anast8677

Κοριτσια, σας ευχαριστω για τις ευχες σας και την υποστηριξη σας. Ειμαι τοσο φορτισμενη με αυτο το θέμα... Σημερα που εχω ραντεβου με το γιατρο μου ειμαι αποφασισμενη να μη δειλιασω και να του τα πω εξω από τα δοντια - άλλωστε δε θα με ξαναδει. Δεν εχω καταληξει μεσα μου ποιος από τους δυο φερει τη μεγαλυτερη ευθυνη, σιγουρα ο αναισθησιολογος φερθηκε εντελως αντιδεοντολογικά και απανθρωπα - από την άλλη ο γιατρος μου ήταν υπευθυνος μέχρι να γεννηθει το μωρό, αυτός έπρεπε να κάνει καποιες σημαντικες επιλογές, να με οδηγησει σε μια διαδικασία οχι απλά ασφαλη αλλά και ηρεμη, πραγμα που τελικά δεν έκανε. Καποιες φορές λες "ειναι να μη μου τύχει", από την άλλη ομως σε μεγαλο βαθμο ίσως ειναι στο χέρι μας να εξασφαλισουμε οτι δεν θα εχουμε δυσαρεστες εκπληξεις μεσα στην αιθουσα τοκετου. Πρεπει να δινουμε στους γιατρους μας να καταλαβαινουν οτι ειμαστε συνειδητοποιημένες, οτι έχουμε δικαιωμα στο καλυτερο, στην καλυτερη δυνατη φροντιδα τη στιγμη που φερνουμε στον κόσμο το παιδι μας. Να μην αντιμετωπιζομαστε σαν ένα "νουμερο" στο αρχειο του, να έχουμε την απαιτηση να μας φερεται μεχρι τέλους ανθρώπινα, υπολογιζοντας τα συναισθηματα μας. Αν εχουμε αμφιβολιες για ολα τα παραπανω ίσως δεν πρεπει να δισταζουμε να αλλαζουμε γιατρο, ειναι δικαιωμα μας. Το λάθος το δικο μου ήταν οτι εμπιστεύτηκα τυφλά το γιατρο μου, ειχα σταματησει να ασκω κριτικη απεναντι του...

mama marilenas Θα συμφωνησω 100% - από την άλλη βεβαια, ακόμα κι αν για τον Α ή Β λόγο ο συγκεκριμενος αναισθησιολογος δεν ηταν γνωστης αυτης της μεθοδου, οφειλε να το πει νωριτερα στο γιατρο μου, να του πει "δεν αναλαμβανω, τέλος". Όχι παραμυθια και διαβεβαιωσεις για τοσο καιρό και τη μέρα του χειρουργειου ένα φιάσκο...

Να ήταν δημοσιο νοσοκομείο μπορεί να να δικαιολογούσα εν μέρει αυτο το φιάσκο. Ελα ομως που ήταν ιδιωτικό μαιευτήριο...

Γεια σας. Είμαι η Αναστασία και είμαι 32 χρονων. Γράφω για πρώτη φορά στο φόρουμ και καταρχήν θα ήθελα να ευχηθώ ο,τι καλύτερο στις κοπέλες που είναι ήδη μανούλες και καλή λευτεριά στις εγκυούλες! Πρόσφατα έφερα στον κόσμο με καισαρική τομη τη δεύτερη κορούλα μου και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου μήπως με αυτή βοηθήσω κάποιες άλλες κοπέλες που πρόκειται να γεννήσουν - βασικά να αποφύγουν αυτό που έζησα εγώ. Να λοιπον πώς εχουν τα πραγματα... Λόγω προηγούμενης καισαρικής, με το γιατρο μου θεωρησαμε δεδομένο να την επαναλάβω και τη δευτερη φορά που έμεινα έγκυος. Την πρώτη φορά γέννησα με ολική νάρκωση στο Μαιευτήριο Τρικάλων - οι συνθήκες του συγκεκριμένου μαιευτηρίου ήταν από χάλια εώς άθλιες, αλλά αναγκαστικά πήγα εκεί λόγω του γιατρού μου στον οποίο είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Έχοντας εντονη την επιθυμία τη δεύτερη φορά να βιώσω το θαύμα του τοκετού έχοντας τις αισθήσεις μου, ζήτησα από το γιατρό μου να μου γίνει επισκληρίδιος ή ραχιαία αναισθησία. Σε περίπτωση που αυτο δεν ηταν δυνατον ήμουν διατεθειμένη να αναζητήσω άλλο μαιευτήριο και το ξεκαθαρισα πολύ νωρις. Εκείνος το δέχτηκε, συμφωνήσαμε για ραχιαία με έναν "εξαιρετικό αναισθησιολόγο" και μπήκα προγραμματισμένα για καισαρική ψύχραιμη και ανυπομονώντας να ζήσω το δεύτερο τοκετό μου. Εκεί με περίμενε μια δυσαρεστη έκπληξη. Ενώ το ιατρικό ιστορικό μου ήταν πεντακάθαρο και υποτίθεται είχαν όλα κανονιστει για να γίνει η ραχιαία αναισθησία, ο αναισθησιολόγος που εμφανίστηκε άρχισε να μου απαριθμεί τις πιθανές επιπλοκές με τις πιο ζοφερές λέξεις, από ισχυρούς πονοκεφάλους που μπορεί να με κρατούσαν στο κρεβάτι για βδομάδες μέχρι ανακοπή καρδιάς! Και μετά από ολα αυτα κατεληγε οτι "για τη δική μου ασφάλεια" θα ήταν καλύτερα να κάνω ολική, η οποία γενικά "ειναι πολύ πιο εγγυημένη μέθοδος αναισθησίας". Επειτα ειχε την "καλοσύνη" να μου παραχωρήσει 5' πριν μπουμε στο χειρουργειο μέχρι να αποφασίσω τι ήθελα να κάνουμε. Το στρες της συγκεκριμένης στιγμής απλά δεν μπορώ να το περιγράψω... Παρολο τον εκφοβισμό που δέχτηκα, ηταν τοσο δυνατη η επιθυμία μου να δω το μωρο μου να γεννιεται που την ώρα που με τοποθετουσαν πανω στο τραπέζι του χειρουργειου έλεγα και ξαναλεγα "δε με νοιάζουν οι επιπλοκές, θέλω να κάνω ραχιαία!" Όταν μάλιστα δήλωσα οτι αν ηξερα οτι θα βρεθω σε αυτη τη θέση θα διαλεγα άλλο μαιευτηριο, η απαντηση του εν λογω γιατρού ήταν "ΟΚ, δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα, άμα θες να πας αλλού είσαι ελεύθερη να το κάνεις!" Αν είχα τα κότσια, θα το έκανα... Αλλά δεν τα είχα... Αφού επέμεινα για ακομα μια φορά οτι θέλω να είμαι ξύπνια, εκεινοι μου είπαν οτι θα μου κάνουν μια ελαφρά μέθη μέχρι να ετοιμαστεί η ραχιαία, μου έριξαν κάτι στον ορό και το επόμενο που θυμάμαι ήταν τον εαυτό μου στο δωμάτιο ανάνηψης και φυσικά το μωρό να έχει φύγει από την κοιλιά μου... Οι δικαιολογίες τους ήταν διάφορες, ότι κινδυνευα να πάθω υποταση αν έκανα ραχιαια (προβλημα που ποτέ δεν είχα στο παρελθον), ότι το έκαναν για την ασφαλεια μου κλπ κλπ Η ουσία ειναι οτι πρώτα εκβιάστηκα ψυχολογικά κι επειτα μου επέβαλαν κάτι χωρίς τη συγκατάθεση μου... Με μια λέξη ένιωσα εξαπατημένη. Συγγνώμη για το μακροσκελές μου ποστ. Ήθελα να δωσω κάποιες συμβουλές όπως έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μου. Προσοχή στους γιατρούς που δεν σε βλέπουν πανω από όλα σαν ανθρωπο και μάλιστα σαν καποιον που εκεινη τη στιγμή νιώθει ευάλωτος, που σε εξαπατούν χωρις δεύτερη σκέψη κι εχουν το θρασος να επιμένουν σε κάτι που ειναι ξεκάθαρα λάθος. Προσοχή σε γιατρούς που το παιζουν μικροι θεοί και αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα. Αν αποφασίσετε να κάνετε κάποια μέθοδο αναισθησίας προσπαθήστε πριν φτάσετε στο χειρουργικο τραπέζι να εξαντλήσετε κάθε επικοινωνία με τους γιατρούς που θα σας αναλάβουν, βρείτε τον αναισθησιολογο αν αυτο ειναι εφικτο, συζητηστε μαζί του. Δεν υπάρχει χειροτερο από ένα δίλημμα οπως αυτο που έζησα μέσα στο χειρουργειο. Και φυσικά αν βρισκεστε στην περιοχη της Θεσσαλίας, μην περάσετε από το μαιευτηριο των Τρικάλων ούτε απ'εξω.. Να είστε όλες καλά κι εσείς και τα μωράκια σας.