Θέλω να γίνω μαμά

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Πριν λίγο πήγαμε τον Αντρέα σχολείο! Από χτες το βράδι έλεγε ότι θέλει να πάει "τον Ματιαούλη" (στον Μανιταρούλη) και σε κάποια φάση μου είπε "σέλω να πάω τον Ματιαούλη ΑΜΕΣΩΣ!" Τώρα ήταν ενθουσιασμένος, δεν κρατιόταν, μόλις φτάσαμε χτυπούσε τα τζάμια κι έλεγε "άντε μάμα, άνοιτσε την πότα", και όταν κατεβήκαμε άρπαξε την καγκελόπορτα και την κουνούσε να την ανοίξει. Τα παιδάκια ήταν έξω στην αυλή κι έπαιζαν, του άνοιξε η δασκάλα, του είπε καλημέρα και της αντευχήθηκε, και κατευθείαν μπήκε σ' ένα παιχνίδι-σπιτάκι, χωρίς να μας δώσει άλλη σημασία. Έτσι φύγαμε και μέχρι τώρα δεν έχουν πάρει κανένα τηλέφωνο. Αρχικά είχαμε πει να τον αφήσουμε μισή ώρα, αλλά αφού τον είδε έτσι, μας είπε να τον αφήσουμε σαρανταπέντε λεπτά. Κατά τις έντεκα θα πάμε να τον πάρουμε, και είμαι σίγουρη ότι θα κλαίει γιατί δε θα θέλει να φύγει! Βάσω πωπω, τι πάθατε κι εσείς... Ευτυχώς που τελικά όλα πήγαν καλά! Κατερίνα δηλαδή σας βάζουν να δουλεύετε χωρίς να πληρώνεστε, απλά απ' την καλή σας την καρδιά; Χμ... Κοίτα, κι εμείς στο σχολείο μπορεί να κάνουμε ένα σωρό πράγματα που δεν προβλέπονται, αλλά τα κάνουμε στα πλαίσια της εργασίας μας, και πληρωνόμαστε ούτως ή άλλως. Εγώ δεν ξέρω αν θα δεχόμουν να πάω να δουλεύω απλήρωτη. Καλή επιτυχία στον άντρα σου! Εμείς εδώ έχουμε καλοκαίρι πάντως. Έχει πολλή ζέστη, γύρω στους 24-27 βαθμούς και φέτος γενικώς δεν έβρεξε πολύ... Το βράδι κάνει λίγο ψυχρούλα, δηλαδή πέφτει στους 18-19 βαθμούς! Από προχτές καταργήσαμε και την κουβέρτα γιατί σκάγαμε. Στον Αντρέα φορούσαμε αμάνικο ζιπουνάκι και μακρυμάνικο φορμάκι, αλλά είδα ότι σε λίγο γινόταν μούσκεμα, ενώ ξυπνούσε πάρα πολύ νωρίς το πρωί, έτσι του φοράμε πλέον ένα μακρυμάνικο ζιπουνάκι και από κάτω παντελόνι πυτζάμας, χωρίς κάλτσες εννοείται, και κοιμάται μια χαρά. Σήμερα πάντως έχει πάρα πολλή σκόνη η ατμόσφαιρα, είναι λες και έχει συννεφιά. Ήλιος δε φαίνεται πουθενά πάντως. Για την πεθερά πλάκα έκανα καλέ, ήταν αρκετά καλοβαλμένη στη βάπτιση! Δεν έχεις κι άδικο για το πλυντήριο πιάτων και το στεγνωτήριο. Ο διευθυντής μας έχουν στεγνωτήριο, και λέει του έρχεται το ρεύμα 400-500 ευρώ και περισσότερο ακόμη το χειμώνα... Ευχαριστώ για τις συμβουλές για την πάνα! Τώρα που θα πηγαίνει, όμως, και νηπιαγωγείο, πώς θα το κάνουμε; Καλά, εννοείται θα συνεννοηθούμε και μ' αυτούς που έχουν και πολλή πείρα! Τι τέλειο το παρτάκι που είχες κάνει στο Νίκο! Ακούστε ατάκες ο Αντρέας: Τις προάλλες φόρεσε μια φόρμα που πάνω είχε ένα αυτοκινητάκι και μου λέει "ω, είναι χάλια το αυτοκίνητό μου". Του λέω "εντάξει, θα το πάμε στο μηχανικό" και μου απαντά "μα είναι φωτογιαφία, πώς θα πάει τον μηχανικό;"! Προχτές κάτι έκανε και του λέω "είσαι μαγκάκι;" και μου απαντά "όχι, δεν είμαι ο Μακάκης (υποκοριστικό του μπαμπά του), είμαι ο Αντέας". Εν τω μεταξύ κάθε μέρα μαθαίνει κι ένα καινούριο τραγουδάκι. Μέχρι τώρα ξέρει όλο το Φεγγαράκι μου λαμπρό, το Αχ κουνελάκι, τον Άγιο Κήρυκο, το Να ζήσεις Αντρέα, το οποίο μάλιστα λέει και στον πληθυντικό (να ζήσεις Αντέηδες και χγιόνιες πολλές), από μόνος του, χωρίς να του πούμε τίποτα εμείς, και το Χριστός Ανέστη, ενώ ξέρει στίχους από το Ήταν ένα μικρό καράβι, το Λύκε λύκε είσ' εδώ; το Κοκοράκι και την πρώτη στροφή από τον ύμνο της ΕΟΚΑ, που το λέει "Ήταν πγιώτη Απγιλίου της ΕΟΝΑΣ η αχή, που ακούστηκε την Κύπγιο η φωνή του Διγενή". Τα περισσότερα από αυτά τα έχει ακούσει μερικές φορές από εμάς ή από τα Ζουζούνια, τα έπιασε και τα λέει και μόνος του! Σας αφήνω, γιατί σε λίγα λεπτά θα πρέπει να πάμε να τον πάρουμε.

Γεια σας κόρες! Τι κάνετε; Εμείς καλά, δηλαδή εγώ νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα. Όχι ακριβώς κουρασμένη, αλλά έχω πολλές ζαλάδες, μάλλον επειδή το πρωί σηκωθήκαμε και πήγαμε εκκλησία και δεν κοιμήθηκα καλά. Μετά την εκκλησία, βέβαια, ξανάπεσα, αλλά κοιμήθηκα ελάχιστα, γιατί οι άντρες έκαναν πολλή φασαρία. Χτες είχαμε εκδήλωση στο Κατηχητικό, επειδή οι μεγάλες θα έχουν εξετάσεις και διαγωνίσματα, είπαν να τελειώσουν με το Κατηχητικό από τώρα. Εμείς θα συνεχίσουμε όλο το Μάιο, αφού οι μικρές δεν έχουν ούτε εξετάσεις, ούτε διαγωνίσματα. Έτσι, μαζευτήκαμε όλες και όλοι, ήρθε ο ιερέας και μας μίλησε, κεραστήκαμε, πήραμε δώρα, κ.λπ. Το είχαν κανονίσει, όμως, πάρα πολύ νωρίς, από τις τρεις το μεσημέρι... Όταν έφυγαν οι μεγάλες, εμείς μείναμε και παίξαμε. Τους είχα οργανώσει διάφορα παιχνίδια, αγώνες με δεμένο πόδι (ατομικά και ζευγάρια), κουταλοδρομίες με παιχνιδάκι στο κουτάλι αντί για αβγό, μη σπάσουν και κάνα δόντι, αγώνες κουτσό, αγώνες με αντικείμενα στο κεφάλι, και διάφορα άλλα. Δεν είχαν και τόση επιτυχία, όμως, γιατί οι μικρές άρχιζαν τα κλασικά τους, "αυτό εμένα δε μου αρέσει", "δεν παίζω", "αφού δεν παίζουν αυτές, δεν παίζω ούτε εγώ", η άλλη άρχισε να παίζει με το κινητό, τέλος πάντων, άρχισαν και τους μικροτσακωμούς, τελικά σε κάποια φάση μία κρατούσε την μπάλα και δεν την έδινε, πάει η άλλη να της την πάρει, τη ρίχνει κάτω, χτυπάει, βάζει τα κλάματα, πάω να την παρηγορήσω, μετά αρχίζει να κλαίει αυτή που τη χτύπησε, μισή ώρα να της περάσει, καταλαβαίνετε... Τελικά, συνεννοήθηκαν όλες, με έβαλαν να κλείσω τα μάτια μου και κρύφτηκαν ακριβώς από πίσω μου, για να ψάξω και καλά να τις βρω. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, έκανα ότι δεν είχα ιδέα που είναι, απομακρύνθηκα, και καλά ψάχνοντάς τις, και βγήκαν όλες μαζί απ' την κρυψώνα φωνάζοντας με ενθουσιασμό! Μετά γύρισα σπίτι, πήγαμε τον Αντρέα στην παιδική χαρά, όπου έκανε ΜΟΝΟ τσουλήθρα, σνομπάροντας όλα τα άλλα παιχνίδια. Στην αρχή φοβόταν και ήθελε να τον κρατάμε απ' τα χέρια, αλλά μετά του πέρασε και αφέθηκε κι έκανε μόνος του. Φεύγοντας, περάσαμε από την παγωταρία και φάγαμε όλοι από ένα παγωτό. Πήραμε πρώτη φορά και στον Αντρέα μια μπάλα παγωτό βανίλια σε ποτηράκι, αλλά όπως το έτρωγε πάγωνε και τον έπιαναν ρίγη. Τελικά, του δίναμε εμείς πολύ λίγο στη μύτη του κουταλιού, κι έφαγαν από μισό με τον άντρα μου. Τελικά είδα ότι είχε ανακοίνωση ότι πουλάνε και μισές μπάλες για παιδιά, αλλά το είδαμε μετά που πήραμε την μπάλα του Αντρέα. Το βράδι πήγα σε ένα φιλολογικό μνημόσυνο ενός θεολόγου που πέθανε πριν δύο χρόνια. Ευτυχώς συνάντησα εκεί μια φίλη μου και καθίσαμε μαζί. Ήταν πάρα πολύ ωραία εκδήλωση, αλλά άργησε πολύ να τελειώσει. Πήγε σχεδόν δέκα να γυρίσω σπίτι... Σήμερα δεν κάναμε τίποτα, το πρωί όπως σας είπα εκκλησία, μετά εγώ ξάπλωσα, σηκώθηκα, μαγειρέψαμε με τον Αντρέα μπριάμ με κοτόπουλο και κολοκυθάκια με τ' αβγά για μεζέ, φάγαμε, και ο άντρας μου δήλωσε ότι πάει να ξαπλώσει. Εν τω μεταξύ, ο Αντρέας δεν κάθισε στο τραπέζι, και τον τάιζα όπως έπαιζε. Ενώ έδειχνε να του αρέσει πολύ το φαγητό και έτρωγε με όρεξη, σε κάποια φάση, μόλις έβαλε την μπουκιά στο στόμα του, έδειξε να αναγουλιάζει και έκανε εμετό. Το ίδιο έπαθε και την περασμένη Κυριακή το βράδι, όταν ήμασταν στους γονείς μου και έτρωγε πάλι κοτόπουλο ψητό με πατάτες και σαλάτα. Ίσως, επειδή είναι στεγνό το κοτόπουλο να του κάθεται στο λαιμό και να το βγάζει μ' αυτόν τον τρόπο, δεν ξέρω. Πάντως, δεν του το έδινα σκέτο, ήταν με το μπριάμ, δηλαδή πατάτες, κολοκυθάκια και φρέσκια ντομάτα και γιαούρτι, που ο ίδιος απαίτησε να βάλουμε στο πιάτο του. Μου κάνει εντύπωση, όμως, ότι έκανε δύο φορές εμετό με κοτόπουλο... Μάγδα μια χαρά περάσατε την Πρωτομαγιά. Εμένα με έπιασε αίσθηση φωλιάσματος και κάθισα κι έκανα μια λίστα με όλες τις δουλειές που πρέπει να κάνουν ο άντρας μου και η γυναίκα που θα φέρω! :P Εγώ με την καισαρική ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Σηκώθηκα, βέβαια, τη δεύτερη μέρα, αφού η καισαρική έγινε στις τρεις το μεσημέρι, και μέχρι να συνέλθω από την ολική νάρκωση πήγε τουλάχιστον εφτάμιση. Μετά πονούσα πολύ στα ράμματα, τα οποία με τραβούσαν με τρόπο ανατριχιαστικό. Τις πρώτες μέρες που γυρίσαμε σπίτι δυσκολευόμουν πολύ. Για να θηλάσω τον Αντρέα το βράδι που ξυπνούσε, έπρεπε να σηκωθεί ο άντρας μου, να τον αλλάξει και να μου τον δώσει. Βασικά, αυτό ήταν το κύριο πρόβλημα που είχα, οι πόνοι από τις ραφές. Πάντως, έχω ακούσει και πολύ χειρότερες περιπτώσεις ανάρρωσης από καισαρική από τη δική μου... Ανθή εμάς ο Αντρέας είναι αγριμάκι και μέσα και έξω... Έχουμε ομάδα καλέ, "Το μυστικό καφενεδάκι". Μπες στις ομάδες, πάνω ψηλά και θα τη βρεις! Ρε κορίτσια, για δώστε συμβουλές για το κόψιμο της πάνας. Σκεφτόμαστε να το αρχίσουμε σιγά-σιγά. Φυσικά, η μάνα μου με έχει πρήξει ότι θα έπρεπε ήδη να είχαμε αρχίσει, μη σας πω ότι θεωρεί ότι θα έπρεπε να του την είχα κόψει από πέρσι το καλοκαίρι... Έλεος... Τώρα, όμως, από αυτό το μήνα σκεφτόμαστε να αρχίσουμε την εκπαίδευση, γιατί έχουμε και ένα θέμα με το σύγκαμα. Έχει πάρει από φόβο το άλλαγμα, γιατί συγκάηκε μερικές φορές που έκανε κακά που δε μύριζαν και δεν τα είπε, και τώρα δεν τα λέει ποτέ, ούτε και παραδέχεται αν τον ρωτήσουμε αν έκανε... Έτσι, κάθε τρεις και λίγο είναι συγκαμένος... Σας φιλώ και τα ξαναλέμε!

Εν τω μεταξύ καλοκαίριασε, κι εμείς είμαστε ακόμα στη βροχή και τη ζεστή σοκολάτα...

Χαχα, ένα μήνα πριν την ΠΗΤ της Ιωάννας δηλαδή! Ακούστε φάση με τον Αντρέα: έστρωνα το κρεβάτι μου, κι όπως έριξα την κουβέρτα απ' την αντίθετη μεριά που στεκόμουν, χτυπάει η κουβέρτα σε μια κορνίζα που έχει ο άντρας μου στο κομοδίνο του, πέφτει η κορνίζα πάνω στο διακόπτη του αμπαζούρ που επίσης βρίσκεται στο κομοδίνο και ανάβει η λάμπα! Το βλέπει ο Αντρέας και μου λέει "ω! Γιατί το άναψες;". Του λέω "έγινε κατά λάθος Αντρέα μου, έπεσε η κορνίζα πάνω στη λάμπα και άναψε". Και ο Αντρέας συνεχίζει: "ήταν ατύχημα. Συνώμη λάμπα"!!!!!!!

Α, ξέχασα να σας πω: μου έδειξε ο άντρας μου φωτογραφίες από τη βάφτιση. Ήταν όλα πολύ ωραία (εκτός από την πεθερά μου ) αλλά ρε κορίτσια, το καημένο το παιδάκι, όπως σας ξαναείπα το είχαν ακούρευτο, κι ενώ δεν είχε πολύ πυκνό μαλλί, ήταν πάρα πολύ μακρύ, με αποτέλεσμα να είναι όλο μες στα μούτρα του και δεν έβλεπε τίποτα. Μιλάμε, έβλεπες δυο μάτια, δυο μάγουλα και ένα μαλλί. Σε όλες τις φωτογραφίες φαινόταν εκνευρισμένο και δυσφορούσε το κακόμοιρο... Ευτυχώς το κούρεψαν μετά τη βάφτιση και ξαλάφρωσε. Έλεος πια με τις χαζο-προλήψεις...

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε! Καλό μήνα, ξέχασα να ευχηθώ! Χτες γύρισε ο άντρας μου, όλα καλά, δεν ταλαιπωρήθηκε στο ταξίδι, προσγειώθηκε στην Πάφο, ήρθε Λάρνακα με το λεωφορείο που τον άφησε στο αεροδρόμιο και πήγαμε με τον Αντρέα και τον πήραμε. Ο Αντρέας, ενώ τόσες μέρες δεν έλεγε τίποτα για τον μπαμπά του, και πολλές φορές δεν πήγαινε καν να του μιλήσει στο τηλέφωνο, χτες ενθουσιάστηκε και όλη την ώρα ήθελε να είναι δίπλα του! Όταν πήγαμε σπίτι, ο άντρας μου κατέβηκε να πάρει τις βαλίτσες απ' το αμάξι, κι εμείς βγήκαμε στη βεράντα. Εκείνη την ώρα επέστρεφαν η κοπέλα που φροντίζει τον παππού που μένει στο διπλανό σπίτι, που είναι απ' τη Σρι Λάνκα (η κοπέλα, όχι ο παππούς), μαζί με τις φίλες της, που είχαν πάει ποδηλατάδα. Τις χαιρετάμε απ' το μπαλκόνι, και μία από αυτές άρχισε να μιλάει στον Αντρέα με σπασμένα ελληνικά. Ο Αντρέας της απαντούσε και σε κάποια φάση της λέει "αυτό είναι το αμάξι μας. Α! Κι αυτός είναι ο μπαμπάς μου!". Εν τω μεταξύ, τώρα ο Αντρέας έχει αναπτυχθεί πολύ λεκτικά. Ξέρει πάρα πολλά τραγουδάκια και ποιηματάκια, κάποια ολόκληρα, κάποια αποσπάσματα, παρακολουθεί κινούμενα σχέδια και σχολιάζει και συμμετέχει, ενώ εφευρίσκει και δικά του παιχνίδια. Π.χ. λέει συλλαβιστά τη λέξη "απαγορεύεται" και το τελευταίο -ται το τραβάει και λέει "α-πα-γο-έ-υε-ταιιιιιιιι.... εεεεεεεε.... λειο", και με το -ται που σέρνει, βγάζει τη λέξη "τέλειο"! Έχει, όμως, ζωηρέψει και πάρα πολύ. Τη Δευτέρα θα πάει στον παιδικό σταθμό πρώτη φορά! Για να δούμε... Μου είπαν να τον πάμε την ώρα της αυλής, για να μην τον κλείσουμε σε μια τάξη απ' την πρώτη μέρα. Μάγδα, κάτι μας έγραφες χτες, αλλά έβγαιναν περίεργα σύμβολα. Βάσω κι εγώ χτες ήπια φρέσκο χυμό και νομίζω με πείραξε. Προηγουμένως είχα φάει ένα γλυκό που μας κέρασε μια μαθήτρια που γέννησε. Μιλάμε, γέννησε την Κυριακή, και ήρθε την Τετάρτ στο σχολείο μες στην τρελή χαρά, όχι για μάθημα, βέβαια, απλά για να μας κεράσει και να πάρει εξεταστέα ύλη. Τι σου είναι η φυσική γέννα ε; Χτες με έπιασε η λαιμαργία και το έφαγα όλο γιατί μου φάνηκε μικρό, μετά ήπια και το χυμό, και έγινε το στομάχι μου χάλια. Κάθε λίγο με έπιανε η κοιλιά μου κι έτρεχα στην τουαλέτα... Πώς πάει η εγκυμοσύνη; Πόσο είσαι τώρα; Πότε έχεις ΠΗΤ; Κοντά με την Ιωάννα φαντάζομαι. Σας αφήνω κορίτσια, τα λέμε!

Γεια σας κοριτσάκια! Δε σχολιάζω τίποτα, έρχεται ο άντρας μου σήμερα και ήρθα σπίτι μου να καθαρίσω λίγο. Περαστικά στα ζουζούνια που είναι άρρωστα! Τα λέμε!

Σας έβαλα το διήγημα στην ομάδα, για να το δει όποια θέλει. Απορώ πάντως πώς τους άρεσε αυτή η χαζομάρα.

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Βγήκαν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού χτες. Τελικά ήρθα δεύτερη, και οι συμμετοχές ήταν 1911!!! Το ήξερα ότι είχε πολλές συμμετοχές, γιατί είχε προβληθεί ευρύτατα ο διαγωνισμός αυτός μέσω ίντερνετ και κυρίως μέσω φέισμπουκ, αλλά έλεγα, άντε να είναι εκατό άτομα. Έπαθα σοκ μόλις άκουσα το 1911!!! Που λέτε, έδειχνε λάιβ την τελετή βράβευσης στο ίντερνετ, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω το όνομά μου, γιατί το είπε προς το τέλος, μια που προηγουμένως είχε ομιλίες, τραγούδια, ξαναμανά ομιλίες, και άρχισαν την ανακοίνωση των νικητών από το τέλος. Την ώρα που είπαν το όνομά μου, ήμασταν στο αμάξι και φεύγαμε απ' το σχολείο. Το έβλεπε ο αδελφός μου και με ενημέρωνε. Έπαιξαν το βιντεάκι που τους έστειλα και το διήγημά μου το διάβασε η Μυρτώ Αλικάκη. Κατά τα άλλα καλά, πρήξιμο και κούραση. Άντε να έρθει ο άντρας μου να μαζευτούμε στο σπιτάκι μας. Μάγδα κι εγώ έφαγα παγωτό χτες, αλλά μόνο ένα χωνάκι, όχι ένα κιλό! Είναι λογικό να νιώθουμε πιο έντονα συναισθήματα για τα ζουζούνια μας όσο περνάει ο καιρός, αφού όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο πολλά μας προσφέρουν! Π.χ., ένα νεογέννητο, πόση αγάπη θα σου δείξει,πόσες ωραίες στιγμές; Ενώ ένα παιδάκι δύο-τριών χρονών, κάθε μέρα θα κάνει και κάτι καινούριο. Βάσω μπερδεύτηκα λίγο με τα αποτελέσματα, αλλά απ' ό,τι κατάλαβα, είναι καλά! Σας φιλώ κοριτσάκια, θέλω να κάνω και μπάνιο και να πάω στους γονείς μου για φαγητό.

Γεια σας κορίτσια, τι κάνετε; Πού είστε χαμένες όλες; Σήμερα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ανοίγουν τα σχολεία! Να ξεφύγω και λίγο από το πρήξιμο. Μιλάμε, η μάνα μου είναι μοναδική στο να δυσκολεύει τη ζωή της, να κουράζεται χωρίς λόγο και μετά να κλαίγεται ότι πονάει η μέση της. Όσο για τον πατέρα μου, απίστευτο πρήξιμο. Τρώω κάτι. "Τι τρως;". Παίρνω τηλέφωνο. "Με ποιον μιλούσες;". Ακούστε φάση χτες βράδι: Σας είπα για το βιντεάκι που έπρεπε να τραβήξω. Παρ' όλο που το τράβηξα και το έστειλα, οι τύποι από το διαγωνισμό, μου είπαν ότι δεν είναι και πολύ καλή η ανάλυση, και αν μπορώ να τραβήξω κάποιο άλλο από κάμερα ή iphone, και να τους το στείλω μέχρι Κυριακή βράδι, θα είναι καλύτερα, γιατί θα το προβάλουν σε γιγαντοοθόνη και δε θα φαίνεται καθόλου καλά. Ρώτησα την κουμπάρα μου και βρήκε ένα σωρό δυσκολίες, και πήρα τη φίλη μου που παντρεύτηκε τις προάλλες. Αυτή μου είπε ότι μπορεί να με εξυπηρετήσει, αλλά την ώρα που την πήρα ετοιμάζονταν για να πάνε στο χωριό του άντρα της, και θα επέστρεφαν κατά τις δέκα το βράδι, κι αν θέλω και μπορώ να περάσω απ' το σπίτι τους εκείνη την ώρα να το ετοιμάσουμε. Κατά τις εννιά λέω στους γονείς μου ότι ίσως κατά τις δέκα να πάω στους τάδε μπλα μπλα. Ακολούθησαν τα εξής: "τιιιι;;;; Μα ποιες δέκα;;;; Δέκα το βράδι εννοείς;;; Πας καλά;;;;". "Τιιι;;;; Είναι στο χωριό;;; Και θα πας εσύ δέκα η ώρα στο χωριό;;;". "Καλά, γιατί δεν έρχονται νωρίτερα, είναι ανάγκη να έρθουν στις δέκα;;;". "Θα σου στείλουν μήνυμα όταν θα έρθουν; Μήνυμα, όχι τηλέφωνο; Καλά, γιατί δεν τους παίρνεις εσύ να τους ρωτήσεις αν θα έρθουν τελικά". "Αφού θα φύγεις στις δέκα, γιατί δεν πας να ντυθείς;". "Και πού θα παρκάρεις;". Τελικά αυτοί γύρισαν πολύ αργά και δεν πήγα. Αλλά καταλαβαίνετε το πρήξιμο... Σήμερα είναι και η απονομή των βραβείων, να δούμε τι ήρθα τελικά! Τέλος πάντων, άλλα νέα δεν έχω, σας αφήνω να πάω σπίτι, γιατί θ' αρχίσουν πάλι τη γκρίνια, ότι αφήνω το μωρό και χάνομαι, κ.λπ. Σας φιλώ όλες!

Είναι πάρα πολλές οι μέρες καθυστέρησης! Κάνε μια χοριακή να σιγουρευτείς ή απλά κλείσε ραντεβού σε κάποιο γυναικολόγο, γιατί αν είσαι έγκυος, τότε πιθανότατα να δείτε και σάκο! Σου εύχομαι το αποτέλεσμα που επιθυμείς!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, το πρωί ο Αντρέας πήγε στην εκκλησία με τους δικούς μου, κι εγώ έμεινα σπίτι και κοιμήθηκα. Φρόντισε, βέβαια, ο Αντρέας να με ξυπνήσει, γιατί στάθηκε στη σκάλα και φώναζε "εεε, μαμάαααα'!!!! Χτες το απόγευμα ήρθε η φίλη μου που σας έλεγα. Έχει τρία παιδιά, ένα κοριτσάκι οκτώ χρονών, και δύο αγοράκια, πεντέμιση και τεσσάρων χρονών. Τα αγόρια είναι πάααρα πολύ άτακτα, τι να σας πω ρε κορίτσια, με το που ήρθαν κι άρχισαν να παίζουν, σκοτώνονταν μεταξύ τους κάθε ένα λεπτό. Ειδικά ο μικρός είναι πάρα πολύ φωνακλάς, και λίγο πριν φύγουν, έπαιζαν όλοι μαζί με ένα παιχνίδι, κάτι πήρε ή έβαλε ο Αντρέας, κι ο άλλος του φώναζε ένα πολύ άγριο "εεεεεεε", κι ο Αντρέας τρόμαξε, κι άρχισε να κλαίει γοερά. Μόλις συνήλθε, ξαναφωνάζει ο άλλος "εεεε", νομίζω στον αδελφό του, κι άρχισε πάλι ο Αντρέας το κλάμα. Όταν του πέρασε, πήρε το κουτί του παιχνιδιού και τους λέει "π-έπει να το φυλάτσουμε". Μετά που έφυγαν, τον ρώτησα αν του άρεσε που ήρθαν τα παιδάκια και μου είπε ναι, αλλά "θύμωσε το ένα παιδάκι και τόματσα" (τρόμαξα). Πάντως σήμερα ήθελε να έρθουν πάλι. Καγκουράκι και Ανθή περαστικά στα αγόρια σας! Σας φιλώ όλες κορίτσια, τα λέμε!

Γεια σας και πάλι, έκανα το μπανάκι μου και σε λίγο πηγαίνω στους γονείς μου, γιατί τελικά θα έρθουν εκεί η φίλη μου, μια που έβγαλε αέρα, κι αυτοί μένουν σε χωριό και είχαμε πει να βρεθούμε σήμερα που θα έρθουν Λάρνακα. Πότισα και τα φυτά μου, κλάδεψα το χρυσάνθεμο που είχε πολλά ξεραμένα, και είχε κάτι αηδιαστικά έντομα σαν μυγάκια και κάτι άλλα τρομακτικά άσπρα σε ωοειδές σχήμα. Το απομάκρυνα από τα άλλα φυτά και θα το αφήσω να εξελιχθεί. Πάντως, έχει πολλά μπουμπούκια έτοιμα να ανθίσουν. Στεναχωρέθηκα, όμως, γιατί η λεμονιά μας πήγαινε να κάνει ένα λεμόνι και σήμερα το βρήκα πεταμένο κάτω στη βεράντα. Το έκοψε ο αέρας φαίνεται. Ήταν πολύ μικροσκοπικό, το έκοψα στη μέση και μύριζε λεμόνι. Ήταν σε αρχικό στάδιο, βέβαια, και πιο πολύ έμοιαζε με ακτινίδιο! Μάγδα κανονίστε πούλμαν κάθε Σάββατο να έρχεστε στο Κατηχητικό! Εμείς στα γενέθλια του Αντρέα την πρώτη φορά είχαμε τραπεζομάντηλα, πετσέτες, πιατάκια, ποτηράκια ΜακΚουίν, που τα διαλέξαμε εμείς, βέβαια, γιατί ο Αντρέας ήταν πολύ μικρός, αλλά η τούρτα άσχετη, ήταν ξυπνητήρι, επειδή μας ξυπνούσε το βράδι! Στα δεύτερα γενέθλια είχαμε Μίκυ, που ήθελε ο Αντρέας, αλλά η τούρτα τρενάκι, που επίσης αρέσει στον Αντρέα. Για στολισμό κι εμείς μπαλόνια, και μάλιστα, είχε πάρει ο άντρας μου αυτά τα μπαλόνια που είναι στενόμακρα και τα κάνεις διάφορα σχήματα, καπέλα, σπαθιά, κ.λπ., και τα έφτιαχνε ο ξάδελφός μου. Από φαγητά εμείς είχαμε (γράφω ανακατεμένα και από τα δύο γενέθλια): μικρά πιτσάκια ή μεγάλη πίτσα, ανοιχτά σάντουιτς με τυρί και άλλα με γαλοπούλα, στα οποία είχα φτιάξει φατσούλες με αγγουράκια και γεμιστές ελιές, κλειστά σαντουιτσάκια λούντζα-χαλούμι, κεφτεδάκια τα οποία είχαμε περάσει σε ξύλινα σουβλάκια με ντοματίνια, κομμάτια από αγγουράκι και πιπεριά και γεμιστές ελιές και τα καρφώσαμε πάνω σ' ένα πεπόνι, σπανακοπιτάκια, τυροπιτάκια (όλα με σπιτικό φύλλο κουρού), κοτομπουκιές, βολ-ω-βαν τόνου (μπορείς να κάνεις και με κιμά και μπεσαμέλ), καναπεδάκια για τους μεγάλους (εμείς είχαμε κάνει με ταραμά και σκορδαλιά λόγω νηστείας), τυλιχτή ελιόπιτα, και δε θυμάμαι τι άλλο. Από γλυκά, εμάς εδώ φτιάχνουν και άλλα εκτός τούρτας. Εμείς νομίζω είχαμε τυλιχτά γαλακτομπουρεκάκια και μπακλαβαδάκια, χαλβά σιμιγδαλένιο, μηλόπιτα, δε θυμάμαι τι άλλο δυστυχώς. Από παιχνίδια, εξαρτάται, βέβαια, και από την ηλικία των παιδιών, αλλά σε παιδιά νηπιαγωγείου-δημοτικού αρέσουν οι μουσικές καρέκλες, τα αγάλματα, το κρύο-ζέστη, ο Γιάννης λέει. Φέτος τους έκανα τον ψαρά, δηλαδή σε ένα καλάμι κρεμάς μια κλωστή, απ' την κλωστή κρεμάς ένα κουλουράκι και ένα παιδί παίρνει το καλάμι και ανεβαίνει σε μια καρέκλα. Τα υπόλοιπα παιδιά, βάζουν τα χέρια πίσω από την πλάτη και προσπαθούν να πιάσουν το κουλουράκι, το οποίο ο "ψαράς" κουνάει όσο μπορεί, με το στόμα. Το παιδί που πιάνει το κουλουράκι γίνεται ψαράς. Εννοείται, αλλάζουμε το κουλουράκι σε κάθε γύρο. Επίσης, τους έκανα το παιχνίδι που ζωγραφίζεις ένα πρόσωπο χωρίς μύτη, έχεις τη μύτη ξεχωριστά και κάθε παιδί προσπαθεί να την κολλήσει ενώ έχει τα μάτια του δεμένα. Η πινιάτα είναι τέλεια ιδέα, αλλά δεν ξέρω πώς γίνεται! Μάγδα κρίμα για τη γιαγιά του άντρα σου... Και η φίλη μιας ξαδέλφης μου έχει καρκίνο στο συκώτι και στο πάγκρεας και συνήθως αυτός ο καρκίνος είναι ακαριαίος... Είναι πάνω από είκοσι χρόνια φίλες, αφού θυμάμαι που τις είχαμε φιλοξενήσει όταν πήγαινα ακόμα στο δημοτικό... Η ξαδέλφη μου έχει μείνει μισή από τη στεναχώρια της... Σας αφήνω, γιατί θα έρθει η φίλη μου με τα παιδιά της, κι εγώ θα είμαι ακόμα εδώ!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, χτες το απόγευμα πήγαμε στη φίλη μου κι ο Αντρέας τρελάθηκε στο παιχνίδι. Αρχικά ήταν μόνο το μικρό παιδί της φίλης μου, ένα αγοράκι ενάμιση έτους. Ο Αντρέας προσπαθούσε να παίξουν μαζί, αλλά σ' αυτήν την ηλικία τα παιδιά δεν το έχουν και τόσο πολύ με το ομαδικό παιχνίδι, αλλά είχε πλάκα που πήγαινε κοντά του και του έλεγε "μα τι κάνεις βε Στέφανε;" ή έτρωγε φράουλες και ο μικρός πήγαινε σε κάποιο παιχνίδι, κι ο Αντρέας του έλεγε "Πε-ίμενε Στέφανε" για να παίξουν μαζί! Μετά ήρθε η μεγάλη κόρη της φίλης μου, που είναι οκτώμιση χρονών, λίγο μετά ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι από δίπλα, 4-5 χρονών και τέλος και ο δεύτερος γιος της φίλης μου, που είναι έξι. Μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν! Ο Αντρέας έπαιξε πάρα πολύ με όλα τα παιδάκια, και του άρεσε πάρα πολύ! Σε κάποια φάση, τον αγκάλιασε ο μικρούλης και του κάνει ο Αντρέας "μα π-όσεχε τη μπλούζα μου"!!! Μην του τη λερώσει, χαχα! Σήμερα το απόγευμα θα συναντηθούμε με μια άλλη φίλη μου που έχει κι αυτή τρία παιδιά. Μάγδα κι εγώ δε θέλω να κοιμάται ο Αντρέας στον παιδικό, και δε νομίζω ότι τους κοιμίζουν εκεί που θα τον πάμε. Ο Αντρέας ακόμα δεν ξέρει να παίρνει τηλέφωνο εννοείται! Μια φορά του έλεγα τους αριθμούς από ένα τηλεφωνικό νούμερο για να το χτυπήσει αυτός, αλλά μπερδευόταν, αφού ακόμα κάποιους αριθμούς τους μπερδεύει μεταξύ τους. Έχει πλάκα που τώρα τελευταία, όποτε μιλάει με κάποιον, του λέει "είσαι μέσα στο τηλέφωνο"!!! Τον Αντρέα δεν τον παίρνω στο Κατηχητικό γιατί είναι πολύ μικρός. Άλλωστε τις περισσότερες φορές κάνουμε και κάποιο μάθημα, λέμε μια ιστορία ή κάνουμε αναπαράσταση μια ιστορία ή κάτι τέτοιο, και ο Αντρέας δε θα με άφηνε. Προχτές που ήρθαν τα κοριτσάκια, το μικρότερο, που είναι τριών χρονών και δεν ξέρει καθόλου ελληνικά, δεν κατάλαβε τίποτα από τον Κρυμμένο Θησαυρό και καθόταν περίλυπο. Μετά έπαιξε λίγο στα άλλα παιχνίδια, αλλά και πάλι, δεν μπορούσε με τα μεγαλύτερα παιδιά, και προτίμησε να καθίσει και να ζωγραφίζει. Την Πρωτομαγιά το πρωί σκεφτόμουν να τους κάνω πάλι κάποιο οργανωμένο παιχνίδι, και κυρίως παιχνίδια σαν αθλητικούς αγώνες, π.χ. αγώνας δρόμου με δεμένα πόδια, αγώνας κουτσό, κουταλοδρομίες και τέτοια, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούν. Τότε θα έπαιρνα και τον Αντρέα, αλλά θα δούμε τελικά αν θα το κάνουμε. Καγουράκι μόνο που διάβασα το πρόγραμμά σου κουράστηκα! Απαπαπαπα!!!!! Καλέ, πολύ μεγαλόσωμος είναι ο Γιωργάκης! Κατερίνα μια χαρά περάσατε κι εσείς! Εμάς εδώ πάλι, έχει καλοκαίρι. Χτες είχε 32 βαθμούς το απόγευμα, και το βράδι μέχρι να γυρίσουμε σπίτι, είχε πέσει στους 24... Φαντάζομαι ότι, όταν μένεις μόνιμα σε ένα μεγάλο σπίτι με σκάλες, θα οργανωθείς και θα έχεις και πάνω και κάτω πράγματα, αλλά και πάλι, όλο και κάτι θα ξεχάσεις πάνω, όλο και κάτι θα χρειαστείς από κάτω, μόνο που το σκέφτομαι απελπίζομαι. Εγώ από τότε που έμεινα έγκυος, τον Αντρέα δεν τον πήρα ποτέ αγκαλιά όρθια. Δεν είναι, άλλωστε της αγκαλιάς, αφού τον παίρνει ο μπαμπάς του για να τον πάει να τον αλλάξει, π.χ. και του λέει "όχι, θέλω να πεπατάω". Όταν πρέπει να ανεβοκατέβουμε σκάλες, τον κρατάω απ' το χέρι, κρατιέται κι αυτός από το κάγκελο, και πηγαίνει μόνος τους. Και με άλλον να είναι, μόνο έτσι θέλει. Μαρίνα εμάς επειδή ο Αντρέας πηγαίνει συχνά στους γονείς μου, ξέρει τα κατατόπια καλύτερα από εμάς. Αλλά, άλλο να είσαι σπίτι σου, κι άλλο φιλοξενούμενος κάπου. Εμάς ο Αντρέας δε φοβήθηκε τις κροτίδες, άλλωστε είχε κάααααθε βράδι από το Σάββατο του Λαζάρου, απλά έλεγε "τι ήταν αυτό;" ή "κι άλλη κοτίδα" ή "τόματσα" (τρόμαξα), αλλά δε φαινόταν να τρομάζει ιδιαίτερα. Ευτυχώς την ώρα της Ανάστασης είχαν διαλύσει τους έξυπνους που έριχναν τις κροτίδες, και δεν ακούστηκε τίποτα. Κι ο Αντρέας το είχε πολύ αυτό με τις εικόνες και τα σταυροκοπήματα. Και τώρα δηλαδή, αλλά στην αρχή πολύ περισσότερο! Σας είπα που έμαθε και το "Χριστός Ανέστη" και το ψέλνει; Γενέθλια με θέμα είναι όταν επιλέγεις κάποιο θέμα, π.χ. ΜακΚουίν, πειρατές, στρουμφάκια και τέτοια και κάνεις σχετική διακόσμηση και σχετικά φαγητά, π.χ. αν έχεις στρουμφάκια μπορείς να κάνεις μανιταρόσπιτα (αβγό βραστό με μισό ντοματίνι από πάνω και διακόσμηση), αμυγδαλωτά σε σχήμα στρουμφ ή στο σχήμα που έχει το σκουφάκι του στρουμφ, και άλλα τέτοια. Μπορείς να πάρεις πολλές ιδέες από το ίντερνετ. Έχω δει γενέθλια-υπερπαραγωγές αλλά νομίζω ότι κάπου αυτά εξυπηρετούν πιο πολύ τη ματαιοδοξία των γονιών και λιγότερο τις ανάγκες των παιδιών. Δηλαδή τα παιδιά πιο πολύ θα ενθουσιαστούν με οργανωμένα παιχνίδια και τέτοια, παρά με την εξεζητημένη διακόσμηση και τα εδέσματα. Νομίζω ένα τέτοιο πάρτι πιο πολύ το χαίρεται (=κοκορεύεται) ο γονιός, και πολύ λιγότερο το παιδί που γιορτάζει, αλλά και τα υπόλοιπα παιδάκια. Αυτή είναι η άποψή μου, φυσικά. Τώρα που είπα στρουμφάκια, ξυπνάει ο Αντρέας σήμερα το πρωί και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν: "έπαιτσα με τα στουφάκια". Φαίνεται έβλεπε κάποιο όνειρο! Α, είχαμε και τη βάφτιση σήμερα. Όλα καλά μου είπε ο άντρας μου, δεν κράτησε πολλή ώρα και δεν κουράστηκε το μωρό, ούτε έκλαψε και πολύ. Μετά σούβλισαν οβελία, κοκορέτσι και κάτι άλλα και έκαναν γλέντι στο σπίτι. Σας φιλώ κορίτσια, πάω να κάνω μπάνιο, γιατί οι γονείς μου δεν έχουν ηλιακό θερμοσίφωνο και για να κάνουν μπάνιο, πρέπει να ανάψουν την κεντρική θέρμανση για να ζεσταθεί το νερό... Όποτε μπήκα για μπάνιο, ξεχνούσα να τους πω για νερό, γιατί είμαι συνηθισμένη απ' το σπίτι μου που συνέχεια το νερό καίει, και έκανα με το κρύο... Οπότε, προτιμώ να κάνω εδώ πέρα να το απολαύσω.

Α, ακούστε φάση. Παίρνω σήμερα το πρωί το γυναικολόγο τηλέφωνο, για να τον ρωτήσω αν πήρε την ανάλυση που έκανα. Του λέω "γεια σου Γιώργο", οπότε πετάγεται ο Αντρέας "σέλω να του μιλήσω" κ.λπ. Φυσικά δεν του τον έδωσα, γιατί πνιγόταν κιόλας ο άνθρωπος, και του λέω, "τώρα θα πάρω τη θεία Μαρία (τη φίλη μου που θα πάμε σήμερα) και θα μιλήσεις σ' αυτήν. Παίρνω τη φίλη μου, της λέω ότι θέλει να της μιλήσει ο Αντρέας, του δίνω το τηλέφωνο και της λέει "γεια, πού είναι ο Γιώγος;" Μετά του λέω ότι το απόγευμα θα πάμε στη θεία Μαρία. Αυτός ενθουσιάζεται και μου λέει "άντε, πάμε"! Του λέω ότι πρώτα πρέπει να φάμε, να κάνουμε νάνι, να ξυπνήσουμε και να πάμε, και τι κάνει το νούμερο;;; Γέρνει πάνω στον καναπέ και κάνει ότι κοιμάται. Ροχάλιζε κιόλας! Έμεινε έτσι λίγα λεπτά και μετά μου λέει "τσύπνησα, άντε, πάμε"!!!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Χαθήκατε οι περισσότερες! Εγώ που δεν έχω ίντερνετ, έρχομαι κάθε μέρα και σας γράφω! Χτες το απόγευμα πήγα στο Κατηχητικό και τα έπαιξα! Κατ' αρχήν παίξαμε κρυμμένο θησαυρό και τους άρεσε πολύ. Τους έβαζα ένα αίνιγμα σε κάθε σταθμό, που όταν το έλυναν, έβρισκαν ποιος ήταν ο επόμενος σταθμός, και τα αινίγματα τα έλυναν με σχετική ευκολία, κάποια με λίγη βοήθεια, βέβαια. Μετά φάγαμε κουλουράκια, ήπιαμε χυμό, νερό, κι ήθελαν να παίξουν κι άλλο. Παίξαμε ένα σωρό παιχνίδια, αλλά, όπως πάντα άρχισαν τις παρεξηγήσεις, "κυρία, αυτή γιατί έκανε έτσι;" και "κυρία, εγώ γιατί να τα φυλάω δύο φορές κι αυτή μία;" και "εγώ δεν παίζω" και "αφού δεν παίζουν αυτές, δεν παίζω ούτε κι εγώ", κι άλλα τέτοια. Σε κάποια φάση άρχισε πάνω ο εσπερινός και οι δύο απ' τις Αιγύπτιες, η μία μεγάλη και το μικρούλικο, πήγαν να ανάψουν κερί στην εκκλησία. Φεύγουν και οι δύο Κύπριες για να ανάψουν κερί, και μετά το βρήκαν παιχνίδι, να πηγαίνουν όλες πάνω στον περίβολο της εκκλησίας και να τις ψάχνω= να ανεβαίνω άπειρες φορές τη σκάλα που οδηγεί πάνω. Ανησυχούσα κιόλας, γιατί είναι μικρές και δε γίνεται να τις αφήνω μόνες τους, κι όσες έμπαιναν μέσα στην αίθουσα, κρύβονταν, κι έπρεπε να τις ψάχνω κι αυτές. Αφήστε, μιλάμε για ένα χαμό... Τα έπαιξα, μετά δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου... Λέω, αφού δε γέννησα χτες, έχω πολλές αντοχές! Όταν ήρθαν οι δικοί τους να τις πάρουν, δεν ήθελαν να φύγουν, κι ας έλεγαν συνέχεια "δεν παίζω" και "δεν παίζω"!!! Ήθελα να πάρω και τον Αντρέα καμιά βόλτα, αλλά εννοείται δεν μπορούσα να κουνηθώ. Σήμερα θα πάμε σε μια φίλη μου που έχει τρία παιδιά για να παίξουν, και το σαββατοκύριακο ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε κάπου. Μάγδα όταν χτίσαμε το σπίτι, το '83, η μάνα μου έφερνε γυναίκα μια φορά την εβδομάδα και έκαναν γενική. Όταν λέω γενική, μη φανταστείτε ντουλάπια και τέτοια, αλλά σήκωναν έπιπλα, τίναζαν στρώματα, κ.λπ. Αυτό κράτησε καμιά δωδεκαριά-δεκαπενταριά χρόνια, μετά η γυναίκα αυτή αρρώστησε και δεν μπορούσε να δουλεύει, η μάνα μου δε βρήκε άλλη, άλλωστε είχε συνηθίσει μ' αυτήν, και το καθάριζε μόνη της. Τώρα δεν μπορεί και πολύ, έτσι πριν δυο-τρία χρόνια, άρχισε να φέρνει γυναίκα κάθε δεκαπέντε μέρες, γιατί δεν μπορεί οικονομικά να φέρνει συχνότερα. Τώρα η γυναίκα αυτή έφυγε για τις Φιλιππίνες για πάντα, και ψάχνει άλλη. Πάντως, τώρα που μένω εκεί, καταλαβαίνω ότι ήταν πάρα πολύ σωστή η απόφαση που πήραμε να αγοράσουμε διαμέρισμα. Για τα δικά αμς δεδομένα, είναι αυτό που ταιριάζει 100%. Αφήστε που, το αρχικό σχέδιο ήταν να αγοράσουμε (από την τράπεζα) το σπίτι των γονιών μου και να το επιδιορθώσουμε, και οι γονείς μου να νοικιάσουν κάποιο διαμέρισμα, που θα τους βόλευε περισσότερο από το μεγάλο σπίτι. Αλλά είμαι σίγουρη ότι, έτσι και το αγοράζαμε, οι γονείς μου θα ήταν ακόμα εκεί, και θα συγκατοικούσαμε μαζί τους, χωρίς ελπίδα να φύγουμε, αφού θα πληρώναμε ένα υπέρογκο δάνειο, το οποίο θα είχαμε αναγκαστεί να κάνουμε. Βάσω η μαθήτρια αυτή ήθελε λέει να αφήσει το παιδί της αβάφτιστο για να αποφασίσει μόνο του όταν μεγαλώσει αν θέλει να βαφτιστεί ή όχι, αλλά την έπεισε μια άλλη μαθήτρια (αυτή η τρελή που σας έχω ξαναπεί πολλές φορές) η οποία είχε λυσσάξει να βαφτίσει ένα παιδί, και το βάφτισαν. Πάντως, και 16 μηνών που είναι το ανηψάκι του άντρα μου θεωρώ ότι είναι αρκετά μεγάλο. Σίδηρο παίρνεις; Μήπως γι' αυτό αισθάνεσαι τόση αδυναμία; Σας αφήνω κόρες, θα τα ξαναπούμε!

Γιούπι, το βρήκαααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Με βοήθησε ο αδελφός μου μέσω φέισμπουκ και βρήκα το πρόγραμμα για να γυρίσω το βιντεάκι!!!!!!!!

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εγώ ήρθα τώρα λίγο στο σπιτάκι μου, μήπως βρω καμιά άκρη και τραβήξω το βιντεάκι, αλλά χλωμό το κόβω.. Ουφ, πήρε ο άντρας μου μαζί του τη φωτογραφική μηχανή που τραβάει και βιντεάκια, αλλιώς δε θα είχα πρόβλημα. Τώρα πρέπει να βρω κάποιον που να έχει κάμερα, οκ, πολλοί έχουν κάμερα, αλλά να μπορέσουμε να βρεθούμε, να τραβήξουμε το βιντεάκι, να το περάσουμε σε κάποιο υπολογιστή και να το στείλουμε... Ουφ ουφ ουφ... Και μέχρι αύριο πρέπει να το έχω στείλει... Χτες το απόγευμα πήγαμε στην κουμπάρα μου, η μάνα της ευτυχώς είναι καλά σε όλα, εκτός από την ομιλία. Στην αρχή μου μίλησε κανονικά, και μάλιστα μου είπε κάτι του στιλ "ξανάρχισα να μαθαίνω να μιλάω όπως τα μωρά", αλλά μετά τα έχανε, κι αντί για κανονικές λέξεις έλεγε ασυναρτησίες ή μπέρδευε λέξεις και έννοιες, και αντί να πει, π.χ. "η κόρη μου" έλεγε "η μάνα μου", αντί να πει "τρία λεπτά" έλεγε "τριάντα ευρώ" και τέτοια. Πάντως είναι πιο καλά, χτες μαγείρεψε μόνη της, και κάθε μέρα μου λένε είναι και καλύτερα. Ο Αντρέας ήταν λίγο ιδιότροπος γιατί κοιμόταν και τον ξύπνησα για να πάμε (είχε πάει και εφτά το απόγευμα...), αλλά έπαιζε με το δώρο που του πήρε η κουμπάρα μου, και μετά έβλεπε και το σκυλάκι, που το είχαν στη βεράντα, γιατί είναι πολύ μικρό και δεν ελέγχει ακόμα τις αντιδράσεις του, πηδάει πάνω στον κόσμο, αλλά φοβάται κιόλας τους αγνώστους. Ο Αντρέας του έλεγε συνέχεια "γεια σου σκύλε, τι κάνεις σκύλε, μείνε έξω σκύλε, έλα μέσα σκύλε"! Μάγδα άσε, πολύυυυ πονεμένη ιστορία οι σκάλες... Το πατρικό μου δεν έχει 13, αλλά 18 σκαλιά. Είναι πάρα πολύ κουραστικό. Βέβαια, δεν ήταν τόσο μεγάλο το οικόπεδο, οπότε δεν τους έπαιρνε να κάνουν το σπίτι μονώροφο, αλλά τώρα το καταλαβαίνουν κι οι δικοί μου πόσο δύσκολο είναι. Είναι και το σπίτι πολύ μεγάλο, τα δωμάτια είναι μεγάλα, έχει μια τεράστια σαλοτραπεζαρία, μια τεράστια κουζίνα, ένα εξτρά δωμάτιο στον κάτω όροφο, δύο μπάνια, ένα πάνω κι ένα κάτω, δύο δωμάτια-αποθηκούλες ένα πάνω κι ένα κάτω, καθιστικό, και πάνω έχει τέσσερα υπνοδωμάτια πολύ μεγάλα, συν οι βεράντες, συν η αυλή, συν τα δύο πατάρια, συν ο χώρος κάτω από τη σκάλα, απαπαπα, χίλιες φορές που δεν το αγόρασα εγώ, όπως σχεδιάζαμε στην αρχή. Θα έπρεπε να κάνουμε τέτοιο δάνειο που θα το ξεπλήρωναν τα δισέγγονά μας, και θα έπρεπε να φέρνω και γυναίκα να το καθαρίζει, γιατί εγώ κουράζομαι με το διαμέρισμα, πόσο μάλλον με σπιταρώνα, για να μην αναφέρω ΤΙΣ ΣΚΑΛΕΕΕΕΣΣΣΣ.... Καλά, έτσι και δεν είχες μπάνιο πάνω, θα πέθαινες... Ο Βασιλάκης πηγαίνει σχολείο αυτές τις μέρες; Αυτό με τα μαλλιά που δεν τα κόβουν πριν βαφτιστεί το μωρό, το είχα ξανακούσει, αλλά το θεωρώ τελείως χαζομάρα, όπως και άλλες χαζές προλήψεις, π.χ. να λες το παιδί μπέμπη και μπέμπα πριν βαφτιστεί και ποτέ με το όνομά του, κ.λπ. Αυτός που βαφτίζεται, μπορεί και να μην ξεντυθεί τελείως, δηλαδή οι ενήλικες που βαφτίζονται, εννοείται δεν ξεγυμνώνονται, αλλά φοράνε λευκούς χιτώνες! Η κόρη μιας μαθήτριάς μου βαφτίστηκε πριν λίγο καιρό και είναι νομίζω τεσσάρων χρονών, και την είχαν με το βρακάκι. Πάντως, συμφωνώ κι εγώ, όσο πιο μικρά τόσο το καλύτερο. Κι ο Αντρέας αλλάζει τη φωνή του πολλές φορές. Π.χ. μου λέει "ε μαμά" με κανονική φωνή, κι εγώ του λέω "ε Αντρέα", μετά αυτός μου ξαναλέει "ε μαμά" με χοντρή φωνή, κι εγώ το ίδιο, μετά μου ξαναλέει με λεπτή φωνή και απαντάω, και τέλος μου το "λέει" απλά κουνώντας τα χείλη του χωρίς φωνή! Κρίμα για τη γιαγιά του άντρα σου, πόσων χρονών είναι; Εν τω μεταξύ, χτες μπήκα και ξέχασα να ευχηθώ στους Γιώργηδες! Λοιπόν, είναι ο Γιώργος της Κατερίνας, ο Γιωργάκης του Καγκουρακίου, ποια άλλη έχει Γιώργο; Έχει σταματήσει και το μυαλό μου... Να σας ζήσουν όλοι κορίτσια! Να τους χαίρεστε και πάντα ευτυχισμένοι! Πάω να δω για βιντεάκι, τα νεύρα μου...

Βάσω είναι πολύ χάλια οι σκάλες. Στην προηγούμενη εγκυμοσύνη που είχε πάει ο άντρας μου Μυτιλήνη, είχα πάει πάλι να μείνω στη μάνα μου, και τα είχα παίξει με τις σκάλες. Είχα συνέχεια συσπάσεις. Κι εμείς στην πολυκατοικία έχουμε σκάλες και δεν υπάρχει ασανσέρ, αλλά είναι μόνο ένας όροφος, και δε χρειάζεται να τα ανεβοκατεβαίνω συνέχεια. Μια φορά όταν μπαίνω στο σπίτι, μετά τα έχω όλα κοντά μου. Συμφωνώ ότι είναι μεγάλο το μωρό για να βαφτιστεί, αλλά δεν έβρισκαν νονό. Πάντως, και τα άλλα παιδιά τους μεγάλα τα βάφτισαν. Τη μεγάλη, που ήταν απ' τον πρώτο του γάμο, τη βάφτισαν ενός έτους, τη δεύτερη από αυτόν τον γάμο ενάμιση έτους περίπου και τον μικρό το ίδιο. Εγώ γενικώς νιώθω κουρασμένη, όχι μόνο στην εγκυμοσύνη, κυρίως λόγω της αναιμίας. Ρε κορίτσια, ξέρει καμία κανένα πρόγραμμα για κάμερα; Πρέπει να τραβήξω ένα βιντεάκι και να το στείλω μέσω μέιλ. Δε βρίσκω πουθενά την κάμερα στο λάπτοπ, το πρόγραμμα για να τραβήξω το βιντεάκι εννοώ... Γκρρρ...

Καγκουράκι μια χαρά περάσατε και με τους φίλους και στο χωριό! Είδες, κιόλας είμαι 28 εβδομάδων! Εγώ όταν πέρασα τα αβγά με ελαιόλαδο, σουλουπώθηκαν κάπως! Τα είδατε και στο φωτογραφία στο φέισμπουκ. Κι εγώ πιστεύω ότι θα προσαρμοστεί εύκολα ο Αντρέας στον παιδικό. Εμείς λαμπάδες πήραμε απ' την εκκλησία σκέτες άσπρες και ήθελα να τις διακοσμήσω με μια ωραία μπλε κορδέλα που έχω και κανένα άλλο πραγματάκι. Εν τω μεταξύ, η μία έσπασε κιόλας, και λέω, εντάξει, θα βάλω την κορδέλα και μια χαρά. Ψάχνω, όμως, ψάχνω, ξαναψάχνω, άφαντη η κορδέλα, λέω, δε με νοιάζει, θα βάλω λίγο σέλοτέιπ και τελείωσε. Εν τω μεταξύ, ούτε το σελοτέιπ έβρισκα, και τι μου λέει ο άντρας μου; Κάτσε να βάλω εγώ μαύρη ταινία! Του λέω "ρε άνθρωπέ μου, είναι δυνατόν να βάλεις μαύρη ταινία στη λαμπάδα της Ανάστασης;". "Γιατί" μου λέει "τι πειράζει;" "Μα" του λέω "η λαμπάδα της Ανάστασης είναι συμβολική, δε γίνεται να βάλεις μαύρο πάνω" και μου λέει "ε, συμβολικό, ζωή και θάνατος"!!!!! Τελικά έβαλα λίγο σελοτέιπ και δε φαινόταν. Εμάς ο Αντρέας είναι πολύ ευγενικό παιδάκι, το "παρακαλώ" δεν το λέει και πάρα πολύ συχνά, αλλά το "ευχαριστώ" και το "συγγνώμη" τα έχει στην άκρη της γλώσσας του! Έχει πολλή πλάκα πάντως! Βάσω τα βαφτίσια είναι το Σάββατο. Ευτυχώς ο άντρας μου συνδέθηκε με το παιδάκι, είναι πολύ καλόβολο, όπως ο Αντρέας, κάνει με όλους! Δεν περπατάει λέει ακόμα, παρ' όλο που είναι 16 μηνών και δε μιλάει, αλλά και ο Αντρέας σ' αυτήν την ηλικία λίγες λεξούλες έλεγε μόνο. Το έχουν ακούρευτο επειδή δεν το έχουν βαφτίσει, και είναι σαν κορίτσι. Έλεος με τις χαζομάρες, δηλαδή παλιά που βαφτίζονταν τριάντα χρονών είχαν ένα μαλλί μέχρι τον αστράγαλο; Είναι λογικό που δεν έχεις αντοχές. Εγώ τα Χριστούγεννα που ήμουν ακριβώς όσο είσαι εσύ τώρα, δεν έφτιαξα τίποτα, μόνο δέντρο στολίσαμε, κι αυτό με δυσκολία, και τους κουραμπιέδες έφερα τον αδελφό μου και του έδινα οδηγίες πώς να τους φτιάξει, κι εγώ ήμουν ξαπλωμένη στην πολυθρόνα με τρομερή ζαλάδα. Εν τω μεταξύ, πότε γεννάς; Θα είναι κοντά τα γενέθλια του καινούριου μωρού με της Ιωάννας! Εντάξει, αρκετές φορές πήγατε εκκλησία, αν σκεφτείς ότι είσαι έγκυος και έχεις και μωρό. Ο Αντρέας πάντως στην εκκλησία δεν κάθεται με τίποτα, όλο τρέχει πάνω-κάτω. Σας αφήνω κορίτσια, θα τα ξαναπούμε!

Γεια σας κοριτσάκια! Να 'μαι κι εγώ! Όπως σας είπα, μένουμε στη μάνα μου τώρα, και τα έχω παίξει λίγο. Γκρίνια και από τις δύο πλευρές, αλλά η δική μου είναι δικαιολογημένη. Κατ' αρχήν, δεν μπορώ τις σκάλες. Έχω συνηθίσει στο διαμέρισμα, να είναι όλα κοντά, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιλέξαμε να αγοράσουμε διαμέρισμα, να μην έχουμε την ταλαιπωρία με τις σκάλες. Τώρα ντύνομαι, ξεχνάω να φορέσω, π.χ. τη βέρα μου, και πρέπει να ξανανέβω όλη τη σκάλα... Έπειτα, πάμε να κοιμηθούμε πρώτο βράδι. Έχει ένα πάπλωμα απ' αυτά τα παλιά, που ζυγίζουν οκτακόσια κιλά. Ξαπλώνω να διαβάσω, κι όπως είχα λυγισμένα τα πόδια μου, με πονούσαν από το βάρος του παπλώματος. Το μωρό το σκέπασα με μια κουβερτούλα, γιατί και θα έσκαγε με το πάπλωμα, αλλά θα το καταπλάκωνε κιόλας. Το πρωί ξύπνησα κατά τις πεντέμιση με πόνους στη μέση, και δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Φυσικά, ήμουν τρελή, γιατί το πάπλωμα είναι μια χαρά. Ευτυχώς χτες βράδι μας έβαλε κουβέρτα και εξαφάνισε το πάπλωμα. Μετά της λέω ότι δεν μπορούμε να κοιμηθούμε χωρίς φωτάκι (μαντέψτε ποιος με έμαθε να κοιμάμαι με φωτάκι: Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!!). Γκρίνια ότι δεν έχει φωτάκι και να κοιμηθούμε θεοσκότεινα. Εγώ όμως δεν μπορώ με τίποτα, νιώθω ότι με καταπλακώνει το σκοτάδι. Μου φέρνει μια μικρή λάμπα, την οποία βάζει σ' ένα αμπαζούρ. Μια χαρά, μόνο που, εκεί που ήταν το αμπαζούρ, μας χτυπούσε κατευθείαν στα μάτια σαν προβολέας ανάκρισης. Το κατεβάζω κάτω, όοοοχι, θα πέσει το μωρό πάνω του. Το ξαναβάζει στο κομοδίνο. Το μωρό με μάτια ορθάνοιχτα, να κοιτάει το φως και να μην κοιμάται. Τελικά, το έβαλε σε άλλη πρίζα, μακριά απ' το κρεβάτι. Χτες το μεσημέρι τρώμε, και μετά το φαγητό οι άλλοι έτρωγαν φράουλες. Ρωτάει ο αδελφός μου τη μάνα μου αν έβαλε ζάχαρη στις φράουλες και του λέει ναι. Της λέω "και δίνεις και στο μωρό;;;". "Ιιιιιι, είσαι ιδιότροπη, είσαι υπερβολική, εδώ του δίνετε ένα σωρό μπισκότα και κέικ, και σου έφταιξαν οι φράουλεεεεες;;;;;". Της λέω "μα, γιατί να παίρνει ζάχαρη ΚΑΙ από τα φρούτα; Αφού δε χρειάζεται", και να πετάγεται ο πατέρας μου "μα τι λες τώρα, γίνεται φράουλα χωρίς ζάχαρη;;;" κι άλλα τέτοια. Βγάλτε άκρη. Κι είναι και δέκα μέρες, να δούμε ποιος θ' αντέξει... Ο Αντρέας πάντως προσαρμόστηκε πλήρως. Ξυπνάει χτες το πρωί και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν "σέλω παπούτσια". Του λέω "καλά, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έχεις να μου πεις πρωί-πρωί;". "Ναι" μου λέει "σέλω να πάω κάτω για να παίξω με το παιζίζι" (παιχνίδι). Και κάθε πρωί με ρωτάει "μα πόσες φο-ές θα πάμε στη γιαγιά και τον παππού;". Τον μπαμπά του δε φαίνεται να τον πεθυμά ιδιαίτερα! Χτες πήγαμε και του πήρε και ο νονός του ένα δωράκι, μια φάρμα με ζώα και ένα παραμυθάκι εκπαιδευτικό. Άνοιξε τα ζωάκια κι έπαιζε, και τα έβαζε να μιλάνε μεταξύ τους. Μη φανταστείτε, βέβαια, συζητήσεις για τον υπαρξισμό, έβγαζε ένα ζωάκι, και το έβαζε να λέει "γεια" σε όλα τα άλλα. Σε κάποια φάση έβγαλε τη "γου-ούνα" (γουρούνα) και την έβαλε να λέει "γεια σου μπε" "γεια σου άλογο" "γεια σου μου, α όχι, έχεις κέ-ατα (κέρατα), γεια σου κέ-ατε"!!! Μετά τα έβαζε να κάνουν και μα μεταξύ τους! Χτες πήγα και στο γάμο που σας έλεγα, πήγαμε με τον αδελφό μου στην εκκλησία, και πιο αργά πήγα στο τραπέζι. Ωραία ήταν, αλλά απογοητεύτηκα λίγο με τα φαγητά. Περίμενα κάτι πολύ ξεχωριστό, επειδή ήταν σε ένα πολύ καλό ξενοδοχείο, αλλά δεν έλεγαν και τίποτα. Για να καταλάβετε, είχε γεμιστά λαδερά, χωρίς κιμά, και δεν τα βρήκα καλύτερα από τα γεμιστά της κουζίνας ενός σούπερ μάρκετ που παίρνουμε καμιά φορά... Περάσαμε ωραία όμως, γιατί είχα πολλούς φίλους στο τραπέζι, γελάσαμε πάρα πολύ, μόνο που δυσκολευόμουν λίγο να μιλήσω με αυτούς που κάθονταν λίγο πιο μακριά, γιατί ήταν πολύ δυνατή η μουσική. Όταν άρχισε ο χορός, έπαιξαν και ωραία τραγούδια, στην αρχή είχε βαλς και ταγκό, αλλά κανείς δεν ήξερε να τα χορεύει, ούτε καν οι μεγαλύτεροι, έτσι αυτοσχεδίαζαν, και μετά έβαλαν Σαββόπουλο, Κουγιουμτζή, και διάφορα άλλα λαϊκά σε στιλ ρεπερτόριο ρεμπετάδικου, και κατέληξαν σε δημοτικά του στιλ "Σαν πας στην Καλαμάτα". Εγώ φυσικά δεν μπόρεσα να χορέψω, όχι ότι είμαι καμιά χορευταρού, το αντίθετο μάλιστα, αλλά κάποια που τα χορεύουμε όλοι μαζί σε κύκλο, ή Καλαματιανό ξέρω και τα χορεύω! Σήμερα δεν ξέρω τι θα κάνουμε, ίσως πάμε το απόγευμα στο πανηγύρι του αγίου Γεωργίου εδώ δίπλα μας, και πιο αργά στην κουμπάρα μου, που έχω να τη δω ενάμιση μήνα, λίγες μέρες πριν πάθει η μάνα της το εγκεφαλικό. Δεν ξέρω τι θα συναντήσω εκεί πέρα, πάντως μου είπε να πάρω οπωσδήποτε και τον Αντρέα, ο οποίος την έχει πεθυμήσει πολύ. Χτες που με πήρε τηλέφωνο, μόλις άκουσε το όνομά της, ο Αντρέας φώναζε "η θεία Μόφω (Μόρφω), η θεία Μόφω, σέλω να της μιλήσω", και έρχεται στο τηλέφωνο, αρχίζουν την κουβεντούλα και της λέει "είσαι μέσα στο τηλέφωνο". Το ίδιο λέει και στον μπαμπά του όταν μιλάνε στο τηλέφωνο! Αύριο θα παίξουμε με το Κατηχητικό κρυμμένο θησαυρό, οπότε θα πρέπει να κάνω προετοιμασία. Α, πριν λίγο είχα πάει στο γυναικολόγο, όλα μια χαρά, και για τη γέννα είπαμε θα αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν, και σίγουρα δε θα πάμε με προγραμματισμένη καισαρική. Τώρα ήρθα στο σπίτι μου, γιατί οι γονείς μου δεν έχουν ίντερνετ. Γι' αυτό δεν μπαίνω και πολύ. Πάω να σας ξαναδιαβάσω και να σας γράψω!

Άντε, το ήπιε και κοιμάται στον καναπέ, μέχρι να δεήσει ο άντρας μου να έρθει να τον πάρει να τον πάει στο κρεβάτι... Ξέχασα να σας πω: σήμερα το πρωί τον έντυνε ο άντρας μου και του εξηγούσε ότι θα πάει στην Πάτρα για να γίνει νονός του Παναγιωτάκη (τον οποίο ο Αντρέας αποκαλεί "Παγιανωτάκη"), οπότε του λέει ο Αντρέας: "μα αφού είσαι μπαμπάς, δεν είσαι νονός"!!!!! Σήμερα το απόγευμα στον καφέ, ένας από τους φίλους του αδελφού μου, έχει ένα κοριτσάκι τριάμιση μηνών. Σε κάποια φάση που έλειπε ο Αντρέας το πήρα αγκαλιά, έρχεται ο Αντρέας, το βλέπει και λέει με κάθε φυσικότητα "α, το αδεφάκι"!!! Του εξηγώ ότι αυτό δεν είναι το αδελφάκι του, αλλά το αδελφάκι του θα είναι σαν κι αυτό, και του λέω να το χαϊδέψει, κι αμέσως του χαϊδεύει το κεφαλάκι. Εν τω μεταξύ, του λέω να χαϊδέψει την αδελφή του, κι αυτός μου χαϊδεύει την κοιλιά και λέει "καλό κο-ίτσι" και μετά χαϊδεύει και τον μπαμπά του στο κεφάλι και του λέει "καλό αγό-ι". Το ίδιο έκανε και με ένα αγοράκι στην εκκλησία τη Μεγάλη Παρασκευή, που του έδωσε μπισκότο!

Γεια σας και πάλι κόρες! Πώς τα περάσατε; Εμείς πολύ ωραία! Χτες βράδι πήγαμε στην Ανάσταση, στην εκκλησία που πηγαίνουμε πάντα τελικά. Καθίσαμε στο εκκλησάκι, που χτες δεν ήταν νηπιαγωγείο, αλλά... γηροκομείο, αφού ήταν γεμάτο ηλικιωμένους! Με το που μπήκαμε, ο Αντρέας πήγε πάνω σε τρεις ηλικιωμένους από την Ελλάδα, δύο γυναίκες κι έναν άντρα, και τους μιλούσε συνέχεια. Τους έλεγε "αυτή ήταν μία κοτίδα", "σταμάτησαν οι κοτίδες", "μα τι ήταν αυτός ο ήχος;" κι άλλα τέτοια. Αυτοί δεν άκουγαν καλά, όλη την ώρα του έλεγαν "δεν άκουσα, για ξαναπές το, μίλα πιο δυνατά", αυτός τα δικά του, καταλαβαίνετε συνεννόηση! Στριφογύριζε συνέχεια, αλλά ευτυχώς δε μας δυσκόλεψε πολύ, γιατί έβλεπε τον κόσμο στον κυρίως ναό, και δεν επιχειρούσε να βγει έξω. Εν τω μεταξύ, μόλις πήγαμε, κατά τις έντεκα και είκοσι, ήταν κάτι τύποι στον περίβολο του ναού, στα κάγκελα, και πετούσαν κροτίδες κάτω στο δρόμο, ενώ περνούσαν αυτοκίνητα και πεζοί!!! Ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο, και μιλάμε για μεγάλους ανθρώπους, είκοσι και τριάντα χρονών, και είχαν μαζί και τα παιδιά τους, και έδιναν τις κροτίδες σ' αυτά για να τις πετάξουν. Την ώρα που βγήκαν έξω για τη λιτανεία, αυτοί οι τύποι στέκονταν στο δρομο και πετούσαν κροτίδες στα κάγκελα, δηλαδή ακριβώς εκεί που στεκόταν ο κόσμος. Δεν πάνε καλά, δεν είναι πρόβλημα η φασαρία, αλλά ο κίνδυνος. Τελικά, την ώρα της Ανάστασης δεν ακούστηκε ούτε μία κροτίδα, και υποψιαστήκαμε ότι μάλλον πρέπει να ήρθε αστυνομία. Τελικά σήμερα έμαθα ότι πήρε η μάνα μου την Αστυνομία από το κινητό, γιατί δεν πήγαινε άλλο, ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο όλο αυτό. Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο έθιμο από τις κροτίδες. Δεν τους συνέλαβαν, βέβαια, αλλά αυτοί μόλις είδαν αστυνομία, κατευθείαν εξαφανίστηκαν! Στο σπίτι γυρίσαμε κατά τη μία, ο Αντρέας είχε κοιμηθεί στο αμάξι, έτρεξα εγώ να ζεστάνω τις σούπες, ο άντρας μου να αλλάξει το μωρό, το οποίο φυσικά ξύπνησε και ήθελε γάλα. Του φτιάχνω γάλα, το πίνει ενόσω τρώγαμε τις σούπες, και μετά ξαπλώσαμε και κοιμήθηκε αμέσως. Σήμερα το πρωί (μη φανταστείτε χαράματα, κατά τις εντεκάμιση), πήγαμε με τον Αντρέα και τον αδελφό μου στον Εσπερινό της αγάπης, που εδώ γίνεται πρωί στις έντεκα, και μόνο στη μητρόπολη. Είναι αυτό που λένε το ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες. Άφησα τον αδελφό μου να κυνηγά τον Αντρέα κι εγώ καθόμουν. Το μεσημέρι πήγαμε στους γονείς μου. Είχε αρνί στο φούρνο με πατάτες, κανελόνια (εδώ κανελόνια είναι κρέπες με κιμά-μπεσαμέλ, ψημένες στο φούρνο με σάλτσα ντομάτας και τυρί), σαλάτα, τζατζίκι, και για επιδόρπιο πάβλοβα. Τελικά της πέτυχε, έκανε μια παραλλαγή με σοκολατένια μαρέγκα, σαντιγύ, φράουλες και φουντούκια, και στο τέλος έβαλε και σος φράουλας. Ο Αντρέας έφαγε μόνο φράουλες (όχι ότι του δώσαμε γλυκό), κι αυτές που είχαν πάνω σαντιγύ τις σκούπιζε! Το απόγευμα πήγαμε για καφέ στην παραλία με κάτι φίλους του αδελφού μου, κι έπειτα γυρίσαμε στο σπίτι. Ο Αντρέας έπαιξε με την ψυχή του, γιατί εκεί δίπλα είναι ένα μικρό λούνα παρκ, δηλαδή μη φανταστείτε κανονικό λούνα παρκ, έχει ένα καρουσέλ και διάφορα άλλα παιχνίδια. Τον πήγε μία φορά ο άντρας μου και μία ο αδελφός μου, αλλά κάθε φορά ήταν και από μία ώρα! Του άρεσε πάρα πολύ, αφήστε που τον πήγαμε με το ποδηλατάκι του στην παραλία! Ετοιμάσαμε τα πράγματα του άντρα μου για αύριο που πηγαίνει Πάτρα. Ουφ, να δω πώς θα αντέξω στους γονείς μου δέκα μέρες... Είναι και η γκρίνια, είναι και οι σκάλες, δεν μπορώωω... Σήμερα για να καταλάβετε, πηγαίνω να πάρω τον αδελφό μου για να πάμε στην εκκλησία, βγαίνει η μάνα μου και μας λέει "μα δε θα προλάβετε τίποτα, τζάμπα πηγαίνετε". Μετά που πήγαμε σπίτι τους για φαγητό, μου είπε ότι το φόρεμά μου είναι πολύ στενό, δεν είναι καλό, να της πάρω διάφορα ρούχα που έχω να μου τα ανοίξει γιατί δε μου πηγαίνουν, και όταν πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφίες, μου είπαν και οι δύο γονείς να μην κάνω αστείες γκριμάτσες και να χαμογελάσω κανονικά, ενώ εγώ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ!!!!!! Αυτά για να καταλάβετε... Μάγδα φαντάζομαι είναι μια χαρά ο Βασιλάκης και την προλάβατε την ωτίτιδα! Εγώ τι να πω για τον άντρα μου, που χτες βράδι πριν την Ανάσταση έκανε κακά το μωρό, του λέω να τον αλλάξει, αυτός φώναζε ότι θέλει να ηρεμήσει λίγο και να ξεκουραστεί, κι όλο "σε λίγο" και "σε λίγο", του λέω και του ξαναλέω, γκρινιάζω ότι θα συγκαεί το μωρό, τελικά έρχεται να τον πάρει, μπαίνει το μωρό κάτω απ' το τραπέζι, και μου λέει "πάρ'τον, γιατί εγώ δεν μπορώ να σκύβω". Ενώ μπορώ εγώ με την κοιλιά!!!!! Αντί να σκύψει να τον πάρει, σηκώνεται και φεύγει, πείθω τον Αντρέα να βγει απ' το τραπέζι, τον παίρνει να τον αλλάξει, κατασυγκαμένο το μωρό, και φώναζε και ούρλιαζε ότι φταίω εγώ που δεν του είπα ότι είχε κάνει κακά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Είναι να σου φύγει το κεφάλι με το θέατρο του παραλόγου!!!!!!!!!!!!!!!! Η πεθερά δεν είναι τσιγκούνα, μάλλον δεν ξέρει τι της γίνεται. Π.χ. καλεί κόσμο στο σπίτι για το Πάσχα, δεν καθαρίζει, το στέγαστρο της βεράντας τίγκα στην αράχνη, και δε βγάζει καν ένα σερβίτσιο. Όλα τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα και τα ποτήρια διαφορετικά μεταξύ τους.. Θεωρεί ότι ένα παντελόνι τζιν είναι ένα πολύ καλό ένδυμα για γάμο. Και προφανώς θεωρεί ότι ένα πλαστικό μπουκαλάκι από αναψυκτικό (αμφιβόλου καθαριότητας σίγουρα), είναι μια χαρά για μπουκάλι λαδιού σε βάφτιση... Μια χαρά το γλέντι σας! Ο Αντρέας πήρε μόνο ένα δώρο, ένα βιβλίο που του αγόρασα εγώ. Γενικώς δεν έχουμε έθιμο να παίρνουμε δώρα το Πάσχα. Με το νονό του είχαμε πει να του πάρει τα γυαλιά ηλίου, όπως σας είχα πει, τελικά αποφασίσαμε να μην πάρουμε ακόμα, και του είπα να του πάρει ένα παιχνιδάκι, ίσως μια φάρμα με ζωάκια ή ένα παζλ (εννοείται ότι πετάχτηκαν οι γονείς μου και είπαν "μα αφού έχουμε τόσα ζωάκια και παζλ, τι να αγοράζετε άλλα;"). Αλλά αυτός ο ηλίθιος δεν κατάλαβε, και τελικά δεν του πήρε τίποτα, ενώ εμείς του πήραμε δώρο ένα βιβλίο! Μάλλον την Τρίτη θα πάμε να του αγοράσει κάποιο δωράκι. Αλλά να σας πω την αλήθεια, έχει πολλά παιχνίδια και δε νομίζω ότι χρειάζεται κι άλλα. Πάω, γιατί πίνει γάλα και κουτουλάει και του φεύγει το μπιμπερό απ' τα χέρια.

Χριστός Ανέστη κοριτσάρες!

Γεια σας και πάλι! Επιτέλους καθαρίσαμε, συγυρίσαμε, στολίσαμε, και τώρα φάγαμε και ξεκουραζόμαστε! Μένουν τα σεντόνια που είπε ο άντρας μου ότι θ' αλλάξει, για να δούμε... Ο άντρας μου πήγε να πάρει τις σούπες! Εμείς δε φτιάχνουμε μαγειρίτσα απόψε, αλλά κοτόσουπα αβγολέμονο, αλλά ο άντρας μου θέλει μαγειρίτσα, έτσι πηγαίνει και παίρνει από ένα μαγειρείο. Εγώ πάλι, λόγω της εγκυμοσύνης φοβάμαι να φάω μαγειρίτσα, αλλά απ' την άλλη, βαριόμουν να κάθομαι να βράζω κοτόπουλα και να φτιάχνω σούπες για ένα άτομο, έτσι θα περάσει απ' τους γονείς μου να πάρει λίγη σούπα για μένα! Κατερίνα κουράστηκα μόνο που διάβασα τις περιπέτειές σου! Αχ, σοκολατίνα, θέλω κι εγώ λίγη! Η μάνα μου θα φτιάξει πάβολοβα είπε, αλλά δεν της ψήθηκε η μαρέγκα, την ξανάβαλε στο φούρνο, για να δούμε. Γενικώς, δεν το πολυέχει με τις μαρέγκες, αλλά έχει και χάλια φούρνο. Νομίζω θέλει αρκετές ώρες η μαρέγκα για να ψηθεί σωστά, και την άφησε νομίζω 1.5-2 ώρες και μετά άλλη μία ώρα με το φούρνο κλειστό. Εμάς πήρε αρνί μπούτι, και θα το κάνει στο φούρνο με πατάτες. Καλέ, γιατί δεν παίρνεις πλυντήριο πιάτων; Εμείς τρεις είμαστε, και γίνεται χαμός από πιάτα. Μέχρι να πλύνει ο άντρας μου μια δόση, γεμίζει ο νεροχύτης. Πόσο μάλλον εσείς! Ο Αντρέας με "βοηθά" και στην κουζίνα και παντού. Χτες πλέναμε φράουλες, και πάω να μετακινήσω λίγο την καρέκλα όπου στεκόταν για να πάρω μια λεκανίτσα και του λέω "κρατήσου γερά", και τώρα, όποτε ανεβαίνει σε καρέκλα, μου λέει "θα είμαι φγιόνιμος, κατάω γε-ά"! Σήμερα ήθελε να ξεσκονίσει μαζί μου, έτσι του έδωσα ένα καθαρό ξεσκονόπανο και ξεσκόνιζε κι αυτός. Μετά, βέβαια, το άπλωσε στο πάτωμα, για να κάνει άρτ αττάκ! Πριν έκανα ζάπινγκ στην τηλεόραση, και έπεσα πάνω στο 4Ε, το Εκκλησιαστικό κανάλι της Θεσσαλονίκης, και είχε μια χορωδία που έψελνε ύμνους. Μου λέει "θέλω τη εκκλησία", του το αφήνω, και σε δύο λεπτά μου κάνει "μα αυτό δεν είναι εκκλησία. Αυτό είναι μία βλακεία"!!!! Σας αφήνω κοριτσάκια! Καλή Ανάσταση εύχομαι!!!