Δεν έχω βιώσει την βία σε προσωπικό επίπεδο ούτε στις σχέσεις μου ούτε στην οικογένεια μου σαν παιδί.
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι μια συμμαθήτρια μου στο δημoτικό που την χτυπούσαν.
Ερχόταν στο σχολείο με σημάδια στο σώμα και στο πρόσωπο.Κανείς δεν μίλαγε και η δασκάλα ήταν συνένοχος στο έγκλημα.Την άφησε να βυθιστεί περισσότερο στο μαρτύριο της.
Την αντιμετωπίζαμε ρατσιστικά.Σαν την ''κακομοοίρα''.Παιδιά τότε,δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε την έννοια του δράματος που ζούσε αυτό το 10 χρονο κορίτσι,πόσο μάλλον αυτοί που δεν το είχαμε βιώσει.Δεν παίζαμε μαζί μας γιατι οι ''αρχηγοί''της παρέας δεν την ήθελαν.
Και διερωτάμε εγώ...Αυτό το κοριτσάκι που σήμερα είναι μητέρα 3 παιδιών και που στην πορεία έγινε η καλύτερη μου φίλη,τι έχει να θυμάται απο την τρυφερή παιδική ηλικία;Βία και βλέμματα γεμάτα οίκτο!
Πιστευω πως η δράση είναι η καλύτερη αντιμετώπιση.Βέβαια είναι και λίγο δίκοπο μαχαίρι,γιατί μετά μπορεί ο αποδέκτης της βιαιης συμπεριφοράς να σου χρεώνει την ''διάλυση''της ''ευτυχισμένης του οικογένειας''