Θέλω να γίνω μαμά

Γεια σας κορίτσια! Είμαι σχολείο κι έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Αηδίασα πραγματικά. Μπαίνω σε μια τάξη, δύο παιδιά έπαιζαν ασταμάτητα με το κινητό, ένας αρνήθηκε να βγάλει βιβλίο και τετράδιο, και μιλούσαν. Σε κάποια φάση αυτός μίλησε δυνατά, του λέω "κλείσε το στόμα σου" και μου λένε και οι δύο "δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάς σε μαθητές" "αν μιλάς έτσι σ' εμάς φαντάσου πώς θα μιλάς στα παιδιά σου" "κάτσε να γίνω καθηγητής και να πάρω τα παιδιά σου και θα δεις" "θα τα αφήσουμε στην ίδια τάξη". Μιλάμε, δεν είμαι καν θυμωμένη. Είμαι αηδιασμένη όσο δεν πάει άλλο. Έκανα γραπτή καταγγελία εννοείται, αλλά ρε κορίτσια και αποβολή που θα φάνε, δε θα καταλάβουν τίποτα. Στον ένα θα βάλω εννιαράκια στα δύο μαθήματα που τους κάνω, αλλά και πάλι δε θα γίνει τίποτα, γιατί δεν είναι εξεταζόμενα και ξέρει ότι στο δεύτερο τετράμηνο θα του βάλω ένα δέκα για να περάσει. Είναι αηδιαστική η κατάσταση. Ουφ, έλεγα να έρθω σε πρωινό σχολείο να κάνω ωραίο μάθημα, κ.λπ., και είναι χάλια. Και είμαστε και καλό σχολείο ακόμη, φανταστείτε τα κακά σχολεία! Τέλος πάντων. Βάσω θα ξαναπάρω τον παιδίατρο να τον ρωτήσω για τη δυσκοιλιότητα, γιατί ταλαιπωρείται πολύ το μωρό. Το Νικολάκη δεν τον αντέχω καθόλου, γιατί είναι εξήντα χρονών και παίζει το πεντάχρονο. Είναι τρομακτικός, μοιάζει με γριά που ντύνεται παιδάκι. Μπρρρ... Μάλλον λόγω της επέμβασης φοβάται η Ιωάννα. Ο Αντρέας φοβάται το σκοτάδι και δε θυμάμαι τι άλλο. Κλείνω γιατί θέλουν τον υπολογιστή.

Γεια σας κορίτσια, δηλαδή Μάγδα! Δεν έγραφα τόσες μέρες γιατί δεν έμπαινε καμία. Κατ' αρχήν να σας πω ότι γέννησε η Μαρίνα! Επίσης, το Σαββάτο είχε γενέθλια ο Γιωργάκης της Κατερίνας-Καγκουρώ! Εμείς καλά είμαστε. Σχολείο, σπίτι, δουλειές, τρεχάματα, τα γνωστά. Ευτυχώς η επίδραση της πεθεράς περνάει σιγά-σιγά, και σταμάτησαν οι πολλές γκρίνιες και οι παράλογες απαιτήσεις. Είχα πήξει, όμως, αυτές τις μέρες, γιατί παραδίδουμε βαθμούς και είχα εκθέσεις, διαγωνίσματα, τετράδια, κ.λπ. Στο σχολείο ίδια η κατάσταση. Οι μαθητές αντί να γίνονται καλύτεροι αποθρασύνονται. Τι να πω ρε κορίτσια, λέμε για χάσμα γενεών, αλλά αυτό δεν είναι χάσμα, είναι το Γκραν Κάνυον. Απόλυτη αδιαφορία, ασέβεια, θράσος. Δε μιλάμε για μαθητές που δεν είναι καλοί στην επίδοση, μιλάμε για μαθητές που έχουν παντελή έλλειψη στοιχειωδών τρόπων καλής συμπεριφοράς. Απλά πράγματα, όχι τίποτα το φοβερό: να μη μιλάνε μεταξύ τους όταν τους μιλάω, ή να τους λέω κάτι και να μη με γράφουν, τόσο απλά. Ούτε καν... Τι ανατροφή έχουν πάρει αυτά τα παιδιά; Πώς θα είναι αύριο η κοινωνία που θα αποτελείται από τέτοιους ανθρώπους; Τέλος πάντων, μεγάλες κουβέντες αυτές, και δεν αξίζει κιόλας να ασχολούμαι. Χτες πήγαμε με τον Αντρέα σε μια παράσταση με τον Μίκυ και την παρέα του. Ήταν λίγο χαζομάρα, είχε πολλούς χορούς, δηλαδή κοπέλες που χόρευαν, είτε μόνες τους, είτε με τους ήρωες του Ντίσνεϊ. Αυτό ήταν λίγο άκυρο, γιατί ποιο παιδάκι θέλει να βλέπει χορούς; Έπειτα, ήταν όλη η παράσταση πλέι μπακ. Μιλούσαν κι ήταν ηχογραφημένα, οπότε δεν είχε ζωντάνια και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι φορούσαν τα κεφάλια με τις φάτσες του Μίκυ, κ.λπ. που ήταν συνέχεια χαμογελαστά, δεν ήταν εύκολο να καταλάβει ένα παιδάκι τι γινόταν. Είχε κυρίως χορούς και στα ενδιάμεσα διάφορα σκετσάκια, ταχυδακτυλουργικά κόλπα, τραγούδια, τέτοια πράγματα. Καθόμασταν στις πρώτες σειρές, κι ήταν από πάνω μας τα μεγάφωνα. Από την αρχή δεν άρεσε στον Αντρέα, επειδή ήταν πάρα πολύ δυνατά ο ήχος. Κάθισε, όμως, πάρα πολύ φρόνιμος και παρακολούθησε όλη την παράσταση. Όταν φύγαμε μου είπε ότι δεν του άρεσε, επειδή "τ-αγουδούσαν δυνατά". Κατά τα άλλα, πετάει τις γνωστές δολοφονικές ατάκες, ενώ εξελίσσεται σε μεγάααλο μάστορα των παζλ! Όσο για τη Γεωργία, έχει ζωηρέψει τις τελευταίες μέρες. Κατ' αρχήν κάνει "έλα-έλα" με τα χεράκια της, ενώ όποτε τη βάλουμε στο ριλάξ σηκώνεται και κάθεται, σκύβει μπροστά και στο πλάι, και παίζει με τα κρεμαστά παιχνιδάκια και την ετικέτα! Σε κάποια φάση σήμερα την είχα δίπλα μου κι έφτιαχνα παζλ με τον Αντρέα, γυρίζω να τη δω, και είχε γυρίσει διαγώνια προς το ριλάξ, με το κεφάλι στον αέρα. Και στην αγκαλιά τα ίδια. Θέλει να την κρατάμε καθιστή, ή και όρθια, αλλά πάντα καταλήγει στον καναπέ, με τα μούτρα ή μπρούμυτα, ή διπλωμένη στα δύο, να περιεργάζεται να αντικείμενα που βρίσκονται εκεί, ό,τι κι αν είναι! Το πάρκο, όμως, δεν το θέλει... Τη βάζουμε, κάθεται λίγο και μετά αρχίζει γκρίνια. Με τα κακά της έχουμε ακόμα θέμα. Της δίνω δαμάσκηνο, αλλά όσο περνάνε οι μέρες δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο. Ουφ, και δε θέλω να δίνω φρούτο από βαζάκι, αλλά τι να κάνω; Δοκίμασα κι αυτό με το ελαιόλαδο, αλλά τίποτα. Αν δεν τη βοηθήσω με μπατονέτα, δε γίνεται τίποτα. Κι έτσι πάλι δυσκολεύεται... Τέλος πάντων, σας αφήνω κόρες. Ελπίζω να μπει καμία!

Το τζίντζερ βοηθά στις ξινίλες. Υπάρχει αποξηραμένο ή και σε μπισκότα. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, απλώς περιμένεις να περάσει ο καιρός, να για να σταματήσουν από μόνες τους.

Ξενάκι, όπως το περιγράφεις αποβολή πρέπει να είναι. Μου είχε τύχει κάτι παρόμοιο, καθυστέρηση δύο εβδομάδων, τεστ αχνά θετικό, αλλά αρνητική χοριακή, και την ίδια μέρα μου ήρθε περίοδος. Τώρα ήταν βιοχημική, έκανε λάθος το τεστ, δεν ξέρω. Αυτά συμβαίνουν στις περισσότερες γυναίκες, και είναι το πιο ανώδυνο που μπορεί να συμβεί. Καλό θα ήταν, όμως, να πας για έναν έλεγχο σε γυναικολόγο για να σιγουρευτείς. Εύχομαι γρήγορα να έχεις ένα καραμπινάτο θετικό τεστ, μια τεράτσια χοριακή και μετά από εννιά μήνες κι ένα μωράκι στην αγκαλιά σου!

Μάλλον το ΠΑΠ-Α λες. Σου παίρνουν αίμα και παράλληλα κάνεις ένα μεγάλο υπέρηχο. Είναι για να ελεγχθούν τα ποσοστά για σύνδρομο Down. Από πού είσαι; Εγώ είμαι από Κύπρο. Εδώ το ΠΑΠ-Α είναι δωρεάν, ενώ τον υπέρηχο τον πληρώνεις. Εμείς δίνουμε αίμα νομίζω στις 10 εβδομάδες ακριβώς, δεν είμαι σίγουρη, ενώ τον υπέρηχο τον κάνουμε ανάμεσα στις 10 και στις 12. Στην Ελλάδα γίνονται και τα δύο την ίδια μέρα. Για τιμές δεν ξέρω να σου πω, εξαρτάται πού είσαι και σε ποιον θα πας.

Μάλλον εννοείς το ΠΑΠ-Α και την αυχενική διαφάνεια;

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εγώ είμαι πάρα πολύ κουρασμένη αυτόν τον καιρό. Αυτό που με κουράζει είναι που δεν έχω μισή ωρίτσα να ξεκουραστώ. Με το που έρχομαι σπίτι απ' το σχολείο, πρέπει να τρέχω να ταΐζω μωρά, να αλλάζω μωρά, να παίζω με τα μωρά. Ο άντρας μου θεωρεί ότι, όταν είμαι εγώ σπίτι, αυτός δεν έχει καμία ευθύνη να ασχολείται με τα παιδιά. Φυσικά αυτό είναι αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου που δέχτηκε απ' τη μάνα του... Χτες το μεσημέρι έτρωγα, τάιζα τον Αντρέα και ταυτόχρονα κουνούσα τη Γεωργία στο ριλάξ. Ο άντρας μου πήγε στο γραφείο και κάθισε στον υπολογιστή. Μετά του ζήτησα να έρθει να αλλάξει τον Αντρέα, γιατί δεν ερχόταν σ' εμένα, και έκανε πεντακόσιες ώρες να έρθει, γιατί έπαιζε σκάκι, και μάλιστα μου είπε ότι δεν είναι ευγενικό να μιλάς σε κάποιον που παίζει σκάκι. Τελικά ήρθε, το μωρό είχε συγκαεί, και φυσικά, ήθελε βοήθεια για να τον αλλάξει. Μετά του ζήτησα να κρατήσει τη μικρή για να καθαρίσω τα μπάνια (προσέξτε: για να καθαρίσω τα μπάνια, όχι για να πάω για καφέ/να κοιμηθώ/να παίξω παιχνίδια στον υπολογιστή) και γκρίνιαζε. Η μικρή έκλαιγε, του είπα να την αλλάξει και δε δέχτηκε, γιατί λέει είναι δική μου ευθύνη. Χίλια κομμάτια γίνομαι, και φυσικά, όλη μέρα τσακωνόμαστε. Προσέξτε σήμερα: μετά από μια αφόρητα κουραστική μέρα, επιστρέφω σπίτι από τα ρωσικά. Με το που μπαίνω μέσα, κι ενώ δεν είχα ακόμα κλείσει την πόρτα και φορούσα το παλτό μου, μου είπε να ζεστάνω τον τραχανά που είχε φέρει η μάνα μου για να φάει ο Αντρέας. Φυσικά δεν το έκανα, και τον ζέστανε αυτός. Συνεχίζει, βέβαια, και κάνει όλες τις δουλειές του, και τον Αντρέα συνήθως αυτός τον αλλάζει, αλλά είναι απίστευτη η ξεροκεφαλιά του. Να του ζητάω να κρατήσει τα παιδιά για να κάνω δουλειές, να γκρινιάζει και να φωνάζει και να μου λέει ότι είναι πολύ κουρασμένος και θέλει να ξεκουραστεί, και να του λέω ότι δεν πρέπει να κάνει παράπονα αν δεν είναι το σπίτι καθαρό και μου απαντά "κι άλλες δουλεύουν, πώς τα καταφέρνουν;". Επιμένει να φέρνουμε γυναίκα, ενώ δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να το κάνουμε αυτό. Άλλο να τη φέρνω μια φορά το μήνα για τα βαριά. Το θέμα είναι ότι κάποιος πρέπει να κάνει και τις καθημερινές δουλειές, και φυσικά δε γίνεται να φέρνουμε γυναίκα κάθε λίγες μέρες. Του το λέω και μου λέει "ε, τότε να μην παραπονιέσαι και να έχεις απαιτήσεις". Είναι απίστευτο ότι ακολουθεί κατά γράμμα τη ζωή των γονιών του, λες και είναι κανένα πρότυπο. Πρότυπο είναι, βέβαια, αλλά ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ. Τέλος πάντων. Και το σχολείο είναι μια σκέτη απογοήτευση. Οι περισσότεροι μαθητές είναι τρομερά αδιάφοροι, και δεν μπορούν να ξεφύγουν από το μικρόκοσμό τους και τα μηδαμινά τους ενδιαφέροντα. Δεν τους νοιάζει να μάθουν απολύτως τίποτα, ενώ οι "καλοί" μαθητές ενδιαφέρονται μόνο να μάθουν αυτά τα πέντε πράγματα που θα τους εξασφαλίσουν ένα καλό βαθμό. Αφήστε που οι πιο πολλοί φέρονται σαν ζώα, εξαρτώνται από τα ένστικτά τους, δεν μπορούν να βάλουν όρια στον εαυτό τους, δεν έχουν ιδέα τι θα πει σεβασμός, και εξευτελίζονται καθημερινά με βλακώδεις και ανώριμες συμπεριφορές. Μια ξαδέλφη μου που δουλεύουμε μαζί στο σχολείο, μου έλεγε ότι τον "παλιό καλό καιρό" ήταν υπέροχα να κάνεις μάθημα στο Λύκειο, ενώ τώρα δεν αξίζει τον κόπο καν να ασχολείσαι. Μάγδα πολύ γέλιο η συνομιλία με το Βασιλάκη! Ο άντρας μου πηγαίνει πολύ συχνά τον Αντρέα σε παιδότοπους. Είναι ένας, που κάθε Τρίτη έχει δωρεάν την είσοδο των παιδιών, και πληρώνεις μόνο ό,τι πάρεις. Είναι μικρός παιδότοπος, έχει κοπέλες που ασχολούνται με τα παιδιά, δεν τα προσέχουν απλώς, τα βάζουν και κάνουν χειροτεχνίες με πλαστελίνες, κ.λπ. και του αρέσει πάρα πολύ. Συνήθως μαζεύονται τα ίδια παιδάκια, κι έχουν γίνει παρεούλα! Θα επανέλθει στην προπόνηση ο Βασιλάκης! Κι ο Αντρέας που δεν τρώει ένα λαχανόκηπο, κάνει αρκετές φορές τη μέρα κακά. Η μάνα μου με πρήζει γενικώς. Σήμερα το απόγευμα που πήγα ρωσικά, ήρθε για να δει τα μωρά. Έρχομαι σπίτι, με βλέπει η μικρή κι αρχίζει να κλαψουρίζει, ενώ ο Αντρέας εκείνη την ώρα είχε ξυπνήσει από ένα σύντομο υπνάκο που είχε πάρει, και ήταν λίγο ιδιότροπος. Εγώ ετοιμάζω κάτι να φάω, μιλώντας παράλληλα με τον Αντρέα, ενώ ο άντρας μου του ζέστανε τον τραχανά και τον έδωσε στη μάνα μου να τον ταΐσει, μέχρι να φάω εγώ. Παράλληλα, είχε τη μικρή εκεί στο ριλάξ. Κάθομαι εγώ να φάω και μου κάνει "αντί να πιάσετε τα μωρά, καθίσατε κι οι δύο να φάτε". Συγγνώμη, ήμουν σκοτωμένη, πτώμα, πεινούσα, και δεν είχα αφήσει τα μωρά μόνα τους να κλαίνε. Ήταν μαζί της. Της λέω "είμαι σκοτωμένη, δεν μπορώ να φάω μια μπουκιά;". Πραγματικά, είναι μέρες που νιώθω σαν ζώο, όλη μέρα δουλεύω ή ασχολούμαι με κάτι, μπουκώνομαι το φαΐ μου γρήγορα, τουαλέτα πηγαίνω με την ψυχή στο στόμα, κι αντί να ακούω κι ένα ευχαριστώ που σκοτώνομαι, έχω μόνο γκρίνια και επικρίσεις. Τέλος πάντων, όλο γκρινιάζω σήμερα. Μπα, δε νομίζω η μάνα σου να έχει κατάθλιψη. Αυτό που έχει ονομάζεται "σύνδρομο της ελληνίδας μάνας". Καλά, ο άντρας σου είναι το ακριβώς αντίθετο του δικού μου. Όταν του ζητώ να κάνει κάτι με κάποιο παιδί μου λέει "μήπως να βγάλω και βυζιά να το θηλάσω;". Του λέω 'αυτό είναι το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ". Βάσω όπως τα λες είναι με τα δύο παιδιά. Εγώ πάντως το σπίτι το έχω παραμελημένο. Σόρι κιόλας, πού να τα προλάβω όλα; Έχω σχολείο, ρωσικά, κατηχητικό, τα παιδιά, θα κάθομαι όλη μέρα με τα σφουγγαρόπανα; Τώρα θα μου πείτε, τι τα ήθελες τα ρωσικά, αφού δεν προλαβαίνεις; Αν, όμως, κάθομαι όλο το απόγευμα μέσα να κάνω δουλειές, την κατάθλιψη την έχω βέβαιη. Για τα κακά της μικρής, ο γιατρός μου είπε να δώσουμε δαμάσκηνο σε βαζάκι, γιατί τόσο μικρή δεν μπορεί να φάει αποξηραμένο, και αυτήν την εποχή δεν έχει φρέσκα. Αλλά ρε κορίτσια, πήρε ο άντρας μου της ΗΙΡΡ, βιολογικό, και έχει μέσα ζάχαρη. Είναι δυνατόν; Αφήστε που τα φοβάμαι πολύ αυτά. Πώς γίνεται να διατηρείται το φρούτο στο βαζάκι εκτός ψυγείου; Πόσα συντηρητικά έχει; Στα συστατικά, πάντως, δε γράφει κανένα. Πώς διατηρείται, λοιπόν; Α, ακούστε και το άλλο! Άφησα σήμερα τη Γεωργία στο ριλάξ και ξεσκόνιζα στο σαλόνι. Σχεδόν δίπλα μου η μικρή, σε κάποια φάση γυρίζω να τη δω και δεν ήταν στο ριλάξ. Τρέχω και τη βλέπω να έχει σκύψει και να έχει γύρει στο πλάι, προσπαθώντας να ακουμπήσει το χέρι της στο χαλί! Όπως ήταν τοποθετημένο το ριλάξ, απ' το σημείο που κοίταξα την πρώτη φορά, ήταν λες και δεν ήταν μέσα! Μιλάμε, ένα δευτερόλεπτο ν' αργούσα, μπορεί να έπεφτε κάτω! Άντε, σας αφήνω κόρες! Τα λέμε! Φιλιά!

Γεια σου και καλώς όρισες στο φόρουμ μας. Όλα αυτά που αναφέρεις θα μπορούσαν να είναι συμπτώματα εγκυμοσύνης. Στο γιο μου είχα καφέ την πέμπτη μέρα καθυστέρησης, που εξαφανίστηκαν μέχρι την επόμενη μέρα, ενώ γενικώς στις εγκυμοσύνες μου επηρεάζονταν οι ελιές μου και κάποιες φορές έβγαζα και μερικές καινούριες. Αλλά, αφού ήδη έχεις καθυστέρηση και προσπαθείτε κιόλας για μωρό, γιατί δεν κάνεις ένα τεστ ή μια χοριακή για αρχή, για να ξέρεις τι σου γίνεται;

Γεια σας κορίτσια! Ευτυχώς έχει αρχίσει σιγά-σιγά ν' ανεβαίνει η θερμοκρασία! Το πρωί πήγαμε με τον Αντρέα στην εκκλησία. Η μικρή έμεινε σπίτι με τον μπαμπά. Μετά τον άφησα στους γονείς μου, και πήγαμε κι εμείς το μεσημέρι για φαγητό. Άναψαν και τζάκι, και καθίσαμε μέχρι τις έξι το απόγευμα περίπου. Δηλαδή ο άντρας μου έφυγε, κλασικά, και ήρθε μετά και μας πήρε. Μιλάμε, η μάνα μου με έπρηξε, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Όποτε πηγαίνουμε στο σπίτι της, μου λέει "άσ' το περιοδικό, άσ'το σταυρόλεξο, παίξε λίγο με τον Αντρέα". Σήμερα παίζαμε με τον Αντρέα και κάναμε παζλ, και με έπρηζε "άσε τα παζλ, πάρε το μωρό που κλαίει". "Τς τς τς τς, έπιασε τα παζλ κι αφήνει το μωρό να κλαίει". Παίρνω το μωρό "πώς κρατάς το μωρό έτσι, το δίπλωσες, έλα δώσ'το σ' εμένα". Μετά μου είπε να βάλω ένα ξύλο στο τζάκι, πετάω μέσα δυο ξύλα (πάνω από το προστατευτικό κιγκλίδωμα), δεν έπεσαν ακριβώς μέσα στη φωτιά κι άρχισε "χαχαχαχα, είναι τελείως άσχετη, κοιτάξτε πού τα πέταξε" κ.λπ. Πιάνω τη μασιά να τα βάλω στη φωτιά, "χαχαχαχα, δεν τα καταφέρνει, πωπω, είναι τελείως άσχετη". Μετά μου έλεγε ότι δεν ξέρουμε τίποτα από κοινωνική ζωή, γιατί δεν πήγαμε να μιλήσουμε με όλους τους καλεσμένους στη βάπτιση. Μιλάμε, με καταέπρηξε. Λέω για την πεθερά, αλλά κι η μάνα μου ίδια και χειρότερη είναι. Τέλος πάντων. Όπως παίζαμε παζλ με τον Αντρέα στο χαλί, κοιτάμε τη Γεωργία, και τη βρίσκουμε καθισμένη κανονικά στο καρότσι να εποπτεύει τα πάντα αφ' υψηλού! Είχε πάρα πολλή πλάκα!!!!!!!!! Βάσω, δηλαδή πώς το έβαζες το ελαιόλαδο; Με το δάκτυλο, με μπατονέτα, με βαμβάκι; Εμάς συνεχίζεται η δυσκοιλιότητα, δεν μπορεί να κάνει κακά, και τη βοηθάω με την μπατονέτα. Έχει ερεθιστεί η τρυπούλα της. Αύριο θα πάρω τον παιδίατρο να δούμε τι θα μου πει. Καλά, πόσο είναι τώρα ο μικρός κι αρχίσατε τα εμβόλια; Βάλε ένα τικεράκι να ξέρουμε πού βαδίζουμε! Όντως είναι κουραστικά τα Σαββατοκύριακα. Βασικά, όλες οι μέρες είναι κουραστικές! Σας φιλώ όλες!

Βάσω πώς της έβαζες δηλαδή το ελαιόλαδο; Εγώ χτες και σήμερα της άνοιξα λίγο την τρυπούλα με μια μπατονέτα, και βγήκαν πολλά και σκληρά κακά. Το λυπάμαι το κακόμοιρο, ταλαιπωρείται. Δαμάσκηνο δεν ξέρω αν κάνει να δώσω από τόσο νωρίς. Άσε που αυτήν την εποχή δεν έχει φρέσκα δαμάσκηνα... Ουφ, δεν μπορώ, έχει πάλι πάρα πολύ κρύο, είμαστε κλεισμένοι μέσα, ακύρωσα και το Κατηχητικό, γιατί η αίθουσα δεν έχει θέρμανση, και τα νεύρα μου είναι σε κακό χάλι. Δεν μπορώ συνέχεια σπίτι...

Καλώς ήρθες! Για ό,τι θέλεις, εδώ είμαστε; Έχεις παιδάκια ή είσαι στην προσπάθεια; Εγώ είμαι η Άννα-Μαρία και έχω δύο παιδάκια, τον Αντρέα, τριών χρονών και τη Γεωργία, πεντέμιση μηνών.

Ήταν κάπως όπως το περιγράφετε και εσείς. Δηλαδή λιγότερη ροή, μικρότερη διάρκεια. Μία φίλη μου στους τρεις μήνες πήγε στο γιατρό να δει τι παίζει, έμαθε ότι είναι έγκυος, κι από τότε και μέχρι τη γέννα δεν της ξαναήρθε αίμα. Μια άλλη πάλι, πνιγόταν στη δουλειά της, δεν ήθελε παιδί, κάποια στιγμή κόπηκε, βέβαια, και η περίοδος, δεν έδωσε σημασία, και μια μέρα πήγε στο νοσοκομείο με φοβερούς πόνους και γέννησε ένα παιδί! Απίστευτο κι όμως αληθινό!

Κορίτσια, υπάρχει πιθανότητα μια έγκυος γυναίκα να έχει περίοδο τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης. Γνωρίζω προσωπικά αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Βέβαια, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη και κάποιας άλλης ανωμαλίας, π.χ. κάποιας κύστης. Θα μπορούσατε να κάνετε κάποιο τεστάκι και αν τελικά είναι αρνητικό και η προβληματική περίοδος συνεχιστεί, θα πρέπει να πάτε στο γιατρό σας.

Καλημέρα! Τέσσερις μήνες δεν είναι τίποτα! Στον ένα χρόνο, μη σου πω και στα δύο χρόνια ν' αρχίσεις να ανησυχείς! Εμείς προσπαθούσαμε γύρω στον ένα χρόνο, αλλά με μεγάλα διαλείμματα, γιατί κάποια στιγμή είχα σπάσει το χέρι μου, μετά πήγαμε κάποια ταξίδια, κ.λπ. Έμεινα έγκυος περίπου ένα χρόνο μετά την πρώτη προσπάθεια, αλλά με συνολική προσπάθεια γύρω στους έξι μήνες. Μετά το έχασα και ξαναέμεινα έγκυος έξι μήνες μετά, ενώ υποτίθεται προσέχαμε και έλεγα ότι τελικά δε θέλω παιδιά! Πιστεύω ότι έμεινα έγκυος επειδή το είχα βγάλει τελείως απ' το μυαλό μου. Δεν ξέρω αν ισχύει, βέβαια κάτι τέτοιο! Τη δεύτερη φορά έμεινα έγκυος μετά από πέντε περίπου μήνες προσπαθειών. Μην απογοητεύεσαι τόσο γρήγορα. Κάποιες κοπέλες μένουν έγκυες με την πρώτη προσπάθεια, ενώ κάποιες άλλες αργούν πολύ περισσότερο.

Κι εγώ είχα εμετούς στο πρώτο τρίμηνο της πρώτης εγκυμοσύνης, μαζί με ξινίλες και τρελές αναγούλες, και στη δεύτερη εγκυμοσύνη μια απ' τα ίδια, με πολύ λιγότερους εμετούς, όμως. Γι' αυτό και δεν έβαζα στο πρώτο τρίμηνο. Δεν ξέρω αν είναι το ιδανικό βάρος τα 12-15 κιλά, απλώς αυτό είναι το σύνηθες. Κι εμένα μια φίλη μου είναι στον όγδοο κι έχει βάλει μόνο τέσσερα κιλά, αλλά δεν το λες και φυσιολογικό! Κάνει, όμως, ακόμα εμετούς και ταλαιπωρείται πάρα πολύ. Πάντως, μέσα στα κιλά της εγκυμοσύνης είναι και το αμνιακό υγρό, και ο πλακούντας, και το βάρος του μωρού φυσικά, και το πρήξιμο. Θα δεις ότι με τη γέννα τα μισά τουλάχιστον θα φύγουν!

Άλλα τόσα μέχρι να γεννηθεί;;;; Χαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!! Λογικά θα βάλεις πολύ περισσότερα! Συνήθως τα πολλά κιλά μπαίνουν στο τελευταίο τρίμηνο, και κυρίως τον τελευταίο μήνα. Εγώ και στις δύο εγκυμοσύνες έβαλα 12-13 κιλά, αλλά στο πρώτο τρίμηνο δεν έβαζα καθόλου. Στη δεύτερη εγκυμοσύνη έχασα κιόλας στο πρώτο τρίμηνο. Μετά, όμως, μπαίνουν κιλά, και είναι και πολύ φυσιολογικό. Δεν αγχώθηκα ποτέ για τα κιλά, ούτε στερήθηκα στην εγκυμοσύνη, χωρίς να σημαίνει ότι έτρωγα ανεξέλεγκτα. Σωστή διατροφή και κιλά θα μπουν σίγουρα! Μετά τις γέννες έφευγαν τα μισά, και με το θηλασμό έφευγαν και τα υπόλοιπα. Συνήθως οι πιο πολλές γυναίκες βάζουν γύρω στα 10-12 κιλά. Το θέμα είναι να μην ξεφύγεις και να βάλεις τριάντα κιλά και μετά να μη φεύγουν με τίποτα! Καλή εγκυμοσύνη εύχομαι και να κρατήσεις το μωράκι σου υγιές στην αγκαλιά σου!

Γεια σας κορίτσια! Πού χαθήκατε; Εμάς εδώ έχει ψοφόκρυο! Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα, αλλά από αύριο θ' αρχίσει ν' ανεβαίνει η θερμοκρασία. Πήγα σχολείο σήμερα, από τη δεύτερη ώρα, έτσι γλίτωσα το μάθημα με τη χειρότερη τάξη. Όταν πήγαινα σχολείο είχε 4 βαθμούς, ενώ μου είπαν κάποιοι που ήρθαν την πρώτη ώρα ότι είχε ένα βαθμό, ή και -2 ακόμα σε κάποιες περιοχές. Και το νιώθουμε ακόμα πιο κάτω, π.χ. όταν έχει 6 βαθμούς, είναι λες και έχει -2. Ρωσικά δε θα πάω, κλαψ... Ρε κορίτσια, στεναχωριέμαι με τη μικρή. Από τη μέρα που αρχίσαμε τα φρούτα, έχουν σφίξει πάρα πολύ τα κακά της και ζορίζεται πολύ. Νομίζω σας το είχα ξαναπεί. Από την αρχή δεν έκανε κάθε μέρα κακά, έτσι δεν προβληματίστηκα, αλλά σήμερα την πήγα να την αλλάξω, και είδα ότι είχε στην τρυπούλα κακά που δεν έβγαιναν. Τη βοήθησα με μία μπατονέτα και έβγαλε πάρα πολλά και σκληρά. Ίσως γι' αυτό να ήταν τόσο γκρινιάρικο το μωρό τώρα τελευταία. Σας έχει τύχει εσάς κάτι παρόμοιο;

Δεν ξέρω να σου πω για το θέμα που αναφέρεις. Σου γράφω απλώς για να σου πω ότι δεν έχει νόημα να ψάχνεις στο ίντερνετ για ιατρικά θέματα. Την έχω πατήσει κι εγώ πολλές φορές έτσι, κι έχω πανικοβληθεί. Καλύτερα ν' ακούς το γιατρό σου και να μην το πολυψάχνεις στο ίντερνετ. Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

Γεια σας κόρες! Τα νέα από το μέτωπο: ο άντρας μου ευτυχώς είναι καλύτερα. Ο Αντρέας συνεχίζει στα ίδια, βήχας, μύξα και δέκατα πού και πού. Η μικρή είναι κι αυτή λίγο ιδιότροπη εδώ και λίγο καιρό, ίσως βγάζει δοντάκια, δεν ξέρω. Εγώ συνεχίζω να είμαι χάλια ψυχολογικά, τα νεύρα μου είναι σπασμένα, κι όλο φωνάζω. Έχω εκνευριστεί που ο Αντρέας είναι τόσο αρνητικός στο να κόψει τις πάνες. Όποτε του πούμε να κάθεται στο γιογιό, λέει όχι, κι ότι θέλει την πάνα, κ.λπ. Του λέμε χίλια δυο, ότι για να πάει του χρόνου στο σχολείο για τους μεγάλους θα πρέπει να κόψει τις πάνες, ότι αν θέλει να πάει ποδόσφαιρο του χρόνου δε γίνεται να πάει με την πάνα, γιατί δεν παίρνουν παιδάκια με πάνες, τίποτα αυτός. "Όχι παίνουν". Δεν τον πιάνεις από πουθενά. Εκτός αυτού, δε θέλει να τον αλλάζουμε, δε λέει επίτηδες τα κακά, με αποτέλεσμα να συγκαίγεται και να γίνεται μάχη για να τον αλλάξουμε τελικά. Ειδικά σήμερα που ο άντρας μου δε συμμετείχε, ήταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί εγώ δεν μπορώ να τον φορτωθώ και να τον κουβαλήσω μέχρι το δωμάτιο. Έχω απελπιστεί με το θέμα της πάνας. Ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα την κόψει, όλοι τις κόβουν, αλλά είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό το πισωγύρισμα συνέχεια. Π.χ. πριν τα Χριστούγεννα φορούσε βρακάκι και τα κρατούσε, και αντί να προοδεύει, πήγε πίσω πάλι, κι άρχισε να κάνει πάνω του όχι μόνο τσίσα, που είναι λογικό να του φεύγουν καμιά φορά μέσα στη μέρα, αλλά και κακά. Τώρα έχουμε σταματήσει, βέβαια, κάθε προσπάθεια, γιατί με τις αρρώστιες και τις διάρροιες, δεν τίθεται θέμα... Μάγδα εγώ αν είχα την πεθερά κοντά μου θα είχαμε καταλήξει αυτή στο χώμα κι εγώ στη φυλακή. Καλά, και με τη μάνα μου είμαστε οριακά. Σήμερα που πήγα εγώ στο νηπιαγωγείο, έπιασε κι έπλυνε ένα σωρό πιάτα, την πιατοθήκη, κ.λπ., και όταν γύρισα μου είπε ότι η κουζίνα μας είναι χάλια, ότι η πιατοθήκη ήταν πάρα πολύ βρώμικη, ότι οι πάγκοι μου είναι τόσο χάλια που θέλουν πέντε μέρες καθάρισμα (τους περνάω συνέχεια με βρεγμένο πανάκι με ντετόλ), μου πέταξε όλα τα σφουγγαράκια, τα συρματάκια, κ.λπ., γιατί ήταν πολύ βρώμικα, είπε, και πήρε άλλα, μαζί με ταπεράκια, και μου έγραψε κιόλας από πάνω για ποια δουλειά είναι το καθένα. Εν τω μεταξύ, τα πιο πολλά σφουγγαράκια που είχα εκεί δεν ήταν καν για τα πιάτα ή για το νεροχύτη, με ένα καθάρισα κάποιες φορές το χαλί, με ένα άλλο τους καναπέδες, κ.λπ, και δεν ακουμπούσαν καν στα σφουγγαράκια των πιάτων και του νεροχύτη. Μου λέει "ε, και πού ήθελες να το ξέρω αυτό;". "Το ξέρω εγώ", της απαντώ, "αλλά αν μπαίνουν άλλοι και μου τα ανακατεύουν, εκεί δημιουργείται πρόβλημα". Μετά της είπα να πάρει γίγαντες για το σπίτι, γιατί τους έβαλε από χτες το βράδι ο άντρας μου στο νερό και αναγκάστηκα να τους φτιάξω σήμερα, αλλά μόνο εγώ έφαγα, αφού ο άντρας μου έφαγε λαπά, κι ο Αντρέας κάτι άλλο. Της λέω, λοιπόν, να πάρει γίγαντες, γιατί είναι πολλοί και θα μείνουν, και ξίνισε τα μούτρα της. Α, και το βράδι με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ένα θείο που είχαμε καλέσει στη βάπτιση, δεν τον περιποιηθήκαμε, και δεν πήγαμε να του μιλήσουμε πολύ στο τραπέζι, κι ότι ο άντρας μου δεν πήγε να μιλήσει με κανένα, κι ότι κάθισε απέναντι απ' τη μάνα του και μιλούσε μόνο μαζί της. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί γύρισε και μίλησε με τους πιο πολλούς καλεσμένους, αλλά το λέω για να καταλάβετε πώς ρίχνει λάδι στη φωτιά. Μάγδα κι εγώ απορώ πώς δεν τον έχω στραγγαλίσει ακόμη. Να μην του μιλώ για μια βδομάδα δεν παίζει, δε λειτουργώ έτσι. Δεν μπορώ να κρατήσω μούτρα για πάνω από μισή ώρα. Α, μάλλον γι' αυτόν δεν τον έχω στραγγαλίσει, χαχα! Να μην ασχολούμαι με το σπίτι ούτε κι αυτό γίνεται, γιατί έχουμε τα μωρά. Αν δεν τα είχαμε, πολύ ευχαρίστως! Πάντως σήμερα έκανα πολλές δικές του δουλειές και τα είδα όλα: σκουπίδια, άλλαγμα σεντονιών, πιάτα. Αφήστε, δε θα πάρω! Κι εμείς έτσι ήμασταν παλιά, όλα μισά, τώρα πιστεύω βγάζει πολύ κόμπλεξ που εγώ φέρνω τα λεφτά, και που εγώ όλο προχωρώ και κάνω ένα σωρό πράγματα, ενώ αυτός έχει κλειστεί στο σπίτι και παίζει στον υπολογιστή. Χαχα, πολύ γέλιο ο Βασιλάκης! Ο Αντρέας τον υπολογιστή τον λέει "ο υπολογιστικής", ενώ έχει πάρα πολλή πλάκα ο τρόπος που λέει πολλά πράγματα, που φυσικά εδώ δεν μπορεί να αποδοθεί! Χτες έλεγα στη Γεωργία "είσαι ένας καραγκιόζης" και μου κάνει ο Αντρέας "όχι καραγκιόζης, καραγκιόζα"! Το έκανε στο θηλυκό, χαχα! Αφήστε που έχει τρομερή φαντασία. Από πολύ μικρός οτιδήποτε το μεταμόρφωνε σε κάτι άλλο, π.χ. μια ζώνη σε φίδι ή χελώνα. Ακούστε κάτι που μου έκανε εντύπωση: Μια μέρα ήμασταν στην εκκλησία, στο γνωστό "νηπιαγωγείο" και τα παιδάκια έκαναν πάρα πολλή φασαρία, οπότε η γιαγιά ενός παιδιού εκνευρίστηκε και τους λέει (κακώς, πάρα πολύ κακώς) "σταματήστε, γιατί θα έρθει ο πάτερ και θα σας κόψει τη γλώσσα". Εγώ εκνευρίστηκα που το άκουσα αυτό, πηγαίνω κοντά στον Αντρέα και τι μου λέει ; "Θα πά-ω το ψαλίδι από τον παππούλη και θα του το πετάτσω". Δηλαδή, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα που το άκουσε αυτό, σχημάτισε στο μυαλό του την εικόνα του παπά με το ψαλίδι, που ερχόταν να του κόψει τη γλώσσα". Ευτυχώς μετά το ξέχασε και δεν το ξανανέφερε. Η Γεωργία έχει πολλή πλάκα, προσπαθεί να μιλήσει και ακούγεται όπως τα δελφίνια όταν τραγουδάνε, χαχα! Σήμερα της έκανα "έλα-έλα" και προσπαθούσε να το κάνει κι αυτή! Αφήστε που λατρεύει τον Αντρέα. Όταν τον βλέπει να χοροπηδά ξεκαρδίζεται στα γέλια. Έχει πλάκα που την κρατά ο άντρας μου και την κάνει αεροπλανάκι, και καλά κυνηγάνε τον Αντρέα. Εκεί να δείτε γέλια και τα δύο! Αύριο μάλλον θα πάω σχολείο, αλλά λογικά όχι την πρώτη ώρα, γιατί είναι πολύ βάρβαρο να ξυπνήσω τον άντρα μου απ' τις εφτά αφού είναι άρρωστος. Λογικά θα πάω τη δεύτερη ώρα, δηλαδή στις οκτώ και τέταρτο, εκτός απροόπτου. Σας αφήνω, πάω να ξεκουραστώ!

Γεια σας κορίτσια! Τι κάνετε; Εμείς χάλια... Αρρώστησε ο άντρας μου, έχει πυρετό και κάνει λες και είναι ετοιμοθάνατος. Είναι όλη μέρα στο κρεβάτι σε κατάσταση αφασίας. Σε κάποια φάση σηκώθηκε κι έπεσε κάτω. Δεν ξέρω αν ζαλίστηκε ή αν γλίστρησε, επειδή στο σημείο εκείνο είχε βγάλει γουλιά η Γεωργία και τα μάζεψα με τη σφουγγαρίστρα. Μάλλον το δεύτερο, αλλά του καρφώθηκε ότι δεν μπορεί να περπατήσει, και όλη μέρα είναι ξαπλωμένος και κοιμάται. Τι περίμενε, κυκλοφορούσε όλη μέρα μ' ένα ανοιξιάτικο μπουφάν, κι έλεγε ότι δεν κρυώνει. Μόνο το απόγευμα που πήγαμε τα παιδιά στον παιδίατρο έβαλε παλτό. Όλο τέτοιες ηλιθιότητες κάνει, και μετά την πληρώνουμε εμείς που ταλαιπωρούμαστε. Εγώ φυσικά δεν πήγα σχολείο, αφού δεν μπορούσε να κρατήσει τα μωρά. Ο Αντρέας έχει πάρα πολλή μύξα και βήχα, και τώρα έκανε κι αυτός πάλι πυρετό. Ουφ, αμάν πια, δεν ησυχάζουμε... Χτες βράδι του βάλαμε ορό, μετά ήπιε γάλα, κι όταν τον πήγαμε στο κρεβάτι, έκανε ένα τεράστιο εμετό, όλο μύξες και φλέγματα (μπλιάχ). Μετά απ' αυτό ησύχασε και κοιμήθηκε, αλλά το κρεβάτι είχε γίνει μούσκεμα, έτσι κοιμήθηκαν ο Αντρέας με τον άντρα μου στο κρεβάτι του παιδικού, εγώ στον καναπέ, κι η Γεωργία δίπλα μου στο πάρκο. Το βράδι αργά, αρρώστησε κι ο άντρας μου. Ευτυχώς ήρθε κι η μάνα μου και κράτησε τα παιδιά, και πετάχτηκα εγώ στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο για να κάνω αίτηση για να πάρουν τον Αντρέα του χρόνου. Είχε πολύ κόσμο και έκανα γύρω στα σαρανταπέντε λεπτά, και μετά πετάχτηκα πάλι για να τους πάω λογαριασμό ρεύματος. Ουφ, δεν μπορώ, τα νεύρα μου είναι σε κακό χάλι. Ο Αντρέας περνάει τρελή κρίση ξεροκεφαλιάς, δεν έρχεται να τον αλλάξουμε, κάνει ό,τι θέλει και δεν ακούει κανένα, δεν μπορώ, όλη μέρα φωνάζω και εκνευρίζομαι. Για να κόψει τις πάνες ούτε λόγος μ' αυτές τις αρρώστιες, αφήστε που δε θέλει να κάθεται στο γιογιό, ενώ του αγοράσαμε καινούριο γιογιό-αυτοκινητάκι, που παίζει μουσική. Χριστίνα η πεθερά δούλευε, το ίδιο και ο σύζυγός της. Δούλευαν εργάτες σε εργοστάσιο, και η πεθερά σταμάτησε όταν έκανε τρίτο παιδί. Επειδή δεν είχαν κανένα να τους τα προσέχει, μια που η πεθερά της είχε πεθάνει και η μάνα της δούλευε κι αυτή, εργάζονταν με βάρδιες, "ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε" "για να μην πέσουν τα παιδιά στα ξένα χέρια". Τις φράσεις στα εισαγωγικά εννοείται τις έχουν καραμέλα και τις επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαρία. Ταλαιπωρήθηκε πολύ στη ζωή της, κι αντί να θέλει για τα παιδιά της κάτι καλύτερο, θέλει ακριβώς το ίδιο μ' αυτό που έζησε αυτή. Αυτό συμβαίνει και γενικότερα, δηλαδή αυτοί δεν τελείωσαν καν το σχολείο, κι αντί να φροντίσουν να το τελειώσουν τουλάχιστον τα παιδιά τους, τα έβγαζαν απ' το σχολείο για να δουλέψουν, επειδή, λέει, δεν ξυπνούσαν το πρωί να πάνε σχολείο, κι έμεναν από απουσίες... Τα έβαζαν, βέβαια, στο εσπερινό σχολείο, αλλά φυσικά, γράφονταν στην αρχή και μετά σταματούσαν, όπως συμβαίνει συνήθως. Όσον αφορά στις δουλειές του σπιτιού, ο πεθερός έκανε κάποια πράγματα αναγκαστικά, όταν ήταν στο σπίτι, δηλαδή άλλαζε τα παιδιά, τα τάιζε, τέτοια πράγματα. Όταν επέστρεφε η πεθερά στο σπίτι, αυτός σηκωνόταν κι έφευγε, πήγαινε στο χωράφι και στο κοτέτσι του γιατί βαριόταν, κι ο άντρας μου θεωρεί ότι έτσι πρέπει να κάνουν όλοι οι άντρες (αυτό το υιοθέτησε τις τελευταίες μέρες, γιατί άραγε. Στον άντρα μου λέω ακριβώς αυτά που λες κι εσύ, δηλαδή, αν θέλει εγώ να πάρω τις ευθύνες μου, να πάρει κι αυτός τις δικές του, και να πάει να δουλέψει να φέρνει τα λεφτά, αφού θέλει να το πάμε παραδοσιακά. Οι απαντήσεις που δίνει συνήθως είναι "βρες μου δουλειά να δουλέψω" ή "γιατί βρήκα δουλειά και δεν πήγα;" ή "ας είναι καλά οι γονείς σου, που μου τάζανε ότι θα μου βρουν δουλειά". Πάντα φταίνε οι άλλοι, πάντα η ευθύνη βαραίνει τους άλλους. Ανωριμότητα και ευθυνοφοβία, ακριβώς όπως οι γονείς του. Και συνέχεια μου λέει ότι εγώ ήμουν τυχερή που διορίστηκα, και δεν κατάφερα και τίποτα το σπουδαίο. Πιστεύω έχει μεγάλο κόμπλεξ, αλλά φυσικά δεν το παραδέχεται. Εγώ διορίστηκα επειδή είχα τρία πτυχία (το διδακτορικό δεν το είχα τότε), κι όχι επειδή ήμουν απλά τυχερή. Τα πτυχία μου, και οι καλοί μου βαθμοί, μου πρόσθεσαν μόρια, τα οποία συνέτειναν στο διορισμό. Επιπλέον, εγώ τελείωσα κανονικά στα χρόνια μου το πρώτο πτυχίο, κι έτσι πήρα νωρίτερα σειρά για διορισμό. Αυτός τελείωσε στα έξι χρόνια (αντί τέσσερα) και με χαμηλό βαθμό, οπότε άργησε να πάρει σειρά για διορισμό, ενώ δεν έχει κανένα επιπλέον προσόν για να ανέβει στην επετηρίδα. Οπότε, ναι, φταίει που δε διορίστηκε, ενώ εγώ δεν ήμουν απλά τυχερή. Όταν, όμως, του τα λέω αυτά, μου λέει ότι λέω βλακείες. Βάσω περαστικά... Δεν την αντέχω τη γαστρεντερίτιδα, με σκοτώνει. Ευτυχώς που είσαι ήδη καλύτερα! Κι εγώ πιστεύω ότι έχουν σπάσει τα νεύρα του άντρα μου που είναι σπίτι, και επιπλέον, θεωρεί ότι δεν εκτιμώ όσα κάνει. Αυτός, όμως, εκτιμά το γεγονός ότι εγώ βγαίνω έξω για να δουλέψω; Όχι, βέβαια. Αντίθετα, θεωρεί ότι, ασχέτως του ότι δουλεύω, οφείλω να το παίζω και χαρωπή νοικοκυρά. Μαρίνα κόντεψες κι εσύ! Άντε, με το καλό! Πολλά φιλιά!

Τι κάνετε ρε κορίτσια; Ουφ, εγώ κουράστηκα πολύ σήμερα, ενώ δεν έκανα και τίποτα το ιδιαίτερο. Πήγα σχολείο, βέβαια, γύρισα, και απ' την ώρα που γύρισα, ο σύζυγος απών. Στον υπολογιστή, κι εγώ να τρέχω και με τα δύο μωρά. Μότο του πλέον είναι "αφού ήρθες, αναλαμβάνεις εσύ, γιατί τα παιδιά θέλουν τη μάνα". Ηλιθιότητες της μάνας του, τις οποίες επαναλαμβάνει σαν ρομποτάκι. Τώρα έχει αρχίσει και την άλλη καραμέλα που του είπε η μάνα του, ότι, λέει, είναι όλη μέρα κλεισμένος στο σπίτι και νιώθει χάλια και θα πάθει κατάθλιψη. Αυτό πριν έρθει η μάνα του ουδέποτε το είχε πει. Από τότε που ήρθε, το επαναλαμβάνει συνεχώς. Λέει όλη την ώρα ότι τα παιδιά είναι δική μου ευθύνη, λες και τα έκανα μόνη μου, και ότι κι άλλες γυναίκες δουλεύουν και στο σπίτι τους είναι γυναίκες, και ότι το σπίτι μας είναι μπουρδέλο, και δεν είμαι εγώ νοικοκυρά, κι ότι ήρθε η μάνα του κι έκανε τις δικές μου δουλειές, ενώ στην πραγματικότητα, η μάνα του έκανε μόνο δουλειές που έχει αναλάβει αυτός, συν λίγο σίδερο μια φορά. Δηλαδή, συγγνώμη, είναι τώρα η μάνα του πρότυπο νοικοκυράς, που στο σπίτι της σιχαίνεσαι να πατήσεις; Κι όταν του λέω ότι δουλεύω μου λέει "ε, κι επειδή δουλεύεις;". Είναι η βλακώδης λογική της μάνας του, της γιαγιάς του, και γενικώς, ανθρώπων αμόρφωτων και χαμηλής νοημοσύνης. Τέλος πάντων, έχω εκνευριστεί, τώρα το βράδι ετοίμασε τον Αντρέα για ύπνο, πάω να τον κοιμίσω και ο μικρός έκλαιγε πάρα πολύ, μου έδειχνε μέσα στο στόμα του και ζητούσε τον μπαμπά. Πάει ο άντρας μου και μετά από λίγα λεπτά ο μικρός έκανε εμετό. Μύξες έβγαλε, επειδή είχε πάρα πολλές και ησύχασε, αλλά όπως καταλαβαίνετε, είχαμε τρεξίματα, αφού τον εμετό τον έκανε στο κρεβάτι. Τέλος πάντων, αλλάζω εγώ ρούχα στον Αντρέα και μετά πάμε στο κρεβάτι του παιδικού να τον κοιμίσω, οπότε η μικρή ήταν στο ριλάξ κι έκλαιγε. Ο άντρας μου θεώρησε καλό να βγάλει πρώτα τα σεντόνια και να πλύνει το στρώμα, και μετά ν' ασχοληθεί μαζί της. Το μωρό να σπαράζει, εν τω μεταξύ. Σε κάποια φάση έρχεται στο σαλόνι και τι κάνει; Κάθεται στον υπολογιστή και είχε το μωρό δίπλα του στο ριλάξ και το κουνούσε και παραπονιόταν κιόλας ότι δε σταματά. Τόσο μυαλό μιλάμε... Την παίρνω, την ταΐζω, κοιμάται, πάω να τυπώσω την αίτηση για τη φοίτηση του Αντρέα σε δημόσιο νηπιαγωγείο του χρόνου, ξυπνάει η μικρή. Του λέω να την κρατήσει, χίλια παράπονα. "Γιατί δεν την κοιμίζεις πρώτα και μετά να τυπώσεις την αίτηση;". Λες και είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει ένα μωρό λίγη ώρα. Μετά κάθομαι να συμπληρώσω την αίτηση, καθόταν πάνω απ' το κεφάλι μου, και συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο: "Γιατί δεν την κοιμίζεις πρώτα;". Ήθελα να κόψω και λάχανο για να φτιάξει αύριο λαχανόρυζο, φυσικά δεν μπόρεσα. Αφήστε που σε κάποια φάση το μεσημέρι ζαλίστηκα όπως καθόμουν και κρατούσα το μωρό, γιατί μου έβγαινε όλη η κούραση απ' το σχολείο, κι ενώ το είπα πολλές φορές ότι ζαλίζομαι κι αυτός καθόταν κοντά μου, ούτε που άπλωσε το χέρι του να πάρει το μωρό να βοηθήσει, κι επέμενε κιόλας, ότι είναι δική μου ευθύνη και επαναλάμβανε και την άλλη βλακεία της μάνας του "και θες κι άλλα παιδιά μετά". Σόρι, εγώ δεν είπα ότι θέλω να κάνω παιδιά και να τα μεγαλώνω μόνη μου. Είναι αυτονόητο ότι βοηθάνε όλοι. Αν ο καθένας μουλαρώνει, τότε δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Τώρα έχει λυσσάξει να πάει να βρει δουλειά, κάπως στο στιλ "θα βρω δουλειά και θα σου δείξω εγώ", αλλά φυσικά δε βρίσκει τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα, αλλά και γιατί δεν έχει προσόντα. Τόσα χρόνια που κάθεται, θα μπορούσε να πάρει ένα πτυχίο σε κάποια ξένη γλώσσα, αφού ούτε αγγλικά δεν ξέρει, ή κάποιο πτυχίο στους υπολογιστές, ή να αποκτήσει ένα επιπλέον προσόν τέλος πάντων, αλλά τίποτα. Μόνο να παίζει στον υπολογιστή ξέρει. Να σφιχτεί λίγο, να καθίσει να διαβάσει, να κάνει κάτι, να προχωρήσει λίγο, τίποτα. Τέλος πάντων, σας έπρηξα κι εσάς. Το απόγευμα πήγα Βιβλιοθήκη και στο Δημοτικό Θέατρο, που είναι ακριβώς δίπλα κι έκοψα εισητήρια για μια παράσταση με τον Μίκυ και τους φίλους του για τον Αντρέα, ο οποίος ενθουσιάστηκε! Στις 18 του μήνα θα πάμε. Μετά πήγα φρουταρία και μετά απ' αυτό τους πήγαμε και τους δύο στον παιδίατρο, αφού η Γεωργία έβγαλε κάτι περίεργα σπυράκια. Για τις κοκκινίλες στ' αφτιά του Αντρέα ο γιατρός μας είπε ότι είναι κάτι πολύ μικρό που δεν αξιολογείται, κι ότι ίσως να τρίφτηκε το αφτί του όπως κοιμόταν, ενώ τα σπυράκια της Γεωργίας είναι τσιμπήματα κουνουπιών, είπε. Παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο να ρωτήσει, της λέω τι μας είπε, κι άρχισε ότι κάτι έχει το παιδί (ο Αντρέας) κι ο γιατρός δεν το κατάλαβε, και να τον πάμε και σε άλλο γιατρό για δεύτερη γνώμη, κι ότι σιγά μην είναι τσιμπήματα κουνουπιών τα σπυράκια της Γεωργίας. Τελικά της λέω "εντάξει, έχουμε ένα άχρηστο γιατρό, δεν καταλαβαίνει τίποτα, ενώ εμείς τα ξέρουμε όλα". Χριστίνα η Γεωργία είναι αρκετά τεμπελούλα, και μας θέλει συνέχεια από πάνω της. Μου κακοφαίνεται κάπως, γιατί ο Αντρέας ήταν πολύ ανεξάρτητο παιδί και έπαιζε πάρα πολύ μόνος του. Η Γεωργία θέλει να είμαστε συνέχεια από πάνω της να της παίζουμε. Ούτε κι εγώ θα μπορούσα να κάνω όλα αυτά που έκανε η Μάγδα μέσα σε μία μέρα! Θα μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα, φτάνει να μην έχουν σχέση με δουλειές του σπιτού. Α, δε σας είπα την τελευταία ατάκα του άντρα μου (=της πεθεράς). Όταν του λέω να κρατήσει τα παιδιά, μου λέει να φέρω γυναίκα γιατί αυτός δεν είναι Φιλιππινέζα. Του λέω "καλά, από πότε είναι ευθύνη της Φιλιππινέζας τα παιδιά μας; Τα παιδιά είναι ευθύνη των γονιών". Τίποτα αυτός, να φέρω γυναίκα. "Ε, εντάξει τότε" του λέω "πήγαινε δούλεψε, να φέρω γυναίκα. Τώρα με το μισθό μου μόνο δεν έχουμε τη δυνατότητα να φέρνουμε γυναίκα". Στην κοσμάρα του αυτός. Κατάλαβα, οι γονείς σου δε σταματάνε πουθενά! Όπως έλεγε και η Υβόννη Μαλτέζου στο "Είσαι το ταίρι μου" "Μάνα είμαι, έχω το ακαταλόγιστο". Είναι ζόρικη η κατάσταση, αφού ούτε σπίτια έχει στην περιοχή σας, και δε γίνεται να απομακρυνθείς πολύ. Εύχομαι να βρεθεί η καλύτερη λύση! Σας καληνυχτώ κορίτσια, πρέπει να στρώσω στον καναπέ να κοιμηθώ, γιατί το διπλό κρεβάτι είναι άχρηστο απ' τους εμετούς, και στο παιδικό θα κοιμηθούν ο άντρας μου με τον Αντρέα. Εγώ με τη Γεωρία στο σαλόνι.

Γεια σας κορίτσια! Τελικά πήρα τον παιδίατρο για τα σημαδάκια του Αντρέα. Μου είπε ότι δεν έχει ιδέα τι είναι και να του τον πάμε αύριο να τα δει, εκτός κι αν κάνει σήμερα ψηλό πυρετό, πάνω από 39. Τελικά δεν έκανε, μόνο τώρα το βράδι ανέβασε 38.5, που έπεσε σχεδόν αμέσως με το αντιπυρετικό. Έτσι, θα πάμε αύριο να τον δει. Πάντως αγχώθηκα πάρα πολύ, σε σημείο που είναι το στομάχι μου χάλια σήμερα. Τέλος πάντων, ελπίζω να μην είναι κάτι... Γενικώς, εγώ το έχω αυτό το πράγμα, ό,τι κι αν είναι, το μυαλό μου πάει κατευθείαν στον καρκίνο. Πόσο μάλλον που μου έβγαζε κι αυτά το google. Χριστίνα θα του πω να μας γράψει ένα γενικό τσεκ απ, καλή ιδέα! Κι εγώ συμφωνώ με τα κορίτσια ότι δεν είναι κι ό,τι καλύτερο να μετακομίσεις. Αν, όμως, πιστεύεις ότι τελικά θα σε οδηγήσουν στο χωρισμό, ίσως να μην είναι και τόσο λάθος τελικά. Βάσω ναι, έτσι λέμε "καλημέρα και τα Φώτα, και την πουλουστρίνα πρώτα". Η "πουλουστρίνα" ήταν ένα δώρο, πάντοτε κάποιο χρηματικό ποσό, το οποίο έδιναν στα παιδιά ο πατέρας, οι θείοι και ο νονός, όταν αυτά πήγαιναν κοντά τους τη μέρα των Φώτων και τους έλεγαν αυτό το χαιρετισμό. Στον προηγούμενο κατακλυσμό πλημμύρισε η Λάρνακα, σ' αυτόν η Λεμεσός. Ελπίζω να μην είχατε ζημιές. Καλά, αυτό το εναλλάξ στο τραπέζι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς πώς το κάνατε; Εμείς για να μη χρειάζεται να βγάζουμε τα μωρά έξω, μαζευόμαστε στο σπίτι μας. Μόνο πέρσι που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου πήγαμε στο δικό τους σπίτι. Περαστικά στην Ιωαννούλα, αμάν πια με τις αρρώστιες... Μάγδα μια χαρά περάσατε! Εμείς δυο μέρες μείναμε κλεισμένοι στο σπίτι. Μόνο ο άντρας μου βγήκε για λίγο, για να κάνει κάτι μικροψώνια στη γειτονιά. Δεν είναι ότι κάνει κρύο (που κάνει) είναι η βροχή και ο τρελοαέρας, και φυσικά, ο Αντρέας που είναι άρρωστος... Χαχα, κι εγώ τη γράφω την πεθερά και το κόβει συνήθως. Αλλά ευτυχώς σπάνια βλεπόμαστε!! Καλά, κοκακόλα σε μικρό παιδί; Εμένα κανείς δε διανοήθηκε να δώσει, κι όχι επειδή το απαγορεύουμε εμείς. Ούτε καν η πεθερά που είναι ό,τι να 'ναι. Εμείς αυτές τις μέρες κάναμε πολλάααα παζλ με τον Αντρέα! Τα βρίσκει πολύ εύκολα πλέον μόνος του, ακόμα κι αυτά με περισσότερα κομμάτια. Πολύ γέλιο με τα καλαμάκια! Κι ο Αντρέας κάνει διάφορα τέτοια. Κάτι που του αρέσει πολύ είναι να φοράει ένα κουτί και να φαίνονται μόνο τα πόδια του, και λέμε ότι είναι "ένα κουτί με πόδια". Σήμερα φόρεσε πάλι ένα χαρτόκουτο και κάθισε στο αυτοκινητάκι του, κι ήθελε να πάμε όλοι να τον δούμε! Η Γεωργία πάλι, νομίζω είναι λίγο τεμπέλικο μωράκι. Στο πάρκο της δεν παίζει με τα παιχνίδια της, αν δεν της τα δίνουμε εμείς στα χέρια. Αλλιώς κλαίει και χτυπιέται. Της τα βάζω πιο μακριά, κάνει μια προσπάθεια αλλά μετά τα παρατάει και κλαίει. Τέλος πάντων, όπως και να 'χει, στο τέλος όλοι περπατάνε, όλοι μιλάνε και όλοι κόβουν τις πάνες! Οπότε, δεν τρελαίνομαι! Σας φιλώ, πάω να βγάλω γάλα.

Γεια σας κορίτσια και χρόνια πολλά! Τι κάνετε; Εμάς εδώ έγινε χαλασμός χτες! Βροχές, καταιγίδες, τρελός αέρας. Όλο το βράδι άκουγα τον άνεμο να λυσσομανάει... Τώρα είναι κάααπως καλύτερα, αλλά ακόμα φυσάει και κάθε λίγο βρέχει κιόλας. Έτσι, δεν πήγαμε εκκλησία, το είδαμε απ' την τηλεόραση. Χτες ο πυρετός του Αντρέα είχε φτάσει 40.2... Ευτυχώς σήμερα προς το παρόν δεν έχει κάνει πυρετό. Θα δείξει... Έχουμε μέλλον ακόμα. Εν τω μεταξύ, χτες το πρωί είδα στο λοβό του αφτιού του κάτι σα μώλωπα, σαν μπλάβισμα κάπως. Το συνέδεσα με τον πυρετό, πήρα το γιατρό και μου είπε ότι πρέπει να είναι άσχετο. Το βράδι εμφάνισε ένα μικροσκοπικό σπυράκι και στον άλλο λοβό, που σήμερα το πρωί μπλάβισε κι αυτό. Στάνταρ έχει σχέση με τον πυρετό. Μπαίνω στο ίντερνετ χτες βράδι να βρω καμιά πληροφορία, και μου έβγαζε συνέχεια για λευχαιμίες και καρκίνους. Μιλάμε, πέθανα στο άγχος, δεν μπορείτε να φανταστείτε... Βασικά, σε όποια σελίδα έμπαινα, έγραφε ότι συνεχόμενοι πυρετοί και ανεξήγητοι μώλωπες είναι δείγματα λευχαιμίας, και πήγα να τρελαθώ... Ουφ, ελπίζω να μην είναι κάτι... Δεν μπορώ άλλοοοοο.... Χριστίνα κι εγώ πιστεύω ότι, τόσο οι γονείς μας, όσο και τα πεθερικά, ό,τι λένε, το λένε από καλή προαίρεση, πιστεύοντας ότι μας κάνουν καλό, ενώ στην πραγματικότητα δημιουργούν πεντακόσια προβλήματα. Την τελευταία μέρα, λίγο πριν φύγει, η πεθερά μας έλεγε συνέχεια να είμαστε αγαπημένοι, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ήρθε, μας έκανε μαλλιά κουβάρια, και μετά μας έλεγε να είμαστε και αγαπημένοι και να μη τσακωνόμαστε... Οι δικοί σου γονείς, όμως, νομίζω το έχουν παρακάνει λίγο... Τι τους νοιάζει για τα μαλλιά σου, δεν είσαι δέκα χρονών για να σου πουν πώς θα χτενιστείς. Όσο για την αμφισβήτηση του άντρα σου, τα ίδια κάνει κι η δική μου, αλλά ευτυχώς όχι τόσο φανερά. Π.χ. μου λέει "καλά, πού θα πας τώρα στο Κατηχητικό και θ' αφήσεις τα μωρά μόνα τους;" ενώ είναι με τον μπαμπά τους. Όλα όσα σου λένε για τον άντρα σου, τα λένε κι οι δικοί μου, αλλά πιο έμμεσα. Γενικώς, οι γονείς μας μοιάζουν πολύ, τι χαρά! Κι η πεθερά μου τώρα που ήρθε ανακατευόταν παντού. Μου είπε πού και πώς να βάζω τα φρούτα μου, έλεγε στη μάνα μου τι να κάνει στο σπίτι της, διάβαζε η μάνα μου παραμύθι του Αντρέα, και πεταγόταν αυτή, του έλεγε άσχετα, και σταματούσε η μάνα μου το παραμύθι, κι άλλα τέτοια... Άσχημο πράγμα να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν. Πάλι καλά που περάσατε ωραία τις γιορτές! Κι εμείς ωραία περάσαμε ευτυχώς, αν εξαιρέσουμε τον χάλια καιρό και τις αρρώστιες του Αντρέα. Να μετακομίσεις δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα. Είναι πολλά τα έξοδα, η κούραση, οι δουλειές, θέλει πολύ χρόνο, θα πρέπει να συνηθίσει σε καινούριο σπίτι ο Δημήτρης, ενώ επιπλέον, ποιος θα σου προσέχει τον μικρό; Επειδή βοηθούν με το παιδί, όμως, δε σημαίνει ότι έχουν δικαίωμα να κάνουν έλεγχο στη ζωή σας. Άλλο να πουν μια γνώμη, κι άλλο να ανακατεύονται σε όλα και να θέλουν να επιβάλουν τη γνώμη τους παντού. Θα πρέπει να βάλεις κάποια όρια, αν και, ξέρω ότι αυτό είναι σχεδόν ανέφικτο! Σας φιλώ κόρες, τα λέμε!

Ουμφ, ανέβασε πυρετό 39.5 ο Αντρέας...

Γεια σας και πάλι κοράσες! Εμάς εδώ χάλασε ο καιρός. Εδώ και λίγες μέρες είχε συννεφιά, έβρεχε λίγο, κι έκανε και κρύο, αλλά σήμερα είναι το κάτι άλλο. Πάρα πολλή βροχή και αέρας. Θα πήγαινε ο άντρας μου Λευκωσία για ένα τουρνουά σκάκι, αλλά ευτυχώς τον έπεισα να το ακυρώσει. Άλλωστε, η αστυνομία απ' το πρωί βγάζει ανακοινώσεις να μη γίνονται μετακινήσεις, εκτός ανωτέρας βίας. Ωχ, με πήρε τώρα η μάνα μου και μου είπε ότι μέχρι τώρα έγιναν οκτώ ατυχήματα σήμερα στους δρόμους, ευτυχώς χωρίς θύματα. Ο Αντρέας είναι λίγο αρρωστούλης, έχει λίγο πυρετό και λίγη μυξούλα. Να δούμε πώς θα είμαστε αύριο που είναι και Θεοφάνεια. Βάσω καλά κάνατε και βγήκατε! Εμάς δε νομίζω να μας κρατήσουν οι γονείς μου και τα δύο μωρά για να βγούμε βράδι... Κατερίνα τρέχεις κι εσύ όπως όλες μας... Φορτωμένη χρονιά η φετεινή! Ευχαριστώ για τις ευχές για τη Γεωργία! Καγκουράκι κι εσείς οικογενειακά περάσατε την Πρωτοχρονιά! Κι εγώ την Τετάρτη αρχίζω σχολείο, και κάθισα χτες κι ετοίμασα τα μαθήματα της βδομάδας, συν ένα διαγώνισμα, το τελευταίο που θα κάνω αυτό το τετράμηνο, για να μην τα έχω αύριο. Εγώ τα γενέθλια του Αντρέα τα κάνω στη μάνα μου, που έχει μονοκατοικία και περισσότερο χώρο. Μάγδα κι εμείς τραπέζια αυτές τις μέρες και πολύ φαΐ γενικώς... Και γλυκά, άσ'τα να πάνε... Αυτές τις μέρες μαζευτήκαμε κάπως, και σταματήσαμε και τα κρέατα, γιατί δε γινόταν. Τα πενηντάλεπτα που λες τι είναι; Τα μικρότερα παιχνίδια με το κέρμα; Άσε κι ο Αντρέας πήρε άπειρα δώρα αυτές τις μέρες, και με έχει εκνευρίσει, γιατί όλο ζητάει περισσότερα. Αφήστε που, όταν του φέρουν ρούχα, τους λέει "μα αυτό δεν είναι δώ-ο, εγώ θέλω παιχνίδι"... Πήραμε κι ένα μικρό πλεϊμομπιλάκι για να πάρουμε στο Κοινωνικό Παντοπωλείο, μαζί με άλλα πράγματα, και είχε λυσσάξει να το ανοίξει. Του είπα άπειρες φορές ότι δεν είναι δικό του, αλλά για τα παιδάκια που δεν έχουν παιχνίδια, ενώ αυτός δεν ξέρει τι έχει, κι αφού επέμενε για πάρα πολλή ώρα, τελικά το πήρε απόφαση, και είπε ότι θα το δώσει αυτός στα παιδάκια. Πολύ γέλιο οι ανθρακωρύχοι! Εμάς τώρα ο Αντρέας παίζει πάρα πολύ με παζλ. Για τον άντρα μου συμφωνώ, πάει να το παίξει αφέντης... Πολύ γέλιο ο Βασιλάκης με το φλουρί! Σ' εμάς βρήκε το φλουρί ο αδελφός μου, ενώ την άλλη μέρα στο νονό μου το βρήκε ο Αντρέας. Στημένο δηλαδή, για να καταλάβετε, δεν ήταν καν στο κομμάτι που του έδωσαν, του έφεραν μετά άλλο με το φλουρί μέσα!!!! Ο ξάδελφός του, που είναι οκτώ χρονών εκνευρίστηκε, και λέει στη θεία μου "μα γίνεται, τόσο μικρό παιδάκι και να βρει κατευθείαν το φλουρί;"!!! Κατά τα άλλα, η μικρή τρώει φρούτο, απ' ό,τι σας είπα, αλλά προχτές το Σαββάτο ζορίστηκε πάρα πολύ με τα κακά της. Έκανε κάθε λίγο κι από ένα πάρα πολύ σφικτό κουραδάκι, τόσο σφικτό που είχε πληγωθεί λίγο στην τρυπούλα κι έβγαζε αίμα. Ευτυχώς δεν είχε αίμα στα κακά, ήταν από πληγούλα. Χτες δεν της έδωσα και ησύχασε κάπως, αλλά σήμερα της έδωσα πάλι, να δούμε πώς θα εξελιχθεί... Σας φιλώ κόρες, τα λέμε!