Θέλω να γίνω μαμά

Ναι, δεν είναι άσχημο! Ή Καφενέ "μπείτε και θα γκαστρωθείτε"! ;P

Α, μήπως να το πούμε Καφενέ "Θεϊκές κουκλάρες";

Χι χι, τι να ντυθώ λες; Α! Θα ντυθώ έγκυος!!! Μπορεί να δυσκολευτώ μετά, αλλά τώρα μου φαίνεται αδιανόητο να τον βάλω μόνο του. Άλλωστε, είναι μόνο δύο μηνών! Ξέρω γω... Πώς να το πούμε το καφέ; Καφενέ "γκαστρωθείτε ελεύθερα"; :P :P

Χαχαχαχα!!! Όλα πήγαν καλά, όμως, είδες;

Κατερίνα, είχες πει παλιά να το βγάλουμε "Το καφέ με τις γκαστρωμένες", και σκέφτηκα να το πούμε Καφενέ "Μανούλες και γκαστρούλες". Αλλά πάλι, είναι λες και αποκλείουμε αυτές που δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, απλά προσπαθούν. Στο δωμάτιο του Αντρέα να κοιμηθώ δε γίνεται, εκτός κι αν βάλουμε ράντζο. Να τον αφήσω μόνο του πάλι δε θέλω. Είναι πάρα πολύ νωρίς μου φαίνεται. Όλες μου οι φίλες τα άφηναν μέχρι το χρόνο τουλάχιστον τα παιδιά στο δωμάτιό τους. Μια φίλη μου το γιό της τον άφησε μέχρι δύο χρονών περίπου, αλλά αυτό το βρίσκω υπερβολικό. Η μάνα μου, πάλι, κοιμόταν στο δωμάτιο των γονιών της μέχρι 13 χρονών που παντρεύτηκε η αδελφή της και έφυγε από το σπίτι και πήρε το δωμάτιό της !!!!!!!!!!!!! Αποκριάτικο πάρτι ε; Τέλεια!

Ουφ, πρέπει να τον μάθω, όμως, στο μπιμπερό, γιατί στο τέλος του μήνα επιστρέφω στο σχολείο... Το έχω πολύ άγχος, αν θα μπορώ να βγάζω με το θήλαστρο, αν θα τρώει το δικό μου γάλα από το μπιμπερό, αν θα παίρνει γενικώς το μπιμπερό, αν θα δεχτεί το ξένο σε περίπτωση που δεν βγαίνει το δικό μου με θήλαστρο... Μέχρι τώρα τα μπιμπερό τα έχω στις συσκευασίες τους...

Κορίτσια, πλησιάζουμε τις εκατό σελίδες! Πρέπει να σκεφτούμε το όνομα του καινούριου μας καφέ!

Χριστίνα, ναι, δε θέλω ακόμα να τον αφήσω μόνο του. Μέχρι τον πρώτο χρόνο τουλάχιστον τον θέλω στο δωμάτιό μου. Και η παιδιατρική, άλλωστε, συστήνει τουλάχιστον για έξι μήνες να είναι το μωρό στο δωμάτιο των γονιών. Μαρία, ναι, σούπερ είναι, και έχω σκάσει δύο μέρες τώρα που τον πλησιάζω με μάσκα. Φυσικά τώρα μου πέρασε, αλλά είπα να τη φορέσω και σήμερα προληπτικά.

Λένα, άσε, κι εγώ πολλές φορές δε δίνω σημασία σε πράγματα και μετά με ρωτά ο παιδίατρος "πόσο καιρό το έχει αυτό;" και νιώθω τελείως μα τελείως άχρηστη... Πω πω, έπαθε τέτοιο κακό από την πιπίλα; Εγώ πάντως τις πιπίλες του Αντρέα τις έβαλα στις θήκες και τις άφησα στο δωμάτιό του. Δεν έχει νόημα, αφού δεν παίρνει με τίποτα πιπίλα. Με το ζόρι θα του τη χώνω στο στόμα; Α να μπράβο, προσπαθούσα να σκεφτώ μια κατάλληλη έκφραση για το εργαλειάκι που βγάζεις τις μύξες και δε μου ερχόταν. Μαντζαφλάρι, αυτή είναι η λέξη!!!!! Όσο για τη Σόφη, ε, σόρι, βάλε μου κακό βαθμό κυρία.

Χρυσάνθη χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ για σένα!!!! Η ιστορία τοκετού σου είναι περίπου όπως τη δική μου: υψηλή πίεση, καισαρική με ολική. Να σας ζήσει και να τη χαίρεστε!!!

Το να κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι μου είναι κάτι που δε θέλω. Πιστεύω ότι το κρεβάτι μου είναι το τελευταίο οχυρό! Αν καταρριφθεί αυτό, έχασα το παιχνίδι! Θέλω να πιστεύω ότι δε θα χρειαστεί να τον πάρω ποτέ στο κρεβάτι μας. Τώρα, αν όταν μεγαλώσει λίγο έρθει κανένα πρωινό να κάνουμε αγκαλίτσες είναι άλλο, κι άλλο να κοιμόμαστε συστηματικά μαζί. Τώρα έχει μεγαλώσει αρκετά και δεν τον χωράει το πορτ μπεμπέ. Σε λίγο καιρό θα πρέπει να τον βάλουμε στην κούνια, πράγμα που σημαίνει να τη φέρουμε στο δωμάτιό μας και να μετακινήσουμε την τουαλέτα (=ένα απλό τραπεζάκι όπου βάφομαι) στο δικό του δωμάτιο, για να είμαστε άνετα...

Έλα, όμως, που εμάς ο δικός μας δεν κοιμάται μ' αυτό το παιγνίδι! Αντίθετα, το διασκεδάζει! Ψυχαγωγείται! Ξεκαρδίζεται! Σκιρτά από χαρά! Οπότε μετά θέλει αγκαλιές και νανουρίσματα. Αλλά είπα να του το βάζουμε μια φορά τη μέρα πριν από τον ύπνο, έτσι ώστε να το συνδυάσει και να ξέρει ότι του βάζουμε αυτό και μετά νάνι. Όσο για τις αγκαλιές, εμένα στην αρχή όλοι μου λέγανε να μην τον μάθω στην αγκαλιά. Με βλέπανε να τον κρατάω αγκαλιά και μου έλεγαν "α, τον έμαθες στην αγκαλιά, πολύ κακό αυτό, και θα δυσκολεύεσαι μετά". Αλλά συγγνώμη κιόλας, θα αφήνω ένα βρέφος λίγων ημερών να κλαίει, επειδή δεν πρέπει να το μάθω στην αγκαλιά; Αν είναι δυνατόν! Ένα τόσο μικρό μωρό δεν κλαίει γιατί κάνει ναζάκια και ιδιοτροπίες, αλλά γιατί έχει ανάγκη την αγκαλιά. Και όσο πιο πολύ του ικανοποιούμε τις συναισθηματικές του ανάγκες, τόσο πιο ανεξάρτητο θα είναι στο μέλλον, αντίθετα με όσα λέγονταν παλιότερα, ότι θα γίνει εξαρτημένο. Και όπως μου έλεγαν και τα κορίτσια εδώ, τα μικρά μωρά δεν μαθαίνουν στην αγκαλιά. Και όντως αυτό αποδείχθηκε στη συνέχεια. Τώρα που ο Αντρίκος είναι δύο μηνών, κάθεται μόνος του αρκετή ώρα στο ριλάξ. Σήμερα το πρωί τον έβαλα στο πορτ μπεμπέ, του έβαλα κι ένα κρεμαστό παιχνίδι από πάνω και για κανένα δίωρο έμεινε ξαπλωμένος κι έπαιζε, ησυχούλης ησυχούλης! Τα βράδια συνήθως τον έχω δίπλα μου στο ριλάξ και του μιλάω, του τραγουδάω, του παίζω με την κουδουνίστρα. Και μετά από δύο ώρες και βάλε ζητά αγκαλιά! Μερικές φορές κοιμάται και μόνος του! Ένα πρωί ξύπνησε και γκρίνιαζε, τον πάσαρα στον άντρα μου, κι αυτός βαρέθηκε (κλασικά) και τον έβαλε στο πορτ μπεμπέ χωρίς να έχει κοιμηθεί. Κάθεται ο Αντρέας ήσυχος, έλεγε και "άγου", και τελικά τον πήρε ο ύπνος από μόνο του!

Κορίτσια, κι εγώ πιστεύω ότι ο άντρας μου θέλει να συμμετέχει, και όντως προσπαθεί. Χτες βράδι του τον άφησα κι έφυγα (η αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε βράδι αυτό κάνω, αφού τον ταΐσω!), και του έβαλε ένα μουσικό παιχνίδι της Fischer Prize που προβάλλει και μια εικόνα στον τοίχο. Είπα να του το βάζουμε κάθε βράδι πριν τον ύπνο, για να το συνδυάσει με τον ύπνο και να δημιουργήσει μια υποτυπώδη ρουτίνα. Οπότε του το βάζει χτες, ο μικρός ξεκαρδίζεται και εκστασιάζεται κάθε φορά μ' αυτό το παιχνίδι, και ο άντρας μου τον σήκωνε μέχρι το ταβάνι που ήταν η εικόνα κι αυτός γελούσε! Τώρα περιμένει πώς και πώς να του το ξαναβάλει για να το ξανακάνουν! (ο άντρας μου, εννοείται, όχι ο μικρός). Το πρόβλημά του είναι ότι δε φαίνεται διατεθειμένος να θυσιάσει την καθημερινότητά του, τον υπολογιστή, το σκάκι, και διάφορα άλλα, για να ασχολείται με τον Αντρέα. Βαριέται κιόλας στην πολλή ώρα, ειδικά, αν πρέπει να τον κρατά και να κάνει βόλτες. Ελπίζω σιγά σιγά να προσαρμοστεί. Μαρία, εμένα οι απόκριες μου άρεσαν πάντα πάρα πολύ! Ειδικά μου αρέσει να ντύνομαι άντρας! Έχω κάποιες φωτογραφίες που είμαι πολύ πετυχημένη! Αλλά τον Αντρέα φέτος δε θα τον ντύσω. Είναι πολύ μικρός και δεν καταλαβαίνει ακόμα, οπότε είναι λες και τον κάνω καραγκιόζη για να χαίρομαι εγώ. Ο Στέφανος είναι πιο μεγάλος και θα το χαρεί. Χριστίνα, περαστικά στον μικρούλη!

Κορίτσια, καλύτερα είμαι σήμερα. Από πυρετό τίποτα, μόνο που γενικά έχω μια αδυναμία. Μια δουλίτσα κάνω και μου κόβεται η ανάσα. Βέβαια, με την αναιμία, αυτά είναι συνηθισμένα για μένα. Εγώ τις μύξες δεν τις θεωρούσα κρυολόγημα. Έλεγα "έλα μωρέ, μύξες είναι, σιγά". Του βάζαμε ορό και τελείωσε. Αλλά όταν πήγαμε τις προάλλες στο γιατρό, μας λέει "έχει συμπτώματα κρυολογήματος το μωρό;" και του λέω "όχι", κι αμέσως μετά του λέω "έχει, όμως, μύξες, γιατρέ". Οπότε γυρίζει αυτός και με κοιτάει και μου λέει "μα αυτό ακριβώς εννοούσα"! Ουπς! Πάντως, εντάξει, με λίγες μυξούλες μην τρελαινόμαστε κιόλας. Χτες βράδι, όμως, αγχώθηκα, γιατί τον άκουγα πολύ μπουκωμένο και ζοριζόταν αρκετά. Δε θέλαμε να τον ξυπνήσουμε και κάθε λίγο πεταγόμουν και αφουγκραζόμουν για να δω αν αναπνέει. Επειδή δεν ήθελα να τον έχω δίπλα μου, μην τον κολλήσω, κοιμήθηκε ο άντρας μου από την πλευρά του Αντρέα, και κάθε λίγο τον ξυπνούσα για να ελέγξει αν είναι καλά! Για τη Σόφη συμφωνώ με το Βανεσσάκι. Βάσω, κι εγώ, ενώ πάντα παρακαλούσα να βρέχει, τώρα έχουν σπάσει τα νεύρα μου. Θέλω να πάμε μια βόλτα με τον Αντρίκο και δεν μπορώ. Την Κυριακή είπα να τον πάρω και να πάμε στον εσπερινό των Τριών Ιεραρχών. Έβρεχε. Σήμερα είπα να τον πάρω να πάμε στον εσπερινό της Υπαπαντής. Κάνει παγωνιά και είμαι κι εγώ άρρωστη. Είπα στον άντρα μου να τον πάρει ένα πρωί να πάνε καμιά βόλτα στη γειτονιά με το σλινγκ. Αλλά δεν ξέρεις τι θα σου βγει. Ξεκινάς απ' το σπίτι με ντάλα ήλιο και σε δέκα λεπτά ρίχνει χαλάζι... Χάλιαααα...

Αχ, μια χαρά σας βλέπω όλες!

Ξέρω γω; Μας είπε ο παιδίατρος να μη βάζουμε πολύ. Λες να κάνω κι εγώ το ίδιο; Με το φυσιομέρ σπρέι μια χαρά είχαμε βολευτεί, αλλά μας είπε ότι είναι πολύ για το μωρό. Όσο για το μηχάνημα, είπε να το χρησιμοποιούμε μόνο όταν έχει πολλές μύξες, όχι με το παραμικρό.

Ωχ! Πάει η μία αμπούλα! Δηλαδή θα βάζω 8 σταγόνες και θα πετάω τον υπόλοιπο;

Ωχ, Λένα, κι εσείς άρρωστοι; Πω πω... Περαστικά εύχομαι. Τις προάλλες που είχαμε πάει στον παιδίατρο, μας είπε να βγάζουμε τις μύξες του Αντρίκου με το εργαλειάκι. Του είπα ότι διάβασα ότι το εργαλειάκι μπορεί να προκαλέσει ωτίτιδες και μου είπε ότι είναι πιο επικίνδυνο να μένουν μέσα οι μύξες, και ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει ωτίτιδα. Αλλά όχι και να το χρησιμοποιούμε όλη μέρα, μόνο όταν ακούγεται πάρα πολύ μπουκωμένος. Εμείς του βάζαμε το φυσιομέρ σπρέι, αλλά μας έγραψε αμπούλες, γιατί λέει το σπρέι βγάζει πάρα πολύ για ένα τόσο μικρό μωρό και από την αμπούλα να βάζουμε 3-4 σταγόνες σε κάθε ρουθούνι. Χτες του έβαλα από την αμπούλα, αλλά έχει μείνει μέσα ένα σωρό ορός. Τι το κάνω αυτό; Το αφήνω ανοιχτό όπως είναι μέσα στο κουτί και το ξαναχρησιμοποιώ;

Γειά σας! Εγώ ευτυχώς σήμερα είμαι καλά. Ο μικρός κοιμήθηκε μια χαρά, τον κοίμισε ο άντρας μου το βράδι, και μετά ξύπνησε κατά τις εφτά παρά, τον άλλαξε, του έβαλε ορό και μου τον έδωσε να τον ταΐσω. Μετά ξυπνούσε συνέχεια και γκρίνιαζε και τον ταλαιπώρησε αρκετά. Καλά να του κάνει δηλαδή! Κορίτσια, με καθησυχάζετε μ' αυτά που μου λέτε. Νόμιζα ότι μόνο ο δικός μου ήταν τόσο αναίσθητος. Τον βλέπω πολλές φορές που τον κρατά και πάει να του τραγουδήσει και μάλλον νιώθει άβολα ή ντρέπεται! Και μουρμουρίζει! Ανθή, χι χι, πλάκα έχει ο Πανούλης που θέλει να φορέσει τα ρούχα του. Καγκουράκι, η Αγγελική με αφήνει άφωνη! Άκου γάιδαρος! Εγώ θυμάμαι είχα ντυθεί μοδίστρα στις πρώτες μου απόκριες. Οκ, δεν το θυμάμαι, το έχω δει σε φωτογραφίες. Μου έραψε η μάνα μου ένα κόκκινο φουστανάκι και πάνω έραψε διάφορα, βελόνες (φαντάζομαι όχι αληθινές), ψαλίδια, κουβαρίστρες. Άλλες χρονιές είχα ντυθεί ήλιος, κυρία του παλιού καιρού, Μίνι Μάους (μου είχαν βάψει και το πρόσωπο, τότε που δεν ήταν καθόλου γνωστά τέτοια πράγματα), Γάλα Βλάχας (η γυναίκα που έχει πάνω στην ετικέτα του Γάλα Βλάχας, και πήρα και δίπλωμα!), ζωγράφος, ουφ, δε θυμάμαι τι άλλο... Ανθή, για τον θυροειδή δεν ξέρω καθόλου να σου πω... Μακάρι να μην είναι τίποτα.

Πόπη, μια χαρά σε βλέπω! Από τη μια μέρα στην άλλη μείωσες αρκετά την ποσότητα του φαγητού που τρως! Νομίζω ότι ένα από τα βασικά σου προβλήματα είναι ότι μαγειρεύεις πολλά φαγητά. Π.χ. είχες αρακά, είχες και σπανακόπιτα. Εύη, άσε κι εγώ το πρώτο τρίμηνο έτσι ήμουν, έβλεπα διαφημίσεις με φαγητά στην τηλεόραση και ανακατευόμουν... Μήπως τα φαγητά που τρως είναι πολύ βαριά; Μακαρόνια με κιμά, πατάτες γιαχνί, καλαμαράκια... Κάνε μια ελαφριά σουπίτσα. Άσε, θυμάμαι εγώ όταν έπαιρνα χάπια για τον ίλιγγο, με έπιανε κατάθλιψη... Από όρεξη δεν το συζητάμε... Δίνω αναφορά για χτες: Πρωινό: Ένα τσάι γλυκάνισο και ένα τοστ με μαύρο ψωμί και τυρί. Δεκατιανό: Τίποτα. Μεσημεριανό: Λίγο σαργό ψημένο στο φούρνο με λαδολέμονο + πατατοσαλάτα. Απογευματινό: Ένα τσάι βουνού με λίγο μέλι. Μια φέτα ψωμί με προζύμι με βιτάμ, μέλι και τυρί. Βραδινό: Ένα τοστ με μαύρο ψωμί και τυρί. Μια κούπα ζεστό γάλα και μια φέτα ψωμί με προζύμι. Πολύ ψωμί χτες, αλλά ήταν το στομάχι μου κάπως και δε σήκωνε και πολλά.

Γειά σας! Μια ώρα σας διαβάζω, κολλάει συνέχεια το λάπτοπ... Εμείς καλά κοιμηθήκαμε, ο μικρός κοιμήθηκε κατά τις εντεκάμιση-δώδεκα και ξύπνησε εξήμιση-εφτά. Τον κοίμισε ο άντρας μου το βράδι και το πρωί σηκώθηκε, τον άλλαξε, του έβαλε ορό στη μύτη και μου τον έδωσε. Μετά ξυπνούσε συνέχεια και γκρίνιαζε και τον έπαιρνε αυτός. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά, γιατί κάθε λίγο έκλαιγε. Καλά να πάθει! Ευτυχώς εγώ είμαι καλά, ο πυρετός εξαφανίστηκε, μόνο πονάω μέση, πλάτη και τέτοια, αλλά γενικά είμαι καλά. Τώρα τι να σχολιάσω, δε θυμάμαι και πολλά πράγματα...

Ναι βρε, έτσι να κάνεις! Κι εγώ τις πατάτες τις κόβω ροδέλες και τις βάζω αλειμμένες με λάδι στο φούρνο και γίνονται ακριβώς όπως οι τηγανιτές! Αν δεν του το έλεγα την πρώτη φορά, ούτε που θα το καταλάβαινε! Οι ξηροί καρποί δε μ' αρέσουν καθόλου. Τρώω μόνο αλατισμένα αμύγδαλα, φουντούκια και σπάνια και κανένα καρύδι, αλλά σε συνδυασμό με κάτι άλλο.

Κι εμένα έτσι έλεγε για τα σνίτσελ, αλλά τώρα τα προτιμά στο φούρνο! Όχιιιιι!!!!!!! Μην αμαρτήσεις!!!!!!!! Απορώ τι βρίσκετε στα σπόρια. Εγώ τα σιχαίνομαι...

Βανεσσάκι, πιστεύω ότι κι ο δικός μου, αν μας έβλεπε κάθε σκ, θα βοηθούσε περισσότερο. Βοηθά αρκετά δηλαδή, κάνει δουλειές στο σπίτι, αλλάζει τον Αντρέα, τον παίρνει το πρωί στο σαλόνι μαζί του για να κοιμηθώ κι εγώ κι άλλο (όχι πάντα), και τον κρατάει αλλά για λίγο. Δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι υποχρεωτικό να τον κοιμίζει κάθε φορά που τον παίρνει, και όταν ο μικρός κλαίει και θέλει βόλτες, αυτός τον κάνει λίγο και σε πέντε λεπτά βαριέται. Χτες βράδι ζαλιζόμουν φρικτά... Μετά από πόσες ώρες εδέησε να έρθει να τον πάρει. Σε πέντε λεπτά, μου λέει "κράτα τον, πάω να κατουρήσω". Πάει, επιστρέφει, τον κρατάει άλλα πέντε λεπτά, και μου λέει "κράτα τον, πάω να κάνω την ανάγκη μου". Μετά έρχεται, τον παίρνει, βαριέται, μου τον δίνει. Εγώ στα πρόθυρα λιποθυμίας, έρχεται, τον παίρνει και μου κάνει "αφού δεν ησυχάζει, θα τον βάλω στο ριλάξ. Είτε τον κρατάω, είτε στο ριλάξ, πάλι θα κλαίει"!!! Ακούστε σκεπτικό! Πράγμα που σημαίνει ότι θα τον άφηνε στο ριλάξ και θα έφευγε, και θα έπρεπε πάλι να τον πάρω εγώ και να τον κάνω βόλτες. Οπότε δεν άντεξα, άρχισα να πετάω πράγματα απ' τα νεύρα μου (μη φανταστείτε ότι γκρέμισα το σπίτι, πέταξα το βιβλίο που κρατούσα, κι έσπρωξα το πορτ μπεμπέ και το τραπεζάκι). Δηλαδή πρέπει να φτάσω στο έσχατο όριο της εξάντλησης και να αναγκαστώ να προβώ σε ακραίες χειρονομίες για να καταλάβει τι πρέπει να κάνει;

Μιχαέλα, μια χαρά σε βλέπω!!! Καλά, έτσι όπως έγραψες τα φιστικς, με το που το είδα λέω "καλά, φυστίκια έφαγε για μεσημέρι;". Πώς τα έφτιαξες, τηγανιτά ή στο φούρνο; Τις πατάτες δεν πειράζει, σου τις συγχωρούμε! Γιουβαρλάκια ε; Γιάμ!!! Αχ να είχα λίγα! Αύριο θα βάλω τον άντρα μου να φτιάξει κοτόσουπα αβγολέμονο!