Θέλω να γίνω μαμά

Γεια σας κοριτσάκια! Πήγαμε στη γιορτούλα του Αντρέα! Πήγαμε στη σκηνή, και η τάξη του Αντρέα θα έβγαινε πρώτη. Είχαν βάλει πάγκους όπου θα στέκονταν τα παιδάκια. Εκείνη την ώρα, βέβαια, κάθονταν. Στην αρχή ο Αντρέας δεν καθόταν πουθενά, και μου έλεγε να φύγουμε. Τον έβαλε η δασκάλα δίπλα από ένα άλλο παιδάκι που του μιλούσε συνέχεια, του έδειχνε τα πράγματά του, κ.λπ., και κάθισε για λίγο. Μετά κατέβηκε, στριφογυρνούσε στη σκηνή, ήθελε να ανοίξει την κουρτίνα να δει τι έχει από πίσω, κρυβόταν πίσω από άλλες κουρτίνες, κ.λπ. Ήταν άλλα παιδάκια της τάξης του που έκλαιγαν, δεν αποχωρίζονταν τις μαμάδες τους, και δεν ανέβαιναν με τίποτα στους πάγκους. Τελικά, την τελευταία στιγμή, κι ενώ είχαμε δοκιμάσει διάφορα, ανέβηκε στον πάγκο. Μιλάμε, όμως, για ένα δευτερόλεπτο πριν ανοίξει η κουρτίνα! Μαζί με τα μικρούλια είχαν βάλει και μεγαλύτερα παιδάκια, για να πούνε το ποίημα, γιατί ήταν σίγουρο ότι τα μικρά αποκλείεται να το λέγανε, τουλάχιστον τα περισσότερα. Όταν άρχισαν να λένε το ποίημα, αυτά που το λέγανε, τέλος πάντων, ακουγόταν απλά μια φασαρία από παιδικές φωνούλες. Εμένα μ' έπιασε ένα σπαστικό γέλιο πάνω στη σκηνή-γιατί φυσικά δεν κατέβηκα, ήμουν στο πλάι και κρατούσα τον Αντρέα απ' το χέρι- και δεν μπορούσα να σταματήσω. Μιλάμε απ' αυτό το γέλιο που φαίνεσαι ότι κλαις. Τελικά είπαν το ποίημα και μετά και το τραγουδάκι τους, και κάπου προς το τέλος ο Αντρέας μου άφησε το χέρι και μισο-είπε κι αυτός τα τελευταία λογάκια. Όλη την υπόλοιπη ώρα, κοιτούσε τον κόσμο κάτω και δε μιλούσε. Έμεινε πάντως στη σκηνή, δεν τρόμαξε, δεν έβαλε τα κλάματα, και μετά που τον ρώτησα αν είχε πλάκα κι αν του άρεσε μου είπε ναι, αλλά αύριο προτιμά να πάει κανονικά στο σχολείο, δε χρειάζεται να πάμε πάλι στη σκηνή και ν' ανοίξει η κουρτίνα. Συχνά-πυκνά επαναλάμβανε ότι άνοιξε η κουρτίνα και είδαμε τον παπούλη Σωκγιάτη! Για πρώτη φορά, και αν λάβουμε υπόψη ότι είκοσι μέρες πηγαίνει στο σχολείο, καλά τα πήγε νομίζω! Μετά καθίσαμε να παρακολουθήσουμε και το υπόλοιπο πρόγραμμα, αλλά δε μας άφησε ο Αντρέας, ο οποίος βγήκε έξω στη βεράντα και δεν ξανάμπαινε μέσα, και έτρεχε πάνω-κάτω. Το θέμα της γιορτής ήταν "Διακοπές στην κρίση" και υποτίθεται ήταν ένα ζευγάρι Κυπρίων που πήγαν σ' ένα πρακτορείο που διαφήμιζε διακοπές σε διάφορες χώρες. Έτσι, τα μεγαλύτερα παιδάκια είχαν ντυθεί με στολές από διάφορες χώρες, π.χ. Ελλάδα, Αγγλία, Ρωσία, Ισπανία, χόρευαν χορούς των χωρών αυτών (π.χ. για την Ελλάδα παραδοσιακά, για τη Ρωσία καζαντζόκ), μη φανταστείτε, βέβαια, ότι χόρευαν κανονικά, απλά χοροπηδούσαν με το ρυθμό κι έκαναν ζευγαράκια και διάφορες άλλες φιγούρες και στο τέλος έλεγαν κι ένα ποιηματάκι με το οποίο διαφήμιζαν υποτίθεται τη χώρα τους για διακοπές. Στην τέταρτη ή πέμπτη χώρα φύγαμε.

Γεια σας κορίτσια, τι κάνετε; Εγώ έχω πολλά νεύρα σήμερα. Χτες βράδι κοιμίζω τον Αντρέα, τον παίρνει ο άντρας μου στο κρεβάτι του κατά τις δώδεκα, και κανένα μισάωρο μετά κοιμάμαι κι εγώ. Όπως κοιμόμουν μια χαρούλα, έρχεται μία παρά δέκα ο πανέξυπνος σύζυγος και μου λέει "το φάγαν τα κουνούπια το παιδί, ξυνόταν συνέχεια, τι να κάνω, να το φέρω εδώ;". Εν τω μεταξύ, ήδη κρατούσε τον Αντρέα αγκαλιά. Να του λέω ότι τα κουνούπια είναι σε όλα τα δωμάτια ούτως ή άλλως, αυτός ανένδοτος. Βάζει τον Αντρέα δίπλα μου. Εμένα με έπιασε ταχυκαρδία απ' το απότομο ξύπνημα. Έφερε ένα μηχάνημα που έχουμε για τα κουνούπια που υποτίθεται βγάζει έναν ήχο που τα διώχνει και το βάζει στο δωμάτιό μας. Στο δωμάτιο του Αντρέα δεν μπορούσε να το βάλει, επειδή δύο πρίζες έχει, η μία είναι δίπλα απ' το κρεβάτι και την κλείσαμε και στην άλλη ήταν το φωτάκι νυχτός. Αποτέλεσμα: ο Αντρέας πάλι κοιμήθηκε μαζί μας κι εγώ έκανα μετά κανένα δίωρο να ξανακοιμηθώ... Το πρωί ξυπνάει ο Αντρέας εννιά παρά τέταρτο, μέχρι να πιεί γάλα, κ.λπ., πήγε εννιά και εικοσιπέντε, σχολείο δεν πήγε αφού σήμερα είχαν μόνο πρόβα, και μετά έκαναν πολλή φασαρία και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ με κανένα τρόπο, όσο κι αν νύσταζα. Τώρα ζαλίζομαι τρομερά και δεν ξέρω πώς θα βγάλω τη μέρα... Έχουμε και τη γιορτή και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να βγω στη σκηνή με τον Αντρέα, αφού δεν μπορώ να μείνω όρθια ούτε για ένα λεπτό. Λέω στον άντρα μου, που στο κάτω-κάτω, αυτός ευθύνεται για το χάλι μου λόγω της ανυπέρβλητης βλακείας του, να τον βγάλει αυτός στη σκηνή και μου λέει ότι αυτό αποκλείεται, κι άμα είναι έτσι, δεν πάμε. Είναι να μην έχω νεύρα; Δεν μπορώ, αν δεν κοιμηθώ, ειδικά τώρα στην εγκυμοσύνη, τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια. Μετά σκέφτομαι την κοπέλα που είναι αλυσοδεμένη στη φυλακή με το δίχρονο γιο της και γέννησε τις προάλλες και σε δυο χρόνια θα την εκτελέσουν, και λέω πόσο αχάριστη είμαι και πόσο μεγαλοποιώ τις χαζομάρες... Ανθή άσχημο αυτό με το δάγκωμα. Κι εμάς ο Αντρέας έμαθε να σηκώνει χέρι από τον πανηλίθιο τον άντρα μου που ρίχνει κι αυτός καμιά στον πωπό πού και πού. Φυσικά όχι δυνατή, μόλις που τον ακουμπάει στην πάνα, αλλά βλέπω ότι έτσι και του σηκώσει χέρι, σηκώνει αμέσως και ο Αντρέας. Ευτυχώς σε άλλες φάσεις δεν το κάνει... Δυστυχώς δεν τα έβαλα όλα σε τάξη. Έχω ακόμα δουλειά... Έχουν μείνει διάφορα ρούχα αδέσποτα, να δούμε πότε θα τακτοποιηθούμε οριστικά... Καλά, πρέπει να ετοιμάσεις σημειώσεις και ασκήσεις με τη μία; Γιατί δεν τις φτιάχνεις σιγά-σιγά κατά τη διάρκεια του χρόνου, και να τους τις δίνεις σε φωτοτυπίες; Άλλωστε, πώς ξέρεις τι μαθητές θα έχεις για να ετοιμάσεις ανάλογες σημειώσεις και ασκήσεις; Αχ, άνθισε ένα μεγάλο τριαντάφυλλο στη βεράντα και έρχεται όλη η ευωδιά μέσα!

Ουμφ, εννοείται ότι το έγγραφο το είχε βάλει πάνω σε μία βιβλιοθήκη και το ξέχασε, ενώ όταν έψαξε στο συγκεκριμένο σημείο, δεν το βρήκε, ΦΥΣΙΚΑ... Κουράστηκα πάρα πολύ σήμερα, μου έβαλε τα ράφια ο μαραγκός κι άρχισα να φτιάχνω τη ντουλάπα του Αντρέα. Έβαλα τα καλοκαιρινά στο πρώτο ράφι, τα ελαφριά χειμωνιάτικα στο δεύτερο και ακόμα έχουμε δουλειά... Ουφ... Τώρα θέλω να σκουπίσω κιόλας, γιατί ο Αντρέας όλο παίζει με τα χώματα στη βεράντα, και γεμίζει μετά και το σπίτι...

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, ο Αντρέας είναι στον παιδότοπο με το σχολείο, εγώ ετοιμάζω γίγαντες, και τώρα μόλις έφυγε ο μαραγκός που ήρθε για τη ντουλάπα του Αντρέα. Ευτυχώωωωως θα τα ετοιμάσει τώρα τα ράφια και θα τα φέρει να τα βάλει τσακ μπαμ! Θα φέρει και γωνίες για τη βιβλιοθήκη που είχε διαλυθεί! Μια χαρούλα! Άντε, ν' αρχίσω από τώρα να τακτοποιώ τα ρούχα του, γιατί πολύ τράβηξε αυτό το πράγμα και είμαστε σα γύφτικο παζάρι! Ο άντρας μου τα κατάφερε πάλι και με σύγχυσε. Μας είχε στείλει η μάνα του από την Πάτρα ένα δέμα και μέσα είχε βάλει και το έγγραφο για την οικογενειακή μερίδα. Αυτός το άφησε στο τραπέζι της τραπεζαρίας, το ψάχνει τώρα και δεν το βρίσκει, και φυσικά, κάπου το έβαλα εγώ όταν συγύριζα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, ούτε που το είδα το έγγραφό σου, εκεί αυτός, και πού πήγε, έβγαλε πόδια και περπάτησε; Βέβαια, κάπου στην άκρη του μυαλού μου έχω και την ανησυχία μήπως και μπλέχτηκε με τίποτα άλλα χαρτιά που έβαλα στην ανακύκλωση, αλλά δε νομίζω. Συνήθως τα κοιτάω ένα-ένα, μήπως και πετάξω κάτι σημαντικό, και έγγραφο με σφραγίδες, κ.λπ., δεν είδα πουθενά. Είμαι σίγουρη ότι κάπου το έβαλε και δε θυμάται, ή το πήρε ο Αντρέας... Ανθή εμένα πλησιάζει ο καιρός που πρέπει να πάρω άδεια, και όλο το αναβάλλω! Λες να περιμένω να φύγω κανονικά στις 30 Ιουνίου; Χιχι! Θα χάσω όλα τα καλά: την τελετή αποφοίτησης, το τραπέζι που θα κάνουμε στους μαθητές, τα κεράσματα για την αποφοίτηση του διευθυντή από το πανεπιστήμιο... Καλά, βιβλία γιατί πρέπει να φτιάξεις; Δεν υπάρχουν; Απ' ό,τι βλέπω, γενικώς οι άντρες μας είναι άλλαντάλλον... Η στάση του νηπιαγωγείου στο θέμα της γιορτής μου άρεσε: δηλαδή, ούτε απέκλεισαν τον Αντρέα επειδή είναι καινούριος και δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα, αλλά ούτε και μας έθεσαν κανένα τελεσίγραφο του στιλ να βγει ή να μη βγει, ενδιάμεσα δεν υπάρχουν. Για τη Γεωργία δεν πήρα ροζ, γιατί είχε πάρα πολλά άλλα ωραία χρώματα και σχέδια! Θα έπαιρνα κάτι φούξια ζιπουνάκια, αλλά δεν είχε 0-3. Φρόντισαν πάντως και μου έστειλαν ήδη από την Πάτρα κάτι ροζ, και φαντάζομαι θα μου φέρουν και δώρα. Γκρρρ, δεν μπορώ να τα βλέπω τα ροζ!!! Η θάλασσα μ' αρέσει κι εμένα όπως την περιγράφεις. Πάντα παίρνω μαζί μου ένα βιβλίο, ακόμα και τώρα με τον Αντρέα, αλλά πλέον, το πιο πολύ που μπορώ να καθίσω να διαβάσω είναι πέντε-δέκα λεπτά, βία ένα τέταρτο! Βάσω ακριβώς έτσι με τους άντρες μας! Συνεννόηση μπουζούκι. Τους βάζεις μια δουλειά, και μετά πρέπει να την κάνεις εσύ απ' την αρχή... Το κρεβάτι της Ιωάννας δε φαντάζομαι να είναι και τόσο ψηλό, οπότε δε θα χτύπησε. Εμάς ο Αντρέας χτες βράδι ξύπνησε κατά τη μία και κλαψούριζε. Εγώ ήμουν σε λήθαργο, ο άντρας μου δεν είχε κοιμηθεί ακόμα, έτσι τον πήρε και τον έβαλε κατευθείαν στο κρεβάτι μας. Γκρρρ... Υποτίθεται είπαμε πρέπει να μάθει να κοιμάται στο κρεβάτι του. Προχτές που ξύπνησε στις τρεις, πήγα εγώ και ξάπλωσα μαζί του και ξανακοιμήθηκε αμέσως. Χτες βράδι δεν καταλάβαινα και πολλά και ήταν λες και το έβλεπα στον ύπνο μου! Νομίζω ξυπνάει επειδή δε θέλει να είναι σκεπασμένος με το σεντόνι, κι όπως στριφογυρίζει, μπερδεύεται το σεντόνι στα πόδια του, εκνευρίζεται και ξυπνά. Σας αφήνω, πάω να ετοιμάσω τα λαχανικά για τους γίγαντες!

Καλέ, πού χαθήκατε όλες; Μίλησα τελικά με το διευθυντή του νηπιαγωγείου, και μου είπε ότι ο Αντρέας μπορεί να λάβει μέρος στη γιορτή, αν θέλουμε κι εμείς, βέβαια. Στην πρόβα σήμερα ο μικρός δυσανασχετούσε, επειδή είναι καινούριος στο σχολείο, και εκνευριζόταν. Ώρες-ώρες κλαψούριζε κιόλας. Έτσι, είπαμε να μην πάει στην πρόβα μεθαύριο. Αύριο τα παιδιά της τάξης του δε θα πάνε ούτως ή άλλως, και θα τον πάμε εμείς μόνο στον παιδότοπο. Την Πέμπτη δε θα πάει καθόλου και θα πάμε κατευθείαν στη γιορτή του απόγευμα. Αν βγει στη σκηνή καλώς, αλλιώς δεν πειράζει, του χρόνου, δεν υπάρχει καμιά πίεση. Σας φιλώ!

Ουμφ, τα νεύρα μου... Ο άντρας μου δεν μπορεί να κάνει την παραμικρή συνεννόηση. Πάει να πάρει το μωρό απ' το σχολείο. Αύριο θα πάνε αρχικά στο θεατράκι για πρόβα, και μετά σε παιδότοπο. Η δασκάλα του είπε καλύτερα να τον πάμε εμείς στον παιδότοπο, γιατί μπορεί να είναι ανήσυχος στο λεωφορείο. Κι εγώ το προτιμώ, γιατί στο λεωφορείο δεν έχει ζώνες. Του λέω "καλά, ο Αντρέας δε θα πάει στην πρόβα;". Εκεί άρχισε να μου τα μασάει, να μου τα μπερδεύει, να μου λέει διάφορα, ποια πρόβα, και πού ξέρει ο Αντρέας αυτά της γιορτής, και πώς θα βγει να πει ποίημα, και δε θα σταθεί, και τέτοια. Του λέω "μα αφού το μωρό το ξέρει το ποίημα και τα τραγουδάκια" και μου λέει "και σιγά μη σταθεί να πει μόνος του το ποίημα", κ.λπ. Του λέω "μα αφού θα το πει όλη η τάξη μαζί" και μου απαντά "και πού να τα ξέρω εγώ αυτά" κ.λπ. Τελικά του λέω, θα λάβει μέρος στη γιορτή ή όχι. Και πάλι να μου τα μασάει, και δεν ξέρω, και η δασκάλα για να το πει αυτό κάτι θα ξέρει, κ.λπ. "Ποιο να πει χριστιανέ μου;;;;". "Καλά, πάλι θα τα ξαναλέμε;;;" "Τι πάλι, ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΔΑΣΚΑΛΑ;;;;;;;" "Αν θα λάβει μέρος ή όχι στη γιορτή". Βγάζετε άκρη απ' αυτές τις απαντήσεις; Τελικά μου λέει "είπε η δασκάλα ότι θα σε πάρει τηλέφωνο να συνεννοηθείτε". Του λέω "έπρεπε να πάω εγώ να πάρω τον Αντρέα και να ρωτήσω" και τι μου απαντά; "Και γιατί δεν πήγες εσύ και με βάζεις και σου κάνω τον αγγελιαφόρο;". Δεν μπορώ, είναι λες και μιλάω με τρίχρονο. Κατά τις τεσσεράμιση θα πάρω τηλέφωνο το διευθυντή του σχολείου να δούμε μήπως συνεννοηθώ. Πάντως το μωρό ξέρει και το δικό του ποίημα, και άλλα ποιηματάκια, γιατί φαίνεται σήμερα όλη μέρα έκαναν πρόβες και τα λέει συνέχεια τώρα που παίζει. Αλλά άμα είναι να μην κάθεται στη σκηνή, και ν' ανέβω κι εγώ μαζί του και να τον τραβάω και να με τραβά, και να γίνουμε ρεζίλι και να χαλάσει όλη τη γιορτή, καλύτερα να μη λάβει μέρος. Άλλωστε, δε με εκπλήσσει κάτι τέτοιο, μόνο είκοσι μέρες πάει στο σχολείο. Απλά να ξέρω τι θα κάνουμε. Μάγδα καλός ακούγεται ο προϊστάμενος! Μου κάνει! Πάντως είναι κάποιοι άνθρωποι που όσο μεγαλώνουν τόσο καλύτεροι γίνονται. Π.χ. το διευθυντή μας που είναι 56 χρονών, θα τον χαρακτήριζα γοητευτικό. Χτες μια μαθήτρια του έφερε μια σχολική φωτογραφία προ εικοσαετίας, που ήταν κι αυτός μέσα, και ήταν πάρα πολύ αστείος. Καμία σχέση με τώρα, τώρα είναι εκατό φορές καλύτερος! Εγώ έξω βάζω συνήθως ρουζ, μια και είμαι πάρα πολύ χλωμή και ένα απαλό κραγιόν. Σήμερα μάζεψα τα μαλλιά μου, έρχεται ο Αντρέας, τα βλέπει, κλαψουρίζει και ήθελε να τα αφήσω κάτω! Ουφ, τα νεύρα μου, πήγε τέσσερις κι ακόμα δεν τον έχει πάει βόλτα να κοιμηθεί...

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ πήγα και έκανα μερικά ψώνια πριν λίγο! Πήρα ζιπουνάκια της Γεωργίας και δέκα βρακιά του Αντρέα! Εννοείται, από τα ρούχα της Γεωργίας, τίποτα δεν είναι ροζ!!! Χαχα, είχε τόοοσα ωραία ζιπουνάκια, με τόοοοσα ωραία σχέδια, που σιγά μην έπαιρνα ροζ! Μάγδα απαπαπα, κλεισμένη στην αποθήκη με τον προϊστάμενο; Είναι τουλάχιστον νέος και ωραίος, ή είναι κανένας κοντόχοντρος μεσήλικας με ιδρωμένες μασχάλες; :P Τους καλλωπισμούς εγώ τους βαριέμαι, θεωρώ ότι είναι χάσιμο χρόνου. Βέβαια, δεν εννοώ να κυκλοφορείς σαν το λέτσο, με την τρίχα κάγκελο (αν και εμένα έτσι είναι τώρα...), το μαλλί όσα παίρνει ο άνεμος, ντυμένη με τις φόρμες που φοράς στο σπίτι, αλλά ειδικά να πάω σε αισθητικό, κομμώτρια, κ.λπ., το βαριέμαι αφόρητα και μου φαίνεται ότι χάνω το χρόνο μου. Φυσικά, δε λέω ότι κουρεύομαι μόνη μου μπροστά απ' τον καθρέφτη, έτσι, τις μία-δύο φορές το χρόνο που θα πάω να κουρευτώ, τις χαίρομαι, αφού δεν είναι κάτι που το κάνω συχνά! Τώρα έχω κανένα χρόνο να κουρευτώ, γιατί προσπαθώ να μακρύνω το μαλλί για να πιάνεται πίσω. Αλλά σήμερα που τα μάζεψα για πρώτη φορά, είδα ότι η φράντζα που είχα παλιά δε μάκρυνε αρκετά και ξεφεύγει από το κοκαλάκι... Βοήθεια εγώ δέχομαι από όλους και όλα, εκτός από το φαγητό. Προτιμώ χίλιες φορές να μαγειρεύω εγώ, εκτός εξαιρέσεων βέβαια. Αλλά τα πιάτα τα έχει αναλάβει ο άντρας μου! Ανθή, καλά, το θέμα της ψήφου είναι πονεμένη ιστορία. Εμένα με ρωτούσαν γιατί δεν πήγα να ψηφίσω, αλλά δεν το έκαναν θέμα. Γενικώς δεν τους έχω πει ποτέ τι έχω ψηφίσει, αλλά είναι λογικό, αφού δεν έχω ψηφίσει παρά μία φορά, στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, δύο κατ' ακρίβειαν, γιατί είχε και δεύτερο γύρο! Πάντως εμάς εδώ παίζει πολύ το "ψηφίζω ό,τι ψηφίζουν οι γονείς μου" (και στην Ελλάδα το ίδιο), όπως επίσης και το "παντρεύτηκα κάποιον από αντίθετο κόμμα και παλεύω να τον αλλάξω και να ψηφίζει το δικό μου". Αυτό παλιότερα, τώρα δεν ξέρω αν ισχύει, γιατί βλέπω ότι οι περισσότεροι νέοι απομακρύνονται από την πολιτική. Ανθή μπορεί ο άντρας μου να κάνει δουλειές, αλλά- το επαναλαμβάνω- ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ!!!!! Είναι όλη μέρα σπίτι!!! Κάθεται!!!!! Στις αντιδράσεις και σ' αυτά που λένε, μου φαίνονται πολύ ίδιοι. Τουλάχιστον ο δικός μου συχνά καταλαβαίνει τα λάθη του και υπόσχεται να βελτιωθεί και κάνει και προσπάθειες. Π.χ. υποσχέθηκε ότι θα μειώσει τις φωνές, και βλέπω ότι όντως το προσπαθεί πολύ. Κι εμένα νομίζω το μωρό είναι χαμηλά, πάντως ο γιατρός δεν έχει πει τίποτα ποτέ γι' αυτό το θέμα. Βάσω κι εγώ το ίδιο με την ηλιοθεραπεία. Τη θεωρώ μεγάλη χαζομάρα. Κι εγώ παλιότερα με τις φίλες μου καθόμουν με τις ώρες κάτω απ' τον ήλιο για να μαυρίσω, αλλά δε μαύριζα με τίποτα! Δηλαδή εγώ μαύριζα, αλλά επειδή είμαι πολύ άσπρη, δε φαινόταν καθόλου. Για να καταλάβεις, μια χρονιά έκανα εντατική ηλιοθεραπεία και είχα μαυρίσει πάααρα πολύ για τα δικά μου δεδομένα. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του καλοκαιριού, πηγαίνουμε με μια φίλη μου για μπάνιο και συναντάμε κάτι γνωστές της. Μία είχε γίνει σαν Αφρικανή από το πολύ μαύρισμα, της λέει η φίλη μου κάτι του στιλ "ααα, πόσο πολύ μαύρισες!" και της απαντά η άλλη "ναι, είδες; Και να φανταστείς ότι στην αρχή του καλοκαιριού ήμουν άσπρη σαν την κοπέλα" και φυσικά δείχνει εμένα!!! Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά που ασχολήθηκα με την ηλιοθεραπεία. Από τότε τη θεωρώ χαζομάρα, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια γυναίκα θεωρείται πιο όμορφη αν είναι μαυρισμένη. Εμένα μου αρέσει που είμαι άσπρη. Αν ζούσα εξήντα χρόνια πριν, θα ήμουν πρότυπο όμορφιας! Γεννήθηκα σε λάθος εποχή, αυτό είναι! Σας αφήνω, πάω να βάλω στο φούρνο τα ψάρια: μπαρμπούνια, γόπες και μαρίδες (ό,τι είχε η κατάψυξη) για μας, και φρέσκο μπακαλιάρο για τον Αντρέα.

Βάσω, αφού φέρνεις γυναίκα, μια χαρά! Αν σου μαγειρεύει η μαμά σου, ακόμα καλύτερα. Εγώ πάντως, προτιμώ να κουράζομαι λίγο παραπάνω και να μαγειρεύω εγώ, παρά να παίρνω φαγητό απ' τη μάνα μου, εδώ της πάμε μια φορά στο τόσο τον Αντρέα και όλο γκρινιάζει τι θα τον ταΐσει... Καλά, αν φάει από το μεσημεριανό ο άντρας σου τι θα πάθει; Πάμε για φαγητό!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, ο Αντρέας στο σχολείο, ο άντρας μου έφυγε για εξωτερικές δουλειές, κι εγώ είμαι μόνη μου! Τι ωραία! Πραγματικά, έχω μεγάλη ανάγκη να μένω κάποια ώρα μόνη μου στο σπίτι, ακόμα κι αν είναι για να κάνω δουλειές (που τώρα προφανώς δεν κάνω, αφού σας γράφω!). Πολύυυυ σοφή απόφαση να στείλουμε τον Αντρέα παιδικό. Άλλωστε το βλέπω το παιδί ότι ειδικά το Σάββατο το πρωί, σκυλλοβαριέται σπίτι. Κι εγώ έτσι νιώθω, όπως κι εσείς. Φυσικά και δε μετάνιωσα καθόλου που έκανα τον Αντρέα, άλλωστε θα κάνω και δεύτερο, και δε θα με χαλούσε και τρίτο! Αλλά δε σημαίνει ότι παύω να υπάρχω ως προσωπικότητα επειδή απέκτησα παιδί. Πριν κάνω τον Αντρέα ήμουν πολλά πράγματα: σύζυγος (εμ, δεν πρόσεχα), φίλη, γυναίκα, εκπαιδευτικός, επιστήμονας, κι ένα σωρό άλλα. Τώρα έγινα και μαμά, αλλά δε σημαίνει ότι όλα τα άλλα ακυρώνονται πίσω από τη βαριά σκιά της μητρότητας. Δε ζούσα πριν τον Αντρέα και θα συνεχίσω να ζω και μετά που θα πάρει το δρόμο του, αλλά ζω και τώρα. Δε νομίζω ότι αυτό είναι εγωιστικό. Απλά δεν κάνω το παιδί μου είδωλο να το προσκυνάω, ούτε και μετατρέπω τον εαυτό μου σε μάρτυρα. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα δεν είναι να έχω χρόνο για κομμωτήριο και αισθητικό, αλλά να μπορώ να μελετώ, να γράφω, να κάνω δημοσιεύσεις, κ.λπ. Ο καθένας με το βίτσιο του! Έτσι, όμως, αισθάνομαι πλήρης, γιατί αυτό το κάνω από μια εσωτερική ανάγκη, όπως και από εσωτερική ανάγκη θέλω να κάνω παιδιά. Το θέμα, όμως, είναι να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να κατακερματιστεί σε ένα πλήθος ρόλων και προσωπείων, αλλά να καταφέρουμε να ενώσουμε όλους τους ρόλους που μας εκπροσωπούν. Αλλιώς θα χάσουμε τον εαυτό μας και όλα τα άλλα. Πάντως, αυτό δεν είναι θέμα μόρφωσης ή "μοντερνισμού". Η γιαγιά μου, που ήταν μια καθ' όλα συντηρητική γυναίκα που είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, είχε μια πολύ έντονη αντίληψη περί προσωπικότητας. Θυμάμαι που έμενε μαζί μας και μια φορά ήρθε και την πήρε ο θείος μου, και άφησε σημείωμα στη μάνα μου να μην ανησυχεί. Στο τέλος υπέγραψε "Μαρία Τοφαρίδου" και από κάτω συμπλήρωσε "η μαμά σου". Εμείς τότε το θεωρήσαμε πολύ αστείο και γελάσαμε, αλλά μ' αυτόν τον απλοϊκό τρόπο, η γιαγιά μου δήλωνε ότι ποτέ δεν έπαψε να είναι πάνω απ' όλα η Μαρία, και μετά οτιδήποτε άλλο... Σας έπρηξα πάλι... Μάγδα εγώ τις πατάτες δεν ήθελα να τις δεχτώ, γιατί ήταν ένας τεράστιος σάκος, και η γυναίκα αυτή βγάζει το ψωμί της απ' τις πατάτες. Τώρα γιατί μου τις έφερε δεν ξέρω, ίσως επειδή δεν πουλιούνται, αλλά μου είπε και το κορυφαίο "πάρ'τις να φάει και το μωρό" (το έμβρυο!), "δε θέλω λεφτά". Ποια λεφτά χριστιανή μου, σου είπα εγώ να μου φέρεις πατάτες; Πάντως, είναι πολύ καλές πατάτες! Ανθή βλέπω για μια ακόμη φορά οι άντρες μας μοιάζουν πολύ... Ο δικός σου, βέβαια, δουλεύει, αλλά και πάλι δε δικαιολογείται, από τη στιγμή που δουλεύεις κι εσύ. Εμένα μου έμεινε η ντουλάπα του Αντρέα, αλλά πρέπει να μπουν τα ράφια. Πήρα σήμερα τηλέφωνο το μαραγκό και θα έρθει μάλλον την Τετάρτη. Αύριο ίσως πάμε να αγοράσουμε μωρουδιακά. Μόνο ζιπουνάκια κοντομάνικα θα αγοράσω. Φορμάκια, που φαντάζομαι θα χρειαστούν τις πρώτες μέρες, αλλά και μετά, αν βάζουμε κλιματιστικό το βράδι, και όλα τα υπόλοιπα, τα έχουμε ήδη απ' τον Αντρέα. Βάσω κι εγώ κουράζομαι πολύ απ' την αρχή της εγκυμοσύνης. Στο πρώτο τρίμηνο νομίζω περισσότερο από τώρα... Ένιωθα συνεχώς εξαντλημένη τότε... Ο άντρας σου μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα στις εφτά το απόγευμα. Δεν είναι υποχρεωτικό όλες οι δουλειές να γίνονται πρωί. Κι εμένα μου αρέσει πιο πολύ το βουνό και του άντρα μου το ίδιο! Του Αντρέα του αρέσει όπου έχει χώματα! Σας φιλώ όλες κοριτσάκια, πάω να ρίξω πατάτες (από το σάκο!), αρακά, φασολάκια και διάφορα άλλα λαχανικά στη γάστρα!

Μάγδα τώρα είδα το τελευταίο! Ακούστε έκπληξη από μια δική μου μαθήτρια, 48 χρονών: μου έφερε ένα σάκο πατάτες!!!!!!!! Όταν μου είπε να της ανοίξω το πορτ μπαγκάζ για να μου φορτώσει ο οικονομολόγος κάτι πατάτες, νόμισα καμιά σακούλα νάυλον. Μόλις είδα το σάκο, έπαθα σοκ. Αρνήθηκα, φυσικά, αλλά αυτή επέμενε, και ξαναεπέμενε, και ξαναεπέμενε. Τελικά τις πήρα, και τρώμε και δεν τελειώνουν... Τους ακούω κάτω, ήρθαν.

Γεια σας και πάλι! Σιδέρωσα τα λίγα ρουχαλάκια, και την ώρα που ετοιμαζόμασταν να πάμε στους γονείς μου για φαγητό με έπιασε τρομερή ζαλάδα. Ξάπλωσα και μου πέρασε κάπως, αλλά μη φανταστείτε ότι πέρασε και τελείως... Πήγαμε τελικά στους γονείς μου, ο Αντρέας ήταν ήδη εκεί, και μόλις μας είδε άρχισε τις απύθμενες σκανταλιές και αταξίες. Η μάνα μου κάνει πάντα το λάθος και τον ταΐζει πριν καθίσουμε εμείς στο τραπέζι, με αποτέλεσμα ο μικρός να τρέχει πάνω-κάτω όλη την ώρα. Μας τραβούσε για να κάνουμε αγώνες, όπως έλεγε, έπαιρνε διάφορα πράγματα, βαζάκια με όσπρια, μεταλλικά κουτιά, κ.λπ., κι έπαιζε, έτρεχε σαν παλαβό και σε κάποια φάση έφτυνε και κάτω, μάλλον για να μας τραβήξει την προσοχή. Αλλά και όταν δεν τον ταΐζει από πριν, πάλι στους γονείς μου δεν κάθεται παρά ελάχιστα στο τραπέζι. Στο σπίτι συνήθως κάθεται περισσότερη ώρα, ανάλογα το φαγητό και τη διάθεση. Όταν φύγαμε, κοιμήθηκε στο δρόμο και τον ξύπνησε ο άντρας μου έξι παρά για να πάνε παιδική χαρά. Περιμένω να γυρίσουν για να τον κάνουμε μπάνιο και να κάνω κι εγώ. Δε θέλω να κάνω τώρα που είμαι μόνη μου στο σπίτι, μήπως και μου έρθει καμιά ζαλάδα και πέσω κάτω. Κατά τα άλλα, άδειασα τη ντουλάπα του Αντρέα, κάποια πράγματα τα πέταξα, κάποια άλλα τα έβαλα σε σακούλα να πάνε στο πατάρι, κάποια άλλα μπήκαν σε άλλα ντουλάπια και τέλος, κάποια άλλα τα άφησα πρόχειρα εκεί πέρα έξω ή και μέσα στη ντουλάπα, για να μπουν μέσα κανονικά όταν μπουν τα ράφια. Πήγαμε στους γονείς μου τις σακούλες με τα παλιότερα ρούχα του, και τις έβαλε ο άντρας μου στον αποθηκευτικό χώρο πάνω από τις ντουλάπες. Αύριο θα πάρω το μαραγκό να δούμε πότε θα έρθει, για να τελειώνουμε μ' αυτήν την ιστορία. Συγύρισα και το τραπέζι της τραπεζαρίας, που το έχουμε για να ακουμπάμε τα πάντα, σκούπισα και λίγο κάτι χώματα που είχε φέρει ο Αντρέας μέσα όταν έπαιζε με τα χώματα το πρωί έξω στη βεράντα. Μετά ίσως φτιάξουμε μια φανουρόπιτα με τον Αντρέα. Το λέω πόσο καιρό, αλλά δεν κατάφερα ακόμα να τη φτιάξω... Μάγδα, πάνω σ' αυτό που λες για τον εαυτό σου που είναι σε δεύτερη μοίρα, για κοίτα αυτό: http://www.eimaimama.gr/2013/05/thewrw-upervolikes-tis-mamades-pou.html Δεν πολυσυμπαθώ αυτό το φόρουμ, αλλά συμφωνώ απόλυτα με το συγκεκριμένο άρθρο. Εννοείται ότι οι διάφορες "τέλειες" μαμάδες από κάτω, έσπευσαν να την κράξουν. Ο σύζυγος κάνει αρκετές δουλειές, σας έχω ξαναπεί, απλά τώρα σ' αυτή τη φάση πρέπει να κάνει περισσότερες. Αυτός, όμως, πιστεύει ότι κάνει ήδη άπειρες, κι ότι δεν αντέχει άλλο. Οκ, εκτός από τις δουλειές έχει αναλάβει αποκλειστικά σχεδόν τα αλλάγματα και ντυσίματα του Αντρέα, που είναι κι αυτό αρκετά κουραστικό, αν σκεφτείτε ότι ο μικρός θέλει όλο παιχνίδια ή δε συνεργάζεται, με αποτέλεσμα να πρέπει να σπρώχνεις μια ώρα το μανίκι για να μπει, κ.λπ., κι επίσης, έχει αναλάβει να τον πηγαίνει και να τον παίρνει απ' το σχολείο. Αλλά και πάλι, πιστεύω ότι, από τη στιγμή που είναι ένας υγιής νέος άντρας, όλα αυτά δεν είναι ούτε πολλά, ούτε ιδιαίτερα κουραστικά. Π.χ. χτες, οι δουλειές που έκανε ήταν να πάρει τον Αντρέα για κούρεμα, να τον πάει αργότερα στους γονείς μου και να σταματήσει στο σούπερ μάρκετ για κάτι μικροψώνια (δύο πράγματα, κυριολεκτικά), έβαλε πλυντήριο, μάζεψε τα απλωμένα ρούχα και άπλωσε τα πλυμένα, συγύρισε το καθιστικό που ήταν σπαρμένο με πάσης φύσεως παιχνίδια του Αντρέα, μάζεψε τα χώματα από τη βεράντα και έπλυνε τα πιάτα. Δεν τα λες και λίγα, αλλά δε δικαιολογούσαν με τίποτα τέτοια κούραση και τέτοια γκρίνια. Εγώ έκανα πολύ περισσότερα και δυσκολότερα, και είμαι και έγκυος! Πιστεύω ότι έτσι έχει ανατραφεί από τους γονείς του. Ο πατέρας του ήταν πολύ εργατικός και δραστήριος (άσχετο αν τώρα είναι όλη μέρα στον καναπέ λόγω προβλημάτων υγείας), αλλά η μάνα του, απ' ό,τι βλέπω, είναι της νοοτροπίας "σφύριζε αδιάφορα για να μη σε φορτώσουν ευθύνες". Όλη μέρα στο σπίτι της φαίνεται διαρκώς απασχολημένη, αλλά στην πραγματικότητα δεν κατορθώνει να διεκπεραιώσει σχεδόν καμία ουσιαστική δουλειά, πέρα από τα βασικά, δηλαδή φαγητό, πιάτα (που τα πλένει, πώς τα πλένει...), πλυντήριο, σίδερο και τέτοια. Και η πλάκα είναι ότι συνέχεια φαίνεται ότι κάτι κάνει. Τώρα τι ακριβώς κάνει και πώς, δεν έχω καταλάβει. Ε, κάπως έτσι είναι κι ο άντρας μου, μόνο που δεν κρατάει καν τα προσχήματα. Δε φροντίζει καν να φαίνεται ότι κάνει κάτι, απλά λέει ότι έχει κάνει πολλά! Με τη γκρίνια και τη μουρμούρα πάντως, μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Αυτό που πιάνει είναι να τον πιάσω με το καλό, με γλύκες, κ.λπ., τώρα έχω και το ατού της Γεωργίας, και τότε με ακούει και συμφωνεί μαζί μου, και τον βλέπω ότι προσπαθεί. Τις ωτοασπίδες μου τις πρότεινε ο φωστήρας, αλλά πώς να βάλω, αφού πρέπει να ακούω και το μωρό, μήπως ξυπνήσει, κλάψει, κ.λπ. Να περιμένω απ' τον άντρα μου να ακούσει, αστείο, αφού δεν ξυπνάει ούτε με κανόνια... Ο μαθητής με τα ναρκωτικά έγραψε, κάτι άλλοι έγραψαν κάτι μαργαριτάρια και χαζομάρες... Δεν ξέρω οικονομικά μαθήματα, βέβαια, αλλά όταν βλέπεις τον άλλο να επαναλαμβάνει σε κάθε απάντηση την ερώτηση, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Π.χ. "πώς αποφεύγουμε ένα οικονομικό πρόβλημα" η ερώτηση, κι αυτός να απαντά "πρέπει να αποφεύγουμε ένα οικονομικό πρόβλημα". 29 χρονών παντρεμένος με παιδί. Ο άλλος μου ζητούσε να του πω τι να γράψει. Να του εξηγώ ότι ο λόγος που με έβαλαν να τους επιτηρώ είναι επειδή δεν ξέρω πολιτική οικονομία, εκεί αυτός! "Έλα κυρία που δεν ξέρεις, πες μου τίποτα να γράψω". Όπως τα παιδάκια της α' δημοτικού, που νομίζουν ότι η δασκάλα τους τα ξέρει όλα! 25-26 χρονών αυτός. Το τελευταίο πράγμα που μου ζήτησε να του πω ήταν πώς να κάνει μια καμπύλη εξόδων ή κάτι τέτοιο, και του λέω "και πού θέλεις να ξέρω πώς γίνεται η καμπύλη ρε;" και μόλις άκουσε ότι πρέπει να κάνει καμπύλη (ούτε αυτό είχε καταλάβει), έκανε μια καμπύλη στην τύχη... Αφήστε που οι περισσότεροι έκαναν όλο το γραπτό (ό,τι ήξεραν δηλαδή), ενώ στα γραπτά και των τριών τάξεων υπήρχε επιλογή ζητημάτων, από τα τρία μέρη, δηλαδή, να κάνουν τα δύο! Οι πιο πολλοί ούτε που πρόσεξαν αυτήν τη λεπτομέρεια, άλλοι την είδαν, αλλά είπαν "έλα μωρέ, θα κάνω ό,τι ξέρω κι απ' τα τρία, κι αν θέλει να με βοηθήσει θα διορθώσει μόνο τα σωστά" (!!!), κι όσες φορές κι αν προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι δεν πάει έτσι, κι ότι ο διορθωτής θα διορθώσει τα δύο πρώτα μέρη και θα διαγράψει το τρίτο, ακόμα κι αν είναι το μόνο σωστό, δε με άκουγαν... Ευτυχώς δεν έχω άλλη επιτήρηση.

Σας σχολιάζω: Μαρίνα μια χαρά η χωριακή!!! Περαστικά σου εύχομαι για την ίωση. Ανθή μια χαρά η μάνα σου, κι ας γκρινιάζει. Εμένα μου κρατάει μεν τον Αντρέα, αλλά να τον πάει οπουδήποτε, ούτε γι' αστείο. Το πολύ-πολύ καμιά βόλτα στη γειτονιά. Η Αλεξάνδρα πολύ νωρίς άρχισε τις απορίες. Ο Αντρέας πριν λίγο καιρό άρχισε να ρωτάει. Η επιτήρηση είναι πάααρα πολύ βαρετή. Ευτυχώς ήρθε ο διευθυντής και τους έβαλε στις θέσεις τους κι κάθε λίγο περνούσε ο βοηθός διευθυντής και με ρωτούσε αν θέλω βοήθεια. Στη μία ώρα ευτυχώωωως είχαν τελειώσει όλοι. Κάποιοι τελείωσαν στο τέταρτο και έπρεπε να περιμένουν να συμπληρωθεί το μισάωρο και εκνευρίστηκαν. Τι να τους κάνω; Πάντως, όλοι προσπάθησαν και έγραψαν κάτι. Η τρελή μαθήτρια τελείωσε κι αυτή στο τέταρτο, μη σας πω στο δεκάλεπτο και κοιτούσε γύρω-γύρω. Της λέω να τα ξαναδεί, αφού έχει πάρα πολύ χρόνο, αλλά αυτή τα έκλεισε όλα και καθόταν με τρόπο που να φαίνεται ότι τα τελείωσε όλα τόσο νωρίς επειδή τα ήξερε όλα τόσο καλά... Έρχεται ο βοηθός διευθυντής, τη ρωτάει αν τελείωσε και του λέει ναι μ' ένα καμάρι... Μήπως και έμεινε κάποιος που δεν πρόσεξε ότι αυτή δεν είχε τελειώσει πρώτη. Και στα διαγωνίσματα έτσι κάνει, και πάντα κάνει σοβαρά λάθη από απροσεξίες. Αν πάρει κακό βαθμό, όμως, θα φταίει ο καθηγητής... Αφήστε που τους πήρα τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα για να τους θυμίσω ότι αρχίζουν οι εξετάσεις (έλεος) και να τους πω ότι θα βγάλουμε φωτογραφίες και να ντυθούν καλά, κι αυτή ήρθε με ένα καυτό σορτσάκι παραλλαγή, μια ριχτή μπλούζα και γόβες με δωδεκάποντα τακούνια... Ο μαθητής που σας είπα ότι έμπλεξε με ναρκωτικά, ήρθε, έγραψε και μάλιστα προσπάθησε να βοηθήσει κι έναν συμμαθητή του! Πολύ χάρηκα! Μια χαρά το παρτάκι, κι εγώ έχω κεράσει πολλές φορές έτοιμα τυροπιτάκια και πίτσα, όχι σε πάρτι, βέβαια, αλλά όταν είχα επισκέψεις. Ειδικά όταν έρχονταν να με χαιρετήσουν για τον Αντρέα, ουουουου, το κατεψυγμένο τυροπιτάκι έδινε κι έπαιρνε! Αυτό για τον ύπνο της Αλεξάνδρας πολύ χαζομάρα μου φαίνεται. Επηρεάστηκε και καλά το μωρό απ' το πρόγραμμα που είχες εσύ στην εγκυμοσύνη. Υπερβολές... Κι εγώ πάντως τα καλοκαιρινά του Αντρέα τα έχω σε σακούλα και τραβάμε από κει, χαχα! Κατερίνα μια χαρά με τις δουλειές σου! Έλα κι από δω λίγο! Μ' αρέσει που θα φτιάξεις εκατό πράγματα για το πάρτι, και λες ότι δε θα κάνεις και κάτι το ιδιαίτερο! Το minecraft κάτι μου λέει, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Εκπαίδευση για κόψιμο πάνας δεν αρχίσαμε ακόμα, είπαμε να τελειώσει η γιορτή του σχολείου, για να είναι πιο άνετες οι δασκάλες να τον βάζουν στην τουαλέτα. Την Πέμπτη είναι η γιορτή, οπότε από την άλλη Δευτέρα λογικά. Δηλαδή, όταν βγαίνουμε έξω δε θα βάζω πάνα; Κι αν θελήσει να κάνει κακά, πού θα τον βάζω να κάνει; Θα κάθεται στις βρώμικες λεκάνες; Αυτό πάντα το είχα απορία; Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Για τις δουλειές που λες, ΘΕΛΩ ΒΟΗΘΕΙΑ και ΔΕΧΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ από οποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να μου την προσφέρει. Ουφ, δεν μπορώ, κουράζομαι με το παραμικρό. Κάνω μια δουλίτσα της πλάκας και γίνομαι πτώμα... Από τη μία λέω, άντε να γεννήσω να μπούμε πάλι σ' ένα πρόγραμμα (λέμε τώρα) κι απ' την άλλη δε θέλω να γεννήσω, γιατί ακόμα ούτε καν αγοράσαμε ρούχα για το νεογέννητο. Πόσο μάλλον να τα πλύνουμε... Από βδομάδα πρέπει να γίνουν όλα, αλλά πρέπει να ξεκουνηθεί κι ο "κουρασμένος"... Σας αφήνω, πάω να σιδερώσω κάτι λίγα ρουχαλάκια, γιατί η μάνα μου δεν έχει αντοχές και τα σιδερώνει με δόσεις και να αδειάσω την ντουλάπα του Αντρέα... (Σας έπρηξα σήμερα).

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εγώ χτες έγινα ένα πτώμα... Το πρωί ξύπνησα κι έφαγα το πρωινό μου στο κρεβάτι, όπως πάντα για να ξεζαλιστώ, αλλά είχα δίπλα μου τον Αντρέα να ανακατεύει τα πάντα. Παίρνει ένα μικρό πιατάκι διακοσμητικό και τα τσιμπιδάκια για τα μαλλιά μου, βάζει το πιατάκι ανάποδα και τα τσιμπιδάκια από κάτω και λέει ότι φτιάχνει αράχνη και δεινόσαυρο. Μετά παίρνει τα χάπια μου (σίδηρο και φυλλικό οξύ), τα αδειάζει όλα στο κρεβάτι και ξεκολλάει τα ασημοχαρτάκια από τις θήκες που λείπουν τα χάπια. Αρχικά θέλει να μου τα ταΐσει, μετά τα πετάει ή τα μαζεύει ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Μου πήρε το βιβλίο που διάβαζα, ήθελε να ανέβει στο κρεβάτι να κάνει τούμπες, ήθελε να πάρει τα ρούχα απ' την καρέκλα να τα βάλει στο κρεβάτι, κι άλλα τέτοια. Εγώ το πρωί δεν μπορώ, είμαι χάλια και ζαλίζομαι, με έπιασε σαν ασφυξία. Τελικά σηκώθηκα, τον πήγε ο άντρας μου για κούρεμα, κι εγώ άρχισα να καθαρίζω το δωμάτιό μου που ήταν χάλια. Όταν ήμουν στα μισά ήρθαν οι άντρες κι έπρεπε να κάνουμε μπάνιο τον Αντρέα που ήταν όλο τρίχες. Τον πλένουμε, συνεχίζω το καθάρισμα, κάθομαι λίγο και πάω για μαγείρεμα. Τίποτα το φοβερό, έκανα μακαρόνια με λαχανικά στο φούρνο, αλλά μέχρι να κόψω ένα κάρο λαχανικά, να πολτοποιήσω τις ντομάτες, κ.λπ., είχα και τον Αντρέα στα πόδια μου, γιατί ο άντρας μου δήλωσε "κουρασμένος" κι ήθελε να "ξεκουραστεί". Πήγε, λοιπόν, στο γραφείο κι άρχισε να κάνει τσατ απ' το σκάιπ μ' ένα φίλο του. Σε κάποια φάση πήγε ο Αντρέας να πάρει τις ώριμες ντομάτες για τη σάλτσα, του είπα να τις βάλει πίσω στη τσάντα, τις βάζει, πέφτουν κάτω, γεμίζει ο τόπος ζουμιά, και πάει και σκουπίζεται σε κάτι σιδερωμένα ρούχα που ήταν σε μια καρέκλα... Έβαλα τις φωνές, έρχεται ο άντρας μου, κι αντί να αναλάβει τον Αντρέα, του βάζει τις φωνές και μου λέει "απασχόλησέ τον λίγο"!!! Να τρέχω εγώ με την κοιλιά να μαγειρεύω και να απασχολώ και τον Αντρέα, κι αυτός τσατ με το φίλο του... Του λέω να καθαρίσει τα ζουμιά από κάτω, και μου λέει να τα καθαρίσω εγώ, γιατί εγώ ανέλαβα να μαγειρέψω και όταν μαγειρεύει αυτός καθαρίζει κιόλας. Να σκύβω εγώ με την κοιλιά να καθαρίζω το πάτωμα κι αυτός να με κοιτάει. Τσακωθήκαμε, εννοείται, τέλος πάντων, φάγαμε και τον πήγε στους γονείς μου. Εγώ ξεκουράστηκα υποτίθεται λίγο και μετά πήγα Κατηχητικό. Στην αρχή δεν είχε παιδιά, μετά ευτυχώς ήρθαν τρία, καθίσαμε λίγο και κουβεντιάζαμε, και ήρθαν κι άλλα δύο με τη μαμά τους. Είπαμε για τον άγιο Κωνσταντίνο και την αγία Ελένη λίγα λόγια, και μετά τους μοίρασα μια εικόνα των αγίων χωρίς χρώμα, για να τη ζωγραφίσουμε εμείς. Κολλήσαμε και ένα χρυσόχαρτο, αλλά σε κόκκινο χρώμα, στο σταυρό που κρατούσαν κόψαμε και κολλήσαμε οδοντογλυφίδες, κι έγιναν πολύ ωραίες οι εικόνες! Μετά πάω να πάρω τον Αντρέα απ' τους γονείς μου, οι οποίοι θα πήγαιναν στον εσπερινό, και μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάμε κι εμείς. Εννοείται ότι ο Αντρέας δεν κάθισε λεπτό. Στην αρχή πήγε στο χώρο πίσω απ' την εκκλησία, έτρεχε, χοροπηδούσε, ανέβαινε από μια ράμπα, κατέβαινε από τα σκαλάκια, και μετά πήγαινε και στο προαύλιο της μεγάλης εκκλησίας και έτρεχε κυκλικά. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενος, κι εμένα δε με πείραζε, γιατί την πιο πολλή ώρα καθόμουν και τον κοιτούσα. Μετά, όμως, ήθελε να πάει στην παιδική χαρά πίσω απ' την εκκλησία. Του έλεγα μετά και μετά, τελικά πήρε το δρόμο και πήγε μόνος τους. Λέω, άντε, ας τον αφήσω να παίξει. Το πρόβλημα είναι ότι θέλει συνέχεια να παίζει σε ένα παιχνίδι από αυτά που έχουν διάφορα πάνω, τσουλήθρα, σκοινιά να σκαρφαλώσεις, σωλήνα να περάσεις, κ.λπ. Ο Αντρέας ανέβαινε πάντα απ' τη σκάλα και κυλούσε απ' την τσουλήθρα, αλλά η σκάλα είναι λίγο απότομη και τη φοβάμαι πολύ, έτσι έπρεπε να είμαι συνέχεια από πίσω του. Να καθίσω ούτε λόγος, τα παγκάκια είναι έξω από την παιδική χαρά. Στην πολλή ώρα άρχισα να καταρρέω, αλλά ο Αντρέας ούτε ν' ακούσει να φύγουμε. Τελικά τον έπιασα απ' το χέρι, του έβαλα τις φωνές, γιατί δεν έφευγε με τίποτα, ξεκινάμε να φύγουμε, στα μισά μουλαρώνει και ξανατρέχει στην παιδική χαρά. Κρύβομαι, μήπως και αγχωθεί και γυρίσει πίσω, τίποτα, απλά ξαναπήγε στην τσουλήθρα. Τελικά τον άρπαξα και φύγαμε, έκλαιγε, αλλά τι να κάνω; Ένιωθα ότι ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω από λεπτό σε λεπτό. Στην εκκλησία τον κράτησε λίγο η μάνα μου, κάναμε τη λιτανεία και του λέω ότι θα φάμε ψωμάκι. Του καθαρίζω καλά τα χέρια, τρέχει έξω, έπιανε κάτω, ανέβαινε στα κάγκελα, πράγμα πάρα πολύ επικίνδυνο, γιατί είναι σε μεγάλο ύψος από την άλλη πλευρά, τελικά δεν άντεξα, και τον πήρα και φύγαμε πριν τελειώσει και φυσικά πριν βγάλουν τους άρτους. Μέχρι να φύγουμε μ' έσκασε. Του φώναζα συνέχεια κι ένιωθα απαίσια, αλλά δεν άκουγε με κανέναν άλλο τρόπο. Να τον πάρω αγκαλιά δε γινόταν, έπρεπε να συνεργαστεί, κι αναγκάστηκα να του φωνάζω και να τον κρατάω σφιχτά απ' το χέρι... Τον βάζω στο καθισματάκι, και κάθεται επίτηδες λοξά για να μην μπορώ να του δέσω τις ζώνες... Παίρνω τον άντρα μου να του πω ότι επιστρέφουμε και να κρατήσει αυτός τον Αντρέα, γιατί εγώ δεν αντέχω άλλο, και τσαντίστηκε και μου λέει ότι είναι πολύ κουρασμένος και δε γίνεται και θέλει να ξεκουραστεί. Δηλαδή συγγνώμη, έκανε πέντε δουλίτσες και κουράστηκε τόοοοσο πολύ, κι εγώ που όλη μέρα έτρεχα με την κοιλιά πρέπει να κρατάω και το μωρό; Ευτυχώς στο σπίτι ο μικρός ήταν πιο συνεργάσιμος. Σήμερα το πρωί ξυπνάει ο Αντρέας στις εφτάμιση, του κάνω γάλα, το πίνει, κατά τις οκτώ ξυπνάμε τον άντρα μου και τον ρωτάω αν θα πάμε εκκλησία. Αυτός δε χαμπάριαζε, δεν κουνιόταν, κοιμόταν σα βόδι. Ο μικρός να κλαίει και να λέει ότι θέλει να πάει εκκλησία κι ο άντρας μου να μου λέει "πάρ'τον και πηγαίνετε, εγώ δεν μπορώ, είμαι κουρασμένος". Να του εξηγώ ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ με κανένα τρόπο να πάρω τον Αντρέα στην εκκλησία μόνη μου και μου λέει "ε, δε θα σε βοηθήσουν κι οι γονείς σου;". Να του εξηγώ ότι οι γονείς μου είναι ηλικιωμένοι, ο πατέρας μου πλησιάζει τα ογδόντα, και φυσικά δεν μπορούν να κυνηγάνε τον Αντρέα στην εκκλησία πάνω-κάτω, και μου λέει "σιγά, κι άλλοι είναι ογδόντα χρονών, και εγγόνια δε θέλανε; και η γιαγιά μου θα τον έπαιρνε και το εύκολο το κάνεις δύσκολο" κι άλλες τέτοιες ασυναρτησίες. Του λέω "κι άλλοι είναι τριανταπέντε χρονών και πάνε και δουλεύουν και κάνουν ένα σωρό πράγματα και σκοτώνονται και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους". Έλεος δηλαδή, μια ζωή αυτός να περνάει καλά και οι άλλοι ας κόψουν το λαιμό τους. Α, και να μου λέει κιόλας ότι δε σέβομαι τίποτα και δεν τον αφήνω λίγο να ξεκουραστεί. Του λέω "μα αυτές τις δουλίτσες (γιατί δουλίτσες ήταν, όχι κανονικές δουλειές) που έκανες χτες, τις έκανα εγώ εις τριπλούν και τετραπλούν και το βράδι σου ζητούσα να κοιμήσεις τον Αντρέα γιατί δεν άντεχα, και μου έλεγες σιγά το πράγμα, και τι έκανες και είσαι τεμπέλα" και μου λέει το κορυφαίο "άλλο εσύ και άλλο εγώ". Και βέβαια άλλο, αυτός είναι ένας τεμπέλαρος, τι να πω πια; Εννοείται ότι οι δουλειές είναι ακόμα όλες εκεί και δεν έχει φύγει καμία, και αυτός είναι συνέεεχεια κουρασμένος και δεν κάνει τίποτα πέρα από τα βασικά. Πώς να μην είναι κουρασμένος, αφού κάθεται μέχρι τις δύο-τρεις στον υπολογιστή και ξυπνάει οκτώ παρά; Όσες φορές κι αν του λέω να κοιμηθεί νωρίτερα, αυτός τσαντίζεται, μου λέει να μην του λέω τι να κάνει, ότι ξέρει αυτός, κι άλλα τέτοια, και μετά όλη μέρα γκρινιάζει ότι είναι κουρασμένος. Ουφ, μ' έσκασε, μια ο Αντρέας με τις σκανταλιές του, μια ο άντρας μου με τη γαϊδουροσύνη και τη βλακεία του, άμα γεννηθεί και το άλλο μωρό θα συνεργαστεί ή θα περιμένει ότι θα μπορεί να κάθεται δέκα-δώδεκα ώρες τη μέρα στον υπολογιστή λες και δεν τρέχει τίποτα, και θα πρέπει να αναλαμβάνω εγώ τα πάντα; Σας έπρηξα, αλλά ξαλάφρωσα που σας τα είπα!

Καλά, δε θα το πιστέψετε! Έπαιζα ένα παιχνίδι στο dod στο facebook. Είναι ένα παιχνίδι όπως το Pictionary που ονομάζεται "Ζωγράφισέ το". Έχει πολλή πλάκα, σου δίνει μια λέξη και πρέπει να τη ζωγραφίσεις για να τη βρουν οι υπόλοιποι. Κέρδισα, λοιπόν, και μου γράφει ένας από τους συμπαίκτες μου "μπράβω". Δεν μπορεί, πράκτορας της Μάγδας πρέπει να είναι!

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εμείς καλά, εγώ επιτέλους κοιμήθηκα κανονικά χτες βράδι! Δηλαδή όχι και τόσο κανονικά, ξάπλωσα κατά τις δώδεκα και μισή, αλλά δε με έπαιρνε ο ύπνος. Δύο παρά κοιμήθηκα... Κατά τις πεντέμιση ξύπνησε ο Αντρέας κι έκλαιγε. Ήταν κατουρημένος και μάλλον τον ενοχλούσε αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, ενώ φοράει πάνα, βγαίνουν τα κάτουρα έξω και λερώνει και τα ρούχα του, και τα σεντόνια... Τον άλλαξε ο άντρας μου και τον έφερε στο κρεβάτι μας. Ζήτησε γάλα, του έφτιαξε, κι όταν το ήπιε, ξανακοιμήθηκε. Ξύπνησε οκτώ παρά απ' το ξυπνητήρι. Λέει στον άντρα μου "μπαμπά θέλω ν' αλλάτσω. Θέλω -ούχα". Ο άντρας μου ήθελε να κοιμηθεί λίγο ακόμα και του λέει "σε λίγο Αντρέα μου, κάνε υπομονή", οπότε ο μικρός γυρίζει σ' εμένα και μου κάνει "ε μάμα. Τι είναι πομονή;". Του εξήγησα ότι είναι το φυτό που έχουμε στη βεράντα μας (επειδή ήδη το ξέρει), αλλά είναι και μια αρετή και είναι όταν περιμένουμε χωρίς να γκρινιάζουμε. Μόλις τελείωσα μου λέει "και τι είναι κάνε;"!!! Είναι στη φάση που ρωτάει τα πάντα τώρα. Μετά με ρωτούσε τι είναι κόκκινο και τον άντρα μου τι είναι "χαρισάμενος" (απ' το Χριστός Ανέστη)! Εγώ ευτυχώς κατάφερα και ξανακοιμήθηκα, τόσο μετά την πρώτη φορά που ξύπνησε ο Αντρέας, όσο και μετά που έφυγε για το σχολείο. Εν τω μεταξύ, σήμερα για κολατσιό του έβαλα ένα κομμάτι απ' την τυρόπιτα που έφτιαξα χτες, ντομάτα σε κομματάκια και ελιές σε κομματάκια. Αποτέλεσμα: έφαγε ένα μεγάλο μέρος της τυρόπιτας, σχεδόν όλες τις ντομάτες και εξαφάνισε τις ελιές! Όσο για τις φράουλες που του έβαλα για φρούτο: χάθηκαν από προσώπου γης! Ευτυχώς του αρέσουν φρούτα και λαχανικά, αν και, για να φάει τις φακές σήμερα το μεσημέρι, έπρεπε να δει Πέππα. Παρ' όλα αυτά, φαινόταν να του αρέσουν, απλά για κάποιο λόγο δεν καθόταν με τίποτα στο κρεβάτι. Εγώ το πρωί είχα γυναικολόγο, πήγα και όλα καλά. Όταν γύρισα σπίτι, ο άντρας μου είχε σηκώσει το χαλί και είχε σκουπίσει. Μετά σφουγγάρισε κιόλας και πήγε το χαλί και την κουβέρτα στο καθαριστήριο! Άντε, σιγά σιγά να παίρνουμε μπρος! Βρήκα και γυναίκα νομίζω! Μου πρότεινε μια φίλη μου μια κυρία, που είναι Κύπρια. Όλες οι άλλες που μου είπαν είναι αλλοδαπές. Παίρνει λίγο περισσότερα από τις ξένες, αλλά να σας πω την αλήθεια, θα νιώθω πιο άνετα, γιατί έχουμε και την ίδια νοοτροπία. Την πήρα τηλέφωνο σήμερα μετά το γιατρό, δεν το σήκωσε και με πήρε πίσω αυτή. Μου λέει "Γεωργία μου εσύ είσαι;" Ήμουν έτοιμη να της πω "κατά κάποιο τρόπο"!!! Ανθή άσχημη η ψυχολογική κατάσταση που περιγράφεις... Νομίζω όλοι την έχουμε περάσει ή την περνάμε πού και πού. Τον άντρα μου δεν τον αγχώνω, απλά τον πρήζω μήπως και σηκωθεί επιτέλους απ' την πολυθρόνα και κάνει και καμιά δουλειά να τελειώνουμε επιτέλους. Καλά, τεράστιο μωρό πρέπει να ήσουν!!! 56 εκατοστά!!! Εγώ από κιλά καλά τα πάω. Ήμουν λίγο περισσότερο απ' τα κιλά μου όταν έμεινα έγκυος, δηλαδή ήμουν 59 και τώρα είμαι 64. Αλλά σκεφτείτε ότι έχασα και τρία στην αρχή και είχα πέσει στα 56. Νομίζω, όμως, ότι είμαι πολύ καλά. Στον Αντρέα είχα πάρει περίπου 12 με 13 και είχα ξεπεράσει τα 70 κιλά... Ευτυχώς δε σήκωσα πίεση με το "μπράβω". Επιφυλάσσομαι για τις εξετάσεις των Νέων Ελληνικών που θα διορθώσω... Ο άντρας σου δεν μπορούσε να κρατήσει για παιδιά για να βγεις; Ή ήταν κι αυτός μέρος της παρέας; Βάσω σαν τον άντρα μου είσαι κι εσύ όσον αφορά στα βιβλία! Κι αυτός από τότε που τελείωσε τις σπουδές έχει μαλώσει με τα βιβλία... Εγώ πάλι, πάντα διαβάζω κάποιο λογοτεχνικό, και συνήθως διαβάζω 2-3 βιβλία ταυτόχρονα. Καγκουράκι μια χαρά είναι ο Γιωργάκης! Δε θυμάμαι το ύψος του Αντρέα σ' αυτήν την ηλικία, πάντως στα κιλά είχε μείνει στάσιμος στα 6 από τριών μηνών και δεν έβαζε, αφού όλη μέρα χτυπιόταν και ό,τι έτρωγε το έχανε! Μάλλον γι' αυτό το λόγο δεν πολυ-έβαλε κι ο δικός σου. Καλά, πολύ γέλασα με το Νικόλα και το θηλασμό!!! Κι εσείς έχετε δουλειές βλέπω, αλλά σκέψου ότι ο άντρας σου δουλεύει, ενώ ο δικός μου όχι... Το πρωί παίρνει τον Αντρέα στο σχολείο, μετά επιστρέφει, φτιάχνει πρωινό και καφέ και κάθεται στον υπολογιστή μέχρι τουλάχιστον να ξυπνήσω εγώ στις δέκα-δέκα και μισή, μπορεί και αργότερα. Τόσες ώρες θα μπορούσε να κάνει κάποια δουλειά... Να δούμε αν θα καθίσει ο Αντρέας στο γιογιό. Στην αρχή όταν το είδε ενθουσιάστηκε, αλλά όταν πήγε να καθίσει δε βολευόταν, σηκώθηκε και μετά δεν ήθελε να ξανακαθίσει. Για να δούμε... Γι' αυτό, χαχα! Για μένα είναι νωρίς να πλύνω τα υφάσματα των καροτσιών, έτσι δεν είναι; Θα γεμίσουν σκόνη μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Ουφ, βαριέμαι πολύ να πάω σχολείο σήμερα. Έχω επιτήρηση στις εξετάσεις που είναι ό,τι πιο βαρετό, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε να διαβάσεις κάποιο βιβλίο, ούτε να παίξεις με το κινητό, ούτε τίποτα. Απλά κάθεσαι και κοιτάς τους μαθητές και μετά στριφογυρίζεις μέσα στην αίθουσα για να μη νομίζουν αυτοί που κάθονται στα πίσω θρανία ότι δεν τους βλέπεις και ότι μπορούν να αντιγράψουν. Αφήστε που, επειδή είναι λίγοι οι μαθητές μας, είπαμε να μην ανοίξουμε δύο αίθουσες, αλλά μόνο μία. Δεν είναι, όμως, και τόσο λίγοι που θα μπορούν να κάθονται ένας-ένας, οπότε κάθισε ο διευθυντής και έκανε ένα πλάνο της αίθουσας για να καθίσουν δύο-δύο, αλλά όλα τα ζευγάρια αποτελούνται από μαθητές διαφορετικών τάξεων για να μην μπορούν να αντιγράψουν. Οπότε, αφού είναι η πρώτη μέρα εξετάσεων, θα πρέπει να τους βάλω στις θέσεις τους, θ' αρχίσουν τα παράπονα, τις γκρίνιες, ουφφφ... Ελπίζω να έρθει κι ο διευθυντής ή ο βοηθός διευθυντής να βοηθήσει... Από την άλλη, όμως, δε βλέπω την ώρα να πάω, γιατί σήμερα θα φέρουν τα κεράσματα όσοι γιόρταζαν την Τετάρτη, μια που αυτές τις μέρες ο διευθυντής έδωσε μία μέρα άδεια σε όλους μας, έτσι καθημερινά ήμασταν πολύ λίγοι στο σχολείο. Σήμερα που θα είμαστε όλοι, θα κεράσουν! Θα έχουμε κούπες και γαλακτομπούρεκο!!! Καλά, σεντόναρο έγραψα! Σας φιλώ!

Γεια σας και πάλι κοριτσάκια! Πήγαμε σχολείο, θα ήμασταν ο διευθυντής κι εγώ στο αμάξι, αλλά κανόνισε να περάσει να μας πάρει ο χημικός. Πρώτη φορά έμπαινα στο αμάξι του, κι ελπίζω τελευταία. Οδηγούσε πολύ άτσαλα, και ζαλίστηκα πάρα πολύ. Ένιωθα όλη την ώρα να κουνιέμαι λες και ήμουν στον καρβουνιάρη που έκανε παλιά τη διαδρομή Αθήνα-Πάτρα. Μετά στο σχολείο είχαμε τρεις μαθητές, κι εμείς ήμασταν τέσσερις καθηγητές, ο διευθυντής και η καθαρίστρια. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάρει άδεια από το διευθυντή! Αύριο θα είμαστε όλοι γιατί αρχίζουν οι εξετάσεις... Μάγδα το βίντι βίντι είναι το dvd; Ο Αντρέας ξέρετε πώς λέει το τηλεκοντρόλ; Κεντικοντγιόλ!!! Αυτό που λες για τους ευτυχισμένους κ.λπ. δεν το αποκωδικοποίησα. Εγώ μπορώ και συγκεντρώνομαι σε οποιοδήποτε περιβάλλον, άμα είναι να διαβάσω κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο. Π.χ. σήμερα διάβαζα, ενώ οι δύο συνάδελφοι συζητούσαν δίπλα μου, και ο διευθυντής μιλούσε στο τηλέφωνο απ' το διπλανό δωμάτιο (έχει πολύ δυνατή φωνή), και μάλιστα ένα αρκετά "δύσκολο" βιβλίο, όχι Λένα Μαντά ας πούμε, χαχα! Αλλά άμα είναι να διαβάσω κάτι επιστημονικό, θεωρητικό, κ.λπ., θέλω λίγη περισσότερη ησυχία, αλλά και πάλι, όχι απόλυτη ησυχία. Ευχαριστώ για το ρήμα "μπράβω"! :P :P Πάω να κοιμίσω Αντρέα!

Γούπι!!!! Βρήκε καθαριστήριο και θα τα πάει αύριο λέει!!!!! Γιούπι, γιούπι γιούπι!!!

Μάγδα τι ήταν κι αυτό με το τηλεφώνημα;;; Τι σπαστικό... Καλά, σας το έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει η γραφειοκρατία στην Ελλάδα. Τι χαρτούρα και κόντρα χαρτούρα είναι αυτή ρε παιδιά; Πολύ γέλιο η ιστορία με το ποδήλατο! Κι εγώ πάω για ντουζάκι, γιατί θα φύγω λίγο νωρίτερα σήμερα. Ήταν να πάω φαρμακείο να πάρω ουροσυλλέκτες, γιατί έχω γυναικολόγο αύριο, αλλά ευτυχώς πήγε ο άντρας μου για παγωτά και ήταν ανοιχτό το φαρμακείο απέναντι απ' το περίπτερο, και μου πήρε! Θέλω, όμως, να πάω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, γιατί τελείωσα τα βιβλία που είχα δανειστεί. Ουφ, του βάζω δύο δουλειές για σήμερα και τσινάει. Και τι δουλειές; Να πάρει τηλέφωνο σε καθαριστήρια να ρωτήσει κόστος καθαρισμού χαλιού και κουβέρτας και να σφουγγαρίσει τη βεράντα. Απάντηση για τα καθαριστήρια: άσε με, πρέπει να τα βρώ πρώτα (άνοιξε το Χρυσό Οδηγό, χρυσέ μου, δεν ψάχνεις τη χαμένη Ατλαντίδα), θα δω, θα πάρω κάποια στιγμή. Απάντηση για τη βεράντα: όχι σήμερα. Αύριο θα το κάνω που θα λείπει το μωρό. Και οι δουλειές να στοιβάζονται και να γίνονται βουνό ψηλότερο απ' το Έβερεστ. Κι άμα του λέω τίποτα, τσαντίζεται και δε θέλει ν' ακούσει κουβέντα...

Α, Ανθή, μια που λέγαμε για ποδήλατα, τι είπε σήμερα ο Αντρέας στη δασκάλα του; "Όταν κάνω ποδήλατο, θα φοράω πάντα κράνος'"!!! Το είδε στο "Ζου" και το ξεσήκωσε από κει!

Γεια σας κορίτσια! Πάλι χάλια ύπνος... Πήγαμε τον Αντρέα στο κρεβάτι του χτες βράδι, γιατί όλο σ' εμάς κοιμόταν, και δεν πήγαινε άλλο. Κατά τις τέσσερις παρά τέταρτο άρχισε να κλαίει δυνατά, κι ο άντρας μου πήγε και τον έφερε στο κρεβάτι μας. Ε, αυτό ήταν. Μέχρι τις πέντε παρά μισοκοιμόμουν, αλλά, ενώ ο άντρας μου δε ροχάλισε καθόλου χτες βράδι (να 'ναι καλά η ταινία που είχε στη μύτη...), έκανε το άλλο που λέγαμε. Άπλωσε τις χερούκλες και τις ποδάρες του και πήγε να με "αγκαλιάσει". Φαίνεται είχε στο υποσυνείδητό του ότι ο μικρός είναι στο κρεβάτι του, και, υποσυνείδητα και πάλι, πήγε να με αγκαλιάσει. Του έβαλα τις φωνές, μαζεύτηκε, αλλά από κει και πέρα, ήταν αδύνατον να κοιμηθώ. Κατά τις πέντε τον ξύπνησα για να ξαναπάει τον Αντρέα στο κρεβάτι του. Καταλαβαίνετε, εκατό ώρες μέχρι να ξυπνήσει, να συνέλθει και να κουνηθεί... Εξήμιση περίπου ξύπνησε ο Αντρέας κι ήρθε κανονικά στο κρεβάτι μας, χωρίς κλάματα και γκρίνια, ζητώντας γάλα, αλλά μόλις ανέβηκε στο κρεβάτι κι ακούμπησε το κεφάλι του στο μαξιλάρι, ξανακοιμήθηκε. Εγώ πάλι δεν... Σε καμιά ώρα ξύπνησε ο Αντρέας οριστικά, σηκώθηκα να του ετοιμάσω κολατσιό κι ερχόταν δίπλα μου όλη την ώρα και μ' ενοχλούσε. Του λέω "πρόσεχε Αντρέα μου, γιατί θα πέσω κάτω", κι αυτός με κρατάει απ' το πόδι και μου λέει "σε κατάω για να μην πέσεις"!!! Και με κρατούσε συνέχεια, ακόμα κι όταν καθόμουν! Ευτυχώς μετά τα κατάφερα και ξανακοιμήθηκα μέχρι τις έντεκα και είκοσι, με μικρά διαλείμματα, όμως. Έφτιαξα μια τυρόπιτα, γιατί είχα πει τις προάλλες στον άντρα μου να πάρει λίγη ανάλατη φρέσκια μυζήθρα που συνδυάζεται με τη μαρμελάδα που αρέσει πολύ στον Αντρέα. Κι αυτός, αντί να πάει να αγοράσει ένα κομμάτι, πήγε και πήρε ένα ολόκληρο κεφάλι... Πώς να φάμε ένα κεφάλι τυρί; Έτσι έφτιαξα την τυρόπιτα. Έκανα και κάτι άλλες δουλίτσες και είμαι πτώμα. Εν τω μεταξύ, έχουν μαζευτεί οι δουλειές, κι ο άντρας μου όλο αναβάλλει ή κάνει άσχετα πράγματα. Χτες του έλεγα ότι πρέπει να γίνει αυτό κι εκείνο και μου λέει "αμάν πια, μου έχεις πει εκατό δουλειές, πόσα να κάνω πια;". Του εξήγησα ότι, όσο τα αναβάλλει όλα, τόσο θα μαζεύονται και θα στοιβάζονται και θα γίνουν βουνό. Σήμερα πάντως δε φάνηκε να έχει πιάσει τόπο το μάθημα. Αντί να κάνει κάποια από τις επείγουσες δουλειές, πήρε και φύτεψε διάφορους σπόρους... Άφησε τη βεράντα χάλια, και τη σκούπισα εγώ. Υποτίθεται είχε σκουπίσει κι αυτός, αλλά η φιλοσοφία του είναι "ας πάρω τα χοντρά, κι άσε τα υπόλοιπα, ΜΕΤΑ". Γιατί μόνο τα χοντρά ρε φίλε, ή θα καθαρίσεις ή όχι. Αμάν πια! Ανθή, μπράβο στον Πανούλη! Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω το στάδιο των βοηθητικών τροχών! Βάσω τα περισσότερα μωρά κάπου τόσο γεννιούνται. 48-50 εκατοστά. Ο Αντρέας ήταν 50, αλλά ήταν και σχεδόν τριάμιση κιλά! Εγώ πάντως που είμαι ψηλή και λεπτή, δεν έπαιζα ποτέ μπάσκετ, ούτε βόλεϊ, ούτε χάντμπολ... Δεν ξέρω αν έχω αιμορροΐδες, αλλά με τη δυσκοιλιότητα της εγκυμοσύνης, όλο και κάποια πληγούλα ανοίγει... Α, εν τω μεταξύ, άσχετο, αλλά μου ήρθε. Όλες μα όλες οι μαθήτριές μου που έκαναν παιδί/α, έβαλαν όλες μα όλες λιγότερα κιλά από μένα, είχαν μικρότερη κοιλιά από μένα και δούλευαν μέχρι την τελευταία μέρα. Έλεος πια, όλες τόσο τέλειες ήταν πια; Σας φιλώ, τα λέμε μετά.

Καλέ, κι εγώ αυτό κάνω με τα μπάνια, τα περνάω με ένα πανάκι με ντετόλ! Ο άντρας μου πάντως, μόνο στον ύπνο του το βλέπει, στον ξύπνιο του πρέπει να τον παρακαλάω.

Ο Αντρέας: παίρνει ένα βιβλίο που μιλάει για μια πολύτεκνη οικογένεια. Στο εξώφυλλο έχει μια ζωγραφιά όλης της οικογένειας, με παππού, νονό, νονά, κ.λπ. Βλέπει τη ζωγραφιά (είχαμε ξαναμιλήσει γι' αυτήν) και μου λέει "αυτή είναι η αδεφούλα μου. Οι άλλοι ποιοι είναι;". Μετά του έδωσα ένα μικρό παιχνιιδάκι που είχε στείλει η πεθερά μου απ' την Πάτρα και μου λέει "θα το δώσω στη Γεωγία μου"!!!

Μάγδα για το βελονισμό το σκέφτηκα κι εγώ πάνω στην απελπισία μου... Κι εμένα με αγκαλιάζει και όχι μόνο... Χώνει τα χέρια του μες στο βρακί μου, και όπου αλλού φανταστείς. Πολλές φορές έχω ξυπνήσει με το βρακί κατεβασμένο. Σας το έχω ξαναπεί, κι ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει! Μια φορά που ήμασταν Θεσσαλονίκη, δεν είχα ακόμα κοιμηθεί, άρχισε αυτός τις αγκαλιές και λέω κι εγώ "ας ενδώσω". Αρχίζουμε εκεί πέρα, και σε κάποια φάση όπως ήταν από πάνω μου, ξυπνάει (γιατί κοιμόταν...) και μου λέει "μα τι κάνω εγώ εδώ πέρα;". Καταλαβαίνετε... Το μπάνιο σίγουρα θα το κάνω με ντετόλ, τώρα να τρίβω κάθε μέρα δε νομίζω... Σήμερα απ' το ΙΚΕΑ πήραμε κι ένα πατάκι με σχέδιο, που θα είναι αποκλειστικά του Αντρέα για να κάνει μπάνιο. Κι εγώ σιχαίνομαι, αλλά ο άντρας μου είπε θα το καθαρίζει αυτός λέει... Τουλάχιστον να το ξεπλένει, κι ας το πλένω μετά εγώ με ντετόλ, δε με πειράζει. Ρε κορίτσια, η Χριστίνα μου φαίνεται έχει πολύ καιρό να μπει ε;

Α, ξέχασα να σας πω ότι αγοράσαμε και δύο γιογιό απ' το ΙΚΕΑ, ένα για το σπίτι μας κι ένα για το σπίτι της μάνας μου. Εγώ, όπως σας έχω πει, προτιμώ το στεφανάκι στη λεκάνη, αλλά επέμενε ο άντρας μου ότι η λεκάνη είναι ψηλή για το μωρό, κ.λπ., έτσι τα πήραμε. Πάμε στους γονείς μου να πάρουμε τον Αντρέα, κατεβάζουμε και το ένα γιογιό, το βλέπει η μάνα μου "καλά, τέτοιο γιογιό πήρατε στο μωρό; Δε βρίσκατε κανένα καλύτερο;". Γκρρρ... Εν τω μεταξύ, μου έλεγε η γραμματέας του σχολείου, ότι αυτή στον δικό της φοράει βρακάκι μόνο όσο είναι στο σχολείο και στο σπίτι πάνα, κι ότι έτσι, λέει, τη συμβούλευσαν απ' το σχολείο, για να κόψει την πάνα τμηματικά. Αυτό δεν είναι χαζομάρα; Δε θα μπερδευτεί το παιδί; Δε θα τους πάρει περισσότερο χρόνο; Πολύ μπερδεμένη μου φαίνεται αυτή η μέθοδος.

Γεια σας κοριτσάκια! Τι κάνετε; Εμείς πήγαμε Λευκωσία για το ντόπλερ! Όλα μια χαρά, παραμένει κορίτσι, δεν άλλαξε κάτι σ' αυτόν τον τομέα! Έχει πάρει ήδη θέση, είναι 1600 γραμμάρια, αδύνατο μωρό, μας είπε η γιατρός, αλλά ψηλό, 44 εκατοστά. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρηθήκαμε όπως την άλλη φορά, που, και πολύ περιμέναμε, και δε γύριζε η μικρή για να κάνει σωστά την εξέταση η γιατρός. Μετά πήγαμε ΙΚΕΑ και πήραμε κάποια πραγματάκια που χρειαζόμασταν μήπως και καταφέρουμε να τακτοποιηθούμε λίγο καλύτερα. Πήραμε κι ένα παιχνιδάκι στον Αντρέα, και του είπα ότι είδαμε τη Γεωργία, και του στέλνει αυτό το παιχνίδι. "Τι θα πεις;" τον ρωτάω και μου απαντά "ευκαϊστώ Γεωγία που μου έφε-ες αυτό το παιζίζι"!!! Το βράδι ο άντρας μου έβαλε ταινία, και ΠΑΛΙ ΡΟΧΑΛΙΖΕ. Και μιλάμε για ένα ροχαλητό, απ' αυτά που ρίχνουν σπίτι. Τι σπίτι, τους δίδυμους πύργους. Δεν ήταν ανάγκη να κάνει ο Μπιν Λάντεν τέτοια επιχείρηση με τα αεροπλάνα. Μπορούσε απλά να βάλει τον άντρα μου να κοιμηθεί... Εννοείται ότι με ξύπνησε κατά τις πέντε παρά είκοσι και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Κατέληξε στον καναπέ, αλλά και πάλι δεν κοιμόμουν. Ευτυχώς με πήρε ο ύπνος λίγο μετά τις εφτά, και κατά τις οκτώ ξύπνησα επειδή ξύπνησε κι ο Αντρέας. Μετά, ΕΥΤΥΧΩΣ ξανακοιμήθηκα, γιατί αλλιώς δε θα την έβγαζα τη μέρα με τί-πο-τα. Ανθή εγώ καμιά φορά του πιάνω τη μύτη και την κλείνω, αλλά έχει τύχει να ροχαλίζει και με κλειστή τη μύτη. Έχει περάσει σε άλλο επίπεδο ροχαλητού... Βάσω κι ο Αντρέας είναι κάπου 13-14 κιλά, αλλά μου φαίνεται πάρα πολύ βαρύς. Τα σχολεία κλείνουν 30 Ιουνίου, δηλαδή τη μέρα που αρχίζει η άδειά μου! Εννοείται θα πάρω άδεια νωρίτερα, παρ' όλο που, όπως θα έχετε καταλάβει, δεν τρελαίνομαι κιόλας, ούτε βιάζομαι! Σίγουρα το αίμα θα ήταν από πίσω. Μου έχει τύχει κι εμένα πολλές φορές στην εγκυμοσύνη και εκτός εγκυμοσύνης. Σ' αυτήν την εγκυμοσύνη είχα αρκετές φορές αίμα στο σκούπισμα. Ωχ, καθίστε, είναι Κωνσταντίνου και Ελένης σήμερα! Τώρα μου ήρθε... Λοιπόν... Ποιοι και ποιες γιορτάζουν; Μισό λεπτό να συγκεντρωθώ. Λοιπόν... Είναι ο Κώστας του Καγκουρώ, το Κωνσταντινάκι της Αλεξάνδρας, μόνο αυτοί; Δεν έχουμε άλλους έτσι; Κοριτσάκια, να σας ζήσουν οι εορτάζοντες!!! Πολλά φιλιά!