Dorothy23

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλες σας. Επανέρχομαι στο θέμα του ονόματος γιατί αυτές τις μέρες που βρεθήκαμε περισσότερο οικογενειακά προέκυψαν διάφορα με το όνομα του μπεμπούλη μου και θα ήθελα ειλικρινά τη γνώμη σας για το πως να το χειριστώ γιατί ειλικρινά δεν αντέχω πια... Σας είχα πει ότι δεν θέλω να βγάλω το όνομα του πεθερού μου΄και οι λόγοι είναι πολλοί: -Δε συμφωνώ με ΄την παράδοση το παιδί να παίρνει το όνομα του παππού Ακόμα και αν έλεγα να τηρήσω την παράδοση (για να ευχαριστήσω τους άλλους) -Δεν μου αρέσει το όνομα Αλλά το κυριότερο βρε κορίτσια είναι ότι για συμπεριφορές και πράγματα που έχουν ειπωθεί από την αρχή της γνωριμίας μας με τον έρωτά μου και με αποκορύφωμα τώρα με τον ερχομό του παιδιού έχω πικραθεί τόσο πολύ από τη συμπεριφορά των γονιών του που δεν υπάρχει ούτε και ο λόγος "δε μου αρέσει το όνομα αλλά είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος ο πεθερός μου και επομένως δεν πειράζει" Να σημειώσω ότι ο έρωτάς μου μετά από μια εκ βαθέων συζήτηση και αφού το έβγαλα από μέσα μου όλα αυτά που με βασάνιζαν μου δίνει δίκιο. Όμως και οι δυο προσπαθούμε να κρατάμε της σχέσεις με τους γονείς σε ένα "πολιτισμένο επίπεδο" και να μην τους δίνουμε σημασία. Το πρόβλημά μου είναι αφενός οι τρίτοι (συγγενείς, γνωστοί κλπ) που θεωρούν δεδομένο ότι θα ακολουθήσουμε την παράδοση και χωρίς εμείς να έχουμε πει τίποτα τώρα΄που αρχίσαμε να βγαίνουμε και λόγω γιορτών βρεθήκαμε με τις οικογένειες, από μόνοι τους άποκαλούν το παιδί με το όνομα του πεθερού μου!!! Και καλά στη δική μου οικογένεια τους είπα ότι δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα το όνομα με την οικογένεια του συζύγου τί κάνουμε;; Όταν είπα στον έρωτα ότι πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό (τότε έγινε και η "εκ βαθέων συζήτηση" μου είπε τα εξής: Ναι με καταλαβαίνει και στα περισσότερα σημεία μου δίνει δίκιο. Αλλά θεωρεί το όνομα του παιδιού κάτι ξεχωριστό από το τη συμπεριφορά του πατέρα του και ότι αισθάνεται υποχρεωμένος να ακολουθήσει την παράδοση παρόλο που ούτε σε εκείνον αρέσει το όνομα αυτό. Τί να του πεις τώρα;;; Ειλικρινά σας λέω προσπάθησα να το δω διαφορετικά το θέμα αλλά δεν μπορώ. Στενοχωριέμαι και μόνο που το σκέφτομαι, φανταστείτε να το ζήσω κιόλας, να πάω στην εκκλησία και να βγάλω τον πεθερό μου ύστερα από όλα αυτά!! Έπρεπε να το έχουμε ξεκαθαρίσει από πριν αυτό το ξέρω. Όμως, προσπάθησα 3 χρόνια για αυτό το παιδί και μετά από μια δύσκολη εγκυμοσύνη το τελευταίο που σκεφτόμουν ήταν πως θα το βαφτίσω... Sorry, για το μεγάλο post αλλα ειλικρινά αυτό το θέμα με έχει καταβάλλει και δεν ξέρω τί να κάνω πια. Δηλαδή, η λύση είναι πάλι να μη μιλήσω και να κουβαλάω αυτή την πίκρα μέσα μου για να μη δημιουργηθούν σχόλια ή για να ευχαριστήσω τους τρίτους;

happyland, η μαμά μου ερχόταν να με βοηθήσει όποτε της το ζητούσα αλλά ειδικά στην αρχή ερχόταν για κανένα μαγείρεμα, συμάζεμα, και το πιο βασικό:για μένα. Μου στάθηκε απίστευτα και ηθικά και σωματικά. Σε αντίθεση με την πεθερά μου που ήθελε να κρατάει εκείνη το μωρό για να ΄κάνω εγώ δουλειές. Για αυτό και έρχεται τώρα μόνο επίσκεψη.

happyland, η μαμά μου ερχόταν να με βοηθήσει όποτε της το ζητούσα αλλά ειδικά στην αρχή ερχόταν για κανένα μαγείρεμα, συμάζεμα, και το πιο βασικό:για μένα. Μου στάθηκε απίστευτα και ηθικά και σωματικά. Σε αντίθεση με την πεθερά μου που ήθελε να κρατάει εκείνη το μωρό για να ΄κάνω εγώ δουλειές. Για αυτό και έρχεται τώρα μόνο επίσκεψη.

Θα συμφωνήσω επίσης και με τη Μagda25 ότι τα σημάδια φαίνονται από την εγκυμοσύνη... Και ναι, υπάρχουν άνθρωποι ανασφαλείς που προσπαθούν να κλεψουν την παράσταση από τη νέα μανούλα αλλά και το μωρό. Η πεθερά μου από όταν ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη μου και μέχρι που γέννησα επαναλάμβανε συνέχεια κάθε ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που βλεπόμασταν το ιστορικό της εγκυμοσύνης και της γέννησης του άνδρα μου!!!! ¨οταν γέννησα και μόλις με είχαν πάει στο δωμάτιο το μόνο που βρήκε να κάνει ήταν να ζητήσει από τον άνδρα μου που είχε καθήσει δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι να σηκωθεί και να της τρίψει την πλάτη γιατί "πιάστηκε":blink: Ο πεθερός μου πάλι ... άλλη περίπτωση! Από την πρώτη στιγμή στο μαιευτήριο ήθελε να παίρνει αγκαλιά το μωρό, φανταστείτε ότι μου το έπαιρνε από τα χέρια για να το κάνει να ρευτεί γιατί "αυτός ξέρει καλύτερα". Και δεν το συζητώ ότι το παιδάκι μόλις λίγων ωρών να κάνει κύκλους από αγκαλιά σε αγκαλιά και να το βγάζουν φωτογραφίες!!1:angry: `Και εγώ λίγες ώρες μετά από καισαρική, σηκώθηκα στα πόδια μου για να μπορέσω να το φροντίσω ΕΓΩ και να τους έχω να μου λένε μα "καλά γιατί κρατάς την κοιλιά σου; πονάς;" Τί να σας λέω τώρα... το θέατρο του παραλόγου. Από τότε τους έχω κάνει πέρα αν και πολλές φορές προσπάθησαν να "χωθούν" αλλά έφαγαν πόρτα. Η πθερά μου επιμένει με την κριτική (δεν συμφωνεί που τον θηλάζω ακόμα, τον έχω αγκαλιά, δεντον αφήνω να κλαιει) και ο πεθερός μου να θέλει να τον κάνει μπάνιο ή να του αλλάξει πάνα αλλά.... σιγά μην τον αφήσω. Έρχονται 2-3 απογεύματα την εβδομάδα, κατόπιν τηλεφωνήματος, για να δουν το εγγόνι τους αλλά απαιτώ να είμαι και εγώ παρούσα και ο άνδρας μου. Το αποκορύφωμα ήταν προχτές που ο πεθερός μου έπαιζε με τον μικρό και γυρνάει και του λέει:"τί σου κάνει παιδί μου ο μπαμπάς;":huh: Μείναμε να κοιτιόμαστε με τον άνδρα μου σαν χαζοί... τί να τους πεις τώρα; Αν ο άνθρωπος έχει απωθημένα...

Θα συμφωνήσω επίσης και με τη Μagda25 ότι τα σημάδια φαίνονται από την εγκυμοσύνη... Και ναι, υπάρχουν άνθρωποι ανασφαλείς που προσπαθούν να κλεψουν την παράσταση από τη νέα μανούλα αλλά και το μωρό. Η πεθερά μου από όταν ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη μου και μέχρι που γέννησα επαναλάμβανε συνέχεια κάθε ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που βλεπόμασταν το ιστορικό της εγκυμοσύνης και της γέννησης του άνδρα μου!!!! ¨οταν γέννησα και μόλις με είχαν πάει στο δωμάτιο το μόνο που βρήκε να κάνει ήταν να ζητήσει από τον άνδρα μου που είχε καθήσει δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι να σηκωθεί και να της τρίψει την πλάτη γιατί "πιάστηκε":blink: Ο πεθερός μου πάλι ... άλλη περίπτωση! Από την πρώτη στιγμή στο μαιευτήριο ήθελε να παίρνει αγκαλιά το μωρό, φανταστείτε ότι μου το έπαιρνε από τα χέρια για να το κάνει να ρευτεί γιατί "αυτός ξέρει καλύτερα". Και δεν το συζητώ ότι το παιδάκι μόλις λίγων ωρών να κάνει κύκλους από αγκαλιά σε αγκαλιά και να το βγάζουν φωτογραφίες!!1:angry: `Και εγώ λίγες ώρες μετά από καισαρική, σηκώθηκα στα πόδια μου για να μπορέσω να το φροντίσω ΕΓΩ και να τους έχω να μου λένε μα "καλά γιατί κρατάς την κοιλιά σου; πονάς;" Τί να σας λέω τώρα... το θέατρο του παραλόγου. Από τότε τους έχω κάνει πέρα αν και πολλές φορές προσπάθησαν να "χωθούν" αλλά έφαγαν πόρτα. Η πθερά μου επιμένει με την κριτική (δεν συμφωνεί που τον θηλάζω ακόμα, τον έχω αγκαλιά, δεντον αφήνω να κλαιει) και ο πεθερός μου να θέλει να τον κάνει μπάνιο ή να του αλλάξει πάνα αλλά.... σιγά μην τον αφήσω. Έρχονται 2-3 απογεύματα την εβδομάδα, κατόπιν τηλεφωνήματος, για να δουν το εγγόνι τους αλλά απαιτώ να είμαι και εγώ παρούσα και ο άνδρας μου. Το αποκορύφωμα ήταν προχτές που ο πεθερός μου έπαιζε με τον μικρό και γυρνάει και του λέει:"τί σου κάνει παιδί μου ο μπαμπάς;":huh: Μείναμε να κοιτιόμαστε με τον άνδρα μου σαν χαζοί... τί να τους πεις τώρα; Αν ο άνθρωπος έχει απωθημένα...

Πόσο δίκιο έχετε κορίτσια!! Ναι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει μια μανούλα "κτητικά" για το μωράκι της ειδικά αν είναι το ΄πρώτο ή αν έχει ταλαιπωρωθεί για να το αποκτήσει... Και είναι απόλυτα φυσιολογικό τους πρώτους μήνες της ζωής του το μωρό να θέλει τη μαμά του και η μαμά να θέλει να είναι μαζί με το μωρό της. Είναι ένας δεσμός πολύ σημαντικός για την φυσική και ψυχική ανάπτυξη του μωρού αλλά προσφέρει και στη μητέρα να είναι μαζί με το παιδί της όσο γίνεται περισσότερο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί άτομα του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος(κυρίως γιαγιάδες , παππούδες) προσπαθούν να μπουν πρόωρα ανάμεσα σε αυτή τη τριάδα (μαμά-μπαμπάς-παιδί) και να προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους προσωρινούς και έυθραυστους δεσμούς. Φυσικά και το αγαπάνε και το θέλουν και δεν τους απαγορεύει κανεις να το βλέπουν αλλά κάθε πράγμα έχει την ώρα του. Πιστεύω οτι το μωράκι θα κατανοήσει την ύπαρξη του παππού και της γιαγιάς μετά από τον πρώτο χρόνο της ζωής του όπου θα μπορεί να περνάει καλά και να διασκεδάζει μαζί τους. Εξάλλου άλλο ρόλο έχουν οι γονείς και άλλο ρόλο έχουν οι παππούδες στη ζωή ενός παιδιού και δεν θα πρέπαι να μπερδεύονται μεταξύ τους. Δυστυχώς, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες βλέπουν τα εγγόνια τους σαν μια ευκαιρία να εξιλεωθούν για πράγματα που δεν έδωσαν ή δεν έκαναν στα παιδιά τους. Εγώ έτσι το βλέπω... Όμως , και αυτό το λέω από προσωπική μου εμπειρία, δεν επέτρεψα να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχουμε αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού μας αποκλειστικά με τον σύζυγό μου, μην επιτρέποντας "διευκολύνσεις" του τύπου "να στο κρατήσω για να πας μια βόλτα", μπορούμε μια χαρά να πάμε βόλτα οι τρεις μας για να ξεσκάσει και ο μικρός. Δεν πιστεύω ποτέ οτι τα μωρά μας θα αγαπήσουν περισσότερο τη γιαγιά που το κρατάει από τους γονείς γιατί θεωρώ ότι τα παιδιά δεν είναι χαζά και ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι γονείς τους. Όμως, είναι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να περνάμε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας και να δουλεύουμε πάνω στη σχέση μας κάθε μέρα επενδύοντας με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση.

Πόσο δίκιο έχετε κορίτσια!! Ναι είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει μια μανούλα "κτητικά" για το μωράκι της ειδικά αν είναι το ΄πρώτο ή αν έχει ταλαιπωρωθεί για να το αποκτήσει... Και είναι απόλυτα φυσιολογικό τους πρώτους μήνες της ζωής του το μωρό να θέλει τη μαμά του και η μαμά να θέλει να είναι μαζί με το μωρό της. Είναι ένας δεσμός πολύ σημαντικός για την φυσική και ψυχική ανάπτυξη του μωρού αλλά προσφέρει και στη μητέρα να είναι μαζί με το παιδί της όσο γίνεται περισσότερο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί άτομα του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος(κυρίως γιαγιάδες , παππούδες) προσπαθούν να μπουν πρόωρα ανάμεσα σε αυτή τη τριάδα (μαμά-μπαμπάς-παιδί) και να προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους προσωρινούς και έυθραυστους δεσμούς. Φυσικά και το αγαπάνε και το θέλουν και δεν τους απαγορεύει κανεις να το βλέπουν αλλά κάθε πράγμα έχει την ώρα του. Πιστεύω οτι το μωράκι θα κατανοήσει την ύπαρξη του παππού και της γιαγιάς μετά από τον πρώτο χρόνο της ζωής του όπου θα μπορεί να περνάει καλά και να διασκεδάζει μαζί τους. Εξάλλου άλλο ρόλο έχουν οι γονείς και άλλο ρόλο έχουν οι παππούδες στη ζωή ενός παιδιού και δεν θα πρέπαι να μπερδεύονται μεταξύ τους. Δυστυχώς, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες βλέπουν τα εγγόνια τους σαν μια ευκαιρία να εξιλεωθούν για πράγματα που δεν έδωσαν ή δεν έκαναν στα παιδιά τους. Εγώ έτσι το βλέπω... Όμως , και αυτό το λέω από προσωπική μου εμπειρία, δεν επέτρεψα να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχουμε αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού μας αποκλειστικά με τον σύζυγό μου, μην επιτρέποντας "διευκολύνσεις" του τύπου "να στο κρατήσω για να πας μια βόλτα", μπορούμε μια χαρά να πάμε βόλτα οι τρεις μας για να ξεσκάσει και ο μικρός. Δεν πιστεύω ποτέ οτι τα μωρά μας θα αγαπήσουν περισσότερο τη γιαγιά που το κρατάει από τους γονείς γιατί θεωρώ ότι τα παιδιά δεν είναι χαζά και ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι γονείς τους. Όμως, είναι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να περνάμε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας και να δουλεύουμε πάνω στη σχέση μας κάθε μέρα επενδύοντας με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση.

Καλώς ήρθες. :laugh: Είμαι και εγώ νέο μέλος, ελπίζω να κάνουμε καλή παρέα εδώ στο forum.

Καλώς ήρθες. :laugh: Είμαι και εγώ νέο μέλος, ελπίζω να κάνουμε καλή παρέα εδώ στο forum.

θα συμφωνήσω με τη Xrysa80. Αν έχεις το γιατρό σου σε δημόσιο νοσοκομείο σε προσέχουν καλύτερα. Πιστεύω γενικά ότι οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα δύσκολες καταστάσεις τόσο για τη μητέρα όσο και για το μωρό. Γέννησα σε δημόσιο από επιλογή γιατί πιστεύω οτι σε μια γέννα το γιατρό και το νοσοκομείο τους θέλεις στην περίπτωση που πάει κάτι στραβά. Αλλιώς θα γεννούσα και στο σπίτι μου. Γένησσα στο Αττικό γιατί μαζί με το Έλενα είναι από τα λίγα που εφαρμόζουν rooming in και ήθελα το μωρό μου να είναι συνέχεια μαζί μου, πράγμα που με βοήθησε πάρα πολύ με το θηλασμό αλλά και με τη φροντίδ ατου μωρού καθώς τα κάνεις όλα μόνη σου (με βοήθεια από τις μαιες). Μου άρεσε πολύ που από την πρώτη στιγμή είχα το μωράκι μου μαζί μου στο δωμάτιο, που πήγαινα και το άλλαζα και από την αρχή μου έδειξαν πως να το πλένω και πως να το φροντίζω και όταν πήγα στο σπίτι είχα εξοικειωθεί τόσο πολύ με την φροντίδα του μωρού και δεν ανησυχούσα ούτε φοβόμουν. Είναι καθαρό, η παρακολούθηση είναι άψογη τόσο για τη λεχώνα όσο και για τα μωρά, και το προσωπικό πολύ πρόθυμο να σε βοηθήσει με ο,τι δήποτε. Ενθαρρύνουν πολύ το μητρικό θηλασμό και βοηθούν την λεχώνα στην τεχνική του θηλασμού και δεν δίνουν συμπλήρωμα παρά μόνο έπειτα από εντολή του παιδίατρου που βλέπει το μωρό 4 φορές τη μέρα.. Το επισκεπτήριο τηρείται αυστηρά γιατί τα μωρά είναι συνέχεια μέσα στο δωμάτιο μαζί με τη μαμά και δεν αφήνουν πολύ κόσμο. Γενικά, επειδή η μαιευτική κλινική είναι μικρή δεν έχει φασαρία, είναι πολύ ήσυχα.

θα συμφωνήσω με τη Xrysa80. Αν έχεις το γιατρό σου σε δημόσιο νοσοκομείο σε προσέχουν καλύτερα. Πιστεύω γενικά ότι οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα δύσκολες καταστάσεις τόσο για τη μητέρα όσο και για το μωρό. Γέννησα σε δημόσιο από επιλογή γιατί πιστεύω οτι σε μια γέννα το γιατρό και το νοσοκομείο τους θέλεις στην περίπτωση που πάει κάτι στραβά. Αλλιώς θα γεννούσα και στο σπίτι μου. Γένησσα στο Αττικό γιατί μαζί με το Έλενα είναι από τα λίγα που εφαρμόζουν rooming in και ήθελα το μωρό μου να είναι συνέχεια μαζί μου, πράγμα που με βοήθησε πάρα πολύ με το θηλασμό αλλά και με τη φροντίδ ατου μωρού καθώς τα κάνεις όλα μόνη σου (με βοήθεια από τις μαιες). Μου άρεσε πολύ που από την πρώτη στιγμή είχα το μωράκι μου μαζί μου στο δωμάτιο, που πήγαινα και το άλλαζα και από την αρχή μου έδειξαν πως να το πλένω και πως να το φροντίζω και όταν πήγα στο σπίτι είχα εξοικειωθεί τόσο πολύ με την φροντίδα του μωρού και δεν ανησυχούσα ούτε φοβόμουν. Είναι καθαρό, η παρακολούθηση είναι άψογη τόσο για τη λεχώνα όσο και για τα μωρά, και το προσωπικό πολύ πρόθυμο να σε βοηθήσει με ο,τι δήποτε. Ενθαρρύνουν πολύ το μητρικό θηλασμό και βοηθούν την λεχώνα στην τεχνική του θηλασμού και δεν δίνουν συμπλήρωμα παρά μόνο έπειτα από εντολή του παιδίατρου που βλέπει το μωρό 4 φορές τη μέρα.. Το επισκεπτήριο τηρείται αυστηρά γιατί τα μωρά είναι συνέχεια μέσα στο δωμάτιο μαζί με τη μαμά και δεν αφήνουν πολύ κόσμο. Γενικά, επειδή η μαιευτική κλινική είναι μικρή δεν έχει φασαρία, είναι πολύ ήσυχα.

Καλησπέρα και από μένα Δύσκολο θέμα ανοίξατε κορίτσια... Τώρα τελευταία βρισκόμαστε σε περίοδο διαπραγματεύσεων με τον καλό μου για το όνομα του γιού μας. Εκείνος θέλει (τί πρωτότυπο!) να βγάλει τον πατέρα του όχι γιατί του αρέσει το όνομα αλλά γιατί πιστεύει ότι έτσι πρέπει και ότι θα κάνει τον πατέρα του ευτυχισμένο. Από την άλλη εμένα δε μου αρέσει καθόλου το όνομα του πεθερού μου (με τον άνθρωπο δεν έχω τίποτα, μια χαρά είναι..)και όπως είπα και στον καλό μου ... υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνει τον μπαμπά του ευτυχισμένο Να φανταστείτε ότι ούτε η πεθερά μου δεν φωνάζει τον άνδρα της με το όνομά του γιατί δεν της αρέσει :laugh: Να σας εξομολογηθώ ότι πριν μέίνω έγκυος ευχόμουν να μην κάνω αγόρι για να μη βρεθώ στη δύσκολη θέση να βγάλω το όνομα του πεθερού μου. Όταν όμως ήρθε το αστεράκι μου αποφάσισα να μην το αφήσω έτσι και προσπαθώ τώρα να βρω μια άκρη. Γενικά είμαι ένας ήπιος άνθρωπος και αν μπορώ να προσφέρω χαρά σε κάποιον θα το κάνω με όλη μου την καρδιά. Αλλά αυτό το πράγμα με το όνομα του παιδιού...δεν ξέρω πως μου έχει κάτσει τόσο άσχημα. Σκέφτομαι ότι ένας όμορφος και ενδιαφέρων άνθρωπος δίνει λάμψη και στο πιο κακόηχο όνομα αλλά και πάλι αυτό δε με κάνει αυτή τη στιγμή να νιώσω καλύτερα. Εσείς τί μου προτείνετε να κάνω??

Καλησπέρα και από μένα Δύσκολο θέμα ανοίξατε κορίτσια... Τώρα τελευταία βρισκόμαστε σε περίοδο διαπραγματεύσεων με τον καλό μου για το όνομα του γιού μας. Εκείνος θέλει (τί πρωτότυπο!) να βγάλει τον πατέρα του όχι γιατί του αρέσει το όνομα αλλά γιατί πιστεύει ότι έτσι πρέπει και ότι θα κάνει τον πατέρα του ευτυχισμένο. Από την άλλη εμένα δε μου αρέσει καθόλου το όνομα του πεθερού μου (με τον άνθρωπο δεν έχω τίποτα, μια χαρά είναι..)και όπως είπα και στον καλό μου ... υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνει τον μπαμπά του ευτυχισμένο Να φανταστείτε ότι ούτε η πεθερά μου δεν φωνάζει τον άνδρα της με το όνομά του γιατί δεν της αρέσει :laugh: Να σας εξομολογηθώ ότι πριν μέίνω έγκυος ευχόμουν να μην κάνω αγόρι για να μη βρεθώ στη δύσκολη θέση να βγάλω το όνομα του πεθερού μου. Όταν όμως ήρθε το αστεράκι μου αποφάσισα να μην το αφήσω έτσι και προσπαθώ τώρα να βρω μια άκρη. Γενικά είμαι ένας ήπιος άνθρωπος και αν μπορώ να προσφέρω χαρά σε κάποιον θα το κάνω με όλη μου την καρδιά. Αλλά αυτό το πράγμα με το όνομα του παιδιού...δεν ξέρω πως μου έχει κάτσει τόσο άσχημα. Σκέφτομαι ότι ένας όμορφος και ενδιαφέρων άνθρωπος δίνει λάμψη και στο πιο κακόηχο όνομα αλλά και πάλι αυτό δε με κάνει αυτή τη στιγμή να νιώσω καλύτερα. Εσείς τί μου προτείνετε να κάνω??

Eπανέρχομαι στο θέμα γιατί αντιμετωπίζω ένα παρόμοιο πρόβλημα. Δεν κάθεται με τίποτα στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς του (τα πεθερικά μου). Δεν έχει κανένα πρόβλημα με κανέναν άλλο, ούτε και με φίλους που τους βλέπει πρώτη φορά. Είναι πολύ κοινωνικός, χαμογελάει και παίζει μαζί τους. Όταν όμως έρχονται τα πεθερικά μου στο σπίτι να τον δουν (έρχονται 1-2 απογεύματα την εβδομάδα)σουφρώνει το χειλάκι του με παράπονο και αν επιμένουν βάζει τα κλάμματα. Δε μου αρέσει να τον βλέπω να σπαράζει στο κλάμα στην αγκαλιά τους και τον πάιρνω αμέσως αλλά νιώθω και άσχημα γιατί... παππούς και γιαγιά είναι, να μην τους θέλει το εγγόνι τους; Έχει καμμιά από σας παρόμοια εμπειρία;

Eπανέρχομαι στο θέμα γιατί αντιμετωπίζω ένα παρόμοιο πρόβλημα. Δεν κάθεται με τίποτα στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς του (τα πεθερικά μου). Δεν έχει κανένα πρόβλημα με κανέναν άλλο, ούτε και με φίλους που τους βλέπει πρώτη φορά. Είναι πολύ κοινωνικός, χαμογελάει και παίζει μαζί τους. Όταν όμως έρχονται τα πεθερικά μου στο σπίτι να τον δουν (έρχονται 1-2 απογεύματα την εβδομάδα)σουφρώνει το χειλάκι του με παράπονο και αν επιμένουν βάζει τα κλάμματα. Δε μου αρέσει να τον βλέπω να σπαράζει στο κλάμα στην αγκαλιά τους και τον πάιρνω αμέσως αλλά νιώθω και άσχημα γιατί... παππούς και γιαγιά είναι, να μην τους θέλει το εγγόνι τους; Έχει καμμιά από σας παρόμοια εμπειρία;