JUNO

Καραμελένια μου, καλή επιτυχία στην εξωσωματική και να σου ζήσει το πρώτο παιδάκι σου!! Είσαι απολύ τυχερή που η φίλη σου κατάλαβε τελικά ποιός είναι ο λόγος που της εμπιστεύτηκες το πρόβλημα σου ή τις ανησυχίες σου, και αυτός είναι η συμπαράσταση. Εμμέσως το έκανα κι εγώ, τους εξήγησα πως το πρόβλημα δεν θα μου το λύσουν αυτές αλλά οι γιατροί, από τις φίλες μου θέλω ένα φιλικό αυτί να με ακούσει όταν με πιανει πανικός! Μάταια όμως, η δική τους αντιμετώπιση δεν άλλαξε!! Πίστευα πως επειδή είναι γυναίκες θα μπορούσαν να καταλάβουν κάποια περισσότερα πράγματα από τον άντρα μου για παράδειγμα, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι εκείνος - προφανώς επειδή είναι μέσα στο χορό! - καταλαβαίνει τελικα περισσότερα! Και έτσι μου αρκεί η δική του αγκαλιά όταν μου έρχεται η κρίση ή η δική μας παρέα όταν δεν θέλω να τον επιφορτίζω κι εκείνον με το θέμα. Ελπίζω οι καφέδες με τη φιλενάδα σου να μην κρατήσουν πολύ αυτή τη φορά!! Καλή επιτυχία κοριτσάκι μου!

Τζοάννα μου, καλή λευτεριά!!! Σχεδόν "ετοιμο" το μωράκι σου !! Να σου πάνε όλα καλά και να χαίρεσαι και το αγοράκι σου!! Όντως αισθάνομαι καλύτερα όταν μπαίνω στο mammy, όχι γιατί κι άλλα ζευγάρια υποφέρουν όπως εμείς αλλά γιατί παρά τις δυσκολίες τελικά βγαίνουμε όλοι δυνατοί και στο τέλος αυτοί που τα καταφέρνουν δίνουν δύναμη και σ'εμάς που προσπαθούμε ακόμα!! Φιλιά!

Snowgirl, Κατ' αρχήν ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στην προσπάθεια σας και να σας βοηθήσει ο Θεούλης να σας πάνε όλα καλά και σύντομα να κρατάτε στην αγκαλιά σας ένα υγιέστατο νινάκι!! Από κει και πέρα, συμφωνώ κι εγώ να μην πείτε ΤΙΠΟΤΑ σε ΚΑΝΕΝΑ !! Πρώτον, υπάρχει κίνδυνος να σας αγχώσουν και δέυτερον, γιατί όπως έχει πει και άλλη κοπέλα πολύ εύστοχα υπάρχει και η ριμάδα η γλωσσοφαγιά... Να φανταστείς ότι εγώ όντας υπερβολικά πραγματίστρια δεν πίστευα σε τέτοια αλλά η πορεία της ζωής μου άλλαξε γνώμη!! Όταν παντρεύτηκα πριν 1 1/2 χρόνο βγήκαν όλες οι κατίνες οι θειάδες του άντρα μου και κα΄ποιες δικές μου και άρχισαν να λένε ότι ήμουν έκγυος γιατί πνατρεύτηκα χειμώνα (δεν ήξερα ότι απαγορεύεται....) και επειδή είχα βάλει παιδικο φωτιστικό, κουρτίνες και πομολάκια με ζωάκια στο παιδικό δωμάτιο.... (δηλαδή έπρεπε να το αφήσω "γυμνό" το δωμάτιο?) Τώρα άμα πω εγώ ότι με ματιάσανε θα φταίω;;; (δεν το πιστέυω απόλυτα αλλά καμιά φορά δεν ξέρεις...) Κρατήστε το "μυστικό" σας λοιπόν μεταξύ σας εσύ κι ο αντρούλης σου και όσο για ευχές... έχεις από εμας όσες χρειάζονται!! Και πάλι καλή επιτυχία κοριτσάκι μου!!

Κ.Τ.Κ σ'ευχαριστώ!! Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου και με το καλό να της κάνετε και ένα αδερφάκι...

Σ'ευχαριστώ Ντάλια μου, ναι,ναι αυτό σκοπεύω να κάνω!! Και να σου πω την αλήθεια, αυτό που με "κρατάει" ακόμα δυνατή είναι ο αντρούλης μου και η επιυμία μου να τον κάνω να αισθάνεται καλά παρά το πρόβλημα μας. Κι εκείνος το ίδιο όμως κανει και έτσι αλληλουποστηριζόμαστε!!! Καλή λευτεριά κοριτσάκι μου!! Φιλιά!!

Μανιαμούνια, δίκιο έχεις, και πολύ καλά κάνεις και το αντιμετωπίζεις έτσι!! Εγώ ήμουν πάντα control freak , τα ΠΑΝΤΑ υπό έλεγχο! Αυτό πρέπει να ξεπεράσω, ότι κάποια πράγματα στη ζωή "έρχονται" δεν "τα φέρνουμε"... Ευτυχώς που ο άντρας μου είναι το άκρος αντίθετο και έτσι κρατάμε μια ισορροπία!! Ξέρεις τι έλεγε η γιαγιάκα μου;;; "Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...", δηλώνοντας τη ματαιότητα της ύπαρξής μας. Ελίζω ο Θεούλης, γιαγιάκα, να κάνει κι όλες εμάς να γελάσουμε... και θα το κάνει.... το πιστεύω.. Φ

Χριστινάκι έκανες χωριακή?? Συγνώμη που ρωτάω αλλά ειλικρινά αγωνιώ μαζί σου!!

Καλή επιτυχία και σ'εσένα Nikol μου! Σε όλα δίκιο έχεις και κυρίως στο ότι καθένας αντιμετωπίζει το πρόβλημα με βάση την ψυχοσύνθεση του. Από κει και πέρα, όταν μια από τις φίλες μου θεώρησε αστείο (ευτυχώς σε προσωπική μας κουβέντα!!) να αποκαλέσει τον άντρα μου "άσφαιρο"... καταλαβαίνεις ότι έχω κάποιους λόγους ή να αμφιβάλω για τις αγαθές προθέσεις της ή για τη νοημοσύνη της... Μάλλον το δέυτερο ήταν πάντως... Είναι δυνατόν να θεωρούσα με όσα περνάω μια τέτοια "ατάκα" αστεία???

Quinta, Folympia, Σας ευχαριστώ κι εσάς όπως και τα άλλα κορίτσια! Έχετε δίκιο πως τους φίλους δεν τους απορρίπτουμε από ένα περιστατικό και δεν σκοπεύω να το κάνω ούτε εγώ με τις φίλες μου. Όπως πολύ σωστά προτείνετε, απλά αποφέυγω να συζητώ πλέον αυτό το θέμα μαζί τους, αλλά εκείνες όλο το ανοίγουν! Έτσι το "παίζω" αδιάφορη και αλλάζω θέμα σα να μην συμβαίνει τίποτα (η καρδούλα μου το ξέρει βέβαια). Τους έχω εξηγησει έμμεσα ότι ο τρόπος τους δεν με βοηθάει αλλά μάλλον δεν το κατάλαβαν... Άρα δεν έχει και νόημα καμία συζήτηση επί του θέματος μαζί τους. Ας είναι , έχουμε τόσα άλλα να πούμε... Από κει και πέρα, υπομονή, επιμονή και βλέπουμε... Καλή λευτεριά εγκυμονούλα!!! Με το καλό ένα υγειές παιδάκι!!!

Angel, λυπάμαι πολύ πολύ για όσα έχεις περάσει αλλά χαίρομαι που σε ακούω δυνατή. Είναι φυσιολογικος ο φόβος σου αλλά και εσύ, όπως όλες μας, προσπάθησε να σκέφτεσαι θετικά, να κάνεις όλα όσα σου λέει ο γιατρός σου και το μωράκι σου θα τα καταφέρει αυτή τη φορά!! Και όλα τα άλλα θα είναι παρελθόν!!! Συμφωνώ επίσης μαζί σου για τη σχέση που πρέπει να έχει το ζευγάρι σε τέτοιες δυσκολίες. Εμείς ευτυχώς είμαστε από αυτόυς που έχουν δεθεί ακόμα πιο πολύ, και όταν ο ένας πάει να πέσει τρέχει ο άλλος και τον σηκώνει. Τουλάχιστον αυτό το έχουμε και δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς! Στο κάτω κάτω αυτός είναι η οικογένεια μου πια και εγώ η δική του, πραγματικά!! Να σας πάνε όλα δεξιά κοριτσάκι μου μέσα από την ψυχή μου!!

ΤΕΟ COOL, όχι δεν είναι έτσι... Ίσα ίσα που η γνώμη των άλλων γενικότερα δεν με ενδιέφερε και δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Άλλο όμως η συμπαράσταση.... αυτό αποζητώ από τους φίλους μου γιατί από εμένα είχαν ΠΑΝΤΑ αμέριστη συμπαράσταση ακόμα και για προβλήματα που δεν είχα περάσει ποτέ αλλά τουλάχιστον μπορούσα να τα σεβαστώ. Δε σε αδικώ, προς Θεού, δεν γνωριζόμαστε όπως είπες και είναι λογικό να βγάζουμε και κάποια ανακριβή συμπεράσματα. Δέχομαι ότι στο μικρόσκοσμο του καθένας θεωρεί το πρόβλημα του μεγαλύτερο και σημαντικότερο από των άλλων, αλλά και πάλι σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι το θέμα να σου πουν τη γνώμη τους (τα αντικειμενικά δεδομένα τα γνωρίζω πολύ καλύτερα από αυτές!)αλλά να σου ΣΤΑΘΟΥΝ. Και φαντάσου ότι δεν ανοίγω καν εγώ τετοιο θέμα και γιατί με πονάει και γιατί όσα μου έχουν τύχει στη ζωή έμαθα να τα αντιμετωπίζω πρώτα μόνη μου γιατί δεν ήθελα να επιβαρύνω ψυχολογικά τους ανθρώπους μου. Θα ξαναπω λοιπόν πως αυτό που με ενοχλεί είναι να με θεωρούν "υπερβολική" όταν εκείνες για πολύ πιο απλά θέματα, με άμεση λύση μπορούσαν να μου μιλούν στο τηλ. επί ΩΡΕΣ. Και ξέρεις κάτι; Και πάλι να το έκαναν - οσο ασήμαντο και να θεωρούσα το πρόβλημα τους - εγώ θα καθόμουν να τις ακούσω και να προσπαθήσω να τις κάνω να αισθανθούν καλύτερα. Πρέπει λοιπόν κάποιες φορές να κοιτάμε και λίγο πέρα από το δάχτυλο μας... Σ'ευχαριστώ για την απάντησή σου, όλες οι γνώμες πραγματικά βοηθάνε!

Χελωνίτσα, από μαας τουλάχιστον θα ξέρεις ότι το "καλή επιτυχία" βγαίνει μέσα απο την καρδιά μας και είναι και απόλυτα ειλικρινές... γιατί ξέρουμε!! Good Luck κοριτσάρα μου! Ο Θεός μαζί σας!!

Ζούμπη μου μακάρι!!!!! Καλά αποτέλεσματα!!!!

Frapedia + Bourique, ευχαριστώ πολύ πολύ για την ψυχανάλυση!! Δεν ξέρω πραγματικά πού να αποδώσω τη στάση των φίλων μου (που δεν αντιλέγω ότι με αγαπούν και δεν λένε τίποτα για το κακό μου!). Γιατί κι εσύ κοριτσάκι μου που δεν είχες τέτοια προβλήματα (και ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ εύχομαι κανένα μα κανένα ζευγάρι να μην περνάει τέτοιες καταστάσεις!!) ακόμα κι αν δεν μπορείς απόλυτα τουλάχιστον προσπαθείς να καταλάβεις και ακόμα περισσότερο να βοηθήσεις (και με δύο κουβεντούλες το έκανες, σε ευχαριστώ). Οι συγκεκριμένες φίλες μου δεν είχαν δείξει ποτέ δείγματα "αδιαφορίας" ή "αναιστησίας" απέναντι μου όπως κι εγώ προς εκείνες, αλλά αυτό το θέμα ή δεν μπορούν ή αρνούνται για κάποιο λόγο να το καταλάβουν, να το σεβαστούν, δεν ξέρω πως να το πω! Τουλάχιστον εμείς ας δίνουμε κουράγιο η μια στην άλλη!! Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας και καλή λευτεριά στις εγκυούλες!! Άντε και στα δικά μας !!

Χριστινάκι!!! Κάνε χωριακή γρήγορα, σίγουρα θα φανεί εκεί, και πες μας ότι θα γίνουμε "θείες"!! Περιμένουμε με αγωνία και πολλές πολλές ευχές για το επιθυμητό!!!

Κορίτσια μου, πείτε μου τη γνώμη σας γιατί απ' ό,τι βλέπω έξω από τον "δικό" μας κύκλο, δεν μπορώ να βγάλω νόημα και ώρες ώρες αμφιβάλω και για τον εαυτό μου!! Αν και δεν συζητώ με πολύ κόσμο για το πρόβλημα μας να συλλάβουμε (έχει ο άντρας μου λίγα σπερματοζωάρια, που αν και έχουν καλή κινητικότητα δεν επαρκούν για να γίνει γονιμοποίηση) το έχω αναφέρει σε πολύ πολύ κολλητές μου φίλες οι οποίες ΟΜΩΣ έχουν ήδη παιδάκια. Ξέρετε τι αντιμετώπιση έχω ; Ότι είμαι παρανοϊκή, μου έχει γίνει εμμονή το παιδί και τέτοια.... Στην αρχή δεν ήταν απόλυτα ψέμα, ναι, όταν είχα πρωτομάθει για το πρόβλημα (αν και προσπαθούσαμε λίγο καιρό είχα ένα κακό προαίσθημα και έτσι καταλήξαμε σε εξετάσεις, ευτυχώς δηλαδή γιατί τουλάχιστον τώρα ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε!!) είχα χάσει τον κόσμο κάτω απο τα πόδια μου, ήταν όμως μόνο στην αρχή και κυρίως ύστερα από την αποτυχημένη έκχυση. Από κει και πέρα, ναι μεν με απασχολεί αλλά θεωρώ σε νορμάλ επίπεδα, στο να μην εφησυχάζω δηλαδή και να ξέρω ότι χρειαζόμαστε πείσμα και αρκετή προσπάθεια για να τα καταφέρουμε. Οι φίλες όμως που προφανώς ήταν τυχερές και τα παιδάκια τους ήρθαν και πολύ γρήγορα και χωρίς καθόλου προσπάθεια (έμειναν και οι δύο έγκυος χωρίς να το έχουν προγραμματίσει καν) σε οποιαδήποτε αναφορά γίνει είτε σε εξετάσεις που σκοπεύω να κάνω (όχι γιατί ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ, αλλά γιατί πρέπει!!), είτε σε χάπια που ΠΡΕΠΕΙ να πάρω , είτε στην ψυχολογική νταουνιά που με πιάνει - αναπόφευκτα - κάποιες στιγμές (ΜΟΝΟ στιγμές όμως - δεν είμαι και σε καμια διαρκή κατάθλιψη!!) έχουν την αντιμετώπιση "πωπωωωω, δεν πας καλά, μην παίρνεις φάρμακα - μην κάνεις εξετάσεις - μην ασχολήσε καθόλου " και τέτοια. Μάλλον κάποιοι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα στη ζωή δεν έρχονται το ίδιο εύκολα για όλους, κάποιοι είμαστε πιο άτυχοι αλλά το αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια. Φτάνουν σε σημείο να με "συμβουλεύουν" να προσπαθούμε ΜΟΝΟ φυσιολογικά (εννοείται ότι το κάνουμε και αυτό!!) και εντάξει βρε, κάαααααποια στιγμή θα έρθει. Μου αναφέρουν και χρονικά διαστήματα : "κοίτα, μια φίλη μου προσπαθούσε 7 χρόνια αλλά στο τέλος τα κατάφερε!!" (η φίλη όταν ξεκίνησε ήταν 20 ενώ εγώ είμαι 30 και ο άντρας μου 36... αναρωτιέμαι ποια είναι η ομοιότητα των δύο περιπτώσεων... τώρα εγώ πρέπει να παρηγορηθώ με αυτό. Μου λένε δε ευθαρσώς ότι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί έχω άγχος (!)και γιατί στενοχωριέμαι (!). Το μόνο που τους είπα είναι να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τα παιδάκια τους και τότε ίσως μπορέσουν να "καταλάβουν" (που αμφιβάλω γιατί και πάλι άλλο η θεωρεία και άλλο η πραγματικότητα). Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η όλη κατάσταση... Φανταστείτε ότι δεν είμαι άνθρωπος ούτε που κλαίγεται ούτε που βαραίνει τους άλλους με τα δικά του προβλήματα, και εαν ξέρουν κάποια πράγματα για το πρόβλημα μας είναι γιατί έχουν κάποιες σχέσεις με γιατρούς, μαίες και τέτοια και ήθελα κάποιες έγκυρες πληροφορίες. That's it!! Αν το ήξερα ότι θα είμαι "υπερβολική" στα μάτια τους("γιατί ανησυχείς χωρίς λόγω βρε;;" ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ?? Μα δεν ακούνε τι τους λέω???? Ο άντρας μου είχε 11.000.000 σπερματοζωάρια και το minimum είναι 40.000.000!) θα προτιμούσα να μην είχα πει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Και για να είμαι ειλικρινής από δω και πέρα αυτό ακολουθώ, κι όταν με ρωτούν αλλάζω θέμα. Γιατί πόσο μπορεί να σε καταλάβει ένας άνθρωπος που δεν πηγαίνει 3 φορές την εβδομάδα στο γιατρό για υπέρηχο, δεν παίρνει χάπια ώστε να πρήζεται ή να είναι μια τσίτα, μια down, δεν έχει κάτσει όλο το βράδυ να παρηγορεί τον άντρας της που έχασε τον κόσμο όταν θίχτηκε ο ανδρισμός τους, δεν κάνει το ένα αρνητικό τεστ μετά το άλλο και πάει λέγοντας, και πόσα ακόμα χειρότερα που έχω διαβάσει από άλλες κοπέλες. Συγνώμη που ήμουν χείμαρρος... αλλά κυριολεκτικά με πνίγει το δίκιο μου !!! Η μόνη συμπαράσταση (έστω κι αν δεν με ξέρετε και δεν σας ξέρω προσωπικά) έχει έρθει από εσάς, και σας είμαι ευγνώμων! Ευχαριστώ για το χρόνο σας και μακάρι να γεμίσουν ολονών μας οι αγκαλίτσες σύντομα!! Χαίρομαι πολύ όταν διαβάζω για κορίτσια που τα κατάφεραν και γεμίζω κι εγώ ελπίδα!! Σας φιλώ

Dimitra23, έχεις αρχίσει να το βλέπεις σωστά το θέμα!! Και μακάρι ολονών μας τα μυαλουδάκια (τα λεω στην πεθερά να τα ακούει η νύφη...) να συνειδητοποιήσουν πως ένα παιδάκι όσο και να το θέλουμε δεν είναι αυτοσκοπός. Έχω ξαναπεί πως ειλικρινά αισθάνομαι ότι με τον άντρα μου έχω ήδή γίνει οικογένεια, κι ας μην έχουμε παιδάκι. Εγώ είμαι το μωράκι του κι εκείνος το δικό μου, φροντίζουμε ο ένας τον άλλο σαν να είμαστε παιδιά εξαρτημένα από αυτή την παροχή φροντίδας. Δεν ξέρω αν αυτό αναπληρώνει τη θέση ενός μωρού, αλλά τελικά αν το σκεφτείτε πολλές φορές οι γύρω μας είναι αυτοί που μας επιβάλλουν το άγχος την τεκνοποίησης ("εγ'ω πότε θα δω εγγονάκι;;" / "εσείς δεν έχετε παιδάκι ΑΚΟΜΑ;" / "άντε και στα δικά σας και ΓΡΗΓΟΡΑ...") που δεν σημαίνει ότι είναι σχόλια πάντα κακοπροαίρετα, αλλά να σας πω την αλήθεια απ' όταν κατάλαβα ότι εγώ και ο άντρας μου έχουμε δυσκολία σε αυτό το θέμα είμαι διπλά προσεκτική με ζευγάρια που είναι παντρεμένα και δεν έχουν παιδιά, πιθανώς γιατί ισχύει παρά την επιθυμία τους. Ένας γνωστός μας είπε μια μέρα στον άντρα μου "καλά ρε, τζούφιος είσαι και δεν έχετε παιδί ακόμα;;", καταλαβαίνετε πώς αισθάνθηκε ο άντρας μου εκείνη τη στιγμή. Εγώ δε που είμαι και άκρως νευρική έγινα σκύλα και παρολίγο να τον βουτήξω τον άξεστο να του βγάλω τα μάτια. Σας μιλώ ειλικρινά ότι αφού τον στόλισα, τους πέταξα (όσο εύσχημα γινόταν!!) έξω από το σπίτι!! Τέλος πάντων, μην τα θυμάμαι και συγχίζομαι. Όσο για τη Δημητρούλα μας, αν 23 είναι η ηλικία σου, έχεις ένα λόγο πάραπάνω να μην αγχώνεσε κοριτσάκι μου γιατί έχεις πολύ πολύ καιρό μπροστά σου!! Να χαρείτε το γάμο σας με τον αντρούλη σου και θα έρθει και η ώρα για το παιδάκι σας. Μην αφήνετε κανέναν να σας αγχώνει !! Μπράβο σου όμως που είσαι έτσι συνειδητοποιημένη από την αρχή! Θα'ρθει άσπρη μέρα για όλες μας κορίτσια! Να το θυμάστε!!

Κορίτσια μου, πώς διαγνώνεται η κυρσολήκη??? Με απλό σπερματοδιάγραμμα ή κάποια άλλη εξέταση?? Γιατί σπερματοδιάγραμμα έχουμε κάνει και δεν μας είπαν κάτι τέτοιο. Δεν μας είπαν βέβαια και από πού προέρχεται η χαμηλή περιεκτικότητα σε σπέρμα...

Xristina33 σου εύχομαι ολόψυχα η καθυστέρησή σου να κρατήσει ... 9 μήνες!!! Κάνε εξέταση αίματος και πες μας τα νέα να χαρούμε!!!! Αλλά (που το απεύχομαι!!) κι αν δεν είναι τώρα, θα είναι τον άλλο μήνα, μην απογοητευτείς (στο λέω μόνο και μόνο γιατί εγώ ήμουν τόσο σίγουρη που έπαθα απίστευτη φρίκη με το "αρνητικό"). Αλλά εσύ θα τα έχεις καταφέρει, θα δεις!! Λοιπόν, σου στέλνω όσα positive vibes έχω για καλή καλή επιτυχία !!!

AAAAAAX κορίτσια.... Μάλλον ούτε εγώ θα τη γλυτώσω μου φαίνεται... Η αλήθεια είναι ότι στάθηκα πολύ ξεροκέφαλη γιατί ο γιατρός μου είχε πει να την κάνω πριν κάνουμε την σπερματέκχυση - ο κύριος λογος που την κάναμε ήταν γιατί έχουμε πρόβλημα με το σπέρμα. Επειδή είχα ακούσει κι εγώ τα χειρότερα όμως και ήδη προσπαθούσα να χωνέψω το πρώτο σοκ των προβλημάτων και των τεχνητών προσπαθειών του είπα ότι δεν θέλω να την κάνω... Βλακεία μου ίσως, με μάλωσε λίγο κι αυτός αλλά δεν ήθελε να επιμείνει άλλο... Τώρα όμως που έχουμε σταματήσει λίγο τις τεχνητές προσπάθειες για να ηρεμήσουμε και θα ξαναξεκινήσουμε μετά το Πάσχα ίσως είναι καλύτερα να πάω μετά την περίοδο μου να κάνω μια γιατί ούτως ή άλλως αν πάμε τελικά για εξωσωματική θα χρειαστεί, άρα ας την έχω έτοιμη. Λίγο με το κόστος με μπερδέψατε : 165 + 75 ή 165 all in all?? Όσο για το εαν συλλαμβάνεις πιο εύκολα μετά την εξέταση θα το επιβεβαιώσω κι εγώ αφού τρεις φίλες με ανεξήγητη όμως υπογονιμότητα - δεν υπήρχε δηλαδή κάποιο οργανικό πρόβλημα είτε σε αυτές είτε στους άντρες τους - έπιασαν με τη μια αμέσως μετά τη σαλπιγγογραφία. Καλή μας επιτυχία λοιπόν!!

Συννεφάκι έχεις απόλυτο απόλυτο δίκιο και πολύ καλά έκανες και έθιξες το θέμα της σχεσης μέσα από τις δυσκολίες σύλληψης!! Και εμείς με το σπέρμα έχουμε πρόβλημα αλλά έχω εξηγήσει στον άντρα μου πως στο κάτω κάτω οικογένεια είμαστε πάνω απ' όλα ΟΙ ΔΥΟ μας. Μακάρι να έχουμε κάποια στιγμή και ένα παιδάκι να συμπληρώσει ΟΧΙ να ολοκληρώσει τη σχέση μας, ολόκληρη είναι όσο έχουμε ο ένας τον άλλο. Από κει και πέρα το ξεπέρασε κι εκείνος και έχει γίνει πολύ υποστηρικτικός όταν σαν άνθρωπος κι εγώ αποκαρδιώνομαι κάποιες φορές και έτσι βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Γιατί για μένα πραγματικά δεν έχει σημασία ποιός έχει το πρόβλημα, το ζευγάρι είναι ενωμένο και αντιμετωπίζει μαζί τις καταστάσεις όποιες και να είναι αυτές. Δώστε λοιπόν όλες βάση στη σχέση σας και να εξηγείται στους άντρες σας πώς αισθάνεστε. Ήδη περνούν μεγάλο σοκ όταν κατά κάποιον τρόπο "θίγεται" ο αντρισμός τους με την ολιγοσπερμία, εμείς πρέπει να τους βοηθήσουμε σε αυτή τη φάση. Από κει και πέρα, σαφώς και όλες θέλουμε να αισθανθούμε μωρουδιακά ποδαράκια να μας σπρώχνουν τις κοιλίτσες, αλλά .... Ας κάνουμε πρώτα υπομονή, ας κάνουμε όλες τις προσπάθειες και βλέπουμε.. Στα κορίτσάκια που τα έχουν καταφέρει, να τους ζήσουν τα μωρουλίνια τους και καλή λευτεριά στις φουσκωμένες κοιλίτσες!!:silly:

Ritadri32, όντως βοηθάει να ξέρεις πως μπορείς να έχεις μια βοήθεια στο οικονομικό γιατί απ' ό,τι έχω διαβάσει κι εγώ τα φάρμακα είναι αυτά που στοιχίζουν περισσότερο και το ΙΚΑ τα καλύπτει 100%! Την έχεις περάσει την διαδικασία;; Αν ναι, ή έχεις ακούσει από κάποιον άλλο, please let me know σχετικά με το χρόνο που παίρνει η όλη διαδικασία ώστε να πάρεις την έγκριση από το ΙΚΑ. Μπορώ εγώ μέχρι να βγει η έγκριση να πάω να κάνω τη θεραπεία και την εξωσωματική και μετά άμα είναι να πάρω τα χρήματα για τα φάρμακα αναδρομικά;; Μου είπαν κάτι τέτοιο αλλά το θεωρώ πολύ παράδοξο! Γιατί έχω την εντύπωση ότι σου χορηγούν απ' ευθείας τα φάρμακα και δεν δεν δίνουν χρήματα παρά μόνο περίπου 350€ για τα έξοδα νοσοκομείου (που σιγά μην τα καλύπτουν!!).

Jurgita γεια σου, μπορείς να το παραδώσεις μέσα σε διάστημα 30', όχι παραπάνω, τουλάχιστον έτσι μας είπε ο γιατρός μας. Θα το προτιμούσαμε και εμείς και ο γιατρός γιατί προφανώς το δωματιάκι σπερματολειψίας τα αγχώνει τα αντράκια μας και μπορεί να επηρεάζεται λιγάκι και το δείγμα τους!! Ο δικός μου από τη δέυτερη φορά το πήρε στο χαβαλέ, τι να κάνει ο άνθρωπος;; Αν μένετε λοιπόν κοντά, μπορείτε να το κάνετε έτσι. Συμβουλέψου και το γιατρό σου όμως!!

Θέλω κατ'αρχήν να ευχηθώ κυρίως στις κοπέλες που έχουν ήδη κάνει κάποιες προσπάθειες να μην απογοητεύονται, να επιμείνουν και να τους πάνε όλα καλά!! Όσο για εμάς τις "καινούριες"... μάλλον η άγνοια και το οικονομικό είναι αυτό που μας τρομάζει περισσότερο. Εμείς έχουμε ακόμα μια προσπάθεια σπερματέκχυσης κι άμα δεν πιάσει (πάλι...) θα καταφύγουμε στην εξωσωματική. Έψαξα κι εγώ το θέμα του ΙΚΑ, και όντως είναι βουνό! Πολλές οι εξετάσεις και το τρέξιμο αλλά κυρίως η αναμονή και η πιθανή απόρριψη της αίτησης είναι αυτό που με ανησυχεί. Επειδή όμως αρκετό άγχος έχουμε, δεν θα κάτσω να αναλωθώ... One step at a time... Εαν τελικά χρειαστεί να την κάνουμε, θα το πάρω απόφαση ότι θα πρέπει να χρεωθώ κιόλας αν χρειαστεί, κι αν με ρωτήσετε αυτή τη στιγμή θεωρώ πως αυτό είναι το λιγότερο!! Δύο δουλειές δουλεύουμε κι εγώ κι άντρας μου, με δάνεια και τέτοια όπως ο περισσότερος κόσμος, αλλά το να κρατήσω ένα μωράκι στα χέρια μου και να προσπαθώ κάθε μέρα να το έχω χαρούμενο και γελαστό είναι το όνειρο μου. Από χαμιλόμισθη οικογένεια προέρχομαι αλλά πραγματικά με την αυτοθυσία των γονιών μου δεν μου έλειψε τίποτα, και πανέμορφα παιδικά χρόνια έζησα, και σπούδασα και πάει λέγοντας. Αυτά θέλω να κάνω κι εγώ για το παιδί μου. Ακούω κάποιους γονείς να δυσανασχετούν γιατί έχουν παιδιά και δεν μπορούν να βγαίνουν, να ξενυχτουν και τέτοια και μου γυρνάει το μάτι. Δε λέω να σταματήσεις να ζεις αλλά υποτίθεται πως όταν κάνεις ένα παιδί ο κόσμος σου πλέον - μέχρι κάποια ηλικία τουλάχιστον - ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ περιστρέφεται γύρω από αυτό! Δεν θέλω να ακούγομαι απόλυτη, σαφώς και είναι θέμα χαρακτηρα αλλά καλύτερα να το σκέφτονται καλύτερα όσοι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά χωρίς να είναι έτοιμοι!! Συγνώμη που ξεφυγα από το θέμα αλλά έχει κάποια συνάφεια κι αυτό... Εμείς που ταλαιπωρούμαστε περισσότερο από κάποιους που τους έρχονται εύκoλα τα παιδιά (ίσως σε λάθος timing αλλά για όλους μας η ζωή είναι γεμάτη διλλήματα και αποφάσεις...)είμαστε και λίγο πιο ευαίσθητοι ως προς την αντιμετώπισή τους, γιατί σε καμία περίπτωση δεν τα θεωρούμε δεδομένα! Λοιπόν, καλή επιτυχία σε όλες μας και όσο κοινότυπο και να ακούγεται ας προσπαθήσουμε να καταπνίξουμε πάνω απ' όλα το άγχος μας και (στην δική μου τουλάχιστον περίπτωση...)την ανυπομονησία και όλα θα μας πάνε καλά!!!! Η θετική σκέψη (κι ας τη χάνουμε κάποιες στιγμές) βοηθάει πολύ!!

Κέφι81, συμφωνώ απόλυτα πως χρειάζεται ένα διάστημα να ηρεμήσεις και καταλαβαίνω πως έχεις πιεστεί αρκετά και αυτό δεν σε βοηθάει. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν συμφωνώ με την αντιμετώπιση "θα ξανασχοληθώ μετά τα 30". Δεν θέλω να είμαι δεικτική γι'αυτό θα σου εξηγήσω τι εννοώ : το ότι τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα είναι κάτι που μάλλον αρχίζεις να το συνειδητοποιείς μετά τα 30 (ακριβώς στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα)και καμιά φορά μετανιώνεις γιατί δεν έδρασες νωρίτερα και άφησες το χρόνο να περνά. Γνώμη μου είναι - αν πραγματικά αισθάνεσαι έτοιμη να γίνεις μανούλα - να κάνετε με τον αντρούλη σου όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, να βεβαιωθείτε ότι είστε και οι δύο υγιείς (γιατί δυστυχώς δίνουν όλοι, ακόμα και οι γιατροί μας πολλές φορές, περισσότερη βαρύτητα στην κατάσταση της γυναίκας, μας μπουκώνουν με ένα κάρο ορμόνες και τελικά το πρόβλημα το έχει ο άντρας!) και στη συνέχεια μπορείς να ηρεμήσεις και όπως λες να αφήσεις τα πραγματα στη φυσική τους ροή και όπως έρθουν. Γιατί όμως να αφήσεις το χρόνο να περάσει και μια ωραία πρωία να πάρεις χαμπάρι ότι υπάρχει πρόβλημα και τότε να τρέχεις και να μη φτάνεις;; Βεβαιωθείτε λοιπόν πως όλα είναι καλά και με τον άντρα σου και μετά.... υπομονή και επιμονή, χωρίς άγχος!! Ξέρω πολύ καλά πως οι διαδικασίες αυτές είναι ψυχοφθόρες, φαντάσου ότι εδώ και 6 μήνες πηγαίνω στο γιατρό για υπέρηχο 3 φορές την εβδομάδα όταν πλησιάζει η ωορρηξία μου (ευτυχώς που δεν μου παίρνει λεφτά ο άνθρωπος γιατί θα είχα ξεπαραδιαστεί!!) και μου την έχει δώσει!! Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά... Δυστυχώς για κάποιους από εμάς το δώρο του ερχομού ενός παιδιού είναι δύσκολο και πολλές φορές βασανιστικό, αλλά ίσως ερχόμαστε στο τέλος να το εκτιμήσουμε και περισσότερο. Μην σε αγχώνω όμως με τις προσωπικές μου εμπειρίες, όλα θα πάνε καλά για εσάς αρκεί να είστε λίγο προνοητικοί και να βάλετε τα δυνατά σας!!