Θέλω να γίνω μαμά

Γεια σου και καλώς όρισες στο φόρουμ μας! Είσαι σίγουρη ότι ο μικρός σου θηλάζει κάθε φορά ή μήπως πιπιλίζει; Εγώ θήλασα 16.5 μήνες και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο μικρός είχε πάψει πλέον να θηλάζει, αλλά μόνο πιπίλιζε. Το γάλα μου άρχισε να λιγοστεύει, αφού δεν υπήρχε ζήτηση. Όποτε τον έβγαζα από το στήθος, έκλαιγε απαρηγόρητος. Επειδή δουλεύω απόγευμα-βράδι, άρχισε να του δίνει ο άντρας μου σιγά-σιγά δικό μου γάλα σε μπιμπερό το βράδι, για να αρχίσει να συνηθίζει το μπιμπερό. Προηγουμένως, προτιμούσε να κοιμηθεί χωρίς να πίνει τίποτα. Το δέχτηκε ευτυχώς, και σιγά-σιγά περάσαμε στο φρέσκο κατσικίσιο γάλα. Κρατήσαμε μόνο τον πρωινό θηλασμό, αλλά και πάλι έβλεπα ότι πιπίλιζε μόνο, έτσι τον έβγαζα, κι άρχιζε να κλαίει απαρηγόρητος. Τον παρηγορούσα, τον απασχολούσα με κάτι άλλο, και τελικά αποθηλάσαμε χωρίς προβλήματα! Για τον ύπνο βρήκαμε άλλες λύσεις, τον έβαζα στο καρότσι και τον έκανα βόλτες στο σπίτι. Κάπου γύρω στα δύο έκοψε από μόνος του το καρότσι, και θέλει να ξαπλώνω μαζί του για να κοιμάται. Πάντως, δεν είναι απαραίτητο για ένα νήπιο να πίνει γάλα. Αν τρώει γιαούρτι, παίρνει από εκεί όλο το ασβέστιο που χρειάζεται.

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ ακόμα κρυωμένη, ευτυχώς είναι πάααρα πολύ ελαφρύ το κρυολόγημα, απλά λόγω της εγκυμοσύνης έχω πολλές ζαλάδες και αδυναμίες... Τώρα έβαλα στο φούρνο μπριζόλες με πατάτες, καρότα, κρεμμύδια, σκόρδα, κολοκυθάκια και κουνουπίδι! Τις μπριζόλες τις άλειψα με μουστάρδα, γιατί μου μυρίζει πολύ το χοιρινό, μπλιάχ! Το απόγευμα σχολείο, ευτυχώς είναι εύκολη μέρα σήμερα. Τσαντίστηκα λίγο, γιατί αύριο θα πάμε εκκλησία, στους Χαιρετισμούς, και ζήτησα απ' το διευθυντή άδεια να μην πάω, για να πάμε οικογενειακώς εκκλησία εδώ. Δε δέχτηκε, όμως, γιατί λέει, στην εκκλησία που θα πάω, όλο και κάποιος θα με δει που θα ξέρει ότι πηγαίνω στο εσπερινό σχολείο, και η ώρα θα είναι εργάσιμη. Η αλήθεια είναι ότι έχει δίκιο, κι ο Επαρχιακός Επιθεωρητής έρχεται στην εκκλησία μας, οπότε, αναγκαστικά, θα πάω εκκλησία με το σχολείο, κι ο άντρας μου με τον Αντρέα δε θα πάνε, κλαψ... Μου είπαν αν θέλω να πάμε οικογενειακώς στον εκκλησιασμό του σχολείου, αλλά δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, αφού ο Αντρέας αποκλείεται να καθίσει σε μια μεριά, και σε εκκλησία χωρίς νηπιαγωγείο, δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να πάμε... Τέλος πάντων... Καγκουράκι μια χαρά με τις κούνιες! Και του Αντρέα του αρέσει πολύ να πηγαίνει, αλλά κάθε πρωί μπλέκουμε με δουλειές και ψώνια και δεν προλαβαίνουμε, ενώ τα απογεύματα εγώ λείπω, κι ο άντρας μου βαριέται να τον πάει με τα πόδια σε κάποιο απ' τα πολλά πάρκα της περιοχής μας... Βάσω εγώ ειδικά στην αρχή της εγκυμοσύνης, δεν έμενα σχεδόν καθόλου μόνη μου με τον Αντρέα. Ένιωθα τόοσο κουρασμένη κι εξαντλημένη, είχα τόοσες ζαλάδες και αναγούλες, που το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να κάνω, ήταν να κυνηγάω τον Αντρέα. Θυμάμαι ένα πρωί έμεινα μόνη μου μαζί του μισή ώρα, και ζωγράφισε το μισό έπιπλο της τηλεόρασης με χρωματιστά μολύβια και μετά σήκωσε την κούπα που είχα πιεί καφέ και καλά για να κάνει ότι πίνει κι αυτός, είχαν μείνει μερικές σταγόνες μέσα, πασαλείφτηκε, και έτρεχα να τον πλύνω. Τώρα δεν έχω πρόβλημα να μείνουμε οι δυο μας, αλλά δυσκολεύομαι πολύ στο να τον αλλάξω και να τον ντύσω, κυρίως γιατί δε θέλω να τον φορτώνομαι για να τον βάζω στην αλλάχτρα, και στο κρεβάτι δεν κάθεται με τίποτα, θέλει να κάνει τούμπες... Σας αφήνω κόρες, τα λέμε μετά!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ ακόμα άρρωστη, ο λαιμός μου κάπως μου έχει περάσει, αλλά νιώθω εξάντληση και ζαλάδες. Φυσιολογικά πράγματα νομίζω, αν σκεφτούμε ότι είμαι και έγκυος... Το μεσημέρι σήμερα πήγαμε στην οπτικό για να μετρήσει ο άντρας μου τη μυωπία του και να διαλέξει σκελετό γυαλιών. Τελικά η οπτικός του πρότεινε, επειδή μόνο ο ένας φακός στα γυαλιά πρέπει να αλλάξει, να του βάλει απλά τον καινούριο φακό στον παλιό σκελετό, και να του τον φτιάξει λίγο που έχουν ξελασκάρει κάποιες βίδες. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί οι φακοί από μόνοι τους θα έκαναν 85 ευρώ... Ε, κι ο σκελετός, δε θα έκανε άλλο τόσο το λιγότερο; Αφήστε που νομίζω ότι τα μόνα γυαλιά που του πάνε είναι αυτά που έχει! Έτσι θα πάρει φακούς επαφής και θα του βάλει και ένα φακό στα γυαλιά του. Τζάμπα πήγαμε δηλαδή εμεί, γιατί ο μόνος λόγος που κουβαλήθηκα κι εγώ ήταν για να τον βοηθήσω να διαλέξει σκελετό γυαλιών, κι όλη την ώρα κυνηγούσα τον Αντρέα που ήθελε να δοκιμάσει ΟΛΑ τα γυαλιά του μαγαζιού. Μετά πήγαμε φρουταρία, γυρίσαμε και τελείωσα το φαγητό: ρεβίθια σούπα με ταχίνι και λεμόνι. Δεν το συζητάμε ότι μόνο εγώ έφαγα και το φχαριστήθηκα. Ο Αντρέας δε δοκίμασε ούτε μισή κουταλιά, και την έβγαλε με ψωμί κι ελιές, κι ο άντρας μου έφαγε τα μισά ρεβίθια με πολλήηηη γκρίνια, επειδή δεν του αρέσει το ταχίνι, και μετά έφαγε κι ένα κομμάτι κέικ, για να πάει κάτω η πίκρα είπε. Κατερίνα περαστικά σου κι εσένα. Εγώ πάντως είμαι σίγουρη ότι θέλω να δουλεύω! Κι εγώ είμαι της νοοτροπίας το παιδί να είναι ντυμένο όσο πιο άνετα γίνεται. Πιστεύω, όμως, ότι, όσο κι αν προσπαθήσεις να περάσεις αυτή τη νοοτροπία σε ένα κοριτσάκι, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν το αφήνει στην ησυχία του. Όλο και κάπου θα δει το κοριτσάκι τα πρότυπα που μας περνά η κοινωνία (όχι μόνο η σύγχρονη, αλλά και κάθε κοινωνία), και θα προσπαθήσει να τα μιμηθεί. Π.χ. μια φίλη μου έχει ίδιες αντιλήψεις, κι η ίδια συνήθως φοράει φόρμες και δε βάφεται, αλλά τις προάλλες που πήγαμε σπίτι τους, η κόρη της σε κάποια φάση ντύθηκε πριγκήπισσα, έβαλε στέμμα, πήρε σκήπτρο, και μου έδειχνε κάτι παιδικά κραγιόν που είχε. Μου φαίνεται μεγάλη χαζομάρα αυτό, δηλαδή να πρέπει ντε και καλά μια γυναίκα να ξοδεύει τόσο χρόνο για να ντύνεται και να στολίζεται, κι ο άντρας να φοράει ένα παντελόνι και μια μπλούζα και να είναι οκ. Το καταλαβαίνω ότι παλιότερα οι γυναίκες δεν ήταν οικονομικά ανεξάρτητες, και έπρεπε με κάποιο τρόπο να "τυλίξουν" και να κρατήσουν έναν άντρα, αλλά σήμερα νομίζω τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δε λέω, βέβαια, να κυκλοφορούμε σα λέτσοι. Ο άντρας μου τώρα, π.χ., έχει υιοθετήσει τη συνήθεια, όπου κι αν πάμε, να φοράει από κάτω φόρμα, κι από πάνω πουλόβερ. Ό,τι κι αν του πω, μου λέει "κι εσένα τι σε νοιάζει τι φοράω;". Φυσικά δε θα βάλει φόρμα στην εκκλησία, στον καφέ, σε κάποιο σπίτι που είμαστε καλεσμένοι. Αλλά όπου αλλού κι αν πάμε, φόρμα! Μάγδα άρχισε χάπια! Κι ο Αντρέας λέει ό,τι ακούει, π.χ. προχτές έβλεπε Ζου, και υποτίθεται έκανε ο Ζου το βασιλιά, αλλά μετά από λίγο βαρέθηκε και είπε στον μπαμπά του "κάνω εσένα βασιλιά" και στη μαμά του "κάνω εσένα βασίλισσα". Λίγο μετά λέει ο Αντρέας στον μπαμπά του "εσύ είσαι βασιλιάς" και σ' εμένα "εσύ είσαι βασίλισσα"!! Το φαφλατά θα τον πήγαινα ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν δε με είχε εξυπηρετήσει αυτός, γιατί στο δρόμο μου ήταν. Αλλά το μπλα μπλα βαριέμαι. Για να καταλάβετε, την Παρασκευή έχουμε εκκλησιασμό, δε θα γίνουν μαθήματα, και ο διευθυντής του είπε να μην έρθει από Πάφο μόνο και μόνο γι' αυτό. Αυτός επέμενε να έρθει, και έκανε ολόκληρη διάλεξη ότι αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του σ' αυτό το "κανάλι της εκπαίδευσης", και ότι θέλει να είναι συνεπής, και να συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου, και μπλα μπλα μπλα και μπλα μπλα μπλα, μέχρι που τον διέκοψε ο διευθυντής και του λέει "εντάξει, κανένα πρόβλημα, έλα την Παρασκευή κανονικά να πάμε εκκλησία". Για τα μικροκύμματα που ρωτάς, δεν ξέρω να σου απαντήσω γιατί δεν έχω. Σας φιλώ κόρες!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ είμαι λίγο αρρωστούλα, έχω από χτες το μεσημέρι πονόλαιμο. Μάλλον κρυολόγημα είναι, και θα πρέπει να κάνει τον κύκλο του, κλαψ... Λόγω εγκυμοσύνης νιώθω και πολλή αδυναμία, ξανακλάψ... Χτες έκανα πολλές δουλειές, μαγείρεψα, ξεσκόνισα το δωμάτιό μου και το σαλόνι, συγύρισα, έπλυνα το νεροχύτη, έφυγα νωρίτερα για το σχολείο και πέρασα απ' τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, και εκεί συναντήθηκα με το φαφλατά, που μου ζήτησε να τον πάω εγώ μέχρι το σημείο συνάντησης, γιατί ήρθαν από την Πάφο με τη γυναίκα του, και το αμάξι το είχε εκείνη, έτσι τον άφησε έξω από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη να τον πάω εγώ. Εννοείται ότι μπήκε μέσα στη Βιβλιοθήκη και ρωτούσε, ενώ εγώ ήμουν πάνω κι έψαχνα βιβλία. Έλεος ρε φίλε, αφού σου είπα απ' έξω, είδες και το αμάξι μου, τι μπαίνεις μέσα και ρωτάς; Τέλος πάντων. Στο σχολείο έκανα πρώτη ώρα μάθημα, δεύτερη ώρα ενώ είχα κενό έκανα αλλαγή για να κάνω διαγώνισμα σε μια τάξη, γιατί δε βόλευε αλλιώς, τρίτη ώρα μπήκα σε μια τάξη για ένα τέταρτο, και μετά κατεβήκαμε για τη γιορτή της 1ης Απριλίου. Η γιορτή μας ήταν πολύ ωραία, αλλά παρατράβηξε, γιατί είχαμε καλέσει δύο αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. να μας μιλήσουν, και έκαναν και οι δύο μακροσκελείς ομιλίες. Το είχα πει στο διευθυντή ότι θα παρατραβήξει με τους δύο ομιλητές, αλλά αυτός ήθελε πλούσιο πρόγραμμα. Είχαμε και έναν τραγουδιστή που μας είπε τέσσερα τραγούδια, και ένα συγκρότημα που χόρεψε τέσσερις χορούς, καταλαβαίνετε... Την ώρα των χορών ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν... Μετά τη γιορτή βγάλαμε κάποια κεράσματα για τους ξένους μας, δέκα παρά φύγαμε απ' το σχολείο... Και μετά έπρεπε να πάω το φαφλατά εκεί που ήταν η γυναίκα του, ευτυχώς δε βγήκα και πολύ απ' το δρόμο μου. Σήμερα είναι αργία, αλλά δε θα κάνουμε τίποτα, γιατί πάααλι φυσάει... Είπα στον άντρα μου το πρωί να πάει τον Αντρέα παιδική χαρά, αλλά μετά σηκώθηκε τρελός αέρας, και δε λέει. Είναι και λίγο κρυωμένος κι αυτός (αυτός με κόλλησε), έχει λίγο βήχα και μύξες, αλλά συνήθως μόνο όταν ξυπνάει. Την Κυριακή είχε όλη μέρα βήχα, αλλά του έδωσα το βράδι λίγο σιρόπι, γιατί αλλιώς δε θα κοιμόταν, και του πέρασε. Μετά δεν ξαναχρειάστηκε να του δώσω. Τώρα είναι στους γονείς μου, για να μη μένει όλο στο σπίτι... Μάγδα για το φαγητό που λες, κι εμείς το μεσημέρι τρώμε πάντα στο τραπέζι, και κάνουμε και προσευχή τις πιο πολλές φορές. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ήμουν πιο πολύ του καναπέ, αλλά ο άντρας μου απαιτούσε τραπέζι, κι από τότε που άρχισε να τρώει κι ο Αντρέας, το καθιερώσαμε. Αλλά συνήθως τρώει λίγο, και μετά κατεβαίνει, κάνει καμιά βόλτα, ξανακάθεται, πάει, έρχεται, και το υπόλοιπο φαΐ συνήθως το αποτελειώνει στο σαλόνι. Αλλά τουλάχιστον ξέρει ότι τρώμε στο τραπέζι. Μια φορά έκανε νούμερα, κι έπαιρνε το πιάτο του και το έφερνε στο σαλόνι, αλλά ήμασταν ανυποχώρητοι, έκλαψε, γκρίνιαξε, και τελικά κάθισε κι έφαγε στο τραπέζι. Αλλά το βράδι συνήθως τρώμε στο σαλόνι, χιχι! Αλεξάνδρα μη λες για "ένα επεισόδιο Πέππα"... Μεγάλος πόνος κρύβεται πίσω απ' αυτή τη μικρή φράση... Μια φορά μιλούσα με μια φίλη μου στο σκάιπ, και κρατούσε πάνω της τη μικρότερη κόρη της, που πρέπει να ήταν τότε 16 μηνών περίπου. Της λέω "τι ωραία που κάθεται η μικρή έτσι ήσυχα, αν ήταν εδώ ο Αντρέας θα ζητούσε 'ένα επεισόδιο Πέππα'" και μόλις το είπα αυτό, άρχισε η μικρή να τσιρίζει. Μου λέει η φίλη μου "ΜΗ ΛΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ!!! Μόλις τώρα την κλείσαμε!". Καγκουράκι μια χαρά το baby swimming. Για σας δηλαδή, γιατί για μένα θα ήταν εφιάλτης, χαχα! Ανθή κι εγώ βαριέμαι στις κούνιες, και τις πιο πολλές φορές τον πηγαίνει ο άντρας μου τον Αντρέα. Την τελευταία φορά που τον πήγε, έκανε παρέα με τις άλλες μαμάδες. Ο άντρας μου δηλαδή, όχι ο Αντρέας! Όσο για τον ύπνο, ευτυχώς ο Αντρέας κοιμάται σερί όλο το βράδι, περίπου από τότε που σταμάτησε να θηλάζει, δηλαδή εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, εκτός κι αν είναι άρρωστος. Αλλά είχαμε άλλα προβλήματα, αν θυμάσαι ξυπνούσε απ' τις έξι-εξήμιση, και καμιά φορά κι απ' τις πεντέμιση... Βάσω άντε, μια χαρά, μπήκες κι εσύ επίσημα στο κλαμπ των εγκύων! Κι εμείς στον Αντρέα την πρώτη φορά είχαμε δει την καρδιά απλά να πάλλεται. Σ' αυτήν την εγκυμοσύνη την ακούσαμε από την πρώτη φορά. Εγώ τις ενέσεις και τις ασπιρίνες τις άρχισα μόλις είχα το θετικό τεστ, δηλαδή από την πέμπτη μέρα καθυστέρησης. Μάγδα πολύ ωραίο το μάθημα που κάνατε. Θα ήθελα κι εγώ να κάνω μαθήματα α' βοηθειών, και νομίζω κάνουν δωρεάν στο νοσοκομείο, αλλά μέχρι να το πάρω απόφαση... Καλά, πολύ γέλασα με το γάιδαρο! Αν μέναμε κοντά, θα σου έλεγα ότι μάλλον ακούς τον άντρα μου που ροχαλίζει. Ανθή κι εγώ ξαπλώνω μαζί με τον Αντρέα για να κοιμηθεί. Κάνουμε γλύκες, κάποιες φορές κοιμάται πολύ γρήγορα, κάποιες άλλες όχι και τόσο... Αλλά τώρα με την εγκυμοσύνη, επειδή ούτως ή άλλως γυρνάω σπίτι κουρασμένη, θέλω να ξαπλώσω κατευθείαν. Καλά, την Αλεξάνδρα γιατί δεν την κάνει κάποιος άλλος μπάνιο; Για το κόλλημα που λέτε, ο Αντρέας δεν έχει κόλλημα μαζί μου, ούτε και με κανέναν άλλο. Πάλι καλά δηλαδή, δε μου αρέσει αυτό. Σας αφήνω κόρες, θα τα πούμε μετά!

Μάγδα εγώ με την πειθαρχία δεν έχω τόσο καλή σχέση, αλλά για τους τρόπους συμφωνώ. Με φαΐ και ύπνο ποτέ δεν ήμουν αυστηρή, άλλωστε το παιδί είναι ένας άνθρωπος όπως κι εμείς, που μπορεί να μην πεινάει μια δεδομένη στιγμή, να μη θέλει να φάει κάτι συγκεκριμένο, κ.λπ. Δε θα τον πιέσω ποτέ να φάει, χωρίς να σημαίνει ότι δε θα σκεφτώ διάφορους τρόπους για να φάει, αλλά ούτε και θα του προσφέρω κάτι άλλο, αντί για το μεσημεριανό του, π.χ. Όσο για τον ύπνο, επειδή κι εγώ μια ζωή βασανίζομαι από προβλήματα στον ύπνο, μπορώ να καταλάβω έναν άνθρωπο που δε θέλει να κοιμηθεί νωρίς ή δε θέλει να κοιμηθεί μεσημέρι ή νυστάζει νωρίτερα. Για τους τρόπους, όπως είπα και πιο πάνω, συμφωνώ, όπως τα λες κι εσύ. Άλλο να ρίξει το σπίτι παίζοντας ή να κάνει μια ζημιά από απροσεξία, κι άλλο κρίσεις υστερίας, κ.λπ. Οι γονείς μου πάλι, έχουν ένα κόλλημα, και μόλις το μωρό πετάξει κάτι κάτω, αμέσως τρέχουν να το μαζέψουν. Π.χ. σήμερα βγάλανε ντόμινο, σε κάποια φάση άρχισε ο Αντρέας να τα σκορπάει παντού, κι αμέσως η μάνα μου έβαλε στο κουτί τους όσα ήταν στο τραπέζι, και τα υπόλοιπα που ήταν στο πάτωμα, τα μάζεψε αυτοστιγμεί. Μετά πήραν κάτι τεράστια παζλ με τον πατέρα μου, προσπαθούσαν να τα κάνουν, κι ο Αντρέας (που νύσταζε κιόλας), άρχισε να τα πετάει πάνω ξανά και ξανά. Ο πατέρας μου άρχισε να τον μαλώνει, ότι δεν παίζει έτσι, ότι δεν είναι έτσι που παίζουν με τα παζλ, κι αμέσως τα έβαλε στο κουτί τους. Οκ, το καταλαβαίνω ότι είναι ηλικιωμένοι και δεν μπορούν να μαζεύουν ατελείωτα παιχνίδια απ' το σπίτι, αλλά νομίζω είναι και λίγο υπερβολικοί. Δεν τους λέω τίποτα, γιατί είναι σπίτι τους. Αλλά σε κάποια φάση σήμερα, είχε πλύνει ο άντρας μου τα χέρια του Αντρέα και βράχηκαν λίγο τα μανίκια. Αμέσως η μάνα μου, ήρθε να μας κάνει παρατήρηση "ποιος έπλυνε το μωρό και είναι μούσκεμα τα μανίκια του;;;;;;". Ο Αντρέας το καρφί λέει "ο παμπάς" (ο άντρας μου ροχάλιζε στον καναπέ) και κάνει η μάνα μου "ο μπαμπάααας; Όταν ξυπνήσει θα τον κάνουμε τέτε" (το αντίστοιχο του "ντα"). Της λέω "μην του λες έτσι να μαθαίνει τέτοια πράγματα, κι αύριο θα χτυπάει εμάς και τα άλλα παιδιά", και κατευθείαν πετάγεται ο πατέρας μου και μου λέει "γιατί ό,τι πει η μάνα σου το αμφισβητείς". Πάντως, σε σχέση με άλλους γονείς, οι δικοί μου είναι αρκετά νορμάλ, έχουν σώας τας φρένας και βοηθάνε αρκετά με το μωρό, παρ' όλο που είναι αρκετά ηλικιωμένοι. Αφήστε, με πήρε η κουμπάρα μου (αν θυμάστε είχε πάθει η μάνα της εγκεφαλικό), και το τι τραβάει δεν περιγράφεται. Ο πατέρας της έχει σοβαρά συμπτώματα αρτηριοσκλήρωσης, η μάνα της έχει τα δικά της προβλήματα, και είναι απελπιστική η κατάσταση... Μάγδα, μαζί γράφαμε. Εμείς του Αντρέα του τα φορέσαμε, εκτός από τη βάφτιση, και τις τρεις Κυριακές που πήγαμε με τη λαμπάδα και κοινώνησε. Μετά δεν τα ξαναφόρεσε ποτέ. Είδες, δεν είναι πια ψυχοπαθής, χιχι!

Γεια σας και πάλι! Ευτυχώς ο άντρας μου τακτοποιήθηκε με φακούς. Η οπτικός μένει εδώ δίπλα, πήγε με τα πόδια μέχρι το σπίτι της και της έδειξε το χαρτάκι με την παλιά μέτρηση, και είχε φακό στο σπίτι της. Πήρε μόνο ένα φακό απλά για να περάσει λίγες μέρες, δεν του πήρε λεφτά, και φυσικά, θα πάει σ' αυτήν για να αγοράσει φακούς και γυαλιά. Μετά απ' αυτό άλλαξε η διάθεσή του, και σκούπισε και σφουγγάρισε όλο το σπίτι, και άλλαξε σεντόνια! Τον Αντρέα τον είχαμε αφήσει στους γονείς μου, και πήγα κατά τις έξι παρά να τον πάρω, αλλά μέχρι να κάνει ο σύζυγος τις δουλειές, πέρασε η ώρα, και γυρίσαμε κατά τις οκτώμιση. Ο μικρός δεν είχε κοιμηθεί μεσημέρι, και τον πήρε ο ύπνος μόλις ξεκίνησα το αμάξι, αλλά όταν ήρθαμε σπίτι τον ξυπνήσαμε, και τώρα κάνουν ετοιμασίες για τον ύπνο. Αλεξάνδρα πωπω, θα είχαν σπάσει τα νεύρα μου με το επεισόδιο με το φουστάνι! Ο άντρας μου συνήθως όταν αρρωσταίνει δεν το κάνει θέμα, αλλά αν, π.χ. γδάρει λίιιγο το δάχτυλό του, κάνει λες και έχει ακρωτηριαστεί, δεν πλένει πιάτα, κ.λπ. Τώρα με τα γυαλιά έκανε λες και είναι τυφλός. Καλά, σίγουρα τα μαγαζιά βάζουν πολύ πάνω. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι αυτά τα βαφτιστικά κοστίζουν περισσότερο από είκοσι ευρώ. Σίγουρα αυτοί δεν τα αγοράζουν τόσο, γιατί κάτι πρέπει να βγάλει κι ο κατασκευαστής, αλλά αν το πουλούσαν πενήντα-εξήντα ευρώ και πάλι θα έβγαζαν πιστεύω. Πάντως, να κάνει ένα κοστουμάκι για αγοράκι ενάμιση έτους 350 ευρώ δεν παίζει με τίποτα, εκτός κι αν είναι από μετάξι, με χρυσά κουμπιά, κ.λπ., αλλά αυτό που είδαμε σίγουρα δεν ήταν έτσι! Μάγδα καλά, βγάλε άκρη με τα θηρία! Ωραίος συνδυασμός πάντως, αγγουράκια με γάλα! Ακούστε ατάκες ο Αντρέας: χτες που φεύγαμε απ' το πάρτι, ήθελε να πάρουμε σπίτι μας το φουσκωτό. Του λέω "κάτσε να το βάλω στην τσέπη μου να το πάρουμε μαζί μας" και μου απαντά "μα δε χω-άει"! Σήμερα το μεσημέρι φάγαμε στους γονείς μου, κι όπως τρώγαμε πάει στον άντρα μου και του έλεγε "σήκω πάνω να παίτσουμε". Του λέει ο άντρας μου να περιμένει λίγο να φάμε και του απαντά ο Αντρέας "μα π-έπει να παίτσουμε λιγάκι". Μετά καθόμασταν στο σαλόνι και του λέει η μάνα μου να τον αλλάξει. "Όχι ακόμη" ήταν η απάντηση του Αντρέα! Μετά από τρία λεπτά σηκώνεται και λέει "σέλω να αλλάτσω. Ναι ακόμη"!!!!!!!!!!!!!!!

Ρε κορίτσια, το βαφτιστικό κοστουμάκι το πλένουμε; Εγώ του Αντρέα δεν το είχα πλύνει, το είχα μόνο σιδερώσει. Είχα πλύνει φυσικά τα λαδόπανα και τις πετσέτες. Εσείς τι κάνατε;

Νίκη να σου ζήσουν τα διδυμάκια σου!!! Εύχομαι να πάνε όοολα καλά!!! Δεν ξέρω να σου πω για το θέμα που ρωτάς, αλλά από τα ελάχιστα που γνωρίζω γι' αυτά τα γάλατα, έχω την εντύπωση ότι είναι αρκετά ακριβά. Ελπίζω κάποια κοπέλα που γνωρίζει να σε βοηθήσει.

Γεια σας κορίτσια! Άλλαξε η ώρα και χάσαμε τ' αβγά και τα πασχάλια! Πάντα με κάνει χάλια η θερινή ώρα, γιατί χάνουμε μια ώρα ύπνο, και όπως είμαι εγώ τώρα δε με παίρνει για τέτοια πειράματα! Ο άντρας μου μάλλον το πήρε απόφαση ότι είναι μονόφθαλμος. Τύλιξε με γκρι ταινία τον σπασμένο φακό των γυαλιών του, και μοιάζει με ψυχοπαθή! Ευτυχώς έχει μια φίλη μου μια ξαδέλφη οπτικό, που μάλιστα μένει στη γειτονιά μας, και το απόγευμα θα μπορέσει να πάει στο μαγαζί της να δει μήπως του βρει κανένα ζευγάρι φακούς. Ευτυχώς αυτός βρήκε ένα φάκελο με τους παλιούς φακούς των γυαλιών του, που πάνω αναγράφεται η μέτρηση για τους φακούς που είχε τώρα, οπότε λογικά θα είναι εντάξει, γιατί αυτή δεν μπορεί σήμερα να του μετρήσει μυωπία. Ανθή εγώ πάντα έτσι αντιδρώ όταν πάει ο Αντρέας να κάνει καμιά "υστερία". Απλά δεν του δίνω σημασία. Πιο παλιά, όταν ήθελε κάτι και δεν του το δίναμε, φώναζε "ααααα" και χτυπούσε τους καναπέδες. Εγώ τον κοιτούσα τελείως απαθής, λες και του έλεγα "ό,τι κι αν κάνεις, δε με συγκινείς" κι έτσι το σταμάτησε. Πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης αυτός. Όσο για τα κινητά μας, δεν τον αφήνουμε να τα πάρει ποτέ. Όποτε τα πήρε χωρίς να τον δούμε, έκανε κλήσεις, έστελνε μηνύματα, αποθήκευε "αριθμούς", κ.λπ. Για τους μαγαζάτορες το ξέρω καλέ, κι εμείς μαγαζί έχουμε. Αλλά, άλλο να σου λένε "200 ευρώ, ααα, πολύ καλή τιμή", κι άλλο να σου λένε "110 και σου κόβω και τόσα". Χτες το απόγευμα πήγαμε στα γενέθλια. Χάσαμε τα κεράκια για λίγο, αφού εγώ ήμουν Κατηχητικό. Ο Αντρέας με το που μπήκαμε πήγαινε από παιχνίδι σε παιχνίδι, έκανε παρέα με άλλα παιδάκια, συνομήλικα, μικρότερα και μεγαλύτερα. Το πρόβλημα ήταν ότι είχαν βγάλει και έξω τραπέζια, και στην αυλή είχαν και φουσκωτό. Εν τω μεταξύ, ενώ το πρωί ήταν καλοκαίρι, 26 βαθμοί, το βράδι έπεσε αρκετά, περίπου 10 βαθμούς κάτω, και έβγαλε και πολύ αέρα, ο οποίος συνεχίζεται και σήμερα, μαζί με τη χαμηλή θερμοκρασία. Οπότε, έμπαινε, έβγαινε, κι έπρεπε κάθε τόσο να του βάλουμε σακάκι. Σε κάποια φάση ανακάλυψε το φουσκωτό... Τον πήγε ο άντρας μου, αλλά κόντεψαν να τον τσαλαπατήσουν τα μεγαλύτερα παιδάκια, και τον έφερε μέσα σηκωτό. Αυτός επέμενε να πάει στο φουσκωτό, τον απασχολούσαμε με διάφορα άλλα, αλλά τελικά σηκωθήκαμε και φύγαμε (αφού είχαμε καθίσει κοντά στο δίωρο), γιατί δε μαζευόταν άλλο... Σας αφήνω, έχω να ετοιμάσω διαγώνισμα και σχέδιο μαθήματος, ουφ...

Ουφ, δε θα το πιστέψετε. Χτες ο άντρας μου έχασε τον ένα από τους φακούς επαφής του, και πριν λίγο, όπως άλλαζε τον Αντρέα, του άρπαξε ο μικρός τα γυαλιά, του τα πέταξε με δύναμη στο πάτωμα, και έσπασε ο ένας φακός... Τώρα κάνει λες και είναι ανάπηρος, λέει συνέχεια ότι δεν μπορεί να κάνει το ένα ή το άλλο γιατί είναι μ' ένα μάτι, ψάχνει να βρει οπτικό να πάρει φακούς αύριο, για να μην πω ότι ούρλιαζε για πόση ώρα, όχι στον Αντρέα συγκεκριμένα, αλλά γενικότερα.

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά. Ο Αντρέας ούτε την Πέμπτη, ούτε και χτες έκανε καθόλου δέκατα. 24 ώρες ήταν όλο κι όλο! Την Πέμπτη τον κρατήσαμε σπίτι περιορισμένο να δούμε πώς θα εξελιχθεί, και χτες πήγε στους γονείς μου. Σήμερα εμείς πήγαμε στη Λευκωσία σε ένα κατάστημα που μας είχε συστήσει μια φίλη μου, για να δούμε για βαφτιστικά, και τον Αντρέα τον πήγαμε και πάλι στους γονείς μου, γιατί δεν είχε νόημα να τον πάρουμε μαζί μας, αφού μόνο στο κατάστημα αυτό πήγαμε, και μετά πίσω. Ευτυχώς βρήκαμε, ένα πολύ ωραίο κοστουμάκι, λινό, κάτασπρο, με ζώνη και γραβατούλα. Το πουκάμισο και το καπελάκι εξτρά. Το κουστουμάκι μόνο του με τα αξεσουάρ είχε 110 ευρώ, το πουκάμισο 27 και το καπελάκι 15 νομίζω, και πληρώσαμε 120 για όλα! Γενικώς, μας άρεσε γιατί έκανε μεγάλες εκπτώσεις χωρίς να της το ζητήσουμε. Π..χ, ένα άλλο κοστουμάκι που είδαμε, έκανε 350 ευρώ, και μας το άφηνε 200!!! Όταν βλέπω τέτοια, χαίρομαι να ψωνίζω, ακόμα κι αν είναι τσιμπημένες οι τιμές, γιατί βλέπω ότι ο άλλος έχει καλή διάθεση και φιλότιμο. Αυτό που δεν μπορώ είναι να με κοροϊδεύουν. Πήραμε και ένα σετάκι βερμούδα και κοντομάνικο μπλουζάκι με γιακαδάκι για το βαφτιστήρι μας, και ένα φορεματάκι για την κόρη του ξάδελφού μου που έχει σήμερα πάρτι γενεθλίων! Όλα μαζί 169 ευρώ! Πολύ καλά νομίζω. Τώρα για τη βάφτιση μένουν να πάρουμε δύο πετσέτες, κάλτσες και τα παπουτσάκια, που, επειδή το μωρό είναι μεγάλο και περπατάει, θα πρέπει να είναι κανονικά παπούτσια και όχι αγκαλιάς. Ευτυχώς βρήκε ο νονός μου στον μαγαζί του λευκά παπούτσια αγορίστικα, ορθοπεδικά, και θα πάω από Δευτέρα να τα πάρω! Ουφ! Έφυγε κι αυτό! Σε κανένα δίωρο έχω κατηχητικό, και μετά θα πάμε στο πάρτι που σας έλεγα. Ελπίζω να αντέξω σήμερα! Μάγδα καλέ, όλο εκδρομές πάτε! Τι ωραία!!!!! Η Δημητσάνα πού είναι ακριβώς; (Από Γεωγραφία σκίζω, ουουουου!). Μη σκας με τον άντρα σου, μερικές φορές οι άντρες είναι από άλλο πλανήτη. Άκου σκηνή που μου έκανε σήμερα ο δικός μου: το πρωί ξυπνήσαμε όλοι μαζί στις δέκα. Συνήθως αυτός κι ο Αντρέας ξυπνάνε κατά τις οκτώ, αλλά χτες και σήμερα, ο Αντρέας ξύπνησε δέκα. Για Λευκωσία είχαμε πει ότι θα φεύγαμε κατά τις έντεκα. Μια χαρά δηλαδή. Λοιπόν, αυτός κάθισε κανένα εικοσάλεπτο-μισάωρο στον υπολογιστή, αφού έφτιαξε το γάλα του Αντρέα, και μετά γκρίνιαζε, επειδή του ζήτησα να μου φτιάξει κι εμένα πρωινό (κάτι που κάνει ούτως ή άλλως κάθε μέρα τώρα που είμαι έγκυος), και φώναζε ότι πάντα τον καθυστερώ, ότι πάντα ξυπνάω αργά και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τίποτα, κ.λπ. Του λέω "καλά ρε άνθρωπέ μου, πλάκα κάνεις, αφού όλοι μαζί ξυπνήσαμε σήμερα στις δέκα, εγώ τι σου φταίω". "Μα δε λέω μόνο για σήμερα" μου λέει "λέω γενικώς". Μετά γκρίνιαζε ότι τέτοια ώρα που θα φύγουμε θα έχει πολύ ήλιο και θα τον ενοχλεί στα μάτια (χάλασαν οι φακοί του και φοράει αναγκαστικά γυαλιά μυωπίας, οπότε δεν μπορεί να φορέσει και γυαλιά ηλίου), ότι ήθελε να πάει να πλύνει το αμάξι πριν και τώρα δεν προλαβαίνει, κ.λπ. Ό,τι να 'ναι. Αφού κι αυτός δέκα ξύπνησε, εγώ τι έφταιγα; Ο Αντρέας όταν τσακωνόμαστε, συνήθως λέει "ταματήστε τη φασα-ία"! Για το θηλασμό κι εγώ είχα διαβάσει λίγα, και δύο άρθρα συγκεκριμένα που με βοήθησαν πολύ. Το ένα ήταν της Πατσούρου, οδηγίες για τις πρώτες σαράντα μέρες θηλασμού, και το άλλο ήταν του Παπαβέντση, τα πιο συνηθισμένα λάθη που γίνονται στο θηλασμό. Πέρα από αυτά, δε χρειάστηκα απολύτως τίποτε άλλο! Τα είχα δώσει και σε μαθήτριές μου που γέννησαν, αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να θηλάσουν. Η μία γιατί την έπεισαν ότι δεν είχε πολύ γάλα, και έδινε και ξένο, οπότε της κόπηκε, και η άλλη (η γνωστή με τα μαύρα), δεν είχε υπομονή να κάθεται με το μωρό τόσες ώρες. Όταν μου το είπε αυτό απ' το τηλέφωνο, της είπα ότι το πιο σημαντικό είναι να είναι αυτή καλά, για να είναι καλά και το μωρό, και να μην καταπιέζεται. Δε νομίζω ότι είναι σωστό να πιέζεις την άλλη να θηλάσει, ειδικά όταν πρόκειται για θέμα ψυχολογίας και όχι απλά παραπληροφόρησης. Για τον αιματοκρίτη που λες, επειδή μια ζωή έχω πρόβλημα, νομίζω ότι, αν δεν πάρεις χάπια σιδήρου, δε γίνεται τίποτα. Αλεξάνδρα μια χαρά η Κωνσταντίνα! Ο Αντρέας γενικώς είναι μωρό που παίζει μόνο του, αλλά όλο και κάτι θα ζητήσει, θα θελήσει, κ.λπ. Εμείς όταν τον μαλώνουμε πολλές φορές βάζει τα κλάματα και μετά λέει "φοβήθηκα", ενώ συνήθως λέει "συ-ώμη" (συγγνώμη), αλλά το λέει τόσο συχνά, που πλέον έχει χάσει την αξία του! Καλά, πολύ γέλασα με την αταξία που έκανε η κούκλα! Ανθή συμφωνώ κι εγώ με τη Μάγδα, απλά δε θα προσφέρεις κάτι άλλο στον Πανούλη και κάποια στιγμή θα φάει. Σίγουρα, όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας, αλλά δε γίνεται να τρώει μόνο παστίτσιο! Κι εγώ κάποιες φορές φωνάζω στον Αντρέα, ειδικά όταν είμαστε στη μάνα μου, και τον βάζουμε στο κρεβάτι να τον αλλάξουμε. Τότε θέλει να κάνει τούμπες, θέλει να πάρει έναν υπνάκο, όπως λέει, γενικώς, δεν κάθεται με τίποτα. Αν δεν του φωνάξω λίγο, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε. Συνήθως, βέβαια, ξαπλώνω δίπλα του και κάνουμε γλύκες, και κάποιος άλλος τον αλλάζει, αλλά δεν πιάνει πάντα αυτό! Καλά, πολύ γέλασα με την Αλεξάνδρα που είναι η ουρά σου! Νομίζω ότι το καλύτερο για τη μικρή θα είναι να μην της δίνετε καθόλου σημασία όταν το κάνει. Και φυσικά, να μην της το κάνει κανένας άλλος. Εμάς έχει σε κάθε σούπερ μάρκετ κουτί για το Κοινωνικό Παντοπωλείο, και συνήθως όλο και κάτι ρίχνουμε, ένα κριθαράκι, ένα κουτί μακαρόνια, μια πάστα ντομάτας. Κι εγώ θέλω ο Αντρέας να τα βλέπει αυτά και να μαθαίνει. Βάσω, τι έγινε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Ακούσατε καρδούλα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Μπες καλέ να μας πεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Κι ο Αντρέας έχει ελάχιστο βήχα από χτες, αλλά μόνο όταν ξυπνάει, και είναι ξερός βήχας, δεν είναι για εισπνεόμενα, ούτε και για σιρόπι, βέβαια, αφού μόνο το πρωί βήχει για λίγο. Καγκουράκι ωχ, σίδερο ακούω! Εμάς ο Αντρέας αν δεν έχει κοιμηθεί μεσημέρι κοιμάται νωρίς, μπορεί και εννιάμιση, και μόνος του, δηλαδή μόλις πιεί το γάλα, μετά γέρνει στον καναπέ και αποκοιμιέται. Αλλιώς... μπορεί να πάει και έντεκα και εντεκάμιση, και να είμαστε μισή ώρα στο κρεβάτι κι αυτός να στριφογυρίζει, να κάνει γλύκες, να μου ανακατεύει τα μαλλιά, να εξερευνά τις σκιές στο ταβάνι, να τραγουδά, κ.λπ. Εμείς εκδρομές πριν μείνω έγκυος πηγαίναμε αρκετές, συνήθως μονοήμερες, σπανιότερα διήμερες, αλλά τώρα έχουμε από αρχές Νοεμβρίου να πάμε. Τα Σάββατα έχω και το Κατηχητικό, οπότε δε βολεύει. Ο άντρας μου όλο μου λέει να πάμε, αλλά δεν έχουμε κανονίσει τίποτα. Του χρόνου, αν είμαστε καλά, θα βάλω το Κατηχητικό απόγευμα καθημερινής, για να έχω τα Σάββατα ελεύθερα. Δεν το συζητάμε ότι είναι απείρως πιο κουραστικό να κάθεσαι σπίτι παρά να δουλεύεις. Εγώ πάντως, για τις χοντρές δουλειές, κουρτίνες, ντουλάπια, κ.λπ., θα φέρω γυναίκα, δε γίνεται αλλιώς. Σας αφήνω κόρες, πολλά έγραψα!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, ο Αντρέας έκανε πάλι ένα πυρετούλι κατά τις 4 το πρωί, πάλι 37.5 δηλαδή. Το πρωί πήρα τον παιδίατρο, και μου είπε ότι, αφού είναι χαμηλοί οι πυρετοί και αραιοί μεταξύ τους, είναι κάποια πολύ ελαφριά ίωση, και να δίνουμε μόνο αντιπυρετικά όταν χρειάζεται. Αν κάνει ψηλό πυρετό, βέβαια, θα του τον πάρουμε να τον δει. Πάντως, οι σκανταλιές του δεν έχουν μειωθεί ούτε στο ελάχιστο, αντίθετα, έχουν πολλαπλασιαστεί! Η όρεξή του έχει πέσει κάπως, αλλά γενικώς τρώει. Σήμερα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, κι εγώ ετοίμαζα τα λαχανικά για το φαγητό, κι έπαιζε με κάτι κούπες του τσαγιού κι ένα κουταλάκι. Έλεγε "σέλω τσάι" και του λέω εγώ "τι λες καλέ, που θες και τσάι" και μου απαντά "ακούς εκεί. Που σέλω και τσάι!". Μετά καθάρισα ντομάτες και του είπα ότι θα τις χτυπήσουμε στο μούλτι για να γίνουν σάλτσα, και μόλις τις χτύπησα μου λέει "έγιναν σάτσα". Μετά μαγειρέψαμε μαζί, φτιάξαμε μοσχαράκι κοκκινιστό με χυλοπίτες, κι ο Αντρέας μου έριξε κανέλα, ξύλο και σκόνη στο φαγητό. Είναι πλέον ο μόνιμος βοηθός μου στην κουζίνα! Αλεξάνδρα εγώ για το θηλασμό είχα διαβάσει ιστορίες για αγρίους πριν κάνω τον Αντρέα, αλλά ευτυχώς δε μάσησα! Πάντως, για το θηλασμό που λέτε, σε διάφορες ομάδες και φόρουμ στο διαδίκτυο γίνεται χαμός, κι εδώ γινόταν άλλοτε όταν είχε πολλή κίνηση το μάμμυ. Βγαίνουν όλες και σφάζονται, και αραδιάζουν ατελείωτους μονολόγους για τη σημασία του θηλασμού ή του μη θηλασμού, γιατί θήλασαν, γιατί δε θήλασαν, κ.λπ. Έλεος πια με τις κομπλεξικές! Πάντως, κι εμένα με έπρηζε η μάνα μου ότι μπορεί να μην είναι καλό το γάλα, και όταν θα πάμε στον παιδίατρο (το μωρό τώρα μιλάμε μιας βδομάδας), να του πούμε να ζυγίσει το μωρό, μήπως και δεν έχει πάρει βάρος, και ν' αρχίσω να δίνω ξένο. Χριστίνα εύχομαι να είσαι τελείως καλά πλέον! Τέτοια περιστατικά όπως αυτό που αναφέρεις πολλά γίνονται και γίνονταν και παλιότερα δυστυχώς. Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια, κάποια βράδια επέστρεφα στην Τριανδρία όπου έμενα, από τις Φοιτητικές Εστίες που ήταν στις Σαράντα Εκκλησιές. Απόσταση δέκα λεπτών, σε κεντρικότατο δρόμο (αγίου Δημητρίου), αλλά έπρεπε να περάσω έξω απ' το Καυτατζόγλειο. Μιλάμε, το τι επιδειξίες πετύχαινα εκεί πέρα, δε λέγεται. Περνούσα από μπροστά τους χωρίς να τους δίνω καμία σημασία. Αλλά και φίλες μου είχαν διάφορες τέτοιες εμπειρίες, με νεαρούς που τις ρωτούσαν τι ώρα είναι, και ξαφνικά βρίσκονταν ξεβράκωτοι, ή με επιδειξίες που τις κυνηγούσαν μέχρι το σπίτι τους και στέκονταν απ'έξω και αυνανίζονταν. Καγκουράκι κι εμένα, όπως είχα πει και τις προάλλες, ο Αντρέας είχε κρατήσει τον πρωινό θηλασμό, και τελικά τον έκοψε κι εκείνον. Για μερικούς μήνες δεν έπινε τίποτα το πρωί, έτρωγε κατευθείαν πρωινό, μετά άρχισε να πίνει και το πρωί γάλα. Ο φαφλατάς δεν αγόρευε στη διαδρομή ευτυχώς, αλλά είναι από τους ανθρώπους που δε σε αφήνουν να ολοκληρώσεις μια κουβέντα. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν ακούει ποτέ τους άλλους. Πάντως, του το αναγνωρίζω ότι με έφερε μέχρι το σπίτι, ενώ είχε μιάμιση ώρα διαδρομή μετά. Εμάς ο Αντρέας ζητάει να πάει στο Μουσείο, αλλά επειδή το έχει δει στο Μικρό Νικόλα! Επίσης, θέλει να γίνει "ατονάτης και ο-ειβάτης" (αστροναύτης και ορειβάτης) επειδή θέλει να γίνει και ο Ζου. Το μωρό της φίλης μου μισοκαθόταν στο καθισματάκι. Εγώ τον Αντρέα στην αρχή τον τάιζα στο ριλάξ. Γύρω στους οκτώ μήνες τον έβαλα στο καθισματάκι (επειδή προηγουμένως δεν είχα, χιχι). Απορώ γιατί το άρχισε τόσο νωρίς κρέμες, ενώ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα βάρους, αν αυτό θα αποτελούσε σοβαρό λόγο. Και αυτές τις μέρες κλείνει τεσσάρων μηνών, το άρχισε πριν καν γίνει τεσσάρων. Ο Αντρέας όταν είναι να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, κοιμάται σερί μέχρι το πρωί, και μετά, όταν ξυπνήσει, έρχεται σ' εμάς και λέει "σέλω γάλα", παίρνει τα γυαλιά του άντρα μου, του τα δίνει και του λέει "ο-ίτε παμπά (παμπά, όχι μπαμπά!), τα γυαλιά σου, να τα φο-έσεις, για να μου ζετάνεις το γάλα"! Αλλά τώρα τον κοιμίζουμε μαζί μας. Ανθή εμένα κι ο Αντρέας κλωτσούσε όσο και η Γεωργία! Δε βλέπω διαφορά προς το παρόν! Κι εγώ δυστυχώς φωνάζω κάποιες φορές στον Αντρέα, κι ο αντρας μου το ίδιο. Τώρα το έχουμε μειώσει αρκετά, ευτυχώς. Μάγδα δυσνόητο το ποστ σου, φαντάζομαι απογοητεύτηκες με κάποιον. Σας φιλώ, θα τα πούμε ίσως το βράδι!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, μόνο ο Αντρέας κάνει κάτι δέκατα από χτες. Χτες δεν είχαμε αμάξι μέχρι το μεσημέρι, έτσι, ούτε εκκλησία πήγαμε, ούτε παρέλαση πήγαν οι άντρες, που ήθελε ο Αντρέας. Μείναμε σπίτι και μαγειρέψαμε. Έφτιαξε ο άντρας μου σκορδαλιά, εγώ έβαλα πατάτες στο φούρνο με καρότα και κρεμμύδια, κι έφτιαξα κουρκούτι με ούζο για τον μπακαλιάρο. Δυστυχώς δεν είχαμε βρει φρέσκο, κι έτσι πήραμε κατεψυγμένο. Άρχισα να τον τηγανίζω, αλλά ο άντρας μου αποφάνθηκε ότι τον έβγαλα πολύ νωρίς, κι έτσι ανέλαβε αυτός το τηγάνισμα. Ο Αντρέας, όταν έφτιαχνε ο άντρας μου τη σκορδαλιά, τράβηξε μια καρέκλα κοντά του για να δει, και ήθελε να κοπανίσει κι αυτός με το γουδί. Του λέει ο άντρας μου ότι κάνει τις πατάτες αλοιφή, και μετά έλεγε συνέχεια "σέλω αλοιφή". Όταν καθίσαμε στο τραπέζι, ο Αντρέας ζητούσε "αλοιφή", του δίνει ο άντρας μου λίγη σκορδαλιά στο κουταλάκι, κι άρχισε τα "μπιάτς μπιάτς", και μετά μας έλεγε να μη φάμε, γιατί καίει! Το μεσημέρι μας έφερε ο μηχανικός το αμάξι, ο Αντρέας κοιμήθηκε, εγώ πήγα το απόγευμα εκκλησία, και μετά, ενώ είχαμε προγραμματίσει βόλτα στην παραλία, επειδή φυσούσε αρκετά, άρχισε ο άντρας μου τη γκρίνια, ότι και καλά θα αρρωστήσει το μωρό, κ.λπ. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε σε κάποια φίλη μου, πήρα μια που έχει τρία παιδιά και μένουν σ' ένα γειτονικό χωριό και πήγαμε εκεί. Καθίσαμε μέχρι τις δέκα το βράδι σχεδόν, και τα παιδάκια παίξανε πάρα πολύ. Αλλά το βράδι ξύπνησε ο Αντρέας στις 2.45 κι έλεγε "σέλω νε-ό, σέλω νε-ό". Τον ακουμπάω, ήταν πολύ ζεστός. Έκανε και σήμερα 1-2 φορές πυρετό, γύρω στο 37.5, όμως, δεν είναι και τίποτα το σοβαρό. Αν συνεχιστεί, όμως, και αύριο, θα πάρω τον παιδίατρο. Ανθή κι εμάς ο Αντρέας κοιμάται πιο πολύ στο κρεβάτι μας, αλλά ευτυχώς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τον βάλουμε και στο δικό του. Μια χαρά η Αλεξάνδρα με τόσες λεξούλες που λέει! Ο θηλασμός δε σε κάνει και άτρωτο στις ιώσεις! Είναι ανάλογα με το περιβάλλον, την ευαισθησία του οργανισμού, κ.λπ. Εγώ πάντως, θήλασα 11 μήνες ως βρέφος και αρρωστούσα συνέεεχεια ως παιδί και έφηβος. Ως ενήλικας, όμως, σπανιότατα. Ο αδελφός μου θήλασε τρεις μήνες, ως παιδί και έφηβος αρρωστούσε συχνά, αλλά ως ενήλικας συνεχίζει να αρρωσταίνει συχνά. Ο άντρας μου θήλασε κανένα δίμηνο, ως ενήλικας αρρωσταίνει πολύ πιο σπάνια από εμένα, αλλά ως παιδί και έφηβος αρρώσταινε συχνά και πολύ σοβαρά. Δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν σχέση με το θηλασμό πάντως. Εγώ θήλασα επειδή ήταν εύκολο και οικονομικό! Για τις αρρώστιες να σου πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα και πολύ, ούτε ασχολήθηκα με το αν του προσφέρω αντισώματα ή όχι. Πάντως, σίγουρα το μητρικό γάλα είναι πολύ καλύτερο από τη φόρμουλα, και αυτό πιστεύω φαίνεται μακροπρόθεσμα, σε αλλεργίες και διάφορες άλλες ασθένειες. Η Γεωργία κλωτσάει συνέχεια. Είναι συνήθως σε καθιστή στάση, με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω, και μου δίνει κάτι κλωτσιές χαμηλά, άσε... Εγώ δεν ξέρω αν είμαι καλή σύζυγος, αλλά αυτό δε με απασχολεί ιδιαίτερα! Πάντως, όσον αφορά στη μητρότητα, σίγουρα δεν είμαι η μητέρα που ηρωοποιεί τον εαυτό της, που πιστεύει ότι είναι η σούπερ γούμαν, που θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Εκνευρίζομαι όταν βλέπω τέτοιες περιπτώσεις στο ίντερνετ, και κυρίως σε διάφορες "μαμαδο-ομάδες". Με εκνευρίζουν και διάφορα που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και τα αναπαράγουν πολλές, του στιλ "μια μητέρα αντικαθιστά πολλούς, αλλά δεν τις αντικαθιστά κανένας", "δεν μπορείς να με τρομάξεις, έχω δοκιμάσει τα πάντα, έχω μυρίσει τα πάντα, έχω δει τα πάντα, είμαι μαμά". Αυτά τα τσιτάτα δηλώνουν μια ψευδαισθησιακή αντίληψη της πραγματικότητας. Μάγδα κι εγώ έχω μια τεράστια κοιλάρα, γιατί τρώω πάρα πολύ και διάφορα πράγματα, αλλά ευτυχώς είμαι έγκυος, οπότε όλοι το θεωρούν φυσικό! Το αυτοκίνητο έκανε έναν περίεργο ήχο όποτε πατούσαμε φρένο, και τελικά ήθελαν άλλαγμα οι φλάντζες. Μας έκατσε 254 ευρώ, πάλι καλά δηλαδή, γιατί μου λέγανε να μην περιμένω κάτω από 300. Βάσω κι εγώ στην αρχή της εγκυμοσύνης όλο αρρώσταινα. Χαχα, ίδια πορεία έχουμε μέχρι τώρα! Οι γονείς μου είναι μεγάλοι, η μάνα μου 68 και ο πατέρας μου 78. Φαντάζομαι, σε τέτοια ηλικία, είναι φυσιολογική η γκρίνια. Καλά ρε κορίτσια, οι άντρες είναι φοβερά ανώριμοι, ακόμα και στα πενηνταπέντε τους. Μας έλεγε ο διευθυντής σήμερα για έναν καβγά με τη γυναίκα του, έλεος, ούτε τα δεκαπεντάχρονα δεν κάνουν έτσι. Κλείνω τώρα, γιατί ο Αντρέας είναι με το φορμάκι, κάνει ακροβατικά στον καναπέ, προσποιείται ότι κοιμάται, κάνει ότι ροχαλίζει και μετά μου λέει "τσύπνησα", και τώρα λέει "σέλω να με απάτσεις μπαμπά" (θέλω να με αρπάξεις μπαμπά), επειδή εγώ συνήθως λέω στον άντρα μου "άρπα τον". Πάμε στο κρεβάτι για αγκαλίτσες!

Γεια σας κορίτσια! Τελικά το αμάξι μας δε φτιάχτηκε. Θέλουν άλλαγμα οι φλάντζες, και θα μας το φέρει αύριο λέει. Τώρα να πιστέψω ότι θα το φέρει 25η Μαρτίου; Μπααα... Οπότε, στο σημείο συνάντησης, με πήγαν οι γονείς μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε γκρίνια και πρήξιμο. Μιλάμε για ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ που κάναμε χτες για να πάμε στο μοναστήρι, απλά είναι η μισή διαδρομή. Δεν τους άρεσε η διαδρομή που τους είπα να κάνουμε (ενώ τους είχε πει να πάνε από το δρόμο που θέλουν αυτοί), ήταν πολύ μακριά, κάναμε το γύρο, αποκλείεται να τα βρούνε το βράδι να έρθουν να με πάρουν, και όοολη την ώρα, η μάνα μου που οδηγούσε, με ρωτούσε "τώρα, από πού πάω;" και όταν της έλεγα μου έλεγε "καλά, πώς δηλαδή, δεν κατάλαβα, μπλα μπλα". Στο τέλος μου είπε ο πατέρας μου, το βράδι να έρθει ο άντρας μου να με πάρει, γιατί αποκλείεται να τα καταφέρουν να βρουν το δρόμο (τον οποίο γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, απλά από άλλη διαδρομή). Του λέω "καλά, αν δεν έχει αμάξι πώς θα έρθει;" "Να έρθει με το δικό μας" "Κι εσείς θα καθίσετε σπίτι μου μέχρι τις δέκα για να τον περιμένετε;" "Όχι, να μας πάει σπίτι μας και θα δούμε τι θα κάνουμε". Του λέω "καλά, και το μωρό πού θα είναι δηλαδή;" Ό,τι να 'ναι. Ευτυχώς όταν φτάσαμε, στέκονταν εκεί ο βοηθός διευθυντής και ο φαφλατάς, και με το που μας είδε ο φαφλατάς, χωρίς να πω κουβέντα, προσφέρθηκε να με φέρει σπίτι μου το βράδι, επειδή τον εξυπηρέτησα δύο φορές, και του έδειξα το δρόμο για να πάει κάπου στη Λάρνακα. Εν τω μεταξύ, αυτός πηγαίνει ΠΑΦΟ, δηλαδή μιάμιση ώρα δρόμο από εδώ, αλλά επέμενε και δε σήκωνε κουβέντα, έτσι τελικά, με έφερε αυτός. Στο σχολείο είχαμε τη γιορτή, και πήγε πολύ καλά. Μόνο που δεν ήρθαν πολλοί μαθητές. Οι ξένοι ήταν περισσότεροι από τους μαθητές μας! Κατερίνα, μια χαρά τα αντράκια σου! Κι ο αδελφός μου έτσι ήταν, όλο μιλούσε στην τάξη και πείραζε, αλλά οι δάσκαλοι δεν είχαν θέμα, τον μάλλωναν συνέχεια. Τέλεια θα ήταν η τούρτα! Εμάς ο Αντρέας δεν είχε τρομάξει στα πρώτα του γενέθλια, απλά τα είχε παίξει λίγο, και κοιτούσε σταστισμένος. Γεννάω μέσα Ιουλίου. Μάγδα μια χαρά το τριήμερο! Τέλεια!!! Σας αφήνω, να κάνω καμιά γλύκα με τον Αντρέα!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, πήγα το πρωί γυναικολόγο και όλα μια χαρά! Του είπα και ότι, όποτε κάνω μπάνιο, το νύχι του αριστερού μου αντίχειρα μπλαβίζει, και μου είπε ότι, δεν είναι ειδικός για τέτοια πράγματα, αλλά ίσως να είναι κάποια μικρή τοπική αγγειοσύσπαση, κι ότι, αν θέλω να το ψάξω περισσότερο θα πρέπει να πάω σε αγγειολόγο ή αγγειοχειρουργό, αλλά αφού δεν επεκτείνεται και περιορίζεται μόνο σε ένα νύχι, δεν είναι σοβαρό. Το ίδιο πάθαινα και στην προηγούμενη εγκυμοσύνη, στα νύχια και των δύο αντιχείρων, αλλά προς το τέλος της εγκυμοσύνης. Χτες το απόγευμα εμείς πήγαμε σε ένα μοναστήρι εδώ στην περιοχή που μας αρέσει πολύ. Ήρθαν και οι γονείς μου, αλλά μας έφαγαν απ' τη γκρίνια. Εννοείται ότι την περισσότερη ώρα κυνηγούσαμε τον Αντρέα έξω απ' την εκκλησία. Στην αρχή τον είχε ο άντρας μου, μετά βγήκα έξω εγώ, και κάθισα σ' ένα πεζούλι και τον παρακολουθούσα. Έτρεχε πέρα-δώθε, γύριζε και με κοιτούσε, τον χαιρετούσα και γελούσε. Είχε κάτι απότομα σκαλιά, πήγε να τα κατέβει, είδε ότι δυσκολευόταν, και τα κατέβηκε μπουσουλώντας με την όπισθεν. Επειδή ξέρω ότι είναι προσεκτικό μωρό και έχει καλή ισορροπία, δεν ανησυχούσα. Σε πέντε λεπτά βγήκε η μάνα μου έξω, για να μην κουράζομαι εγώ (που δεν κουραζόμουν, αφού απλά καθόμουν στο πεζούλι), κι άρχισε να τον κυνηγά κατά πόδας. Μιλάμε για πολύ στενό μαρκάρισμα. Ε, ο μικρός αφού είδε ότι τον είχε πάρει από πίσω, άρχισε τις σκανταλιές. Έμπαινε σε παρτέρια, ανέβαινε σε τοιχάκια, κ.λπ., κι αυτή να τρέχει από πίσω του και να τον τραβάει. Τελικά την έστειλα μέσα, και τον άφησα να παίζει με τα χώματα. Προς το τέλος του εσπερινού είχε βγει κι ο άντρας μου έξω, κι όπως έτρεχε ο μικρός κι έπαιζε, άρχισε να κλαίει και να πιάνει την κοιλιά του. Τρόμαξα λίγο είναι η αλήθεια, φοβήθηκα μήπως έπαθε κάτι, αλλά φαινόταν πάρα πολύ κουρασμένος, αφού άλλωστε δεν είχε κοιμηθεί μεσημέρι. Τον πήρε ο άντρας μου και πήγαν μια βόλτα με το αμάξι και αποκοιμήθηκε. Εκείνη την ώρα τελείωσε και η ακολουθία, λέω στον πατέρα μου ότι θα πάω στο βιβλιοπωλείο, εννοείται ότι δε με άκουσε, και κατέβηκαν στο πάρκινγκ. Με παίρνουν τηλέφωνο "πού είστε, το αυτοκίνητο λείπει". Τους λέω ότι είμαι στο βιβλιοπωλείο. Η μάνα μου ανεβαίνει στο βιβλιοπωλείο, με πρήζει λίγο, περιμένω να πληρώσω, και εξαφανίζεται. Τελικά είχε πάει στο αμάξι, χωρίς να μου το πει. Όταν γυρίσαμε, περάσαμε από ένα γήπεδο και πέσαμε σε ποδοσφαιρικό αγώνα που μόλις τελείωνε, έβγαιναν εκείνη την ώρα οι φίλαθλοι, είχε τρελή κίνηση και κολλήσαμε. Ε, εκεί άρχισαν οι γονείς μου τη γκρίνια, "πώς σας ήρθε να περάσουμε από εδώ;" (είναι ο δρόμος που κάνω κάθε μέρα για να πάω στο σχολείο), "ανοίξτε τα παράθυρα, σκάσαμε, θα πεθάνουμε", "την πάθαμε, πόσες ώρες θα περιμένουμε;" κ.λπ. Εγώ να τους λέω "σιγά το πράγμα, έχουμε καμιά δουλειά να κάνουμε και θ' αργήσουμε;" αυτοί εκεί, γκρίνια. Τελικά βγήκε ο άντρας μου από μια αυτοσχέδια έξοδο, αφού τον φάγανε "στρίψε δεξιά, πήγαινε αριστερά", και βγήκαμε. Πάντως εμείς περάσαμε ωραία, και το διασκεδάζαμε και λίγο με τη γκρίνια. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι ο Αντρέας ξύπνησε, γκρίνιαζε, πάει ο άντρας μου να τον αλλάξει, και βλέπει ότι είχαν μπει μέσα απ' τα ρούχα του πετρούλες! Γι' αυτό έλεγε ότι πονάει η κοιλιά του!!! Καγκουράκι μια χαρά κι εσείς με τις βόλτες σας! Αριστοκράτης ο Νικόλας! Ο Αντρέας μόνο λόρδος δεν είναι! Συνήθως καθόμαστε στο τραπέζι, τρώει λίγο μόνος του, και μετά σηκώνεται και βολτάρει. Συνήθως ξανακάθεται δυο-τρεις φορές, και τρώει ή τον ταΐζουμε, αλλά μετά σηκώνεται για καλά, και τις περισσότερες φορές, για να φάει, βλέπει κινούμενα σχέδια... Γκρρρ... Τώρα τον ταΐζω μακαρόνια, που είναι και τα αγαπημένα του, αλλά ελάχιστα κάθισε στο τραπέζι. Δεν τον κυνηγάω ποτέ για να φάει, έχω εγώ το πιάτο, κι άμα θέλει έρχεται και τρώει. Φαντάζομαι σιγά-σιγά θα το κόψει κι αυτό. Μια χαρά αποθηλάζει ο Νικόλας! Το ωράριο του Γιωργάκη το είχε ο Αντρέας όταν ήταν ενός έτους περίπου! Η Αγγελική μια χαρά μου φαίνεται από αυτά που λες. Όταν ένα παιδί δεν ενδιαφέρεται για κάτι, νομίζω είναι φυσιολογικό να αφαιρείται. Δηλαδή, υπάρχει περίπτωση, ένα παιδί να προσέχει, π.χ. στην εκκλησία, που δεν καταλαβαίνει τίποτα; Άμα δεν της αρέσει κάτι, είναι λογικό να βαριέται. Το επεισόδιο με τις κούνιες δε νομίζω ότι είναι ανησυχητικό. Στάνταρ είχε συνέχεια στο μυαλό της ότι ήσασταν έξω με το Νικόλα και ήθελε κι αυτή να έρθει. Βάσω, όταν κάποιος πάθει ρήξη ανευρίσματος, απ' όσο γνωρίζω, πολύ λίγες πιθανότητες επιβίωσης έχει. Ο άντρας μου, που το έψαξε λίγο, μου είπε ότι η πλειοψηφία πεθαίνει αμέσως, μια μειοψηφία πεθαίνει μετά από ένα εξάμηνο, ενώ οι ελάχιστοι που επιβιώνουν έχουν πολλά προβλήματα, στην ομιλία, στην όραση, ή είναι και φυτά. Βλέπαμε χτες τις φωτογραφίες σας στο φέισμπουκ με τον Αντρέα, και επέμενε ότι η Ιωάννα είναι αγοράκι!!! Πλάκα πλάκα, αγοροδείχνει πολύ! Τώρα που είπα για φέισμπουκ και φωτογραφίες, έβλεπα τις φωτογραφίες μιας φίλης μου, που έχει δύο παιδιά, ένα κοριτσάκι που θα γίνει δύο ετών τον άλλο μήνα, κι ένα αγοράκι που είναι δεν είναι τεσσάρων μηνών. Είχε το αγοράκι σε καρεκλάκι φαγητού σε δύο πόζες. Στη μία έλεγε "πεινάω, πού είναι η κρέμα μου;" και στην άλλη "έρχεταιιι!!!". Την ρωτάει μία από κάτω "καλά, αρχίσατε κρέμες από τώρα;" κι αυτή της απάντησε "ω ναι!" και φαινόταν να χαίρεται κιόλας πολύ! Ρε κορίτσια, δεν είναι πάααααρα πολύ νωρίς για ένα μωρό να τρώει κρέμες; Εδώ εγώ που άρχισα στον Αντρέα ρυζάλευρο στους πέντε μήνες, και θεωρούσα ότι το ξεκινήσαμε νωρίς. Μα είναι δυνατόν; Τέλος πάντων. Σας αφήνω, τώρα πήγε ο άντρας μου το αμάξι στο μηχανικό, γιατί κάνει ένα θόρυβο το φρένο, κι ελπίζω να επιδιορθωθεί αμέσως, γιατί δε θα έχω τρόπο να πάω στο σχολείο... Τώρα κάτι μυρίζει και ο κυριούλης, ουφ, ποιος τον αλλάξει; Δε θέλω να τον φορτώνομαι, θα κάνω πατέντα, θα σπρώξω την πολυθρόνα δίπλα απ' την αλλάχτρα και θα τον βάλω να πατήσει πάνω για να ανέβει...

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς πήγαμε εκκλησία σήμερα, δηλαδή, μέχρι να ετοιμαστούμε, κ.λπ., φτάσαμε σχεδόν στο τέλος... Μετά αφήσαμε τον Αντρέα στους γονείς μου, εγώ ξάπλωσα καμιά ωρίτσα, και τώρα που έχω ησυχία, είπα να σας γράψω! Χτες είχα Κατηχητικό, και αντί να τους κάνω εγώ μάθημα, ετοίμασα παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού, και βρήκαν τις διάφορες πληροφορίες για το μάθημα μέσα από το παιχνίδι. Τους άρεσε πολύ, αλλά κάπου ξέφυγαν. Το βραβείο ήταν εικονίτσες και σοκολατένιες ελίτσες, χεχε. Πριν τις δοκιμάσουν δεν μπορούσαν με τίποτα να πιστέψουν ότι είναι σοκολάτα και όχι ελιές! Μετά πήγαμε τον Αντρέα στον παιδότοπο και ξεσάλωσε! Γνώρισε ένα κοριτσάκι, κανένα-ενάμιση χρόνο μεγαλύτερο, και όλη την ώρα κρατιούνταν απ' το χεράκι, έπαιζαν συνέχεια μαζί, τον έμαθε να σκαρφαλώνει στα διαχωριστικά των παιχνιδιών και να ανεβαίνει και να κυλάει απ' την τεράστια φουσκωτή τσουλήθρα. Πριν φοβόταν να ανέβει, αλλά και χτες νομίζω φοβήθηκε λίγο, παρ' όλο που κάθε φορά που κυλούσαν γελούσε. Ίσως το έκανε για να το παίξει άντρας στο κοριτσάκι , πάντως σ' εμάς μετά έλεγε ότι όταν έπεσε απ' την τσουλήθρα χτύπησε. Τώρα πού χτύπησε δεν έλεγε, ούτε και κατάλαβα. Καγκουράκι, αφού σιγά-σιγά ξεφεύγει ο Νικόλας απ' το στήθος, δε θα ήταν άσχημα να αποθηλάσεις. Κι εγώ έτσι έκανα, αφού είδα ότι αντί να τραβάει γάλα, πιπίλιζε, και προτίμησα να αποθηλάσω, αντί να τον ξαναγυρίζω πίσω. Το βραδινό θηλασμό τον έκοψε κατευθείαν, μόνο το πρωί που ξυπνούσε ήθελε να θηλάσει, στην αρχή θήλαζε λίγο, γιατί φυσικά δεν τον έκοψα και μαχαίρι, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα, γιατί δεν έπινε, ήθελε απλά να πιπιλίζει. Έτσι, δεν υπήρχε θέμα να χορτάσει και να αφήσει το στήθος, οπότε τον έβγαζα μόνη μου και έκλαιγε. Έτσι, αν δεν τον έβαζα έκλαιγε, αν τον έβαζα και τον έβγαζα πάλι έκλαιγε, οπότε σιγά-σιγά άρχισα να μην τον βάζω και πάρα πολύ σύντομα σταμάτησε να το ζητά. Για την Αγγελική δεν ξέρω να σου πω, πάντως νομίζω τώρα τελευταία πολύ εύκολα κολλάνε ταμπέλες στα παιδιά. Δηλαδή τι περιμένουν από ένα παιδάκι τεσσάρων ετών; Να είναι πόση ώρα ακίνητο στο θρανίο και να προσέχει όοολη την ώρα στο μάθημα; Είναι υγιές δηλαδή ένα νήπιο να κάθεται συνέχεια φρόνιμο; Δηλαδή μόνο τα νωθρά παιδιά είναι τα "φυσιολογικά"; Άλλωστε, η συμπεριφορά ενός παιδιού με ΔΕΠΥ έχει και πολλά άλλα χαρακτηριστικά. Δεν έχει καθόλου καλή μνήμη, δεν μπορεί να συγκρατήσει βασικές πληροφορίες (π.χ. πώς λένε τον κολλητό του), δεν μπορεί να εκτελέσει βασικές εργασίες (π.χ. να ετοιμάσει την τσάντα του για το σχολείο) και πολλά άλλα. Αυτά τα λέω εμπειρικά, από μαθητές με ΔΕΠΥ που έχω. Βάσω εγώ δε νυστάζω μόνιμα, μόνο τις μέρες που δεν έχω κοιμηθεί καλά, πράγμα φυσιολογικό νομίζω! Αλλά η υπνηλία είναι καραμπαμπάμ σύμπτωμα εγκυμοσύνης! Μάγδα εγώ θέλω να κοιμηθώ, αλλά δεν μπορώ... Κάποιες φορές επειδή έχω αϋπνίες, και κάποιες άλλες επειδή απλά πρέπει να κάνω πολλά άλλα πράγματα... Άσε που, όποτε ξαπλώσω μεσημέρι, γίνομαι σα ζόμπι μετά, οπότε προτιμώ να νυστάζω παρά να ξυπνάω άρρωστη. Κι εμένα ο θηλασμός μου φάνηκε κάτι δεδομένο, είπα θα θηλάσω και τέρμα, και θήλασα. Δεν αγχώθηκα ούτε για μια στιγμή, και δεν υπήρχε και λόγος να αγχωθώ. Αλλά δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα για μαμά, ούτε και ήθελα παιδιά, εκτός από κάποια αόριστη επιθυμία στο βάθος του μυαλού μου, πιο πολύ ως άγχος ότι θα περάσουν τα χρόνια, θα πάω σαράντα χρονών και θα πω "πωπω, και τώρα που θέλω να κάνω παιδιά και δεν μπορώ;". Δε μετάνιωσα, βέβαια, που έκανα τον Αντρέα, άλλωστε και το δεύτερο το θέλαμε, κι εγώ θα ήθελα και τρίτο , αλλά δεν μπορώ να πω ότι γεννήθηκα για μαμά. Νομίζω ότι δεν ασχολούμαι αρκετά με τον Αντρέα, θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα μαζί, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να έχουν και το δικό τους χρόνο. Μάλλον το παιδί μου θα πρέπει να καταλάβει μεγαλώνοντας ότι οι γονείς του δεν είναι τέλειοι, και να συμβιβαστεί με αυτό! Ο Αντρέας λέει διάφορες λέξεις με αστείο τρόπο, αλλά το κορυφαίο είναι η οδοντόβουρτσα, που τη λέει οδοντόπουτσα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Εμείς αντηλιακό βάζουμε όλο το καλοκαίρι, από Απρίλιο-Μάιο δηλαδή, αλλά δε χρειάζεται και τόσο συχνά, γιατί πηγαίνουμε παντού με αμάξι, και για μπάνιο, βόλτες, παιδική χαρά, πηγαίνουμε αφού πέσει ο ήλιος. Ουφ, αυτές τις μέρες είμαστε όλοι λίγο κάπως, γιατί πέθανε ένας νέος πολιτικός από τη Λάρνακα. Ήταν υπουργός Άμυνας, και τώρα θα μου πείτε, καλά, πέθανε πολιτικός και στεναχωριέστε; Δυστυχώς, αυτός ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιδί, απλός και ταπεινός, εναντίον του ρουσφετιού, τόσο απλός που πήγαινε εκδρομές με λεωφορείο με την ομάδα του χωριού που ζούσε, πήγαινε σε γιορτές σχολείων για να δει ανήψια και βαφτιστήρια του, και ζητούσε να μην τον προσφωνήσουν και καθόταν στις πίσω σειρές, έντιμος και πολύ της Εκκλησίας. Έπαθε την Παρασκευή το πρωί ρήξη ανευρίσματος αορτής, του προκάλεσε εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια, και παρά την άμεση εγχείριση που του έκαναν, πέθανε τελικά χτες το μεσημέρι. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη... Μόνο 48 χρονών, και έχει και δύο παιδάκια, 13 και 10 χρονών... Πολύ στεναχωρέθηκα...

Γεια σας κορίτσια! Πάλι πτώμα είμαι! Δεν κοιμήθηκα και πολύ καλά, έκανα διάφορες δουλειές σήμερα, και μετά είχα και σχολείο φυσικά... Σε κάποια φάση, στο κενό μου, νόμιζα ότι θα με πάρει ο ύπνος. Μετά πήγα τουαλέτα, κι όπως περίμενα να βγει η προηγούμενη, έκλειναν τα μάτια μου. Μετά που έκανα μάθημα ξύπνησα, βέβαια! Καγκουράκι είναι μια κοροϊδία τα βαφτιστικά, και να μου λένε κιόλας ότι είναι και πολύ καλές οι τιμές τους... Εμάς η βάφτιση θα γίνει Απρίλιο, οπότε πιστεύω ότι σίγουρα θα χρειαστεί το σακάκι. Ο Αντρέας βαφτίστηκε κι αυτός Απρίλιο, ίδιες μέρες ακριβώς, και το φόρεσε το σακάκι. Τα κοριτσίστικα είναι πιο ακριβά; Έλεγα ότι θα είναι φτηνότερα, αφού είναι απλά ένα φόρεμα με καπελάκι, ενώ το αγορίστικο έχει πουκάμισο, σακάκι, παντελόνι, πολλές φορές και γιλέκο, γραβάτα, κ.λπ., και το καπελάκι. Στον Αντρέα πάντως είχαμε αγοράσει σετ κομπλέ με όλα αυτά, αλλά αντί για γραβάτα είχε παπιγιόν! Εννοείται ότι εκείνη την ώρα, τους είπα να παραλείψουν το γιλέκο και τη γραβάτα, για να μην ταλαιπωρούν το μωρό, αφού τον έβλεπα ότι είχε εκνευριστεί και έκλαιγε. Πιστεύω αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό, απ' το να βγει το μωρό "όμορφο" στις φωτογραφίες. Αν έβρισκα και τώρα το ίδιο κοστουμάκι θα το έπαιρνα με χίλια, αλλά δυστυχώς δεν το βρίσκω σ' αυτό το site απ' το οποίο το είχα αγοράσει... Δε μας ξαναέγραψες που έλεγες. Μάγδα τι έπαθες και πρήστηκε το μάτι σου; Καλύτερο θα ήταν να πας κατευθείαν οφθαλμίατρο! Ερέτρεια; Τι ωραία! Δεν έχω πάει ποτέ μου Εύβοια... Κι ο Αντρέας φοράει καπέλο το καλοκαίρι εννοείται, αλλά έχει ένα. Και σκουφάκι του πήραμε το χειμώνα, και μετά του έφερε κι άλλο ο νονός του, αλλά πιο πολύ φορούσε την κουκούλα του μπουφάν, που κούμπωνε. Γενικώς, είμαι της φιλοσοφίας "έχω όσα χρειάζομαι", το ίδιο και ο άντρας μου. Καλέ, το τριχωτό σκουλήκι το πέταξε εκείνη την ώρα απ' το μπαλκόνι! Δεν πεθαίνει νομίζω το σκουλήκι αν πέσει από ύψος, έτσι το ξεφορτωθήκαμε αναίμακτα, χιχι! Τα φύτεψε όλα τα φυτά που αγοράσαμε, κι έγινε πολύ ωραία η βεράντα μας, αλλά μου φαίνεται ότι η καμέλια, που ήταν ένα από τα πρώτα φυτά που αποκτήσαμε όταν πήραμε το σπίτι (δώρο από τους γείτονες), πάει να ξεραθεί... Οι υπόλοιπες πού είστε; Α, σας είπα ότι ο Αντρέας έχει αρχίσει να υποδύεται διάφορους ήρωες που του αρέσουν; Π.χ. το πρωί έψαχνε τα στρουμφάκια, ήπιε γάλα, και μετά έψαχνε το Δρακουμέλ. "Είναι καλός ο Δρακουμέλ;" "ναι" μου απαντά. "Δηλαδή είναι φίλος;" "ναι". Ωραίααα... Έψαχνε κάτω απ' τα σκεπάσματα, κάτω απ' τα μαξιλάρια, δεν τον έβρισκε πουθενά. "Μήπως πήγε για μπάνιο στο ποτάμι;" τον ρωτάω. "Όχι" μου απαντά με πάρα πολύ σοβαρό ύφος. "Κάνουν μόνο οι χελώνες". "Λες να πήγε με τα στρουμφάκια να μαζέψουν μούρα στο δάσος;" "Ναι. Ο Δακουμέλ, τα τουφάκια, η τουφίτα... Α, όχι! Εσύ είσαι η τουφίτα", επειδή πριν μου έλεγε "εκαϊτώ τουφίτα" "πα-ακαλώ τουφίτα"! Τώρα που γύρισα απ' το σχολείο έκανε τον Πλούτο (το φίλο του Μίκυ) και του έδινα και καλά κόκαλο να φάει και νερό να πιεί (απλά του έδινα την άδεια μου χούφτα κι αυτός έκανε ότι έτρωγε κι έπινε), και μετά του είπα να βάλει ένα παιχνιδάκι στο ποτήρι με τον Πλούτο και μου λέει "ΟΧΙ! ΕΓΩ είμαι ο Πλούτο"!!

Καλέ, πού χαθήκατε όλες;;;

Γεια σας κορίτσια! Τα νεύρα μουυυυυ!!!!! Πήγαμε να δούμε για βαφτιστικά ρούχα για το ανηψάκι του άντρα μου που θα βαφτίσουμε. Φυσικά, η πρώτη σκέψη ήταν να αγοράσουμε από το ίντερνετ, αλλά δε βρήκα κάτι καλό και σε καλή τιμή, έτσι είπαμε να πάμε να δούμε και σε καταστήματα. Σκέφτηκα, μέσα στην αφέλειά μου, ότι, αφού θέλουμε μόνο κοστουμάκι και όχι πακέτο, μπορεί να μην είναι και τόσο ακριβό. Πάμε στο πρώτο μαγαζί. Μου δείχνουν κάτι πανάσχετα κοστουμάκια με μπλε σακάκια, μπεζ καρό πουκάμισα, κ.λπ. Τους λέω ότι το θέλω κατάλευκο. "Μαααα, ξέρετε, τώρα έτσι μας τα στέλνουν". Τέλος πάντων, μου δείχνουν διάφορα άλλα, και αποφασίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν το πουκάμισο και να βάλουν ένα απλό άσπρο. Φυσικά, τα σακάκια είχαν διάφορα γαλάζια κεντήματα, κ.λπ. Τους ρωτάω τιμές. "Αυτό έχει 120 ευρώ. Αααα, πολύ καλή τιμή. Αυτό, που έχει και το σακάκι, 198 ευρώ. Κι αυτό είναι σε πάρα πολύ καλή τιμή". Καλά, μας δουλεύουν;;;;;;;;;;;;;;;; Μου λέει ο άντρας μου, τόσα έδωσε για το γαμπριάτικο κοστούμι του! Όχι για ένα κοστουμάκι που το μωρό θα το φορέσει 2-3 φορές. Πάμε στο επόμενο κατάστημα. Του λέω πάλι για το λευκό χρώμα, και μου λένε ότι τα ράβουν αυτοί, οπότε τα παραγγέλλω εγώ όπως θέλω. Ωραίαααα... Πόσο κάνουν; "Αυτό έχει 190 ευρώ. Αυτό με το σακάκι, έχει 190 ευρώ και το σακάκι 65"!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τα νεύρα μου, δεν είναι ότι τσιγκουνεύομαι, αλλά δεν μπορώ να με κοροϊδεύουν. Ξανακοίταξα απ' το ίντερνετ, και κάτι βρήκα, για να δούμε. Ουφ, εκνευρίστηκα. Και σε κοιτάνε και μ' ένα ύφος, λες και, αν πεις και καμιά κουβέντα, π.χ. "χμμμ... δεν είναι κάπως... ακριβό;" είσαι ο καραγύφτουλας... Τέλος πάντων... Κατά τα άλλα εμείς καλά, χτες κουράστηκα πολύ στο σχολείο και στο σπίτι. Έφτιαξα σουτζουκάκια σμυρνέικα με ρύζι, έπλυνα νεροχύτες και καθάρισα το δωμάτιό μου. Μετά στο σχολείο είχα πολλές δουλειές, μαθήματα, εκθέσεις να διορθώσω, και έκανα και ιδιαίτερο σ' ένα μαθητή που δυσκολεύεται πολύ, και ζήτησε από μόνος του να κάνουμε κάποια μαθήματα. Πέρσι είχα μια ώρα επιπλέον και μου είχε αναθέσει ο διευθυντής αυτή τη δουλειά, φέτος ώρες δεν υπάρχουν ούτε για κατούρημα, αλλά αφού Δευτέρα και Τρίτη έχω δύο κενά, και το ζήτησε ο ίδιος, δεν μπορούσα να το αρνηθώ! Μετά, όμως, όπως γυρνούσα σπίτι, νύσταζα πολύ και ήμουν πολύ κουρασμένη. Ο δε άντρας μου, κρατούσε τον Αντρέα και τον έπαιρνε ο ύπνος! Όταν τον πήγε στο κρεβάτι, ο Αντρέας ήθελε να κάνει τούμπες και του λέει ο άντρας μου "δεν μπορώ Αντρέα, νυστάζω", οπότε του απαντά ο μικρός "όχι νυστάζω, μόνο μπο-είς"! Σήμερα έφτιαξα φακές, πήγαμε στα μαγαζιά γκρρρ, και μετά φρουταρία. Τώρα ο μικρός κοιμάται, εγώ κάθισα να ξεκουραστώ, και ο άντρας μου έπιασε να μεταφυτεύσει τα τελευταία απ' τα φυτά που αγοράσαμε τις προάλλες. Ανθή πώς είναι τώρα η μικρή; Ελπίζω να είναι εντελώς καλά! Μπράβο για το παρτάκι! Το παιδάκι που σας έλεγα δεν έχει μόνο μπαμπά-κουκουβάγια, αλλά και μαμά-κουκουβάγια, οπότε είναι χαμένο από χέρι... Καγκουράκι, ευτυχώς απ' τη Δευτέρα και μετά κοιμάμαι καλύτερα. Καλά, τα παιδιά όντως είναι παπαγαλάκια! Ο Αντρέας συνέχεια επαναλαμβάνει ό,τι ακούει, και κυρίως, αυτά που ακούει από τα κινούμενα σχέδια... Ή όταν πει κάτι, λέει και από πού το άκουσε. Π.χ. όταν κάνει κλανίτσα, λέει "έκανες πόυτου" (πούρτου, κυπριακή λέξη) και μετά λέει "η γιαγιά", επειδή αυτό του το έμαθε η μάνα μου. Μια χαρούλα ο Γιωργάκης! Μεγαλώνει κι αυτό! Μάγδα, κάτσε καλέ, μη βιάζεσαι, εγώ ακόμα ένα έχω, το έμβρυο δεν πιάνεται! Κάτσε να το γεννήσω πρώτα! Πώς πήγε το ραντεβού στο γιατρό; Εμείς είχαμε πάρει μπαντάνα στον Αντρέα στο πρώτο του καλοκαίρι και τη φορούσε. Τώρα έχει καπελάκια για τον ήλιο. Αξεσουάρ ούτε κι εγώ φοράω, άλλο βέβαια καπέλο που είναι απαραίτητο για τον ήλιο. Αλλά δε θέλω να φορτώνομαι με διάφορα άχρηστα και ενοχλητικά πράγματα, και σίγουρα δε θα κάνω κάτι τέτοιο για το παιδί μου! Άσε που, κυρίως ένα μωρό πιστεύω πρέπει να είναι όσο πιο άνετο γίνεται. Βέβαια, αυτά είναι θέμα γούστου καθαρά! Δε βάρυνα, αλλά από την αρχή της εγκυμοσύνης κουράζομαι πάρα πολύ εύκολα. Την παραμικρή δουλειά να κάνω, μετά πέφτω ξερή... Χριστίνα κι εγώ πιστεύω ότι φάση είναι και θα περάσει. Σ' εμάς ακόμα πιάνει η τιμωρία. Πριν του έλεγα να μαζέψει τα παιχνίδια του και μου έλεγε "δεν σέλω". Γκρρρ... Αν του έλεγα "αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια σου δεν έχει βόλτα", τότε θα τα μάζευε σε τρία λεπτά... Βάσω κι εγώ με τέτοια συμπτώματα ξεκίνησα. Καλά, πολύ γέλασα με την Ιωάννα και την κούκλα! Κι ο Αντρέας έχει μια κούκλα που την αποκαλεί "το μω-ό", και μία τη νανουρίζει, μία προσπαθεί να την ταΐσει ή να την ποτίσει κάτι, μία τη βάζει στο κρεβάτι ή στην πολυθρόνα να καθίσει! Εμείς χτες βράδι βγάλαμε φωτογραφίες με τον Αντρέα να φιλάει και να αγκαλιάζει την κοιλιά μου. Μετά, εννοείται, ήθελε να τις δει, και τον ρωτάω "ποιος είναι αυτός;'. "Ο Αντέας με το μπλε ζιπούνι", μου απαντά και συνεχίζει "εγώ είμαι". Μετά δείχνει εμένα και λέει "αυτή είναι η μαμά". Γυρίζει σ' εμένα "εσύ είσαι"! Σας αφήνω... Αααααα!!!!!! Τώρα όπως σας είπα μεταφυτεύει ο άντρας μου, και μου χτυπάει το τζάμι και μου δείχνει στο φτυαράκι ένα τριχωτό σκουλήκαρο, χοντρό σαν καρότο... Μπρρρρ....

Αυτά είναι πολύ ωραία νέα!

Για ομάδες παίζει τίποτα;

Γεια σας κορίτσια! Εδώ είμαι, σας διαβάζω, αλλά είμαι πτώμα. Θα τα πούμε αύριο!

Επίσης, θέλουμε και ομάδες!

Γεια σας κορίτσια! Βάσωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Είμαστε και πάλι συνέγκυες;;;;;;; Με το καλό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Χάρηκα πάρα πολύ με τα νέα σου! Μάγδα 1η Απρίλη;;; Εγώ ξεκινάω Ιούλιο!!!!! Φέτος δε νομίζω να πάω καθόλου για μπάνιο. Χριστίνα περαστικά σας εύχομαι και πάλι. Για τα κρεατάκια πάρε και μια δεύτερη γνώμη. Κι εγώ είχα κι έλεγαν ότι πρέπει να βγουν, αλλά τελικά υποχώρησαν από μόνα τους. Τις αμυγδαλές πάντως τις έβγαλα... Πολύ πιθανόν ο μικρός να αντιδρά επειδή λείπεις πολλές ώρες... Κι ο Αντρέας είναι αρκετά αντιδραστικός, με την έννοια ότι, αν του μπει κάτι στο κεφάλι, απλά θα το κάνει και δεν ακούει κανένα. Τώρα τελευταία τον έχει πιάσει και πετάει πράγματα. Πριν λίγο, γέμισε το πάτωμα του καθιστικού με παιχνίδια, που τα πετούσε επίτηδες. Τελικά του είπε ο άντρας μου ότι αν δεν τα μαζέψει δεν έχει βόλτα και τα μάζεψε. Αυτό είναι δυστυχώς το πρόβλημα, αν δεν του πεις κάτι τέτοιο, π.χ. "μάζεψε τα παιχνίδια αν θες να δεις μίκυ μάους" ή "αν δεν μαζέψεις τα παιχνίδια δεν έχει βόλτα", δεν τα μαζεύει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων... Για το Νίκο της Κατερίνας, απ' ό,τι κατάλαβα, αυτός έλυσε το πρόβλημα με το παιδάκι της τρελής μάνας, όχι η δασκάλα, εκτός κι αν δεν κατάλαβα καλά. Βάσω στείλε μου κορδελίτσες και φιογκάκια όσα θες!!! Θα τα πετάξω (Σωσώ Παπαδήμα "Εγκλήματα" αν θυμάστε)! Εμείς καλά, το σαββατοκύριακο δεν κάναμε κάτι, γιατί χτες ο καιρός ήταν χάλια... Σήμερα εγώ κάτι δουλίτσες, οι άντρες για ψώνια. Καλά, ακούστε ατάκα προχτές ο Αντρέας: τον γαργαλούσε ο μπαμπάς του και του λέει "όχι την κοιγιά. Έχει αδεφάκι"!!!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Προχτές το μάμμυ δε μου το άνοιγε, μου έλεγε αρχικά ότι γίνονται κάτι εργασίες, και μετά απλά δεν έβρισκε τη σελίδα. Τελικά τα κατάφερα και μπήκα το βράδι, ενώ χτες μπήκα αρκετές φορές, σας διάβασα, αλλά δεν μπόρεσα να γράψω. Το βράδι, όμως, που μπήκα, μου έβγαζε κάτι πολύ περίεργα γραφικά, λες και ήταν όλα γραμμένα με γραφομηχανή. Εμείς είμαστε καλά, εγώ δεν κοιμόμουν καθόλου καλά τα τελευταία δύο-τρία βράδια. Την Πέμπτη ξύπνησα κατά τις τεσσεράμιση, ξανακοιμήθηκα γύρω στις οκτώ, και στις εννιάμιση θυμήθηκαν οι από πάνω να αλλάξουν το πάτωμα ή να κάνουν κάτι εξίσου θορυβώδες. Χτες ξύπνησα εξήμιση, και κατάφερα να ξανακοιμηθώ κανένα μισάωρο επιπλέον. Σήμερα πάλι ξύπνησα τεσσεράμιση, και δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Ο άντρας μου άρχισε τα ροχαλητά, έτσι τον έδιωξα, και τον έστειλα στο δωμάτιο του Αντρέα να κοιμηθεί. Ευτυχώς κατάφερα και ξανακοιμήθηκα, και ξύπνησα μαζί με τον Αντρέα στις δέκα παρά είκοσι! Προηγουμένως πήγαμε στο φυτώριο και πήραμε διάφορα φυτά και λουλούδια. Πήραμε ρίγανη, θυμάρι, ένα άλλο που είναι διασταύρωση βασιλικού και μέντας, μια τριανταφυλλιά, μια λεμονιά, τέσσερις κατηφέδες, και μας έκανε και δώρο μια μικρή φραουλιά! Μετά πήγαμε στο νεκροταφείο που είναι δίπλα, για να βρούμε τον τάφο ενός φίλου του άντρα μου, αλλά περιπλανιόμασταν πόση ώρα και δεν τον βρήκαμε, έτσι φύγαμε. Εκεί κουράστηκα πάρα πολύ, ήρθαμε σπίτι, φάγαμε, και τώρα σε λίγο ο άντρας μου θα πάει τον Αντρέα καμιά βόλτα με το αμάξι για να κοιμηθεί. Στις τεσσεράμιση έχω κατηχητικό, και για μετά δεν έχουμε πρόγραμμα. Ανθή, να σου ζήσει ο Πανούλης!!! Πωπω, πότε πήγε πέντε χρονών!!! Καλά να περάσετε σήμερα στο παρτάκι σας! Όταν πεινάς, καλύτερα να τρως ένα μήλο, που δεν παχαίνει και δημιουργεί ένα αίσθημα κορεσμού, ή μια σαλάτα. Δίαιτα κάνεις από διαιτολόγο ή από μόνη σου; Λες ότι έχουν άλλη χάρη οι κόρες ε; Όλοι έτσι μου λένε! Βάσω ευτυχώς που πάνε όλα καλά με την Πόπη! Κι εμένα χτες με πιάσανε τα έντερά μου, αλλά είχα φάει σπανάκι με ρεβίθια, που όσο να 'ναι, είναι φαγητό που φουσκώνει! Καγκουράκι πολύ γέλασα με το κινητό που πλύθηκε στους 60! Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες για τα ρούχα του μωρού, και εσένα και την Ανθή! Κι εμένα που γεννήθηκα Ιούλιο με είχανε μόνο με την πάνα, απ' ό,τι λέει η μάνα μου, ή και χωρίς αυτήν ακόμα, γιατί είχα πολύ ευαίσθητο δέρμα, και ερεθιζόταν πάρα πολύ, σε σημείο να κάνει πληγές. Αλλά θυμήθηκα τη μαθήτριά μου, που είχε γεννήσει πέρσι 15 Ιουνίου, και όταν πήγαμε στο μαιευτήριο να τη δούμε, είχαν το μωρό με μακρυμάνικο φορμάκι και σκεπασμένο με κουβέρτες, ενώ έκανε ζέστη, ενώ θυμάμαι ότι η πρώην διευθύντρια του σχολείου που η κόρη της είχε γεννήσει Μάρτιο, μας είχε πει ότι ο παιδίατρος της είπε να μη φοράει στο μωρό κοντομάνικα το Μάιο-Ιούνιο, ενώ ήταν δύο-τριών μηνών... Μάγδα ευαισθητούλης ο Βασιλάκης! Καλά, δε σημαίνει ότι αυτό είναι πρόβλημα και πρέπει να μιλήσεις και με ψυχολόγο! Όπως λέει και η Ανθή, είναι στο χαρακτήρα αυτό! Ανθή τι γλυκά τα παιδάκια στο σχολείο του Πανούλη! Γι' αυτά που είπε ο παιδοψυχολόγος, με κάποια συμφωνώ, με κάποια άλλα όχι. Δηλαδή κι εμάς όταν χτυπήσει, δεν του λέμε "να στο κάνω μα" κ.λπ., αλλά φυσικά θα τον αγκαλιάσουμε, κ.λπ. Για το ντεπόν δεν το σκέφτηκα καμιά φορά, αλλά για το όταν είναι στεναχωρημένο, το βρίσκω τελείως χαζομάρα. Γιατί να μην αγκαλιάσεις το παιδί; Θα το σκληραγωγήσεις από τόσο τρυφερή ηλικία; Συμφωνώ ότι μας έχουν πρήξει με τόσες μπούρδες, που οι μισές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις άλλες μισές, δε βγάζεις άκρη, και αν τις πάρεις στα σοβαρά, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να καταγχωθείς. Σε ένα άλλο φόρουμ για μαμάδες, το οποίο παρακολουθώ καμιά φορά, χωρίς να είμαι μέλος, έχω διαβάσει διάφορες τέτοιες θεωρίες, αλλά δε δίνω σημασία σε καμία. Δεν έχει νόημα άλλωστε. Καλά, θυμάστε τον συνάδελφο "άλλος παιδί δεν έκανε μόν' η Μαριώ το Γιάννη;". Θα πάει λέει να δημιουργήσει θέμα στη δασκάλα, γιατί έκανε διαγώνισμα στην κόρη του, έκανε η μικρή ένα λαθάκι, και της έγραψε από κάτω "πολύ καλά", ενώ σε μια άλλη, που είναι κόρη δασκάλας, έγραψε εξαιρετικά. Θα δημιουργηθούν, λέει, ψυχολογικά στο παιδί του, επειδή η δασκάλα είναι χαζή και δεν ξέρει τι της γίνεται. Τώρα γιατί δεν ξέρει η δασκάλα, αφού το παιδί του έκανε όντως λάθος, δεν μπορώ να καταλάβω. Προσπαθούσε ο διευθυντής να του εξηγήσει κάποια πράγματα, εκεί αυτός. Η δασκάλα είναι ηλίθια, το παιδί του είναι παιδί-θαύμα και το ξέρει (το παιδί το ξέρει) και η δασκάλα θα δημιουργήσει ψυχολογικά στο παιδί του. Ο διευθυντής του είπε ότι, όταν πάει να ρωτήσει τη δασκάλα για την πρόοδο της κόρης του, μπορεί να αναφερθεί και στο διαγώνισμα με ευγενικό τρόπο, και του λέει αυτός "τι 'όταν', κάθε μέρα ρωτάω"!!! Τι να πω ρε κορίτσια, κατ' αρχήν δε θα ήθελα με τί-πο-τα να κάνω μάθημα στο παιδί του. Έτσι και τύχει να την έχω μαθήτρια όταν πάει Γυμνάσιο-Λύκειο, θα ζητήσω να με αλλάξουν τάξη. Δεν υπάρχει περίπτωση! Επιπλέον, όταν μεγαλώνεις ένα παιδί με τέτοια νοοτροπία, πώς θα εξελιχθεί αυτό το παιδί; Πόσο φυσιολογικό μπορεί να γίνει, όσο έξυπνο κι αν είναι; Θα καταλήξει ένα παιδί, και στη συνέχεια ένας ενήλικας γεμάτος έπαρση, αδύναμος, όμως, να διαχειριστεί την αποτυχία, συναισθηματικά ανάπηρος, και πολύ πιθανόν και αποτυχημένος, αφού έτσι και μια φορά δεν έρθει πρώτος ή δεν πετύχει κάπου, θα καταρρεύσει και θα τα παρατήσει... Τέλος πάντων, θα ξεκουραστώ λίγο, γιατί σε καμιά ώρα θα φύγω για το Κατηχητικό.