ΝεφεληΜ.

Ευχαριστω πολυ για τα μηνυματα.ξερω πως οτι γραφω ακουγεται εγωιστικο και πως αλλοι ανθρωποι εχουν πολυ πιο σοβαρα προβληματα στη ζωη τους..Τα εβλεπα και εγω στη δουλεια μου γιατι δουλευα στον ιατρικο χωρο (αν και ημουν στην ερευνα και δεν ειχα ασθενεις)..Δεν εχω συναισθηματα για τον πρωην μου, μαλλον το εγραψα λαθος, απλα θεωρω οτι τοτε ημουν ζωντανη κατι το οποιο δεν ειμαι τωρα..Θεωρω επισης οτι ο σημερινος συζηγος πιεσε πολυ για να ειναι μαζι μου και φροντισε να με πεισει οτι τον χρειαζομαι..Ημουν σε χαλια κατασταση και ομως του ζητουσα να φυγει και δεν εφευγε..καπου τον θεωρω υπευθυνο για τα σημερινα και οτι βρεθηκα παντρεμενη μαζι του..και το ξερει και νιωθει ασχημα..ωρες ωρες σκεφτομαι οτι αν ειχα σταθει δυνατη (πραγμα αδυνατο τοτε, ημουν με φαρμακα για να βγαλω την ημερα) και δεν τον αφηνα να ερθει διπλα μου και δεν τον παντρευομουν μετα ολα θα ηταν καλυτερα..το μωρο..δεν ξερω...πλεον ειμαι υπευθυνη για το μωρο και θα το μεγαλωσω οπως πρεπει..ομως καπου νιωθω οτι περιμενω να ξαναπατησω στα ποδια μου για να φυγω απο αυτην την κατασταση..η θα κατσω γιατι πλεον εχουμε ενα παιδι..γινομαι τοσο αχαριστη ωρες ωρες και φοβαμαι τις σκεψεις μου γιατι καποιες φορες σκεφτομαι να γυριζα τον χρονο πισω, να κρατουσα τη δουλεια μου, να μην ειχα παντρευτει να μην ημουν εγκυος...φοβαμαι και που τολμω να σας τα πω αυτα...και ντρεπομαι..

yiotaki οταν ο αντρας μου ηρθε να με βρει του ειχα πει τοσες φορες οτι εχω αναγκη να μεινω μονη..επεμενε οτι τον χρειαζομαι, ημουν τοσο χαμενη (και αρρωστη) και με επεισε οτι μονο αυτος ηταν διπλα μου..του ζητουσα να φυγει και δεν εφευγε..και μετα εμεινα και εγω..κυριως οταν εχασα την δουλεια μου δεν ειχα πραγματικα που να παω..και αυτος φροντιζε παντα να ειναι εκει, μαλιστα μου ειχε πει καποτε, εγω στο τελος θα σε παντρευτω οτι και αν γινει..δεν αντεχα να κανω σχεση με κανεναν αλλο γιατι δεν αντεχα να ξαναπερασω τα ιδια..και ετσι πιστευα οτι ημουν ασφαλης κοντα του..λιγα συναισθηματα λιγες οι πιθανοτητες να πληγωθεις..το μωρο..το εκανα γιατι το ηθελα πολυ και εκεινος θα γινει καλος μπαμπας..ηταν και η τελευταια ευκαιρια..μολις γεννηθει θα κανω μια θεραπεια που δε θα μου επιτρεψει αλλα παιδια..μου ειπε να τον αφησω γιατι βλεπει ποσο δυστυχισμενη ειμαι και γιατι παραδεχτηκε οτι ολα εγιναν υστερα απο πιεση δικη του και οτι απο την πολυ του αγαπη για μενα τοτε δεν ακουγε οσα ελεγα και με πιεζε..μαλλον τωρα νιωθει τυψεις..εγψ το μωρακι σκεφτομαι και καθομαι..ξερω οτι μαλλον δεν θα φτιαξουν ποτε τα πραγματα μεταξυ μας...δεν τον αγαπαω, τον εκτιμω και τον συμπαθω..

Γεια σας, παρακολουθω την παρεα σας εδω και λιγο καιρο και ειδα ποσο πολυ βοηθατε η μια την αλλη..ετσι πηρα το θαρρος να γραψω και εγω.. Με λενε Νεφελη και ειμαι 32χρ. Ειμαι εγκυος στην 20 εβδομαδα και η ζωη μου απεχει πολυ απο την εικονα που θα επρεπε να εχει..Θα σας πω την ιστορια μου και συγγνωμη για το μεγαλο μηνυμα..Ειμαι παντρεμενη εδω και ενα μηνα περιπου αλλα τον αντρα μου τον γνωριζω σχεδον 2 χρονια.Εχω ενα παρελθον απο ασχημες σχεσεις και γνωρισα καποιον πριν 2 χρονια τον οποιο ερωτευτηκα τρελλα. Τον αγαπουσα οσο τιποτα,αυτος καθολου αλλα εγω δεν το εβλεπα..ζουσαμε μαζι και μεσα στην ευτυχια μου δεν εβλεπα τιποτα μπροστα μου..η ιστορια τελιωσε ασχημα οταν βρηκα δουλεια σε αλλη πολη (ειμαι βιολογος, ειδικευμενη σε ιατρικες ερευνες)και ανακαλυψα οτι ημουν εγκυος.Εκεινος φυσικα ουτε να ακουσει γαι μωρο, με εκβιαζε συναισθηματικα λεγοντας οτι θα μου παρει το παιδι αν το κρατησω..περασα δυσκολα, αρρωστησα συγχρονως και επρεπε επειγοντως να κανω επεμβαση..τελικα εχασα το μωρο και βρεθηκα αρρωστη και μονη...ο σημερινος αντρας μου μου συμπαρασταθηκε....πληρωσε την επεμβαση και με βοηθησε να ξεκινησω τη νεα μου δουλεια..Ομως δεν μπορεσα ποτε να ξεπερασω εκεινον και την απωλεια του μωρου..επαθα μια φοβερη καταθλιψη..ειχα μια καταπληκτικη δουλεια που ολοι ονειρευονταν αλλα λογω καταθλιψης δεν μπορουσα να ανταπεξελθω..ο σημερνος συζηγος ηρθε να με βοηθησει, χωρις να του το ζητησω εγω..μου ειπε οτι με αγαπαει, του εξηγησα τοτε οτι δεν ειμαι ερωτευμενη μαζι του, του ζητησα να φυγει..δεν εφυγε γιατι ημουν χαλια..λογω καταθλιψης παραιτηθηκα απο τη δουλεια μου και βρεθηκα χωρις εισοδημα και με χαλια ψυχολογια..εκεινος ηρθε παλι διπλα μου, με στηριξε οικονομικα και ενιωσα οτι καποιος επιτελους με αγαπαει..ενιωθα χαμενη και δεν ηξερα που να παω..Ετσι εμεινα μαζι του, ηταν φρικτες οι στιγμες για μενα..ο συζηγος με στηριζε και ετσι ενω σχεδον δεν ειχαμε στενες επαφες (δεν αντεχα να εχω σχεσεις)εμεινα εγκυος ..το ηθελα το μωρο, ενιωθα οτι ηταν η δευτερη ευκαιρια για το μωρακι που εχασα..εκεινος με αγαπουσε, εμεινα μαζι του, δουλεια δεν καταφερα να βρω και ετσι εκεινος παλι με στηριζει..εψαξα πολυ για δουλεια αλλα πλεον λογω εγκυμοσυνης δε μπορω να βρω..παντρευτηκαμε..εκεινος με στηριζει αλλα δεν ειμαι ευτυχισμενη..να σας πω οτι δεν εχουμε ερωτικες επαφες με τον αντρα μου, εκεινος λεει δε μπορει λογω αγχους, εγω ετσι νιωθω οτι με απορριπτει...νιωθω ομως ασχημη και χοντρη..εκεινος κανει δουλειες στο σπιτι, με στηριζει, προσπαθω να τα καταφερω..δε δουλευω ομως και ειμαι τελειως εξαρτημενη απο εκεινον..δεν το εκμεταλλευεται.το εχουμε συζητησει μου λεει οτι βλεπει οτι δεν ειμαι καλα, μου ειπε να τον αφησω..αλλα που να παω? και το μωρακι μου? νιωθω εγκλωβισμενη..ανησυχω για το μωρακι, ξερω οτι οταν γεννηθει δεν θα τον αφησω ποτε, ομως ποσο θα αντεξω να ζω μια ζωη κενη και χωρις ερωτα?εχω ζητησει απο τον αντρα μου να κοιμαται σε αλλο κρεββατι και ευτυχως το κανει..και αν φυγω που να παω?δε μπορω να το κανω αυτο στο μωρακι..στους γονεις μου δε γινεται να ζητησω στηριξη ουτε εχω και στενες φιλες να παω..νιωθω οτι η ζωη μου εχει τελιωσει..νιωθω ασχημη και αχρηστη..απλα κλαιω και περιμενω να γεννηθει το μωρακι.να βρω δουλεια και ισως