Φαφαουλι

καντινου έγραψε: Τρελαίνομαι όταν βλέπω τη φωτογραφία της κόρης σου! Είναι κούκλα! Καλημερούδια!

bibibo έγραψε: Καλημέρα! Βρε'συ! Πρέπει να καταλάβεις ότι τα παιδιά είναι μια άνθρωποι, μικρογραφίες ενηλίκων. Κατ'αρχην προσωπικά πιστεύω ότι αφού έχει ανάγκη ακόμα το παιδί την πιπίλα δεν χρειαζόταν να της την κόψετε. Για ποιο λόγο να της στερήσεις κάτι που της προσφέρει ασφάλεια και τη ηρεμεί και να την στεναχωρείς έτσι; Τέολος πάντων, στο θέμα μας. Σκέψου, εμάς τις 2. Εδώ και μια εβδομάδα σου λέω μην αγχώνεσαι και όχι γιατί δεν κάνει αλλά γιατί βάσει επιστημονικών απόψεων ισχύει αυτό και αυτό, κάτι που προσδίδει κύρος στην άποψη μου(μη με πάρετε για ψώνιο!).Αλλά εσύ δεν μπορείς να το αποβάλλεις οσο και αν το θες. Αν αύριο όπως έρθει μια φίλη σου και σου πει 'αγχώνομαι γιατί δεν με ακούει και κάνει ότι θέλει', εσύ δεν θα της πεις 'ηρέμησε είναι φυσιολογικό , είναι μια φάση και δεν θέλω να σε βλέπω έτσι γιατί σε νοιάζομαι'; Το ίδιο έκανε και η κορούλα σου! Δεν μπορεί να αποβάλλει τόσο εύκολα το άγχος της στέρησης της πιπίλας αλλά δεν θέλει να βλέπει την ξαδέλφη της που αγαπά να κλαίει.

efoula έγραψε: Κατ'αρχήν πρέπει να διαχωρίσουμε το γέλιο από το χαμόγελο. Τα πρώτα χαμόγελα είναι ενδογενή, χωρίς να οφείλονται σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα και εμφανίζονται συνήθως στους πρώτους 3μήνες της εξωμήτριας ζωής, κυρίως την ώρα του ύπνου αλλά και όταν τα παιδιά είναι ξύπνια. Μετά την 3η εβδομάδα τα χαμόγελα έχουν διάρκεια, επαναφορά και είναι συνειδητά. Από την 4η εβδομάδα τους προκαλεί χαμόγελο ακόμα και ένα σιωπηλό πρόσωπο. Αυτό είναι και το σημείο που σταματούν τα ενδογενή χαμόγελα. Τώρα το κοινωνικό ή αναγνωριστικό χαμόγελο, που αποτελεί τομή στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού αλλά και στους δεσμούς που αναπτύσσει εμφανίζεται περίπου στον 2ο-3ο μήνα. Το γέλιο στον 4ο μήνα. Είναι πολύ ωραίο να ξέρετε ότι περίπου 9-11μηνών τα μωράκια σας θα γελούν και θα νιώθουν αίσθημα χαράς όταν κααφέρουν να σταθούν όρθια και έχουν άμεση οπτική επαφή με τη μανούλα τους!!!!!!!!!!!!!!!!!

AFRODITH έγραψε: Καλησπέρα! Μπορείς να μου εξηγήσεις τι είναι τα 'άλματα ανάπτυξης'. Κάτι καταλαβαίνω από τη συζήτησή σας και τον όρο δεν το έχω ξανά ακούσει. Ευχαριστώ!

dimitroula29 έγραψε: Σε ευχαριστώ πάρα-πάρα πού! Επεδή όμως γίνομαι και απότομη καμιά φορά σε καθιστώ υπεύθυνη...βάλε με στη θέση μου! Καληνύχτα κορίτσια!

νικολετα έγραψε: Πρώτα απ'όλα ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε αλλά μην ξεχναμε ότι υπάρχουν κάποιοι ειδικοί που έχουν και περισσότερη πείρα και ίσως και να μπορούν να σας βοηθήσουν περισσότερο απ'ότι εγώ. Για τα όρια απάντησα και στην καντινού, οπότε δεν τα ξανά λέω. Τα όσα μου λες ότι κάνει η κορούλα σου (να τα χαίρεσαι και τα δυο, να σου ζήσουν!) εμένα μου φαίνονται άκρως φυσιολογικά. Στα παιδιά αρέσει να παίζουν και μόνα τους και δεν είναι κάτι κακό αυτό. Τώρα ότι δεν ακούει και ότι φεύγει δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από κάτι το φυσιολογικό. Μόλις κατάλαβε την υπαρξή της και θέλει να τονώσει την αίσθηση του 'υπάρχω, είμαι ξεχωριστό άτομο από τη μαμά και τον μπαμπά', τώρα πια έχει και άνεση κινήσεων, άρα δείχνει ανεξαρτησία με όλες αυτές τις αντιδράσεις της. Είναι η φάση του 'όχι'. Στη ψυχολογία θεωρείται πολύ σημαντική για την εξέλιξη των παιδιών. Άρα μην αγχώνεσαι(στην κατηγορία 'γιατί δεν με ακουει'-δεν ξέρω αν την έχεις διαβάσει- υπάρχουν πολλά σχόλια που μπορούν να σε βοηθήσουν, είναι το ίδιο ακριβώς θέμα). Και κάτι τελευταίο, το πως φέρεται στον παιδικό είναι λογικό να διαφέρει από το φως φέρεται σπίτι. Δεν σημαίνει ότι κάνετε κάτι κακό εσείς. Α! Και ΠΟΤΕ δεν είναι αργά για έναν γονιό και το παιδί του! ΠΟΤΕ!

καντινου έγραψε: Εννοείται ότι υπάρχουν κανόνες. Όπως και σε όλα τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά, έτσι και στη ζωή. Αυτούς τους κανόνες πρέπει να τους επιλέξει κάθε γονιός για το παιδί του, είναι πειρισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του νομίζω. Τα όρια, λοιπόν, τα ορίζεις εσύ. Το μόνο που έχω να προτείνω εγώ είναι τα σκεφτείς καλά για να νιώθεις σίγουρη και να μπορείς να τα τηρήσεις, χωρίς εξαιρέσεις. Όταν λέει κάποιος γονιός κάτι πρέπει να το εννοεί. Για αυτό τα όρια δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά για να έχουμε λίγο ευελιξία στις κινήσεις και να μην μας προδίδουν οι ευαισθησίες μας απέναντι στο παιδί. Επίσης, χρησιμοποιούμε θετικές εκφράσεις π.χ. όχι 'μην κοπανήσεις την πόρτα', αλλά 'κλείσε απαλά την πόρτα, να έτσι..' ή όχι 'μη φωνάζεις είναι μεσημέρι', αλλά 'το μεσημέρι μιλάμε σιγά, θα φωνάξουμε απόγευμα στο πάρκο' και πάει λέγοντας. Έχω διαβάσει κάπου ότι τα παιδιά δεν ακούν τις αρνητικές λέξεις μη, όχι, δεν και άλλες οπότε τις αποφεύγουμε λίγο. Και τελευταίο (γιατί είμαι και πολυλογού) δεν βαριόμαστε, ούτε και κουραζόμαστε να λέμε 100φορές το ίδιο πράγμα, όταν θα ωριμάσει αρκετά η μνήμη του παιδιού θα ξέρει και θα θυμάται ότι έχεις μοχθήσει να του μάθεις. Να του μάθεις κιόλας ότι εσύ ή εσύ με τον συζυγό σου χρειάζεστε κάποιες στιγμές μόνοι σας σαν ζευγάρι. Δεν είναι ντροπή, θα μάθει να σέβεται τα όρια των άλλων.

καντινου έγραψε: Είναι απόλυτο φυσιολογικό αυτό που ζεις και που το ζει κάθε μητέρα, γιατί η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις είναι πάνω από όλες... Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα, ούτε ο κόσμος είναι τέλειος, ούτε εμείς. Λάθη είμαστε ανθρώπους κάνουμε :laugh: :laugh: :laugh: (γελάς ή άδικα γίνομαι ρεζίλι με αυτά που λέω...Είναι πολύ γλυκά τα λόγια σου. Μπορείς αφού νιώθεις έτσι όταν ηρεμήσεις να εξηγήσεις στην κορούλα σου τι συνέβη, το λόγο που της φώναξες και ότι λυπάσαι για αυτό. Έτσι και εσύ θα νιώσεις καλύτερα και εκείνη θα μάθει ότι μπορεί να συζητάει με τη μητέρα της για τα συναισθήματά της.

Καλησπέρα σε όλες! Οπως είχα πει και στο ποστ στην κατηγορία για νέα μέλη, πιστεύω βαθύτατα οτι οι γονείς είναι παιδαγωγοί. Οι πιο σπουδαίοι και καθοριστικοί παιδαγωγοί για τις ζωές των δικών τους παιδιών τους. Δυστυχώς, λόγω του εκπαιδευτικού συστήματος που υπάρχει στη χώρα μας, ό,τι και να μαθαίνει μια βρεφονηπιοκόμος ή νηπιαγωγός στα σχολή, όσο σωστό και να είναι δεν έχει τον χρόνο ή την πολυτέλεια να τα εφαρμόσει. Εσείς, όμως, που έχετε ένα ή δυο παιδιά στο σπίτι και όχι δεκαπέντε ή τριάντα, θα μπορούσατε αν τα ξέρατε. Σκέφτηκα, λοιπόν, να συζητήσουμε κάποια απλά αλλά σημαντικά θέματα. Όσο και αν σας κάνει εντύπωση η απλότητα τους, αυτά είναι η ουσία αυτών που μαθαίνουμε και από εκεί και πέρα έρχονται οι γνώσεις για ψυχολογία, ιατρική και άλλα. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, η μητέρα αρχίζει να αναπτύσσει μια σχέση με το μωρό της. Σκεφτείτε ότι ακούει την καρδιά σας, όταν είστε ήρεμη, αγχωμένη, αναστατωμένη, αν κάποιος το ξέρει και το νιώθει, αυτό είναι το έμβρυό σας! Μετά τη γέννηση τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο, καθώς παύει αυτή η άμεση επαφή που δεν χρειαζόταν καμία προσπάθεια για να γίνει. Από το πρώτο κλάμα που θα ακούσετε από το μωρό σας(να σας ζήσει!), πριν καν το πάρετε αγκαλιά, όσο ανάγκη και να σας έχει, να ξέρετε ένα... είναι μια προσωπικότητα, ένα ξεχωριστό άτομο με δικαιώματα, με επιθυμίες, με προτιμήσεις, με διάθεση, με ότι έχετε και εσείς. Όσο μικρό και αν είναι, όσο αδύναμο, όσο γλυκό, δεν είναι το παιχνίδι κανενός. Οφείλετε να το σέβεστε από το πρώτο λεπτό. Το ίδιο και την ανάπτυξη του. Υπάρχουν κάποια βασικά στάδια, τα λεγόμενα ορόσημα, για κάθε εβδομάδα ζωής, σε κάθε τομέα ανάπτυξης. Πιστεύω ότι όλοι οι γονείς θα έπρεπε να διδάσκονται τουλάχιστον αυτα τα ορόσημα γιατί η άγνοια τους οδηγεί σε πολλά λάθη. Ένα από αυτά, για παράδειγμα, είναι ο θυμός της μητέρας γιατί το παιδί(2ετών) ξέχασε να κλείσει την πόρτα. Θυμώνει, φωνάζει, ίσως χτυπάει, πιέζει, αγανακτεί. Τι θα γινόταν όμως αν ήξερε ότι το παιδί σε αυτήν την ηλικία δεν έχει ανεπτυγμένη μνήμη και δεν μπορεί να θυμάται; Ένα άλλο λάθος είναι η πίεση. Γιατί το παιδί μου(1ετών) δεν μιλάει; Και αρχίζουμε'ο Κωστάκης μιλάει καθαρά και ξέρει πολλές λέξεις,ενώ εσύ...'.Και αρχίζουν οι ανασφάλειες και οι φόβοι του παιδιού. Και αν ήξερε ότι το παιδί έχει περιθώριο μέχρι τα 2,5-3 έτη για να αρχίσει να μιλάει, χωρίς άγχος για κάποιο πρόβλημα; Είναι, λοιπόν, καλό να ξέρουμε 5πράγματα για τα ορόσημα αυτά για να ξέρουμε τι μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί σε κάθε ηλικία και πως να το βοηθήσουμε. Μα πάνω απ'όλα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα αν το παιδί δεν ακολουθεί πιστά τα στάδια αυτά. Υπάρχει ευελιξία στο χρόνο εμφάνισης του καθενός...Και αυτό το σεβόμαστε! Και ευελιξία δείχνουμε και εμείς. Το παιδί θα φάει όσο θέλει. Θα παίξει όταν θέλει, με ότι θέλει, όσο θέλει, θα ξεκουραστεί όσο έχει ανάγκη, θα μείνει μόνο του ή θα αναζητήσει παρέα όταν το ίδιο το θελήσει και ένα σωρό άλλα πράγματα. Το να επιτρέπουεμ σε ένα παιδί να είναι ανεξάρτητο, να εκφράζει τις επιθυμίες και τα συναισθήματά του και εμείς να τα σεβόμαστε είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για μια ανπατυσσόμενη προσωπικότητα. Όταν ασχολούμαστε με παιδιά βάζουμε στο κέντρο το παιδί και όχι τον εαυτό μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε την ύπαρξη μας. Σεβόμαστε και τα δικά μας όρια φυσικά! Απλά όταν δίνουμε χρόνο στο μωρό του δίνουμε ποιοτικό και με επίκεντρο εκείνο, όταν δίνουμε χρόνο σε εμάς κάνουμε αντίστοιχα το ίδιο. Προς το παρόν για να μην πέσουν πολλά μαζί, ζαλιστείτε και ζαλιστώ και εγώ μέσα στις σκέψεις μου σταματάω εδώ. Και αν σας ενδιαφέρουν αυτά που λέμε έχω πολύ όρεξη να τα συζητήσουμε και αυτά και άλλα πολλά ακόμη. Καλό μεσημέρι!

savropinguinos έγραψε: Χαίρεται - χαίρεται! Πόσο μηνών είναι το αγγελούδι σας; Το θέμα 'ποσότητα διατροφής' δεν πρέπει να σας αγχώνει. Τα παιδιά, όπως και οι ενήλικες, άλλοτε έχουν όρεξη να φάνε λίγο παραπάνω, άλλοτε λίγο λιγότερο. Σε γενικές γραμμές όταν το παιδί είναι υγιές προσπαθούμε να μην το πιέζουμε καθόλου ούτε για να φάει κάτι που δεν θέλει, ούτε για να φάει παραπάνω από αυτό που θέλει. Είναι στον οργανισλό τους σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά να λαμβάνουν όση τροφή τους είναι απαραίτητη από μόνα τους. Γι'αυτό εμπιστευτείτε τις επιλογές και την ορεξή του...ξέρει τι κάνει! Οι γονείς θα πρέπει να αρχίζουν να αγχώνονται όταν το παιδί αρχίζει να είναι ελεύθερο να φάει ότι θέλει. Τότε που παύουν να ισχύουν τα 5 βασικά και θρεπτικά γεύματα και που αρχίζουν τα πατατάκια και τα χάρμουργκερ. Εφόσον και ο γιατρός σας δεν σας έχει αναφέρει τίποτα αρνητικό όλα βαίνουν καλώς. Ένα τελευταίο μόνο σχόλιο, είναι πολύ σημαντικό από τη βρεφική ηλικία η ώρα του γεύματος να είναι ευχάριστη για το παιδί. Από κάθε άποψη. Καλό θα είναι να αποφεύγονται τα κλάμματα, η πίεση και η εκφοβισμοί. Πάρ'τε το σαν μια όμορφη οικογενειακή στιγμή που όλοι πρέπει να νιώθουν ευχάριστα.

bibibo έγραψε: Η χαρά θα είναι δική μου! Ας τελειώσει η εξεταστική γιατί και με τη σχολή και με τη δουλειά δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο και το κανονίζουμε!

bibibo έγραψε: E...λογικό να μη συμωνείτε σε όλα, αλλά δε σου είπα και να το ανεβάσεις στο internet, γιατί να διαφωνήσει; Τέλος πάντων, αλλο είναι το θέμα μου και επετρεψέ μου την οικειότητα...Θες να σε δείρω;!!!! Ρε κοριτσάρα μου, είναι δυνατόν ένα μικρό παιδί να έχει πάψει να έχει ανάγκη την μανούλα του; Δες τους ενήλικες, γυναίκες - άντρες, μικροί - μεγάλοι, έχεις δει κανέναν να μην έχει ανάγκη τη μάνα του, ακόμα και αν έχει μάθει να ζει ο καθένας μόνος του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα που είχε πει μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο 'ενηλικιωνόματε μόνο όταν χάνουμε τους δικούς μας'.Λοιπόν, στο θέμα μας! Το παιδί ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ και ΠΑΝΤΑ θα σε χρειάζεται. Θα προτιμούσες να σε ακούει, να μην ανεξαρτοποιηθεί καθόλου και μάλιστα κάτω από τη δική σου ασπίδα και να πάει παιδικό και να είναι από τα παιδιά που τρώνε ξύλο και πληγώνονται γιατί λένε πάντα 'ναι'; Τι να σου πω για να σε χαλαρώσω; Σου δίνω το λόγο μου είναι μια φάση, μη κάνεις βήμα δίπλα από το παιδί σου! Και πίστεψε στον εαυτό σου, θα είσαι πάντα το γιατρικό του, ακόμα και αν έχει την αντίδραση στα δυο του, στην εφηβεία και όπου αλλού είναι απόλυτα φυσιολογικό! Πήγαινε και δωσ'της τώρα μια τεράστια αγκαλια...άντε ντε!

MITSI2 έγραψε: Καλημέρα! Αρχικά θα ήθελα να συμφωνήσω με την Lala. Έπειτα, πρέπει να γνωρίζετε δυο πραγματάκια για να μην αγχωθούμε στην πορεία. Θα σας εξηγήσω τα όσα ισχύουν σε γενικές γραμμές, ας πούμε κατά μέσο όρο στα παιδιά. Στην ηλικία των 7μηνών το παιδί αρχίζει να κάθεται χωρίς βοήθεια, να έχει καλύτερο έλεγχο του κεφαλιού του, καθώς επίσης σταδιακά δυναμώνουν οι μυς των χεριών και των γοφών, έτσι ώστε να μπορεί να ρίξει μέρος του βάρους του εκεί και στα γόνατα. Άρα πρώτα απ'όλα είναι σε μια πολύ λογική και καλή ηλικία για να κάθεται. Τώρα, στους 8μήνες αρχίζει προσπάθειες για να μετακινηθεί. Κουνάει πέρα-δώθε το κορμί του, κάτι που συχνά μεταφράζουμε ως 'οιωνό' για το μπουσούλημα. Επίσης, επειδή και οι γοφοί και τα γόνατα έχουν δυναμώσει, κάνει απόποιρες να σηκωθεί όρθιο και αρχίζει να χοροπηδάει όταν το κρατάτε. Στον επόμενο μήνα, θα στηρίζεται μόνο του αλλά θα χρειάζεται τη βοήθεια σας, θα μπορεί να κρατάει περισσότερο την ισορροπία του, να κυλιστεί, να μπουσουλήσει, αλλά θα δυσκολεύεται να κάτσει από την όρθια θέση. Αλλά, αρχίζει να περπατάει από ενός ετούς και πάνω. Όλα αυτά γενικά και έχοντας πάντα στο μυαλό ότι το κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης, και αν δεν ακολουθεί κατά γράμμα όλα αυτά δεν σημαίνει ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Το δικό σας παιδί φαίνεται ότι συμβαδίζει με τα παραπάνω. ΄Αρα, αυτή τη στιγμή περιμένουμε να κάνει προσπάθειες να μετακινηθεί, πρώτα θα μάθει να μπουσουλάει, να έχει έλεγχο των κινήσεων του, να αποκτήσει μεγαλύτερη κίνηση στο σώμα του και μετά θα περπατήσει. Μπορείτε να χρησιμοποιείτε παιχνίδια που του αρέσουν για να τεντωθεί και να τα πιάσει. Όσο περισσότερο εξελίσσεται στην κινησή του μπορείτε να του δώσετε παιχνίδια με κορδόνι για να μπορεί να τα σέρνει, ή να το φωνάζετε με το ονομά του και να το καλείτε να έρθει προς το μέρος σας. Φροντίστε να έχει ελεύθερο χώρο, όσο περισσότερο είναι στο πάτωμα τόσες περισσότερες προσπάθειες θα κάνει να κινηθεί. Προσοχή, εννοείται, για την αποφυγή ατυχημάτων ,το παιδί δεν μπορεί καν να ορίσει το σώμα του στο χώρο ακόμα, θα κοπανάει παντού. Θα βάζει τα χέρια του παντού, οπότε ξεκινάμε και την αγωγή για κανόνες μέσα στο σπίτι(μακριά από την πρίζα,το φούρνο κτλ), πάντα χρησιμοποιώντας θετικές εκφράσεις και ηρεμία.(Σας ζάλισα;!)Να το επιβραβεύετε πάντα, να το ενθαρρύνετε να κινηθεί και μην απογοητευτείτε που δεν περπατήσει ακόμα. Σιγά, σιγά, πάντα σεβόμενοι το ρυθμό ανάπτυξης του παιδιού.

Franita έγραψε: Καλημερούδια! Κατ' αρχήν πολύ σωστά γίνεται διαχωρισμός μεταξύ αναγωγής και εμετού. Οι αναγωγές θεωρούνται κάτι το φυσιολογικό το πρώτο εξάμηνο της εξωμήτριας ζωής και αυτό γιατί το στομάχι των παιδιών έχει οριζόντια θέση και το καρδιακό στόμιο δεν κλείνει καλά, κάτι που δημιουργεί γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.Για να μηντ τρελαθούμε με τη λέξη 'παλινδρόμηση' θα ξαναπώ ότι έτσι είναι σε αυτήν την ηλικία ο οργανισμός - τα όργαναν όλων των νεογνών και είναι κάτι φυσιολογικό. Η αναγωγή σε αραιά διαστήματα δεν δημιουργούν ανησυχίες. Πολύ συχνό αίτο είναι και η αερογαστρία (κατάποση αέρα την ώρα του φαγητού), που είναι επίσης κάτι φυσιολογικό και θα το συναντήσετε και όταν θα ταίζετε το παιδί με μπουκάλι. Άλλα αίτια για την αερογαστρία είναι οι ανωμαλίες των θηλών (της μητέρας), η μη σωστή τρύπα σε τεχνητή θηλή, η λανθασμένη θέση του νεογνού κατά τον θηλασμό, το υπερκινητικό βρέφος, που μπορεί να προκαλέσουν κατάποση μεγαλύτερων ποσοτήτων αέρα. Και πάλι όμως είναι φανερό ότι κανένα αίτιο δεν είναι παθολογικό ή ψυχολογικό, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Κρατάτε, λοιπόν, το παιδί σας όρθιο μετά το φαγητό και έπειτα ακουμπήστε το μπρούμυτα σε δεξιά θέση. Έτσι οι αναγωγές θα περιοριστούν ή θα εξαφανιστούν σταδιακά. Όλα τα υπόλοιπα που αναφέρετε είναι επίσης φυσιολογικά. Ελπίζω να σας έλυσα όλες τις απορίες και να σας καθυσήχασα! Να χαίρεστε το μωράκι σας!

AFRODITH έγραψε: Kαλημέρα! Σε γενικές γραμμές αποφεύγουμε τα παππούτσια σε πολύ μικρά μωρά γιατί τα πόδια τους είναι σε ανάπτυξη και μόνο κακό μπορούμε να τους κάνουμε με το να τα περιορίζουμε μέσα σε παππούτσια. Μπορούμε να αρχίσουμε να τα χρησιμοποιούμε όταν το παιδι αρχίζει να στέκεται στα πόδια του και να προχωράει και αυτό κυρίως έξω από το σπίτι. Πιο πριν είτε το αφήνουμε ξυπόλυτο, είτε με φορμίτσα που έχει και ποδαράκια για να μην κρυώνει. Από την εμπειρία μου είναι πολύ πιο εύκολο για ένα παιδί όταν αρχίζει να περπατάει να είναι ξυπόλυτο παρά με παππούτσια. Όπως και να έχει χρησιμοποιούμε μαλακά παππούτσια αλλά και κάλτσες, δεν χρειάζεται να έχει το παιδί το σημάδι από το λάστιχο για δέκα ώρες! Τώρα που είναι καλοκαίρι μπορούμε να ξεκινήσουμε με πέδιλα που είναι πιο άνετα και δροσερά, αλλά και να συγκρατούν καλά το πόδι για να μην έχουμε ατυχήματα. Και από φθινόπωρο περνάμε σε πιο κλειστό παππουτσάκι.

evipapa έγραψε: Εγώ καλώς σας βρήκα! Χαίρομαι πάρα πολύ που χρησιμοποιείς τοις λέξοις 'ξεχωριστές προσωπικότητες'...Αυτό το σκεπτικό σε κάνει μια υπέροχη μαμά και το παιδί σου πολύ τυχερό! Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και με τη σειρά μου σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για την οικογένεια σου!

Giolanda έγραψε: Γειά σου Κατερινάκι! Πάνω στην τρέλα του είναι το μωρό σου,ε; Να τον χαίρεσαι! Και εγώ με τη σειρά μου χαίρομαι πολύ που με καλωσορίζετε τόσο θερμά και ευχάριστα! Θα τα πούμε σύντομα...

bibibo έγραψε: Καλησπέρα και πάλι! Το έχω ξανά κάνει αυτό το σχόλιο αλλά το κρίνω τόσο σημαντικό που είμαι ικανή να σας ζαλίσω! Αυτή η εκπομπή δεν είναι βασισμένη πάνω σε παιδαγωγικές αρχές. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αν εφαρμόζεις τα όσα βλέπεις εκεί θα επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο η κατάσταση. Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε τα παιδιά να είναι αυτόνομα, ανεξάρτητα. Η διαπαιδαγώγηση που προσπαθούμε να κάνουμε δεν αφορά μόνο το σήμερα, άντε να περάσει η μέρα και αύριο βλέπουμε. Βασιζόμαστε στο σήμερα για να καταφέρουμε ότι καλύτερο μπορούμε αύριο. Οιτακτικές που ακολουθεί αυτή η κυρία τσακίζει την προσωπικότητα των παιδιων. Βάζει στο κέντρο την ευτυχία και την ηρεμία των γονιών και στην άκρη αυτή των παιδιών. Και από όσο καταλαβαίνω το κέντρο του κόσμου σου είναι η κόρη σου και όχι ο εαυτός σου και αυτό είναι το σωστό για κάθε μητέρα ή παιδαγωγό. Σου προτείνω, λοιπόν, όχι μόνο να μην εφαρμόζεις τα όσα βλέπεις αλλά να μην παρακολουθείς καν την εκπομπή αυτή. Μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, χωρίς τη 'βοήθεια' κάποιας που ούτε την ξέρεις, ούτε εκείνη ξέρει καν την υπαρξή σας. Φιλάκια Πάω δουλειά

bibibo έγραψε: Λοιπόν σου έχω μια πρόταση...Διάβασα σε ένα βιβλίο ψυχολιγίας μια τεχνική, η οποία ανήκει σε μια επιστήμη τη λεγόμενη 'συστηματική παρατήρηση' που την διδασκόμαστε και εμείς στο ΤΕΙ.Άκου τι θα μπορούσες να κάνεις...Κάποια στιγμή που θα μπορείς να διαθέσεις ας πούμε μια ώρα στην κορούλα σου τοποθέτεισε μια κάμερα σε μια γωνία του δωματίου που θα βρίσκεστε, από την οποία θα έχει ορατότητα σε όλο το δωμάτιο. Νομίζω θα είναι καλύτερα να είστε οι δυο σας τόσο για να μην αποσπάται το παιδί με άλλα πρόσωπα, όσο και για να μην απασχολήσουν εσένα παραπάνω 'κριτήρια'.Έπειτα δες αυτήν την κασέτα με ηρεμία, παρακολούθησε με προσοχή και την κόρη σου, αλλά ακόμα περισσότερο εσένα. Με πολύ προσοχή. Το ύφος, την ένταση της φωνής, της κίνησης, μετέφρασε τα πάντα σε συναίσθημα. Αφού καταλάβεις ποιά η στάση που έχεις απέναντι στην μικρή, βάλε τον εαυτό σου στη θέση της και σκέψου αν οι αντιδράσεις της είναι αναμενόμενες. Μπορεί να μη σε βοηθήσει αν τη δεις ή κάνεις την όλη διαδικασία μόνο μια φορά. Επανελαβέ την όσο χρειαστεί. Η ουσία όλου αυτού θα είναι να καταλάβεις τι εικόνα δέχεται το παιδί από τη μητέρα του. Έπειτα θα μπορείς να βελτιώσεις ότι σε ενοχλεί αλλά και να διατηρήσεις ότι σας αρέσει. Δούλεψε με τον εαυτό σου και νιώσε καλύτερα με αυτόν. Τότε όλα θα βελτιωθούν και θα μπορείς να ζήσεις την ουσία της ζωής και της σχέσης με το παιδί σου, όποια και αν είναι αυτή για εσένα. Νομίζψω θα σε βοηθήσει πολύ αν το προσπαθήσεις.

Σισσιώ έγραψε: Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου! Θα είναι και η δική μου χαρά να τα λέμε! Φιλάκια!

dallia έγραψε: Κι'άλλος αγορίνας στην παρέα; Βρε κορίτσια τα παιδιά σας (και μελλοντικά και τα δικά μου!!!),πρέπει να γνωριστούν! Ποιός ξέρει,αν έχουν οι μανούλες τους τόσα κοινά, ίσως να έχουν και εκείνα μεταξύ τους! Να σε ρωτήσω στις σπουδές σου έχετε ασχοληθεί και με το θέμα της διατροφής στα παιδιά; Ίσως να μπορείς να μας δώσεις πολύ πιο σαφείς και στγκεκριμένες συμβουλές πάνω στο θέμα. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για τον μπόμπιρα, εσένα φυσικά και την οικογενειά σου! Φιλάκια! :kiss:

Τόμα έγραψε: Με το καλό να έρθει ο μπόμπιρας! Κάθε ευχή για μια ήρεμη εγκυμοσύνη και έναν ανώδυνο τοκετό! Καλημέρα!

garfield έγραψε: Να είσαι σίγουρη ότι όταν κάτι το θέλουμε πολύ πάντα γίνεται... Πάντα! Να σκέφτεσαι θετικά! Έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο ότι όταν η σκέψη μας είναι θετική και πιστεύουμε πραγματικά ότι το ονειρό μας θα γίνει πραγματικότητα τότε...μια υπέρτατη δύναμη(που η συγγραφέας τη λέει σύμπαν, αλλά εσύ μπορείς να την πεις όπως θες) σου χαρίζει απλόχερα ότι της έχεις ζητήσει.! Καλή τύχη!

sweetmammy έγραψε: Καλώς σας βρήκα! Να χαίρεσαι το αγοράκι σου...και εκείνο τη γλυκιά μανούλα του! Φιλάκια!

milina έγραψε: Eυχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σου και σου τις ανταποδίδω... Σύντομα...διπλή.!