Violeta

Οταν και γω είχα καποιο προβλημα όταν ήμουν 7 μηνων εγκυος, μερικη αποκολληση απο πτώση και νοσηλευτηκα στο αχιλλειο με βαλανε σε δικλινο με μια κοπελα που μολις ειχε γεννησει. Δεν ξερω γιατι λες οτι δεν βαζουνε λεχώνες με αλλες κοπελες. Απλα δεν καταλαβαινω καθολου γιατι οι Κυπραιες προτιμανε κατα συντριπτικη πλειοψηφια τις κλινικες ενω εχουμε τοσο καλα νοσοκομεια με τοσο καλους γιατρους και μαιες και ασφαλεια (το αχιλλειο δεν εχει 24 ωρο χειρουργειο ετοιμο ενω το νοσοκομειο εχει) και προτιμανε να πληρωνουν ενα σωρο λεφτα σε κλινικες οι οποιες ειναι καθαρα επιχειρησεις. Ξερω πολύ καλά το σύστημα στις κλινικές και το πως λειτουργουν εκει οι γυναικολόγοι και πιστεψε με για να καταφερεις εκει περα να γεννησεις φυσιολογικά πρεπει να σε πιασουν οι πονοι πολύ πριν τις μερες σου (γιατί στανταρ θα σε βαλει με προκληση ο γιατρος πριν την ΠΗΤ σου) ενω στο νοσοκομειο θα περιμενουν και μετα την ΠΗΤ σου λιγες μερες και πρεπει να γεννησεις πολύ γρηγορα (ο γιατρός πρεπει να σχολάσει καποια ωρα και να παει σπιτι του γιατι την αλλη μερα το πρωι εχει παλι ραντεβου, οποτε βουρ για καισαρικη) ενω στο νοσοκομειο σε περιμενουν αρκετες ωρες, οι γιατροι αλλαζουν βαρδιες και δεν εχουν κανενα συμφερον. Συγνωμη ρε κοπελες αλλά το εζησα στο πετσι μου το κυπριακό σύστημα υγειας με 2 εγκυμοσυνες και δυο γέννες, είδα διαφορους γιατρους και στο αχιλλειο και στα νοσοκομεια, εζησα εναν εφιαλτη με την καισαρική στο Αχιλλειο και βίωσα το θαυμα με τον φυσιολογικό τοκετό μου κατόπιν της καισαρικής στο νοσοκομειο. Γι αυτό τα λεω αυτά.

Αναγκαστηκα να κανω καισαρική η οποια δεν θα ηταν απαραιτητη με καλό γιατρό και υποστηρικτικές μαιες. Και αυτό δεν ειναι τυχαιο γιατι τα ποσοστα καισαρικής εκει ειναι στα υψη. Αληθεια Τζενη εσυ γεννησες φυσιολογικά εκει?Καταφερες και θηλάζεις ? Κι οπως ειπα και πιο κατω περασα 3 εφιαλτικες μερες εκει. Δυσκολη ανανηψη απτην καισαρική, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να βαζουν λεχωνα με καισαρική τόσο μακρυα απτο δωματιο με τα μωρα και με γυναικα που αναρωωνει απο κατι γυναικολογικό. Δεν υπαρχει rooming in. Αν εχεις λεφτα για μονοκλινο καλώς αλλα αν όχι? Απαραδεκτο να πρεπει να μιλας αγγλικα. Εγω νευριαζω και στις καφετεριες της Κυπρου που πρεπει να μιλω αγγλικά και τους μιλαω ελληνικά και με αναγκαζουν να το κανω την ωρα που γεννώ? Αν με πληρωναν για να γεννησω ξανα εκει δεν θα πηγαινα και αν πληρωνα τα διπλα για να γεννησω στο Μακαρειο θα τα εδινα. Διαφορα ουρανου και γης για μενα και μπραβο στο Κυπριακο κρατος που εχει τοσο θαυμασια νοσοκομεια.

Αν θελεις να σου στειλω σε προσ. μηνυμα τη γιατρο μου (να μην της κανω και δυσφημηση). Ημουν σε εναστριμωγμενο δικλινο με γυναικες που ειχαν γυναικολογικες εγχειρισεις και αλλα. Το θεωρω απαραδεκτο να βαζουν μια λεχωνα με ενα βρφος που κλαιει συνεχεια με μια κοπελα που αναρρωνει απο κατι σοβαρο, απο μια αποξεση. Δεν υπαρχει rooming in και αυτο κανει πολυ δυσκολο το θηλασμο και την επαφη με το μωρο. Οι μαιες δεν ειναι υποστηρικτικες (απτην αρχη μου ελεγαν θα παμε για καισαρικη να ξεμπερδευεις) ούτε με το θηλασμο. Γεννας στα υπογεια και ειναι λιγο τρομακτικα εκει κατω. Καμια συγκριση με τη γεννα μου στο Μακαρειο που γεννησα στον πανω οροφο με μια μεγαλη τζαμαρια και ειχα πιατο τη Λευκωσια στο πρωτο φως της μερας. Οι μαιες είναι ξενογλωσσες και είναι δυσκολο μεσα στη συγχηση σου να μη χρησιμοποιεις τη μητρικη σου γλωσσα. Οι τιμες πολύ ακριβες, αυτο θα το ξερεις μαλλον. Εχω ομως γνωστες που γεννησαν εκει και το πρωτο και το δευτερο γιατι εμειναν ικανοποιημενες. Ομως καμμια δεν γεννησε φυσιολογικα και θήλασε τα παιδια της. Για μενα που είναι ιδανική η φυσιολογική γέννα, ο θηλασμός και η συνεχης επαφη με το μωρο μου απο τη γεννηση του το Αχιλλειο ηταν απαραδεκτο.

Εγω γεννησα στο Αχιλλειο αλλα ασε καλυτερα μη σου πω τις εντυπωσεις μου.

Εγω γεννησα την μικρη μου την 42η εβδομάδα (βασει υπερηχων) και 44η βάσει τελευταιας περιοδου. Χωρις πρόκληση, σε 5 ώρες. Η μικρή μου γεννηθηκε υγειεστατη 3,100. Είδε ότι δεν ήθελα με τιποτα προκληση και ειπε να εξαντλησει τα περιθωρια η πονηρουλα. Αλλα τουλαχιστον ήρθε γρηγορα στη γεννα και δεν με ταλαιπωρησε πολύ εκει.

Τι συγκινητική η περιγραφή σου. Συμφωνω και γω ότι είμαστε πλασμένες για να βιώσουμε και να αντέξουμε αυτούς τους πόνους αλλά αν το σκεφτουμε λίγο οι περισσότερες κοπέλες σήμερα δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία αυτή. Κάνουν καισαρική απο φόβο ή γεννούν με επισκληρίδιο. Φυσικά είτε στην μία ή στην άλλη περίπτωση σίγουρα θα νοιώσεις πόνο. Εμένα δεν μου αρέσει αυτό που είπε το τυρογαριδάκι για το ότι η ξαδέρφη της πάλευε σιωπηλά με τους πόνους της. Πιστεύω ότι εκείνη την ώρα της γέννας είναι φυσιολογικό και αποδεκτό να φωναζεις, να βογγας και ότι σου βγαίνει τελοσπάντων. Εγώ που πήγα χωρίς φόβο, ήρεμα και ενθουσιασμένα να γεννήσω όταν μου έσπασαν τα νερά από μια ώρα και μετά έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθώ να μην βγάζω ήχους πόνου είτε γιατί ένιωθα άβολα μπροστά στις μαιες και τον αντρα μου είτε γιατί "έπρεπε" να είμαι δυνατή. Κι ας ήμουν η μόνη που γεννούσα εκείνη την ώρα. Ωσπου δεν άντεξα άλλο και αφέθηκα να βογκάω. Ένιωθα πολύ καλύτερα, ότι περνούσαν πιο εύκολα οι πόνοι έτσι. Στο κάτω κάτω γεννάς βρε παιδί μου, ε δεν θα φωνάξεις και λίγο? δικαιολογημενη είσαι. Οι πόνοι νομίζω ότι μπορούν να ανεχτούν άνετα, απλά επειδή εχουν χρονική διάρκεια σε κουράζουν.

Εμενα με πιανανε συσπασεις καθε 10 λεπτα και κρατουσανε 1-2 ωρες και σταματουσαν περιπου 10 μερες πριν γεννησω. 2 νύχτες ημουν σιγουρη ότι γενναω μεχρι που με επερνε ο υπνος κααι ξυπνουσα εγγυος παλι :laugh: Ειχα το σημαδι τοκετου που σου ερχεται 1-2 24ωρα πριν γεννησεις ή και την ιδια μερα (αυτή την πυχτή βλέννα που δεν την εχεις ξαναδει ως τοτε) την Πεμπτη το βραδυ και καταλαβα οτι οπου ναναι γεννω (Φυσικα ημουν υποψιασμενη ηδη με τοσες συσπασεις , ημουν και 5 μερες μετα την ΠΗΤ) Σαββατο βραδυ πάλι συσπασεις συχνες όταν επεσα για υπνο αλλά δεν εδινα σημασία γιατί είχα βαρεθει να ενθουσιαζομαι ότι γεννώ ωσπου φλαπ σπάνε τα νερά, και εκει αρχισε το πανηγυρι, οι πολύ ελαφριες και ανωδυνες συσπασουλες έγιναν 4 λεπτοι ΠΟΝΟΙ. Σε 5 ωριτσες κρατουσα αγγαλιτσα τη μικρουλα μου.

Να σου ζήσει!!! Βασανιζόσουν αρκετές μερες δηλαδή μεχρι να βγει ο μπεμπουλης. Μπραβο στον γιατρό σου που δεν δε κρατησε και περιμενε να κυλησουν ομαλα τα πραγματα.

Εγω διαφωνώ στο θέμα των αναπνοών. Είχα κάνει και σεμινάρια, και ασκήσεις προετοιμασίας στο σπίτι, μου έδειχναν και οι μαίες εκείνη την ώρα. Τις αναπνοές κατάφερα να τις κάνω μόνο τις πρώτες 2 ώρες του τοκετού και, ναί, τότε μπορώ να πω ότι βοήθησαν. Όταν όμως αρχίσαν οι δυνατοί πόνοι, ούτε να αναπνεύσω μπορούσα, ούτε καλά καλά να δω μπροστά μου, βρισκόμουν σε άλλη διάσταση. Το μόνο που έκανα ήταν να βογγάω και να φωνάζω. Κι ερχόταν μπροστά μου η μαία και μου έδειχνε αλλά 2-3 φορές αν καταφερα να τις κάνω. Δεν με εκαναν να νοιωθω καλυτερα στους δυνατους πονους.

Αχ ναι αυτο το "δεν εζησες τη ζωη σου" δεν μπορω να το ακούω. Λες και πεθανες.

lovie υπαρχει και το κατα λαθος. Το χαπι της επομενης μερας δεν ειναι παντα αποτελεσματικο (1η μου εγκυμοσυνη) Πολλες εγκυμοσυνης ερχονται εκει που δεν το περιμενουμε ακομη κι αν προσεχουμε.

Με το κατα λαθος εννοω απρογραμματιστα. Οσο πιο σιγουροι ειμαστε για τη σχεση μας τοσο πιο πολυ χαλαροι ειμαστε στην αντισυλληψη. Οσον αφορα αυτα που λεγατε πιο πανω: Εγω τελειωσα ψυχολογια, θυμάμαι τον καθηγητη που μας έλεγε ότι η πρώτη σοβαρή κρίση στο ζευγαρι έρχεται με το 1ο παιδι, οι ισορροπιες στην δυαδικη σχεση του ζευγαριου διαταρασσονται. Οποτε νομιζω οτι ανεξαρτητως ηλικιας το ζευγαρι δοκιμαζεται απτον ερχομο ενος παιδιου, αν εχει γερα θεμελια και κοινες συνιστωσες μπορει να ξεπερασει τα προβληματα και δενεται ακομη περισσοτερο στην πορεια.

Αυτό έχει σημασία πάνω από όλα. Να θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με αυτόν τον άντρα. Γιατί συνήθως οι κοπέλες που μένουμε έγκυες μικρές, μένουμε καταλάθος. Τουλάχιστον όμως να ειναι με τον σωστό άνθρωπο. Βασικά οι δικοί μου στην αρχη ψιλοσοκαρίστηκαν, μετά χαρηκαν, το ίδιο και οι φίλοι.

Εγώ θα σου πω χωρίς να θέλω να σε αγχώσω (γιατί δεν σε αφορά κιόλας) πως άκουσα από γυναικολόγο ότι η πρόκληση σε πρωτότοκες 10πλασιάζει τις πιθανότητες καισαρικής. Εσύ όμως είσαι δευτερότοκη. Σίγουρα είναι καλύτερα να περιμένεις τη μέρα σου, όχι την ΠΗΤ, (δηλαδή την πιθανή ημερα τοκετού) αλλά την πραγματική μερα τοκετου. Κι εγώ τα ίδια σκεφτόμουνα όταν είχα περάσει την ΠΗΤ μου και η μικρή μου δεν έλεγε να βγει. "μήπως έχει άσχημη θέση, μεγάλο κεφάλι και δεν μπορεί να κατεβεί για αυτό δεν αρχίζει ο τοκετός :laugh: " απλά δεν είχε έρθει η ώρα της, της καημενούλας. Παρόλο που μου έλεγαν ότι θα βγεί πολύ μεγάλο μωρό και το υπολογίζαν μεγαλύτερο και με το ματι και με τον υπέρηχο και είχε περάσει και 8 μέρες απτην ΠΗΤ γεννήθηκε 3.100. Μια χαρά δηλαδή, είχα εύκολο και γρήγορο τοκετό και όλα μια χαρά. Προφανώς το μωρό έχει τον λόγο του και καθυστερεί. Αυτό που πάει στραβά με τις προκλήσεις είναι ότι μπορεί η μητέρα να μην είναι έτοιμη (απο θέμα τραχήλου) ή το μωρό να μην έχει καλή θέση και με τις τεχνητές συσπάσεις το σπρώχνεις πιο κάτω και το πιέζεις στην κακή θέση που έχει και αυτό φρακάρει, στρεσαρεται, ανεβάζει ή ρίχνει παλμούς και οδηγείσαι στην καισαρική. Ενώ αν δεν έκανες μια προκληση το μωρό θα είχε τις τελευταίες μέρες του στην κοιλιτσα σου να βολευτεί καλύτερα, να πάρει καλύτερη θέση και μόνο του να ξεκινούσε προς τον δρόμο της εξόδου Αυτό συνέβηκε και σε μένα στην πρώτη μου γέννα με πρόκληση και έκανα καισαρική. Στην δευτερη παραδειγματίστηκα και περίμενα την μικρή αργοπορημένη κυρία να εμφανιστεί μόνη της. Απτην άλλη όπως είπε μια κοπέλα παραπάνω, εμένα με χαλάει απίστευτα να πάω προγραμματισμένα να γεννήσω, λες και έχω ραντεβου με τον οδοντίατρο. Μ αρέσει πάρα πολύ εκείνη η φάση (όπως βλέπουμε σε δεκάδες ταινίες) που σπάνε τα νερά ή σε πιάνουν οι πόνοι και τρέχεις πανικόβλητη με τον άντρα σου να πάρεις βαλίτσες και να φύγετε για το νοσοκομείο. Είναι συναρπαστικό. Όπως και νά χει σου έυχομαι να εχεις μια πολύ καλή γέννα και ενα υγιεστατο μωράκι.

Κι εγώ πάντα ένοιωθα περήφανη που είχα μικρή μαμά. Ηταν και είναι φίλη μου που μπορώ να της μιλήσω για τα πάντα. Είναι φυσικά και λόγω χαρακτήρα αλλά πιστεύω ότι η μικρή διαφορά ηλικίας που έχουμε παίζει ρόλο. Νομίζω ότι τραβάμε λίγο περισσότερο λούκι οι νεαρές μαμάδες απτην άποψη του ότι ωριμάσαμε αναγκαστικά γρηγορότερα (αυτό φυσικά είναι και καλό), δεν προλαβαμε οι περισσοτερες να κάνουμε οτι θέλαμε επαγγελματικά, οι φίλες της ηλικιας μας δεν περνανε τα ιδια για να τα περναμε μαζι. Εγώ έμεινα έγκυος στο πρώτο μου στο τέλος του 3ου έτους των σπουδών μου οπότε άφησα πίσω μια εξεταστική (έφυγα απτην αθηνα που σπουδαζα για να ερθω Κύπρο)και ξαναγύρισα πίσω με τον γιο και τον άντρα μου, διάβαζα και πήγαινα και έδινα τα μαθήματα. Ουσιαστικά τις δύο τελευταίες εξεταστικές τις πέρασα θηλάζωντας και διαβάζοντας. Μιλούσα του γιου μου περί Φρόυντ και Φέστινγκερ ( :laugh: , είχε πολύ πλάκα τώρα που το θυμάμαι), και μαθαίναμε και οι δυο και έτσι περνούσα και τα μαθήματα. Καπου εκει πέρα ξαναέμεινα έγκυος (πού τον βρήκα τον χρόνο με διαβάσματα και μικρό μωρό ούτε γω δεν ξέρω) αλλά κατάφερα και δούλεψα την διπλωματική μου με μικρό μωρό και πάλι έγκυος και είμαι περήφανη που κατάφερα και τέλειωσα στα 23 μου ένα καλό πανεπιστήμιο και έχω και δύο παιδάκια. Μπορεί να ήταν και να είναι λίγο δύσκολα αλλά μπροστά στην ευτυχία που μου δίνουν τα μωράκια μου.....