Θέλω να γίνω μαμά

Αγγελική, δεν το είχα σκεφτεί αυτό με τον πόνο και το θηλασμό! Δίκιο έχεις! Την πρώτη φορά που θήλασα, παρ' όλο που δεν πιστεύω ότι είχα γάλα τότε, πονούσα χαμηλά κι άρχισε να τρέχει πολύ αίμα. Η μαία και οι νοσοκόμες μου έλεγαν ότι αυτό σημαίνει ότι γίνεται δουλειά και κατεβαίνει το γάλα, και τώρα πάλι, κάθε φορά που θηλάζω, βγαίνει λίγο αιματάκι. Κι ο γιατρός μου είπε ότι με το θηλασμό η μήτρα θα έρθει πάρα πολύ γρήγορα στη θέση της, ενώ αν δε θήλαζα θα αργούσε πολύ. Άντε, να ξαναμείνω έγκυος σε έξι μήνες. Εγώ δεν είμαι τόσο χάλια όσο εσύ τις πρώτες μέρες. Αλλά το βράδι δυσκολεύομαι να γυρίσω πλευρό, γιατί πονάω αρκετά, ενώ σήμερα πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του μεσημεριού και του απογεύματος ξαπλωμένη, και κοιμόμουν επειδή πονούσα, και είχα πέσει σαν κούτσουρο και δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου. Την υπόλοιπη μέρα σέρνομαι... Εμείς δεν είχαμε άλλη επιλογή από την καισαρική, αλλά ελπίζω να μην χρειαστεί να ξανακάνω. Είχα ονειρευτεί τόσες φορές τη γέννα... Τώρα ούτε καν το ρήμα "γέννησα" δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω. Μου φαίνεται ότι το χρησιμοποιώ καταχρηστικά.

Κι εγώ περπατούσα στην αρχή, αλλά αυτές τις μέρες πονάω αρκετά, και νόμισα μήπως ήταν απ' την κούραση. Όταν βγάλουμε τα ράμματα περνάνε οι πόνοι;

Κορίτσια, μη δίνετε τζάμπα λεφτά σε όλες αυτές τις χημικές κρέμες... Δεν αξίζει τον κόπο, πιστεύω ότι, αν είναι να κάνει μια γυναίκα ραγάδες θα τις κάνει είτε βάζει πανάκριβες κρέμες είτε δε βάζει τίποτα. Το ίδιο κι άμα είναι να μην κάνει. Εγώ έβαζα βαζελίνη κι αυτήν όποτε θυμόμουν. Έκανα μια ραγάδα κάτω χαμηλά στην κοιλιά, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Και η μαία μου έλεγε ότι όλες αυτές οι κρέμες δεν κάνουν περισσότερη δουλειά από την απλή βαζελίνη ή από το απλό ελαιόλαδο!

Τυχερούλα... Λέτε να με βοηθήσει το περπάτημα; Δεν ξέρω τι να κάνω... Περπατάω-πονώ. Κάθομαι-πονώ... Χάλια...

Άχου!!! Τι αγγελάκια-κουκλάκια είναι αυτά!!! Μαρία (12), σε ξέχασα πριν και δε σε χαιρέτησα. Ελπίζω να μη μου θύμωσες!

Γειά σας κορίτσια. Σήμερα πονάω πάαααρα πολύ... Στην τομή, στη μέση, στην πλάτη... Κατά τις δωδεκάμιση πήγα στην κλινική για να βάλω την αντιπηκτική και τους ζήτησα παυσίπονα. Έφερα στο σπίτι, πήρα ένα και θα πάρω κι άλλο το βράδι... Τι χάλι αυτή η #*(&(#%^&*&@%^%@%$*&^καισαρική. Πονάω και στα έντερα, που είναι περίπου εκεί που είναι η τομή, οπότε, καταλαβαίνετε... Στην καισαρική μόνο αρνητικά βρίσκω, εκτός βέβαια, από το ότι μάλλον μου έσωσε τη ζωή (). Ήταν λύση ανάγκης, αλλά θα κάνω τα πάντα για να γεννήσω φυσιολογικά τα επόμενα παιδιά. Και για τη μάνα και για το μωρό είναι καλύτερος ο φυσικός τοκετός. Μπορεί στο φυσικό τοκετό το μωρό να ζορίζεται, αλλά αυτό το ζόρισμα είναι ευεργετικό γι' αυτό. Ενώ με την καισαρική το βγάζουν στα καλά καθούμενα και παθαίνει σοκ το κακόμοιρο. Αφού το δικό μου, απ' ό,τι μου είπαν, είχε χαλάσει τον κόσμο. Αυτό που μου τη σπάει είναι ότι δεν μπορώ να φροντίσω το μωρό μου. Μπάνιο ήρθε η μάνα μου και τον έκαναν με τον άντρα μου, γιατί εγώ πονούσα. Μετά τον θήλασα, τον κοίμισα και πήγα και ξάπλωσα. Μετά σηκώθηκα, έφαγα και ξαναξάπλωσα. Κι όταν άρχισε να κλαίει, τον αλλάζαμε με τον άντρα μου και τελικά ήρθε η μάνα μου κι εγώ κάθισα, γιατί δεν μπορούσα. Ρε κορίτσια, εσείς που κάνατε καισαρική, πόσο καιρό πονούσατε; Ευχαριστώ για τις ευχές σας! Όσες στέλνουν φιλάκια στα πατουσάκια, καλά θα κάνουν να στείλουν κάπου αλλού, κατά προτίμηση σε κανένα μάγουλο (οκ, δεν τον φιλάμε στα μάγουλα, απλά ακουμπάω το δικό μου μάγουλο ή τα χείλη μου στη μαγουλάρα του), γιατί όταν είναι γυμνούλης χτυπιέται, μαυρίζει, ουρλιάζει, γενικώς, δεν του αρέσει να τον γδύνεις, να τον αλλάζεις, να τον κάνεις μπάνιο. Βάσω, ο Αντρεάκης δεν έχω ιδέα σε ποιον μοιάζει. Σιγά σιγά θα φανεί τι φάτσα θα πάρει! Αναστασία, δεν ξέρω να σου πω για τα κακά. Εμάς είναι αρκετά παραγωγικός! Πάντως, μπορεί να είναι απλά δυσκοίλιο μωρό, όχι ότι αυτό είναι καλό, αλλά είναι κάτι φυσιολογικό. Απλά θα ζορίζεται κι αυτό κι εσύ. Κολικούς εμάς είχε λίγους στην κλινική, μάλλον λόγω του ξένου γάλακτος. Ο παιδίατρος μου έγραψε ένα φάρμακο και Κιντέρτε, αλλά μου είπε ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να τον θηλάζω συνέχεια. Φυσικά, είναι νωρίς ακόμα για κολικούς, δε νομίζω να τους γλιτώσουμε. Εύη, σηκώνω τα χέρια ψηλά με τον Χριστόφορο! Λυδία, Νία, Δώρα, Βανεσσάκι σας φιλώ όλες!

Αγγελική, εμένα χτες βράδι δεν κοιμήθηκε καθόλου, προφανώς γιατί ήθελε αγκαλιά, και μόλις τον θήλαζα τον άρπαζε η νοσοκόμα, τον έβαζε στο κρεβατάκι-πυρεξάκι και τον κουνούσε, του έδινε πιπίλα, του τραγουδούσε, αλλά ο κακομοίρης πού να κοιμηθεί; Κι αυτή να επιμένει στην αρχή ότι πεινάει επειδή δε χορταίνει με το γάλα μου, εγώ να της λέω ότι μια χαρά χορταίνει, αφού κάνει κακά του, φυσικά στο τέλος αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όντως χορταίνει, αφού έκανε κατά τη διάρκεια της νύχτας δυο-τρεις φορές κακά, αλλά αυτή εκεί, να τον βάζει στο κρεβατάκι και να επιμένει ότι είναι δύσκολο παιδί, μια που δεν κοιμάται. Τελικά το καημενούλι κοιμήθηκε συνολικά το πολύ μια ώρα. Στις εφτά με ξύπνησε, θήλασα, στις οκτώ ήρθε ο παιδίατρος, αλλά είχε γέννα και έπρεπε να παρευρεθεί εκεί, τελείωσα με το θηλασμό και τον κοίμισα. Βγάζουν το μωρό, το μετράνε, δεν ξέρω τι άλλο κάνουν, και μετά παίρνουν το δικό μου. Του πήραν αίμα για κάτι εξετάσεις του κέντρου προληπτικής παιδιατρικής και ούρλιαζε, χτυπιόταν, οπότε μόλις τελείωσε ο παιδίατρος μου είπε να τον θηλάσω για να ηρεμήσει. Τον θήλασα πολύ λίγο, γιατί ήταν χορτάτος, και τον πήρε ο ύπνος μέχρι τη μία σχεδόν!!! Αφού φύγαμε εμείς από την κλινική και πήγαμε στο μικροβιολόγο να μου κάνει μια ανάλυση, γυρίσαμε, με κοίταξε ο γυναικολόγος, καθίσαμε και κουβεντιάζαμε, τον ντύσαμε (όταν τον ντύνεις κανονικά χτυπιέται), τον πήραμε, φύγαμε, πήγαμε σπίτι, ανεβήκαμε, πηγαινοερχόμασταν συνέχεια, και δεν ξύπνησε!!! Έχω καταλάβει το χούι του, ότι θέλει θηλασμό και μετά να αποκοιμηθεί στο βυζί. Λογικό, αφού μυρίζει εμένα και το γάλα, και νιώθει ασφάλεια. Δε νομίζω ότι τον κακομαθαίνω έτσι, σπάνια τα μωρά τα βάζεις στο κρεβατάκι τους και κοιμούνται κατευθείαν έτσι ως δια μαγείας από μόνα τους! Κι εγώ μέχρι τώρα, νανούρισμα θέλω! Αν δεν διαβάσω έστω και μία σελίδα, δε με παίρνει ο ύπνος ή με παίρνει μετά από δύο ώρες, όσο κουρασμένη κι αν είμαι... Το μωρό δε θα θέλει νανούρισμα; Εύη, δεν την φοβήθηκα την καισαρική, μάλιστα κουβεντιάζαμε μια χαρά με τους γιατρούς την ώρα που με ετοίμαζαν, απλά ήταν πάρα μα πάρα πολύ άσχημο το μετά, γιατί με κάνει χάλια η ολική αναισθησία, και πονούσα χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον πόνο. Για το Χριστόφορο που λες, μπορείς να του κόβεις το ψωμί με τη μερέντα ή το μέλι ή ό,τι άλλο σε μικρά τετραγωνάκια και να το τρώει με ένα πηρουνάκι. Η μάνα μου το έκανε αυτό με μεγάλη επιτυχία. Α, καλά, ο άντρας μου κάθεται κι ακούει παιδικά τραγούδια... Έχει χαζομπαμπέψει εντελώς!

Κορίτσια, σας ευχαριστώ για τις ευχές σας! Δυστυχώς το ψευδώνυμο είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε στο μάμμυ... Δεν πειράζει, το ψευδώνυμο πάει στο επόμενο παιδί!

Βανεσσάκι, εγώ τον βάζω στο στήθος για όσο θέλει. Όταν καταλάβω ότι έχει σταματήσει να τρώει εντελώς από το ένα στήθος και απλά πιπιλάει, τον βγάζω (δεν τον τραβάω γιατί θα μου ξεριζώσει τη θηλή, βάζω το μικρό μου δαχτυλάκι ανάμεσα στο στόμα του και στη θηλή και τη βγάζω απ' το στόμα του), και τον βάζω στο άλλο. Δεν κάθομαι με χρονόμετρα, γιατί δε νομίζω ότι το μωρό λειτουργεί με ωράρια. Και στο μαιευτήριο όλοι μου λέγανε ότι πρέπει να θηλάζω δέκα λεπτά απ' το ένα και δέκα απ' το άλλο, και αυτό έκανα μέσες-άκρες μέχρι να κατέβει το γάλα. Απ' τη στιγμή που κατέβηκε, όμως, θηλάζω χωρίς ρολόι. Όσο τον βλέπω και τον ακούω να καταπίνει, τον αφήνω. Το καλό του είναι ότι δεν έμαθε στο μπουκάλι, ούτε και τον επηρεάζει η πιπίλα και να μην πιάνει τη θηλή. Πριν είχε πάρα πολλή πλάκα. Τον θήλαζα, σταμάτησε, και απλά πιπιλούσε. Λέω, κάτσε να τον βάλω να ρευτεί, μήπως κοιμηθεί τελικά. Αυτός έγερνε πίσω το κεφάλι του και άνοιγε το στόμα και πιπιλούσε τον αέρα. Του βάζω το δάχτυλό μου, το πιπιλίζει, το αφήνει, κάνει μιαμ-μιαμ για να δοκιμάσει τη γεύση του, και ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάει με έεεεενα ύφος!!!! Λες και μου έλεγε "καλά, για ηλίθιο με περνάς;". Είναι πολύ γλύκας πάντως, ειδικά όταν κοιμάται στην αγκαλιά μου.

Α, ναι! Να ευχηθώ κι εγώ σε όσες γιόρταζαν αυτές τις μέρες! Να ζήσετε κορίτσια, κι ό,τι ποθείτε!

Δεν έχω ζήσει τον φυσικό τοκετό, αλλά πιστεύω ότι σε όλες τις περιπτώσεις είναι καλύτερος, ενώ η καισαρική σαφώς κατώτερη. Τέλος πάντων, αυτό είναι πίσω! Τώρα έχουμε άλλα μπροστά μας!

Να σας ρωτήσω κιόλας: τις πιπίλες τις αποστειρώνουμε. Κάθε φορά αποστειρώνουμε τη μία που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε ή όλες μαζί;

Βρε, κι εγώ τη δεύτερη μέρα σηκώθηκα και την τρίτη έκανα μόνη μου μπάνιο, λούσιμο και στέγνωσα και μαλλιά και προσπαθούσα να περπατώ συνέχεια για να αναρρώσω πιο γρήγορα. Αλλά αυτά που πέρασα εκείνη τη μέρα ήταν ένας εφιάλτης. Πωπω, κι εσύ έτσι με την πίεση ε; Εγώ άμα δεν είχα τη θρομβοφιλία θα έκανα επισκληρίδιο, αλλά δυστυχώς δε γινόταν, κι απ' ό,τι κατάλαβα είναι κι ο γιατρός μου γενικώς κατά της επισκληριδίου, αν και δε θα είχε αντίρρηση να κάνω αν δεν υπήρχε πρόβλημα. Πάντως δε θα ήθελα να ξαναπεράσω αυτή την απαίσια εμπειρία. Ελπίζω τα επόμενα να τα γεννήσω φυσιολογικά!

Γειά σας! Μαρίνα, βλέπω δεν αντέχεις χωρίς ποστ για κιλά! Κορίτσια, μην τρελαίνεστε για τα κιλά, θα τα χάσετε! Εγώ έκανα μόνο κοιλιά στην εγκυμοσύνη και σήμερα που γύρισα σπίτι, έχει μείνει μόνο η μισή κοιλιά, και ούτε καν η μισή! Μου φαίνεται κιόλας ότι έφυγε και η απέραντη κυτταρίτιδα που είχα, η οποία δεν ήταν καν από την εγκυμοσύνη, είναι κληρονομική! Πήγα να ζυγιστώ, αλλά κάπου καταχώνιασε ο άντρας μου τη ζυγαριά. Θα ζυγιστώ αύριο και θα σας πω πόσα κιλά έχασα, πάντως, είχα βάλει περίπου 12-13.

Γειά σας κορίτσια! Γυρίσαμε σήμερα σπίτι μας. Την εμπειρία μου την έγραψα στο άλλο ποστ με τις εγκυούλες, αλλά για να μη σας αφήσω παραπονεμένες την κάνω κόπι-πέιστ εδώ: Γειά σας! Ήρθαμε σήμερα στο σπιτάκι μας! Διάβασα όλα όσα γράψατε, και σας ευχαριστώ για τις ευχές σας! Δε σχολιάζω τίποτα, και σας γράφω για την εμπειρία μου. Λοιπόοοοοοοοοοοον.................... Όπως όλες γνωρίζετε, αγαπητές μου φίλες, οι μέρες περνούσαν και ο μικρός Ανδρέας δεν έλεγε να γεννηθεί. Αρχικά είχαμε πει ότι μπορεί να γεννηθεί 11/11/11. Μετά είπαμε ότι μπορεί να γεννηθεί 12/11 που είναι η επέτειος της γνωριμίας μας. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί στις 13/11 που είναι του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ενός αγίου που αγαπώ πολύ. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί στις 14/11 που είναι η γιορτή του θείου του (του αδελφού μου). Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί 17/11 που είναι του Πολυτεχνείου και βγει επαναστάτης. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί 21/11 που είναι της Παναγίας. Όταν δεν γεννήθηκε και τότε, κατάλαβα ότι ήθελε ντε και καλά να γεννηθεί στις 22/11, γιατί ο άντρας μου κι εγώ είμαστε και οι δύο γεννημένοι στις 22, αυτός του Γενάρη, κι εγώ του Ιούλη! Έτσι τώρα, όλη η οικογένεια έχει γενέθλια στις 22 κάποιου μήνα. Που λέτε, Τρίτη, 22/11 το πρωί, κατά τις πεντέμιση, ξυπνάω, είχα έντονα πονάκια από κάτω χαμηλά. Μία έρχονταν κάθε δέκα λεπτά, μία όποτε τους κατέβαινε. Σηκώνομαι, πάω τουαλέτα, τίποτα το ανησυχητικό. Πέφτω και ξανακοιμάμαι! Ξυπνάω κατά τις έντεκα ( :P τι θα σκέφτεστε τώρα για μένα), πάω τουαλέτα, σκουπίζομαι και είχα βλέννα με αίμα. Πλένω χέρια, πλένω δόντια, χωρίς κανένα πανικό, και λέω στον άντρα μου "πάμε τώρα στον γιατρό, ας μη φάω πρωινό καλύτερα" και του αναφέρω τα συμπτώματα που είχα. Παίρνουμε ό,τι δεν είχα βάλει στη βαλίτσα, π.χ. φορτιστή κινητού, και πηγαίνουμε στο γιατρό. Όπως θα θυμάστε, πήγαινα κάθε μέρα για πίεση-ούρα. Μπαίνω στο ιατρείο, εκείνη την ώρα δεν είχε καμία μέσα, και με βλέπει με ένα ύφος του στιλ "Γεννάς!". Τώρα πώς είναι ακριβώς το ύφος του στιλ "Γεννάς!" μη ρωτάτε να σας το πω. Πάμε πάνω στην κλινική, μου μετράνε πίεση, 15-10. Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο, μου ξαναπαίρνουν πίεση, μου κάνει και εξέταση τραχήλου, και φωνάζουν μέσα τον άντρα μου για να μας μιλήσει. Μας εξήγησε ότι η πολύ ψηλή πίεση πιθανόν να οφείλεται σε προεκλαμψία, ότι έχω διαστολή τραχήλου 3, αλλά ο τράχηλος είναι ακόμα σκληρός, και ακόμα κι αν μου βάλει τεχνητούς πόνους, το πιθανότερο είναι να γεννήσω το απόγευμα. Αυτό θα εκτίνασσε την πίεση στα ύψη. Θα μπορούσαμε να ελέγξουμε την πίεση με επισκληρίδιο, αλλά και πάλι, αυτή ήταν η δεύτερη λιγότερη επικίνδυνη λύση, μετά την καισαρική. Μας είπε να επιλέξουμε εμείς, τον ρωτήσαμε τι θα έκανε αυτός στη θέση μας, και μου είπε ότι, αν ήμουν η γυναίκα του, θα της έκανε καισαρική. Τον ρώτησα αν γίνεται να κάνω καισαρική με επισκληρίδιο, και είπε ότι δεν ήταν και τόσο ασφαλές, από τη στιγμή που θα έκανα μετά αντιπηκτικές ενέσεις (αυτό μου το είχε πει και παλιότερα). Αποφασίσαμε τελικά να κάνω καισαρική, εγώ με μισή καρδιά (μη σας πω με ένα τέταρτο). Τόσο καιρό ονειρευόμουν και σκεφτόμουν τον φυσιολογικό τοκετό, και τελικά κατέληξα σε καισαρική. Η εγχείριση ήταν μία από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, είδα το παιδί τελευταία απ' όλους, και δεν ένιωθα τίποτα. Πονούσα φρικτά όταν ξύπνησα, όλοι μου λέγανε να μου ζήσει, και δεν καταλάβαινα τίποτα. Η ολική αναισθησία με πιάνει πάρα πολύ άσχημα, και δεν είχα την αυτοκυριαρχία μου, να επιβληθώ στον πόνο. Έτσι, για πάρα πολλές ώρες ήμουν ξαπλωμένη και βογγούσα. Όταν συνήλθα και μου φέρανε το μωρό, δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, εκτός από πανικό και αμηχανία. Τον κράτησα, βέβαια, λίγο στην αγκαλιά μου, του έδωσα λίγο το στήθος μου και πιπίλισε τη ρώγα, αλλά δεν ένιωθα κάτι, ότι αυτό είναι το παιδί μου, ας πούμε. Ούτε την άλλη μέρα, γενικά δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στον ερχομό του. Δεν τολμούσα να τον πιάσω, γιατί πονούσα κιόλας και δεν μπορούσα καλά-καλά να αυτοεξυπηρετηθώ, ενώ το άλλαγμα και το ντύσιμο μου φαίνονταν βουνό. Για το μπάνιο δεν το συζητώ καν. Τελικά σιγά-σιγά μου έδειξαν οι νοσοκόμες και οι μαίες και άρχισα να τα συνηθίζω. Σήμερα που ήρθαμε σπίτι ήρθε και η μάνα μου μετά και το κάναμε μπάνιο μαζί, αλλά νομίζω και με τον άντρα μου θα τα καταφέρουμε. Μόνη μου ούτε λόγος. Το πιο εύκολο πάντως απ' όλα μου φαίνεται ο θηλασμός. Εγώ απλά προσφέρω το στήθος μου κι ο Ανδρέας κάνει όλα τα υπόλοιπα! Την πρώτη μέρα εννοείται ότι έδωσαν ξένο, γιατί εγώ δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν, τη δεύτερη θήλασα, αλλά δεν είχα καθόλου γάλα, και την τρίτη μέρα το απόγευμα κατέβηκε το γάλα. Δεν είχα αγχωθεί γιατί και ο παιδίατρος και οι μαίες και οι νοσοκόμες μου έλεγαν ότι αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί την τρίτη μέρα κατεβαίνει το γάλα, οπότε δεν κάθισα να τρελαθώ. Από την πρώτη στιγμή ο μικρός έπιασε τη θηλή σωστά, ρουφούσε με μανία, και φαίνεται να του αρέσει πολύ. Από χτες θηλάζω αποκλειστικά, δε δώσαμε καθόλου ξένο, και χορταίνει μια χαρά, αφού κάνει πολύ συχνά κακά, και κοιμάται και αρκετές ώρες μετά το θηλασμό. Είναι απίστευτο ότι κάνει τα πάντα όπως τα λένε οι οδηγίες θηλασμού, λες και τις έχει διαβάσει κι αυτός! Ο Ανδρέας είναι ένα σχετικά μεγάλο παιδάκι για νεογέννητο, έχει ένα τρομερά δυνατό κλάμα που μπορεί να σηκώσει στο πόδι όλο το τετράγωνο αν θέλει, είναι πολύ δυνατό μωρό, ήδη στήνει το κεφαλάκι του και έχει και πολύ δυνατό κορμάκι. Όταν το βάζουμε μπρούμυτα προσπαθεί να σηκωθεί. Αφήστε που είναι και πολύ βαρύς άντρας, αφού έχει και τρίχες. Δεν κάνω πλάκα, απ' τον άντρα μου πιο πολλές έχει. Έχει στην πλάτη και στα πόδια. Φυσικά αυτά θα πέσουν, αλλά λέμε τώρα... Επίσης, είναι πολύ αγαπουλίτσας και χαδιάρης και του αρέσουν οι αγκαλίτσες. Αυτάαα...

Α, να σχολιάσω δυο πράγματα: Αγγελική, καλά βρε, γιατί δεν πάτε να ορκιστείτε να τελειώνετε; Εγώ πάντως όταν είχα πάρει το πτυχίο της Θεολογίας είχα αρρωστήσει με οξεία πυώδη ρινοφαρυγγίτιδα, είχα κολλήσει στην Κύπρο και φυσικά δεν παρεβρέθηκα στην ορκωμοσία. Όταν πήγα Θεσσαλονίκη, μου έδωσαν μια βεβαίωση ότι είχα τελειώσει τη σχολή με τον χ βαθμό, δεν μπορούσε να αντικαταστήσει το πτυχίο, αλλά μπορούσα να τη χρησιμοποιήσω αντί για το πτυχίο για οτιδήποτε. Τελικά ορκίστηκα στην επόμενη ορκωμοσία. Βανεσσάκι, για τη διγλωσσία, κι εμείς είμαστε κατά κάποιον τρόπο δίγλωσση, αφού εμένα η μητρική μου "γλώσσα" (διάλεκτος) είναι τα κυπριακά και του άντρα μου η κοινή ελληνική. Είπαμε στο σπίτι να του μιλάμε στα ελληνικά, αφού, άλλωστε και μεταξύ μας έτσι μιλάμε, μια που τα κυπριακά θα τα μάθει ούτως ή άλλως. Δεν ξέρω πώς θα πάει αυτό, αλλά τα ελληνικά και τα κυπριακά είναι μητέρα γλώσσα και διάλεκτος, ενώ ελληνικά και γαλλικά είναι δύο τελείως διαφορετικές γλώσσες κι εσένα τα γαλλικά δεν είναι η μητρική σου, οπότε δεν ξέρω, όπως σου είπαν και άλλα κορίτσια, αν θα σου βγαίνει να της μιλάς στα γαλλικά.

Γειά σας! Ήρθαμε σήμερα στο σπιτάκι μας! Διάβασα όλα όσα γράψατε, και σας ευχαριστώ για τις ευχές σας! Δε σχολιάζω τίποτα, και σας γράφω για την εμπειρία μου. Λοιπόοοοοοοοοοοον.................... Όπως όλες γνωρίζετε, αγαπητές μου φίλες, οι μέρες περνούσαν και ο μικρός Ανδρέας δεν έλεγε να γεννηθεί. Αρχικά είχαμε πει ότι μπορεί να γεννηθεί 11/11/11. Μετά είπαμε ότι μπορεί να γεννηθεί 12/11 που είναι η επέτειος της γνωριμίας μας. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί στις 13/11 που είναι του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ενός αγίου που αγαπώ πολύ. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί στις 14/11 που είναι η γιορτή του θείου του (του αδελφού μου). Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί 17/11 που είναι του Πολυτεχνείου και βγει επαναστάτης. Μετά είπαμε μήπως γεννηθεί 21/11 που είναι της Παναγίας. Όταν δεν γεννήθηκε και τότε, κατάλαβα ότι ήθελε ντε και καλά να γεννηθεί στις 22/11, γιατί ο άντρας μου κι εγώ είμαστε και οι δύο γεννημένοι στις 22, αυτός του Γενάρη, κι εγώ του Ιούλη! Έτσι τώρα, όλη η οικογένεια έχει γενέθλια στις 22 κάποιου μήνα. Που λέτε, Τρίτη, 22/11 το πρωί, κατά τις πεντέμιση, ξυπνάω, είχα έντονα πονάκια από κάτω χαμηλά. Μία έρχονταν κάθε δέκα λεπτά, μία όποτε τους κατέβαινε. Σηκώνομαι, πάω τουαλέτα, τίποτα το ανησυχητικό. Πέφτω και ξανακοιμάμαι! Ξυπνάω κατά τις έντεκα ( :P τι θα σκέφτεστε τώρα για μένα), πάω τουαλέτα, σκουπίζομαι και είχα βλέννα με αίμα. Πλένω χέρια, πλένω δόντια, χωρίς κανένα πανικό, και λέω στον άντρα μου "πάμε τώρα στον γιατρό, ας μη φάω πρωινό καλύτερα" και του αναφέρω τα συμπτώματα που είχα. Παίρνουμε ό,τι δεν είχα βάλει στη βαλίτσα, π.χ. φορτιστή κινητού, και πηγαίνουμε στο γιατρό. Όπως θα θυμάστε, πήγαινα κάθε μέρα για πίεση-ούρα. Μπαίνω στο ιατρείο, εκείνη την ώρα δεν είχε καμία μέσα, και με βλέπει με ένα ύφος του στιλ "Γεννάς!". Τώρα πώς είναι ακριβώς το ύφος του στιλ "Γεννάς!" μη ρωτάτε να σας το πω. Πάμε πάνω στην κλινική, μου μετράνε πίεση, 15-10. Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο, μου ξαναπαίρνουν πίεση, μου κάνει και εξέταση τραχήλου, και φωνάζουν μέσα τον άντρα μου για να μας μιλήσει. Μας εξήγησε ότι η πολύ ψηλή πίεση πιθανόν να οφείλεται σε προεκλαμψία, ότι έχω διαστολή τραχήλου 3, αλλά ο τράχηλος είναι ακόμα σκληρός, και ακόμα κι αν μου βάλει τεχνητούς πόνους, το πιθανότερο είναι να γεννήσω το απόγευμα. Αυτό θα εκτίνασσε την πίεση στα ύψη. Θα μπορούσαμε να ελέγξουμε την πίεση με επισκληρίδιο, αλλά και πάλι, αυτή ήταν η δεύτερη λιγότερη επικίνδυνη λύση, μετά την καισαρική. Μας είπε να επιλέξουμε εμείς, τον ρωτήσαμε τι θα έκανε αυτός στη θέση μας, και μου είπε ότι, αν ήμουν η γυναίκα του, θα της έκανε καισαρική. Τον ρώτησα αν γίνεται να κάνω καισαρική με επισκληρίδιο, και είπε ότι δεν ήταν και τόσο ασφαλές, από τη στιγμή που θα έκανα μετά αντιπηκτικές ενέσεις (αυτό μου το είχε πει και παλιότερα). Αποφασίσαμε τελικά να κάνω καισαρική, εγώ με μισή καρδιά (μη σας πω με ένα τέταρτο). Τόσο καιρό ονειρευόμουν και σκεφτόμουν τον φυσιολογικό τοκετό, και τελικά κατέληξα σε καισαρική. Η εγχείριση ήταν μία από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, είδα το παιδί τελευταία απ' όλους, και δεν ένιωθα τίποτα. Πονούσα φρικτά όταν ξύπνησα, όλοι μου λέγανε να μου ζήσει, και δεν καταλάβαινα τίποτα. Η ολική αναισθησία με πιάνει πάρα πολύ άσχημα, και δεν είχα την αυτοκυριαρχία μου, να επιβληθώ στον πόνο. Έτσι, για πάρα πολλές ώρες ήμουν ξαπλωμένη και βογγούσα. Όταν συνήλθα και μου φέρανε το μωρό, δεν ένιωσα απολύτως τίποτα, εκτός από πανικό και αμηχανία. Τον κράτησα, βέβαια, λίγο στην αγκαλιά μου, του έδωσα λίγο το στήθος μου και πιπίλισε τη ρώγα, αλλά δεν ένιωθα κάτι, ότι αυτό είναι το παιδί μου, ας πούμε. Ούτε την άλλη μέρα, γενικά δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στον ερχομό του. Δεν τολμούσα να τον πιάσω, γιατί πονούσα κιόλας και δεν μπορούσα καλά-καλά να αυτοεξυπηρετηθώ, ενώ το άλλαγμα και το ντύσιμο μου φαίνονταν βουνό. Για το μπάνιο δεν το συζητώ καν. Τελικά σιγά-σιγά μου έδειξαν οι νοσοκόμες και οι μαίες και άρχισα να τα συνηθίζω. Σήμερα που ήρθαμε σπίτι ήρθε και η μάνα μου μετά και το κάναμε μπάνιο μαζί, αλλά νομίζω και με τον άντρα μου θα τα καταφέρουμε. Μόνη μου ούτε λόγος. Το πιο εύκολο πάντως απ' όλα μου φαίνεται ο θηλασμός. Εγώ απλά προσφέρω το στήθος μου κι ο Ανδρέας κάνει όλα τα υπόλοιπα! Την πρώτη μέρα εννοείται ότι έδωσαν ξένο, γιατί εγώ δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν, τη δεύτερη θήλασα, αλλά δεν είχα καθόλου γάλα, και την τρίτη μέρα το απόγευμα κατέβηκε το γάλα. Δεν είχα αγχωθεί γιατί και ο παιδίατρος και οι μαίες και οι νοσοκόμες μου έλεγαν ότι αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί την τρίτη μέρα κατεβαίνει το γάλα, οπότε δεν κάθισα να τρελαθώ. Από την πρώτη στιγμή ο μικρός έπιασε τη θηλή σωστά, ρουφούσε με μανία, και φαίνεται να του αρέσει πολύ. Από χτες θηλάζω αποκλειστικά, δε δώσαμε καθόλου ξένο, και χορταίνει μια χαρά, αφού κάνει πολύ συχνά κακά, και κοιμάται και αρκετές ώρες μετά το θηλασμό. Είναι απίστευτο ότι κάνει τα πάντα όπως τα λένε οι οδηγίες θηλασμού, λες και τις έχει διαβάσει κι αυτός! Ο Ανδρέας είναι ένα σχετικά μεγάλο παιδάκι για νεογέννητο, έχει ένα τρομερά δυνατό κλάμα που μπορεί να σηκώσει στο πόδι όλο το τετράγωνο αν θέλει, είναι πολύ δυνατό μωρό, ήδη στήνει το κεφαλάκι του και έχει και πολύ δυνατό κορμάκι. Όταν το βάζουμε μπρούμυτα προσπαθεί να σηκωθεί. Αφήστε που είναι και πολύ βαρύς άντρας, αφού έχει και τρίχες. Δεν κάνω πλάκα, απ' τον άντρα μου πιο πολλές έχει. Έχει στην πλάτη και στα πόδια. Φυσικά αυτά θα πέσουν, αλλά λέμε τώρα... Επίσης, είναι πολύ αγαπουλίτσας και χαδιάρης και του αρέσουν οι αγκαλίτσες. Σας κλείνω, γιατί μάλλον θέλει να φάει, ο πασάς!

Το ξέρω, γι' αυτό το λέω! Εντάξει, μάλλον δε θα το βάλω απ' τα πρώτα λεπτά της εκτός μήτρας ζωής του να κάνει αναρρίχηση, αλλά ένα θηλασμάκο να μην τον κάνει;

Δεν ξέρω αν θα έρθει. Κοίτα, αν έρθει δε θα τη διώξω, θα την καλοδεχτώ. Στο κάτω κάτω, έχει δικαίωμα να δει το εγγόνι της και να μείνει στο σπίτι του γιού της, αν και αναγκαστικά θα κοιμηθεί στον καναπέ του σαλονιού, ενώ αν πάει στη μάνα μου θα μείνει σε κανονικό δωμάτιο και θα κοιμηθεί σε κανονικό κρεβάτι. Ευτυχώς θα έρθει για λίγες μέρες, αν έρθει κιόλας. Δυστυχώς έχει κι ο πεθερός μου πάρα πολλά προβλήματα υγείας. Πέρσι είχε μπει στο νοσοκομείο τον Οκτώβριο και βγήκε Γενάρη... Περάσαμε μεγάλη αγωνία, και μας έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο η γιαγιά του άντρα μου (πεθερά του πεθερού) και τα αδέλφια του και έκλαιγαν ότι θα πεθάνει, και τον χάνουμε... Κι όλα αυτά ενώ είναι αρκετά νέος (61 ετών), αλλά μανιώδης καπνιστής για πάρα πολλά χρόνια. Για αρκετό καιρό έκανε μάσκα οξυγόνου δύο φορές τη μέρα, και κρατούσε από το ένα χέρι τη μάσκα κι απ' το άλλο το τσιγάρο... Βγάλε άκρη... Τώρα ούτε το βάζει στο στόμα του, αλλά έχει μείνει με ένα τέταρτο από πνεύμονα. Μισή σκάλα ανεβαίνει, σταματά να κάνει διάλειμμα, και στέλνει κάποιον να του φέρει τη μπουκάλα του οξυγόνου για εισπνοές. Οπότε, είναι δύσκολο γι' αυτήν να φύγει από την Πάτρα, έστω και για λίγο καιρό, και πιστεύω θα δυσκολευτεί αρκετά να ταξιδέψει μόνη της. Θα δούμε...

Αγγελική, εγώ σκέφτομαι την ώρα που θα τον γεννήσω και θα μου τον δώσουν, να πετάξω το βυζί έξω για να δω αν θα θηλάσει! Αν έχω σώας τας φρένας δηλαδή!!! Όντως, Γιώτα, διαστολή τρία δεν είναι αρκετή; Δηλαδή περιμένεις να νιώσεις το κεφάλι του παιδιού κάπου ανάμεσα στα πόδια σου για να πας στο μαιευτήριο; (αυτό το κλέβω από τη Λένα που το λέει για μένα!).

Όσο για τον ξάδελφο, όταν ήταν πολύ μικρός, ήθελε κι αυτός να ανακατεύεται σε όλα. Τι ήθελε να πλένει πιάτα, τι να σκουπίζει, τι να σφουγγαρίζει, τι να σιδερώνει! Αφού όταν θα πήγαινε πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, τον ρώτησα τι θα βάλει στη τσάντα του, και τους είπε "δύο χλωρίνες, ένα ντετόλ, ένα άζαξ, κ.λπ."!!!

Από την Πάτρα είναι η πεθερά. Καλά, αυτά είναι απλά μερικά παραδείγματα που αναφέρω... Το τι λένε και το τι πιστεύουν... τρίβω τα μάτια μου, ξεβουλώνω τ' αφτιά μου, αλλά και πάλι... απίστευτα μου φαίνονται... Αυτό με το σελοτέιπ σας το έχω πει; Που της είχα πει για τον ξάδελφο (τον προαναφερθέντα ξάδελφο) ότι γεννήθηκε με πολύ πεταχτά αφτιά, και όταν ήταν μικρότερος είχε κόμπλεξ, κι έλεγε ότι θα τα κολλήσει με σελοτέιπ να μην πετάνε, και μου λέει (η πεθερά), "ε, όταν ήταν νεογέννητο, γιατί δεν του τα κόλλησαν με σελοτέιπ να μην πετάνε, αφού το νεογέννητο είναι σα ζυμάρι, το πλάθεις όπως θέλεις". Και μιλούσε σοβαρά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Α, Αλίνα, δε σου απάντησα για την πεθερά!!! Είχε πει ότι ΜΠΟΡΕΙ να έρθει όταν σαραντίσω, αλλά δεν είναι σίγουρο αν θα έρθει τελικά. Τουλάχιστον δε θα την έχω μες στα πόδια μου τις πρώτες μέρες. Ελπίζω να μην έρθει καθόλου, γιατί θα μας κάνει τα νεύρα κρόσια. Τι για το όνομα θα λέει, που θα φωνάζουμε το παιδί με το όνομα πριν τη βάφτιση, τι για το ότι δε θα του κρεμάσουμε ματόχαντρα, τι για το άλλαγμα, τι για το τάισμα, τι για το καθισματάκι αυτοκινήτου που έχει γίνει σίριαλ! Για όλα θα έχει άποψη, και η άποψή της είναι μονίμως χαζομάρα. Να μην πω για διάφορες προλήψεις του στιλ "μην πεις καλημέρα άνιφτος ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ", "μη βγει η λεχώνα το βράδι έξω να μαζέψει ρούχα ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ", "μην κόψεις τα νύχια σου το βράδι, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ" και διάφορα άλλα τέτοια ωραία... Καλά, είμαι σίγουρη ότι σας τα έχω ξαναπεί...

Χι χι, θα το καταλάβω! Αν θα σηκωθώ δεν ξέρω! Πάντως ποτέ δε με ξύπνησαν οι κλωτσιές του μικρού!!!

Κατερίνα, τώρα δυο μέρες νιώθω ότι έχω βαρύνει. Προηγουμένως μια χαρά ήμουν! Τώρα που έχω και πόνο το καταλαβαίνω... Καλά, μεγάλο ζιζάνιο ο μικρός σου!!! Μου θύμισε τον ξάδελφό μου που όταν ήταν ενός ή δύο χρονών νομίζω είχε πάει στη θεία μας και όπως μιλούσε αυτή στο τηλέφωνο, είχε βγάλει όλες τις μπάλες από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μία μία και τις πέταξε στο πάτωμα. Κι η άλλη τον κοιτούσε και δεν έλεγε στη φίλη της μισό λεπτό και να τον σταματήσει!!! Αυτή μιλάει και πολλή ώρα στο τηλέφωνο, οπότε μέχρι να τελειώσει ο μικρός είχε βγάλει όλες τις μπάλες και είχε αφήσει το έλατο γυμνό, μπροστά στα μάτια της! Για την αδελφή του που είχε αδειάσει ένα μπουκάλι υγρό πιάτων πάνω σ' ένα γατί και μετά έκλεισε άλλο γιατί (μπορεί και το ίδιο να ήταν) στο ψυγείο, σας έχω πει!!! Καλά, τα γράφω αλλά δε θυμάμαι σε ποιο ποστ!!! Οπότε, μπορεί και να σας το έχω ξαναπεί!