες παραδέχτηκα ότι σε μεγάλο βαθμό έφταιγε το φροντιστήριο: την ώρα που αυτές βρίσκονταν στο φροντιστήριο της ιστορίας, ακούγοντας την ιστορία και όχι διαβάζοντας, εγώ καθόμουν σπίτι και τη διάβαζα. Όταν αυτές γυρνούσαν σπίτι, θεωρούσαν ότι έκαναν το καθήκον τους, και δεν ασχολούνταν άλλο. Εδώ στην Κύπρο, πάντως, οι περισσότεροι διορισμένοι εκπαιδευτικοί θεωρούν αυτονόητο ότι θα κάνουν και ιδιαιτερα το απόγευμα, κι ας είναι παράνομα. Μιλούσα χτες με μια φίλη μου, και μου είπε "αφού πηγαινεις 5.30 στο σχολείο (εσπερινό) προλαβαίνεις να κάνεις και κανένα ιδιαίτερο γύρω στις 3". Λες και δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω, μόνο να σκοτώνομαι για να μαζέψω μερικά ευρώ παραπάνω! Η μόνη περίπτωση να κάνω ιδιαίτερα, είναι για να βοηθήσω κάποιους μαθητές πάρα πολύ αδύνατους που θέλουν προσωπική στήριξη, αλλά μόνο αφιλοκερδώς.

Είπα κι εγώ μία!!!!! Στο προηγούμενο ποστ!

Πολλή επιπολαιότητα... Ψυχολογία ανθρώπου αναποφάσιστου, χαμένου και χωρίς σθένος... Δίκιο είχε μια κοπέλα που έγραψε για στρουθοκαμηλισμό, περί αυτού πρόκειται. Μας φταίει το γαϊδούρι και βαράμε το σαμάρι... Και μετά σβήνουμε τα ίχνη... Τι να πω...

Χρόνια πολλά!!!

Χμ... Θα σε κάνω μπλε απ' το ξύλο! Λοιπόν, άκου: διδάσκω σε εσπερινό σχολείο. Χτες μου γράψανε έκθεση με θέμα "Αναλφαβητισμός και εσπερινό σχολείο". Παρ' όλο που δεν έπρεπε, το πήρανε προσωπικά το θέμα, και έγραψαν πολύ συγκινητικές εκθέσεις. Στη συγκεκριμένη τάξη οι πιο πολλοί είναι στην ηλικία σου πάνω-κάτω, ένας είναι 25 και ένας 44. Μου γράψανε λοιπόν, ότι ποτέ δεν είναι αργά, ότι άμα πιστέψεις πραγματικά μπορείς να κάνεις μια καινούρια αρχή. Ο 25χρονος, μάλιστα, έχει όνειρο να γίνει γιατρός, και έγραψε στο τέλος, με κεφαλαία γράμματα ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ (ΓΙΑΤΡΟΣ). Και μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι, όχι απλά δεν τελείωσαν στο σχολείο, αλλά έχουν άπειρα οικογενειακά, εργασιακά, οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα. Κι όμως, έχουν το θάρρος να αγωνίζονται! Άσχετο: Γωγάκι, Κύπρια είσαι;

Κόνστανς καλώς όρισες! Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι (τέλειο έγινε!) + σαλάτα κόκκινο λάχανο. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι (ξινό!). Ένα μήλο. Βραδινό ίδιο με το μεσημεριανό. Μία μπανάνα. Μία κούπα ζεστό γάλα. Άσκηση: 100 κοιλιακοί και 100 καθίσματα. Δεν μπορείτε να πείτε! Άψογη!

Κατερίνα, καλή επιτυχία κι από μένα!!!!!!

Γειά σας κορίτσια! Ειρήνη, πώς ήταν το μοσχαράκι τελικά; Μπέλλα, τι γίνεται, τη σταματήσαμε τη δίαιτα; Εγώ χτες αμάρτησα και παραστράτησα. Με παρέσυραν οι κακές παρέες. Γράφω τα χτεσινά και μη φρίξετε: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα κομμάτι νηστίσιμη κολοκυθόπιτα που είχε μέσα και πατάτα και ρύζι + φέτα που πρόσθεσα εγώ μετά. Δύο κούπες με κιμά (με κόλασαν ένας καθηγητής και ένας μαθητής που είχαν και οι δύο τη φαεινή ιδέα να κεράσουν κούπες). Ένα μήλο. Μία τριμυθόπιτα, διάμετρος μπαλάκι τέννις. (Αυτό το πράγμα είναι σαν παξιμάδι πλακέ και μέσα έχει κάτι σπόρους, από σκίνα είναι, κάτι περίεργο, χάλια ήταν, έφαγα τις σταφίδες και την πέταξα, ναι, ναι, ξέρω, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε). Ένα κομμάτι πίτα με φέτα πάλι. Μία κούπα ζεστό γάλα. Άσκηση: χοροπηδητά δεν είχε γιατί ζαλιζόμουν επειδή δεν κοιμήθηκα καλά. Έκανα 200 κοιλιακούς και πολλά καθίσματα σε σετάκια των 10.

Συχνά οι μοναχοί θεωρούνται ανώτεροι από τους λαϊκούς, πράγμα που είναι λάθος. Ο μοναχισμός και ο γάμος θεωρούνται δύο ίσοι δρόμοι, αγώνα και θέωσης. Άγιος μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε, είτε είναι μοναχός, είτε λαϊκός. Πειρασμοί υπάρχουν παντού. Όλοι οι δρόμοι είναι δύσκολοι, και όλοι είναι αποδεκτοί και ίσοι!

Εύα, νομίζω με παρεξήγησες. Δε λέω ούτε να μη φιλάμε το χέρι του παπά, ούτε να μην εξομολογούμαστε. Λέω ότι ο παπάς δεν είναι εξουσία, δεν είναι εκπρόσωπος, δε μεσολαβεί. Είναι διάκονος, διακονεί το λαό. Τελεί τα μυστήρια με τη δύναμη του Θεού και με το δικαίωμα που του δίνει ο λαός. Πολύ σωστά λες ότι δε συγχωρεί ο ιερέας αλλά ο Θεός. Και φυσικά δεν έχει καμία σχέση αν ο ιερέας είναι αμαρτωλός (πώς θα μπορούσε να μην είναι ή όχι. Ο ιερέας δεν έχει την εξουσία, αλλά το χάρισμα που δίνεται μέσα από το μυστήριο της χειροτονίας.

ΑΡΤΕΜΗ έγραψε: Eίπα να γράψω κι εγώ την άποψή μου, αλλά μετά απ' αυτό δεν υπάρχει λόγος! Είναι λες και το έχω γράψει εγώ!! Ολόιδιο!!! Μόνο που τα χρόνια δεν είναι 12, είναι 11!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ναι καλέ, η Μπέλλα είναι ο γνωστός Κωνσταντίνος, ξέρεις, της γνωστής οικογενείας.

Είπα κι εγώ, πολύ καιρό έχει να προβληματιστεί αυτό το κορίτσι, έπαθε τίποτα; Ο μοναχισμός δεν οφείλεται σε φόβο για τη ζωή, ούτε σε βαρεμάρα. Οφείλεται σε αγάπη για το Θεό, για τον εαυτό μας και για τον κόσμο. Αν κάποιος δεν αγαπά αυτά τα τρία, τότε δεν μπορεί να είναι σωστός μοναχός. Ο μοναχός ποτέ δεν αποκόπτεται από τον κόσμο. Ακόμα κι αν βρίσκεται στα βάθη της ερήμου ή πάνω σε ένα δέντρο, πάντοτε αποτελεί μέλος του σώματος της Εκκλησίας, πάντοτε η προσευχή και η λατρεία του γίνεται εντός της λατρεύουσας κοινότητας. Και το ίδιο ισχύει για όλους τους πιστούς. Φυσικά, αυτή είναι η θεωρία. Από τον 3ο αιώνα μ. Χ. και εξής, οπότε και εμφανίστηκε το φαινόμενο του μοναχισμού, αυτοί που αναχωρούν έχουν διάφορους λόγους: αρχικά πήγαιναν στην έρημο για να ξεφύγουν από τους διωγμούς, μετά για να δηλώσουν την απόρριψή τους στην κρατικοποίηση και εξουσιαστικοποίηση του Χριστιανισμού επί Βυζαντίου. Επίσης και για οικονομικούς λόγους: πολλοί έπαιρναν τα παιδιά τους σε μοναστήρια επειδή δεν είχαν πόρους για να τα μεγαλώσουν, άλλοι γίνονταν μοναχοί για να έχουν φοροαπαλλαγή. Για κοινωνικούς λόγους: συχνά οι γεροντοκόρες και οι χήρες αναγκάζονταν να καταφεύγουν στα μοναστήρια, μη έχοντας άλλη επιλογή, και επίσης τύχαιναν και περιπτώσεις ζευγαριών όπου ο άντρας αποφάσιζε να γίνει μοναχός και αναγκαζόταν και η γυναίκα του να κλειστεί σε γυναικείο μοναστήρι. Για οικογενειακούς λόγους: μοναχοί καριέρας, κάτι που συνέβαινε συχνά σε αριστοκρατικές οικογένειες της Δύσης. Και φυσικά υπάρχουν πάντοτε αυτοί που πηγαίνουν σε μοναστήρια γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσουν εξουσία, ή ακόμα και χρήμα. Οι διάφοροι αρχιερείς από τα μοναστήρια προέρχονται, είναι αυτό που λέμε "παπάδες καριέρας". Η ζωή του μοναχού δεν είναι καθόλου εύκολη. Φανταστείτε: είσαι κλεισμένος όλη τη μέρα σε ένα χώρο, συναναστρέφεσαι διαρκώς τα ίδια πρόσωπα, ακόμα κι αν δεν τα συμπαθείς, κάνεις αρκετές χειρωνακτικές εργασίες (καλλιέργεια της γης, εργόχειρα) και κοιμάσαι ελάχιστα, γιατί τον περισσότερο καιρό είσαι σε μια εκκλησία και προσεύχεσαι. Κάποιος που καταφεύγει στο μοναχισμό από βαρεμάρα, απογοήτευση ή φόβο για τη ζωή, δε νομίζω να αντέξει και πολύ σε έναν τέτοιο τρόπο ζωής.

Μοσχαράκι με λαχανάκια Βρυξελλών; Πώς το έκανες αυτό ρε θηρίο; Κίμων, σε πάω που μπαίνεις και ξερογλείφεσαι! Χα χα!!! Άντε, να μαζευόμαστε! Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα πιάτο φασολάδα + 5 νομίζω ελιές Καλαμών. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι-μανταρίνι. Ένα μήλο. Μερικά κομμάτια από σπασμένο κριτσίνι με ελιές. Ένα τοστ σε φραντζολάκι με τυρί και φέτα. Ένα ακτινίδιο (τελείωσαν οι μπανάνες). Μία κούπα ζεστό γάλα. Άσκηση: 100 κοιλιακοί, μισή ώρα επί τόπου περπάτημα-τροχάδην-χοροπήδημα () και 20 καθίσματα!

Η πίστη στο Θεό είναι μεν προσωπική υπόθεση, αλλά στην Ορθόδοξη Εκκλησία υφίσταται ΠΑΝΤΟΤΕ μέσα στα πλαίσια της κοινότητας. Κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δε σώζεται μόνος του, αλλά πάντοτε εντός της λατρεύουσας κοινότητας. Η απομόνωση του πιστού, η ατομική σωτηρία είναι προτεσταντικής χροιάς. Κι ένας φίλος μου μουσουλμάνος πήγαινε σε ορθόδοξες εκκλησίες και καθόταν επειδή είναι ιερός χώρος και ήθελε να ηρεμήσει. Ποια η διαφορά του από έναν υποτίθεται ορθόδοξο που πηγαίνει στην εκκλησία απλά για να νιώσει όμορφα; Αν θέλουμε να κάνουμε έναν δικό μας, συγκρητιστικό χριστιανισμό, είναι δικαίωμά μας, αλλά δεν είναι ορθόδοξος. Είναι κάτι άλλο, κάτι που έχουμε φτιάξει εμείς. Δε νομίζω ότι είμαι εριστική! Λέω τι λέει η θεολογία, δε λέω την άποψή μου. Αν παίρνουμε όσα μας αρέσουν, αυτό δεν είναι ορθόδοξος χριστιανισμός, είναι συγκρητισμός. Το χέρι του παπά δεν το φιλάμε επειδή έχει εξουσία! Ο παπάς δεν είναι εξουσία, δεν είναι αντιπρόσωπος του θεού, δεν είναι μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Είναι διάκονος του λαού του Θεού. Στην ορθόδοξη θεολογία υπάρχει το σχήμα της ανεστραμμένης πυραμίδας: ο πρώτος είναι ο έσχατος, αυτός που κουβαλάει πάνω του όλο το βάρος. Οι διακρίσεις "αξιωμάτων" στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι χαρισματικές και όχι εξουσιαστικές. Αυτά λέει η θεολογία, άλλο τι συμβαίνει και τι νομίζουν τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι ιερείς και κυρίως οι αρχιερείς. Και δε νομίζω ότι έχει νόημα να ψάχνουμε τον "άγιο" παππούλη ή τον αφοσιωμένο κληρικό. Δεν είναι μόνο οι παπάδες Εκκλησία. Εκκλησία είμαστε όλοι, όσοι θέλουμε να είμαστε. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, οι ανάξιοι κληρικοί τελούν τα μυστήρια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και όχι φυσικά με τη δική τους αγιότητα, αλλά μιλάει πολύ σκληρά γι΄αυτούς, πολύ πιο σκληρά από όσα ακούστηκαν εδώ μέσα. Δηλαδή, δε σημαίνει ότι ένας γάμος ή μια βάφτιση που τελεί ένας ανάξιος, ακόμα και εγκληματίας, κληρικός δεν είναι έγκυρος! Ο ίδιος θα δώσει λόγο στο Θεό και στον εαυτό του για όσα έκανε, κι αν πρέπει, και στην πολιτεία και στην κοινωνία. Και φυσικά, η Εκκλησία οφείλει, όχι να τον αποβάλει, αλλά να τον τιμωρήσει, πρώτα απ' όλα για να κατανοήσει ο ίδιος το σφάλμα του και να μετανοήσει.

Ωραία, ας το πάρουμε αλλιώς. Λέω εγώ: "Είδα ένα βρωμοαλβανό να κλέβει μια γριά σήμερα". Αυτό τι σημαίνει; Τι θα καταλάβει ο συνομιλητής μου; Ότι αναφέρομαι στο συγκεκριμένο άνθρωπο ή γενικά στους Αλβανούς; Ποιο είναι τ πιθανότερο από τα δύο; Ή πιο από τα δύο θα πιστέψει ο συνομιλητής μου; Όταν χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς για μια ομάδα ανθρώπων (οι βρωμοπαπάδες, οι βρωμομαύροι, κ.λπ.) ο χαρακτηρισμός τους περιλαμβάνει όλους. Οπότε, καλύτερα οι χαρακτηρισμοί να αποφεύγονται, γιατί τελικά εξαντλείται η συζήτηση σε αυτούς και χάνετε η ουσία (όπως κάνω εγώ τώρα...!). Κι εγώ αγανακτώ πολλές φορές όταν πηγαίνω στην εκκλησία. Με το κήρυγμα, που συχνά φανερώνει άγνοια της θεολογίας, ηθικισμό, ακόμα και φανατισμό. Με τους δίσκους που γυρίζουν, περιμένοντας εμάς να ταΐσουμε τα παιδάκια στην Αφρική, ενώ ο μητροπολίτης μας πηγαίνει τα ταξιδάκια του στη Μαδαγασκάρη, μεταφέροντας υποτίθεται τα λεφτά μας (μέρος αυτών, σιγά μην τους τα πάρει όλα), μη δίνοντας ο ίδιος ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Με την υποκρισία μερικών, που κάθονται μπροστά για να τους δουν όλοι, κάνουν μεγάλους σταυρούς και εκνευρίζονται όταν ένα παιδάκι κλαίει. Με τους επιτρόπους που μετράνε τα λεφτά και τα ακούμε όλοι να κουδουνίζουν, πριν τελειώσει η λειτουργία. Για να μην πω για τα μεγάφωνα που ξεκουφαίνουν τη γειτονιά (στην οποία μπορεί να μη μένουν μόνο Ορθόδοξοι), για τα δυνατά μικρόφωνα μέσα στην εκκλησία που ξεκουφαίνουν τους πιστούς. Είναι πολλά αυτά που μπορεί να μας κάνουν να αγανακτήσουμε, και δεν αδικώ πολλούς που δε θέλουν να πηγαίνουν στην εκκλησία. Όσο για τις αμφιβολίες, όλοι τις έχουμε, όλοι αναρωτιόμαστε, αμφιβάλλουμε, παλεύουμε. Αν δεν έχουμε αμφιβολίες και είμαστε γεμάτοι βεβαιότητες, τότε κάτι δεν πάει καλά, κάτι δε λειτουργεί! Η Εκκλησία, όμως, δεν είναι ηρεμιστικό χαπάκι. Οι περισσότερες γράφετε ότι πηγαίνετε στην εκκλησία επειδή νιώθετε γαλήνη, ηρεμία, προτιμάτε να πηγαίνετε όταν δεν είναι κανείς εκεί. Αυτό είναι απλά συναισθηματική φόρτιση. Δεν είναι πίστη. Η Εκκλησία είναι αγώνας, όχι ψυχικο βόλεμα, όχι γλυκανάλατη ησυχία.

Χα χα! Ναι, το σκέφτομαι κι αυτό, ότι θα τα κάνω σαλάτα με τα κουμπιά και θα γκρεμοτσακιστώ!!!!!!! Άντε, γιατί δε με παίρνει για άλλο γκρεμοτσάκισμα!

Χα χα χα χα!!!!!!!!! Νομίζω ότι ο διάδρομος είναι το μόνο μέσο γυμναστικής που δε θα το βαρεθώ! Φτάνει να είναι μπροστά από τηλεόραση!!!!!!!

Μαριάντα, καλωσόρισες στην παρέα! Μήπως τρως πολλά αλλαντικά; Κίμων, παρακαλώ. Φτιάξε το και πες μου εντυπώσεις! Τα χτεσινά μου: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Ένα κομμάτι ομελέτα φούρνου η οποία περιείχε: πατάτες (τις είχα τηγανίσει προηγουμένως σε ελαιόλαδο μέχρι να μαλακώσουν), κρεμμύδι, μαϊντανό, κίτρινο τυρί, φέτα και αβγά! + σαλάτα μαρούλι. Ένα ποτήρι φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι. Ένα κριτσίνι με σουσάμι. Ένα μήλο. Βραδινό το ίδιο με το μεσημεριανό. Ένα κομμάτι από τον πασίγνωστο πλέον κορμό. Μία κούπα ζεστό γάλα. Άσκηση: 100 κοιλιακοί + 20 λεπτά επί τόπου τροχάδην και περπάτημα (να δω πότε θα αξιωθώ να αγοράσω διάδρομο!).

Η αμάθεια προκαλεί πολλές παρεξηγήσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν χωρίς να γνωρίζουν, πράγμα που είναι το ευκολότερο, οπότε και καταλήγουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Κατ' αρχήν χαρακτηρισμοί όπως "βρωμοπαπάδες", "παπαδαριό" και δε συμμαζεύεται προσβάλλουν αυτούς που πιστεύουν. Άντε, γιατί έχουμε μάθει ότι πρέπει να σεβόμαστε το διαφορετικό, αλλά ως διαφορετικό θεωρούμε ΜΟΝΟ τη μειονότητα!!!! Να σεβαστούμε τους μουσουλμάνους, να σεβαστούμε τους αθέους, αλλά τους χριστιανούς δε χρειάζεται να τους σεβαστεί κανείς! Εγώ δε βγαίνω να πω "οι βρωμοάθεοι" και περιμένω από τον άλλο να σεβαστεί κι εμένα που πιστεύω. Άρτεμη, αναφέρεσαι στην Εκκλησία ως θεσμό ή στην Εκκλησία ως θεανθρώπινο οργανισμό που έχει ως σκοπό τη θέωση του ανθρώπου και του κόσμου; Έχεις διαβάσει ποτέ σου θεολογία; Όχι ηθικιστικά υποκριτικά βιβλιαράκια που σου λένε ότι θα πας στην κόλαση αν φορέσεις παντελόνι. Κανονική, πραγματική θεολογία. Έχεις διαβάσει ποτέ; Αν όχι, τότε πώς μπορείς να κρίνεις χωρίς να γνωρίζεις; Η Εκκλησία ως θεσμός όντως έχει στοιχεία διαφθοράς, αλλά είναι κάτι απολύτως φυσικό, αφού πρόκειται για ανθρώπους: όχι για αγγέλους, όχι για ρομπότ. Ανθρώπους, που κάνουν λάθη και σφάλλουν. Δεν υποστηρίζω ούτε τα οικονομικά σκάνδαλα, ούτε τίποτα. Να δικαστεί ο Εφραίμ, να καταδικαστούν όλοι όσοι φταίξανε. Αυτό ζητάνε όλοι οι πιστοί, εκτός από αυτούς που νομίζουν ότι Εκκλησία είναι οι παπάδες κι ότι αν ένας παπάς καταδιαστεί, θα καταρρεύσει η Εκκλησία. Και ναι, πιστεύω ότι πρέπει να χωριστεί η Εκκλησία (ως θεσμός) από το κράτος, για να μη χρειάζεται (ή να μη νομίζει ότι χρειάζεται) να κάνει πολιτική, αλλά να συνειδητοποιήσει ότι ο χώρος δράσης της είναι η κοινωνία. Έχω διαβάσει βιβλία από παπάδες και θεολόγους που μιλάνε πολύ σκληρά για την κατάσταση στη σύγχρονη ελλαδική Εκκλησία. Χωρίς, βέβαια, τους χαρακτηρισμούς που διαβάσαμε εδώ μέσα, αλλά η ουσία είναι πολύ πιο σκληρή. Η υποκρισία, το ψέμα, η διαφθορά υπάρχουν και υπήρχαν ανέκαθεν και στην Εκκλησία, και παντού. Αλλά δε σώζει η Εκκλησία: σώζει ο Θεός. Κανείς, όμως, δε σώζεται μόνος του. Σώζεται εντός της λατρευτικής κοινότητας, μέσω των μυστηρίων. Η Εκκλησία δεν είναι άγιος τόπος καθεαυτή, ούτε και ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με το Θεό! Η Εκκλησία ως ναός είναι χώρος λατρείας, και η Εκκλησία ως σώμα είναι όλοι οι άνθρωποι, που πιστεύουν κι αυτοί που δεν πιστεύουν αλλά τους αγκαλιάζει (θα έπρεπε). Δε σημαίνει ότι ένας άθεος δε θα σωθεί. Ο καθένας θα κριθεί με βάση αυτό που πιστεύει κι αυτό που πράττει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο θείος μου, άθεος γιατρός, που για περισσότερο από σαράντα χρόνια εξετάζει όλους τους ασθενείς του δωρεάν και παίρνει λεφτά μόνο στις εγχειρήσεις, δε θα σωθεί, επειδή δεν τηρεί κάποιους κανόνες. Αν σας ενοχλεί τόσο πολύ το κερί, μην το ανάβετε, εγώ μπαίνω απ' το πλάι και δεν ανάβω κερί. Ούτε στο δίσκο βάζω ποτέ μου λεφτά. Δεν είναι αυτά η Εκκλησία. Αυτά είναι τα παρεπόμενα, τα σημεία των καιρών, τα λάθη άμα θέλετε. Μη μένετε στα ανούσια επιμέρους και χάνετε την ουσία.

Όχι καλέ! Ψέματα έγραψα. Χάλια είναι!!!

Καλά, τώρα μην τρελλαθούμε και τελείως, φάγανε όλοι οι πολιτικοί, φάγανε όλοι οι εργολάβοι, και μας φταίνε οι ξένοι εργάτες ότι μας πήρανε τα λεφτά; Συμφωνώ απόλυτα για το θέμα της παιδείας. Βλέπω τα παιδιά, είναι απίστευτο σε τι μαύρο σκοτάδι ζούνε. Δεν ξέρουν τίποτα, τίποτα, τίποτα. Βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση. Λέω στην ξαδέλφη μου (14 χρονών) "ποια είναι η μεταπολεμική περίοδος" και μου λέει "εεεε, μετά τον πόλεμο". "Ποιον πόλεμο;" "Εεεεε.... του 1982"!!!!!!!!!! Αλλά δε φταίνε τα παιδιά, φταίει η παιδεία, το σύστημα, ο παραλογισμός. Τι να πω για τα βιβλία ιστορίας, που δεν έχουν ούτε ένα χάρτη, έχουν ολόκληρη την ελληνική επανάσταση σε δύο σελίδες, (και τη γαλλική το ίδιο, δε μιλάω για ανθελληνισμό, μιλάω για κάκιστη εκπαιδευτική πολιτική). Τους φορτώνουμε με ένα σωρό θεωρίες, και δεν έχουν ιστορική συνείδηση. Δεν μπορούν να εντάξουν στον ιστορικό χρόνο ένα γεγονός. Τα μαθαίνουν όλα αποσπασματικά. Όσο για το νόμο στην Αγγλία, μου φαίνεται τρομοκρατική προπαγάνδα της κακιάς ώρας, δεν υπάρχει περιπτωση να ψηφιστεί τέτοιος νόμος!!!