Θέλω να γίνω μαμά

Γειά σας! Τι έφαγα χτες: Πρωινό: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα χωριάτικο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Δεκατιανό: Τϊποτα. Μεσημεριανό: Μία μικρή ντομάτα και δύο μικρές πιπεριές γεμιστά με πληγούρι + γιαούρτι. Απογευματινό: 4 μικρά σύκα. Βραδινό: Μία ντομάτα και μία πιπεριά γεμιστά με πληγούρι + φέτα. Ένα φρέσκο χυμό ανανά. Ένα ποτήρι γάλα με τριαντάφυλλο!

Γειά σας κορίτσια! Όλια, το παιδί είναι αγόρι! Τώρα δε δουλεύω επειδή είναι κλειστά τα σχολεία. Ανοίγουμε την άλλη Πέμπτη, 1η Σεπτεμβρίου και θα πάω. Υποτίθεται η άδειά μου αρχίζει 24 Οκτωβρίου, αλλά αποκλείεται να μείνω μέχρι τότε. Κάλι, ο άντρας μου γυρνάει την Πέμπτη! Τα έχει παίξει εκεί πέρα. Τον πήρα το μεσημέρι, κατά τις 12, και μου είπε ότι ήταν όλο το πρωί κλεισμένος στο δωμάτιο και δεν ήρθε κανείς να τον ρωτήσει τι κάνει, ούτε πήραν κανένα τηλέφωνο. Πήγε να δει τους δικούς του και τον έχουν κάτι περισσότερο από γραμμένο. Δε βλέπει την ώρα να γυρίσει!!!!!!!

Γειά σας κορίτσια! Εγώ πήγα σήμερα το πρωί και έκανα αναλύσεις (γενική αίματος-σίδηρο-tibc) και μετά πήγαμε με τη μάνα μου και είδαμε για κουρτίνες. Δε βρήκα αυτό που ήθελα για το υπνοδωμάτιό μας, αλλά βρήκα μία πάρα πολύ ωραία. Παιδικές κουρτίνες είχε πολλές, είδα μία παν-τέλεια, πορτοκαλί με καμηλοπαρδάλεις, αρκούδες, και τέτοια. Αλλά ήταν πάρα πολύ έντονα τα χρώματα, και σε συνδυασμό με το έντονο κίτρινο του τοίχου θα είναι λίγο πανηγυρζίδικο, νομίζω. Είχε και άλλες ωραίες, μία σε μπεζάκι με αρκουδάκια. Φυσικά, θα ξαναπάμε με τον άντρα μου, και θα πάμε και αλλού να κοιτάξουμε. Αυτά τα ψώνια μ' αρέσουν! Νία, ωραια φαίνεται η φανουρόπιτα, κι εμένα η συνταγή δε λέει για σουσάμι. Αγγελική, την ίδια απορία για τα βλαστοκύτταρα έχω κι εγώ, και επίσης, κι εγώ ξεχνάω να ρωτήσω το γιατρό μου! Βανεσσάκι, περιμένουμε να μας πεις τα νέα απ' το γιατρό! Αναστασία, κουράγιο! Είναι ψυχολογική πιο πολύ η πείνα, επειδή ξέρεις ότι δεν μπορείς να φας. Σύντομα θα συνηθίσεις! Όσο για τον καφέ, δικαιούμαστε μέχρι τρία νες τη μέρα! Εγώ έπινα κάθε πρωί ένα νες σκέτο χωρίς γάλα, και τώρα συνεχίζω να το πίνω ακριβώς έτσι, αλλά με πολύ λιγότερο νες μέσα. Καφέ με ζάχαρη τον σιχαίνομαι! Αχ, δε θυμάμαι τι άλλο γράψατε... Σας φιλώ όλες!

Καλά, υπάρχουν και χειρότερα, μια θεία μου τα μπάνια τα κάνει δύο φορές τη μέρα!!! Εγώ απολυμαίνω το κάθισμα, αλλά εννοείται ότι έχω να σκύψω και να τρίψω μπάνιο από τότε που έμεινα έγκυος. Το κάνει ο άντρας μου, αλλά κι αυτός ψιλοβαριέται. Οκ, το αντέχω, στο κάτω κάτω δε θα γεμίσω τη μπανιέρα με νερά και να καθίσω μέσα. Ντους κάνω. Όσο για την συννυφάδα (συννυφάδα, όχι κουνιάδα), την πρώτη φορά που πήγε ο άντρας μου σπίτι της, έμπαινε στην μπανιέρα με τις παντόφλες, τόσο σιχαμερά ήταν. Τότε ήταν το παιδί τους έξι μηνών (απορώ πώς επιβίωσε εκεί μέσα στο κακόμοιρο) και νομίσαμε ότι είχε πάθει επιλόχειο κατάθλιψη, επειδή και το παιδί το είχε παρατημένο, κ.λπ. Μάλιστα, τότε είχα αναρτήσει ένα σχετικό ποστ εδώ στο μάμμυ, να μάθουμε αν είναι τελικά επιλόχειος κατάθλιψη και να φροντίσουμε να τους βοηθήσουμε. Τότε ήταν πολλές κοπέλες που μου την είπαν, ότι την κατηγορώ, ότι κάνω κουτσομπολιό, ότι ο άντρας μου έπρεπε να της καθαρίσει το μπάνιο αντί να μπαίνει με τις παντόφλες και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων, δύο χρόνια μετά και το σπίτι παραμένει χάλια, το παιδί παρατημένο, οπότε λογικά δεν ήταν επιλόχειος κατάθλιψη, είναι αιώνια τεμπελίτιδα! Βανεσσάκι, θα τρως σαλάτες, κρέας, κοτόπουλο, ψάρι, ρύζι, τυρί (τα δύο τελευταία τα δικαιούστε. Για δεκατιανό μπορείς να φας μια μαρουλοσαλάτα, που είναι και πολύ δροσερή, ή γιαουρτάκι ή ξηρούς καρπούς, αν σου αρέσουν. Υπάρχουν πολλά τρόφιμα που μπορείτε να φάτε! Απ' όσο ξέρω, πάντως, από λαχανικά, το κολοκυθάκι έχει πολλή ζάχαρη (το ξέρω απ' τη διευθύντρια του σχολείου που είναι διαβητική, αλλά όποτε φέρναμε γλυκά στο σχολείο ερχόταν, τα έβλεπε και έλεγε "ααα, τι ωραία, αλλά εγώ δε γίνεται να φάω, πρέπει να προσέχω, χμ... για να δοκιμάσω λίγο...)...

Και το μαύρο;;; Πωπω... Χάλια... Και πάλι, όμως, να σκέφτεστε ότι: 1. Είναι για καλό σκοπό. 2. Δεν το προκαλέσατε εσείς. 3. Είναι για τρεις μήνες! Τι να πουν οι διαβητικοί; Που φταίνε κιόλας. Ένας θείος μου δε φτάνει που είναι διαβητικός, έχει πρόβλημα με ένα ένζυμο, ή κάτι τέτοιο, και δεν μπορεί να φάει κανένα παράγωγο του σιταριού. Οπότε, κομμένα, ψωμί, ζυμαρικά, κέικ, μπισκότα, φρυγανιές, τα πάντα... Οπότε κορίτσια, θα πρέπει να γίνετε κουνέλια και να το ρίξετε στις σαλάτες!

Αναστασία, ξεκουράσου και όλα θα πάνε καλά! Όλες από κάτι έχουμε να αγχωνόμαστε! Το σπίτι ας μείνει ακαθάριστο. Στο κάτω-κάτω, οι άντρες μας τι κάνουν; Οκ, δε λέω για το δικό μου που δε δουλεύει, είναι όλη μέρα σπίτι και κάνει ένα σωρό δουλειές. Και να δουλεύουν, όμως, αυτοί δε θέλουν να γίνουν πατεράδες; Δεν κατάλαβα. Ο πατέρας μου είχε μεγαλώσει με υπηρέτριες και δεν ήξερε να πιάσει σκούπα στα χέρια του, κι όταν ήταν έγκυος η μάνα μου, έκανε αρκετές δουλειές. Βέβαια, έμενε μαζί τους και η γιαγιά μου, οπότε την κύρια ευθύνη του νοικοκυριού σ' εκείνη τη φάση την είχε αυτή, αλλά και ο πατέρας μου έκανε ένα σωρό δουλειές. Και χτες το πρωί που ήταν σπίτι, σε κάποια φάση πήρε ξεσκονόπανο και ξεσκόνισε όλο το καθιστικό, τραπεζάκια, βιβλιοθήκες, μέσα-έξω, όλα. Και η μάνα μου δεν είναι έγκυος! Μύριαμ, είναι ανάγκη να κάνεις κάθε μέρα όλες αυτές τις δουλειές; Κάθε μέρα ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, μπάνιο;;; Κατεβάζεις σκουπίδια; Απλώνεις; Καλά, κουβαλάς μόνη σου τη λεκάνη; Πρέπει να μοιραστείτε τις δουλειές με τον άντρα σου. Κι εμένα μ' αρέσει να είναι το σπίτι πεντακάθαρο, αλλά θα συμβιβαστώ! Πριν ένα χρόνο που μπήκαμε στο σπίτι, ήμουν κι εγώ κάπως έτσι, οκ, όχι τόσο πολύ, αλλά κάθε μέρα σκούπιζα, σφουγγάριζα, έτριβα πάγκους, και μετά πήγαινα σχολείο και ήμουν ένα πτώμα! Οπότε, έβαλα ένα πρόγραμμα και τις βαριές δουλειές τις περιόρισα, γιατί δε γινόταν. Τώρα αύριο που θα έχουμε μωρό στο σπίτι, θα πρέπει να είμαστε πιο σχολαστικοί. Φυσικά, δε θα γίνουμε και όπως τη συννυφάδα μου, που πήγε τώρα η πεθερά μου Μυτιλήνη να της καθαρίσει (όποτε πάει σπίτι τους αναγκάζεται να τους κάνει την καθαρίστρια), σήκωσε τη μαξιλάρα του καναπέ να την τινάξει και βρήκε από κάτω αποικία εντόμων!!!!! (ο άντρας μου τα είπε "κολομαρίες", ξέρετε τι είναι ή πώς αλλιώς τα λένε. Και όταν πήγε ο άντρας μου στο δωμάτιο που θα κοιμόταν, βρήκε κάτω μια κιλότα!!!!! Είπαμε, όχι κι έτσι!!!!!!! Άσε, Αγγελική, κι εγώ αυτό λέω συνέχεια, πώς γίνεται άλλοι να θέλουν να κάνουν παιδί και να μην μπορούν και άλλοι να κάνουν και να τα έχουν παραπεταμένα (οι κουνιάδοι μου και οι συννυφάδες μου, π.χ.). Κορίτσια που πεινάτε, σας έχω δύο πολύ καλές επιλογές: ψωμοτύρι και ψωμοτύρι!!! (μαύρο ψωμί εννοείται!).

Αγγελική, κάτι που είχα δει εγώ και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι σε ένα λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Ήταν μια γυναίκα φορτωμένη με σακούλες από ψώνια και ένα μωρό, περίπου 8-10 μηνών (το λέω έτσι, γιατί έκανε λες και ήταν και το μωρό σακούλα από ψώνια). Το μωρό το είχε βάλει να καθίσει στο κάθισμα δίπλα της, μαζί με σακούλες νομίζω, και το είχε ακουμπισμένο στο μηρό της και το κρατούσε μην πέσει. Το μωρό έκλαιγε και γκρίνιαζε, και αυτή το έπιανε και το χτυπούσε πάνω στο κάθισμα! Μη φανταστείτε ότι το χτυπούσε όπως χτυπάνε το χταπόδι, αλλά περίπου όπως όταν φτιάχνεις το σχήμα μιας τσάντας για να σταθεί καλύτερα και να μην πέσει. Μιλάμε, με τη συγκάτοικό μου μείναμε και την κοιτούσαμε με γουρλωμένα μάτια. Τα είχαμε παίξει...

Α, ναι, εμένα η πεθερά λέει και το άλλο: "εμείς όλα μόνοι μας τα κάναμε, βοήθεια από κανένα δεν είχαμε ποτέ", και εννοεί οικονομική βοήθεια, και φυσικά το λέει για να μην της ζητάνε τα παιδιά της λεφτά. Εδώ η γιαγιά του άντρα μου του έστελνε όταν ήταν φοιτητής (οι γονείς του ένα πεντοχίλιαρο 1-2 φορές το χρονο και αν), και διαμαρτυρόταν αυτή ότι ταλαιπωρείται που πρέπει να πάει στην τράπεζα να τα στείλει. Και το πιο κορυφαίο είναι ότι η μάνα της τους βοηθά ακόμα οικονομικά!!!!! Της αγόρασε μηχανάκι, ο πατέρας του πήρε ένα οικόπεδο της πεθεράς του και το πούλησε για να αγοράσει αυτοκίνητο (μπορείτε να καταλάβετε για τι επίπεδο μιλάμε) και ακόμα τους δίνει λεφτά για να ψωνίζουν και τέτοια. Κι έχει το θράσος να λέει ότι όλα μόνοι τους τα έκαναν (που και αλήθεια να ήταν, δεν έκαναν και τίποτα).

Μαρίνα, έγκυος δε σημαίνει λυσσασμένη! Οι ανάγκες για επιπλέον θερμίδες είναι ελάχιστες. Κάποτε έχω όρεξη για γλυκό, και μπορεί να φάω, μπορεί και όχι. Είναι και επικίνδυνο για διαβήτη κύησης.

Αγγελική, εγώ δεν έχω πόνο καθόλου. Απλά πετρώνει η κοιλιά. Σίγουρα, μέχρι κάποια ηλικία, με το να πάρεις ένα μωρό στο Λούβρο, π.χ. δεν του προσφέρεις τίποτα! Αλλά ο κουνιάδος, έχει και μια κόρη από τον πρώτο γάμο. Κάθε καλοκαίρι την παίρνει στη Μυτιλήνη, και ειδικά φέτος, την έχει κι αυτήν κλεισμένη μέσα. Αφού χτες μίλησα με τη μικρή και μου είπε ότι βαρέθηκε, ενώ παλιότερα χτυπιόταν να μη φύγει. Να έχω κόρη οκτώ χρονών και να μην την πάω στο Μουσείο Θεόφιλου, στον Άγιο Ραφαήλ, στον Ταξιάρχη, στο απολιθωμένο δάσος, και σ' ένα σωρό άλλα μέρη; Είναι όπως κάτι χωρικούς, εξήντα χρόνια πριν, που θεωρούσαν ότι οι υποχρεώσεις τους ως γονείς τελειώνουν στην παροχή ένδυσης, υπόδυσης και τροφής!!!!!

Χι χι, Εύη, λες και ακούω την πεθερά μου: "εγώ τρία παιδιά μεγάλωσα και δεν τα άφησα ποτέ σε κανέναν, δουλεύαμε με βάρδιες, ένας έμπαινε, άλλος έβγαινε", μπλα μπλα μπλα. Αυτά, βέβαια, τα λέει για την πρώην νύφη της, που της αφήνει το παιδί με κάθε ευκαιρία και το ξεχνάει εκεί καμιά βδομάδα, και ούτε καν τηλέφωνο δεν παίρνει... Η μάνα μου είναι κάπως πιο χαμηλών τόνων. Φυσικά, η χειρότερη είναι η (πρώην!!!!) διευθύντρια του σχολείου, που έχει αναλάβει αυτή το μεγάλωμα της εγγονής της. Ενώ η κόρη της μένει σε δικό της σπίτι, είναι όλη μέρα στη μάνα της. Οπότε, αυτή μαγειρεύει στη μικρή, αυτή την ταΐζει, κ.λπ. Σε κάποια φάση της έβαλε κοτόπουλο στη σούπα για πρώτη φορά και της λέει η κόρη "πολύ της έβαλες, δε θα το φάει". Και της κάνει αυτή "φύγε από δω κι άσε με να ταΐσω το μωρό". Κι αυτή έφυγε!!!!!!!!! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το μωρό έφαγε όλο το φαγητό και πάει μετά η κόρη, την αγκαλιάζει (τη μαμά της), τη φιλάει και της λέει "μαμά μου, συγγνώμη, νόμιζα ότι ήταν πολύ και δε θα το έτρωγε"!!!! Και πολλά άλλα!!!!!!!

Γειά σας κορίτσια! Μαρία, είχα την απορία και ήθελα να σε ρωτήσω: μια που γέννησες καλοκαίρι και η άδεια μητρότητας πιάνει και τις καλοκαιρινές διακοπές, τις πληρώνεσαι κανονικά, έτσι; Γιατί κάτι περίεργα μου λέγανε... Εμάς μας είχαν πει ότι θα βγουν σήμερα οι τοποθετήσεις, αλλά μπαααα.... Ανθή, άσε, πέρσι ειδικά είχαμε πολύ τρέξιμο και πολλά προβλήματα. Φέτος θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, γιατί ο διευθυντής που φέρανε είναι νορμάλ άνθρωπος, αλλά εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό θα καθίσω. Αν έχω συσπάσεις, θα πάρω άδεια αναγκαστικά. Αθανασία, πολύ άσχημο πράγμα οι ίλιγγοι. Εγώ παλιότερα πάθαινα, ελαφριάς μορφής ευτυχώς, και ήταν ορμονικοί οι λόγοι! Όλια καλώς ήρθες και Κατερίνα καλά να περάσετε! Κάλι, φιλιά!

Γειά σας! Μαρίνα, οι ντολμάδες είναι με αμπελόφυλλα, κιμά, ρύζι και σάλτσα ντομάτας. Είναι κυπριακού στιλ. Και οι λαχανοντολμάδες αβγολέμονο με τρελαίνουν, αλλά τώρα δεν είναι η εποχή του λάχανου. Τους φτιάχνω το χειμώνα. Τσέλινκα, να υποθέσω ότι το Ορκαλία είναι αυτοσαρκασμός; Βαρβάρα και Κατερίνα, φιλιά! Τα χτεσινά μου: Πρωινό: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί και τυρί. Δεκατιανό: Τίποτα. Μεσημεριανό: Μοσχαράκι με κρασί και σκόρδο στην κατσαρόλα + ρύζι + γιαούρτι + ντοματοσαλάτα. Απογευματινό: Καρπούζι. Βραδινό: Ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί, τυρί, λούντζα και αβγό βραστό. Ένα μεγάλο ποτήρι γάλα με τριαντάφυλλο.

Γειά σας κοριτσάκια! Καλορίζικο το 7!!!!! Χριστίνα, και για το 6 αυτό λέγαμε, ότι σ' αυτό θα γεννήσεις!!! Κορίτσια, κι εμείς φέτος λέγαμε ότι θα πάμε Βαρκελώνη το καλοκαίρι. Θα ερχόταν κι ο αδελφός μου, και θα μέναμε σ' έναν ξάδελφό μου που σπουδάζει εκεί. Τελικά λόγω εγκυμοσύνης δεν πήγαμε, οπότε είπαμε ότι θα πάμε οπωσδήποτε του χρόνου! Εγώ αρχικά είπα ότι εννοείται ότι θα πάρω μαζί μου και το μωρό, και μάλιστα ονειρευόμουν βόλτες στη Βαρκελώνη με το μωρό στο σλινγκ! Αλλά μετά που το ξανασκέφτηκα, για ένα μωρό 7-8 μηνών, μια τέτοια εκδρομή θα είναι σκέτη ταλαιπωρία, χωρίς κανένα κέρδος. Να μην πάω καθόλου πάλι, δεν το θέλω, γιατί δε σημαίνει ότι επειδή θα γίνω μάνα θα πάψω να είμαι και άνθρωπος και να έχω ανάγκες. Αν φύγω μια βδομάδα π.χ. και ξεκουραστώ, θα είναι καλύτερο και για μένα και για το μωρό, ενώ αν μείνω εδώ θα είμαι μες στα νεύρα και στην κατάθλιψη. Επίσης, το θεωρώ υγιές ένα βράδι να βγούμε με τον άντρα μου και να αφήσω το μωρό στη μάνα μου. Όλα αυτά είναι ανάγκες, που αν τις βάλουμε στο περιθώριο θα είμαστε δυστυχισμένες και θα κάνουμε δυστυχισμένα και τα μωρά μας. Φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω το μωρό οπουδήποτε αλλού εκτός απ' τη μάνα μου. Στην πεθερά δε θα το άφηνα ούτε με σφαίρες!!!!! Και πάλι, η μάνα μου θα είναι υπό στενή παρακολούθηση, μην αρχίσει τα δικά της. Βέβαια, επειδή δεν έχω ζήσει με το μωρό δεν ξέρω πώς θα είναι. Μπορεί μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι να αναθεωρήσω τις απόψεις μου! Εννοείται, βεβαίως, ότι προτεραιότητα θα έχουν οι έξοδοι με το μωρό, για επιμόρφωση και διασκέδαση! Δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι όπως ο κουνιάδος μου που έχουν το μωρό (δυόμιση χρονών) να κινείται στο τρίγωνο σπίτι-ταβέρνα (του πεθερού του)-γιαγιά. Δεν πάνε πουθενά με το μωρό τους, μια βόλτα σαν οικογένεια, να φάνε ένα παγωτό ρε αδελφέ! Αλλά άμα λάχει, βγαίνουν με τη γυναίκα του βράδια κι αφήνουν το μωρό στην πεθερά, και τα Χριστούγεννα που ήταν ο πατέρας του στο νοσοκομείο, πήγαν με τη γυναίκα του Πάτρα να τον δουν, άφησαν το μωρό στην πεθερά, και έκαναν γιορτές μακριά απ' το παιδί τους!!!!! Μύριαμ, τέλεια η λίστα! Θα την τυπώσω και θα την έχω ευαγγέλιο!!!!!!! Κορίτσια, εσείς με τις συσπάσεις πώς τα πάτε; Εγώ μια μέρα μπορεί να έχω τρεις, ας πούμε, κι άλλη μέρα μπορεί να έχω καμιά δεκαριά. Χωρίς πόνο πάντα, και με διάρκεια ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Γειά σας και πάλι κοριτσάκια! Χριστίνα, κι εμένα μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να μην αφήνουν τα παιδιά τους στο σπίτι με τους παππούδες κι αυτοί να ζούνε τη ζωή τους. Αλλά μερικές φορές ταλαιπωρείται και το παιδί. Σε νορμάλ πλαίσια όλα! Κι εγώ δε θέλω να ανακατεύονται άλλοι, μόνο ο άντρας μου κι εγώ, αλλά φίλοι μας που έχουν παιδιά μας έχουν πει, ό,τι βοήθεια υπάρχει διαθέσιμη (γονείς κυρίως), να την εκμεταλλευτούμε, αλλά μετά να τους απομακρύνουμε, για να μην παίρνουν θάρρος και να τους έχουμε μες στα πόδια μας!

Συγχαρητήρια!!!!!!! Κι εγώ έτσι, είχα αναγούλες και δεν μπορούσα να κάνω εμετό τις περισσότερες φορές! Χαιρόμουν, όμως, γιατί ήξερα ότι κάτι γίνεται!

Γειά σας κορίτσια! Για κοιλιές μιλάμε ε; Δεν είχα σκεφτεί καθόλου τον κορσέ, βασικά, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα. Νομίζω κάτι είχατε ξαναπεί παλιά, αλλά δεν έδωσα σημασία. Αγγελική νομίζω κι η Εύη αυτό που λες λέει, ότι πρώτα πέφτουν οι ραφές, τελειώνει η λοχεία, και μετά ο κορσές. Εγώ πάντως, ρε κορίτσια, έχω πάρει έξι κιλά και νομίζω ότι είναι όλα στην κοιλιά!!! Και δεν έχει μεγαλώσει και πολύ! Χτες πήγα σε μια φίλη μου και μου λέει "κιλά δεν πήρες καθόλου ε;" Κι όταν της είπα ότι πήρα έξι, δεν το πίστευε! Να δούμε πώς θα μαζευτεί μετά η κοιλιά, που θα κρέμμεται σαν άδειο σακί, μπλιάχ... Χριστίνααααα! 21 σήμερααααα!!!!! Σας την έσκασε ο μπέμπης;

Χιχι, κλασικά, το σαββατοκύριακο έχουμε απώλειες! Τα χτεσινά μου: Πρωινό: Ένα νες σκέτο χωρίς γάλα και μία φέτα μαύρο ψωμί με βιτάμ και τυρί. Δεκατιανό: Ένα κομμάτι (σπιρτόκουτο) μηλόπιτα. Μεσημεριανό: Ντολμάδες + ρύζι + γιαούρτι. Απογευματινό: Καρπούζι. Βραδινό: Δυόμιση κομμάτια πίτσα χωρίς αλλαντικά (πήγα σε μια φίλη μου και πήρε Πίτσα Χατ. Πάντα τόσο χάλια ήταν η πίτσα Χατ. Ένα ποτήρι γάλα με τριαντάφυλλο.

Ανθή, κατάλαβα... Δύσκολα τα πράγματα... Στα σχολεία έχεις αρκετή δουλειά, αλλά όχι τόσο διόρθωμα, γιατί υποτίθεται το σχολείο παρέχει παιδεία (λέμε τώρα) και όχι απλά προετοιμασία για εξετάσεις, οπότε δε χρειάζεται να κάνεις κάθε βδομάδα διαγωνίσματα και τέτοια. Έχεις, όμως, πολλή επιπλέον δουλειά, γιορτές, κ.λπ. Εμάς επειδή είναι μικρό το σχολείο και οι καθηγητές που είμαστε όλες τις μέρες εκεί λίγοι, αναγκαστικά παίρνουμε πολλές υπευθυνότητες, πράγμα που σημαίνει λιγότερες ώρες διδασκαλίες, αλλά πολύ τρέξιμο. Πέρσι εγώ είχα υπευθυνότητα τάξης, και μάλιστα της χειρότερης (=μάζεμα δικαιολογητικών για απουσίες, πράγμα καθόλου εύκολο + ρόλος ψυχολόγου + κοινωνικού λειτουργού για άτομα με πολλαπλά προβλήματα + να φταίω για ό,τι γινόταν μέσα στην τάξη και γινόταν καθημερινά), είχα τα πρακτικά των συνεδριάσεων (= να τα γράφω πρόχειρα την ώρα της συνεδρίασης, να τα καθαρογράφω σπίτι, να τα διορθώνει η διευθύντρια και να κάνει λες και είμαι αναλφάβητη και τέλος να τα γράφω χειρόγραφα στο βιβλίο των πρακτικών...), είχα θέατρο με έναν άλλο συνάδελφο (= τρομερό τρέξιμο + τρομερή πίεση και σπάσιμο νεύρων από τη διευθύντρια), έγραψα 2-3 φυλλάδια για επετείους και ανέλαβα και ορισμένες γιορτές, ή μία με ομιλία, και τα τελευταία χωρίς μείωση ωρών. Και η πλάκα είναι ότι τις περισσότερες υπευθυνότητες τις αναλαμβάνουν οι φιλόλογοι, λες και είναι οι πανεπιστήμονες! Αθανασία, πιές βρε τη σοκολάτα, πόσο θα παχύνεις πια; Αναστασία, χαίρω πολύ! Πώς και δε γνωριστήκαμε τόσο καιρό;

Καγκουράκι, όντως έχουμε μεγάλες διακοπές, αλλά η δουλειά μας είναι ψυχοβγάλτης! Επίσης, είναι άσχημο το ότι δεν μπορούμε να πάρουμε άδεια όποτε θέλουμε για να πάμε διακοπές, ας πούμε, τον Οκτώβρη. Είναι φιξ οι άδειες. Ειδικά εδώ στην Κύπρο γενικά δικαιούμαστε λίγες μέρες άδεια για οτιδήποτε. Δεν μπορούμε να πάρουμε άδεια μετ' αποδοχών για μεταπτυχιακά, δεν μπορούμε να πάρουμε άδεια μετ' αποδοχών για δεύτερο πτυχίο, και γενικά είναι λίγο σφιχτά τα πράγματα. Π.χ. αν ορκίζεται το παιδί σου στο πανεπιστήμιο και θες να πας, δικαιούσαι νομίζω 2-3 μέρες άδεια, κι αν είναι μακριά, π.χ. στην Αυστραλία, δικαιούσαι τέσσερις μέρες!!! Τέλος πάντων, ας μην παραπονιέμαι. Πω πω, έχουν αρχίσει να με πονάνε και τα κόκκαλα τώρα... Ανοίγω φαίνεται...

Αγγελική, εμένα μου είχαν στείλει επιστολή απ' την Υπηρεσία, που έλεγε ότι όταν κλείσω τον τρίτο και πριν τελειώσει ο τέταρτος, πρέπει να τους στείλω πιστοποιητικό από το γιατρό μου που να αναγράφεται η ΠΗΤ. Το λέω στο γιατρό κι έπαθε αμόκ. Του λέω "ρε παιδάκι μου, οκ, το ξέρω, με εβδομάδες μετράμε, αλλά αφού μου λένε αυτό, τι να κάνω;". Και μου λέει "να πάνε να ρωτήσουν γιατρό και να αλλάξουν τους κανονισμούς, δε θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε". Τελικά, όταν επέστρεψα στο σχολείο μετά την άδεια, του ζήτησα απλά να μου γράψει το χαρτί και τέρμα. Εύη, δίκιο έχεις, κι εγώ συμφωνώ, με εβδομάδες είναι πολύ πιο σαφές παρά με μήνες. Τώρα ο μήνας έχει τέσσερις βδομάδες, οπότε τρέχα-γύρευε. Και να το δεχτώ ότι η Χ θεία δεν καταλαβαίνει με εβδομάδες, οπότε λέω "είμαι στον έβδομο" και τέλος. Αλλά να με ρωτάνε κοπέλες που γέννησαν πρόσφατα και να τους λέω με εβδομάδες και να μου λένε "μήνες πες μου, δεν καταλαβαίνω"... Όσο για τα ψώνια, κι εγώ κάπως έτσι: μόνο αν χρειάζομαι κάτι θα το πάρω. Αλλιώς, γεμίζουμε άχρηστα πράγματα που δεν έχουμε και χώρο να τα αποθηκεύσουμε...

Ωχ! Έχετε δίκιο! Όντως έτσι βγαίνει αν τα υπολογίσω με βάση την ΠΗΤ μου! Δηλαδή, αν ο όγδοος και ο ένατος έχουν από πέντε εβδομάδες, σημαίνει ότι έχω ήδη μπει στον έβδομο!!!!!!! Γιούπιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!! Είμαι στο τρίτη τρίμηνο!!!!!!!!!!!!!!!!! Η αλήθεια είναι ότι με εβδομάδες είναι πολύ πιο σαφές. Καλά, ο γιατρός μου ούτε ν' ακούσει για μήνες, σε παίρνει στο κυνήγι με το δίκαννο, αυτός, βέβαια, το παρακάνει. Αφού στα γενέθλιά μου, είχα καλέσει συγγενείς, και είχα καλέσει κι αυτόν, μια που είμαστε συγγενείς, και με ρωτάει μια θεία μου πόσο είμαι. Ε, τι να της πω; "Μπήκα στον έκτο, αλλά ο γυναικολόγος δε μας αφήνει να μετράμε με μήνες, μόνο με εβδομάδες", και γλίτωσα το κυνήγι!

Βανεσσάκι, αν βγάλουμε άκρη ποτέ να μου τρυπήσεις τον αφαλό! Εγώ το καταλαβαίνω ως εξής: από τη στιγμή που το τικεράκι λέει 27η, σημαίνει ότι αρχίζει ο έβδομος! Αν μετρήσεις στο ημερολόγιο τις εβδομάδες, κάπως έτσι βγαίνει, για να βγαίνουν και οι μήνες!

Δεν ξέρω πόση πίεση είχα. Είχα 110 παλμούς πάντως. Βασικά, με έπιασε εκείνη την ώρα, μάλλον λόγω του άγχους που είχα, ότι πάλι θα μου βρει κάτι τρομερά ανησυχητικό. Για το ουρεόπλασμα δεν είπε κάτι. Έβαλε η νοσοκόμα εκείνο το χαρτάκι στα ούρα, πήγα εγώ να τα πετάξω στην τουαλέτα και να πλύνω τα χέρια μου, και όταν γύρισα, με έβαλε στον υπέρηχο. Μετά, όπως μου έκανε τον υπέρηχο μου είπε ότι μου έγραψε τα κολπικά υπόθετα. Τον ρώτησα αν είχα πάλι πυοσφαίρια και μου είπε "είχες". Αυτό μόνο. Δε βγάζω άκρη μ' αυτόν τον άνθρωπο! Καλή ακούγεται η συρταριέρα. Όταν γυρίσει ο άντρας μου θα κοιτάξουμε άμα είναι για καμία εκεί στο μαγαζί που λες. Κι εγώ έχω μια αδυναμία στα κουτιά, αλλά τώρα τελευταία σταμάτησα να αγοράζω, γιατί έχει γεμίσει το σπίτι άδεια κουτιά απ' το ΙΚΕΑ!!!! Φωτιστικά και τέτοια μου αρέσουν, αλλά δεν αγοράζω γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω!

Αγγελική δέκα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Εμένα το δέκα είναι το νωρίς!!!!!!! Σήμερα ξύπνησα εννιά και ήταν λες και ξύπνησα χαράματα, πριν λαλήσει ο πετεινός! Αυτή η συρταριέρα που πήρες, μετά γίνεται κανονική συρταριέρα ή πρέπει να πάρεις άλλη για όταν μεγαλώσει το μωρό; Όντως, το ΙΚΕΑ το έχει αυτό, να σου βάζουν μπροστά στη μύτη σου ένα σωρό πράγματα και να σε δελεάζουν να τα αγοράσεις! Εγώ συνήθως δεν επηρεάζομαι, ακόμα κι αν δω κάτι που το θέλω, θα πω "δε βαριέσαι, άλλη φορά". Αλλά ο άντρας μου γυρίζει και μαζεύει σκατολοΐδια! Εμένα πριν ήρθε η μάνα μου και καθάριζε βιβλιοθήκες. Μέχρι τώρα έχουν γίνει οι τέσσερις και μένουν άλλες δύο. Δυστυχώς επειδή είναι και μεγάλη, ούτε κι αυτή έχει αντοχές...